Do I really belong here?

Onderwerp: Do I really belong here? wo feb 11, 2015 10:47 am

Haar blauwe ogen tuurde over de oneindige horizon. Een diepe zucht verliet haar lippen. Ze keek naar haar mobieltjes en vroeg zich af of ze haar tante zou bellen. Het was nu anderhalf jaar geleden dat ze was opgehaald door die twee onbekende mensen. Het was al anderhalf jaar geleden dat ze gedag had gezegd tegen haar tante. In het begin hadden ze elkaar steeds brieven geschreven en elke avond gebeld. Met de tijd werd dit steeds minder en nu had ze haar tante al zeker meer dan een maand niet gesproken.
Een zicht verliet haar lippen terwijl haar oren bedroefd omlaag hingen. Ze zakte naar beneden en pakte een handje zand op. Langzaam kwam ze weer overeind en zag hoe het zand tussen haar vingers door glipten. Een bries wind zorgde er voor dat haar haren op waaiden en zo ook het zand sneller haar hand verliet. Achter haar hoorde ze mensen lachen en praten. Ze sloeg hen gade maar toen ze merkten dat zij keek liepen ze snel weg. Weer zuchtte ze.
Ze wist dat ze hier thuis hoorde maar het voelde niet als thuis. Ook al was ze hier al anderhalf jaar ze had niet echt goede vrienden gemaakt. Ze wist dat ze anders was dan de rest maar de mensen hadden gezegd dat iedereen hier anders was.

Met een wee moedig gevoel besloot ze maar om terug te gaan naar het gebouw. Het begon al aardig fris te worden en de zon was aan het zakken. Bij het gebouw tikte ze met de punt van haar schoenen tegen de opstap zodat ze geen zand of sneeuw mee naar binnen zou brengen. Vervolgens stapte ze naar binnen en vervolgde haar weg naar haar kamer. Onderweg had ze wat mensen gezien maar ze had geen behoefte om met hen te praten. Waarschijnlijk zouden ze haar toch raar vinden.
Op haar kamer was niemand te bekennen. Een stilte vulde de kamer alsof er een soort dikke mist hing. Met hangende staart en oortjes liep ze naar haar bed toe. Eerst hing ze haar jas op en daarna liet ze zich op haar bed vallen. Ze sloeg een arm over haar ogen heen en liet haar gedachtes de vrije loop.
Waarom was zij zo anders? Hoorde ze hier wel echt thuis? De enige waar mee ze het tot nu toe een beetje had kunnen vinden was Delano. De grappige, vriendelijke teddybeer jongen. Een kleine glimlach speelde om haar lippen. Maar voor de rest, naast de lessen dan, zag ze amper mensen. Althans ze zag ze wel maar ze besteden geen aandacht aan haar. Het was net als op Lahaina, mensen zagen haar wel maar deden net alsof ze onzichtbaar was. Ze voelde hoe een soort baksteen op haar maag kwam te liggen. Het was een naargeestig gevoel wat ze had. Alsof hoofdmeesters Grey en Nicholls een grote fout hadden gemaakt met haar hier heen te halen. Weer zuchtte ze en sloeg haar arm van haar ogen af. Een kleine traan verliet Ruby’s ooghoek en gleed langzaam over haar slaap naar beneden. Ze voelde zich zo alleen.
Een frons verscheen en geïrriteerd stond ze op. Snel veegde ze de traan weg. Ze had zichzelf beloofd niet meer te huilen nu ze een nieuw begin kon maken! Met gebalde vuisten stond ze op en beende haar weg uit haar kamer. In onwillekeurige richtingen begon ze te lopen waardoor ze af en toe tegen mensen op knalde.

Uiteindelijk kwam ze tot stilstand en bedacht zich dat ze helemaal niet wist waar ze was. Vragend keek ze om zich heen. Blijkbaar was ze bij de kantoren aangekomen van de leraren, want overal hingen gouden naam bordjes. Haar blauwe ogen gleden over de deuren en haar blik bleef stil hangen bij die van mevrouw Grey. Even keek ze moeilijk en bedacht ze zich of ze misschien met haar zou kunnen gaan praten. De eerste dag dat ze hier aan kwam had ze haar gezien maar voor de rest kende ze mevrouw Grey amper. Ze zag er uit als een vriendelijk persoon. En als ze haar zag had ze vaak een warmhartige glimlach op haar gezicht. De vraag of de hoofdmeesters geen vergissing hadden gemaakt speelde weer door haar hoofd. Misschien moest ze het maar gewoon uit spreken.
Na nog enkele minuten te twijfelen en vriendelijk geglimlacht te hebben naar voorbijgangers besloot ze toch om maar even met de mevrouw te gaan praten. Terughoudend liep ze naar haar deur toe. Ze hield haar vuist omhoog om te kloppen en beet op haar onderliep. Haar oren gingen van zenuwen naar achter liggen en weer keek ze moeilijk.
Het zachte geklop van haar vuisten galmde door de stille gangen. Voorzichtig deed ze de deur open en keek naar binnen. ‘Uhm, mevrouw,’ begon ze en stapte naar binnen waarna ze de deur weer sloot. Ze keek mevrouw Grey aan om daarna weg te kijken hopende dat ze niet door had dat Ruby ergens mee zat. ‘Ik uhm,’ stamelde ze verder. ‘Ik had een vraag ofzo.. ja..’ sprak ze en wiebelde heen en weer op haar voeten.
Wat nou als dit totaal niet gelegen kwam? Wat nou als het verkeerd was om met haar problemen naar het schoolhoofd te gaan? Ze zuchtte en voelde hoe gespannen haar hele lichaam was. Waarschijnlijk zouden de haren op haar staart helemaal plat liggen door haar zenuwen. Maar ze had geen zin om dit te checken en dus friemelde ze maar met een van haar haar lokken wachtend op goedkeuring of ze haar verhaal mocht doen.

Hehe ik was eerst van plan dit te plaatsen bij Jamie's office maar toen zag ik de beschrijving van Jean's office en bedacht me dat het hier wellicht beter zou passen^^

Onderwerp: Re: Do I really belong here? vr feb 20, 2015 5:28 pm

All there ever seemed to be is work

even when there is none

Jean kon haar oren niet geloven en ook Jamie niet, die samen met Kate in de bibliotheek leek te zitten. Ze klikte zenuwachtig met haar pen, vond het verleidelijk om iedere keer met haar duim de achterkant in te drukken om het puntje te laten verschijnen en vervolgens weer te laten verdwijnen. Het leek wel een obsessie, als dat gold als een obsessie in ieder geval? Doordat Jamie haar vroeg, na een korte stilte, of zij dat geluid veroorzaakte kreeg ze het in de gaten van zichzelf en hield ze ermee op, al kreeg ze dan nu de tik om de pen hard tegen het notitieblok dat ze voor zich had liggen tegen aan te slaan maar ze hield zich nog net op tijd in na de inmiddels derde tik en besloot de pen neer te leggen. Hierdoor begon ze op de nagel de wijsvinger van haar vrije hand te bijten totdat ze Jamie vertelde dat ze er nog altijd was ja, en niet opgehangen had omdat het inderdaad even stil was geweest. Hij vertelde haar vervolgens dat hij het al enige tijd onderzocht had en natuurlijk vaker naar zijn stamboom gezocht had maar dit was blijkbaar iets nieuws. Hij had foto's gevonden van een jonge vent die dus iets van zijn overgroot opa moest voorstellen. Ze snapte het niet precies en eerlijk gezegd was ze in gedachten verloren geraakt en was het eigenlijk beter om hem persoonlijk te zien in plaats van dat hij haar gebeld had. Toch wist hij dat ze het kantoor niet kon verlaten, niet voordat ze dit papierwerk gefikst had en dat hij in de bibliotheek bleef met Kate.

Geklop op de deur wekte haar uit haar gedachten vandaan en ze richtte haar blik erheen nadat ze zich wat rechter op haar stoel gezet had. ''Binnen.'' Zei ze snel wanneer ze haar hand kort op de hoorn van de telefoon had gelegd zodat Jamie wist dat er iemand haar kantoor binnen zou komen en het niet voor hem bedoeld was. Ze herkende de mutante als Ruby. Het meisje met de katten kenmerken. ''Ja, Ruby?'' Vroeg ze haar kalm en geruststellend wanneer ze wat twijfelachtige woorden gesproken had en ze wenkte haar dat ze de deur kon sluiten, wat de leerling dan ook deed. ''Wacht even,'' vertelde ze Jamie waarna het meisje met alle twijfels vertelde dat ze een vraag had, het was duidelijk te zien dat ze onzeker was en Jean glimlachte enkel met een knik. ''Dat is goed, ga zitten, ik ben nog even in gesprek.'' Legde ze haar uit en ging daarna terug naar Jamie, hij was immers eerst geweest. Samen met Kate, niet te vergeten. Al kreeg ze alleen Jamie aan de telefoon te horen met af en toe de stem van Kate die dan iets tegen Jamie vertelde, wat haast onverstaanbaar was. Hij vertelde haar, ondanks dat ze hem verteld had dat ze haar aandacht voor hem had staan, dat het later wel kwam en hij gewoon even zijn ei kwijt had gemoeten voor het moment. Ja, dat zei ze, ze zou later wel naar de bibliotheek komen. Nadat ze Ruby met haar vraag geholpen had. En met een glimlach hing ze op en legde haar mobiel op het bureau naast haar notitieblik waarna ze haar aandacht met een zachte zucht op Ruby vestigde en haar alle aandacht gaf die ze nodig had. ''Wat kan ik voor je doen, Ruby?'' Vroeg ze zorgvuldig terwijl ze haar ellebogen op het bureau steunde en haar handen in elkaar vouwde, met haar bruine ogen nog altijd op het meisje rustende.

thank u ezra koenig

» Room 9 ;; Locked up where we belong ;; Topaz & Nadav