+ Cherry Blossom Weekend

De laatste tien minuten van de laatste les. Eindelijk. Nog eventjes en het weekend zou van start gaan. Ik kon bijna niet wachten. Het was niet alsof ik een hekel aan school had ofzo. Verre van zelfs. School was vrij leuk en ik vond het prachtig meer te weten te komen over mutanten en verschillende mutaties. Het vrienden aspect van school was natuurlijk ook iets waar ik me dagelijks op kon verheugen. Nee, het waren de ‘normale’ schoolvakken waar ik liever ver vandaan bleef. Zoals economie, aardrijkskunde of wiskunde, dat laatste het vak waar ik nu was. Het ging werkelijk praktisch allemaal het ene oor in, en het andere oor weer uit. Iets over driehoeken, stelling van Pythagoras? Ik heb geen idee. Niet vreemd als je bedenkt dat ik waarschijnlijk nu al het laatste kwartier naar de klok heb liggen staren. Seconde. Seconde. Seconde. Seconde. Wow, de tijd kon mogelijk niet langzamer gaan vandaag of wel? Toen plots, alsof op wil, klonk het gekraak van de intercom. Een mededeling voor mijn leraar wiskunde, iets over een telefoontje aannemen bij de receptie? De leraar zucht en verteld ons dat de les vandaag eerder klaar is. Ik wil juichen, maar houd me in, klaarblijkelijk net zoals de rest van de klas. Het is namelijk nog geen drie seconden nadat de leraar de deur achter zich heeft gesloten dat de klas begint te juichen en te roepen en te praten. Het meisje dat naast me zit klopt me op mijn rug. Bedankt me voor mijn eeuwige geluk. Was het dat geweest? Mijn geluk? Ik had werkelijk geen manier om dat te bewijzen, maar ik knik desondanks en glimlach vrolijk, makkelijk in het gesprek van de rest van de klas meegaand.

Liam, weet ik, heeft nog een uur te gaan, dus ik baal. Ik had graag wat tijd met hem doorgebracht, al knuffelend of pratend of kussend of… Ik voel mijn hoofd langzaam rood aanlopen en ik schraap mijn keel lichtjes. Een vriend vraagt of alles in orde met me is en ik knik, mijn iets te lange pony uit mijn gezicht flippend. ‘’Niets aan de hand,’’ antwoord ik, een glimlach op mijn gelaat. Een andere vriend vraagt of ik zin heb met hun naar de gamehall te gaan, maar ik schud mijn hoofd nee. ‘’Ik kom later misschien wel,’’ zeg ik dan en ik zwaai naar ze terwijl ik een andere gang insla. Linea recta baan ik mij een weg de trappen af en even later de hoofddeuren door, op weg naar ‘de tuin’ die aan het reusachtige gebouw grenst. Eenmaal daar aangekomen, komt een zoete, maar zachte geur mij tegemoet. De geur van vele verschillende soorten bloemen. Het is relaxerend en stressverlichtend en ik ben blij dat ik heb gekozen hierheen te komen en niet mee naar de gamehall. Midden op een van de paadjes blijf ik staan en sluit ik mijn ogen. Ik adem diep door mijn neus in en adem dan langzaam weer uit, een lichte glimlach op mijn gezicht. Ik kijk om mij heen en zie dan op zo’n twee meter afstand iets op de grond liggen; een iPod. Ik stap erop af en raap hem op. Hij is niet nat, wat betekend dat hij hier nog maar net ligt, aangezien het eerder die dag heeft geregend. Ik kijk om me heen. Veel mensen waren er op dit moment hier niet. Even verderop zie ik iemand lopen. En wat nog meer; ze leek naar iets op zoek te zijn. Althans, dat zou ik zo denken als je voorover gebukt, naar de grond starend aan het rondlopen bent. Ik glimlach vrolijk en loop op haar af. ‘’Ben je toevallig hiernaar opzoek?’’ vraag ik, een vriendelijke toon in mijn stem. Ik reik de iPod naar haar uit, haar antwoord afwachtend.


629 words -- arianne thompson -- hoop dat je er iets mee kan want mn inspi was nogal meh.

Ik hoor een opgeluchte zucht alvorens de iPod aangenomen word. Ik grinnik zachtjes bij het horen van haar woorden. Wat een geluk. Yup. Dat zal het vast geweest zijn. Bijna geen twijfel over mogelijk. Want dat is wat mijn mutatie deed; niet alleen het bezorgen van mijn eigen geluk, maar tevens dat van de personen om mij heen. Een handige mutatie, waren het niet voor het feit dat ik verder geen controle over had en het geluk naar mij toe net zo goed kon omslaan. Maar okay. Ik schud mijn hoofd lichtjes. ‘’Nee joh,’’ zeg ik met een opgewekte toon. ‘’Ik heb alleen maar gedaan wat elk ander ook zou doen in mijn situatie.’’ Ik glimlach breed als teken dat ik het meen.

Voor dit soort kleine dingen zou ik niets terug moeten verwachten. Sterker nog. Naar mijn mening zou ik nooit iets terug moeten verwachten als ik iets aardigs deed. Ik bedoel maar; ik doe iets aardigs omdat ik daadwerkelijk iets aardigs wil doen. Niet om mensen bij mij in het krijt te hebben staan. Zo werkt aardig zijn nou eenmaal niet. Plus, daarbij komt nog dat bij dit soort dingen je wel makkelijk iets kan terugdoen. Maar stel je nu voor ik had iemand gered had van een zekere dood. Als dat persoon dan bij mij in het krijt zou staan, zou dat dan betekenen dat ze hun eigen leven voor me zouden geven? Nee. Dat schoot bij mij in het verkeerde keelgat. Aardigheid zou nooit terugbetaald hoeven te worden als het aan mij ligt.

Het aanhoudende crescendo in volume om mij heen doen mij uit mijn gedachten opwekken. Na korte observatie van mijn omgeving kom ik tot de (nogal logische) conclusie dat de schoolbel gegaan zal zijn en de studenten zich nu haastig de vrijheid infilteren.  Als bijen op honing. Maar ik mag eigenlijk niets zeggen; want ik ben precies hetzelfde. Ik richt mijn kort verloren aandacht weer terug op  de meid voor me. Ik realiseer me dat, hoewel ik haar waarschijnlijk meerdere keren heb zien rondlopen, ik me haar naam momenteel niet echt kan herinneren. Rianne? Dianne? Anne? Iets in die richting. Haar mutatie was me op dit ogenblik ook even ontgaan, maar ik kan zweren dat het iets element-achtigs was. Ik zoek haar ogen en kijk haar vriendelijk aan. ‘’Wat was je naam ook alweer? Het is me blijkbaar totaal ontschoten.’’ Ik glimlach flauwtjes en breng een hand naar mijn hoofd. Verlegen speel ik wat met de haren die in mijn nek vallen, haar antwoord afwachtend.


421 words -- arianne thompson -- sorry als je er niets of weinig mee kan. m'n inspiratie verlaat me deze dagen nogal.