Onderwerp: Alegria &Charlie di jan 13, 2015 12:48 am
LOVE THE GOOD AND DESTROY THE BAD
Charlie was weg. Niet echt weg natuurlijk, ze had nét afscheid van hem genomen. Succes gewenst op zijn werk met een tedere glimlach die hem vertelde dat het hem allemaal goed zou gaan en hij over ongeveer acht of negen uur weer terug zou zijn met een lange, voldane dag achter de rug. Ja.. over zo lang pas. Maar dat vond ze niet erg, het was niet alsof zij niks te doen had. Ze oefende nog altijd elke dag voor de spiegel aan een balletstok om haar lichaam lenig te houden en soms, als ze het echt naar haar zin had, gebruikte ze haar mutatie ook nog wel eens. Ze kon zichzelf klonen en het was, eerlijk waar, één van de heerlijkste gevoelens die haar overkwam als ze dat deed. Alsof haar hart door meerdere gouden handen die warm licht gaven werd vastgehouden en daar rustig en met volbloed in door bleef bonken.
Adelyn stond met een kopje thee in haar handen met haar onderrug tegen de rand van het aanrecht aan, kleumde stevig aan de warmte die door het kopje heen kwam terwijl haar ogen met een slaperige maar gelukkige expressie naar de foto keken die aan de andere kant van de keuken aan de muur hing. Het was de foto waar ze elke ochtend naar keek, ook al had Charlie haar daarvoor al vaker misschien wat raar aangekeken, maar zij vond het een prachtige foto. Een foto waarop zij en Charlie samen stonden die.. als ze het zich goed bedacht had een blonde mutante genomen had. Freej-fraay-Freya? En de naam Ruby schoot haar ook eens te binnen. Die twee hadden samen de foto genomen, nog geen week nadat ze haar zicht teruggekregen had en ook al was Charlie nogal mopperend geweest dat hij het niet wou, had Adelyn er op gestaan dat ze hem wou hebben. Omdat dat hen vastlegde. De vijf jaar geleden 'hun'. Ze slikte de laatste slok thee door en draaide zich om om eens ontbijt te gaan maken. De klok had inmiddels tien uur geslagen en zo actief als ze in de ochtend was maakte ze graag een broodje klaar, net zoals dat Charlie het heus wel leuk vond om 's avonds diepvriesresten of pizza's op te warmen. Ze trok de kasten open, op zoek naar brood voor haast twee minuten lang, tot ze zich bedacht dat ze gistermiddag de laatste korstjes had opgemaakt door die aan de eendjes te voeren die ze vlak bij het grote gebouw altijd tegenkwam bij het park. Ze waren altijd zo enig.
Maar dat betekende nu dus dat ze het gebouw moest verlaten om daadwerkelijk boodschappen te doen en dus liep ze richting de deur om daar haar rode lange jas van de kapstok te halen en die om haar heen te slaan. Snel schoof ze haar blote voeten nog in haar platte balletjes en was ze binnen de kortste keren de deur uit, met het pasje van de loft opgeborgen in een zak van haar jas. Een tas of iets had ze niet nodig, alleen het geld dat ze eerder die ochtend in de achterzak van haar skinny jeans gestopt had, wat ook maar weinig losgeld was. Er konden geen hele boetes mee betaald worden. Daar hield ze niet van, grote bedragen meenemen op straat.
Na een kort kwartiertje dat ze naar de winkel gelopen was om brood te halen was ze terug gearriveerd bij het gebouw en stond ze op het punt om haar pasje tevoorschijn te halen maar een geluid stopte haar. Ze draaide zich met een omhoog geheven wenkbrauw om, omdat ze zich afvroeg waar het geluid vandaan kwam en ontdekte tot haar opluchting dat het een meeuw was die vlak op het terrein geland was. Tevreden stampte die met z'n pootjes op het stukje gras dat er was en Adelyn kon het niet helpen om even met een zacht glimlachje op haar lippen te kijken. Dat ongeveer tien seconden was. Met een ijzingwekkende krijs sprong hij plotseling omhoog en vloog weg en op dat moment werd ze verblind door iets wat een vuilniszak moest zijn en voelde ze een harde klap tegen haar achterhoofd waardoor ze de grip verloor op de zak met brood en het losgeld dat ze nog vast gehouden had. Ook werd er een briefje neergehangen.
8 miljoen losgeld, vanavond 12 uur 801 N Fairfax AveLos Angeles, CA 90046, Charlie, of dit blondje is..
Onderwerp: Re: Alegria &Charlie di jan 13, 2015 3:34 pm
Seek & Destroy
Weg gaan. De lift naar beneden nemen. Naar buiten lopen. Het was iets waar hij zich iedere keer weer over moest zetten. Het was moeilijk, maar het kon niet anders. In het begin was het nog veel moeilijker geweest. Het was ongezien dat een nog levende Jager al de rang van Guardian kreeg. De normale gang van zaken stelde dat dat pas na de dood van de Jager gebeurde, nadat die als gewone Engel in de Raad had gezeten. Maar Charlie was altijd al een apart geval geweest, en toen Adelyn 5 jaar geleden voor zijn neus was gezet, hadden ze niet lang meer getwijfeld om hem meteen al ‘promotie’ te geven.
Sinds die dag had hij altijd voor Adelyn gezorgd. Het was wennen geweest, maar uiteindelijk waren ze goed op elkaar ingespeeld. Hij zorgde ervoor dat ze niks tekort kwam, had haar een veilig leven beloofd en probeerde haar dat ook te geven. Ze waren niet meer terug gegaan naar Canada, dat konden ze allebei niet, dus ze woonden nu samen in een loft in de rijke buurt van Los Angeles.
Het was in die buurt dat hij nu rond liep, naar de ondergrondse parkeergarage, waar hij snel in de auto stapte en plankgas gaf richting Santa Monica. Een autotripje die normaal 40 minuten duurde, maar dankzij zijn auto deed hij er slechts een half uur over. Hij parkeerde de auto opnieuw en stapte toen uit. Even kreeg hij het gevoel dat hij bekeken werd, maar hij zag niet meteen iets of iemand in de straat waar hij liep. Het was een gure buurt, maar dat was hij wel gewend. Hij schreef het gevoel dus af op zijn gevoel van paranoia.
De hele klus duurde best lang, hij rekende toch op een 7tal uren. Het afhandelen van de missie zelf duurde misschien een half uur, maar het was het wachten dat zoveel tijd roofde. Momenteel zat hij al zeker 4 uren in een koffiebar aan de overkant van de straat van een appartementsgebouw. Daarin zat het hoofdkwartier van een zogenaamd afpersbureau. Die gingen eerst een winkel overvallen en dan kwam er de volgende dag op magische wijze een sterke man opdagen, die tegen betaling de winkel zou beschermen op volgende overvallen. Afwijzen was geen optie, dan bleven de overvallen gewoon komen. Het was niet moeilijk om te raden dat de overvallers en de bewakers voor dezelfde man werkten.
Die man ging hij nu uitschakelen. En eindelijk, eindelijk was er actie. Hij zag een paar mannen naar buiten lopen en in een auto stappen, terwijl een andere naar binnen ging. “Dat is hem”, Zei Raziël zachtjes. Charlie stond op en liep zonder aarzelen naar de overkant, waar hij het appartement binnen sloop. Nog net zag hij de lift stoppen op het 3de verdiep. Bingo. Met de trap ging hij naar boven en voorzichtig opende hij de deur naar de gang.
Zijn hand ging naar de dolk in zijn riem, haalde die er uit en liep toen naar de enige gesloten deur. Hij bleef gespannen staan en luisterde, hoorde drie verschillende stemmen. Hij haalde even diep adem en trapte toen de deur in. Meteen was er chaos, en hij stortte zich er in. Met een snelle haal van zijn arm wierp hij zijn mes richting de dichtstbijzijnde kerel, die zonder geluid neerstortte.
De tweede volgde al snel. Uiteindelijk bleef er maar één over, en die had een pistool op hem gericht. Hoe origineel. “Dat heeft geen zin, vriend”, Zei Charlie koeltjes. “Mij krijg je niet, ik ben onverwoestbaar”, Zei de man terug, een spoor van paniek in zijn stem. Charlie lachte even kort. “Je zult boeten voor je daden”, Zei hij toen, terwijl hij dichterbij kwam. “Wat heb jij er mee te maken?” Vroeg hij boos, en Charlie lachte opnieuw kil. “Helemaal niks. Ik voorkom gewoon dat je ermee door gaat”, Antwoordde hij kil. Daarna maakte hij er geen woorden meer aan vuil, sprong vooruit en dreef zijn dolk tussen de ribben van de kerel, recht door zijn hart.
Opruimen. Het kostte hem drie kwartier voor alles opgeruimd was. Charlie doorzocht het appartement nog even, nam een envelop met geld en nog wat documenten mee. Hij begaf zich naar zijn auto en vertrok terug naar huis. Het werd al bijna donker toen hij aan kwam, maar meteen zag hij dat er iets niet klopte. Waarom stond de deur half open? Hij stapte uit en liep behoedzaam naar de deur, waar een briefje aan hing. De woorden drongen maar half tot hem door. Zijn ademhaling werd zwaarder, zijn blik vernauwde zich. Hij rukte het briefje van de deur en stapte in de lift naar boven, proberend om de woede diep in hem te bedwingen. Eenmaal boven nam hij een koffertje, waar hij een grote hoeveelheid geld in stak. Niet dat hij ze de tijd zou geven om het na te tellen. Met het koffertje in zijn hand, liep hij naar beneden en vertrok hij richting het adres dat op het briefje pronkte.
In zijn hoofd was er paniek. Er was iets met Adelyn gebeurd, of nog niet. Er stond alleszins wel iets te gebeuren. Maar wie, of wat, had hem weten te vinden en had geweten wat zijn zwakke punt was? En met welke reden had die daar gebruik van gemaakt? Waren het de mensen uit Canada of een organisatie die wraak wou omdat hij hun handeltje verwoest had? Hij had geen idee, en de Engelen in zijn hoofd ook niet. Zijn prioriteit lag nu echter bij Adelyn, zorgen dat ze veilig was. Dat had hij haar beloofd.
15 minuten vol zorgen en lichte paniek. Ook 15 minuten vervuld met woede. Met piepende banden remde hij, stapte uit de auto zonder ook maar de moeite te nemen om hem netjes te parkeren. Met het koffertje in zijn ene hand en de andere hand dicht bij zijn riem, waar zijn zwaard hing, liep hij naar de deur. “Focus, Charlie. Hou jezelf even in de hand, dan kan je beter nadenken”, Beval Raziël, die ondertussen gezorgd had voor stilte in zijn hoofd. Hij ademde een paar keer diep in en uit, en klopte uiteindelijk op de deur, wachtte met een lege, kille blik tot iemand die zou open doen..
Onderwerp: Re: Alegria &Charlie vr jan 23, 2015 2:33 am
LOVE THE GOOD AND DESTROY THE BAD
'Good afternoon, dear.' Klonk een mannelijke maar robot-achtige stem die vanuit het luidsprekertje kwam die bovenaan in een hoek in de kleine isoleer ruimte hing. Volledig gemaakt van metaal. Dat had ze inmiddels wel ondervonden nadat ze al een tijdje wakker was. Hoe lang precies wist ze, aangezien er een irritante tik-tok klok hing die haar de tijd vertelde op de minuut en seconde precies. Om éénendertig minuten over drie was ze wakker geworden en inmiddels had de klok vier uur geslagen met de steeds om de seconde vooruit springende wijzer op de vijf. Zes. Zeven. Acht. Negen. Tien. En daar stopte ze met staren, waarna haar ogen terug voor zich uit draaide en naar de kale muur staarde. Terwijl ze met haar rug tegen de muur er tegenover zat in een kleermakerszit, haar handen op haar gebogen knieën. Ze had zich meteen herinnerd wat er was gebeurd, ook al had ze geen idee in wat voor situatie ze zat en waar ze precies was, en geprobeerd haar grond sturende krachten in te zetten om te voelen hoe het gebouw in elkaar zat en hoeveel mensen er hier waren. Maar tot haar tegenzin in werkte niks. Wel had ze haar kloon-mutatie nog altijd en daar was voor de mensen die haar hierheen hadden genomen niks aan te doen, daar was ze blij om. Nu was het enkel afwachten tot wat er ging gebeuren want tot haar hekel waren de dikke metalen muren ook nog eens geluiddicht, dus behalve de 'goedemiddag' door de luidspreker heen was er niks aan informatie nog aan haar verspild.
5:03 PM.
Adelyn had gedacht dat er na een uur wel meer tegen haar gezegd zou zijn, maar tot haar spijt was er niks anders geweest dan de begroeting die iemand van achter zijn laffe microfoontje gezegd had. De enige verandering voor haarzelf was dat ze de camera eindelijk gespot had, in het klein naast de luidspreker en ze dus wist hoe de mensen die hierachter zaten gezien hadden dat ze eindelijk terug wakker geworden was. Ze hielden haar dus daadwerkelijk wel in de gaten. Ze vroeg zich af hoe lang ze hier nog opgesloten zou zitten en wat Charlie nu precies aan het doen was. Die zou nog lang niet klaar zijn met zijn werk. En tot die tijd zou hij ook niet weten dat zij hier zou zitten, zijn Adelyn.
6:05 PM.
'Good evening, dear.' Adelyn verroerde geen spier. Het enige waar ze zich op bleef concentreren was de muur, Charlie die haar vroeg of laat zou gaan missen zodra hij thuis kwam over een aantal uur en dat ze niet in slaap zou vallen in deze slaapverwekkend saaie ruimte.
8:37 PM.
Ieder ander meisje zou inmiddels volledig doorgeslagen zijn en tegen de camera geprobeerd te schreeuwen, als ze die al gevonden had, maar Adelyn was anders. Door haar leven in het circus, het aantal jaren dat ze blind geweest was, had ze alle controle om uren lang zo te blijven zitten en in gedachten te zinken totdat ze zo ver zou zinken in haar eigen wereld dat de tijd niet meer van toepassing was. En dat was dus zo bij het blonde meisje gebeurd, totdat er een hard schuivend geluid klonk rechts van haar, waar overduidelijk de deur zat en ze 'ontwaakte' vanuit haar gedachten. Adelyn keek de richting op waar het vandaan gekomen was, had al die tijd gewacht op dit moment. Zo gauw als ze kon dupliceerde ze zichzelf wanneer ze naar de deur keek en de schuif open zag gaan, een kloon die zich buiten het zicht van de schuif hield naast de deur en Adelyn staarde naar de donkere opening. Zodra de schuif volledig open stond werd het al ietsje meer helder en keek er een man doorheen met bloeddoorlopen ogen. 'Eten.' Was het enige dat hij met haar meedeelde en ze knikte tweemaal met hetzelfde grijnsje op haar lippen dat makkelijk voor een onschuldig glimlachje kon worden aangezien, aangezien Adelyn niet meteen altijd werd aangezien voor iemand die zelf ook gevaarlijk kon zijn. Enkel de personen die haar kenden, Charlie het meest, wisten dat ze door de jaren heen ook wat trucjes in haar mouw had. En dat van niemand dan degene die haar jaren geleden op het eiland gezegd had dat hij haar beschermengel zou zijn, haar guardian voor altijd. Een bord met eten werd door de schuif heen geduwd en de hand kwam erdoorheen als teken dat ze het aan moest pakken. Adelyn echter verschoof geen spier, ze vertrouwde niks en niemand hier. Straks was het eten vergiftigd of met zware pillen beladen. Misschien was dit een drugshandel die verwachtten dat zij het ging smokkelen, al was die optie eigenlijk uitgesloten want dan hadden ze haar dat vast toch wel al eerder gegeven? Haar ogen schoten even naar een kloon van haar die bij de deur stond en maar al te geduldig stond te wachten tot ze iets kon doen. Ze dacht even na, voordat de plaat heen en weer geschud werd en ze tóch maar op stond. In de paar seconden dat ze naar zichzelf gekeken had was er iets anders door haar heen gegaan en was ze met een ander idee gekomen. Haar botten, spieren, hele lichaam protesteerden wanneer ze op stond vanuit haar positie na vijf uur en ze het bord aannam. Zo snel als de schuiven open waren gegaan waren ze ook weer gesloten en was ze terug alleen met het bord eten en een kloon van zichzelf waarvan ze voor gezorgd had dat die buiten het beeld van de camera stond. Met een vluchtige flip van haar haren nadat ze terug op de grond zat en het eten bestudeerde besloot ze terug naar de muur te kijken alsof er niets gebeurd was.
10:24 PM.
Ze hadden nu wel door dat ze niet gegeten had en dat ook nooit zou doen. Terug in haar eigen wereld gezonken was ze gaan bedenken en gaan tellen wat ze zou gaan doen en hoe lang het nog zou duren voordat degenen die achter dit zaten zouden komen om haar forcerend eten te geven. Toch was dat nog niet gebeurd. En was het inmiddels alweer bijna twee uur later. Nu zou Charlie toch wel al terug naar huis zijn gegaan?
11:48 PM.
Hetzelfde schuif geluid was hoorbaar, waarvan ze wist dat dat het eerste schuifje was. Waarschijnlijk kwamen ze haar nu uit de ruimte vandaan halen en voordat het tweede schuifje geopend kon worden had ze naar de hoek gekeken waar bovenaan de camera en luidspreker hing. Een zacht grijnsje was op haar lippen tevoorschijn gekomen en zonder te knipperen creëerde ze een kloon van zichzelf die behendig via de twee muren in de hoek omhoog klom en in een complete verrassing de camera kapot sloeg en de luidspreker van zijn plek af trok en alle kabels ervan verwijderde. Inmiddels werd de deur open getrokken en gooide Adelyn, wat ze bijna in slow motion zag, de zilveren vork die op het bord gelegen had naar haar kloon en nam ze zelf het mes vast waarbij ze maar al te stuntelig op stond en toe keek hoe er twee mannen naar binnen wouden komen. Haar kloon was meteen al met een heleboel woede op de eerste afgestormd en had de vork meteen in zijn oog geplant waardoor hij niets anders kon dan schreeuwen en keihard vloeken. Adelyn wist wat ze moest doen en duwde de metalen deur met al haar kracht verder open om zichzelf op de tweede bodybuilder te storten en met het zilveren, niet al te scherpe, mes in zijn nek te drukken nadat ze hem een flinke diepe snee in zijn wang gegeven had. ''Vertel me waar ik ben en wat jullie van me willen, of ik zorg ervoor dat jullie er allebei aangaan zonder genade.'' Als er iets was wat ze bezat dan was het Charlie's koelbloedige houding, alleen in situaties zoals deze, hij had het haar allemaal geleerd. Meteen had ze haar adem niet goed meer onder controle want ondanks dat ze de situatie onder controle leek te hebben ging er een enorme adrenaline rush door haar heen tezamen met paniek en dat waren geen goede dingen, niet voor haar, omdat ze alleen maar kalmte kende. Een alarm ging af en de gedempte hallen werden gevuld met rood licht dat door de sirene alleen maar erger gemaakt werd en verloor ze de controle over de situatie. Haar kloon werd neergehaald en ondanks dat de tweede die nog in de kamer gestaan had naar buiten holde werd die onderschept door degene die zij voor kort onder vuur had gehad. Hij had wild naar haar gegrepen maar Adelyn had gebukt waardoor hij mis gegrepen had en haar kloon te pakken had gehad. Beiden verdwenen ze als sneeuw voor de zon en zette Adelyn een sprintje in, zo snel dat de mannen haar niet bij konden houden. Ze rende door de lange gang die eindeloos leek te zijn, rende langs alle deuren totdat ze zich langzaam besefte waar ze was. Dit was geen huis.. dit was een oude gevangenis.
Onderwerp: Re: Alegria &Charlie za jan 24, 2015 9:16 pm
Seek & Destroy
35 seconden. Zo lang duurde het voor de deur geopend werd. Met een ijskoude blik keek hij hoe een nogal ongure gast een automatisch geweer op hem richtte. Het deed hem niks. Momenteel had hij iets wat de kerel wou, en dat had hij mooi vastgemaakt aan zijn pols. Plus, er zat een cijfercode op. Dus hij hief het koffertje droog op en toonde dat er geen manier was om aan het geld te komen als de dude hem nu al neer knalde. Dat leek dat breinloze ding ook wel door te hebben. “Kom binnen”, Beval die kort, en hij deed een stapje achteruit. Hij bleef echter wel het geweer op hem richten. Niet dat hij er van onder de indruk was.
Met diezelfde emotieloze houding liep hij de gang in. Een snelle blik leerde hem dat hij in een gang stond waar een paar kantoren waren. Een poort aan het einde van de gang leed naar een opslagplaats ofzo. Geen Adelyn te zien tho. Wel nog drie andere vrolijke hoofden, die hem dodelijk aan keken. “Ga daar naar binnen”, Beval de kerel die de deur open had gedaan. Charlie moest zich inhouden om niet opstandig te doen, maar dat zou Adelyn misschien in gevaar brengen. Zijn Adelyn. Ze kon zich waarschijnlijk wel redden, hij had haar genoeg dingen geleerd, maar toch kon hij niet anders dan zich zorgen maken, grote zorgen.
De jongeman liep het kantoortje binnen en hield nauwlettend elke beweging in de gaten. “Heb je het geld bij je?” Blafte de grootste kerel. Charlie tilde alleen maar het koffertje op de tafel. “Maak het open”, Commandeerde hij. “Eerst het meisje”, Antwoordde hij koel. De gangster keek hem woedend aan. “Jij hebt hier niks te bevelen”, Raasde hij. “Maak het los van je arm en stap achteruit”, Vervolgde hij. Charlie keek hem kil aan. Hij klikte het koffertje los en stapte achteruit. Op het moment dat de gast vooruit stapte, kwam hij ook in actie. Met een snelle beweging haalde hij een werpmes van achter zijn riem. Niet dat iemand hem gefouilleerd had, en daar hadden ze een grote fout gemaakt. Een hele grote fout.
Met een kreet stortte hij in elkaar, en de tweede man kwam al binnen lopen om te zien wat er aan de hand was. Opnieuw wierp hij een mes, en door de inslag viel hij achterover op zijn derde kompaan. De vierde nam de benen, liep het magazijn in. Met een klap gooide Charlie de deur dicht, waardoor de derde man bij hem opgesloten zat. Woedend trok hij hem onder het lichaam van zijn maat vandaan. Hij ramde hem tegen de muur, bracht zijn gezicht tot vlak bij hem en boorde zijn ijzig blauwe ogen in de zijne.
“Luister goed vriend, ik zeg het maar één keer. Waar de fuck is het meisje?” Zei hij kalm, maar met een gevaarlijk randje in zijn stem. De man lachte alleen maar. “Dus je vind het grappig?” Vroeg hij dodelijk rustig. Hij ramde zijn vuist in het gezicht van de man. Twee keer, drie keer. Bloed liep uit zijn mondhoek. Hij bleef echter lachen. “Je hebt geen fucking idee wie ik ben”, Zei hij kil, waarna hij de man door het kantoor gooide, zodat hij tegen het bureau aan knalde. “Dat weet ik wel, Charlie”, Spoog de man, waarna hij zijn mond even af veegde.
Charlie boog voorover en trok de man terug recht. Hij legde zijn handen in de nek van de man en trok zijn bovenlichaam hard naar beneden, terwijl hij zijn knie omhoog ramde in zijn gezicht. De man sloeg een kreet van pijn, maar schoot daarna gewoon weer in de lach. “Ze is niet hier, knul”, Gierde hij van het lachen. Charlie’s gezicht vertrok. Zijn handen voelden ineens warm aan, en toen hij keek zag hij dat ze rood gloeiden. “Het Vuur”, Fluisterde Raziël in zijn hoofd. “Wat?” Vroeg hij kort, hield de man ondertussen in bedwang door zijn voet op zijn keel te zetten. “Het Hemels Vuur dat in je dolken zit, Charlie. Je kan het besturen.. Normaal alleen pas als je je bij ons hebt gevoegd”, Zei de Aartsengel snel, en meer moest hij niet weten. Hij boog zich voorover en ging met zijn handen over het gezicht van de gangster. “Veel plezier ermee vriend”, Gromde hij, waarna hij de man schreeuwend achterliet en het koffertje van de tafel nam.
Hij liep er mee naar de opslagplaats. “Eey. Ik weet niet wie je bent of wat je van me wilt, maar dat kan me ook niet boeien. Ik wil alleen het meisje terug. Geef me het adres en ik laat dit bij je achter”, Riep hij luid en duidelijk, waarna hij het koffertje neer zette, van het slot deed en het open en bloot liet staan. “De oude gevangenis van LA”, Riep een stem. Met een norse blik in zijn ogen draaide Charlie zich om en verliet het gebouw, rende richting zijn auto.
Onderweg probeerde hij te bevatten wat er was gebeurd. Zijn handen gloeiden nog altijd. Het was.. Raar. Maar ook wel cool. Hij vroeg zich af wat hij er allemaal mee kon. Niet veel tijd om dat uit te zoeken tho. Hij scheurde de parking van de oude gevangenis op en sprong uit zijn auto, nam niet de moeite om die netjes te parkeren. Hij trok een dolk. “Ridwan”, Zei hij, waarna het gloeiende lemmet er uit sprong. Daarna haalde hij even diep adem, en trapte toen uit alle macht tegen de deur. Die was nogal verrot en na een paar fikse trappen viel hij achteruit de gang in. Verbaasde gezichten staarden hem aan, en zonder iemand dan ook maar de tijd te geven om iets te doen, strotte hij zich in het gevecht. Als dit de enige manier was om bij Adelyn te raken, dan was het zo. Niemand zat aan Adelyn. Helemaal fucking niemand.
Onderwerp: Re: Alegria &Charlie zo aug 23, 2015 3:51 pm
LOVE THE GOOD AND DESTROY THE BAD
De plek miste alle horror-achtige schreeuwen en geluiden van gevangenen die hier ook zaten. Die waren er niet, ze was vast de enige in dit oude gebouw. Er was geen teken van leven behalve van de mannen die achter haar aan waren gehold maar haar nooit zouden kunnen inhalen. De sirene maakte haar gek, net zoals het gezwaai van rood licht van de lampen die overal hingen. Het zette haar gedachten aan de kant, ze kon zichzelf niet eens horen denken.
Zodra ze de eerste hoek om sloeg en ervoor zorgde dat ze niet met haar snelheid tegen de muur aan crashte merkte ze al gauw dat ze verkeerd had gezeten. Ze was niet langer meer de enige met de twee laaiende mannen achter haar aan op deze vloer. Er werd een deur open getrapt waar drie bewapende mannen uit haastten, waardoor ze zich meteen om wou draaien maar voor ze het wist had ze een hijgende man achter haar staan. 'Handen omhoog meisje, of we schieten, you probably know the deal.' Zei de voorste gast met een grijns op z'n smoel waarbij hij zijn wapen wat hoger richtte, als ze het goed had op haar keel. Maar haar aandacht viel daarna op de doorgang van de deur. Ze zat waarschijnlijk aan de zijkant van het gebouw, hoewel ze dat niet kon bevestigen door middel van de ramen die er niet zaten, had ze wel degelijk kennis van oude gebouwen die noodtrappen aan de zijkant van het gebouw hadden. De treden waren van beton en gesloten. ''Heeft je vriend het al opgegeven?'' Vroeg ze tegen de man die achter haar stond, waarvan ze zijn zweet en stinkende adem enorm goed kon ruiken. ''Die vork in z'n oog moet hij wel naar laten kijken, ik ben geen dokter maar een pleister en een kusje zal hem wel goed doen, kan je meteen vragen of hij hetzelfde op je wang en teen wilt doen.'' Vertelde ze hem met een glimlach en haar handen omhoog, iets wat de mannen tegenover haar verwarde. 'Huh, teen?' Proestte de man achter haar. Niet één, twee, maar zelfs drie klonen waren er meteen verschenen achter de drie mannen met wapens en voordat de man achter haar hen kon waarschuwen zette ze de hiel van haar voet op zijn tenen wat hem zijn kop liet houden. Op hetzelfde moment dat ze de dikke man aangevallen had hadden haar klonen er al voor gezorgd dat ze overmeesterd waren. Een knietje en een flinke stoot met hun hoofd tegen de muur zorgden ervoor dat ze een tijdje buiten westen waren. Erger dan dat kon ze niet maken. Ze was tegen moord, ook al waren ze slecht. Ze kon het gewoon niet over haar hart verkrijgen. Maar nu treuren daarover had ze geen tijd voor. Ze draaide zich om en liep achteruit waarbij ze haar handen terug omlaag deed. Haar klonen hielden nu alle drie een wapen op de man gericht, waardoor hij zich een ongeluk schrok en ophield met proesten en zijn handen omhoog hield. Met nog altijd dezelfde glimlach draaide Adelyn zich terug om en liep de deur door met de wijsvinger en duim van haar rechterhand gericht tot een pistool. Eénmaal hield ze de trekker over en werd de man door één van haar kopieën in zijn voet geschoten. Ze was er niet trots op, maar het was zelf verdediging. In het geval hij er over na had gedacht om er vandoor te rennen.
De trappen naar beneden leken eindeloos maar ze voelde zich al een stuk veiliger, ondanks de ongelofelijke irritante sirene die overal loeide, nu ze niet over één maar zelfs over drie wapens bezat die haar klonen voor haar droegen terwijl die ook achter haar aan renden de trappen af. Zoveel verdiepingen die ze al was gepasseerd. Wanneer ze de eerste twee trappen, een verdieping lager, had gepasseerd had ze het nummer vijfentwintig op een deur zien staan en met elke verdieping een nummer lager. Elke camera die in de trappenhal hing werd neergeschoten, inmiddels waren dat er al veertien geweest, wat betekende dat ze nog elf verdiepingen te gaan had voordat ze op de begane grond terecht zou komen. En wie wist wat er daar zich afspeelde. Zou Charlie er al wezen? Ze wist zeker dat hij sowieso al door had dat ze niet thuis was. Hij zocht zich vast rot. Misschien was hij er zelfs al. Ze had geen idee, maar haar intuïtie vertelde haar dat hij haar echt niet in de steek zou laten.
Nog twee verdiepingen. Dat werd tijd ook, traptreden waren slopend voor haar knieën nadat ze zo lang in een bepaalde positie had gezeten in de verkrampte cel ook al ging ze trap afwaarts. Wanneer er een harde knal te horen was van de deur die naar de begane grond zou leiden hield ze haar harde pas tot stilstand en probeerde ze haar adem in te houden. Ze hadden nu pas door dat ze via de zijkant ontsnapt was. Amateurs. Adelyn keek over de reling naast haar heen en zag dat er een zooitje aan mannen omhoog kwamen. Zonder twee keer te kijken liep ze een aantal passen achteruit en zetten haar klonen het op een rennen de trap af en vlogen ze over de reling heen om ze van achter af te leiden waardoor zij veilig gesteld was. Ze slikte wanneer de mannen terug naar de begane grond werden gedreven en haar klonen vervolgens verdwenen door de schoten die gelost werden. Ze had gehoopt dat Charlie er misschien zou zijn, haar klonen toevallig had gezien en iets zou zeggen. Aan de geluiden te horen was er wel een gevecht bezig, nadat haar klonen waren opgelost in het niets, waardoor ze lichtelijk fronste en voorzichtig de trap afsloop om door de reling te gluren wanneer ze nog maar één trappetje van de begane grond verwijderd was. Was dat niet...?
Meteen zette ze het op een rennen om hem te joinen in het gevecht en opende ze haar lippen om zijn naam te roepen wanneer ze door het frame van de deur gerend was, maar werd ze overstemd door iets anders. Een schot. In haar schouder. En verloor ze haar kracht om verder te rennen en viel ze rechtuit op de grond met haar gezicht opzij gericht, terwijl de opkomende tranen uit haar ogen rolden maar haar glimlach onaangeraakt, naar haar guardian. Charlie. Hij had haar gevonden.
Onderwerp: Re: Alegria &Charlie wo sep 02, 2015 1:51 am
Seek & Destroy
Het gevecht barstte in alle hevigheid los. Veel tijd om over zijn acties na te denken, had hij niet. Maar misschien was hij te impulsief geweest. Wie weet hielden ze haar vast in een kamer, werden haar ‘bewakers’ nu gewaarschuwd en zouden ze haar straffen om zijn aanval. De realisatie dat dit goed mogelijk was, drong pas tot hem door op het moment dat het felrode bloed uit de keel van de eerste gangster die hij confronteerde over zijn arm gutste. Het ding was, nu was het te laat om te stoppen en rustig te praten. Want eerlijk? Rustig praten zat er niet meer in, daarvoor kookte zijn bloed te hard. Hij was razend, dat iemand het had gewaagd om zijn Adelyn te ontvoeren en wie weet nog allemaal meer.
Een glimp van een pistool, dat op hem gericht was. Charlie bukte, schoot vooruit, sloeg zijn arm om de keel van de volgende kerel die in zijn pad naar Adelyn stond en gebruikte hem voor even als levend schild. De schreeuw van pijn die hij uitbracht nadat de kogel hem in zijn buik trof, deed hem niks. Hij duwde de man voor zich uit, trok ondertussen een werpmes en gooide dat recht in het voorhoofd van een derde man, die eveneens een pistool had getrokken. Nu bleven er nog 4 over, de man die hij vast had, en nog 3 met wapens.
Maar voor er nog iets kon gebeuren, schoten er drie blonde meisjes de kamer binnen. Even sloeg zijn hart een tel over toen de mannen hun geweren op hen richtte, maar een geruststellend gevoel ging door hem heen. Dit waren Adelyn’s klonen. Slim meisje, dacht hij even. Nu de mannen even afgeleid waren, trok hij een nieuw werpmes, stak dat in de nek van de man in zijn armen en maakte hem zo af. Hij liet het lichaam op de grond glijden, gooide het mes richting de dichtstbijzijnde kerel en trof de tweede een seconde later met een ander mes.
Er bleef er nog één over. En dat was er één teveel. Een volgende schim kwam door de deur gerend, en de laatste man haalde meteen de trekker van zijn geweer over. En er knapte iets in hem. Hij voelde de pijn door zich heen trekken. Charlie keek naar haar gezicht, dat opzij naar hem keek. Bloed vormde al een plasje om haar heen. Haar ogen vormden tranen, maar ze glimlachte. Omdat ze op hem vertrouwde, dat hij dit niet zou laten gebeuren. Maar het was al gebeurd. Hij was te laat.
Een rauwe schreeuw vol woede en verontwaardiging rolde over zijn lippen, en hij schoot vooruit, zijn hand om de pols van de laatste gangster geklemd. Zijn andere hand raakte hem recht in zijn gezicht, en hij ramde zijn hand tegen de muur aan, zodat het pistool op de grond viel. De woede in zich vormde zich om tot felrode vlammen, die opnieuw via zijn handen in contact kwamen met de buitenwereld. De man gilde als een klein meisje, maar hij toonde geen genade. Hij zou pijn lijden en hoe.
Keer na keer verbrandde hij nieuwe stukjes van het lichaam van de aanvaller van zijn beschermelinge. Tot een stem hem uit zijn woede haalde. "Genoeg", Zei Raziël zachtjes. "Nee", Beet hij terug, nog even furieus als daarnet. "Zij heeft je meer nodig nu", Vervolgde de stem, en dat bracht hem meteen terug in de realiteit. Hij duwde zichzelf van de man af, maar doodde hem niet. Hij zou voor eeuwig branden, dat was zijn lot, en hij draaide zich zonder hem nog een blik waardig te gunnen om naar Adelyn.
Voorzichtig knielde hij bij haar neer, en de vlammen verdwenen als bij toverslag. Teder veegde hij haar tranen weg, draaide haar voorzichtig om en bekeek de wonde. De kogel had haar in haar schouder getroffen en waarschijnlijk haar bot geraakt, maar verder geen vitale organen. "Rustig maar, hij doet je niks meer", Zei hij zachtjes, doelend op de man, die nog steeds lag te kreunen van de pijn. Hij had in het proces waarschijnlijk ook een paar botten gebroken, dus veel bewegingen zou hij niet meer kunnen doen, waardoor hij ook geen dreiging meer was.
Charlie trok zijn sweater uit, propte die onder haar hoofd zodat ze wat steun had. Daarna nam hij zijn shirt, scheurde het in stukjes en schoof toen haar shirt van haar schouder. Hij begon voorzichtig het bloed rond de wonde weg te vegen. De kogel zat er niet eens meer in, was gewoon door haar heen gegaan. Zonder aarzelen nam hij een mes uit zijn riem, maakte een korte snee in zijn pols, buiten haar zicht dan. Hij wou niet dat ze dit zag, ze was al genoeg in shock. Gouden bloed welde op, en hij liet het langzaam in de wonde lopen. Het zou even duren voor het helemaal dicht was, aangezien het wel een serieuze wonde was, maar hij had het voor haar over. Hij zou doorgaan, ook al verzwakte hij daar zichzelf mee. Want er was niks wat hij niet voor haar zou doen, ook al liet hij er zelf zijn leven bij.
