“Juffrouw, als je terugkomt, is dan je dikke buik weg?” vroeg het jongetje nieuwsgierig, terwijl hij haar kleine handje op haar buik legde. Olivia glimlachte en trok het mannetje even naar zich toe. “Yes, als de juffrouw weg is, komt ze terug met een dunne buik en heel veel knuffels voor jou. En nu snel wegwezen, het is vrijdagmiddag, je wilt toch niet de hele middag op school blijven hangen?” Het jongen keek haar verschrikt aan. Nee, dat wilde hij natuurlijk niet. Met een ‘doei, juf!’ verliet het jongetje het klaslokaal en hoofdschuddend keek ze het jongetje na. Haar ogen schoten naar de enorme berg cadeautjes en eten die er op de tafel in het midden van de kring stond. Hoe ging ze dat ooit meekrijgen? De reden dat ze dit allemaal was gekregen, was omdat dit haar laatste dag voor haar zwangerschapsverlof was. Natuurlijk zou Olivia haar kinderen verschrikkelijk veel gaan missen, en nog wel een paar keertjes langskomen voordat ze ook daadwerkelijk haar kindje had, maar hoe geweldig was het dat ze over minder dan twee maanden haar eigen kindje in haar armen zou kunnen hebben? Natuurlijk was het niet alleen haar kindje, Dante had ook het nodige aandeel gehad (ghehe), maar het voelde gewoon zo geweldig. Soms kon ze al een schopje voelen en haar vreugde kon dan de pijn een beetje verdringen.
Olivia viste haar telefoon uit haar broekzak en maakte een foto van de enorme berg spullen die op de tafel lag. In haar contactenlijst vond ze Dante en stuurde hem de foto, met de bijtekst “De eerstkomende maanden hoeven we geen eten of kleding voor de kleine te kopen” en een smiley erbij. Met een grijns verzond ze het en zette toen haar handen in haar zij. Hoe ging ze dit in vredesnaam allemaal in haar auto krijgen? En, misschien een klein detail, hoe ging ze dit allemaal in haar armen meenemen? Dat antwoord leek als een regendruppel uit de hemel te komen. Op de gang liep Lucenzo. Lucenzo was even oud als haar, was rond dezelfde tijd op de kleuterschool begonnen en had altijd stiekem een oogje op haar gehad. Dat wist Olivia, omdat hij het haar zelf verteld had. Lucenzo was een leuke jongen om mee te praten, maar meer had Olivia nooit in hem gezien. Ze hield van Dante, dat was altijd zo geweest en dat zou ook altijd zo blijven. Het zou nooit in haar opkomen om ondertussen ook iets met Lucenzo te beginnen. Dat zou wreed zijn en wreed was iets wat Olivia alles behalve was.
Normaal gesproken had ze een originele oplossing voor het probleem gezocht, maar haar buik zat echt in de weg. Soms kon ze niet meer goed buiken, of iets pakken, dat zorgde ervoor dat ze zich in bepaalde bewegingen kon beperken. “Lucenzo!” riep Olivia daarom en keek de jongeman vriendelijk aan toen hij naar haar toe kwam gelopen. “Ja?”vroeg hij zoetjes. Olivia glimlachte. “Zou jij mij misschien kunnen helpen dit naar de auto te dragen?” Lucenzo knikte en begon al wat dozen te pakken. Blij keek Olivia naar haar hulp en pakte zelf ook nog wat dozen. Alles kon in één keer naar haar auto gedragen worden. Dat was mooi, want Olivia wilde niet langer dan tien minuten in zijn aanwezigheid zijn. Hij ging dan namelijk altijd vragen of ze spijt had van haar keuze. Olivia wist precies wat hij daarmee bedoelde en legde hem altijd uit dat ze nooit een keuze had gemaakt, omdat er nooit een keuze was geweest. Olivia viel niet op hem en dat moest maar eens duidelijk worden.
“Zo, dat was de laatste” pufte ze, terwijl Olivia het in de kofferbak van haar Fiat 500 zette. De nieuwe uitvoering, ofcourse. “Nou bedankt, en tot over een paar maandjes” zei Olivia met een grijns en klopte Lucenzo even op zijn schouder. “Ben je zeker van je…” “Ja,doei, Lucenzo” riep Olivia uit en nam plaats in haar auto. Ze trapte de koppeling in, startte haar auto, zette hem in z’n 1, haalde de handrem eraf en reed met een toeter weg. Goed, daar was ze van af. Nu zou Olivia terug naar Venetië rijden om de spullen thuis te droppen en vervolgens door te rijden naar het café waar ze in het weekend werkte. Want ondanks dat ze een nieuwe passie had gevonden in het lesgeven van kleuters, betekende nog niet dat ze haar oude passie was vergeten: zingen. En het liefste zo veel mogelijk. Overal deed ze het: in de tuin, onder de douche. Dat haar familie niet af en toe hoor en dol van haar werd, het was echt bizar. Nu zat ze ook weer in de auto mee te neuriën met een liedje van de auto. Maar toch, de reden dat ze niet de muziek in was gegaan, was om de kinderen.
“Hey Liv!” zei Antonio enthousiast en liep op haar af. Hij gaf haar drie zoenen en kneep in haar wang. Olivia glimlachte liefjes naar hem. “Hey Tony, waar is je knappe vent?” zei ze met een knipoog. Ze doelde op de echtgenoot van Antonio, Maxim. Maxim was Frans en ging met pensioen vandaag. De reden waarom er een klein afscheidsfeestje gevierd ging worden. “O my God, praat me niet van hem! Hij wilde perse geen verrassingsfeestje en nu klaagt hij erover dat het een verrassing moest zijn” zei de man theatraal en gooide zijn handen in de lucht “Maar goed, wie ben ik? Ik ben slechts de man met wie hij al 20 jaar getrouwd is. Maar ga jij naar de make-up liefje, ben je er klaar voor? Gaat Dante er vanavond zijn?” Lachend had Olivia naar Tony geluisterd, ze was dol op de man. Hij had haar aangenomen en tijdens het gesprekken hadden ze alleen maar geluld. Maar toch moest ze haar hoofd schudden. “Nope, hij is de stad uit voor zaken…” Een sip pruillipje verscheen rond haar lippen. Antonio fronste zijn wenkbrauwen en legde zijn arm even rond haar schouders. “Liefje, hij komt vanzelf terug. We nemen het allemaal op, als hij wilt kan hij het dan terug zien. Kom op!” Olivia knikte naar hem en liep toen gauw richting de werkruimtes voor o.a. de make-up.
En de tijd was zo snel gegaan. Daar stond ze dan. Ondanks dat ze nu al een paar maanden zwanger was, en ze dus een flinke buikje had, had ze een witte jurkje aangetrokken, die erg leek op de zwarte die ze aan had gehad bij haar eerste schoolbal met Dante, alleen was deze korter. Aan haar voeten zaten hoge, witte hakken en haar haren waren prachtig opgestoken. Zelfs haar make-up was nu geen ramp geweest. Heerlijk was het, Olivia had er van genoten toen de meisjes van de make-up en kleding aan haar waren begonnen. En nu stond ze klaar om het podium op te gaan. De plek waar ze, buiten Dante en haar kleuterklasje, thuis hoorde. “En dan, zoals elke vrijdag en zondagavond, ons eigen sterretje. Ons heerlijke bundeltje zonnestralen, geef haar een groot applaus: Olivia Rivera!” Een glunderende lach verscheen op haar gezicht toen ze het podium op kwam en voor de menigte stond. Het café waar ze werkte was niet enorm, maar er waren toch wel redelijk wat mensen. Hoeveel zouden het er zijn geweest? Misschien wel 60, wie wist! Olivia voelde de zenuwen in haar buik, de gezonde spanning die ze voor elk optreden had.
“Maxim, omdat dit je laatste dagje hier was…wilden we iets speciaals voor je doen” zei Olivia door de microfoon en wees bevestigend op de band, die vertrouwd achter haar zat. Haar ogen zochten Maxim in de ruimte. Uiteindelijk vonden haar ogen de zijne en ontroerd keek hij haar aan, hij hield Antonio’s hand vast. Het was aandoenlijk om te zien. “Ik kan hier nog wel een heel verhaal van maken, maar de muziek gaat voor zichzelf spreken…” Olivia gaf het teken en de band begon muziek te produceren. Eventjes wachtte ze totdat de intro was geweest en toen was het haar beurt. “I was five and he was six, we rode on horses made of sticks. He wore black and I wore white, he would always win the fight. Bang bang, he shot me down. Bang bang, I hit the ground. Bang bang, that awful sound. Bang bang, my baby shot me down.” begon Olivia en zocht nogmaals de ogen van Maxim. Deze werden groot van verbazing. Was hij werkelijk verbaasd dat ze had onthouden dat dit zijn favoriete muziekgenre was en dat dit een van zijn favoriete nummers was? Jazz was iets waar Olivia niet aan was gewend, maar daar kon ze aan wennen, voor hem, right?
“Seasons came and changed the time, when I grew up I called him mine. He would always laugh and say, remember when we used to play. Bang bang, I shot you down. Bang bang, you hit the ground. Bang bang, that awful sound. Bang bang, I used to shoot you down…” ging Olivia vervolgens verder, terwijl ze de zaal in keek. De mensen keken geïnteresseerd naar haar en het gevoel was nog altijd overweldigend. Gewoon een hele zaal vol mensen die naar je keek en genoten van je stem. “Music played and people sang, just for me the church bell rang…” De solo van de piano begon en met de heupen die ze nog had, maakte Olivia een paar bewegingen die als dansen voor zouden moeten komen. Na de solo maakte ze het af, met een stem die rauwer klonk en wat harder was dan normaal: “Now he’s gone, I don’t know why. Until this day, sometimes I cry. He didn’t even say goodbye, he didn’t take the time to lie….” En toen Olivia sloot met: “My baby shot….me dooooooooooooooooown…” was het applaus dat omhoog kwam nog overweldigender. Dit zou een geweldige avond worden, gevuld met jazz klassiekers als ‘Bewitched, Bothered and Bewildered’, ‘Lush Life’ en ‘I won’t dance’.
Uitgeput parkeerde ze de Fiat 500 op de parkeerplaats voor hun huis. Zo snel als ze kon klom ze uit de auto, opende de voordeur, sloot hem vervolgens weer af en schopte haar schoenen uit. Eindelijk, thuis! Tijd om weer optimaal te gaan genieten van haar zwangerschap. Maar het opgeluchte gevoel was maar tijdelijk. Haar ogen schoten naar de woonkamer, waar een zwak licht brandde. Was daar iemand? Nieuwsgierig liep Olivia er naar toe en zag toen haar broertje zitten. “Roman?” zei ze, iets harder dan ze had willen doen. De jongen schoot overeind en keek haar aan. “Liv…!” zei de jongen blij en stond op. Hij ging voor haar staan en grijnsde. Hij was langer dan haar geworden, het was een wonder. Maar in zijn gezicht leken de twee als twee druppels water op elkaar, net tweelingen. Hij sloeg zijn armen om haar heen en knuffelde hem. Olivia knuffelde hem natuurlijk terug, maar vroeg wel bezorgd: “Het is half vijf in de nacht lieverd, waarom slaap je niet?” Roman liet haar los en keek haar aan met een blik die niet veel goeds kon betekenen. De bezorgde frons die ze dan in haar gezicht kon hebben kwam tevoorschijn. “Ik uhm…” piepte hij en keek haar onzeker aan “Ik moet je wat vertellen…” Ah, hij moest haar wat moeilijks vertellen. Daar kon Olivia maar één oplossing voor.
“Kom op” zei ze toen en pakte zijn haand. Olivia dirigeerde hem richting de keuken, zette hem aan het kookeiland en viste een bak met Italiaans watermeloen schepijs uit. Met twee lepels in haar hand parkeerde ze Roman op een kruk aan het kookeiland en ging naast hem zitten. “Zo, als jij je mond houdt, doe ik het ook” zei Olivia met een grijns en nam nieuwsgierig een hapje “Wat wilde je me vertellen?” Roman speelde wat met zijn lepel en durfde haar niet aan te kijken. Dit soort dingen waren nieuw voor haar, Roman was namelijk normaal gesproken net als haar, zowaar soms nog drukker, omdat hij jonger was. “Roman..?” vroeg ze toen nieuwsgierig, maar dwingend. Uiteindelijk keek hij haar aan, met tranen in zijn ogen. Olivia sprong op van haar kruk, haar lepel viel kletterend op de grond. Gauw liep ze naar haar broertje toe en sloeg een arm om hem heen. “Lieverd, wat is er aan de hand?” vroeg ze bang en sloeg haar andere arm ook om hem heen. De jongen drukte ze tegen zich aan, zo ver haar dikke buik dat toeliet. Sussend aaide wreef ze over zijn rug. Stotterend begon hij te praten: “Ik probeer je nu al de hele tijd iets te vertellen en ik weet niet hoe ik het moet zeggen, maar ik val op jongens…” Zo, dat was eruit. Olivia haalde opgelucht adem. Olivia liet de jongen los en ging voor hem staan. Ze pakte zijn handen beet, drukte er een kus op en keek hem recht in zijn ogen aan.
“Lieve, lieve, lieve Roman. Ik vind het ontzettend dapper dat je mij dit hebt durven te vertellen, en daarom voel ik op dit moment ook een enorm diep respect voor je. Ik weet dat dit super moeilijk voor je is, zeker gezien onze jeugd. Toch moet ik je wel vertellen dat het niet als een schok kwam…” Geschokt keek Roman hem aan, maar Olivia schudde geruststellend haar hoofd. “Niet negatief, maar ik heb altijd geweten dat jij later uit de kast zou komen. En ik ben er zo trots op dat je dat nu doet. Voor mij ben je wie je bent, jij bent jij en ik ben ik. En er zal geen dag voorbij gaan dat ik minder van je zou houden, want jij bent zo belangrijk…” fluisterde Olivia tegen hem en knuffelde. Opgelucht haalde de jongen adem. “Maar wat als papa…?” Olivia wist meteen wat hij bedoelde en keek hem recht aan. “Als papa jou ooit aanraakt, al is het maar met een vinger, zal papa niet lang meer hier op deze aarde zijn, daar zal ik persoonlijk voor zorgen…” Een geruststellende glimlach verscheen op haar gezicht toen ze een kus op haar broertjes wang drukte. “En nu, snel naar bed. Morgen gaan we gezellig wat drinken in de binnenstad…” De jongen knikte enthousiast en stormde de keuken uit. Olivia glimlachte. Hij had het haar verteld. Hij had het háár verteld, als eerste had Olivia het gevoel. Wat een eer. En het goede gevoel verdrong het gemis van Dante een beetje, toen ze richting de grote trap liep, klaar om naar bed te gaan.
Olivia ging in haar bed liggen en pakte haar telefoon van het nachtkastje. Ze drukte het gesprek met Dante open. "Roman is net een kwartier geleden uit de kast gekomen tegenover mij, ik zei het toch? De schat vond het zo moeilijk. Hopelijk ben je snel weer terug, ik mis je. Ik hou van jou, en slaap lekker, xxx" tikte ze en verzond het bericht. Dat was het laatste wat ze deed, want vervolgens viel ze in een lange, lange slaap.
|
