It's still unclear to me &Jean Grey

Ze bleef stilstaan voor de deur. Hij was gesloten, en ze wist  niet of er iemand was. Waarom ze hier bleef staan wist ze niet. Het was de deur van het schoolhoofd. Jean Grey. Ze stond midden op het gangpad, maar had niet echt in de gaten dat ze misschien iemand in de weg zou staan. Ze verroerde zich niet, en bleef maar naar de deur kijken. Ze vroeg zich af hoe het er binnen uitzag, en hoe het schoolhoofd zou zijn. Ze kon zich niet meer herinneren of ze een van de twee schoolhoofden ooit ontmoet had. Waarom wist ze niet, misschien was het de Spiritus die haar weer eens lastig viel. Toch had ze nu niet hetzelfde gevoel als ze soms had bij haar mutatie. Alsof al het goede uit de wereld werd weg gezogen, haar alles werd afgenomen, van wat ze nog over had. Haar adem stokte een beetje toen ze aan haar ouders en haar broer dacht. Ze voelde een vlaag van heimwee, en deed haar best er niet aan te denken. Maar hoe meer ze dat deed, hoe meer ze er juist aan dacht. Het leek haar niet los te kunnen laten. Het ongeluk, het verlies. Ze deed haar best geen tranen te tonen, niet hier in de gang. Verscheidene keren had ze er al om gehuild, en het leek niet beter te gaan met haar. Hoe ze haar best ook deed om aan leuke dingen te denken, het hielp niet. Iedere keer kwam het terug. Ze taste even vaag over haar onderarm, wat niet makkelijk was met de boeken in haar hand. De littekens waren niet te zien, die verdwenen iedere keer weer, en kwamen weer tevoorschijn als ze...

Iemand botste ruw tegen haar aan. De boeken die ze in haar handen had vielen op de grond, en zelf viel ze ook bijna. Degene die tegen haar aan was gebotst riep nog iets van dat ze niet in het midden van het gangpad moest gaan staan, maar ze hoorde het maar half. Lissa knielde, en zette de kleine rugzak die op een van haar schouders had gehangen op de grond. Ze maakte hem open, en raapte haar boeken weer bij elkaar. Er waren wat blaadjes uitgevallen die nu verspreid over de grond lagen. Ze zuchtte, en probeerde alles weer netjes bij elkaar te pakken. Ze merkte dat het rustiger werd in de gang, de lessenwisseling was vast voorbij. Zij was al uit, maar haar tijd verspilde ze nu met alles weer terug in de boeken doen. Toen ze naar een zoveelste blaadje tastte, zag ze twee benen voor haar verschijnen. Ze keek op, en stond oog in oog met het schoolhoofd. Ze keek naar haar, terwijl ze op de grond zat. Lissa veegde wat van haar blonde lokken uit haar gezicht, maar er kwamen geen woorden over haar lippen.

&Jean Grey
Weet niet waarom, maar het voelde alsof ik een topic met Jean en Lissa nodig had

clothes:

''Vasilisa, gaat het met je?'' Lissa keek op, en keek recht in de ogen van een van de schoolhoofden. Jean Grey. Haar gezicht keek bezorgd naar haar, en ze zei: ''Hier, laat me je helpen.'' Ze hielp haar met de blaadjes en boeken terug stoppen in haar rugzak. Lissa stond op, en wou haar mond open trekken om te bedanken, toen Jean sprak. ''Kan ik je ergens anders mee helpen? Kom binnen, als je wilt.'' Ze zag hoe ze de deur van haar kantoor opende, en die open liet staan voor haar. Lissa aarzelde even, maar iets anders had ze niet te doen, en het zou haar waarschijnlijk wel goed doen om met Jean te praten. Ze liep naar binnen, en sloot de deur achter zich. "Bedankt," sprak ze wat zachtjes. Ze liet haar blik door het kantoor glijden, en haar ogen stopte bij de kan water. ''Neem wat water, het zal je helpen te kalmeren.'' Sprak Jean. Lissa knikte, en liep naar de kan met water toe. Ze zette haar rugzak op de grond, om het zich gemakkelijker te maken. Ze pakte de kan vast, en schonk water in. Terwijl ze dat deed, voelde ze haar hand hevig trillen, en zo ook de kan. Ze morste, en er viel wat water op de grond. Ze stopte met schenken, en keek bedroefd naar de grond. "Sorry, het was... Het was niet de bedoeling om alles ernaast te gieten," sprak ze, en ze keek Jean aan. Haar jade-groene ogen keken wat verdrietig, en ze zette de kan en het glas water terug. Ze opende haar rugzak, en haalde wat zakdoekjes eruit. Ze knielde, en veegde het water weg. Er ging een vlaag van verdriet door haar heen. Niet alleen omdat ze water had geknoeid, vooral omdat ze weer aan haar familie dacht. Het voelde alsof al het goede weg ging, en zij achter bleef. Ze kon er niks aan doen, het ging vanzelf. Ze probeerde aan iets goeds te denken, iets wat haar blij maakte, maar al haar goede herinneringen waren aan de tijd met haar familie nog allemaal bij elkaar. Ze miste ze zo, ze wist niet hoe ze het nog steeds vol hield. Ze sloot haar ogen, proberend tot rust te komen. Maar in plaats daarvan verschenen de beelden van het auto-ongeluk voor haar ogen. De dronken bestuurder, de klap, de..

Haar adem stokte even, en ze opende haar ogen. Haar zicht werd helder, en ze besefte waar ze was. Ze wist niet hoelang ze stil was geweest, wat er in de tussentijd was gebeurd. Ze stond op, en keek naar de grond. Het duurde even tot ze weer op keek, en haar blik vond die van het schoolhoofd. "Het.." ze stopte. "Ik..." Het gebeurde haar nooit waar iemand anders bij was. Zulke dingen had ze altijd, alleen. Hoe moest ze het uitleggen? Normaal kwam ze goed uit haar woorden, maar ze had wel gemerkt dat vandaag niet haar geluksdag was. Ze opende haar mond, proberend uitleg te geven voor haar gedrag, maar er kwamen geen woorden over haar lippen. En terwijl ze daar stond, verschenen er littekens op haar onderarmen, zonder dat ze het wist. Ze voelde het nu niet, en had het niet door. De littekens waren een oorzaak van Spiritus, ze sneed zichzelf. Ze wist ze normaal verborgen te houden doordat ze zichzelf, soort van, genas daarvan. Maar als ze haar emoties niet onder controle had, verschenen ze weer.

-Niet helemaal tevreden over het laatste stuk, hopelijk kan je er wat mee :s -

"Sorry, het was... Het was niet de bedoeling om alles ernaast te gieten," sprak ze wat bedroefd. Ze opende haar rugzak, pakte wat doekjes en knielde. . ''Oh! Het is oké, het maakt niet uit, kijk,'' sprak het schoolhoofd, en er vloog een doek door de kamer, en ze hielp met opruimen. Ook maakte ze de tafel schoon, maar meer van wat ze zei verstond Lissa al niet meer. Een vlaag van verdriet ging door haar heen. Al het goede uit de wereld leek weg te gaan, het leek haar schuld te zijn. Denken aan iets wat haar blij maakte hielp niet, ze dacht aan haar familie, en dat maakte het alleen maar erger. Ze miste ze zo, en ze wou ze zo graag terug. Ze sloot haar ogen om tot rust te komen, maar in plaats daarvan verscheen een flashback. Beelden van het auto-ongeluk, flitsen, gegil, de dronkenbestuurder, de klap, de…

Haar adem stokte, en ze opende verschrikt haar ogen. Langzaam werd haar zicht weer helder, en ze besefte weer waar ze was. Hoelang had ze zo gezeten? Hoelang was ze stil geweest. Ze stond op, en keek naar de grond. Het duurde lang voordat ze iets zei, en weer opkeek. "Het.." Ze stopte. "Ik..." Ze kwam niet uit haar woorden, terwijl dat normaal wel zo was. Maar ze had al gemerkt dat het vandaag niet goed met haar ging. ''Ik weet het, ik zag het, kalmeer Vasilisa. Het spijt me, ik kreeg je herinneringen binnen en ik probeerde ze te stoppen. Niemand zal hiervan weten behalve ik, vertrouw me.'' Lissa keek weer naar de grond. Weinigen op deze school wisten over haar familie en het ongeluk. Ze trilde nog steeds van net, en had zichzelf nog niet onder controle. Langzaam verschenen er krassen op haar armen, ze sneed zichzelf nog steeds, het was niet beter geworden en niet opgehouden. Lissa had het nu niet door, ze was nog half in haar gedachten verzonken. ''Vasilisa, ga even zitten.'' Sprak Jean Grey geruststellend tegen haar en begeleidde haar voorzichtig naar een stoel. ''Hier,'' zei ze en ze gaf het glas water aan haar. Lissa pakte het aan, en toen ze dat deed, zag ze haar littekens op haar onderarm. Ze schrok, en bleef ernaar staren. Normaal werden ze niet zichtbaar, maar nu wel. ''Doe je dit jezelf aan?'' De vraag herhaalde zich in haar hoofd. Zacht knikte ze. Ze had zo’n vermoeden dat dat wel duidelijk was, of dat Jean het al wist. Het was maar het beste om het gewoon toe te geven. "Ik had eerst pillen voor Spiritus, die weerhielden me.. hiervan. Maar ik ben gestopt ze in te nemen toen ik merkte dat ik niet goed meer bij mijn mutatie kon…" Sprak ze wat zachtjes. Ze zag dat Jean aan haar bureau was gaan zitten, en wat brieven was gaan openen. Bij de tweede brief keek ze echter op naar Lissa, en maakte daardoor een diepe snee in haar hand. Jean vloekte, stond op en liep naar de kast waar eerder een doek op had gelegen. ''Waar is het?'' Ze zocht duidelijk iets, waarschijnlijk een verbanddoos. Maar het kon ook anders.. Lissa stond op, en liep naar haar schoolhoofd toe. Ze bleef voor haar staan. "Mag ik?" vroeg ze. Ze wachtte niet op antwoord, iets wat ze misschien wel had moeten doen, maar ze wou helpen. Ze pakte de briefopener uit de hand van Jean, en legde hem op de kast. Ze pakte de trillende linkerhand van Jean en draaide hem met de wond open naar haar toe. Ze bekeek de wond even, en hield toen een van haar handen dichtbij de wond. Ze ademde even in en uit om zelf tot rust te komen. Ze sloot haar ogen, en dwong zichzelf een goede gedachte boven te halen. Ze probeerde aan al het goede van de wereld te denken, en dat als het ware naar de wond te sturen. Toen ze haar ogen opende, zag ze de wond genezen, en uiteindelijk verdwijnen tot er alleen nog een beetje opgedroogd bloed achter bleef. De handpalm was weer heel, en er was geen spoor van een wond behalve het beetje bloed. Ze trok haar eigen hand weer terug. Ze keek op naar Jean, en glimlachte vaagjes. Het kostte haar niet veel kracht om zo'n wond te genezen, maar het had wel wat langer geduurd dan normaal, misschien omdat ze daarvoor zelf zo trillerig was geweest.