Tag, You're It! [& Allen & Charlie]

Onderwerp: Tag, You're It! [& Allen & Charlie] wo jun 29, 2016 10:11 am

Wren was haar normale zelf geweest toen ze vanochtend haar bedje uitgerold was - letterlijk. De klap waarmee ze op de grond terecht gekomen was had haar humeur niet verbeterd. Zelfs haar ochtendkoffie kon er weinig meer aan veranderen. Mopper mopper mopper, zo ging het in haar hoofd. Stomme droom waardoor ze midden in de nacht wakker was geworden. Stomme harde vloer en stom krakend bed. Stomme ochtendzon die recht in haar ogen scheen. Soms was ze er helemaal klaar mee. Maar deze rotbui sloeg meteen om toen ze het berichtje dat haar telefoonscherm op deed lichten las. Ze liet haar koffie uit haar handen vallen, niet gevend om de plas die het op de grond achterliet. Zo snel moest ze antwoorden. Want dit was een aanbod dat ze niet kon negeren. Het was te lang geleden dat ze dat gedaan had!
Al typend liep ze terug naar haar kamer, liet de koffie gewoon liggen. Dat was haar probleem niet meer! Doordat ze het zo casual achterliet dachten de meeste mensen er niet eens aan om haar erop aan te spreken, verbaasd als ze waren door haar gedrag. Ach, over een maandje of twee was iedereen in de school wel van de natuurramp die "Wren" heette op de hoogte. Het was slechts een kwestie van tijd.

Eenmaal op haar kamer trok ze kleding aan die vies mocht worden, propte de spullen die ze nodig had in haar tas - gewoon, telefoon, flesje drinken, dat soort dingen - en slingerde die over haar schouder. In haar haast vergat ze bijna de deur op slot te doen, waardoor ze halverwege de gang weer om moest draaien en terug moest stompen om de sleutel in de deur te rammen en zijn werk laten doen. Tja, ze mocht dan lui zijn, maar sommige dingen waren gewoon niet bedoeld voor de ogen van andere mensen. Niemand mocht weten dat ze een liefhebbende familie had en die foto op haar bureau was gewoon te incriminating. Wren had een reputatie om te beschermen. Het was beter als iedereen ervan uitging dat ze gewoon geen ouders had en daardoor geen opvoeding had ontvangen en dat ze gewoon een keiharde tiener van de straat was. Dat was nou eens cool. En als ze dan ook nog eens zo'n softe grote broer had was het helemaal klaar met haar rebel status. Nee, Wren moest er niet aan denken.

Daarna begon haar queeste; vind je weg naar het bos. Dat was nog moeilijker dan Wren had gedacht. Ze liep wel richting de bomen, maar het pad was nu niet echt recht. Ze moest verschillende bochten nemen en als ze dan een weg volgde bleek die ineens compleet een andere kant op te gaan. Als ze stukjes afsneed bleef ze met haar broekspijpen in struikjes en onschuldige plantjes hangen. Het was een helse tocht. Ze moest zelfs nog naar iemand toelopen en uit hem schudden welke kant ze nu op moest. Maar dan, toch, uiteindelijk, was daar het bos. Een soort van "ingang", kon je het noemen, aangezien het pad opeens omringd was door bomen. Ze was er. Waren de anderen er al? Wren had immers een berichtje gekregen om ergens af te spreken, maar ze had niet echt heel erg goed op de tijd gelet. Ja, het was binnen nu en een uur, maar ze was best wel snel hierheen gekomen in haar enthousiasme. Ach wat, als iemand er naar vroeg was ze er nog maar net. Wren leek niet graag ijverig.

Wat was er nu eigenlijk aan de hand? Nou, ze ging een paar herinneringen uit het verleden herleven! De grijns op haar gezicht vertelde al genoeg over de aard van die herinneringen. Het berichtje was van Allen geweest, die voorstelde om samen met Charlie weer eens wat lol te gaan trappen - voor een keer niet ten koste van anderen. Nee, ze gingen elkaar het leven zuur maken in een potje lasertag. Was dat niet geweldig? Wren was in het begin zo verbaasd geweest, toen ze er voor het eerst achterkwam dat gewoon de HELE FAMILIE Springs een stel mutanten was. Als ze hen niet beter gekend had, had het haar bang gemaakt. Maar zodra de familie wist dat ook Wren een mutant was, hadden ze haar al snel uitgenodigd voor een potje lasertag. Met Allens mutatie ging dat ook zo gemakkelijk. En sindsdien hadden ze scorebords en ware oorlogen. Allen, Charlie en Wren verloren allemaal namelijk niet zo graag. En als ze eens een keer een verbond sloten schoten ze elkaar meestal alsnog in de rug. Daarom draaide het er meestal op uit dat ze "iedereen voor zich" deden en dan werd het pas echt een slagveld. Het was prachtig. Wren dumpte haar tas op de grond en leunde tegen de dichtstbijzijnde boom aan. Zij was er klaar voor!

& The Terror Twins!

Onderwerp: Re: Tag, You're It! [& Allen & Charlie] do jul 14, 2016 11:59 pm

Nananananana, lazers! Lazers! Laaaaazers! Hij had zijn bat-signal aangezet om zijn vriendjes op te roepen, of nouja, hij had ze gesms't en dat was ook ongeveer hetzelfde. Jaja, hij wist heus wel van het bestaan van Whatsapp en Telegram en WeetikveelwatMessenger. Maar voor zulke belangrijke dingen moest je soms een beetje oldskool gaan. Dat gaf een boodschap betekenis en kracht en gewicht. Precies zoals deze aankondiging verdiende. Kindertjes aller landen, verenigd U, Allen heeft nieuws: Kom naar het bos, Laz0rTag XL gaat down. De competitie van de eeuw kon eindelijk weer verder gaan. In een kladblokje waren in honderd verschillende kleuren pennen en potloden scores gekrabbeld, soms in teams soms met individuele spelers. Winnaars, verliezers, kortdurende verbondjes en verraad. In liefde, oorlog en lazertag was alles geoorloofd. Allen had met zijn mutatie de meeste afiniteit met de lazers die alle kanten opgeknald zouden worden zodadelijk, maar ook zijn broertjelief had nog wat prikkelende verrassingen in petto. En Wren? Tja, Wren speelde een beetje voor spek en bonen mee, heheheh. Haar enige sterke punt was haar minilijf, waardoor ze minder raakvlak had, maar verderrrr. Ja, het was maar goed dat zijn bff geen gedachten kon lezen, of hij zou constant moeten dealen met haar irritatie-opwekkende mutaties.

Maar nu kon geen koude blik of hoofdpijn-opwekkend geschreeuw hem tegenhouden. Als hij zijn telefoon nou niet in zijn oude broek vergeten was had hij keihard 'Walking on Sunshine' opgezet, nu moest men het doen met zijn geneurie. Hij had helemaal niets bij zich eigenlijk. Hoopte eigenlijk dat iemand anders aan eten en drinken had gedacht. Hij had immers al de wapens bij zich. Nog niet gecreeerd, maar wel.. bij zich. In z'n vingers. Zoiets. Hij ging er toch niet mee lopen slepen als een of ander sloofje. Nee, dat werd ter plekke honderd procent puur geproduceerd door een rasechte Ier. Het was een van de voorwerpen die hij moeiteloos uit zijn hoofd kon spawnen. Zodra hij bij het bos was begon het echte werk. Allen zocht een plekje in de zon uit en begon ontspannen te kloten om een lazergeweertje voor Wren in elkaar te steken. Een flinke bol licht begon hij te verzamelen, Wren was trigger-happy als wat, dus ze moest behoorlijk wat energie in haar lazerpistool geladen kregen. ''Howdie Cowboy,'' begroette hij haar (als je over de Duivel spreekt) met zijn slechtste Amerikaanse accent en stond op om haar bij haar boom van keuze te vergezellen. ''Prepare to get Tyrannosaurus Rekt.'' Hij zwaaide het grijze geweertje heen en weer. ''Nu we toch op Charles de Slome wachten.. Nog speciale wensen? Vizier? Kleurtje? Ohh, wat dacht je van een dubbele loop!'' Dat laatste had hij nog nooit geprobeerd, maar de Amerikaanse shotgun zou wel vet zijn om te proberen. Hij wachtte voor de formaliteit nog even tot Wren haar mening gaf, maar was al hard aan het denken over hoe zo'n dubbele loop eruit zou zien, zo erg dat het geweer al begon te gloeien en een tweede loop zichtbaar werd.

Onderwerp: Re: Tag, You're It! [& Allen & Charlie] di aug 09, 2016 3:34 pm

Een knipoog hier en een charmant lachje daar en de meisjes liepen door met wangen zo rood als zijn haar terwijl ze naar elkaar toebogen om zachtjes te fluisteren. Charlie was verder gelopen, maar hij kon hun gegiechel nog makkelijk horen vanaf het moment dat ze over de eerste schrik heen waren. Het was duidelijk dat de jongen in een goede bui was en niet de ‘we-gaan-een-leuke-grap-met-iemand-uithalen’ goede bui. Nee, dit was een goede bui die menig mens wel eens had. De ondeugende twinkeling in zijn ogen had plaats gemaakt voor enthousiasme. Deze keer was hij niet van plan om iemand te leren wat het woord fun betekende. Want dat was precies altijd wat hun bedoeling was, mensen leren om niet zo stijf te zijn. Dat sommigen wel eens vernederd werden, was nooit echt de bedoeling. Collateral damage noemde ze dat. Het was toch ook niet hun fout dat mensen tegenwoordig met bijna niets konden lachen? Op hun vorige school waren er toch maar heel weinig mensen geweest die nog konden lachen, hopelijk ging het hier een stukje beter.

Maar goed, terug naar waarom hij zo goed gezind was vandaag. Het antwoord op de waarom-vraag was eigenlijk heel simpel. Hij had een berichtje gehad van zijn broer met de mededeling dat ze hun spelletje weer gingen spelen. Lazertag, het spel waarbij je gewoon niet wist of mensen nu in jou team zaten of dat ze je zo in de rug zouden schieten. Ze speelden het met drie en mensen konden wel zeggen dat het leuker was om met meer te spelen, maar voor hem was het zo helemaal perfect. Ze waren op elkaar ingespeeld en zelfs dan konden ze alle drie nog verrassend uit de hoek komen. Ja ja als het op lazertag aankwam, konden ze helemaal niet meer op elkaar vertrouwen.

Vrolijk fluitend liep de jongen naar buiten, richting het bos. De rugzak op zijn rug -een xxl versie- was volgestouwd met blikjes bier, wat frisdrank en kleine flesjes sterke drank die hij nog ergens vandaan had kunnen halen. Naast de drank dat er ook wel wat te eten in. Van zakken chips tot pakjes met wat ‘gezondere’ koeken. Het was de bedoeling dat ze goed aten en dronken terwijl ze speelden, toch? Daar had hun moeder toch altijd op gehamerd en natuurlijk waren ze brave zonen die altijd deden wat hun moeder zei -kuchkuch-. Een grijnsje krulde om zijn lippen toen hij zijn broer en Wren opmerkte en vrolijk zwaaide hij naar de twee. ”Ga je haar echt zo’n geweer geven?” Voor zijn broer bleef hij staan terwijl hij de rugzak op de grond zette. ”Je bent echt van plan om ons af te maken, huh?” Zijn groene kijkers gleden naar het blauwharige meisje. ”We zullen wel zien wie er deze keer de meeste spelletjes gaat winnen.” Het was duidelijk dat Charlie best competitief ingesteld was, maar dat gold voor hen alle drie. Dat maakte alles nog leuker.

Onderwerp: Re: Tag, You're It! [& Allen & Charlie] di sep 06, 2016 8:08 pm

Ahh, ja, ze waren er helemaal klaar voor! Wren raakte gelijk enthousiast toen bleek dat Allen haar grof geschut aan het maken was. 'Ja, duh, wie zegt er nu nee tegen een dubbele loop?' antwoordde ze, voordat ze met haar ogen rolde. Kom op, ze was toch niet gek. Wren was iemand die geloofde in de tactiek: vaker schieten, vaker raken. Het werkte voor haar in ieder geval. Zo af en toe raakte ze iemand met een los projectiel. Het was voor de familie Springs dan ook vaak een kwestie van laag bij de grond blijven en altijd alert zijn. Wrens kogels hadden niet altijd een vooraf bepaalde bestemming en konden letterlijk overal zijn. Maar als je het aan haar vroeg, kon ze natuurlijk verschrikkelijk goed mikken. Wren gaf niet graag toe dat ze de slechtste lasertag speler was. 'En viziers zijn voor losers,' vond Wren. Ze kon met of zonder vizier toch niet mikken, dus waarom de moeite doen? 'Kleurtje kan wel camouflage ofzo, dat zie je toch niet?' voegde ze daaraan toe. Of tenminste, dat was wat mensen haar wijsgemaakt hadden over camouflage kleuren. Kon alleen maar in haar voordeel werken. Niet dat camouflage zou helpen: ze was al opvallend genoeg zonder haar geweer.

Er waren ook dingen waar ze wél goed in was. Teamgenoten backstabben, haar locatie weggeven en een ontzettende irritatie zijn voor iedereen op het veld. Dingen die zo af en toe nog wel eens in haar voordeel wilden werken. Wren keek blij op toen Charlie arriveerde. 'Ja, duh,' antwoordde ze. 'Ik verdien zo'n geweer. Kijk maar uit!' De dreiging was loos, maar wat maakte haar dat uit. Toen Charlie uiteindelijk helemaal bij hen was en opmerkte dat ze wel zouden zien wie de winnaar zou worden, grijnsde Wren breed naar de broertjes. 'Kijk maar uit, ik ga jullie opjagen,' waarschuwde ze hen. Ze had nu toch een soort van hunting rifle.
En zelfs al zou ze nooit van haar leven winnen, dat nam niets weg aan Wrens ego. Daarbij waren alle mensen hier competitief ingesteld en gaven ze elkaar ook alleen aanmoedigingen in de vorm van: "REN HARDER, SUKKEL" en "Je kunt niet van me winnen!". Het was allemaal heel liefdevol, natuurlijk.

Zodra Allen haar erwtenschieter af had, probeerde ze hem voor zichzelf op te eisen. 'Dan kan ik alvast wat oefenen!' vond ze. Hoe het in de hand lag enzo. Over de jaren had Allen wel geleerd wat de voorkeuren van zijn teamgenoten waren, dus eigenlijk hoefde er nooit meer wat aangepast te worden. Zelfs niet voor een zeurkous zoals Wren. Je moest haar wel een goed geweer geven, anders zou ze de hele tijd zeggen dat de tekortkomingen ervoor gezorgd hadden dat ze verloren had. Nu ze dat excuus niet meer had, moest ze de hele tijd andere dingen verzinnen..
'Zijn jullie al klaar?' vroeg Wren na een tijdje. Ze begon lichtelijk ongeduldig te worden zo ondertussen. Heen en weer ging ze, leunend van haar ene op haar andere been, om aan te geven hoe ongeduldig ze wel niet was. 'Gaan we al, gaan we al, gaan we al?' Kom op jongens, ze had er zin in! De blik in haar ogen gaf dat helemaal weg. Zelfs al zou ze grandioos verliezen; Wren had hier altijd zin in.

Onderwerp: Re: Tag, You're It! [& Allen & Charlie] zo sep 11, 2016 4:35 pm

Wren maakte een zogenaamd slimme opmerking, de wijsneus. ''Iemand met een vierdubbel-loops geweer?'' stelde hij voor als oplossing voor haar vraag-die-geen-vraag was. ''Of mensen die kwaliteit over kwantiteit waarderen.'' Er waren zo veel opties. Allen was echter niet van plan om die kwantiteit van de dubbele loop weg te gooien, nee, het was glorious. Het saaie grijzige blobje in de vorm van een lazertag geweer verkleurde langzaam terwijl Allen zich concentreerde, met de karakteristieke vlekken patronen van camouflage. Helaas voor Wren was het niet echt een schutkleur, maar babyroze en andere tinten roze.
Charlie arriveerde. Soortvan op tijd. Hij was heus niet echt te laat. Maar dit, dit was één van de zeldzame dingen waarvoor Allen te vroeg kwam. Omdat hij niets uitstelde, geen excuusjes bedacht en zich niet liet afleiden door andere zaken. Omdat hij hield van lazertag. Dat lag misschien deels aan zijn mutatie, dus de jongen was oneindig dankbaar dat zijn twee andere musketiers ook zo'n passie hadden gevonden in het schieten van lichtstralen op elkaar in een poging de winnaar gekroond te worden. Diegene zou dan zijn (of haar, yeah sure) naam in het boekje des meesters mogen krabbelen. Maar omdat Allen zo vroeg kwam voelde het alsof hij al eeuwen aan het wachten was tot Charlie aan kwam zetten. Gelukkig getuigde de rugzak op zijn rug van iets wat veel goed maakte: Proviand. Dit was een serieuze zaak, een beetje leven of dood, dus dan was het handig dat er eten was om de magen vol te houden en de hoofden scherp. Met de speciale fluister techniek die nog steeds heel goed verstaanbaar was sprak hij zijn broer aan op een samenzweerderig toontje. ''Ze heeft alle hulp nodig die ze kan gebruiken, Charlie, dat weet je best.'' Nu Wren's geweer geupgrade was naar dubbelloops roze en opgeladen was voor honderden schoten in het rond gaf hij het plechtig aan haar. ''Schiet voorzichtig.'' Niet dat de lazers ook maar enige schade aan konden richten, het ergste wat er kon gebeuren was dat je even verblind was als je toevallig de pech had recht in de iris geraakt te worden.

Nu iedereen er klaar voor was (gaan we al, gaan we al) stond Allen traag op. Alsof hij in een slowmotion film zat rekte hij zich uit, waarna hij grijnsde. ''Ok, oude regels?'' Alles mocht, behalve echt fysiek geweld of weggaan uit het gebied zonder het te melden. Elk raak schot was een punt (tenminste, tot een bepaalde hoogte, je kon niet eeuwig blijven doorknallen en een miljoen scoren) en als je iemand erg stijlvol wist te overvallen kreeg je uiteraard een bonus, maar dat sprak voor zich. Gelukkig waren ze meestal eerlijk genoeg om toe te geven dat een tegenstander extra punten verdiende. Om ze meteen daarna terug te pakken. ''Kies een kant en dan gaan we. Zestig seconden?'' Allen liep richting één van de kleine wildpaadjes in het bos, van plan die kant op te lopen voor exact zestig seconden. Wren en Charlie zouden in theorie hetzelfde doen, een andere kant op, en na het aftellen mocht je je omdraaien en begon de jacht. ''See you in hell,'' gaf hij nog een laatste dreigende groet mee, inclusief saluut, voor hij vertrok, zachtjes cijfers mompelend. Hij wist dat het misschien hoorbaar was als iemand vals wilde spelen, maar dat was exact het plan..

Ondertussen vormde hij voor zichzelf een simpel geweer. De grip was perfect, speciaal gevormd voor zijn handen. ''Achtenvijftig, negenenvijftig..'' Toen hij de zestig bereikte draaide Allen zich op zijn hoede om en scande het gebied - het zou niet de eerste keer zijn dat iemand de regels een beetje ruim nam of gewoon voor de lolz achter je stond om je te laten schrikken. Gelukkig kreeg hij geen gratis hartverzakking aangeboden door Wren of Charlie, deze keer. Allen besloot voor de sluipschutter toenadering te gaan ditmaal, hij had immers een geniaal idee. Hij haalde een rossige pruik uit zijn tas en met wat fantasie en vooral veel mutatiegebruik (alles mocht yay) maakte hij een neppe Allen, die hij een bosje positioneerde waar het net zichtbaar was. Het geweer van daarnet lag in de handen van de schimmige pop. Het was voor Allen lastig iets in donkere kleuren te vormen, dus het was niet helemaal perfect, maar iemand die verblind werd door winnaars-waanzin zou er zomaar in kunnen trappen. Allen verstopte zichzelf nauwkeurig, maar gehaast en wachtte af. Met een beetje geluk zou er zo iemand aankomen en dan brak de hel los.

And now we wait.

Onderwerp: Re: Tag, You're It! [& Allen & Charlie] zo jan 22, 2017 9:16 pm

Stiekem had hij de lazer-tag spelletjes wel gemist. Dat was ook een van de redenen waarom hij ervoor gezorgd had dat ze hem ook naar het eiland moesten sturen nadat Wren en Allen al meegenomen waren. Hij zou niet weten met wie hij anders lazer-tag zou moeten spelen. Voor zover hij wist waren er geen andere mutanten in de buurt van hun huis geweest en als ze dat wel waren geweest, waren ze waarschijnlijk niet leuk genoeg om een spelletje lazer-tag mee te spelen. Als hij het met iemand anders zou proberen, zou hij waarschijnlijk woorden als valsspeler naar zijn hoofd geslingerd krijgen. Niet dat Charlie echt een valsspeler was, maar ze hadden zo hun eigen regels en die regels vond niet iedereen even goed. Oh ja, zijn andere broers zouden er ook nog geweest zijn. Maar than again, dat was niet hetzelfde als met Wren en Allen spelen. Daarbij zou hij het gevoel hebben gehad dat hij een deel van zijn ziel mistte en dat was ook een van de redenen geweest dat ze hem dan toch maar hadden laten gaan.
De jongen grijnsde alleen maar toen Allen samenzweerderig in zijn oor fluisterde. ”Daar heb je een punt.” Wren had dan misschien niet de juiste mutatie om zonder hulp mee te kunnen doen, ze hoorde er wel helemaal bij. Het was alleen maar grappig dat zij het grootste geweer kreeg en dan waarschijnlijk nog niemand zou kunnen raken, of toch niet gepland. Hij had haar genoeg zien schieten om te weten dat het meestal per ongeluk was als ze raak schoot, maar hij zei er niets van. Als hij haar ego nu zou krenken, zou hij later de volle laag krijgen.

Charlie grinnikte toen Wren na een paar seconden al ongeduldig op en naar begon te springen. ”Oude regels.” Bevestigde hij terwijl hij alvast wat elektriciteit door zijn vingers heen en weer liet schieten. Er zat vrijwel geen volt op natuurlijk, hij zou niet willen dat iemand naar de ziekenzaal moest omdat hij elektriciteit door hun lichaam heen gejaagd had. Het was maar goed dat hij zelf kon controleren hoeveel volt erop stond, anders had hij ook zo’n geweer van zijn broer moeten lenen en dat zou dan weer voor een deuk in zijn ego gezorgd hebben. Als zijn broer zelf voor lazers kon zorgen, wilde hij ook in staat zijn om zelf iets te kunnen creëren dat kon helpen.

De jongen draaide zich op zijn hielen rond toen gezegd werden dat ze konden vertrokken en begon naar voren te lopen, in zijn hoofd meetellend met het gemompel van Allen. Pas toen hij zijn broer niet meer hoorde prevelen, begon hij wat elektriciteit in de vorm van een geweer te kneden. Het nadeel was dat elektriciteit knetterde en als het muisstil was, je hem zo kon aankomen. Op het moment dat hij bij de zestig was, draaide hij zichzelf om en hield zijn geweer zo dat hij meteen zou kunnen vuren moest hij iets zien bewegen. Voorzichtig begon hij te lopen, zorgde er altijd voor dat hij zijn omgeving goed in de gaten hield. Het was na een aantal minuten lopen dat hij iets roods opmerkte in een struik en met een grijns op zijn gezicht, zond hij een aantal projectielen die kant op. Het was pas toen hij met zijn ogen knipperde, dat hij merkte dat er iets niet klopte. Ten eerste leek zijn broer zich niet bewogen te hebben nadat hij wat elektriciteit zijn kant op gestuurd had en ten tweede leek er iets mis te zijn met de vorm. Te laat besefte hij dat hij in de maling genomen was en snel probeerde hij nog dekking te zoeken achter een boom in de hoop dat hij eventuele lazers zou kunnen ontwijken.

Onderwerp: Re: Tag, You're It! [& Allen & Charlie] vr maa 03, 2017 9:37 pm

Ja, het was bijna zover! Wren nam met haar gebruikelijke lasertag enthousiasme het dubbelloops geweer in ontvangst. Met het kleurtje kon ze wel dealen, zolang ze die extra firepower maar had. Daarbij, Allen zou haar nooit een andere kleur geven en ze wilde echt niet langer wachten! 'Ja, tuurlijk ga ik jullie afmaken,' verzuchtte Wren, terwijl ze nogal onverstandig met haar geweer rondzwaaide om haar opmerking kracht bij te zetten. 'Wacht maar af! Ik maak je helemaal in.' Het enige jammere was dat ze letterlijk nul gewonnen potjes had om dit bedreigend te laten klinken, maar iedereen die Wren kende wist dat ze altijd meer zelfvertrouwen had dan ze eigenlijk zou mogen hebben. Niet dat dat haar ook maar een beetje dwarszat. Daarbij, het was ook niet eerlijk! De Springs broertjes waren dan wel competitief, maar ze verdacht ze ervan samen te werken zodra het er ook maar een beetje op leek dat ze de voorsprong kreeg. Het feit dat ze niet raak kon schieten had hier overduidelijk niks mee te maken.

Daar gingen ze dan! Ze was Allen's "schiet voorzichtig" alweer helemaal vergeten. Niet dat ze ooit van plan was geweest dáár wat mee te doen, pff. Stel je voor. 'Oude regels, veranderingen zijn voor losers,' sloot Wren zich bij Allen aan. Alledrie wisten de regels maar al te goed; hoeveel spelletjes zoals deze hadden ze immers al gespeeld? Maar goed, kies je kant en gaan! Wren knikte alleen maar, veel serieuzer dan ze normaal was, toen Allen salueerde en de broertjes hun eigen kant opgingen. Wat zou haar tactiek zijn vandaag? Wren besloot deze keer niet achter Allen of Charlie aan te lopen, hoe leuk het ook was om opeens achter hen te staan als ze zich omdraaiden. Maar meestal kreeg ze dan ook gelijk een laser voor haar hoofd, dus ze besloot eerst een andere kant uit te lopen en zodra ze niet goed meer te zien was tussen de bomen, haar koers richting de broers te wijzigen. Misschien kon ze hen vanuit de flank aanvallen. Of hoe zeiden ze dat in oorlogsfilms?

Het enige waar Wren echt van baalde was dat ze haar mutatie niet goed genoeg onder controle had om kogels te stoppen. Hoe cool was het geweest als ze hun mutaties gewoon uit kon schakelen op het moment dat ze dreigden haar te raken? Maar jammer genoeg voor haarzelf zou ze dan ook haar geweer kwijtraken en dan kon ze alsnog niet winnen, dus dat was een beetje out of the question. En aan haar andere twee mutaties had ze helemaal niks, behalve als ze hun oren kapot wilde maken. En dat was dan ook weer niet de bedoeling. Ze maakten het haar toch zo moeilijk.
Wren probeerde zo stil mogelijk tussen de struiken door te sluipen nu ze aan haar plan begon. Het ging langzamer dan ze wilde, maar vooral in het begin van het spel was ze nog gemotiveerd stil te zijn. Kon later nog verandering in komen, maar voor nu deed ze toch behoorlijk haar best.

Ah shit, daar was Charlie! En hij leek Allen te besluipen, of in ieder geval, ze ging er vanuit dat het rode in de struiken dan maar Allen was - moest wel als het niet Charlie was. Ze bleef een eindje verderop stil staan achter een boom, haar geweer klaar. Ze zonk langzaam naar beneden totdat ze op haar hurken zat en relatief veilig om de boom heen kon kijken, naar wat er gebeurde. Charlie deed wat met electriciteit.. en er gebeurde niets. Was Allen daar nu ineens immuun voor? Pas toen ze zag hoe Charlie achter een boom weg zag duiken realiseerde ze zich dat het nep was. Dammit! Gelukkig was ze zelf niet als een kamikaze richting de broertjes gerend.
Wachten.. wachten.. Ze had echt een hekel aan wachten, maar ze had niet echt een keuze. Charlie kon ze van hier niet raken en Allen was nergens te zien. Ze hield zich zo stil mogelijk en hield haar blik strak gericht op de plek waar Allens dubbelganger lag en waar Charlie zo ongeveer verstopt moest liggen. Wachten, wachten.. Ja! Daar dacht ze dat ze één van de broers zag bewegen! Met een grijns op haar gezicht sprong ze tevoorschijn en loste een paar schoten, voor ze weer terug achter de boom dook. Ze zou aan hun kreten wel horen of ze geraakt had of niet!

Onderwerp: Re: Tag, You're It! [& Allen & Charlie] wo apr 05, 2017 10:45 pm

Oude regels. Alles mocht. Zo ook deze geniale valstrik die Allen bedacht had. Ja, hij was ontzettend goed voorbereid, beter dan voor de meeste schoolvakken. Prioriteiten hé. Hij wachtte af tot er iemand in zijn buurt zou komen.. Wachten, dat was dan wel weer het grote nadeel aan deze techniek. Maar soms kon passief zijn helpen om daarna een episch vuurgevecht te winnen en dat was dan ook wat Allen zichzelf voorhield: Het was het straks allemaal waard. Echt waar.

Hij hoorde voetstappen, stil maar herkenbaar. Allen gokte op zijn broederlief, op basis van de geluiden, en grijnsde breed. Wren te pakken nemen zou zeker mooi zijn omdat ze zo heerlijk reageerde als ze verloor, maar Charlie was natuurlijk de grotere concurrentie, dus daar zouden wat punten geen kwaad kunnen. Dus nu was het een kwestie van nóg stiller blijven staan in zijn schuilplek en het juiste moment afwachten. Allen aarzelde nog even of hij een bolletje licht op de situatie af moest sturen om te spieken, maar het was ook niet leuk om alles al te weten.

Dus deed hij het ouderwets op gehoor. Gelukkig maakte de elecriciteit van Charlie een herkenbaar geluid, dus Allen kon snel reageren zodra hij dat hoorde. Hij had nog even overwogen om voor een prachtige sniper headshot te gaan, maar toen hij eenmaal zijn loop richting Charlie bewoog koos hij toch voor de firing spree. Flitsen volgden elkaar op een hoog tempo op terwijl Allen met zijn vuurpatroon een wijde range probeerde te bereiken. Zo had hij Charlie hopelijk wel een paar keer geraakt. Het schieten zelf verdiende geen schoonheidsprijs, dus die waren vast de normale hoeveelheid punten waard, maar voor de val eiste hij wel mad props. “HAH, enjoyed my shocking surprise?” riep hij richting zijn broer, wetend dat het speelveld nu weer gelijk was. Door te roepen gaf hij natuurlijk de details van zijn eigen positie weg, voor zover zijn rapid firing dat nog niet had gedaan, maar dat was het helemaal waard.

Allen zag opeens roze getinte lazers langskomen. Ze leken op Charlie’s geschatte positie gericht te zijn, maar aangezien ze ongeveer in dezelfde richting stonden moest ook Allen er twee ontwijken. De eerste was vrij mis, bij de tweede kon hij ontwijken door een combinatie van Matrix-moves en stiekem krachtengebruik om de lazer ietsjes af te buigen. Misserdemis. Allen had door het eerdere wachten geen geduld meer over, dus besloot hij meteen actie te ondernemen. De jongen greep zijn geweer stevig vast en kwam tevoorschijn terwijl hij een flink aantal lazers afvuurde om zijn belagers te ontmoedigen om terug te vuren. Hij sprintte een stuk, diagonaal tussen de bomen door, zijn lichaam gebogen om het raakvlak klein te houden, schoot weer over zijn schouder en maakte dan als klap op de vuurpijl een dramatische koprol richting een beschermend bosje, wat hem aardig vertraagde. Tja, Allen kon zulke dingen niet goed weerstaan, zodra hij zich bedacht dat een koprol een optie was die je zou vinden in een actiefilm ontsnapping moest hij het eigenlijk al doen. Na de koprol keek hij even verdwaasd om zich heen en sloop een klein stukje verder zijn nieuwe bosje in. N i n j a.

OOC: Ik hou van deze dorks<3

Onderwerp: Re: Tag, You're It! [& Allen & Charlie]

» Allen Springs
» Queen of the Playground [&Allen]
» The atmosphere is just right & Allen Springs
» @Mr.Mischief ;; Allen's Instagram
» Fake it 'til you make it [&Allen]