Eleanor nam een slokje van de groenteshake die ze van Céline gehad had terwijl ze dicht bij de chef op een stoel zat, bij het aanrecht. Ze trok haar handen terug in de wollen jurk met lange mouwen die ze aan had en zette een van haar ellebogen tegen de kastje van het aanrecht aan om daar haar kin op te steunen. ''Ik houd van de stilte.'' Zei Eleanor met een zachte stem die klonk dat ze nog maar net uit bed was. Céline stond altijd al zo vroeg in de keuken en hoewel ze soms dan gewoon nog een uurtje door sliep of dan in haar eigen lokaal alvast wat dingen ging doen had ze nu de zin gehad om met haar mee te gaan en haar gewoon te zien.. ja, gewoon te zien koken. Het gaf haar kalmte, hoe druk Céline soms ook in de weer mocht zijn. Nu viel het wel mee. ''En van jou geneurie. En hoe je het deeg kneedt..'' voegde ze er een beetje stiekem achteraan wanneer haar ogen op de brunette haar handelingen vielen en ze haar vingers door het deeg zag gaan. Ze kon het niet helpen om er een beetje van te blozen en weg te kijken, terug naar haar schoot en een plukje achter haar oor te strijken als een verliefd schoolmeisje die elke keer verlegen raakte wanneer ze het gevoel had dat ze iets verkeerds had gezegd. Maar dat was niet het geval, dat was helemaal niet het geval. Niets was verkeerd tegen Céline, alles was goed. Dat was wat ze de eerste keer in haar nek gefluisterd had. De rillingen van het denken aan die avond liepen plotseling over haar heen en ze ontblootte haar tanden bij de ondeugende glimlach en ze schraapte haar keel zodra ze terug keek en zichzelf probeerde te corrigeren op gedrag dat niet eens fout was. Niet eens één klein beetje.
Vijf minuten gingen voorbij. Tien minuten en zelfs een kwartier terwijl ze niets anders deed dan kijken naar Céline. Het amuseerde haar en ze kon er voor de rest van haar leven naar blijven kijken. Totdat ze voelde hoe warm het hier eigenlijk wel niet geworden was omdat ze vlak naast de ovens zat. Dus stond ze stilletjes op, niet zó stil dat ze Céline de stuipen op haar lijf zou gaan jagen of iets, en naar het raam toe. Ook dat zicht liet haar glimlachen want het uitzicht viel op de tuin en dus ook naar de kas waar ze vaak genoeg aan het werk was. Met de rode blos die op haar wangen stond en een lichte glimlach keek ze naar buiten, hoe de vers gevallen sneeuw van vannacht nu zo vroeg in de morgen nog perfect overal op lag. Ze kon het niet helpen om met haar vingers het raam aan te raken en de kou ervan aan te voelen, hoe voorzichtig de kou naar binnen probeerde te kruipen tussen de miezerige kiertjes maar de warmte van binnen die met alle macht van zich af duwde. De ovens zorgden daar wel voor. Ze volgde hoe er een vogeltje vlak bij de kas rond hopte en naar de deur toe liep voordat die meteen afstand maakte en Eleanor zag waarom. Een meisje was in de kas en ze bedacht zich meteen dat dat onmogelijk was.. zij was de enige die een sleutel had, op Jamie en Jean na, en zij was er nog niet geweest. De kas zou nog op slot moeten zitten. Maar wacht, ze was dan ook om hulp aan het roepen en Eleanor's ogen vergrootten. Meteen rende ze van het raam weg, langs Céline en greep naar haar jas die ze had meegenomen om later naar buiten te gaan. ''Geen zorgen om mij, er is een probleem in de kas!'' Zei ze voordat ze bijna over de drempel richting het cafetaria heen viel en toen snel halt hield om haar blik nog eens te vangen. ''Love you,'' zei ze nog vlugger voordat ze naar buiten rende.

De kas.. de kas.. snel, snel, oh mijn god. Haar brein vertelde haar plotseling wie het meisje was. Arianna, natuurlijk! Het meisje dat ze ook gezien had op de kerstnacht. Ze zocht naar de sleutel in haar jas die ze nog altijd niet dicht geknoopt had en vond in alle haast het zilveren object. Gelukkig was de afstand vanaf de school niet super ver naar de tuin en vooral niet naar de kas en was ze snel ter plaatse. Vlug duwde ze de sleutel in het gat en probeerde ze die al trillend om te draaien, wat door haar eigen paniek maar moeilijk ging. Toch lukte het haar en trok ze onmiddellijk de deur open om het meisje op te vangen in haar armen. ''Het spijt me.. het spijt me.. wat is er gebeurd?'' Het maakte ook niet uit, allereerst zorgde ze ervoor dat ze zich veilig zou voelen en nam haar in een stevige omhelzing.

Vanaf het moment dat Arianna in haar armen gevallen was hield ze haar stevig beet met haar bovenlichaam en hield ze haar handen op het meisje haar onderrug. Ze had even gewankeld omdat Arianna zo zwak was dat ze haar complete evenwicht en energie verloren was, dat had ze wel aan haar houding en expressie gezien. Het meisje leek zelfs te gloeien, ook al was het in de kas nauwelijks warmer dan dat het buiten was. Eleanor's ogen verwijdden wanneer ze in de gaten had dat het meisje zich geen stand wist te houden en ze haar nu volledig tegen haar opving. ''Arianna? Arianna! Oh nee, ik ben er niet op tijd bij geweest.''
Ze was te laat geweest.. de vragen die ze gesteld had waren van geen enkel nut geweest. De paniek schoot meteen Eleanor te binnen, wat moest ze nu doen? De realisatie dat de leerlinge geen moeite zou hebben met de kou maar juist wel met de warmte schoot haar nu totaal te buiten, ze voelde hoe haar hart plotseling een slag sneller ging slaan en ze een sterkere greep om de brunette heen nam. Ze zou haar niet laten vallen en de kleding die ze droeg.. was het niet ijskoud? Toch leek ze ongelofelijk warm te zijn. Of dat lag aan Eleanor's verbeelding. Ze wist het niet zeker, alles leek zo vaag op het moment. En wanneer ze kort om zich heen keek, zodra ze zeker wist dat ze een stevige grip op Arianna had, en haar ogen op een bankje gevallen waren wist ze wat ze moest doen. Want Arianna naar binnen krijgen zou niet lukken, niet in haar eentje. Naar het bankje wel, dat moest haar echt wel lukken. De blondine slikte voordat ze haar meer tegen haar linkerarm liet leunen en ze met haar rechterarm naar de knieholtes van Arianna leidde en ze haar in haar armen naar het bankje droeg, bij elke stap uitkeek dat ze haar evenwicht niet zou verliezen door de lichte gladheid die er speelde en ze merkte al gauw dat haar armen flink protesteerden omdat ze simpelweg geen gewichtheffer was. Het afstandje vanaf de kas naar het bankje was dan ook zeker wel genoeg geweest voor haar om haar een heleboel inspanning te geven en ze was dan ook blij wanneer ze Arianna rustig neer gezet had met haar hoofd op de handschoenen die Eleanor in haar zakken gevonden had en ze niet op het harde plateau van het bankje lag. Voorzichtig zakte ze door haar knieën maar niet diep genoeg dat ze de sneeuw zou raken en de natte kou door haar kleding zou sijpelen tegen haar huid aan.

''Hoe ben je daar toch in geraakt..'' vroeg ze zich hardop af wanneer ze van het meisje naar de ingang van de kas keek en door had dat de deur natuurlijk nog open stond, wat niet zo gunstig was voor de plantjes, maar Arianna was belangrijker. Ze blies een warm zuchtje uit haar mond vandaan de koude temperatuur in waardoor de lucht die ze uitademde een witte kleur aannam voordat die door de wind meegenomen werd, naar een onbekende plek die niet voor het blote oog te zien was.
Eleanor reikte een hand uit en legde die voorzichtig op Arianna's wang. Ze had geen idee wat ze moest doen. Het meisje zou toch niet dood zijn? Oh god, dat was de eerste stap. Pols checken. En dus reikte ze meteen naar haar pols in plaats van de brunette haar wang en wist dat ze haar wijs- en middelvinger daarvoor moest gebruiken aan de binnenkant van het meisje haar pols. Aan de kant waar de duim zat, dat herinnerde ze zich nog goed. Vanaf het moment dat ze de slagader gevonden had werd ze stil, hield ze haar adem in voor een aantal seconden totdat de hartslag van Arianna tegen haar vingertoppen aanbotste en het nog een paar meer seconden kostte voordat ze zich realiseerde dat het meisje niets meer dan flauwgevallen was. Gosh, de opgeluchtheid die door haar heen ging.. ah. ''Arianna?'' Herhaalde ze toen nog eens terwijl ze haar pols los liet en terug op haar buik legde en vervolgens een hand op haar voorhoofd legde. ''De buiten temperatuur zou je moeten afkoelen..'' praatte ze vooral tegen zichzelf, waarna haar ogen naar de jurk gleed die het meisje droeg. Er waren geen knoopjes of ritsjes die ze los kon maken en bovendien zat er ook niets dat haar hals blokkeerde van warm krijgen. En dus keek ze rond, hopend op een andere staff die toevallig buiten rond liep maar tot haar nervositeit was dat niet zo.
''Alsjeblieft Arianna, kom bij darling, ik kan je niet alleen laten om hulp te halen.. ik vraag me af wie je in de kas opgesloten heeft. Ik zorg ervoor dat ze er niet zomaar mee wegkomen!'' Een lichte frons kwam op haar gezicht te staan wanneer ze eraan dacht wie het had kunnen zijn voordat ze nog eens haar grauwe ogen op Arianna richtte met een bezorgde blik.
''Arianna..''

Nog eens keek ze om zich heen nadat ze haar ogen bezorgd op Arianna had gezet, hoopte dat er iemand in de buurt was gekomen of dat Céline haar keuken had kunnen verlaten nadat ze gezien had wat er gebeurt was. Ze had tenslotte bij het raam gestaan en was er daarna als een idioot vandoor gehold. Maar er was geen teken van leven wanneer ze naar de opening van de school keek. Gauw keek ze terug naar het bewusteloze meisje en trof haar niet langer bewusteloos meer aan. Eén van haar handen die ze eerder nog op haar buik gelegd had had ze naar haar hoofd gebracht. En ze had haar ogen open, waardoor ze van onverwachte schrik haar hart een sprongetje voelde maken en haar adem voor een seconde in haar keel stokte voordat ze door had wat er gebeurde.

''Arianna!'' Bracht ze uit met haar Zuidwesterse accent en klapte ze haar handen in elkaar ter hoogte van haar kin. ''Je leeft nog- ik bedoel.. je bent terug.'' Eindigde ze wat minder enthousiast, wat kwam door het feit dat ze blij was dat het meisje bijgekomen was en ze niet langer meer hoefde te panikeren over wat ze precies moest doen. En wanneer Arianna probeerde te praten hield ze zichzelf stil en zat ze wat meer omhoog aangezien ze door had dat ze van de lichte schrik bijna met haar knieën in de sneeuw had gezeten en legde ze haar blote handen op de rand van de bank. ''Je hebt wat.. zelf gedaan?'' Vroeg ze toen kalm en met een zachte stem voordat ze zich bedacht dat ze eerder nog tegen het meisje gezegd had dat ze degenen zou krijgen die haar in de kas opgesloten hadden. ''Je hebt jezelf in de kas opgesloten? H-hoe dan, ik heb de sleutel..'' Eleanor snapte er overduidelijk niks van en ze liet haar blik afglijden naar de nog altijd openstaande deur van de kas. Met haar blonde krullen heen en weer dansend keek ze terug naar Arianna en wees twijfelachtig naar de deur waarin de sleutel nog altijd zat. ''Ik snap het niet?'' Zei ze hardop. Ze krabde aan haar voorhoofd wanneer ze haar ogen terug naar die van Arianna zette en toekeek hoe ze meer terug de realiteit in kwam en stroef overeind probeerde te komen. Het lukte haar duidelijk niet en Eleanor was bang dat ze terug tegen de bank aan zou vallen als ze niet zou helpen dus reikte ze snel omhoog op haar voeten en gaf Arianna de steun die ze nodig had. ''Hier, laat me je helpen.'' Had ze gezegd en zorgvuldig een hand van haar gepakt om haar daarmee omhoog te helpen terwijl ze haar andere hand op haar schouder legde voor extra support. Ze nam daarna haar handschoenen van het bankje af om ze terug aan te trekken, ze had namelijk allang de kou in haar handen gevoeld, zeker toen ze ze op de rand van het bankje gelegd had. Snel wreef ze haar inmiddels ingepakte handen tegen elkaar aan zodat het sneeuw ervan op de grond zou vallen en veegde ze de sneeuw naast Arianna weg om daar vervolgens te gaan zitten. ''Oh het spijt me van de sneeuw in je haar.'' Verontschuldigde ze zich oprecht en stak voorzichtig haar hand op om te laten zien dat ze haar geen kwaad wou doen, alleen maar helpen, en streek behulpzaam de sneeuw vanuit haar prachtige bruinzwarte haren. ''Hoe voel je je? Heb je behoefte aan iets? Water, thee?'' Eleanor had haar dan wel geholpen om uit de kas te komen maar toch voelde ze zich schuldig. ''Terug naar binnen gaan?'' Vervolgde ze zachter en meer twijfelachtiger want ze wist dat Arianna meer gesteld was tegen de kou dan tegen warmte. Zelfs zo'n beetje warmte van de kas had dat al bewezen.

En dat liet haar opstaan om snel naar de kas te lopen, die te sluiten en de sleutel twee keer om te draaien in het slot voordat ze terug kwam. ''Hoe kwam je daar binnen?'' Vroeg ze nieuwsgierig toen ze eenmaal weer zat en naar de sleutelbos staarde die ze in het kommetje van haar ingepakte handen hield.