Knowledge Is Power &Lawrence

Lawrence had zich die dag al overslapen omdat hij zijn wekker onbewust had afgezet. Dat had ervoor gezorgd dat hij zich heel de tijd had moeten haasten. Snel was hij de douche in gestapt om zich nadien ook zo snel mogelijk te wassen zodat hij met wat geluk nog op tijd in de les zou kunnen komen. De moeiten om zijn haar grondig te drogen nam hij niet, waardoor het nog wat na druppelde op zijn kleding wanneer hij met zijn rugzak zijn kamer te verlaten. Door zijn iets wat langere haar viel het harder op dan bij mannen die van dat stekel haar hadden. Hij moest er echter zelf niet op staan kijken dus ging hij er niet wakker vak liggen. Hij was geen vrouw die meteen slecht gezind zou zijn omdat ze een bad hair day zou hebben. Vrouwen ook.
Veel zin om nog naar een les te gaan had hij niet meer na die ochtend. De tijd om te eten had hij nog niet gehad wat ervoor zorgde dat zijn maag soms aan het reclameren was. Lawrence moest ‘s morgens altijd iets eten, anders werd het een hel van een voormiddag.

De jongen kwam er echter achter dat gehaast zijn en blind zijn twee zaken waren die niet bij elkaar pasten. Zo gedesoriënteerd was hij nog nooit geweest. Gelukkig had hij zijn geleidestok gebruikt, anders was hij tegen veel mensen aan gelopen en vooral tegen veel muren. Muren hadden namelijk niet de eigenschap om uit de weg te gaan als je eraan kwam en het was daarom ook erger om tegen een muur te lopen dan tegen een persoon.
Verder had hij zonder problemen de klaslokalen gevonden, maar daar stond hij dan stil. Er waren zoveel lokalen, en eerlijk gezegd had hij geen idee waar dat hij heen moest gaan. Wat ongemakkelijk draaide hij de witte stok wat rond in zijn handen terwijl hij probeerde te bedenken waar hij moest zijn. In de gangen was er ook niemand meer te zien dus niemand om het aan te vragen. Echt de moed om een lokaal binnen te wandelen en het te vragen had hij ook niet wat hem nog maar één optie gaf. Lawrence zou moeten gaan gokken waar hij moest zijn. Als hij dan verkeerd zat kon hij het alsnog vragen maar dan had hij het eerst zelf proberen op te lossen.

Tijdens de korte rondleiding had men hem wel gezegd waar elk lokaal was en hoe hij het moest vinden. Ze hadden toen ook rekening gehouden met zijn beperking en zo gezegd het hoeveelste lokaal wat was, maar het was hem ontgaan. Lawrence was niet echt aan het opletten tijdens de uitleg, hij wilde toen het liefst naar buiten gaan en nooit meer naar binnen gaan. Daar mocht hij dan toch mooi de nadelen van ondervinden.
Het was in ieder geval alles of niks, en hij deed uiteindelijk een deur open. Eén hartslag was te horen in de kamer, waardoor hij al meteen kon raden dat hij verkeerd zat. Nog voor dat Lawrence echter wat kon zeggen klonk er al een stem. Wat hij moest? De jongen trok een wenkbrauw op terwijl hij zijn hoofd richting de andere persoon hield. ‘Jou storen blijkbaar,’ was zijn droge reactie. Ugh. Dat ook nog. Alles was aan het mislopen, wat er enkel voor zorgde dat hij meer prikkelbaarder was. ‘Ik zou jou enkel dezelfde vraag kunnen stellen,’ zei Lawrence vervolgens waarbij hij even zijn neus ophield, al was dat vooral door de geur die in de kamer hing. Het was menselijk, maar tegelijkertijd ook dierlijk. Haast alsof de andere jongen een dier was.

De jongen deed research. Dat was zijn antwoord geweest. Misschien dat het wel voor het één of het andere vak was geweest maar dat plus de reactie die hij had gekregen wanneer hij onverwachts binnen was gekomen duiden ergens toch aan dat hij niet hoorde te zijn waar dat hij was. Hij hoorde vast al helemaal niet op die computer bezig te zijn.
Lawrence was nu niet de klikspaan van de school en het boeide hem zeer weinig als mensen iets zouden doen wat dat eigenlijk niet mocht. Ze deden maar. Het was niet zijn probleem. ‘Kan je vinden wat je zoekt?’ vroeg hij vervolgens. Ergens was het interesse, ergens gewoon puur gedrag om de anderen te frustreren. Lawrence zijn aanwezigheid werd namelijk niet geapprecieerd. To bad for the other person.

Lawrence zetten enkele stappen naar voor tot hij bij één van de stoelen kwam die waarschijnlijk voor het bureau stonden van iemand. Zijn geleidestok had het meubelstuk eerst aangeraakt, en Lawrence legde vervolgens zijn hand op de rugleuning om vervolgens zo te kunnen inschatten waar hij juist moest gaan zitten. Er was hem ondertussen nog gevraagd of hij was verdwaald. Wel ja, hij was inderdaad verdwaald. Om dat zo even tegen die persoon te zeggen? Nee. Toch niet met zoveel woorden. ‘Nee,’ was het eerste wat hij dan ook zei.
Zijn benen legde hij vervolgens neer op het bureau dat voor hem stond. Gelukkig dat het daar stond, anders had een dom zicht geweest om hem zijn benen ergens op te zien leggen dat er helemaal niet was. Dat zou pas schaamtelijk zijn geweest. De rugzak die hij bij zich had legde hij naast zich neer op de grond en zijn geleidestok legde hij rustig neer op zijn schoot. Lawrence moest toegeven dat het bijzonder goed lag. ‘Ik heb enkel de verkeerde deur gekozen.’ Met andere woorden was hij dus wel verdwaald geweest, maar toch te trots om het echt toe te geven.

Ondanks dat Lawrence niks zag keek hij om zich heen in het lokaal. Voor zover hij wist stond er een bureau in het midden vanachter met stoelen ervoor. Verder dacht hij niet dat er nog meer banken in het lokaal zouden staan waar dat leerlingen les aan zouden kunnen volgen. Anders was het wel een zeer vreemde indeling van een lokaal. Nee, hij was er wel zeker van dat ze in het kantoor van de één of de andere waren. Precies de plek waar ze niet moesten zijn.
‘Je hebt vast al het recht om hier te zijn, neem ik aan,’ zei hij op een zeer sarcastische toon. Lawrence zou nu niet zeggen dat hij mocht zijn waar hij was, maar bij hem was het puur ongeluk geweest. De andere jongen was precies waar hij wilde zijn en vond precies wat hij nodig had want eerder had hij nog wat opgeschreven.

Lawrence moest toegeven dat zijn nieuwsgierige kant wel naar boven kwam. Hij zou zelf niet kunnen zien waar de andere mee bezig was, en gedachten kon hij ook al niet lezen. Als hij zou vragen waar de andere jongen mee bezig was zou hij geen antwoord krijgen, daar was hij haast zeker van, maar hij kon het altijd wel eens proberen. ‘Goed voor je,’ zei hij om te beginnen. ‘Wat zoek je precies? Misschien dat ik je wel kan helpen.’ Mooi niet dat hij de andere ging helpen, maar het was het proberen waard om zo de informatie die hij nodig had te verkrijgen.
Toen dat hij ook dichterbij de andere zat werd de dierlijke geur alleen maar sterker. Als Lawrence zich niet zou vergissen kwam het zelfs van de jongen vandaan. Misschien was het ook wel een dier. Had het arme dingen oren, een snuit en een staart. Het kon zelfs dat hij geen normale achterbenen had, maar daar kon hij zich alleen maar wat bij voorstellen.

De andere zei dat het jammer was, en Lawrence wist zelf wel dat de andere het jammer vond dat hij werd gestoord. ‘Jammer zou ik het niet noemen,’ zei Lawrence rustig. ‘Anders had ik jou misschien nooit ontmoet, nu dat zou pas jammer zijn geweest,’ weeral droop de sarcasme van zijn stem af. Wie de knul ook was, het was niet iemand waar Lawrence mee overeen ging komen, dat moesten ze vast al wel door hebben. De grootste reden was volgens hem de andere jongen. Die reageerde op onvriendelijke manier, dus kreeg hij enkel dezelfde reacties terug van Lawrence. Dat was niet meer dan logisch.
De jongen had natuurlijk het recht niet om in het kantoor te zitten van het schoolhoofd, want dat was kennelijk waar ze zaten. ‘Geen nood, er hangt geen modder aan mijn schoenen,’ sprak hij droogjes. Of hij op dezelfde manier zou reageren als het schoolhoofd binnen zou komen was een andere vraag, maar daar moest hij zich maar niet druk om maken. ‘Ik denk echter dat hij enkele schoenen minder erg zal vinden dan wat jij doet.’ Het was maar een gok, maar hij dacht wel dat de andere bezig was met iets dat niet mocht.

Lawrence zweeg wanneer hij de andere persoon weer hoorden spreken, maar de reden dat hij stil was kwam omdat de andere zijn naam wist. Hij had die zelf niet prijs gegeven en als hij gedachten kon lezen had hij daar normaal ook niks aan gehad. Geen enkele gedachten in zijn hoofd was in een verstaanbare taal voor anderen.
Hij schraapte nadien zijn keel even om zich weer te herpakken, en normaal te reageren op de vraag. ‘Ik ga dan zeggen dat ik geen idee had waar ik was en jij beloofde mij te helpen na wat opzoekwerk te hebben gedaan. Ik bleef dan rustig op een stoel zitten die jij mij had aangeboden, wachtend tot dat jij klaar was,’ legde hij rustig uit wat hij zou zeggen. Als niemand hem vertelde dat hij in het kantoor was van het schoolhoofd kon hij het ook niet weten. De anderen had het dan misschien wel gezegd maar hij kon zich altijd van de domme houden. ‘Ze zullen mij sneller geloven dan degene die op de computer van het schoolhoofd bezig is,’ zei hij nadien met een wat sluwe grijns op zijn gezicht. Ho god, wat was hij toch geweldig in het bedenken van plannetjes.
Op zich deed hij ook maar weinig verkeerd. Lawrence zat niet bezig op de computer van het schoolhoofd, enkel zijn benen lagen daar waar ze niet hoorden te liggen.
Om niet heel de tijd gewoon te zitten en niks te doen had hij zijn geleidestok genomen en probeerde hij die met succes te laten balanceren op zijn handpalm. Lawrence had zich ondertussen nog steeds bezig gehouden met de geur die rond de jongen hing. Het was iets bekend maar hij had het heel de tijd niet kunnen plaatsen, tot het hem terug te binnen schoot. Het was een hond-achtige geur, maar niet echt hond. Goed genoeg voor hem. De onbekende wist dan wel zijn naam, maar in ieder geval wist hij ook iets. ‘Maar moet jij niet ergens buiten in een hondenhok zitten?’ zei hij wat bijdehand. Op dat moment ving hij ook de stok die dan toch om viel.

Door de manier waarop Lawrence zijn vraag had gesteld kreeg hij niet het gewenste antwoord, maar dat kreeg hij vast sowieso niet. ‘Alsof ik dan een antwoord zou hebben gekregen.’ Lawrence beschikte niet over bijzonder veel mensenkennis, maar hij was wel verstandig genoeg om te weten dat hij geen antwoord zou krijgen. In tegenstelling tot andere was hij ook gewoon naar school gegaan en had hij eerst nog een redelijk normaal leven gehad. ‘Maar waarom ook niet, wat ben je aan het opzoeken?’ zei hij.
De andere probeerde precies toch te bewijzen dat Lawrence iets verkeerd aan het doen was, terwijl hij niet in zag wat hij precies verkeerd deed. oké, hij mocht niet met zijn benen op tafel zitten, maar wie zou hem op dat moment tegen houden? In het slechtste geval hing er misschien wat zand op het bureau. ‘Misschien, maar daar kom je maar op één manier achter,’ zei hij rustig.
Lawrence was er zeker van dat hij zich eruit kon praten als ze werden betrapt. In zijn ogen deed hij namelijk nog steeds niks verkeerds, hij zat gewoon te zitten en de andere gezelschap te houden. Toch vroeg de andere persoon hoe hij zich eruit zou praten en de vraag beantwoorde hij eerlijk. Commentaar kwam meteen van de andere zijn kant dat Lawrence deed fronsen. ‘En hoe ben je precies van plan om dat te doen?’ vroeg hij de andere. Hij verwachten geen antwoord, maar hij kon het altijd proberen.

Door zijn opmerking kwam Lawrence erachter dat de jongen dus een wolf was, en geen hond. Goed om te weten, want wie weet hoeveel de anderen wel al niet van hem wist. ‘Het is niet omdat ze zich niet laten opsluiten, dat ze niet opgesloten kunnen worden,’ sprak hij nog rustig, maar dat verdween van het één moment op het andere. Eén actie van de jongen, of hij vermoede toch hij de oorzaak was, liet hem volledig veranderen. Een dier dat er eerder niet was geweest was uit het niets langs zijn linkerkant verschenen
Een onmenselijk geluid kwam uit Lawrence zijn keel, het was zelfs niet eens dierlijk te noemen. Zo snel als toen zou je hem niet snel zien recht staan, maar toch stond hij binnen enkele seconden al recht. Zin instincten vertelde hem om meteen aan te vallen. De wolf die verschenen was uit het niks te bijten zodat het binnen een korte tijd zou sterven. Het lichaam van een wolf was nog wat kleiner dan dat van een mens, dus het gif zou zich veel sneller verspreiden.
Toch vocht hij tegen die instincten. Voor het moment. ‘Als jij geeft om je wolvenvriendje hier zou ik er maar voor zorgen dat hij uit de buurt blijft,’ waarschuwde hij de andere persoon, maar het zou ook maar blijven bij één waarschuwing, de volgende zou een beet zijn. Het was vooral dat Lawrence helemaal niet graag tegen zijn instincten vocht want dat zorgde ervoor dat hij zich enkel maar rotter ging voelen, en de dag was al zo slecht. Lawrence moest er nog voor gaan zorgen dat niet alles verkeerd liep, anders was er tegen het einde van de dag geen kantoor meer over. Tegenover de wolf die er ineens was verschenen toonde hij mede daardoor ook geen angst, doordat die ook niet aanwezig waren. Hij dan ook gewoon een gerechte rug, haast alsof hij zich zo groter probeerde voor te doen.
Speciaal om ervoor te zorgen dat mensen niet in bosjes om hem heen dood zouden neervallen had hij zijn zicht verloren, maar het had hem misschien toch nog gevaarlijker gemaakt omdat hij volledig op zijn gehoor moest afgaan.

Het was jammer dat het hem echt niet gelukt was om erachter te komen wat de andere had opgezocht, maar hij liet het er maar bij. Veel zin om nog verder in het duister te tasten naar antwoorden had hij niet. Eerlijk gezegd maakte het hem ook al niet zoveel meer uit. Het was vast toch iets dat hem totaal niet interesseerde. Misschien was hij gewoon zijn punten aan het veranderen op de computer. Zoals de andere bezig was klonk hij namelijk niet erg intelligent en hij leek ook wel het type dat zo’n zaken zou doen.
Vanaf het eerste moment was het echter wel duidelijk geweest dat de twee niet overeen kwamen, maar het ging helemaal de verkeerde kant op wanneer er een wolf in het spel kwam. Alleen al omdat die zo plots was verschenen en het gegrom dat erbij kwam zorgde voor een verkeerde reactie langs Lawrence zijn kant. Hij was niet goed met zo’n situaties, daarvoor had hij gewoon nog niet genoeg controle over zijn mutatie.

Zijn dreigement werd totaal niet serieus genomen, mede omdat hij alleen was en de andere nog een wolf aan zijn zijde had. Bij die woorden snoof hij dan ook even, maar dat was tot andere woorden ook werden uitgesproken. Dat kon die kerel niet menen. Wilde hij soms er gewonden zouden vallen?
Nog nooit had alles echt zo donker geleken als toen. Hij zag niks en ook al het geluid om hem heen verdween. Het geklop van de harten van de jongen en zijn wolf, het zachte geruis dat de lampen maakten maar ook voetstappen op de gang als er iemand voorbij liep. Lichte paniek kwam toen toch in hem op. Hij had geen idee waar wat was, en enkel de stem van de jongen kon hij horen. Als ze nu van plan waren om aan te vallen kon het alleen maar slecht aflopen. Het enige wat Lawrence dan kon hopen was dat hij snel genoeg kon reageren als hij tanden of klauwen zou voelen.
De twee opties die hij kreeg van de kerel waren beide zaken waar hij niet veel aan had. Sterven? Mooi niet. Rustig blijven? Daar was het wat te laat voor. Misschien moest hij de andere uitschakelen, bloed laten vloeien. Dan kon hij de geur van bloed gebruiken om te weten waar ze stonden. Nee, dat was niet de oplossing. Dat moest hij voor zich houden. Lawrence had zijn hand omgevormd tot een vuist om zich daar het meest op te focussen, maar het hielp niet. ‘Sterven he? Zoveel vertrouwen dat het je zou lukken?’ zei hij met een wat zwakke glimlach. Nee, hij mocht niet de volledige controle verliezen. Dat was iets wat niet mocht gebeuren in een gebouw. Hij wist wat voor effecten dat had. Toch zou je kunnen zien hoe blauwkleurige schubben even over zijn gezicht naar boven kropen om dan precies weer te verdwijnen. ‘Je maakt het alleen maar erger voor iedereen.’ Het was heel vreemd om zichzelf niet luidop te horen, al was vervelend een veel betere beschrijving.