[Open] Not just a name

Het was geen geheim meer. In tegendeel, de hele school sprak erover. Amy had overal wat informatie opgepikt en hield zich voornamelijk afzijdig van het hele gedoe. Namen werden hier en daar doorgegeven over de mutanten die op mysterieuze manier verdwenen waren. Zelf kende ze niemand van de namen, wat haar niet bepaalt gelukkiger maakte. Het meisje had zelf ervaringen met de overheid, met mutantenjagers en ze vreesde voor hun levens.

Eerlijk gezegd wilde ze zich niet mengen in het gedoe. Tot ze één naam had horen vallen waardoor haar haren overeind kwamen. Ze wist niet zeker of ze het wel goed gehoord had maar was vrijwel meteen naar haar kamer gerend. De lessen waren sowieso niet meer hetzelfde sinds de nieuwe situatie, dus als ze deze skipte veel zou ze niet missen. Vlug trok ze een trui aan en een jas, een muts om haar oren te beschermen en een paar handschoenen waarna ze terug naar buiten rende.

Ze was slechts eenmaal in dit gebied van het bos gekomen. Diep vanbinnen wilde ze het ontkennen dat hij erbij zat. Amy kende hem niet goed genoeg maar ze had een droog vermoeden dat hij niet gemakkelijk mee te nemen was. "Alle mutanten zijn van een hoge klasse", hoorde ze haar innerlijke stem zeggen, "Hij kan er perfect bij zitten". Angst borrelde ze op en gooide alle voorzichtigheid achter zich en begon te roepen. Zijn naam galmde door het bos maar was onbeantwoord. "Kom op klootzak, toon je lelijke kop!", stampvoetend ging ze zijn territorium verder binnen. Niets of niemand kwam, "Amadéo kom op!", haar stem werd wanhopig. Een zacht gekraak achter haar gaf hoop maar het enige dat ze zag was één van zijn wolven. Zijn vacht stond op, tanden ontbloot en staart strak achter zich. "Sorunn", zei ze zacht en bleef staan waar ze stond. De wolf kwam dichterbij nog steeds een agressieve houding. "Waar is Amadéo?", fluisterde ze. De reu liet zijn houding varen, iets in zijn ogen zei meer dan woorden. Verslagen ging ze op haar knieën zitten, haar handen groeven onder de sneeuw tot ze koude aarde voelden. Ze wist het antwoord al, hij was weg.  

Radeloos begon ze te ijsberen. Sorunn, zijn wolf, bleef op een afstandje kijken naar het meisje. Amy kon niet zeggen dat Amdéo een vriend was. Ze hadden niet bepaald een vriendschappelijk band. Maar hij had iets speciaals. "Heb jij iets gezien?", vroeg ze wezenloos aan de wolf maar die antwoordde uiteraard niet. Oh wat zou ze nu graag met dieren kunnen spreken. Vanuit verschillende hoeken kwamen meerdere wolven, allen zich vijandig opstellend naar het meisje. Sorunn was de enige die neutraal bleef maar ze begreep de boodschap. Amadéo mocht dan misschien weg zijn, zijn wolven bleven het gebied bewaken. Op enkele passen van Sorunn bleef ze staan en wilde iets zeggen maar wist niet wat. Tenslotte was hij een wolf, hij verstond haar niet.

Amy had niet gedacht dat ze zo geraakt kon worden. Uiteraard was ze aangedaan door de ontvoering van de mutanten. Maar ze waren slechts namen geweest, geen gezichten of persoonlijkheden. Ze waren niemand voor haar, enkel lotgenoten die ze zou willen helpen mocht ze kunnen. Maar de situatie was veranderd. Er zat iemand tussen waar ze een gezicht kon op plakken, een persoonlijkheid, een stem, een geur, herinneringen... Een vreemde knoop lag in haar borst, alsof ze wilde schreeuwen, alsof ze een gat wilde branden in de bomen maar het niet kon. Sneeuw dwarrelde naar beneden en maakte het witte deken nog dikker.

De wolven bleven op een afstand, voor nu. Ze stonden agressief opgesteld, wat ook normaal was aangezien zij de indringer was. En dat een tweede maal. Maar ze vielen niet aan en het meisje had zo'n vermoeden waarom. De laatste keer had hun alfa, Amadéo, haar min of meer toegelaten. En ten tweede viel Sorunn haar niet aan, in tegendeel, hij bleef neutraal toekijken. Ze wist niet welke rol de wolf had in de roedel. Ooit hoopte ze het te kunnen vragen aan Amadéo.

Hopeloos fluisterde ze tegen Sorunn, een laatste wanhoopsdaad om hier aan informatie te komen. Maar als de wolf al kon spreken dan zou Amy het niet verstaan. Plots veranderden de houdingen van alle wolven en keken gezamenlijk naar iets dat zich rechts van het meisje bevond. Een jong meisje, Amy schatte haar niet veel ouder in dan twaalf jaar, stond in de sneeuw en antwoordde op de vraag dat Amy zonet aan de wolf had gesteld. Even bleef het stil toen er een gegrom weerklonk bij meerdere wolven, al hun ogen gericht op het jonge meisje. "Shiiiiit...", mompelde Amy en was de wolven één stap voor door te beginnen lopen. Ze greep zonder pardon het meisje vast en wierp die over haar schouder. Achter zich, zonder om te kijken wierp ze een muur op uit aarde in de hoop de wolven tegen te houden. Ze rende door maar merkte algauw dat de wolven niet volgden, ze waren uit het gebied van Amadéo.

Zwaar ademhalend zette ze het meisje op de grond en hurkte voor haar neer. "Alles oké?", was het eerste dat ze vroeg en haar onderzoekend aankeek. "Sorry dat ik je zo meesleurde maar die wolven houden niet echt van euh, indringers", ze grijnsde schaapachtig niet wetend of zo'n excuus wel zou vallen bij het jonge meisje. Amy vermoedde dat ze best wel voor zich zelf kon zorgen aangezien iedereen hier mutant en badass is. "De naam is Amy, wat doe jij hier in het bos trouwens?", het begon reeds te schemeren. De mededeling dat Howard had gedaan was ondertussen enkele uren geleden gebeurd. Daaraan terug denken liet een steek door haar borst gaan en voelde zich zo radeloos.

De wolven waren haar redelijk goed gezind, zo had ze ontdekt. Misschien kwam het omdat Amadéo hen nooit had opgedragen om haar aan te vallen. Misschien kwam het omdat ze wisten dat zij geen gevaar betekende. Of misschien, omdat dit hun derde ontmoeting was, waren ze haar al wat gewend. Wat de reden ook mocht zijn, als die er al was, het meisje apprecieerde het feit dat ze haar niet meteen aan stukken reten. Even glimlachte ze bij de gedachte als de leider, de jongen, van deze wolven dit zou zien. Ze kon zijn woedende blik en gegrom al voorstellen terwijl hij zich zou omdraaien en weg stampen. Hij zou haar bedreigen maar geen vinger uitsteken. Nog niet.

Amy pufte uit nadat ze de onverwachte bezoeker had meegesleurd. Het jonge meisje was zich geen kwaad bewust geweest. En maar een geluk dat Amy er was geweest. Al had ze wel een vermoeden dat het kleine meisje zich wel had weten te redden indien nodig. Het zwartharige meisje checkte eerst of de andere in orde was. Ze had het kind tenslotte zomaar meegesleurd. Het meisje leek in shock, ze keek met grote ogen achter Amy. Als in om te checken of de wolven hen niet volgden. Maar Amy hield haar handpalm bewust op de grond en voelde via de aarde dat de wolven stil stonden op enkele tientallen meters. Aan de rand van hun territorium. “D-dat waren wilde… wolven?”, stammelde het meisje waarop Amy schaapachtig grijnsde. "Niet echt, ze zijn van een andere mutant die er niet meer is", ze slikte even. Ze had net luidop gezegd dat hij weg was. "Althans, hij is voor even weg, hoop ik...", het laatste had ze stilletjes gezegd met haar blik gericht op de grond.

Uiteindelijk kon het meisje, Kylie, zich op haar richtten. Kylie zag er nog steeds wat beverig uit maar sprak dapper verder. Het meisje had helemaal niet de bedoeling gehad om het territorium binnen te lopen. Mocht Amy Amadéo ooit te pakken krijgen dan zou ze hem een preek geven. Ondertussen vroeg het meisje wat Amy in het bos deed. Ze antwoordde niet meteen. Ze toverde een glimlach op haar lippen die haar ogen niet helemaal bereikte. "Ik zocht die jongen van de wolven maar hij is ontvoerd. Ik wilde het zeker weten", zei ze eerlijk. Het begon donker te worden en het meisje checkte nog een laatste maal of de wolven niet kwamen maar deze waren zich alweer aan het verspreiden om hun grondstuk te verdedigen. "Laten we terugkeren naar het gebouw", kondigde Amy aan. Tijdens het stappen keek ze naar Kylie en vroeg zich af wat voor verhaal zo'n jong meisje met zich kon meedragen. "Ben je hier al lang, Kylie?".