UIT - Sashay, away

De hele reis had ze hem genegeerd. Sterker nog, ze had niet eens naar hem gekeken. Niet één seconde. Dit was haar nieuwe straf voor hem. Door hem was dit allemaal gebeurd. Als hij niet met Grace in bed was gedoken, had ze hier nooit naar toe hoeven gaan. Deze school. Amber grinnikte en schudde haar hoofd. Educatie had ze écht niet nodig, ze was lang genoeg op de wereld om te weten wat goed was en wat niet. En aan vrienden had ze al helemaal geen behoefte. Alle mensen waren of dom, of irriteerde haar al binnen enkele seconden na hun ontmoeting, of waren er alleen op uit om iemand pijn te doen, of een combinatie van die drie. Elke combinatie mogelijk, bitch. Nee, Amber ging hier alleen maar naar toe, om vervolgens meteen weer weg te gaan met de kapitein van dit bootje, die ze zojuist een beetje had staan verleiden. Dat was niet zo gek ook. Het enige dat Amber droeg waren een panty, een wit T-Shirt, enorme hoge, zwarte killer heels en een zwart, bond- en veerachtig jasje. Haar lange, zwarte haren had ze in een hoge paardenstaart gestoken en aan haar oren hingen enorme, gouden oorringen, om haar nek hing een prachtige ketting en ook haar polsen hadden juwelen. Ja, het was al bijna winter. Ja, ze had het zeker verschrikkelijk koud. En nee, ze ging niet iets anders aantrekken.

Uiteindelijk kwam het bootje aan bij het eiland. Amber moest toegeven: het was groot. Enorm. Vanuit de verte zag ze het gebouw al staan. Helaas zou ze het nooit van binnen zien. Terwijl de mannen hun bagage begonnen uit te laden, wat ze niet begreep aangezien ze toch meteen weg zou gaan, draaide Amber zich naar Gabriel. Hoe zou hij zich voelen, nadat ze haar verleidingspogingen aan de kapitein had laten zien? Het kon Amber op dit moment niets meer schelen. De jongen die eerst alles voor haar betekende, was nu helemaal niets meer. Een hatelijk glimlachje verscheen rond haar mond. “Nou, nou, Gabriel” begon ze en schudde minachtend haar hoofd “Dit is dan het einde. Ik hoop dat je het ontzettend naar je zin gaat hebben op dit eiland, in je eentje. We weten allemaal hoe goed je bent in het maken van vrienden, dus je zult je hier vast en zeker meteen thuis voelen.” Het sarcasme droop bij elk woord er meer af en Amber grijnsde gemeen. Met haar heup gaf ze een zetje tegen zijn koffer, zodat die omviel en sloeg haar haren even achter haar schouder. So sassy.

“Als je niet zo’n klootzak was geweest, had ik misschien kunnen vragen of je mee had gekund, maar ach…ik denk dat ik het lekker bij mezelf hou deze keer” vervolgde en haalde haar schouder op. Maar toen ze zich weer naar het bootje draaide, was dat niet wat ze verwacht had te zien. Haar wenkbrauwen trokken zich op. Het bootje was inmiddels al een paar meter verder. “Ey, ik dacht dat je had gezegd dat ik met je mee mocht!” schreeuwde Amber naar de boot. De kapitein schreeuwde wat terug, maar ze kon niet verstaan wat hij zei. Een lach was te horen. Dat maakte Amber woedend. “Als ik je ooit nog een keertje zie, dan breek ik al je botten, inclusief je schedel!” schreeuwde ze naar hem en stak haar middelvinger op. Klootzak. Amber draaide zich weer naar Gabriel en haar ogen versmalden zich. “Oh, als je nu ook maar durft om te lachen…”

Het water ging op en neer. Op. En weer neer. Hij zat met zijn handen voor zijn ogen, dit was echt vreselijk. Gabriel had de mensen verteld dat hij zeeziek was, maar hij moest zich maar niet aanstellen. De langdurige reis had hij met zijn handen voor zijn ogen gezeten en het gevoel dat hij moest overgeven onderdrukt. En vanuit zijn ogen had hij toegekeken hoe Amber zich werkelijk belachelijk aan het gedragen was tegen de kapitein van het schip. Het was werkelijk lachwekkend. In zijn geval was het een beetje misselijkmakend. Veel had Gabriel zich er niet van aangetrokken, hij wist toch wel dat dit haar poging was om hem terug te pakken. Natuurlijk zou hij kwaad zijn als hij haar met een andere man zou zien, maar dit kon hij bijna geen concurrentie noemen. De man zou haar vader kunnen zijn. En daar kwam nog eens bovenop dat Gabriel al meteen had gezien dat hij niet serieus met haar was. Al met al maakte Gabriel zich niet zo druk daarom.

Waar Gabriel zich dan weer wel druk om maakte, was hoe het leven er vanaf nu uit ging zien. Waarom moest dan alles veranderen? Hij gaf toe, hij had het verpest bij Amber. Maar als ze gewoon in Londen waren gebleven, dan had hij makkelijk een manier kunnen vinden om het met haar goed te kunnen maken. Maar nu gingen ze naar een nieuwe plek, een onbekende plek. Hij zou eerst aan de nieuwe omgeving moeten wennen voordat hij met Amber zou kunnen praten. Want Gabriel miste haar verschrikkelijk. Het was ook zijn eigen schuld. Alcohol de schuld geven was slechts een excuus geweest, maar alles was zijn schuld geweest. Hij had Grace niet eens leuk gevonden. En nu had hij dat ene, dat ene wat je maar één keer in je leven kan kwijtraken, verloren aan een meisje dat niet eens van hem hield, maar alleen met hem omging om haar zus te treiteren. Hij had zoveel spijt. Als dit niet was gebeurd, dan had Grace ook nog geleefd. Gabriel kreeg tranen in zijn ogen. Doordat zijn handen voor zijn ogen zaten, kon hij ze gewoon laten schromen. Niemand die hem hier zou veroordelen, behalve Amber. Maar dat Amber hem zou zien huilen maakte hem helemaal niet uit. Want hij was haar toch al kwijt.

Toen ze uiteindelijk weer aan wal waren, ging er een gelukzalig gevoel door hem heen. Hij wilde bijna op de grond gaan liggen en de grond gaan kussen, maar in plaats daarvan zocht hij stevig zijn plekje op het vaste land op en begon te acclimatiseren. Het was een groot eiland. In de verte zag hij een gebouw staan. Dat zou vast en zeker de school zijn waar ze geacht waren naar toe te gaan. Erg vond Gabriel het niet. Hij vond het leuk om dingen te leren en was ontzettend benieuwd naar de interessante mutaties die de anderen hadden. Zijn ogen gleden over het strand. Wauw, zelfs een strand! Een vrolijk gevoel begon in hem te branden. Dit eiland zag er echt geweldig uit. Gabriel kreeg zelfs een beetje zin in zijn leven op dit eiland.

Maar de stem van Amber bracht hem weer terug naar de realiteit. “Nou, nou, Gabriel” zei Amber en Gabriel keek op. “Dit is dan het einde. Ik hoop dat je het ontzettend naar je zin gaat hebben op dit eiland, in je eentje. We weten allemaal hoe goed je bent in het maken van vrienden, dus je zult je hier vast en zeker meteen thuis voelen.” Lachend schudde Gabriel zijn hoofd. De manier waarop Amber hem probeerde te beledigen maakte hem aan het lachen. Oh oh oh, Amber. Ze moest nog veel leren over de manier waarop ze mensen moest behandelen. Hij luisterde voor de rest niet naar wat ze te melden had, het waren zielige pogingen om hem pijn te doen. “Ik zou maar opschieten, je geliefde gaat ervan door” merkte hij op en knikte naar de boot, die op het punt stond om te vertrekken. Inmiddels had Amber dit ook in de gaten en hij keek toe hoe het meisje begon te schreeuwen naar de man die op het bootje stond.

“Nou Amber, ik denk dat wij toch gezellig hier samen blijven” zei hij met een grijns “Oppassen hoor, anders vind ik hier dadelijk teveel vrienden voor jou.” Dat was slechts een grapje, Gabriel was erg moeilijk in het maken van nieuwe vrienden en Amber was zijn enige vriendin geweest. Hij liep naar zijn koffer en pakte hem op. Hij keek naar die van haar. “Ik breng eerst mijn spullen naar binnen, daarna doe ik die van jou. Misschien kunnen we ergens een kop koffie op dit eiland scoren?” zei hij hoopval, als een soort verzoeningspoging.

Ugh, dat de kapitein er zo maar vandaar was gegaan, was natuurlijk te verwachten. In principe had de man haar vader kunnen zijn, waarom zou hij dan geïnteresseerd zijn in een meisje als Amber? Goed, met wie moest ze hier dan flirten om van dit eiland af te komen? Haar humeur daalde al weer naar het dieptepunt van de dag en Gabriel maakte dat er niet beter op. Ondanks haar bedreiging om niet te lachen, deed hij het toch. Typisch Gabriel. Hij speelde met vuur, maar wist waarschijnlijk toch wel dat hij zich niet zou kunnen branden, omdat hij de enige jongen was die Amber niet pijn zou kunnen doen. Zelfs niet naar alles wat hij geflikt had. Woest sloeg Amber de wind uit haar haren en zocht in haar zak naar haar sigaretten. Al gauw staakte ze haar zoekpogingen. Die had ze namelijk veiling in haar koffer gedaan, opgerold in een paar sokken. Nog net niet gilde ze het uit van woede. Dit eiland had na een aantal minuten al zo’n roteffect op haar, dit kon onmogelijk de bedoeling van dit eiland zijn. Ze moest maar eens een hartig woordje met het schoolhoofd gaan spreken.

Maar tot die tijd moest ze oppassen dat ze Gabriel niet zou vermoorden. God, wat was hij irritant bezig. Nou, eigenlijk was het vooral lief wat hij deed, en dat irriteerde haar nog het meest. Haar gebroken hart zou het makkelijkst te helen zijn als hij gewoon een klootzak tegen haar was. Maar dat was hij niet. “Nou, Amber, ik denk dat wij toch gezellig hier samen blijven” hoorde ze hem zeggen en ze rolde haar ogen, terwijl ze met een kinderachtig stemmetje hem napraatte. Dat hij misschien nog meer vrienden dan haar zou vinden, negeerde ze, vooral omdat ze wist dat het waar was. Gabriel zei altijd dat hij niet makkelijk vrienden maakte, maar met iedereen die hij praatte had hij een klik en iedereen was gek op hem. “Ik breng eerst mijn spullen naar binnen, daarna doe ik die van jou. Misschien kunnen we ergens een kop koffie op dit eiland scoren?”

“Nee.” Dat was de reactie van Amber, haar ogen schoten vuur. Hij was te ver gegaan. “Absoluut niet. Jij blijft met je handen van mijn spullen af en je verdrinkt maar lekker in die rotkoffie van je.” Gevoerd door de wind was ze in een mini seconde nog maar een paar centimeter bij hem vandaan. “Wie denk je wel niet dat je bent? Eerst bedrieg je mij met mijn zus, je bied niet eens je excuses aan, op die boot zit je een beetje lomp voor je uit te staren, en nu durf je mij een kop koffie aan te bieden? Ik hoop dat je stikt in je koffie en dat mensen je lichaam gaan gebruiken als schild.” Woedend stapte ze naar achteren en bukte zich om een van haar koffers te pakken. Met een flinke zwaai sloeg ze die tegen hem aan, maar het slot begaf het en een aantal van haar kleding vloog eruit. Door de plotselinge verandering van het gewicht, zwaaide Amber te ver door en viel ze op de grond.

“ Verdomme” schreeuwde ze en stond meteen weer op. Met woeste gebaren gingen haar vingers door het haar haren en viel er zand uit haar haren. Haar handen balden zich als vuisten en ze sloeg ze voor haar gezicht. Ze huilde niet, de laatste keer dat Amber gehuild had, was toen ze een jaar of 8 was. Ze was gewoon zo boos, zo gefrustreerd, zo verdrietig en nog nooit had ze zich zo alleen gevoeld.

De manier waarop Amber reageerde was helemaal niet zijn bedoeling geweest. Hij had haar nooit willen kwetsen, of haar boos willen maken. Gabriel had haar slechts een kopje koffie aangeboden als teken van een verzoeningspoging. Hij beet op zijn onderlip toen ze voor hem kwam staan. Gabriel sloeg zijn ogen neer. “Sorry, Amber” mompelde hij zachtjes. Het was echt niet zijn bedoeling geweest om haar zo boos te maken. Hij wilde gewoon een kopje koffie met haar drinken en gewoon met haar praten, praten over hun. Dat het echt niet zijn bedoeling was geweest om haar zo te kwetsen en dat hij ontzettend veel spijt er van had. Maar dat kon hij Amber op dit moment niet wijs maken.

De klap van de koffer kwam hard aan. De spullen van Amber vlogen alle kanten op en zijzelf had een soort mental breakdown. Arme Amber. Hij keek naar zijn vriendin, die met haar vuisten voor haar ogen stond en probeerde niet te huilen. Dat zou haar wel lukken, wist Gabriel, want het maakte niet uit in welke situatie zij zat: ze zou niet huilen. Gabriel was daar anders in, hij was niet bang om zijn emoties te tonen. Maar wat hij nu moest doen, was het meisje troosten. Vertellen dat het wel goed zou komen. Binnen een paar stappen stond hij voor haar en sloeg hij zijn armen om haar heen. Stevig trok hij haar tegen zich aan, zodat ze zich niet zomaar los kon trekken. “Het komt wel goed, Amber, echt waar…ik laat je echt niet zomaar vallen, zelfs niet als je me niet wilt spreken.” Zijn hand aaide over haar haren, die koud aanvoelden.

Na een paar minuten liet hij haar los en aaide eventjes zachtjes over haar hand. Hij liep terug naar de koffer en pakte hem op. Gabriel begon de spullen die uit de koffer waren gevallen in de koffer te doen. Toen hij dit gedaan had, hield hij de koffer voor Ambers neus en glimlachte zachtjes naar haar. Zou ze nog steeds boos op hem zijn?

Aan de manier waarop hij verslapte, merkte dat Amber dat hij er wel mee zat. Maar dat maakte haar niets uit, ze was nu gewoon zo boos. Zo verschrikkelijk boos op alles en iedereen. Nog geen vijf minuten was ze op dit eiland aanwezig en ze wilde nu al zo graag weg. Een idee sloop haar hersenen binnen. Misschien kon ze naar het schoolhoofd gaan en zo hard om haar moeder gaan huilen, dat ze haar wel terug moesten sturen. Ghehehehehe. Nou kon ze natuurlijk niet huilen, maar dat was een detail waar ze aan kon werken. Misschien kon ze een ui in haar ketting verstoppen, waardoor ze wel moest gaan huilen. Of gewoon als een haarstuk in haar haren doen, Amber had een hele aparte stijl van kleding, dus een ui in haar haren zou niet eens opvallen. Ach, dat maakte allemaal niet uit. Ze moest en zou een manier vinden waarop ze van dit klote eiland af zou komen, dat moest en zou gewoon gebeuren.

Na haar uitbarsting had Gabriel precies gedaan wat Amber van hem verwacht had. Ze voelde zijn sterke armen om haar heen en meteen begon ze heen en weer te spartelen. Maar hij was sterker dan haar en dus bleef ze maar stil staan. Maar het werkte wel. Haar hartslag werd rustiger, haar hoofdpijn verdween en de emoties die door haar lichaam gierde verdwenen al gauw. Hij gaf haar zo rust op dit moment. Toen ze weer een beetje rustig was, liet hij haar los. Al gauw begon hij haar spullen bij elkaar te rapen en gaf hij haar koffer terug aan haar. Ze keek hem aan, met een blik die vroeg: “Waarom doe je dit?” Maar het boeide haar eigenlijk niet. Zij had haar spullen weer bij elkaar. Ze wendde haar blik af, keek naar de zee die achter hen vloeide.

“Dankjewel voor het bij elkaar zoeken van mijn spullen” mompelde ze, terwijl ze haar haren uit haar gezicht streek. “Maar het verandert helemaal niets, als je dat maar goed begrijpt…” En met die woorden draaide Amber zich om, pakte haar andere koffers en tassen bij de hand en begon zich moeizaam richting de school begeven. Waren ze klaar voor haar terreur?