Out of the human world & Charlie

THERE'S NOTHING LEFT ANYMORE

Het maakte niet meer uit, het was allemaal over. Het maakte niet uit wat Jean zei, het enige dat door haar heen ging was een eindeloze piep zoals dove mensen die meemaakten. Zo voelde het af en toe ook voor haar ogen. Alsof het kanaal het niet deed en er een error in beeld stond. Dat was het enige dat door haar heen ging. De lange rechthoekige blokken op een rij, grijs, grauwgeel, blauw, groen, roze, rood, blauw met daar onder blauw, zwart, roze, zwart, blauw, zwart en grijze vierkantjes en daarbij de eindeloze piep die niet meer uit ging zolang het kanaal maar niet veranderd zou worden. En dat zou Adelyn graag willen maar er was geen einde aan te brengen. Ze was verloren. Dieper dan ooit. Geen enkel woord dat Jean tegen haar zei kwam bij haar aan, de hele reis niet. Ze had niet eens in de gaten dat ze op een boot zat. Het maakte toch allemaal niet meer uit. Niks maakte meer uit. Adelyn was alles verloren wat ze ook maar lief had gehad, waar ze al die tijd hard voor gewerkt had. Allemaal weg door mensen die zichzelf Gods strijders hadden genoemd. Het hele gevecht ging keer op keer door haar heen, ook al had ze er niks van gezien.

'Adelyn, er is iets gaande.. ik kan het ruiken. Clarence neem haar mee de tent in, ik zal Loira waarschuwen.' Meteen werd ik meegetrokken de richting op waar de circustent zou staan, ik kon het voelen aan de drap van de sneeuw waar bijna elke avond de mensen overheen liepen voordat en nadat ze hun show hadden gezien. Ik irriteerde me mateloos aan de sneeuw maar ik weigerde ook om schoenen te dragen, ze verhinderden mij alleen maar, had ik een lange tijd geleden al beseft. De warme hand van Clarence hield me kalm totdat we daadwerkelijk in de koude tent waren en ook de enige want ik wist dat het al bijna middernacht zou zijn dus elke mutant op het terrein zou terug in zijn of haar trailer zijn. Zoals zij ook op hun weg waren geweest nadat ze als laatste de tent verlaten hadden nog geen drie minuten eerder. ''Wat is er aan de hand?'' Vroeg ik me angstig af maar Clarence shushde me door dichter tegen me aan te staan en eerst een zacht kusje op mijn lippen te geven. 'Het is vast niets, misschien een gast die zijn hoed vergeten is en het nog op komt halen, zo laat.' Ik perste mijn lippen samen waarna ik een nederige glimlach op ze wist te toveren en ik nu beide handen van Clarence vast hield en mijn hoofd op haar schouder legde. Dat was het vast. En Marilyn was zoals altijd gewoon over beschermend geweest. Niet alleen over mij maar ook over Clarence nu we elkaar al langer dan een jaar kenden en liefde hadden gevonden bij elkaar. Het was een wonder maar ik wist wat ik voor haar voelde. Net zoals dat Marilyn en Loira iets waren. Alleen waren wij duidelijker en hadden wij geen stoplicht relatie.
Ik slikte wanneer ik mutanten uit hun trailers hoorden komen en er een gierend geluid van banden op het terrein aanwezig was waardoor ik m'n hoofd van Clarence haar schouder af haalde als een sluwe vos dat altijd op haar hoede was. ''Weet je zeker dat we niet beter naar buiten kunnen gaan?'' Twijfelde ik met mijn gedachten hardop sprekend. 'Marilyn heeft gezegd dat we hier moesten blijven.' Zei Clarence met haar altijd zoete en kalme stem de rust terug in Adelyn waarna ik naar een achterkamer van de tent getrokken werd, alleen maar voor de zekerheid. Ik wist dat het de make-up kamer was. Natuurlijk wist ik dat.
Vanaf toen klonken er schoten en ik kroop ineen. Ook Clarence was haar natuurlijke charme verloren en was niet gerust, in tegenstelling trok ze me naar het aller achter kamertje waar er maar één ingang was en dat was degene waar ze net doorheen gegaan waren. Ze begeleidde me naar het bed dat er stond en trok de gordijnen dicht van de ingang zodat het leek alsof deze kamer helemaal niet bestond, hopelijk om veilig te zijn van wat er op het terrein gebeurde. Meer schoten klonken verschillende mutanten schreeuwden door elkaar heen. De een nog bozer dan de ander, dat de mensen weg moesten wezen, maar die schreeuwden net zo hard mee en werd het één groot schreeuwfestijn. Er werd geen genade getoond. Adelyn had het idee dat de mutanten inmiddels hun gave gebruikten om elkaar ten alle tijde elkaar te beschermen en ik had gelijk. Meteen werden er gruwelijke schoten gelost en dook ik tegen Clarence aan, bang. Enorm bang. Een intense angst kroop in me, tot diep in m'n hart en ik voelde mezelf verstijven en dat ik niks meer kon doen behalve luisteren naar de horror van buiten de tent, die ook zo verschrikkelijk dun was. Clarence en ik wisten beiden niks te zeggen en zaten allebei op het bed te rillen van paniek en angst, er viel ook niks te zeggen.. ze zouden elkaar niet verstaan boven de schoten uit. Het enige waar ze nu nog op konden bouwen was elkaar, maar beide waren ze krachteloos als het ging om hun mutatie. Adelyn was de zwakste schakel, ik was blind en met deze lawaai was ik ten dode opgeschreven. Mijn zintuigen waren volledig uitgeschakeld van de angst emotie die over me heen hing. En zo bleef ik voor me uit kijken totdat ik iets oppikte tussen het gevecht door. Een gil van verslagenheid en het volgende dat ik hoorde scheurde een groot deel van mijn hart door midden. 'Marilyn!' Het was Loira's stem en ik wist zeker dat ze geraakt was door een kogel. Clarence moest het ook gehoord hebben want ze nam me meteen steviger vast, bang dat ik uit de tent zou rennen, door het slachtveld heen om Marilyn te bereiken maar eerlijk gezegd? Ik kon me niet bewegen.
Meerdere verslagen schreeuwen volgden en ik kon zweren dat ik ook ergens die van Loira opgepikt had. Maar mijn hart was al gebarsten.. zoveel leek ik niet te voelen voor haar. Het volgende wat er gebeurde liet me echter hart gebroken achter. Een kogel was door de tent heen gegaan en had Clarence geraakt, ik voelde en hoorde het aan haar bewegingen en kreunen van pijn. Er was niks dat ik kon doen behalve mijn grip om haar armen verstevigen en het leven uit haar voelde gaan. ''Clarence..'' begon ik met een fluister voordat plotselinge adrenaline mij over nam en me naar een oude plek leek te nemen. Een plek dat ik maar al te goed kende. Het leven na de dood, al was ik het niet die meegenomen werd. ''Clarence nee!'' Schreeuwde ik harder wanneer ze zich met haar hoofd tegen mijn borstkas aan stortte en ik meteen iets warms over mijn huid en in mijn kleding voelde lopen. Ik kon alleen maar raden wat het was. Bloed. Clarence's bloed dat over me heen liep. Ik wou gillen van alle negatieve emoties waarmee ik geladen werd. Maar het enige dat over me heen kwam was een waas en de schoten leken ineens te vervagen. Ik viel met mijn bovenlichaam op het bed neer terwijl ik Clarence dicht tegen me aan hield, smeekte om verlossing terwijl er een harde ruiswind over het land heen streek en de hele grond trilde. Dit was het.. dit was mijn leven..

Maar een einde aan mijn leven was er niet gekomen. Aan alle andere mutanten wel, dat was wat Jean me verteld had. Degene die me gered had. 'Gered'. Ik voelde me verdoofd, alsof ieder moment de bom opnieuw zou vallen en alles overnieuw afgespeeld zou worden. De bom die ik dacht gevoeld te hebben op het bed was de vrouw geweest, maar dat was ook het enige dat ik opgepikt had. Mijn hoofd bonkte hard en ik zat nog altijd onder het bloed.

'Ga hier maar zitten, Adelyn, ik moet even wat regelen.' Adelyn hoorde het niet, voelde enkel naar wat 'hier' was en zette zich al wankel in een stoel neer voordat ze echt grip kreeg op wat ze aan het doen was en zich goed neerzette. 'Charlie, zou je op haar willen letten terwijl ik weg ben? Het is maar heel even.' Alles wat Jean zei glipte verder weer langs haar heen. Het was een eindeloze piep die nooit tot zijn oude zou komen. Net zoals dat het bloed voor altijd aan haar huid vast zou plakken. Het bloed van haar geliefde, van enkele andere mutanten waar ze een bond mee gekregen had. Haar ogen waren dik van de tranen die ze droeg. Maar een echte beseffing was er nog niet dus ook geen uitbarsting tranen.
''Hi.'' Ergens vaag had ze dat uit haar mond vandaan gekregen onder haar adem maar de moeite om haar hoofd omhoog te heffen naar wie er nog meer bij haar in de ruimte zou zijn deed ze niet. Ze zag degene toch niet. Niks maakte meer uit.

Diep geconcentreerd zat de jongen voorover gebogen over zijn bureau. Voorzichtig nam hij met een tang een stukje helderwitte steen vast. De afgelopen nacht had hij zich beziggehouden met het losmaken van dit kleine stukje uit een groter geheel, dat hij had meegenomen uit zijn huis toen hij een paar jaar geleden was gevlucht. Vermoeid wreef hij even in zijn ogen. Zelfs het simpele scheiden van twee stukjes van het metaal vergde zoveel energie. "Neem een pauze en ga vanavond verder. Je bent niet in staat om het perfecte werk af te leveren dat van je verwacht wordt", Beval zuster Cleophas. Zuster Cleophas was een van de vier Ijzeren Zusters, die hem hielpen met het bewerken van het Engelenmetaal dat voor hem lag.

De Engelen zelf konden hem daar niet mee helpen, omdat zij niet in staat waren om het hele proces te bevatten. Zelfs hij, na al die jaren van het beoefenen van deze praktijk, wist nog steeds niet helemaal zeker hoe zo’n Engelendolk nu eigenlijk werd gemaakt. De vier Zusters stonden hem altijd bij tijdens het proces, dat nu dus uit noodzaak afgebroken werd. Het voelde ergens alsof hij gefaald had, maar sinds hij nog maar twee dolken had, moest hij dringend een nieuwe hebben. Zijn twee Engelenzwaarden waren nog in perfecte staat, sinds het metaal nooit beschadigd kon raken. Zelfs geen krasje kwam op het lemmet, hoe hard je ook probeerde om het kapot te maken. Het gebeurde dat hij zijn messen kwijt raakte, als hij op missie was bijvoorbeeld. Daarom moest hij zijn voorraad af en toe aanvullen, zoals hij nu dus aan het doen was.

Tot zuster Cleophas hem liet stoppen natuurlijk. Met een zuchtje stak hij de stukjes metaal terug in de fluwelen zak en borg het veilig op in zijn bureau, dat hij ook op slot deed. Hij had wat buitenlucht nodig, of toch een beetje lawaai om hem heen om hem een beetje af te leiden. Te lang geconcentreerd bezig zijn, was ook niet goed, zo bleek maar weer. "Je moet wat geduldiger leren zijn, Jongeling", Merkte Ezechiël op. Die had natuurlijk zijn haast en onrust gemerkt. "Op een eiland als dit wil ik voorbereid zijn", Reageerde hij, en de Engel gaf hem in stilte gelijk.

Charlie ging in de living room zitten, omdat hij daar wel even kon ontspannen. Hij sloot zijn ogen, maar bleef toch waakzaam op verdachte geluiden. De meeste andere mutanten lieten hem met rust, maar toch. Nog geen vijf minuten, zo lang had het geduurd voor er toch iemand was die hem lastig viel. Natuurlijk had hij Jean Grey horen binnenkomen, maar hij had nog niet op gekeken. Blijkbaar had ze iemand meegebracht die Adelyn heette. Lekker boeiend allemaal. 'Charlie, zou je op haar willen letten terwijl ik weg ben? Het is maar heel even.' Hoorde hij toen, waardoor hij wel gedwongen werd om op te kijken. Zijn blik volgde Jean toen ze naar buiten liep. Met een zuchtje keek hij toen wie die Adelyn was, en waarom ze in godsnaam een babysitter nodig had.

''Hi.'' Klonk het zachtjes, waarna hij haar voor het eerst zag. Onder het bloed. What the fuck? In een reflex gleed zijn hand naar zijn dolk, niet echt wetend wat hij met haar aan moest. Had ze zonet iemand koelbloedig vermoord ofzo? Nee, dan zou Jean hem toch niet vragen om op haar te passen.. Dan had ze dit meisje nooit meegebracht. Zijn ogen gleden snel over haar heen, tot ze bij haar gezicht bleven hangen. Wat hij zag, schokte hem toch even. Heel even. "Beheers je", Siste Raziël. Charlie voelde hoe de Aartsengel haar in zich op nam, maar ook besluiteloos bleef. "Deze wereld kent veel leed. Ziehier de keerzijde van wat jij tot nu toe hebt gezien", Mompelde Ezechiël op zijn beurt.

Uit de woorden van de oude Engel kon hij opmaken dat dit meisje een van de slachtoffers was van het uitschot dat hij zo vol passie achterna zat. En voor het eerst voelde hij een gevoel dat hij niet onmiddellijk kon thuisbrengen. Het was alsof hij naar de definitie van verdriet zat te kijken. "Het spijt me", Zei hij zachtjes, zijn stem had de gouden klank die standaard bij de Engelen te horen was. Voor hij het goed en wel besefte, hadden die woorden zijn mond verlaten. What the? Charlie schudde even met zijn hoofd en herpakte zich toen, alle gevoelens zorgvuldig opbergend. "Wat ging Jean precies regelen?" Vroeg hij toen, en tot zijn verbazing was de gouden klank nog niet verdwenen. Vreemd. Normaal had hij dit deel van zijn mutatie toch goed genoeg onder controle?

THERE'S NOTHING LEFT ANYMORE

Adelyn slikte in haar onderbewustzijn terwijl ze haar vingers wat omhoog kromde wanneer ze door had dat ze daadwerkelijk op een stoel zat. Rillend van de kou omdat ze al die tijd geweigerd had, op de bootreis, liet ze een diepe zucht en hief ze een hand omhoog naar net onder haar linkeroog. Ze bedacht zich de eerste keer dat ze dat had gedaan nadat ze uit het ziekenhuis ontslagen was geweest. Het was zo vreemd geweest, haar huid niet langer meer smooth en zacht maar ruw en pijnvol. Nu was er niks anders dan vage littekens en een gevoel van beschadigde zenuwen die niet langer meer werkten. Adelyn bleef voor zich uit staren terwijl ze lichtjes, haast onopmerkbaar, met haar hoofd begon te schudden. En ze haalde haar hand weer weg, voelde terug naar de armleuning, al zat ze er praktisch tegenaan, en legde haar hand tegen het uiteinde aan. Ze herinnerde zich de eerste keer dat Marilyn haar verteld had dat ze niet anders dan anders was. Dat ze nog mooier was dan dat ze was geweest, dat ze over zoveel meer gaven beschikte dan ieder ander. Dat het niet uitmaakte dat ze niets kon zien. En de tedere aanraking van haar handen op haar schouders. Het was bijna alsof ze echt weer terug in dat moment zat. Het moment dat ze voor de allereerste keer voor de spiegels stond die de balletruimte had gehad waar ze elke dag trainde met Marilyn en uiteindelijk samen met Clarence. De plezier van het rollen over de vloer totdat ze er allebei van hijgden, het draaien van pirouettes in het schampere licht van de zaal dat ze toch niet kon zien. Maar Clarence, oh lieve Clarence, had altijd beschreven hoe het er om hun heen uitzag. Ze zag voor zich, al was het haar pure fantasie, hoe ze de eerste keer bij het meer gelegen hadden, haar soort van eerste dat met Clarence, de roodharige die iedereen prachtig had genoemd. De Franse schilderes die alleen maar voor een kleine periode zou blijven maar uiteindelijk het hele jaar met hun meegereisd had om enkel en alleen bij haar te zijn. Ze hield van haar, net zoveel als Clarence van haar had gehouden. Hun liefde was bijna poëtisch geweest. Het begon stil maar passievol, bouwde op naar romantiek en geduld en eindigde met een klap. Een hartbrekende klap.

Het spijt me.

Ze had de woorden gehoord en plotseling was de spiegel in haar verbeelding gebarsten. Stuk gegooid. Het spiegelbeeld waarin ze zichzelf met Marilyn en Clarence had zien staan. Zelfs Loira op de achtergrond. Het poëtische boek brandde aan haar voeten, de duizend gescheurde blaadjes in de fik gezet door de haat en woede die door haar lijf heen ging. Een eindeloze zoektocht naar hetgeen wat ze zo lang niet meer gevoeld en geblokkeerd had: verdriet. Daar kwam het allemaal uit haar. Ze verplaatste haar handen naar haar gezicht en leunde naar voren zodra ze de eerste snikken uit haar kwamen. De realiteit was tot haar door gedrongen. Ze was nu echt in haar eentje. Verloren in de wereld die zo mooi leek te zijn. Een droomwereld was verpest, net zoals de spiegel niet meer in elkaar te zetten. Het viel te lijmen maar het zou nooit meer hetzelfde zijn. Zo ellendig als ze zich nu voelde.. haar hart werd uit elkaar getrokken en ze huilde als nooit tevoren. Het levendige en ooit zo gelukkige meisje was nu stiller en meer gebroken dan ze ooit was geweest. Tranen liepen over haar handen, haar bloederige handen wel te verstaan, net zoveel als dat ze haar mond niet langer dicht kon houden en ze begon te kwijlen. Onmerkbaar omdat ze haar gezicht verborgen hield en zelfs de losse haren die zich niet in een paardenstaart vast hielden er voor waren gevallen.

''Mij ook.''

Wat hij voor zijn eigen ogen zag gebeuren, had hij nog nooit eerder gezien. Een meisje, zo jong, onder heb bloed. Hij had altijd al geweten dat wat hij deed, veel mensen van hetzelfde lot had gespaard, maar dat dit het resultaat was van wat er gebeurde als hij niet ingreep.. Het scheurde heel zijn beeld van de werkelijkheid in stukjes, alsof alles een leugen was, opgezet door de Engelen. Dat wat hij deed, glorieus was, heroïsch. Dat wat hij deed, goedgekeurd werd door God zelf. Hij had nooit anders geweten. Maar waarom, waarom was hij er dan niet geweest voor Adelyn?

Hij volgde blindelings bevelen op, zonder zich ooit maar vraag te stellen bij de dingen die hij uitvoerde. Hij wist dat hij mensenlevens redde door de dingen die hij deed, één leven in ruil voor dat van vele andere. Maar wie bepaalde welke mensen het verdienden om gered te worden? Vlak voor zijn ogen, waar hij er op zat te kijken, stortte ze helemaal in elkaar. En hij, met al zijn gigantisch hoge, ijzersterke muren, kon niks anders doen dan toegeven aan de emoties die ze bij hem veroorzaakte.

Woede, verdriet, hulpeloosheid, medelijden. Adelyn huilde, en hij wist niet wat hij moest doen. Hij voelde wel dat hij iets moest doen. En ineens kreeg hij een ingeving. Impulsief stond hij op en voorzichtig, heel behoedzaam, streek hij met zijn hand over haar rug. Hij schoof zijn andere arm onder haar en tilde haar zwijgend van de stoel. Hij keek de ruimte nog even rond, maar iedereen was al weg gegaan toen ze was beginnen huilen.

Met haar bebloede lichaam in zijn armen liep hij naar de traphal, richting de jongensafdeling. Ze trilde in zijn armen, en hij wist niet of het kwam door de emoties, de shock waar ze in verkeerde, of de kou. Hij gokte op een mengeling van de drie. Hij had geen roommate, dus dat kwam hem goed uit. Met een snelle beweging duwde hij de deur open, en meteen liep hij door naar de badkamer. "Blijf alsjeblieft heel even zitten. Ik wil je geen pijn doen, geloof me", Bracht hij met een zachte, gouden stem uit. Bij de Engel, wat wilde hij zo graag dat ze hem geloofde.

Charlie zette het water aan, wachtte even tot het voldoende opgewarmd was. Hij wist dat ze niet onderkoeld mocht raken. Het water zou ook helpen tegen de shock, en ze zou alleszins veel schoner zijn achteraf. Hij nam even de tijd om haar schoenen los te doen, maar verder liet hij haar kleren gewoon aan. Opnieuw pakte hij haar op, stapte met haar het bad in en liet zich voorzichtig zakken. Gelukkig sloeg hij hier zijn trainingen niet over. Niet dat ze veel woog. Ze woog eigenlijk bitter weinig.

Zachtjes sloeg hij zijn armen om haar heen, trok haar voorzichtig tegen hem aan. In stilte bleef hij zitten, terwijl het warme water over hen heen kwam. Waar was hij mee bezig? Waarom had hij zich laten meeslepen in dat ene, impulsieve moment? Hij snapte het niet. Hij snapte niet waarom hij emoties had, en al zeker niet waarom hij de drang had om haar te helpen, om haar te beschermen.

Dit was zo anders, zo vreemd, maar het voelde ergens niet verkeerd. Misschien was het nu niet het moment om er diep over na te denken, want hij moest wel gefocust blijven. Wie weet had ze het niet zo op aanrakingen, wou ze dit eigenlijk helemaal niet. Straks was ze bekomen van haar huilbui en viel ze hem aan. En ineens, voor hij het besefte, sprak hij opnieuw impulsief woorden uit waar hij geen twee keer over had na gedacht. "Ik laat niemand je nog pijn doen", Zei hij zachtjes, met een stem van goud. En weeral snapte hij niet van waar het kwam, maar voor even kon hem dat ook echt niks schelen. Hij sloot zijn ogen, terwijl het water op hen bleef neerkomen, alsof het moment eindeloos zou kunnen blijven duren.

THERE'S NOTHING LEFT ANYMORE

Alles in haar viel uit elkaar. Het was niet één emotie die in haar rondging, het waren alle emoties tegelijk. Alle herinneringen die uit elkaar spatten die nooit meer terug bij elkaar zouden komen. Niet zoals puzzelstukjes maar misschien ooit als gelijmde spiegelscherven die hoe dan ook nooit meer een goed beeld zouden kunnen vormen. Het was lastig uit te leggen wat ze precies voelde maar wat het nu ook was.. het was niet duister en het trok haar alleen maar verder er in mee.
Totdat er een hand op haar rug kwam, ze wist niet hoe het kwam maar de zwarte wolk trok langzaam, heel langzaam weg. Maar het werd niet minder dan een behoorlijke mist waar in ze zichzelf nog altijd zou kunnen kwijt raken als ze niet uitkeek. Ze had echter wel door hoe hard ze wel niet gesnikt had en verminderde het tot een zachter toontje. Hoe hard ze ook probeerde niet te huilen, het lukte haar niet. Sterker nog, de ene traan volgde de ander. Daardoor had ze niet langer meer in de gaten dat er een hand op haar lag en dat ze opgetild werd, weg van de koude stoel waarop ze gezeten had. Ze was allang vergeten dat ze daar gezet was door Jean, die haar weer op zou halen op een gegeven moment. Het was toch allemaal langs haar heen geslipt. Nog altijd hield ze haar gezicht verborgen in haar handen, haar bloed besmeurde handen. Opgedroogd bloed, maar zeker niet geurloos. Dat wist ze en het maakte haar alleen maar schuldiger voelen. Het gevoel van machteloosheid. Ze had niks kunnen doen en was als een angsthaas in elkaar gedoken, met Clarence in haar handen, in haar armen. En het enige wat ze nu nog van haar had was haar bloed.

En daar was plotseling water, warm water, dat wel. Wat haar terug uit haar duisternis trok en naar de realiteit waar ze behoorde. Waar ze opnieuw moest leren om een nieuw leven op te bouwen. Als ze enkel wist hoe. De jongen zijn stem had haar in een rustigere bui gekregen. Hoe wist ze niet. Ze had geen énkel idee wie hij was. Ze had sowieso geen idee wáár ze eigenlijk was. Een bad, dat had ze in de gaten. Maar dit kon net zo goed iemand zijn kelder zijn. Toch vond ze geen reden tot paniek. Als de jongen haar zou vermoorden dan zou ze hem zijn gang laten gaan. Ze had geen reden om te leven.
Het meisje met de blonde haren dat tot haar schouders reikte verwijderde haar handen van haar gezicht en sloot ze tegen elkaar tot een kommetje. Een zwak kommetje, dat wel, waardoor het meeste water wat ze probeerde te vangen vanuit de douchekop tussen haar handen door gleed. Ze vond het niet erg, het kommetje representeerde haar. Hoe zwak ze was, haast gebroken en zeker trillend. Trillend van binnen en buiten. Ze had door hoe koud ze het wel niet had en daar nog altijd in zat, ondanks het warme water dat over haar heen ging. En daar was de jongen zijn stem weer, waardoor ze schrok en een klein beetje aangespannen was nadat ze een klein sprongetje gemaakt had. Ze panikeerde hem niet, ze was gewoon lichtjes geschrokken. ''Waar ben ik?'' Had zij dat gevraagd? Het was zijn stem niet geweest. Ze had haar gedachten hardop gesproken.. hoe kwam dat? Lichtelijk verbijsterd door haar eigen inzet streek ze de natte plukjes haar uit haar gezicht vandaan, terug op haar hoofd, op de paardenstaart die ze nog altijd droeg, terwijl ze op dezelfde plek bleef zitten.

Waarom was ze zo afwezig? Ze reageerde op niks, liet zich gewoon meedragen naar waar hij haar ook bracht. Ze lag trillend en zwak in zijn armen, liet niks van protest horen. Zijn gedachten schoten alle kanten op, luisterde naar de woorden van de Engelen in zijn hoofd, die ook probeerden te achterhalen wie zij was en wat er haar overkomen was. Het stomme was dat het niet werkte omdat haar ogen beschadigd waren. Er waren andere manieren om er achter te komen, maar dan zou ze moeten meewerken, en daartoe zou ze niet in staat zijn nu. Misschien wel nooit. Misschien zou het verhaal van dit meisje voor hem altijd een mysterie blijven.

Wat ook een mysterie was, waren de gevoelens die door zijn dikke muur heen gedrongen waren en nu zijn hele lichaam leken te vullen. Hij voelde een sterke drang om haar te beschermen, om haar mee te nemen naar waar ze ook veilig was, en daar langzaam zou proberen om haar terug in elkaar te zetten. Hoe vaak hij zich ook mocht snijden aan haar gebroken stukjes, hij zou geduldig zijn. Met een donkere blik keek hij elke mutant aan die het waagde om vreemd in hun richting te kijken. Gelukkig lag de living room niet ver van de traphal die naar zijn kamer zouden leiden.

Uiteindelijk lagen ze in het bad, met het warme water waarvan hij hoopte dat het haar genoeg zou verwarmen dat ze zou stoppen met trillen. Nog steeds had hij geen enkele reactie van haar gehad, maar dat verwachte hij ook niet. Hij wist dat het lang zou duren voor ze iets zou zeggen. Hij volgde haar eerste beweging, hoe ze trillend een kommetje maakte met haar handen. Charlie nam haar in bescherming, hoewel niks of niemand hem daartoe dwong. Hij deed het uit vrije wil, een grote stap voor de jongen die tot de dag van vandaag amper deze soort gevoelens had gekend.

Hij beloofde haar dat ze veilig was, maar ze schrok van het geluid. Haar lichaam was gespannen, waardoor hij al spijt had van zijn woorden. En toen ineens sprak ze. Het klonk heel zwakjes, maar hij hoorde haar wel. ''Waar ben ik?'' Had ze gevraagd. Charlie wist niet echt wat ze bedoelde. Waar als in waar op de wereld of waar in het gebouw of wat? Toen bedacht hij zich dat ze nieuw was, waarschijnlijk nog niet eens wist dat ze op een eiland zat.

"Op een eiland dat Genosha heet, voor de kust van Amerika. Je bent in de mutantenschool van Jean Grey, momenteel in mijn badkamer", Antwoordde hij zo kort maar gedetailleerd mogelijk. Zijn stem klonk geruststellend, warm. Voorzichtig legde hij zijn hand opnieuw op haar rug, wreef er zachtjes over. "Je hebt dit vast al duizend keer gehoord.. Maar hier kan er niks gebeuren”, Vervolgde hij met een gouden klank in zijn stem, terwijl zijn blik opnieuw naar haar gezicht gleed, dat nu vrij was van elk plukje haar.

THERE'S NOTHING LEFT ANYMORE

Het water maakte haar gespannen maar ook meer ontspannen. Was dat logisch? Ze wist het niet, ze voelde zich fucked up. Alles was fucked up. Het ene moment had ze nog in de stoel gezeten die achter de make-up tafel stond met Clarence op haar schoot die haar liefdevol vertelde hoe mooi ze er uit zag en wat voor make-up ze droeg nadat de show geweest was. Hoe ze de plukjes uit haar gezicht geveegd had omdat ze haar 'zicht' zogenaamd bedekten en Adelyn had er lief zachtjes om gegiecheld. Ze beeldde zich haar aanrakingen in.. het leek net echt terwijl ze het warme water over haar rug liet stromen, waar Charlie's hand lag en uiteindelijk haar verbeelding weg liet varen door zijn eigen tedere aanraking. Ze liet een onhoorbare zucht en sloeg haar gezicht terug naar beneden, richting de bodem van het bad, dat ze maar moest voorstellen hoe het eruit zou zien. Charlie vertelde haar dat hier haar niks kon gebeuren en ze slikte, het maakte haar sprakeloos want het was waar wat hij zei. En iedere keer was het een mislukte belofte geweest, een weggegooide afspraak die niet meer goedgemaakt kon worden.

''Ik wou dat ik je kon geloven..'' klonk er uiteindelijk tussen haar lippen vandaan, even zacht en sowieso onzeker. Haar gesproken woorden lieten haar nadenken, nog meer dan ze al deed en ze beet op haar onderlip wanneer ze omhoog keek, alsof ze daarmee echt de jongen aan kon kijken. De jongen met een stem zoals die van een engel. Een eiland genaamd Genosha, een mutantenschool. Nu pas drong het echt tot haar door en ze was bang, angstig voor wat er hier gaande was en ze splitste haar handen uit elkaar om ze ieder aan een kant van de badkuip te zetten, voorzichtig. Ze wou voelen waar ze was, hoe groot het bad was en wat er allemaal om haar heen was. Het zag er waarschijnlijk apart en freaky uit voor de jongen maar ze voelde zich niet veilig, hoe kalm de jongen ook geklonken had. ''W-waarom.. ik.. ik wil hier weg..'' haar stem sloeg wanneer ze het probeerde te zeggen terwijl ze grip probeerde te krijgen op de bodem van het bad en haar handen op de muur zette om zo omhoog te klauteren. ''Dit is niet mijn thuis.. dit is niet..'' ze begon naar adem te happen, wild en ze verloor haar grip op de muur en viel het kleine stukje dat ze omhoog was gekomen terug met haar kont tegen de bodem aan, wat ertoe leidde dat ze begon te hyperventileren.

Waar een normaal bad hem altijd ontspannen maakte, slaagde hij er nu niet eens in om ook maar een seconde zijn hoofd stil te krijgen. Niet alleen omdat de Engelen nogal door elkaar aan het praten waren, maar ook door de dingen die hij nu ervaarde. Hij was bezorgd, iets waar hij op zich al aan zou moeten wennen voor hij er ook mee zou kunnen dealen. Alert lette hij op haar bewegingen, zodat ze niet ineens zichzelf zou pijn doen of opnieuw in shock zou gaan. Vooral omdat hij nu probeerde om haar antwoorden te geven op haar vragen, antwoorden die ze misschien liever niet zou horen omdat ze de waarheid zouden benadrukken. Hij wist nog altijd niet wat er met haar gebeurd was, dus moest hij maar gokken en zo neutraal mogelijk antwoorden geven.

Adelyn ‘keek’ terug naar de bodem van het bad, al kon ze die niet zien. Ze bleef even stil, waardoor hij alweer twijfelde of hij het juiste had gedaan. ''Ik wou dat ik je kon geloven..'' Zei ze zachtjes, en in haar stem zat de pijn van duizend gebroken beloftes. Zo vaak had ze het gehoord, zo vaak was het op iets anders uitgedraaid. En opnieuw kwam een gevoel van verdriet in hem boven. Ze begon wat meer te bewegen nu, voelde aan de randen van de badkuip. Rustig bleef hij naar haar kijken, al begon hij toch wel tekenen van paniek op haar gezicht af te lezen. Iets waardoor hij zelf ook wat overdonderd werd, en dus ook niet meteen wist wat hij er mee kon doen.

''W-waarom.. ik.. ik wil hier weg..'' Zei ze met overslaande stem, terwijl ze uit het bad probeerde te raken. Charlie schoot half omhoog om haar vast te nemen, maar haar bewegingen werden wilder. ''Dit is niet mijn thuis.. dit is niet..'' Zei ze, waarna ze uitgleed en terug in het bad viel. En toen begon ze te hyperventileren. Charlie had hier genoeg over geleerd, dus hij schoot snel in actie. Hij sprong uit het bad, zette de kraan uit. Het kon hem zelfs niet schelen dat de hele badkamer zou veranderen in een zwembad. Hij nam een grote, zachte handdoek en sloeg die om haar schouders, waarna hij haar voorover liet buiten door haar zachtjes wat in de goeie positie te duwen.

"Adelyn", Begon hij zachtjes, maar toch dwingend. "Je moet je ademhaling vertragen, Adelyn", Beval hij, opnieuw haar naam gebruikend om haar aandacht te trekken. Met trage, hardere bewegingen wreef hij over haar schouders. De druk zou haar moeten afleiden van haar ademnood. "Focus op mijn ademhaling, Adelyn. Ik adem met je mee, volg mijn ritme, kom op. Je kan dit wel", Vervolgde hij, terwijl hij haar hand voorzichtig vast pakte en hem op zijn eigen borst legde, zodat ze het ritme kon voelen, aangezien ze het niet zelf zag. Als ze zijn ritme kon aannemen, zou ze binnen de kortste keren uit haar aanval raken, want als dat niet gebeurde, had hij helemaal geen idee meer van wat hij verder nog kon doen..

THERE'S NOTHING LEFT ANYMORE

Marilyn.. Marilyn, waar was Marilyn? Ze snakte naar haar, probeerde om haar heen te voelen waar ze kon zijn.. oh Marilyn. Ze smeekte, schreeuwde om haar in haar gedachten. Het meisje had een terugval, ze wou het niet.. ze kon het niet geloven dat haar familie niet langer meer bestond, dat haar enige liefde bruut vermoord was. Het was allemaal niet waar. Doordat er een brok in haar keel ontstond van die paniek gedachten klonk er een schelle, angstaanjagende piep bij haar ademhaling en het zorgde voor kippenvel op haar huid, op haar armen en benen. Samen met rillingen omdat ze te snel ademhaalde en licht in haar hoofd begon te worden.
Iets wat voelde als een handdoek werd om haar heen gelegd, waar ze door het hyperventileren niet van schrok en ook niet van de onbekende hand. Marilyn? Ze kon het niet vragen.. maar haar vraag werd al beantwoord. Een jongensstem zo hemelachtig als het gevoel dat ze voor Clarence had of.. had gehad. Adelyn was zo verschrikkelijk in de war en het hielp haar niet, het functioneerde niet genoeg om haar te laten stoppen met zo erg adem te halen. Het gevoel in haar hoofd werd lichter omdat ze teveel zuurstof naar binnen hapte. Adelyn.. dat was haar naam. Ze hoorde het, deze keer duidelijker en ze wist zijn kant op te draaien met haar hoofd, alleen was het één grote zwarte vlek, zoals het afgelopen jaar. Zijn aanrakingen kwamen steeds meer tot haar door en met behulp van zijn instructies kwam het tot haar door wat ze aan het doen was en wat ze eigenlijk moest doen. Ze volgde zijn stem op, hoorde de woorden herhalen in haar hoofd terwijl Marilyn vervaagde en ook de paniek die in haar gesetteld was. Haar ademhaling werd trager en ze slikte gauw voordat ze nog een hap adem nam en uiteindelijk kleinere scheuten totdat ze uiteindelijk door haar neus ademde en op haar onderlip beet. De stilte was teruggekeerd, op het geluid van gorgelend water na dat in het putje trok. En ze greep met haar andere hand, die niet op de jongen zijn, wat voelde als een borstkas, legde, naar de handdoek en sloeg die sterker om haar heen. Dat was het moment dat ze zachtjes naar voren en naar achteren bewoog. Ze weende, voelde zich zo gebroken. Dat was ze ook. Een gebroken ziel. Ze nam nog eens een hap adem die meekwam met een snik voordat ze haar hand van Charlie af haalde en die op de rand van het bad legde, een tweede poging deed om op te staan. Deze keer was het veel zwaarder, haar benen waren zwak, ze was moe. Haar lichaam was uitgeput van alles wat ze doorstaan had de afgelopen vierentwintig uur. De show, wat er na de show gebeurd was, de bootreis.. het huilen, het warme water en daarna het hyperventileren.. ze was kapot. Haar lichaam stond op het punt van grote uitputting en opgeven, dat had ze nu pas door. En ze begon met haar tanden te klapperen, niet omdat ze het langer meer koud had maar omdat haar lichaam nu toe was aan slaap.
Uiteindelijk was het haar gelukt om op te staan alleen durfde ze nu niet uit het bad te komen, bang dat ze zou vallen. En dat wou ze zeggen tegen de jongen die bij haar stond en ze deed echt haar best.. echt waar, ze opende haar mond om dat te doen maar ze kon het niet. Ze kon het niet, ze was bang om haarzelf te horen praten. Dus draaide ze haar hoofd schuin richting naar waar de grond moest zijn en snoof ze haar neus op terwijl ze haar beide handen nu om haar armen vouwde.

Ergens had hij dit wel zien aan komen. Maar toch, het had hem niet kunnen voorbereiden op het moment dat het eenmaal kwam. Ze moest zo snel mogelijk kalmeren, of ze zou nog van zichzelf gaan door het overschot aan zuurstof en de afvalstoffen die ze niet meer uitademde. Het probleem was dat hij haar daarbij niet echt kon helpen, hij kon alleen maar een steun zijn, zij zou de rest zelf moeten doen. Of ze dat zou willen, of kunnen, was dan weer een andere vraag.

Zijn woorden veroorzaakten uiteindelijk wel iets van reactie. Ze draaide haar hoofd richting hem, en eenmaal ze op hem gefocust was, leek het haar te lukken om haar ademhaling te vertragen. Het duurde nog heel even tot ze weer helemaal stil was en terug normaal ademde. Ze liet hem nog niet los, maar begon heen en weer te wiegen, terwijl er opnieuw tranen over haar kaken liepen. Hij slikte even en keek haar hulpeloos aan, terwijl hij zachtjes over haar schouder wreef.

Adelyn haalde haar hand van hem af, en legde die opnieuw op de rand van de badkuip. Moeizaam, langzaam. Hij wou haar helpen, maar tot nu toe was zijn hulp niet echt goed ontvangen. Ze stond te trillen, stortte bijna terug in. Charlie vroeg zich af wat hij moest doen, want hij had echt geen idee. Hulpeloos stond hij er maar gewoon naar te kijken. "Geef haar droge kleren en laat haar slapen", Raadde Ezechiël aan, en hij besefte dat dat wel het beste was.

”Ik ga je het bad uit helpen”, Zei hij zachtjes, terwijl hij haar even kort aanraakte om haar te laten weten dat hij dichtbij stond. Hij tilde haar voorzichtig op en zette haar trillende lichaam neer op de grond, waar hij een handdoek had gelegd, zodat ze niet zou uitglijden. ”Blijf je even staan? Ik haal iets droogs voor je, zodat je dat kan aantrekken”, Vroeg hij toen, terwijl hij naar de badkamerdeur liep.

Hij liet hem open staan, zodat hij haar wel nog kon zien staan. Hij haalde een simpel donkergrijs shirt uit zijn kast, samen met een short. Hij zou haar toch in het bed leggen, dus koud zou ze het niet hebben. Met de kleren in zijn hand liep hij terug naar de badkamer. Hij bleef voor haar staan en hield het stapeltje tussen zich in. ”Als je je hand uitsteekt, voel je een stapeltje kleren. Moet ik je helpen bij het omkleden of doe je dat liever zelf?” Zei hij aarzelend, want hij wou haar de nodige privacy wel geven.. Als ze dat aan kon tenminste.

THERE'S NOTHING LEFT ANYMORE

Ze had door hoe weinig kleding ze aan had, nog altijd het pakje droeg dat ze tijdens de show gedragen had. Een zwart glitterpakje met gouden en rode randen die haar blonde haren meer naar voren bracht, net zoals de vormen van haar lichaam. Bijna zou het lijken, door de licht speling, alsof het verhaal van dat ze blind was niet waar was. Dat was wat Clarence haar vaak genoeg ingefluisterd had na zovele complimentjes over hoe wild het publiek was van haar performance en hoe mooi ze wel niet was. Ze voelde zich er altijd opgewekt en warm door. Nu stond ze in een badkuip, met koude druppels die over haar benen gleden terwijl de handdoek haar hielp met het verwarmen van haar bovenlichaam, te wachten tot er iets zou gaan gebeuren terwijl ze met alle macht tegen haar vermoeidheid vocht.
Het was kort stil geweest, niet vervelend stil.. maar dat kon ook komen omdat ze nu leek te zakken in haar concentratie gehalte. En bovendien had ze nooit besef van de tijd gehad, niet meer sinds haar bloedeigen vader haar verblind was. De man waar ze nog altijd bang van was en geen idee had van wat er met hem gebeurd was na het ongeluk in het hotel waar Marilyn destijds gezeten had. Adelyn hoorde de jongen zeggen dat hij haar uit het bad zou helpen en na een seconde van aarzeling besloot ze toch te knikken, met haar handen steviger om de uiteindes van de handdoek klemmende. Zijn aanraking gaf haar meer de doorslag om hem te vertrouwen, ook al kende ze hem totaal niet. Het was wat hij tot nu toe voor haar al gedaan had wat haar niet langer meer in paniek bracht. En op het moment dat ze zich dat besefte werd ze uit het bad getild zonder enige moeite, tenminste zo leek het wel. Als ze niet zo moe was geweest dan had ze vast nog ergens gedacht dat ze vloog want zo voelde het ergens wel. In plaats daarvan had ze zich tegen hem aan gelegd als een hulpeloze. En.. dat was ze ook. Ze was hulpeloos, ze had geen idee van waar ze was en wat ze moest doen. Het was allemaal zo vreemd voor haar.
Het blonde meisje knikte opnieuw met haar hoofd naar de grond toen ze eenmaal weer vast op de grond stond, al had ze geen idee of de jongen het gezien had en dus ontsnapte er een zachte ''ja,'' uit haar mond vandaan. Een stem die ze zelf niet eens meer herkende, gesloopt door verwardheid.
Langzaam begon ze over haar bovenarmen te wrijven met de handdoek en wreef ze die ook over haar rug heen zodat ze niet heel erg nat zou zijn. Zo liet ze de handdoek trillerig naar haar benen glijden en begon ze die te drogen terwijl ze met alle macht haar evenwicht probeerde te houden. Ze was echt niet gefocust meer. Normaal zou ze dan ook wel de voetstappen van de jongen gehoord hebben omdat sinds haar zicht ten einde was gekomen haar andere zintuigen sterker waren geworden maar nu was dat ook niet het geval. Licht schrok ze er van, had niet verwacht dat hij zo snel terug zou zijn en rechtte haar rug. Zoals hij haar vertelde stak ze haar hand uit en voelde de droge en zachte stof van kleren die ze niet herkende als haar eigen. Natuurlijk niet, ze had alles achter moeten laten van wat ze had. Het deed haar pijn en ze beet kort op haar al gespleten onderlip. ''Ik weet het niet..'' sprak ze verward. ''Ik ben niet om aan te zien.'' Bracht ze verder uit. Maar ze moest wel.. ze zou het niet kunnen zien wat ze aan het doen was. ''Ik ken je niet, jij kent mij niet. Voel je je niet oncomfortabel dan?'' Haar stem was zo klein en verlegen. Het had even geduurd maar langzaam, echt heel langzaam begon de kleur van haar eigen stem er terug aan te komen. ''Ik kan niks zien.'' Vertelde ze hem, alsof hij dat niet wist. Het was haar brein die haar weer eens in de steek liet, voor de zoveelste keer.

De onzekerheid over de juistheid van zijn acties was weer volledig aanwezig toen ze stond te hyperventileren. Hij wist niet wat hij moest doen, en dat was best een vreemd iets. Normaal was hij altijd zelfzeker over alles wat hij deed. Meestal deed hij dingen gewoon op zijn eigen manier en moesten de anderen rond hem er maar mee dealen, maar bij Adelyn lukte dat niet.

Op de een of andere manier kon hij haar niet negeren of zijn eigen emotieloze houding aannemen, en misschien was dat het net dat hem zo onzeker maakte. De Engelen in zijn hoofd wilden hem ook al geen verklaring geven, wat hem net nog meer het gevoel gaf dat er iets aan de hand was. Iets wat zij al wisten en niet aan hem wilden vertellen.

Adelyn gaf hem minimale tekens dat ze akkoord ging met al zijn voorstellen. Het was beter dan helemaal niks, of dat ze zat te huilen, right? Ergens hoopte hij dat ze er een beetje door kwam, al wist hij dat ook weer niet zeker. Het zou handig zijn moest hij weten wat er gebeurd was, niet alleen die dag maar gewoon in haar leven, maar daar kon hij onmogelijk naar vragen. Ze zou alleen maar weer beginnen huilen en dat wou hij niet veroorzaken.

Op aanraden van Ezechiël zou hij haar in bed leggen, zodat ze kon slapen. Daarna zou hij Jean maar eens gaan zoeken, die was vast al teruggekeerd naar de Living Room om die leeg terug te vinden. Hopelijk zou ze niet boos zijn.. Maargoed, dat zou hij er maar bij nemen. Het was niet zo dat hij Adelyn had vermoord ofzo? Charlie was naar de kast gelopen om droge kleren te halen, en daarmee was hij terug naar de badkamer gelopen

Het meisje had zich ondertussen afgedroogd, iets waarop ze zo geconcentreerd was dat ze hem niet hoorde binnenkomen. Ze schrok dan ook een beetje toen hij haar aan sprak. Op zijn woorden stak ze haar hand uit en raakte de kleren aan, maar daar stopte haar beweging. Ze beet even op haar lip, niet echt wetend wat ze moest doen. Hij had haar aangeboden om haar te helpen, maar hij wist niet hoe ze daar tegenover stond.

'Ik weet het niet..'' Zei ze, en ze klonk verward. ''Ik ben niet om aan te zien.'' Vervolgde ze, en even trok hij een wenkbrauw op. Niet dat ze dat kon zien, het was eerder een reflex. Alsof hij daar ooit op zou letten. ''Ik ken je niet, jij kent mij niet. Voel je je niet oncomfortabel dan?'' Zei ze zwakjes, en Charlie zocht even naar de goede woorden.

"Misschien een beetje", Bekende hij eerlijk. "Maar wat ik er bij voel, boeit nu even niet. Jij bent belangrijker dan ik", Zei hij zachtjes, terwijl hij van het stapeltje kleren terug naar haar gezicht keek. ''Ik kan niks zien.'' Zei ze, alsof ze door had dat hij naar haar keek. Charlie slikte even. Wat moest hij zeggen, wat moest hij doen? Hij wist het niet. "Als je wil kan ik Jean wel voor je halen?" Stelde hij toen voor. Die zou waarschijnlijk wel beter weten hoe hij haar moest helpen, right?

THERE'S NOTHING LEFT ANYMORE

Het leek seconden lang te duren. En dat was ook zo. Maar dat seconden nu als minuten leken aan te voelen was een verandering. Normaal zou ze daar vrede mee hebben maar nu was het ijzig stil, een stilte die voor haar oncomfortabel aanvoelde. Ze hoorde hem vertellen dat hij er misschien een beetje oncomfortabel van zou worden. Ze had ook niets anders verwacht. Ze kende hem niet.. kon ze hem wel vertrouwen? Ondanks het feit dat hij haar zojuist al geholpen had om haar uit haar verdriet weg te trekken, de rouw waar ze nog geen tijd voor had gehad. En het enige dat ze nu nog voelde was hoe haar hart bij iedere bonk moeite deed om niet verder te breken. Ze voelde de pijn, net zoals dat elke ademhaling pijn deed. Ze had teveel kou gevat op de boot en ondanks het warme water waren haar longen er de dupe van geworden. Dat zou ze later vast nog wel gaan voelen in haar keel. ''Ik ben niet belangrijk..'' antwoordde ze droevig met haar blik naar beneden, of het de kleding was of de grond wist ze niet. ''Ik beteken niks meer.'' Vervolgde ze zachter, aan haar stem was te horen dat ze terug verdrietig werd. Ze betekende ooit wel wat. In het circus. Ze had een echte plek gekregen, mutanten en mensen hielden van haar. Nu had ze niemand meer. Er was niemand die maar een ene moer om haar zou geven.

Ze had Charlie horen zeggen dat hij Jean wel voor haar kon halen en ze knikte, al had ze dat niet echt door. Haar gedachten werden terug duister en enorm slaperig. Ze had geen idee wie Jean was, maar het maakte ook niet uit. Het was een vrouw en vast wel iemand die haar zonder moeite zou gaan helpen. Ze haalde haar neus op en beet op haar onderlip waarbij al haar haren terug voor haar ogen geschoven werd en ze een sterkere grip op de kleding nam die ze zwak vastgehouden had. Daar was het weer, ze zou weer gaan huilen. Ze haatte zichzelf. Ze haatte zichzelf ervoor. Dat ze zwakte liet zien aan iemand die ze helemaal niet kende. En de tranen rolden met alle verdriet uit haar ogen vandaan. De pijn en de ontzettende moeheid die ze had werden haar teveel en haar knieën begonnen heviger te knikken. Maar door het verdriet dacht ze er niet meer over na en liet ze zichzelf gewoon door haar knieën zakken op de grond en zat als een hopeloze troep in elkaar gezakt op de grond, wenend van alle pijn die ze droeg.