Ik heb geen idee of deze manier van afscheid nemen geaccepteerd is of iets, maar als dat niet zo is; over minder dan een kwartier is dat niet langer mijn probleem n_n.
Daar stond hij dan. Hij keek naar de mannen die zijn koffers aan het inladen waren. Voor hem stond Amber, het enige meisje waar hij hopeloos verliefd op was geworden. Maar haar gedrag van de afgelopen dagen was hem teveel geworden. Gabriel had vernomen hoe ze ruzie had gehad met een of andere jongen, Charlie genaamd. En dat ze niet zomaar ruzie hadden gehad, maar dat Amber had geprobeerd om hem te vermoorden. Nou had hij daar niet zoveel problemen mee, omdat hij dit wel vaker had gezien, maar deze jongen had in principe niets verkeerd gedaan. Hij was geen dader, hij had nog niets gedaan. Dus was hij naar het schoolhoofd gegaan en had hij gevraagd of hij van het eiland afmocht. Hij was twintig, dus was het geen probleem geweest. Hij wilde terug naar Oost Londen, om de mensen daar te helpen. Amber zou hij missen, maar het was voor het beste zo.
Eventjes slikte Gabriel, terwijl hij Amber aankeek. Hij sloeg zijn armen om haar heen. “Het spijt me, Amber, maar het is beter zo. Je moet je realiseren dat je out of control bent. En ik kan hier niet meer op je letten. Daarom vertrek ik nu terug naar Londen, dat is voor ons allebei.” Dat was zijn excuus. Het zou niet genoeg voor haar zijn, maar hij was haar helemaal niets meer verschuldigd. Gabriel glimlachte triest naar haar en sloeg haar armen om haar heen, trok haar dicht tegen zich aan. Hij drukte zijn neus in haar haren, rook voor de laatste keer de vage sigarettenlucht die om haar heen ging, rook voor de laatste keer d zware parfum waarmee ze de vorige lucht probeerde te bedekken. Toen nam hij haar gezicht tussen zijn handen en kuste haar ruw op haar mond, na een paar seconden trok hij zich weer terug. Emotioneel staarde hij in haar ogen. “Het is over, het spijt me.” Gabriel slikte en liet haar toen los, toen de mannen aangaven dat zijn spullen erop waren.
Hij liep de boot op en knikte naar de kapitein. Het zou goed komen, Amber was een sterke meid. “Tot ziens, Amber. Ik hoop dat ik nog eens wat van je hoor.” Met een laatste glimlach liep hij verder de boot op en nam hij plaats. Hij kon het niet over zijn hard verkrijgen om nog een keertje naar haar te kijken, Gabriel wist namelijk dat ze emotioneel was. Maar dat was zijn probleem niet meer.