A journey of learning ( Jean Grey en Lillian Stone)

Hij was hier gebracht... hij keek achter zich naar degene die hem hier hadden gebracht. Zijn voeten stonden nog in het ondiepe water. Hij was zenuwachtig en liep snel een stukje weg, zodat hij ruimte had. zijn handen hield hij zenuwachtig langs zijn buik. Toen hij een paar stappen uit het water deed was duidelijk hoe zwaar hij was. Zijn voetafdrukken waren een stuk dieper dan die van de mensen achter zich. Hij keek vragend een van de 2 vrouwen aan, maar zei niks. Een steen lag voor hem. hij pakte het op alsof het een kiezelsteentje was, maar de steen was zo groot als zijn hand. snel rende hij terug naar het water en keilde de steen over het water heen. Het was alsof er geen gewicht achter zat, zo makkelijk gooide Matt de steen. Plots bedacht hij zich dat hij natuurlijk niet alleen was zoals gewoonlijk, maar dat hij met 2 vrouwen hierheen was gebracht. Hij kende ze amper, maar zij wisten blijkbaar veel over hem... het maakte hem nog zenuwachtiger. snel liep hij naar zich toe, maar hield 2 meter afstand van ze. Zijn zenuwen zorgden ervoor dat een tinteling door zijn lichaam ging, maar hij merkte niet op dat op zijn huid bultjes vormden. "Uhh waarheen?" zei hij snel en kortaf. Hij had weinig zin om met de 2 vrouwen mee te gaan, omdat hij bang was ook hun pijn te doen. Toch was de nieuwschierigheid, over wat ze hem hadden verteld over dit eiland, sterker. Hij keek wat zenuwachtig naar de blonde vrouw. Zijn vingers probeerden zich in zijn buik te graven, maar dit ging helaas niet. Hij kon niet weg... hij wist niet hoe hij van dit eiland af kon komen, zelfs al kende hij de weg hier. hij moest wachten tot een van de vrouwen iets tegen hem zei over waar ze heen moesten.

Welkom Matthew. Waren de eerste woorden van het gesprek zodra ze alleen waren met de jongen. Lillian en Jean waren samen heen gegaan, voor het geval er onderweg iets mis ging met de mutant. In Jean's geval kon ze Lillian beschermen door middel van een schild, hun alle drie met gemak. En in Lillian's geval kon ze Jean healen, indien het lichte verwondingen waren. Niet dat ze er vanuit gingen dat de jongen agressief zou doen tegenover de twee. Toch was het uit voorzorg, uit geval van nood dat Matthew schrok en misschien één of beide docenten pijn zou doen.
De zuster die, op het moment zodra ze binnen de ziekenhuiskamer waren gestapt, Matthew vergezelde excuseerde zich en sloot vervolgens de deur achter zich dicht. Het leek alsof ze vrijwillig weg was gegaan, maar in feite was het Jean die haar dat verteld had in stilte. Enkel oogcontact was nodig geweest voor de redhead om een kort bericht door te sturen dat ze koffiepauze moest nemen. Gauw had ze de thermometer neergelegd op het kastje naast het bed en wierp nog een vriendelijke glimlach naar hen twee.
Zonder pardon maakte Jean plaats op het uiteinde van het bed, een geruststellende blik werpende op de mutant. Gebaarde met haar lichaam dat het oké was. Ditmaal was het Lillian haar beurt om uit te leggen waarvoor ze hier waren en wat ze precies waren. Terwijl Jean als het ware op de uitkijk stond dat er niemand deze kamer zou betreden.

Het ontslaan van Matthew uit het ziekenhuis was no big deal geweest. Enkele notities die ze liet maken door de receptioniste van de afdeling en met een wuif en glimlach had ze de drie mutanten uitgezwaaid. Onderweg naar het eiland had ze niet veel gezegd, af en toe een trotse blik naar Lillian geworpen. Zoals ze wel vaker deed als ze met z'n tweeën mutanten ophaalden. Een typische blik die de blondine vaak genoeg ontvangen had en ook alleen maar naar haar werd gestuurd. Zelden kwam het voor dat ze dezelfde blijheid tegen andere mutanten uitstraalde. Natuurlijk straalde ze wel eens als een leerling zijn mutatie wist te beheersen en de opdracht was gelukt, maar dat was een ander soort blik. Ze wist niet precies welke, een mens beheerste over vele emoties en blikken.
De reis naar het eiland had in gedachten niet lang geduurd, voor haar dan. Eenmaal op het strand veegde ze zand uit een vingerlengte kreukel die in haar broek was ontstaan. Op zo'n dag als deze had ze ballerina schoentjes aangetrokken, het lange strand met hakken aan was geen doen. De afstand naar de school was dan niet heel ver vanaf hier, toch was het vermoeiender als haar hakken steeds in het zand bleven steken. Vooral in het heuvelachtige zachte zand.
Haar blik ging terug naar Matthew, die op dat moment met een vragende blik op zijn gezicht stond. Een veel voorkomende blik, ze had het bij meerdere mutanten gezien zodra ze net gearriveerd waren. Glimlachend draaide ze haar hoofd naar Lillian, streek ondertussen een plukje dat vanuit haar strak gebonden staart ontsnapt was terug achter haar oren. Met deze wind was het voor haar geen doen, de haren uit haar ogen en mond halen. En vervolgens als een wilde op school aan te komen.
Het geluid van plonzend water trok haar aandacht, merkte op dat Matthew inmiddels een andere bezigheid gevonden had. Die geen uren in beslag nam, gezien hij terug kwam naar de twee docenten. ''Gaat het met je?'' Vroeg ze ongerust, terwijl ze opmerkte hoe hij zijn armen voor zijn buik hield, als bescherming. Wat betrof de wind die er stond, gaf ze hem gelijk. De kou trok door haar dunne trui heen en aan de lucht te zien zag het er niet naar uit dat de zon nog door zou breken vandaag. Maar voordat ze hem naar de school zouden begeleiden, was het altijd een kwestie van laten wennen aan de omgeving.

''Gaat het met je?'' werdt hem gevraagd. Hij keek op en zei zo dapper mogenlijk dat alles goed ging. echter klonk dit in zijn hoofd eerder meelij wekkend dan dapper. "Het is gewoon dat ik altijd alleen ben geweest en nu halen twee vreemde vrouwen me op en halen me uit mijn zogenaamde safezone." Even was hij stil en keek naar het zand. als hij haar naam goed had onthouden was het Lillian die ineens riep “Welkom, Op Genosha Island!” Hij keek haar toch blij aan toen ze de stilte verbrak. ze leek trotst op het eiland. Hij werdt er nieuwschierig door. Ik hoop dat ik niets kapot maak bedacht Matt zich angstig. “Thuisbasis van de beste mutantenschool in de gehele wereld. Nee, dat is geen opschepperij, dat is een feit.” Ze legde haar armen over elkaar. “Om het te bewijzen raad ik je aan om onze kantine te bezoeken. Ik zeg het je, onze koks zijn onmenselijk goed.” Matt keek verbaasd op toen hij hoorde over de koks. "Uh dat klinkt wel goed... is dat gewoon gratis?" keek hij hoopvol naar Lillian "Want ik heb best wel honger... Het laatste wat ik heb gehad, was die driedubbele maaltijd vlak voordat jullie me opzochten"

Even later ging hij op het strand zitten. " Ik ben bang dat ik weer iemand pijn ga doen..." Matt keek naar de grond terwijl hij dit zei. zijn handen groeven zich zachtjes in het zand, alsof hij zich als een Rog wilde verbergen. een golvend effect schoot zichtbaar door de huid van zijn schouder en arm heen. Hij keek Jean nu aan. " Of dat ik jullie spullen breek." even was hij stil en zei toen zacht "Ik ben nogal onhandig" alsof het iets kwaadaardigs was.

Zachtjes pakte Matt een hand vol zand op en vormde een balletje met zijn handen. Hij perste het hard samen, tot er een soort zandsteen ontstond. hij schuurde met wat nieuw zand het balletje rond en liet het nu over zijn handpalm rollen. Plots begon zijn maag te knorren en Matt keek verlegen op naar Lillian, die begon te lachen. "Kunnen we misschien wat te eten halen? Ik hou het niet meer" hij legde zijn hand op zijn maag en zweeg verder, omdat hij bang werdt dat hij te brutaal was.

Jean's vraag werd beantwoord op het moment dat ze hem gesteld had, de jongen had een snelle reactie. Dat was het eerste wat haar opviel zodra ze terug waren gekomen op hun oude vertrouwde eiland. Al werd haar blik gauw afgeleid door Lillian, die zich voor niemand niet verlegen zou voortdoen en uitgebreid uitrekte, blij was dat ze terug op het eiland stond, evenals Jean. Jean kon er de humor van inzien dat Lillian een heel ander persoon was dan haar. Meer jong, wild en gekker. Maar ook ongelofelijk slim, een gekte voor leren en had de gave om Jean haar indruk te wekken. Zo'n persoon hadden leerlingen nodig, in de tijd van nu. Wat betrof de indeling van docenten, moest er wel iemand zijn om ze uit hun schelp te laten komen, om hun gekkigheid kwijt te geraken in de lessen. Niet dat ze dat niet bij Jean konden, gezien zij vaker training dan serieus les gaf, maar dan nog hadden ze niet de volledige mogelijkheid om hun energie kwijt te kunnen. Velen wel, met mutatie krachten zoals extreem sterk, lichtbollen afschieten of het beheersen van meerdere elementen. Anderen niet, dromen van andere manipuleren of extreme zintuigen, die konden beter energie kwijtraken in de lessen van Lillian.
Hoewel ze het verlangen had om de gedachten te lezen van Matthew, gezien hij er niet volledig gerust uit zag en of dit wel te vertrouwen was, kon ze het niet in zich brengen om zijn privacy te verstoren. Hij zou er weinig van merken, toch was het een inbreuk op persoonlijke gedachten en herinneringen en daarbij moest ze haar professionaliteit behouden. Charles was een man van tijd, waar ze op momenten zoals deze aan moest denken. Nog altijd miste ze hem, als er iemand was die ze als held beschouwde was hij het wel. Hij had haar begeleid met telepathie en telekinetie. Haar vertrouwd met Cerebro, die niemand anders in die tijd had kunnen gebruiken dan hen twee. Bovendien waren leerlingen nog altijd te onhandig en was het apparaat té machtig. Zelfs te machtig geweest in die tijd voor haar. Een halve seconde om Charles te vinden en ze viel haast flauw, verloor de controle.

Gezonken in gedachten werd ze eruit getrokken door Lillian's spontane uitbarsting over de kantine. Matthew had inmiddels plaats gemaakt in het zand, was bezig met zijn sterke handen een bolletje zand fijn te persen. Hoewel ze kort weg was geweest, was het echter wel tot haar doorgedrongen wat hij gezegd had. ''Matthew Shadows,'' bracht ze kalm uit, richtte haar blik op zijn houding. ''er zullen veel spullen stuk gaan en ook andere speciale leerlingen.'' Om geruststellender over te komen had ze naast hem plaats gemaakt, met haar knieën opgetrokken en armen eromheen gebonden. Nog altijd op zijn gezicht gefocust. ''En weetje wat? Je bent niet de enige die dat doet en zal doen. De meesten hier op het eiland zijn onhandig. Daar is training voor nodig. Op deze school ben je in veilige handen.'' Vervolgens stond ze terug op haar ballerina's, stak haar hand uit ter gebaar dat meegaan naar de school geen foute zet zou zijn. Richtte haar ogen op het uitsteeksel van het dak dat boven de duinen uitstak.

"Ik ben nogal onhandig" Het werdt meteen geruststellend beantwoord. ''Matthew Shadows,'' bracht ze kalm uit, richtte haar blik op hem. ''er zullen veel spullen stuk gaan en ook andere speciale leerlingen.'' Ze ging naast hem zitten ''En weetje wat? Je bent niet de enige die dat doet en zal doen. De meesten hier op het eiland zijn onhandig. Daar is training voor nodig. Op deze school ben je in veilige handen.'' De woorden hadden rust gegeven voor Matthew, al bleven de zenuwen nog wel hangen. "In dat geval ga ik graag mee" Matthew pakte maar al te graag Jean's hand aan, maar hij was iets te gretig en vergat weer eens zijn kracht. Terwijl hij opstond pakte hij haar hand maar schoot meteen achteruit en donderde terug het zand in. "Het spijt me! ik.. heb ik... sorry!" Schuw als hij was schoot hij weer overeind en rende een stuk weg.

Hij bleef stilstaan toen hij pas van het strand af was. Er stonden hier bomen en hij ging geschrokken zitten op een wat open plek. Ik heb haar pijn gedaan... dat doe ik bij iedereen... waarom doe ik dat toch steeds?! gefrustreerd keek hij om zich heen, maar niets kwam echt binnen. zonder dat hij het wist had hij de houding van een balletje aangenomen, waarbij een soort schild op zijn rug was gevormd. Daarnaast waren zijn armen platter en breder geworden, als een soort schilden voor de zijkant. rond was het niet, maar een normaal persoon had vreemd opgekeken als hij hem zo had gezien. Hij had honger, maar durfde niet rond te kijken. Het was niet zijn bekende omgeving en wist niet eens waar hij voedsel zou kunnen vinden... zelfs al kon hij de school vinden. Hij voelde zich zoals altijd eenzaam.

“Je hoeft niet bang te zijn. Je bent hier met gelijken en het is vaak genoeg voor gekomen dat er iemand gewond is geraakt.” Matthew had het niet verwacht, dat mensen achter hem aan kwamen. Hij keek dan ook verbaasd op. “Als wij het te gevaarlijk hadden gevonden, zouden we dit werk niet doen.” vervolgde ze even daarna. "Het spijt me..." de juiste woorden kwamen niet in hem op en hij zweeg dus maar. Lillian verbrak de stilte op een fijne manier voor Matthew. “Kom, dan gaan we die maag van jou eens vullen. En die van mij ook.” Matthew's ogen veranderden duidelijk en zijn huid trok nu rustig terug naar normaal "graag... ik sterf zowat van de honger" hoewel het overdreven klonk, voelde de honger regelmatig zo voor Matthew. "Ik durf alleen niet goed terug naar jean" Het klonk angstig. Alsof hij iemand zou gaan verliezen, ook al kende hij de vrouw amper. hij zou haar wel onder ogen moeten komen, na wat hij haar had aangedaan. "zou je... zou je mee willen lopen? ik wil me eerst verontschuldigen... Ook al heb ik echt heel veel honger" Hij zou niet hebben gelogen als hij zei dat hij wel 2 kippen kon opeten.

Bij Jean aangekomen voelde hij zich erg ongemakkelijk. toch zette hij door en zei wat hij wilde zeggen. "Het spijt me als ik je pijn heb gedaan... ik vergeet altijd dat ik snel iemand pijn doe... het lijkt altijd heel normaal om een hand aan te pakken." Hij keek naar Jean alsof hij om vergeving vroeg.

Toen ze uitgepraat waren keek Matthew vragend en ongeduldig naar Lillian. Daarbij leek zijn maag ook nog eens om eten te vragen, omdat precies op dat moment zijn maag begon te knorren. "Ghehe ik kan niet wachten om te kunnen eten..." Hij keek naar het gebouw in de verte, waarvan hij dacht de school te zijn. het duurde hem iets te lang voor ze antwoord gaven, maar hij durfde niet brutaal te doen en er vast heen te lopen.

Haar ogen nog altijd gericht op het schoolgebouw, had ze niet in de gaten dat Matthew haar hand als overeind trekking had gezien en had ze zeker geen sterk evenwicht gehouden met haar voeten in het zachte zand. Een gil verliet haar keel zodra het volle gewicht op haar hand kwam te staan en tegelijkertijd geplet werd. Alsof er een bankschroef haar hand heel snel probeerde te breken, alle botten. Eén voor één. Maar dan op snelheid, waardoor de pijn in één keer door haar hand schoot en vervolgens voor kippenvel over haar hele lichaam verzorgde. Voor ze de kans had haar evenwicht te herstellen enige krachten te gebruiken van haar mutatie, werd haar hand losgelaten en speurde de jongen ervandoor. Ze trok een pijnlijk gezicht, deed moeite om niet verder te schreeuwen van pijn. In plaats daarvan maakte ze pijnlijke kreunen, kwam er een waas voor haar ogen en binnen de kortste keren liet ze tranen vallen. Woorden kon ze niet in zich opbrengen, staarde naar haar hand dat gelijk reactie gaf door flink op te zwellen. Jean trilde, wist niet wat te doen. De pijn. Ze kon het haast niet aan. Uren leek het te duren voor Lillian haar hand vastpakte, teder maar toch drukte zelfs die aanraking al op de pijn die gebroken aanvoelde. Meerdere tranen waren inmiddels van haar wangen afgevallen, vielen in het zand. ''Ik..'' Verder kwam ze niet, zelfs haar stem werd overgenomen door de pijn en het getril van haar lichaam. Ze slikte het water door wat door de plotselinge huilbui ontstond in haar keel. Lillian had gelijk zonder twijfel haar hand vastgenomen, in de hoop dat het niet gebroken was. Botbreuken was namelijk iets wat ze niet kon helen. Ze voelde hoe de blondine over haar hand streelde en langzaam steeds harder drukte, om de pijn nog langzamer te laten verdwijnen maar ook op te wekken. Snikkend richtte ze haar ogen naar de lucht, kreunde zachtjes nog steeds met lippen gespreid. Ze kon het niet aan om haar aan te kijken. Het gevoel van tinteling en pijn vermengde met elkaar in haar hand, waarvan er nog meer rillingen vanuit haar hand naar haar ruggengraat schoten. Jean was er nog altijd niet aan gewend, zodra Lillian haar heelde en datzelfde gevoel van heling door haar lichaam heen trok.
Van het ene op het andere moment werd haar hand losgelaten en was ook Lillian weg gespurt. Verdwenen in de verte. Al had Jean nog haar zicht richtende op de lucht, inmiddels ogen gesloten om de overige tranen uit de hoeken van haar ogen te laten rollen. Voorzichtig probeerde ze met haar vingers te bewegen, voelde hoe het gevoel steeds meer terugkwam. Het nam tijd in, maar de zwelling verminderde ook gelijk, alsof er onzichtbare ijsklontjes op haar huid lagen.

Jean had er geen behoefte aan gehad om achter het stelletje aan te rennen, vertrok richting de duinen en zette zichzelf neer op een klein heuveltje. Niet ver verwijderd van de plek waar ze net nog met de andere twee mutanten had gestaan, zodat ze wel op zou vallen. Gezien Lillian haar gezegd had om hier te wachten. Ze vouwde haar armen om haar middellichaam heen, drukte haar bezeerde hand onder de elleboog van haar andere arm, voor een soort bescherming. De wind deed haar beseffen hoe lang ze nu al buiten was. Gezien ze de afgelopen dagen enkel in haar kamer besteed had, in het weekend. Sinds de onthulling van de dood van haar vriendje aan haar vriendin, wist ze niet goed meer wat te zeggen tegen haar en haar emotionele gevoelens waren er niet minder op geworden. Hoewel ze het verborg met verscheidene maskers bij andere mutanten dan de blondine, was dit een uitzondering. Niet dat Matthew er veel van op had kunnen pikken, gelijk vanaf het moment dat hij haar hand verwond had, had hij het op een rennen gezet.
Stemmen liet Jean haar hoofd omdraaien, wegkijkende van de horizon. Lillian en de jongen waren teruggekeerd. In de tussentijd had ze haar tranen afgedroogd, had de wind de rode sporen die over haar gezicht hadden gelopen weggeblazen en kon Jean het maken om een schamper lachje op te zetten. Hij maakte zijn excuses, was het vergeten dat hij anders dan normale mensen was. Natuurlijk, door de reis kon hij het vergeten zijn, zich eindelijk voegend bij wezens die hetzelfde als hem zouden zijn. Gelijk stond ze op, gaf hem een knikje en zag de blik in zijn ogen. Het was pure onschuld, had nooit de intenties gehad om haar opzettelijk pijn te doen. Ze begreep het.
Heel even verplaatste ze haar ogen van Matthew naar Lillian, gaf haar een blik dat het tijd was om te gaan. Voordat er nog meer ongelukken zouden gebeuren of de mutant, eerlijk gezegd twee mutanten, flauw zouden vallen vanwege eten tekort. Bovendien kon ze het niet verzwijgen dat ook zij trek had in water door de hevige wind die op het eiland waaide. De redhead draaide zich om, vond het pad tussen de duinen dat hen omhoog vanaf het strand zou leiden richting de school.

Al snel werdt zijn opmerking beäntwoord en gingen ze op weg naar de school toe. Matthew kon niet wachten om de school te zien, al was hij er ook zenuwachtig voor. Matthew was een beetje schuw als het op nieuwe dingen aankwam. Toch voelde het veilig met de twee vrouwen erbij. Matthew keek zijn ogen uit tijdens de wandeltocht. Hij was nooit echt veel buiten geweest en als hij al buiten was dan was het omdat het moest. Nu hij wel buiten liep liep hij zowaar door de natuur heen. Hij had het door de zenuwen nog niet echt door gehad, maar nu zag hij hoe mooi alles eruit zag. Matthew durfde niet te dicht bij bloemen en planten te komen, uit angst om het te slopen.

Matthew keek op uit zijn gedachten en keek naar de roodharige vrouw. Ze zag eruit alsof ze precies wist wat ze moest doen, maar ook alsof ze alles zou doen wat ze moest doen. ze leek streng, al was ze erg aardig geweest naar hem toe. Haar uiterlijk kwam heel anders over dan hij tot nu toe gezien had, maar misschien was dat juist omdat hij haar nog maar net kende.
De blondine zag er echter nog erg jong uit. Tegenovergesteld aan het uiterlijk van Jean zag ze er erg lief en zorgzaam uit. Ze leek hem het type persoon dat altijd aan anderen dacht. wat erg goed combineerde met haar gave. hij schrok op uit zijn gedachte toen hij merkte dat hij aan het staren was en keek, misschien iets te opvallend, snel weg naar iets anders. Hij voelde zich zenuwachtig, had ze hem zien staren?

Toen de school in zicht kwam keek hij zijn ogen uit naar het gebouw. Dus hier ga ik leren mezelf te beheersen... schoot het door zijn gedachten. hoewel de school er indrukwekkend uitzag, had hij op dit moment meer interesse in hoe het voedsel zou smaken. Hij keek nog maar een keer naar Lillian, omdat zij hem had verteld over de top chefs hier in de school.

Het ging Jean niet voorbij hoe Lillian een snellere pas in had gezet onderweg naar haar toe. Waarschijnlijk omdat ze zich verplaatst had en niet langer de zin had om te staan. De gedachte schoot door haar heen hoe ze de reis nog met Lillian besproken had. Hoe er misschien één van de twee gewond zou kunnen raken door Matthew. Ze waren er niet vanuit gegaan en toch was het onverwachts gebeurd. De jongen had zijn eigen mutatie niet onder controle gehad en had haar hand verwond. Haar naam werd al gauw geschreeuwd door de blondine. Ze stond op van de plek waar ze had gezeten. Matthew had zijn excuses aanvaard en Jean had ze geaccepteerd, enkel met een simpel knikje. En ze richtte daarna haar blik op haar vriendin, voelde dat de sfeer terug tot vrede was gekeerd. Het was dat Lillian haar voor was geweest en haar tegengehouden had, anders was Jean achteraf nog altijd achter de mutant aangerend. Vlak voordat ze de kans kreeg om zich om te draaien en verder te lopen richting het gebouw, merkte ze hoe de blondine een blik in haar ogen had staan die ze herkende.
Ze kreeg voor ze het wist armen om haar heen geslagen. Het was een heel andere feel dan de handshake die ze van Matthew had gehad. Lillian's lichaam voelde zacht, warm en vooral teder. Degene waar ze tegenwoordig bij hoorde, zij aan zij. Heel even stond Jean daar verbijsterd, niet wetende wat te doen. Tot ze slikte en haar hart een licht sprongetje maakte. Het was waar. Als er iemand was die haar leven op zou geven voor haar, was het Lillian wel. Meteen beet ze op haar onderlip, week haar ogen af naar de grond terwijl ze ook haar armen om de blondine heen sloeg en haar blonde haren tegen haar nek aan duwde.
Ze durfde het bijna niet te zeggen of te denken maar het was waar. Heel even had ze zich in gevaar gevoeld op het moment dat haar hand pijn doorliet en verschillende botten knakten. 'Het spijt me.' Klonk het als een fluister in haar hoofd. Niet alleen voor zichzelf, maar ook voor Lillian als het goed was vanwege haar telepatie kracht. Heel even begroef ze haar gezicht in haar schouder, verscholen achter het blonde haar. Zodat haar tranen niet zichtbaar waren voor Matthew, al had ze niet bepaald in de gaten of hij naar hen keek. Haar aandacht ging volledig uit naar haar vriendin.
Enkele seconden later lieten ze elkaar los, had Jean zich inmiddels alweer verhard naar haar docenten positie en volgde de twee mutanten. Achteraan, om volledige zicht te hebben. Lillian zou de weg naar de school leiden, op weg naar de kantine.