No, i'm not stealing from you.. really I don't

Zweer, als zijn keel rood zou zitten door het stomme rotkind op hem, zou hij echt wel helemaal ontploffen hoor. Dan zou zelfs Jean met haar telekinese niet sterk genoeg zijn om hem tegen te houden. Oké, misschien Jean net wel, maar dat was het punt niet. Het punt was dat ze hem moest loslaten en liefst zo snel mogelijk, voor de sporen van haar handen op zijn keel permanent zouden blijven staan in de vorm van rode of blauwe plekken.

Waarom was ze zo verdomd nieuwsgierig, en waarom was hij zo stom geweest om het woord engel te laten vallen? Ze bleef er over doorvragen, had ook wel door dat er meer achter zat dan gewoon toeval of een woordspeling. Charlie probeerde zichzelf nog te redden door het excuus te gebruiken dat iedereen daar wel ooit eens iets over gelezen had. "Ik niet, die dingen interesseren me niet dus lees ik ze ook niet." Zei ze wat droogjes. De jongen keek haar even met een opgetrokken wenkbrauw aan. "Waarom dan ineens al die interesse omdat het uit mijn mond kwam?" Vroeg hij scherp terug. Echt hoor. Doej logica?

Charlie probeerde haar een beetje af te leiden met woorden, maar het lukte niet helemaal volgens plan. Ze had hem echt in haar macht, en dat vond ze leuk. Dat liet ze dan ook maar al te graag merken. Zijn ontsnappingspoging werd al snel de kop in gedrukt, terwijl ze even gemeen grinnikte. Het begon hem allemaal zo zwaar te irriteren. Snapte ze nu echt niet dat hij niks kon zeggen, zonder dat er iets van gevolgen zouden zijn?

Dat probeerde hij haar nog een keer duidelijk te maken, maar ze lachte alleen maar. "Nee, jij hebt een dood wens, als je me niet je mutatie verteld." Zei ze met een dreigende ondertoon. Ze drukte zijn keel nog verder dicht, en nu kwam er helemaal geen lucht meer naar zijn longen. Even kreeg hij de neiging om in paniek te raken, maar in zijn hoofd merkte hij genoeg activiteit om te weten dat niemand het zou laten gebeuren dat zij hem zou vermoorden, niet hier en niet nu.

Na een paar seconden liet ze de druk terug wat los, en hij haalde een paar keer moeilijk adem. Het ademen zelf begon nu ook al pijn te doen. Echt helemaal top hoor. "Ik kan dit de hele dag doen, de keus is aan jou." Zei ze toen kil, en hij voelde dat de keus eigenlijk al lang in zijn plaats gemaakt was. "Wij regelen het wel", Klonk de gouden stem van Raziël.

Charlie kon niet anders dan een klein, onvoorspelbaar grijnsje op zijn lippen te zetten. "Je zult me al snel gelijk geven toen ik je vertelde dat een Engel niet schattig is", Fluisterde hij zachtjes, met moeite om de woorden er uit te krijgen. Op dat moment voelde hij hoe Ridwan, die nog altijd even razend was als daarnet voor het stelen van zijn dolk, samen met Samuel en Jaoel, haar hoofd binnen drongen om daar hun werk te doen.

Fluisterend begonnen ze tegen elkaar te praten, in het Latijn, terwijl ze er soms een boodschap naar haar tussen staken, in haar eigen taal dan. Het zou zeker geen aangename ervaring zijn voor haar, zeker niet omdat Ridwan nogal pissed was en niet echt vergevingsgezind vandaag. Het zou als hoofdpijn aanvoelen, die langzaam verder zou uitgroeien tot een kloppend pijnlijk gevoel. "Gefeliciteerd. Je bent uit hun gratie gevallen en nu vereren drie van hen je met een bezoekje. Veel plezier ermee, godin", Fluisterde hij met een sarcastisch snijdende ondertoon in zijn stem, waarna hij toch wel even begon te hoesten omdat zijn keel wel in brand leek te staan.

Nieuwsgierigheid was nooit een goed iets. Soms was het beter om de dingen gewoon te laten gaan en er aan voorbij te lopen. Oké, toegegeven, hij was ook een nieuwsgierig iemand. Maar hij bevredigde zijn nieuwsgierigheid meestal wel subtieler dan zij. Het was een feit dat ze net zoals hij was als het aankwam op dingen te weten komen. Ze bleef doorgaan tot ze haar zin kreeg, iets waar hij zichzelf wel in herkende.

Nu kreeg ze wat ze wilde. Ze wilde zo graag weten welk deel van zijn mutatie hij voor zich hield? Dan kon ze het krijgen ook. Ridwan, samen met nog twee andere, gaven haar het beste van zichzelf. Haar gezicht stond verward, wat bij hem alleen maar een grotere grijns veroorzaakte. Charlie vond het allemaal prachtig, hoe ze haar ogen dicht kneep en uiteindelijk zijn keel los liet om ze rond haar hoofd te slaan.

Dankbaar haalde hij enkele keren oppervlakkig wat meer lucht naar binnen. Diep ademhalen lukte niet eens, daarvoor deed zijn keel teveel pijn. Het meisje strompelde van hem af en liet zich op een kleine afstand op de grond zakken, luid vloekend. Geamuseerd luisterde hij mee naar de woorden in haar hoofd, terwijl hij ook alle informatie die de Engelen vonden in zich op nam.

"Wat heb je gedaan?!" Riep ze naar hem, terwijl ze hem met een blik vol woede en pijn aan keek. Charlie grinnikte even, net zoals hij daarnet had gedaan. Hij stond op, moeizaam door zijn knie, en boog zich toen een klein beetje voorover. Hij keek op haar neer, letterlijk. "Ik? Ik heb helemaal niks gedaan", Zei hij koeltjes, terwijl hij zijn armen over elkaar kruiste. "Hoeveel keer heb ik je gewaarschuwd? Hoeveel keer, Grace?"

Charlie gebruikte haar naam, zodat ze wist dat hij de hare nu ook kende. Het was een feit dat hij het vaak genoeg had gezegd. Hij wist niet hoe lang Ridwan door zou gaan. Zo te horen zou het zeker vannacht ook nog leuk worden. Blijkbaar waren ze van plan om haar te confronteren met al de slachtoffers die ze gemaakt had. De beelden die ze zelf niet had gezien. Het gevoel dat ze had veroorzaakt bij alle mensen die ze had vermoord, dat zouden ze haar ook laten ervaren vannacht.

"Eerlijk gezegd kan ik je niet eens zeggen hoe lang het door gaat. Daar heb ik geen controle over", Zei hij liefjes, terwijl hij haar toch maar koel aan keek. Hij draaide zich om en begon richting zijn kamer te lopen. Nog even bleef hij staan en keek haar over zijn schouder aan. "Veel succes, dat zul je wel nodig hebben", Zei hij nog, waarna hij zich weer om draaide en verder liep, de vreemde blikken rond hem negerend.