When the war of the beasts brings about the world's end

Met een korte zucht stapte de jongeman in de lift en duwde hij op het knopje om naar het bovenste verdiep te gaan. Onderweg naar boven leunde hij tegen de wand en liet zijn hoofd er even op rusten. Hij was uitgeput, volledig klaar met alles. Kort sloot hij zijn ogen, om ze meteen weer geërgerd te openen. Fucking kut liftmuziek en alles. Eerlijk, wie de fuck koos de tracks uit om in zo’n ding te spelen? Gelukkig was hij al snel in de loft, waar hij de deur opende naar de ruime woonkamer. Ze had weg gewild uit Amerika, iets wat hij zeker wel begreep. Hij kon sowieso ook niet terug naar Canada, zelfs na die 5 jaar niet. Ze zochten hem nog steeds, en dat zouden ze blijven doen, iets waar hij zich dood aan irriteerde.

Maar goed, hier was er voor hem ook voldoende werk. Nog steeds voerde hij missie na missie uit, al deed hij het nu voorzichtiger dan vroeger. Minder roekeloos, minder risico’s. Dat deed hij voor haar. Het geluid van de tv vertelde hem dat ze waarschijnlijk languit op de bank lag te chillen. Vermoeid wreef hij kort in zijn ogen, waarna hij zijn trui uit trok en samen met zijn riem vol wapens op de grond liet vallen. Dat ruimde hij later wel op. Eerst had hij echt vijf minuutjes slaap nodig. Hij was meer dan 48 uur wakker geweest, wachtend op het ideale moment om een of andere pooier uit te schakelen die jonge, kansarme meisjes uit hun land ontvoerde om ze hier te verkopen voor weinig geld.

Misselijk was hij er van geworden. De man had om zijn leven gesmeekt, maar Charlie had geen genade getoond. No fucking way. De smerige kerel verdiende de dood nog net iets meer dan alle andere parasieten. Zonder medelijden had hij hem naar het hiernamaals gestuurd. Raziël was tevreden geweest en hij had het lijk laten verdwijnen. Niemand zou ooit nog iets van hem horen. De jongeman liep de hoek om en kreeg toen zicht op Adelyn, die (precies zoals hij verwacht had) languit op de bank tv lag te kijken. “Ga je echt je dagen vullen met het staren naar deze rotzooi nu je eindelijk je zicht terug hebt?” Vroeg hij koeltjes, waarna hij gebaarde dat ze moest opschuiven. “Move es wat”, Bromde hij toen, waarna hij zich languit in de zachte kussens liet vallen.

Het was zo vreemd, moeten letten op een persoon die bijna even oud was als hij. Maar het was zijn opdracht, een van zijn missies. Hij had haar toegewezen gekregen door de Raad, moest haar beschermen, voor haar zorgen, blablabla. Een babysit, eigenlijk, maar dan eentje met een mutatie. Ze ging gewoon weer languit liggen, met haar benen over hem heen. “Hoe was het?” Vroeg ze nieuwsgierig. Natuurlijk wist ze wat hij had uitgestoken de afgelopen dagen. Er zat zelfs nog bloed op zijn armen, maar hij was te moe om het nu nog af te wassen. “Eén groot feestje natuurlijk”, Antwoordde hij sarcastisch, waarna hij haar even droog aan keek. Gelukkig was ze dit van hem gewend. Hij deed sowieso zijn best niet om aardiger tegen haar te doen. Ze wist wat ze aan hem had en omgekeerd, en dat was voor hen beiden genoeg.

“Mooi”, Zei ze, goedkeuring klonk in haar stem. Hij kende haar verleden en wist natuurlijk goed genoeg waarom ze het goedkeurde. Stiekem wenste hij soms dat hij er eerder voor haar geweest was, voordat al die dingen bij haar gebeurd waren. Maar het was nu zo en niet anders, en vanaf hij haar Guardian was geworden, had ze alleszins al een beter leven gekend dan ervoor. Zeker nu hij er voor gezorgd had dat ze terug kon zien. Kort legde hij zijn hoofd achterover en hij stond op het punt om in slaap te vallen.

“Is er nog wat te eten?” Vroeg ze plots, en Charlie opende zijn ogen weer om haar even verontwaardigd aan te kijken. “Ik ben je Guardian, niet je fucking keukenslaaf”, Zei hij, een tikkeltje gekwetst. Dit hele gedoe, ze profiteerde er wel van hoor. Maar toen keek ze hem even heel zielig aan, en hij kon niet anders dan toegeven. “Ok ok, wacht”, Zei hij, waarna hij zich onder haar benen vandaan werkte en naar de keuken liep. Er lag nog een pizza in de frigo, die hij opwarmde in de oven. 10 minuten later en hij was klaar. Met het ding op een bord liep hij terug naar de zithoek, waar hij het voor haar neus neer plantte. “Oeh, pizza”, Zei ze vrolijk, waarna ze er gretig op af dook. Charlie ging terug zitten en liet opnieuw zijn hoofd zakken. Met het geluid van de tv op de achtergrond en een Adelyn die wel heel luid zat te smakken, viel hij langzaam aan in slaap. “Wil jij ook nog.. Oh.. Welterusten, Charlie”, Hoorde hij nog, waarna hij voelde hoe ze tegen hem aan leunde. De energie om nog te reageren ontbrak, en met een tevreden zuchtje viel hij in slaap.

Waakzaam lag hij met half gesloten ogen naar het onweer te luisteren. Niet dat hij niet kon slapen door het slechte weer, hij was gewoon weer teveel aan het nadenken. Over enkele dagen moest hij weer op pad, en hij lag al plannen te maken. Hij liet niks aan het toeval over, bedacht een B plan en een C plan, gepaard met genoeg vluchtmogelijkheden, voor moest het echt slecht af lopen. Niet dat hij die backup plannen ooit nodig had. Hij deed zijn werk clean en snel, maakte nooit fouten. Maar hij wist dat hij altijd van het ergste moest uit gaan, wou hij een degelijk resultaat bereiken zonder al te veel problemen.

In zijn hoofd voerde hij discussie met Raziël en een Engel die Jehuel heette, over verschillende manieren om te vluchten als je opgesloten zat in een kleine ruimte. Hij was ervan overtuigd dat uitbreken de beste optie was, terwijl Jehuel beweerde dat je beter kon afwachten tot iemand de deur open deed, en je dan een weg naar buiten vechten. De discussie werd echter onderbroken toen hij zijn slaapkamerdeur hoorde opengaan. Meteen was hij klaarwakker en had hij zijn mes klaar in zijn hand, maar al snel had hij door dat er geen gevaar dreigde. Het geluid van schuchtere voetstappen op de grond kondigden haar komst al aan, en binnen enkele seconden voelde hij haar hand op zijn arm.

“Charlie? Ben je wakker?” Vroeg Adelyn nerveus. “Natuurlijk. Je klonk als twee olifanten die een balletvoorstelling gaven in een of andere kerk”, Merkte hij droogjes op, waarna hij zich naar haar omdraaide. “Wat is er?” Vroeg hij toen even koel als altijd, al kon hij niet ontkennen dat hij zich lichtjes zorgen maakte. Dit was niet van haar gewoonte. “Dit onweer.. Het doet me aan hem denken”, Fluisterde ze, en hij sloeg zijn ogen even neer. “Kun je niet meer slapen?” Vroeg hij zachtjes terug. Hoewel het half donker was, zag hij hoe ze haar hoofd schudde. “Ik voel me niet veilig”, Mompelde ze, en hij kreeg al snel weer dat ene gevoel dat zo uniek was en dat hij alleen maar bij haar voelde: medelijden.

“Kom maar hier”, Zei hij, waarna hij op schoof en het deken optilde, zodat ze er onder kon kruipen. Ze liet het zich geen twee keer zeggen en kroop dicht tegen hem aan. Ze rilde, en hij wist dat het niet van de koude was. “Rustig maar. Ik laat hem je niks aan doen, dat weet je toch?” Fluisterde hij geruststellend, terwijl hij zachtjes over haar rug aaide. “Beloofd?” Vroeg ze zachtjes terug. Hij lachte even kort. Natuurlijk maakte hij geen grapje. Er moest maar iemand in haar buurt komen met slechte bedoelingen, heel dichtbij zou die persoon nooit komen. “Beloofd. Probeer maar wat te slapen”, Antwoordde hij, waarna hij haar beschermend nog wat dichter tegen zich aan trok. Al snel hoorde hij haar ademhaling vertraagde en ze in een rustige slaap viel.