Onderwerp: I´m sorry, I´m too clumsy... &Daniek di feb 03, 2015 7:01 pm
Happines is a state of my mind
TAG: Daniek
WORDS: 689
NOTES: HERE.
Eindelijk, aangekomen op Genosha. Dat was de plek waar Delano de komende paar jaar te vinden zou zijn, zodat hij meer kon leren over zijn mutatie. En wanneer hij klaar was dan kon hij andere mensen en mutanten helpen. Dat was eigenlijk dan ook gelijk zijn levensdoel. Hij was hier nou nog maar net een dag. En eerlijk gezegd miste hij zijn familie wel. Zijn moeder en vader die altijd met alles met hem deden, naar het park, naar het zwembad, naar het strand. Als hij ergens heen wilde, dan werd dat ook gelijk geregeld voor hem. Zijn ouders deden dat vooral om hem een plezier te doen, want hun wisten niet hoelang het nog zou duren tot hij het huis uit was. En dan zou hij op reis gaan, op zoek naar mensen of mutanten die zijn hulp konden gebruiken. Maar nu, nu voelde hij eindelijk hoe het was om er alleen voor te staan. Hij kende dan ook helemaal niemand hier, maar hij zou snel genoeg iemand leren kennen. En misschien waren hier ook wel mutanten die zijn hulp konden gebruiken. Hij was er al helemaal klaar voor.
Delano gooide zijn warme dekens van zich af. Het liefst wilde hij nog wel blijven liggen en dromen over zijn familie. Maar het werd nu echt tijd om uit bed te komen. Er was gisteravond geen sneeuw bij gekomen, dus het zou een perfecte dag zijn om de omgeving te verkennen. Hij stapte uit zijn bed en deed zijn gordijnen open. Het sneeuw wat er nog lag van gisteren was al langzaam aan het smelten. Toen hij naar buiten keek, zag hij een paar andere mutanten lopen. Zonder dat hij het echt wilde zag hij de Aura´s van de mutanten. De meest vere mutant bij hem vandaan had een oranje Aura. Dat was eigenlijk gewoon een algemene kleur, dat zag hij wel meer bij mensen. De andere mutant had een geel-groene aura, dat betekende ze toekomstgericht was, en opgewekt. Dat gaf hem het gevoel dat er niet zoveel slechte mutanten hier op school zaten. Of dit was gewoon een goeie dag voor iedereen? Dat wist hij niet. Hij wist niet eens hoeveel mutanten er hier op school zaten die wel zijn hulp nodig hadden. Wat zou er gebeuren als er te veel slechte mutanten hier op school zaten? Wat nou als hij er zelf kapot aan gaat? Al die gedachte die zijn hoofd stormde, maakte hem wel een beetje bezorgd. Maar hij zal en moet zijn best doen, om zoveel mogelijk te helpen. Snel trok Delano een donker blauwe spijkerbroek en een zwart shirt aan. Er zat alleen een gat in zijn broek, bij zijn knie, maar dat boeide hem niet zo. Zijn moeder had altijd gezegd dat hij die broek moest weg doen, maar dat wilde hij niet omdat hij veel te lekker zat; vond hij. Hij opende de deur en liep zijn slaapkamer uit. Hij had nog niet een vaste slaapkamer, want hij gisteravond was aangekomen konden ze (Jean en Jamie) niet zo snel een kamergenoot voor hem vinden. Dus dat moest hij ook nog allemaal vandaag doen. Maar dat vond hij nu nog niet zo belangrijk. Eerst moet hij de omgeving verkennen. Dat had zijn moeder ook verteld toen hij heen ging. Nieuwsgierig keek hij om zich heen. Er kwamen een paar mutanten voorbij gelopen. Hij besteedde nog niet veel aandacht aan hen, omdat zijn aandacht door iets heel iets anders is getrokken. Hij opende een grote deur en liep naar binnen. En daar zag het hij het. Er was hier gewoon een fucking game room!?! Dat hij eerlijk gezegd niet verwacht, maar het was wel heel erg gaaf. Even liep hij in het rond wat voor spellen anderen deden. Hij lette niet goed op waar hij liep, maar tegen iemand aan liep. Delano keek nog eventjes terug naar een spel waar je moest racen en plotselinge dingen moest ontwijken. Het zag er eigenlijk best wel gaaf uit. Toen hij weer door wilde lopen botste hij per ongeluk tegen een blond meisje op. “Gaat het?” vroeg hij bezorgd, terwijl hij het meisje overeind wilde helpen.
Onderwerp: Re: I´m sorry, I´m too clumsy... &Daniek wo feb 04, 2015 9:32 pm
Fiery throngs of muted angels
Giving love but getting nothing back
“Daniek! Hee, wakker worden slaapkopje!” Hoorde ze de brunette roepen waarnaar ze voetstappen hoorde en een zacht gepor voelde op haar arm. ”Het is al bijna middag, ga je echt de hele dag slapen?” Vroeg het meisje die zich Daniek’s beste vriendin mocht noemen aan haar terwijl ze over het blonde heen boog. Zachtjes en een beetje dufjes opende Daniek haar ogen en keek ze Minaye aan. Het was al bijna middag of was het al middag? Ze kon het niet helemaal goed opmaken uit de zin. Het meisje liet namelijk blijken dat het misschien al middag was maar gezien ze het woordje bijna gebruikte wist ze het ook niet zeker. Daniek wilde namelijk nog langs de stallen om naar Basilas te gaan en een ritje te maken, of als het gesneeuwd had te gaan rijden in de binnenbak. Het grote Friese paard was inmiddels - op Minaye na - haar beste vriend geworden. Daniek vond het geweldig om gewoon het dier te verzorgen of de andere paarden die daar op stal stonden. Ze had haar oude hobby weer helemaal opgepakt en ze ging nu elke dag weer met alle vrolijkheid naar de stallen toe. Uit zichzelf hielp ze ook al heel erg in de stallen, ze hielp met het uitmesten van de stallen al leek dit nu ook een straf te zijn geworden voor mutanten die besloten om te gaan vechten. In ieder geval, Daniek deed alles puur vrijwillig, die wilde gewoon graag bezig zijn. Ook zodat ze alles een beetje kon vergeten, zichzelf weer op nieuwe en betere dingen kon richten dan de vervelende dingen die er gebeurt waren in haar leven. Eindelijk lukte dit ook, wanneer ze bij de stallen was had ze haar gedachten alleen maar bij de paarden, niet bij Carl en zeker niet bij Daan, haar zoontje. Niemand wist het, dat ze een zoontje had en dat zou waarschijnlijk ook niemand ooit te weten komen, zelfs Minaye niet. Heel misschien - echt maar heel misschien - zou ze het ooit een keer te weten komen maar dat zou sowieso al 30 jaar laten zijn ofzo, wanneer Daniek er rustig over kon praten zonder helemaal in paniek te raken en in huilen uit te barsten, al zou dat haar waarschijnlijk dan zelfs niet lukken. Puur ook omdat Daniek er niet meer over wilde denken. Het was gebeurt en ze had er zoveel spijt van gehad, ten eerste al van Carl - dat ze hem over haar heen had laten lopen - en ten tweede voor dat ze Daan ter adoptie had afgestaan had. Het was pas op het moment dat het kindje geboren was geweest en Daniek hem voor het eerst in haar armen had gehad dat ze spijt kreeg van haar keuze. Natuurlijk wist ze dat het niet slim was en dat ze er niet voor zou kunnen zorgen want geld was een groot probleem, maar ze vond het zo erg. Zo erg dan ze een kindje op de wereld had gezet en er niet zelf voor kon en nu ook niet eens meer mocht zorgen, waarschijnlijk zou ze hem nooit meer zien, en dat deed zeer. Daarom ook dat Daniek er niet meer over na wilde denken, wilde vergeten dat hij bestond want dat zou voor haar ook veel beter zijn.
”Hoe laat is het?” Vroeg Daniek aan haar beste vriendin die inmiddels weg liep omdat ze zag dat Daniek wakker was. ”Net iets over twaalf?” Zei ze terug waarnaar ze Daniek nog vertelde dat ze weg ging om wat te gaan doen. Dus zei Daniek haar ook nog eventjes gedag waarnaar ze besloot haar bed uit te komen. Ze trok gewoon een simpele donkere skinny jeans aan met daarboven een wit hempje en een oranje/bruine sweather. Niet al te moeilijk doen. Wanneer ze over de gang richting de uitgang liep kwam ze ook langs de gameroom en bedacht ze zich nog dat ze zou zoeken naar een film daar om te kijken met Minaye. Dan hadden ze iets om de verveling tegen te werken en ze hadden het eerder al gehad over het zoeken van een leuke film. Eigenlijk had Daniek geen idee waar je films kon vinden en dit leek haar de beste plek om te kijken. Dus liep ze de gameroom in en begon ze te zoeken naar misschien een kast met films en misschien ook wel boeken. Boeken, daar hield Daniek ook altijd zo zielsveel van. Ze kon wel uren lezen als ze wilde. Helaas kon ze niet vinden wat ze zocht, dus misschien moest ze maar eens kijken in de woonkamer, daar stonden ook kasten toch? Ja, die had ze wel gezien. Ze kon alleen niet meer herinneren of er nu boeken of films in zaten. Al snel draaide Daniek zichzelf ook alweer terug richting de uitgang tot ze opeens tegen een jongen aan botste. Ze schok hier zelfs zo erg van dat ze achterover viel op de grond en een klein onderdruk gilletje ontglipte haar mond. Oeps. De jongen deed wel gelijk de moeite om haar overeind te helpen. Daniek keek hem een beetje verlegen aan met een blosje op haar wangen, die eigenlijk automatisch op haar gezicht verscheen wanneer het meisje geconfronteerd werd een nogal ongemakkelijke situatie. “Gaat het?” Vroeg ze jongen nog wat bezorgd aan haar terwijl hij haar dus overeind hielp. Gelukkig stond Daniek al snel weer en ze keek hem nu nog eventjes zwijgend in de ogen aan met haar heldere blauwe ogen. Wanneer ze zich realiseerde dat ze wel een beetje lang stil bleef ging ze even met haar hand door haar blonde haren heen uit schaamte. ”Uh ja, ik denk het wel?” Zei ze verlegen terug. ”Echt sorry, het spijt me heel erg, ik zag je niet.” Zei ze nu met een klein mini glimlachje op haar gezichtje..
Laatst aangepast door Daniek Rosefield op za feb 07, 2015 3:44 pm; in totaal 1 keer bewerkt
Delano Howland
Deceased
Aantal berichten : 57
Onderwerp: Re: I´m sorry, I´m too clumsy... &Daniek do feb 05, 2015 5:10 pm
Happines is a state of my mind
TAG: Daniek
WORDS: 556
NOTES: HERE.
Delano vond zichzelf nu best wel een dombo. Hoe had hij dit meisje nu niet kunnen zien? Alsof dat ene spel belangrijker was dan dit meisje? Nou echt niet hé. Als hij per ongeluk tegen een meisje aan botste dan was het meisje zeker wel belangrijker, no matter what. Bezorgd vroeg hij aan het meisje of het wel ging. Als hij het meisje nu pijn had gedaan, dan zou hij er werkelijk alles aan doen om het meisje weer op te vrolijker. Hij wilde dan ook graag dat het meisje zich weer vrolijk ging voelen, en dat hij natuurlijk geen slechte reputatie zou krijgen. Want dan zou hij zijn levensdoel ook nooit begrijpen. Maar het meisje opvrolijken... dat lukte sowieso wel, voor al door zijn grapjes tussen een gesprek door. Dat zou het meisje zeker weten opvrolijken.
Snel en gemakkelijk hielp hij het meisje weer overeind. “Uh ja, ik denk het wel” zei het meisje verlegen terug, als antwoord op zijn vraag. Een bezorgd glimlachje ontstond op Delano´s gezicht. Het meisje dacht van wel... dus ze wist het niet zeker. Hij bekeek de aura van het meisje, dat gelijk te voorschijn kwam kwam toen hij het meisje overeind had geholpen. De kleur van de aura, van het meisje, had een een glans met een violette kleur. Hij dacht even na, en zocht in zijn hoofd de betekenis van de aura. Het meisje was dus gevoelig, misschien was het dus ook daarom dat het meisje nog niet wist of het wel goed ging. Delano vond het niet nodig om ook nog in de gedachte van het meisje te spitten voor de reden, misschien was het ook wel gewoon een hele persoonlijke reden...
“Echt sorry, het spijt me heel erg. Ik zag je niet.” zei het meisje met een mini-glimlachje. Delano liet een vriendelijke glimlach op zijn gezicht verschijnen. “Her is oké, ik kan wel wat hebben.” zei hij om het meisje gerust te stellen. Delano vergat even dat hij het meisje nog steeds vast hield. Hij had het meisje net even te lang vast gehouden, dus liet hij het meisje los en deed een stap naar achteren; om het meisje wat ruimte te geven. “Ik ben Delano.” Zei hij vriendelijk. Hij vond het anders ook zo raar om gelijk weer weg te lopen van het meisje, terwijl hij hier immers was om vrienden te maken; die hem gingen vertellen wat hier nog meer te doen was. Hij had namelijk niet echt een rondleiding gekregen en van de plattegrond snapte hij niet veel van. Maar vrienden waren er dan ook om samen wat te doen, om lekker ergens te chillen. Delano bekeek het meisje even van top tot teen. Ze droeg een skinny jeans en een oranje/bruine sweater. Het meisje leek er best aardig uit te zien, en hij zag ook niks duisters in de aura van het meisje dus dat was dan wel een voordeel. Maar iets in de aura van het meisje zag hij dat het meisje ook wat heel ergs had meegemaakt in haar verleden. Delano durfde niet te vragen aan het meisje wat het was, anders zou dat heel erg raar overkomen. En misschien wilde het meisje er ook niet overpraten. Dus wachtte hij eerst maar even af, of het meisje wel met hem wilde praten. Misschien kon hij haar ondertussen wel een beetje opvrolijken. Delano vond zichzelf nu best wel een dombo. Hoe had hij dit meisje nu niet kunnen zien? Alsof dat ene spel belangrijker was dan dit meisje? Nou echt niet hé. Als hij per ongeluk tegen een meisje aan botste dan was het meisje zeker wel belangrijker, no matter what. Bezorgd vroeg hij aan het meisje of het wel ging. Als hij het meisje nu pijn had gedaan, dan zou hij er werkelijk alles aan doen om het meisje weer op te vrolijker. Hij wilde dan ook graag dat het meisje zich weer vrolijk ging voelen, en dat hij natuurlijk geen slechte reputatie zou krijgen. Want dan zou hij zijn levensdoel ook nooit begrijpen. Maar het meisje opvrolijken... dat lukte sowieso wel, voor al door zijn grapjes tussen een gesprek door. Dat zou het meisje zeker weten opvrolijken.
Onderwerp: Re: I´m sorry, I´m too clumsy... &Daniek za feb 07, 2015 4:28 pm
Fiery throngs of muted angels
Giving love but getting nothing back
Daniek voelde zich zo stom nu, hoe had ze zo klunzig kunnen zijn? Had ze niet eventjes kunnen kijken voordat ze zich zo snel omdraaide? Was het niet ontzettend logies dat ze eerst even keek voordat ze je een snelle draai maakte? Gelukkig leek de jongen waartegen ze aangebotst was wel aardig te zijn, dat bleek wel aan de manier waarop hij haar toch wat bezorgd aan had gekeken en haar meteen overeind hielp. Vroeg hij haar of het wel ging terwijl hij haar snel en makkelijk overeind hielp van de grond. Met kleur op haar wangen keek Daniek de jongen aan zodra ze eenmaal voor hem stond en hij haar hand bleek vast te houden. Oh god echt? Moest dat nu werkelijk altijd? Die kleur op haar wangen, het blozen, Daniek kon niet zoveelste keer weer niet laten. Ze was gewoon niet goed in dit soort situaties, daar was ze echt te verlegen voor en vooral wanneer ze tegen iemand zo plotseling op gebotst was, dat wist ze gewoon niet helemaal hoe ze zich moest gedragen. Zaten ze zenuwen al meteen tot zo ver en kreeg ze het helemaal warm van de schaamte. Ze zei meteen dat het wel goed ging op een nogal onzekere manier, jep, dat was haar verlegenheid. Het leek misschien makkelijk maar het was soms best moeilijk om dan meteen te zeggen dat het wel goed ging of niet, en was vaak het antwoord van ‘ik denk het’ een makkelijkere optie. Hij keek haar hierdoor met een bezorgd glimlachje aan. Oke nee, misschien was vaag doen ook wel niet de makkelijkste oplossing? Oh echt, Daniek wist zo slecht met dit soort dingen om te gaan. Ze bracht nu haar andere hand - niet de hand die de jongen nog steeds vast had - naar haar gezicht en probeerde hiermee haar verlegen, blozende glimlach een beetje te verbergen. Want ze moest er vast wel heel stom uit zien zo. Ze keek hem boven haar hand aan met haar hemels blauwe ogen die een vriendelijke uitstraling hadden.
Al snel hield ze de hand ook weer voor haar mond weg en verontschuldigde ze zich voor het tegen hem aanbotsen, het was namelijk echt zo stom geweest, ze wist bijna niet hoe ze het moest beschrijven. “Her is oké, ik kan wel wat hebben.” Zei hij met een vriendelijke glimlach om haar gerust te stellen. Gelukkig maar, als het niet óke was geweest had Daniek het zichzelf nooit vergeven. Dat zou ze sowieso nooit doen als ze überhaupt iemand pijn zou doen. Nu leek de jongen ook pas te realiseren dat hij haar hand nog vast had en die liet hij nu los waarbij hij haar ook wat meer ruimte gaf. “Ik ben Delano.” Stelde hij zich voor en Daniek keek hem aan met een vriendelijke glimlach. ”Daniek,” Zei ze terug met waarbij ze haar armen over elkaar heen deed - omdat ze zich een beetje ongemakkelijk voelde met haar verlegenheid - en hem met een verlegen blik in de ogen aankeek. Ze had geen idee wat ze nu moest doen, echt waar. Weglopen? Moest ze hem nog iets vragen? En gesprek beginnen? Wat moest ze doen? Uiteindelijk besloot ze toch maar voor dat laatste te gaan, want hij leek wel aardig en ze vond het ook zo wat om meteen weg te lopen ofzo. ”Ben je nieuw hier?” Vroeg Daniek dan toch maar aan de jongen..
Onderwerp: Re: I´m sorry, I´m too clumsy... &Daniek za feb 07, 2015 7:37 pm
Happines is a state of my mind
TAG: Daniek
WORDS: 589
NOTES: HERE.
Waarom moest Delano altijd op botsen tegen een lief en leuk uitziende meisje? En dan vergat hij ook nog dat hij haar nog steeds vast hield bij haar hand! Niet dat dat erg was, want dat vond hij helemaal niet erg. Vooral niet toen het meisje begon te blozen bij hem. Dat zorgde ervoor dat er een grijns ontstond op zijn gezicht. Hij vond wel dat het meisje wel heel erg lief bloosde, maar hij wilde haar dan niet nog meer in verlegenheid brengen. Toen ze hem aankeek zag hij pas hoe mooi blauw haar ogen eigenlijk waren. Als hij dat dan tegen haar zou zeggen dan kwam het waarschijnlijk niet goed met dit meisje. Niet dat Delano dan dacht dat ze zou flauw vallen door zijn charmes, nee, maar dat ze dan niks meer tegen hem durfde te zeggen; omdat het meisje dan bang zou zijn dat het stom zou klinken. Niet dat hij ook echt heel veel charmes had, maar ook al zei hij dat zelf maar vond dat hij er dan ook niet verkeerd uit zag. Dat zou wel egoïstisch klinken, maar het maakte hem dan ook niet uit dat mensen dat van hem zouden denken. Ze konden het dan ook wel zien als een grapje.
Toen Delano zich voorstelde en het meisje toch maar wel los te laten; zei het meisje:“Daniek.” Ze deed haar armen over elkaar. Hij wist niet waarom ze dat deed, hij zou haar zeker niet nog een keer om stoten. Dat zou hij nooit doen. Dat hij dat zonet had gedaan, dat kwam dan per ongeluk. Maar hij zou het echt nooit expres doen. Nu werd hij eerlijk gezegd zelf een beetje verlegen in haar bijzijn. Straks zou hij nog dingen zeggen dat raar zou klinken, ook al boeide dat hem nauwelijks; maar nu hij zelf wel verlegen begon te voelen, wist hij verder niet wat hij moest doen. Ja, hij wilde echt graag een gesprek met het meisje, zodat hij zich niet meer verlegen zou voelen en stiekem ook wel omdat ze er leuk uitzag. Maar wat moest hij eigenlijk vertellen? Hij dacht na wat hij zou vertellen, toen hij het wist en zijn mond open deed om wat te zeggen was Daniek al voor. “Ben je nieuw hier?” Met een trotse grijns knikte hij. “Ja, ik ben nieuw.” zei hij vrolijk. Hij vond het best wel leuk dat Daniek aan hem zag dat hij nieuw was. Hij wist niet of hij dat als goed moest zien of niet. Dus zei hij als een beetje een grapje:“Is dat goed of slecht?” Er was ook wel iets uitdagend´s in zijn stem te horen. Hij hoopte hiermee wel dat hij Daniek wel wat meer aan het lachen kreeg. En anders zou hij nog beter zijn best doen.
“Mag ik je hand vast houden? Je bloost lief.” zei hij. Delano kon er niks aan doen, dat moest gewoon gezegd worden. Maar toch vond hij wel dat hij het meisje nu ook wel bang kon maken. Dus snel voegde hij er aan toe:“Sorry... euhm... als je nu weg loopt, weet ik de weg helemaal niet...” Hij ging even met zijn hand langs zijn nek, om te laten zien dat hij zich wel schuldig voelde. Hij wilde Daniek echt niet laten geloven dat hij een of ander vies jongetje was of zo. Want dat was echt niet, en dat wilde hij dan ook totaal niet zijn. Met een schuldige grijns keek hij naar Daniek. Hopend dat ze nu niet weg ging lopen.
Onderwerp: Re: I´m sorry, I´m too clumsy... &Daniek ma feb 09, 2015 9:40 pm
Fiery throngs of muted angels
Giving love but getting nothing back
Waarom Daniek nu altijd het zo moeilijk had met contact leggen wist ze ook niet, en eigenlijk was het ook alleen echt contact leggen met haar leeftijdsgenoten wat ze moeilijk vond. Leraren of andere mensen, daar kon Daniek altijd makkelijk contact mee. Geen idee waarom, maar dan voelde Daniek zich minder ongemakkelijk dan wanneer ze met iemand van haar eigen leeftijd aan het praten was. Het was op de een of andere manier gewoon anders voor haar, omdat ze het idee had eerder beoordeeld te worden door leeftijdsgenoten, ofzo? Deze jongen zag er wel lief uit enzo, misschien niet iemand die haar zou lopen beoordelen, maar toch. Daniek was gewoon altijd een beetje verlegen en hier had ze al jaren lang niets aan kunnen doen. “Ja, ik ben nieuw.” Zei de jongen vrolijk met een trotse grijns op zijn gezicht en zachtjes trok Daniek haar mondhoeken op. Ze had hem ook nog nergens gezien op school, nooit, en hoewel Daniek dan wel niet iemand was die iedereen aan zou spreken betekende dit niet dat Daniek stiekem iedereen wel kende, ze was iemand die obsedeerde en zich verscholen hield. Raar genoeg kreeg Daniek altijd makkelijk de nieuwste roddels binnen, zonder dat ze dit eigenlijk wilde want ze was helemaal niet geïnteresseerd in dat wereldje. “Is dat goed of slecht?” Vroeg hij vervolgens aan haar met een klein beetje een uitdaging. Blozend keek ze hem aan waarbij ze zachtjes knikte. Oh ja, lekker duidelijk. Knikken, hoe moest hij nu weten of ze het goede of het slechte bedoelde, ook al was het misschien wel te zien aan hoe Daniek naar hem glimlachte. ”Goed, denk ik?” Zei ze zachtjes waarbij ze haar handen in haar zakken stopte en haar schouders optrok. ”Ja, goed?” Zei ze er nog snel achteraan. Ze moest echt stoppen met het geven van vage antwoorden zeg want dat was echt raar.
“Mag ik je hand vast houden? Je bloost lief.” Vroeg hij nu ineens aan haar waardoor Daniek hem een tikje geschrokken aankeek. Niet omdat ze dacht dat het creepy was of iets in die richting, ze had die vraag gewoon niet verwacht. Like, waarom zou iemand vragen of je iemand anders hand vast mocht houden, en dan vooral aan haar? Het was wel heel lief, dat moest ze toegeven. Want, hij had ook gewoon haar hand grofweg kunnen pakken ofzo maar nee, hij vroeg het tenminste wel netjes. “Sorry... euhm... als je nu weg loopt, weet ik de weg helemaal niet...” Zei hij er nog snel achteraan en waarbij Daniek hem met een lieve glimlach aankeek. Ze vond het echt niet erg hoor, ze vond het geen creep. Wel echt schattig juist. En hij wist de weg nog niet door de school heen? Misschien kon Daniek hem daarmee helpen? Dat was bovendien iets wat ze graag deed - misschien soms zelfs te graag -, mensen helpen. ”Ik kan je misschien wel rondleiden? Ik ken de weg hier door de school nu al wel redelijk goed en heb toch niet zo heel veel te doen.” Zei ze vervolgens vriendelijk tegen hem. Jawel, ze had wel wat dingen te doen, maar dat zou ze toch als laatst hem de stallen laten zien? Geen idee of hij dat wel leuk vind, maar dat bracht ze hem ook gewoon weer weg om vervolgens weer terug te gaan, right?
Onderwerp: Re: I´m sorry, I´m too clumsy... &Daniek di feb 10, 2015 7:09 pm
Happines is a state of my mind
TAG: Daniek
WORDS: 489
NOTES: HERE.
Delano keek Daniek met een vrolijke grijns aan. Hij voelde zich een beetje een geluksvogel, want hij was wel degene die tegen het meisje was op gebotst. En niet iemand anders. Hij voerde een gesprek haar, en iemand anders niet. En hij was natuurlijk best wel goed in meisjes en andere mensen op hun gemak voelen bij hem, dus dat was ook wel voordeel. Dus misschien kon hij nog wel vrienden worden met haar. Als Daniek dat ook wilde dan.
Toen hij een beetje uitdagend vroeg of het goed of slecht was, dat hij nieuw was; antwoordde ze:“Goed, denk ik.” Hij lachte eventjes om haar. Hij vond het wel schattig dat ze weer zei dat ze dat weer dacht. Daniek had dus waarschijnlijk wel geleerd van haar fouten, want ze deed haar handen in haar zakken en zei er achteraan:“ja, goed?” hij schudde even met zijn hoofd met een vrolijke grijns op zijn gezicht. Blijkbaar maakte Daniek hem vrolijker, terwijl het eigenlijk wel andersom moest zijn. Delano vond gewoon dat ze het nodig had om even wat relaxter te worden.
Hij vroeg dus daarom maar voorzichtig aan haar; of hij haar hand mocht vast houden. Het was een beetje een random vraag geweest, maar dat vond hij niet erg. Hij wilde gewoon dat ze ging blozen. Maar hij wilde dan ook weer niet dat ze ging weg lopen, dus zei hij ook maar dat hij spijt had. En dat hij snapte dat ze wilde weglopen van hem. Ook al zou hij dat ook wel erg jammer vinden. Delano keek even verdrietig naar binnen, ook al fakete hij dat wel. Want ja, hij had zo´n gevoel dat Daniek niet zo´n meisje was die weg zou lopen. Daar zag hij haar totaal niet vooraan. “Ik kan je misschien wel rondleiden? Ik ken de weg hier door de school nu al wel redelijk goed en heb toch niet zo heel veel te doen”, zei ze vervolgens. Zijn vrolijke grijns kwam weer te voorschijn. Yes, ze ging niet weg! Daar was hij eigenlijk heel erg blij mee, waarbij hij eigenlijk wel een sprongetje in de lucht kon maken. Wat nog wel een voordeel was dat ze hem een rondleiding wilde geven. Dat scheelde hem ook wel heel wat verdwalen. Zonder hij er eigenlijk bij stil stond wat hij deed, tilde hij Daniek een stukje de lucht in. “Je bent mij heldin vandaag, weet je dat wel?” zei hij vrolijk. Hij draaide nog even rondje en zette haar toe weer neer. Hij was nu eigenlijk best wel super blij. “Sorry ik kon me gewoon niet inhouden, om je niet op te tillen.” zei hij. Maar zijn blije bakkes bleef ook gewoon op zijn gezicht staan. Die zou voorlopig niet meer verdwijnen, dat scheelde hem ook wel weer wat werk om Daniek weer op te vrolijken. Want als hij echt super blij was dan zou het een eitje zijn om haar ook op te vrolijken.
