x Familie; x Ouders: Amanda Lovely (neé Clarks) & Jason Burton Nichtjes: Zoey Williams & Melissa Ramsay
x Karakter; x Melody weet dat ze slim is, er het brein ervoor heeft om hoog te scoren met cijfers en goed te leren, maar verdomd het vaak genoeg. Omdat ze daar geen zin in heeft, en ook omdat ze vriendschappen en familie belangrijker vindt. Moed is een belangrijk iets van haar, ze gaat graag uitdagingen aan en houd van avonturen. Soms overtreed ze wel eens een regel, met opzet. Maar wat bij Melody het meeste speelt is luiheid. Ze kent dagen waarop ze gewoon niet van de bank of het bed af te sleuren is en hoeveel andere mensen het ook proberen; ze zal niet echt graag opstaan als ze er geen reward voor krijgt. Een grote reward.
x Uiterlijk; x Een no-fucks uitstraling, dat is wat ze zeggen over haar. Ze is 1,60 meter lang en weegt ongeveer 53 kilo. Ze heeft pure chocolade bruine ogen, de echte chocola soort. Melody heeft lang, zwart, en meestal stijl haar dat lang over haar schouders reikt. Vaak draagt ze ook sieraden, zoals parelarmbanden, kettingen en dat soort dingen. Kleding zoals motorjacks of wat daar ook maar op lijkt qua stijl is wat ze het liefst draagt. Dat betekent dus een heleboel leer, zilveren kettingen, smokey-makeup en alles wat maar wit, grijs of zwarte kleding is. Hakken zijn bij haar soms ook van toepassing, al is ze daar best lui voor om die aan te doen als het helemaal niet nodig is.
x Mutatie; x Oil Creation & Manipulation: deze mutatie gebruikt ze het minst omdat ze het nogal overbodig vind om olie te maken, vooral omdat ze het idee heeft dat ze eigenlijk haar eigen bloed omzet in olie om die uit haar vingers te laten komen. En vervolgens zelfs met haar ogen te laten bewegen in welke vorm dan ook. Ze kan er, in haar voordeel, wel alle soorten olie mee maken. Zonnebloemolie, aardolie, olijfolie, wat ze maar wilt.
Smoke Creation & Manipulation: zoals met de olie kan ze hetzelfde doen met rook. Uit haar vingers laten komen en met haar ogen vervormen tot iets anders dan simpelweg gewoon rook. Deze gebruikt ze, in tegenstelling tot haar olie mutatie, een heleboel meer omdat ze hier meer controle over heeft. Ze is niet bang dat dit ten koste van haar bloed gaat en vind het geweldig om grote rookwolken te laten ontstaan alsof er grote explosie ergens is geweest. Champignons-vormen zijn haar favoriet, ergens. Wat haar totaal niet doet denken aan olijfolie in een pan en.. champignons. Echt niet.
Panther shapeshifting: wanneer ze maar zin heeft kan ze zichzelf in een volledige en vooral grote zwarte panter veranderen. Er hoeft maar één rotjoch iets over haar te zeggen en degene zal niet gemakkelijk van haar weg kunnen rennen. Of als ze gewoon te moe is om dingen in haar mensenvorm te doen verandert ze zichzelf ook in een panter. Dat ligt volledig aan de situatie en in wat voor bui ze is; meestal lui en verveeldheid. Heel zelden als ze een suikerbom aan energie heeft krijgt ze nog wel eens zin om in haar pantervorm door het bos heen te rennen of door de gymzaal als het buiten echt hondenweer is. Haar energielevel heeft geen enkel effect op haar pantervorm, ze kan er ook gewoon rustig in slapen en zichzelf weer opladen. Er zitten geen grenzen aan hoelang ze in haar pantervorm kan blijven; het is hetzelfde voor haar als haar mensenvorm, geen enkele fucks.
x Geschiedenis; x Samen met haar doodgewone ouders leefde ze tot haar tiende in een rijtjeshuis in San Francisco. Een drukke stad, waar ze iedere dag opnieuw moest uitkijken voor gevaar. Gezien ze er best vaak in haar eentje rondliep. Haar moeder, een welbekende zangeres in kroegjes die in de buurt zaten, had nauwelijks tijd om voor haar te zorgen. Ze was best vaak weg en haar vader had een eigen reisbureau bedrijf. Die volgens zeggen niet verkeerd liep. Haar vader was er vrij vaak enthousiast over hoe de dag dan somber begon maar uiteindelijk een aantal boekingen had gehad. Toch waren ze beide fulltime bezig om een beetje rond te kunnen komen. Veel geld hadden ze niet en al helemaal niet voor een oppasser. Van jongs af aan had ze voor zichzelf moeten zorgen, wat haar uiteindelijk wel harder heeft gemaakt dan een gemiddeld tienerkind van haar leeftijd. Ze is er dan ook wel aan gewend geraakt om voor haar eigen prakkie en stuff te zorgen. Melody leefde dan ook meer op straat dan in haar eigen huis, ging met vele vrienden om en was best bekend op school. Alles liep eigenlijk op rolletjes, ze had af en toe wel in de gaten dat ze anders was dan anderen kinderen. Maar dat waren kleine momentjes die gauw genoeg weer over gingen, ze had er nooit echt bij stil gestaan en over nagedacht over wat het zou kunnen betekenen. Soms had ze daadwerkelijk ook een lichaamsdeel dat ze veranderd had, voor een aantal seconden. Echt een lichaamsvervorming waar ze niet haar vinger op kon leggen hoe ze dat precies gedaan had. Toch vielen die niet echt op voor anderen waar ze op dat moment toevallig bij was, al helemaal niet voor haar ouders. Ondanks dat haar ouders er niet veel voor haar waren was ze dus een gewoon meisje, alles liep op rolletjes. Tot op het moment dat ze na veel heisa er achter waren gekomen dat het bedrijf van Jason helemaal niet goed meer liep, hij diep in de schulden zat en iedere avond voor ‘overuren’ simpelweg zijn plek achter de bar had gemaakt. Melody was naar boven gestuurd, terwijl haar ouders een fikse ruzie hadden in de woonkamer. Huilend had ze zichzelf op haar bed gestort, nog niet eerder had ze zich zo alleen gevoeld. Glas brekende geluiden klonken vanuit de keuken, borden die kapot werden gesmeten en vooral gescheld en geschreeuw. Angstig drukte ze haar handen tegen haar oren, trok haar deken zo ver omhoog dat het geluid voor een deel weggevaagd werd. De volgende dag werd het haar duidelijk dat haar ouders niet meer hetzelfde waren. Haar moeder lag op de bank, haar gezicht kenmerken waren zoveel beter te zien dan de andere dagen. Maar dat kon ook komen doordat haar make-up merendeels was uitgelopen. Depressief had ze de dag doorgebracht, Melody naar buiten gestuurd met geld om een zak aardappels te gaan halen. Ze wist zelf ook dat ze liever niet haar in de buurt wou hebben. Vlak voor gebruikelijke etenstijd kwam ze terug, met niet meer dan een halve kilo aardappelen. Ergens had ze haar moeder boos verwacht om het feit dat ze niet eerder terug was gekomen, maar verbazingwekkend genoeg was het huis in eerste instantie stil. Een rilling liep over haar rug heen. ‘’Mam?’’ Vroeg ze met een zachte stem. Vader kwam gauw nadat zij thuis komen was ook binnen, waardoor ze schrok en zich wit getrokken omdraaide. Hij gaf haar een kus op de kruin van haar hoofd, waarna hij naar zijn kantoor vertrok. Zoals hij iedere avond deed, het laatste papierwerk afmaken van de dag. Al had ze het idee, aan zijn houding te zien die hij had gehad zodra hij binnen was gekomen, dat hij niet helemaal hetzelfde meer was. Eenmaal alleen in de keuken had ze de zak neergelegd. Geen minuut later volgde er een schreeuw vanuit de kamer wat het kantoor voorstelde van haar vader. Ze maakte zich al struikelend een weg naar boven, begaf zichzelf tegen de deuropening. Haar vader op zijn knieën, bloed trok in zijn nette pak. Amanda had zichzelf van het leven beroofd door met het pistool, wat in een kluis gelegen had, een kogel door haar hoofd geschoten te hebben. Politie was langs geweest de afgelopen dagen en ze had haar vader nauwelijks gesproken. Als hij al tevoorschijn kwam vanuit zijn kantoor dan was het om een fles whiskey uit de kast te trekken en zich daar de komende paar uren mee te bezatten. Er werd vanaf het moment dat haar moeder gestorven was niet meer voor haar gezorgd, eten gekocht of überhaupt naar haar omgekeken. Melody voelde zich alleen gelaten, niet meer bekend met de familie die ze had. Een week later was ze het zat om steeds geld te moeten pakken uit het ‘verboden’ laatje en zelf eten te moeten koken. Bovendien wou ze haar vader zien, vragen hoe het ging. Onschuldig klopte ze de deur, opende die zodra er geen antwoord kwam. Ze zag een gebroken man, herkende hem niet als haar vader, die met zijn rug naar haar toegekeerd zat. ''Papa? Gaat het?'' Durfde ze bijna niet te vragen, kwam door de deuropening heen en sloeg de deur met een piepend geluid achter haar dicht. Hij draaide zich om in de computerstoel waarin hij zat, ogen rood van het huilen wat hij had gedaan. Er zat duidelijk meer achter dan enkel de zelfmoord van zijn vrouw en haar moeder Amanda. Ze voelde een akelige warmte over haar lichaam heen kruipen, al gaf ze er weinig aandacht aan. Het zou vast door de open haard komen die hout aan het verslinden was. Ze kreeg haar vader in het oog, zag hoe ook bij hem de rimpels duidelijker waren geworden. Een oranje gloed viel over zijn gezicht door het open haard vuur. 'Amy, ben jij dat?' Jason stond op, had een heel andere blik opgezet. ''Amy? Wie is Amy?'' Vroeg ze voorzichtig, liep enkele passen achteruit zodra hij sneller op haar afkwam en de ruimte tussen hen verkleinde. ''Papa, wie is Amy?'' 'Ik heb je gemist, het spijt me dat ik niet gebeld heb. Mijn vrouw..' Voordat ze het wist zat ze vast tussen de dichte deur en het lichaam van haar bloedeigen vader, de angst kroop omhoog vanuit haar rug. Hij was zo dichtbij, niet normaal dichtbij. ''Wat doe je, papa?! Ik ben het, Melody.'' Een blik van herkenning was niet te vinden bij hem en zodra ze in paniek in zijn zwart verbreedde pupillen keek, had ze pas door hoe verblind hij was door zijn eigen emoties.. zijn eigen rouw fase. De lippen van de man zogen zich vast aan haar nek, waarbij hij een hand in haar hals vastklemde. Melody wilde gillen, knijpen in haar armen om wakker te worden uit deze nachtmerrie. Aan haar haren trekken. Tevergeefs was dit de realiteit. Tegen de tijd dat ze haar kracht teruggekregen had, was het al te laat. Gebroken lag ze op de grond. Haar lichaam was aangeraakt op plaatsen waar ze nog een lange tijd niet aan wou denken. Tranen had ze niet, daarvoor waren haar emoties nu uitgeschakeld. Roerloos lag ze in een foetus houding, wensende dat haar leven over was.
Gestommel klonk beneden vanuit de woonkamer, maar de energie om op te staan en te gaan kijken wie of wat het was had ze niet. Een stem schreeuwend om haar vader, enthousiast, klonk door het huis heen en uiteindelijk waren de voetstappen te horen op de trap. Het leek eeuwen te duren en toch was het niet langer dan drie minuten voor de vrouw de deur van het kantoor opende. Van schrik slaakte ze een gil, sloeg haar hand voor haar mond. Verder was het niet tot Melody door gedrongen, energie was niet te vinden bij het arme meisje, waardoor het zwart voor haar ogen werd. 'Melody. Melody? Word wakker. Dit kan zo niet langer. Arme ziel, wat is haar overkomen. Jason. Hij zou afgeslacht moeten worden. Nee! Melody, Melody, Melody. Wat is hier aan de hand?' Het kind haar ogen schoten open, haar bovenlichaam kwam recht overeind te staan en haar ogen stonden wijd open. Angstig gilde ze de longen uit haar lijf. Het was haar eindelijk gelukt, ze kon de lucht vrijlaten uit haar longen en haar stem laten werken. Maar daar bleef het niet bij, uit paniek begon ze te huilen en drong het niet tot het arme meisje door waar ze was en wat er nu precies gebeurd was die avond. Drie dagen had ze in bed gelegen, als in een soort coma ter uitputting van energie. Twee meisjes stormden de kamer binnen. Eén gekte ontstond in haar hoofd, had haar knieën opgetrokken en weende in shock heen en weer. Voor ze het wist waren er vier armen om haar heen geslagen, herkende ze langzaam maar zeker de meisjes die bij haar in de kamer stonden. Melissa en Zoey, haar nichtjes van haar vaders familie kant. Melody opende haar mond om iets te zeggen, maar ze wist geen woorden te vormen waardoor ze evengoed gewoon niks kon zeggen. Het werd haar duidelijk, naarmate de tijd verstreek en inmiddels ook haar tante de kamer binnen was gekomen, dat ze niet langer bij haar vader woonde. Hij was ergens anders heen gebracht en eigenlijk interesseerde het haar vrij weinig na hetgeen wat hij haar had aangedaan. Melody was niet vaak naar nichtjes geweest, vanwege het geldtekort om te reizen vanuit San Francisco naar Miami en Florida. Zelden. Waardoor ze hen nauwelijks kende, niet eens wisten of hen ook mutanten waren en of ze hen zouden accepteren zodra ze door kregen dat zij er wel één was. Zorgen vulden haar hoofd, die met de tijd verstreken. Ze leerde hen steeds beter kennen. Zoey's ouders waren zorgrijke ouders, waar ze gelukkig mee was. Met de tijd kreeg ze te weten dat ze niet de enige was met een mutatie. Ook haar nichtjes waren ermee geboren, ieder een eigen bijzondere kracht. Twee jaar heeft ze bij Zoey thuis doorgebracht samen met Melissa, genietend van ieder moment dat ze niet langer thuis alle ellende meemaakte. Dit ging zo door tot er plotseling twee vrouwen op hen zaten te wachten toen ze thuis kwamen van een middagje gezellig shoppen. Eigenlijk zouden ze home alone zijn geweest, indien het niet aan hen lag om binnen te hebben gezeten. Buiten de twee vriendinnen om had Melody nooit geweten of er überhaupt bij stil gestaan dat er nog meer mensen op de wereld waren met een speciale kracht, stromend door hun bloed en gecreëerd in genen. Totdat ze op het eiland terecht kwam en daar haar krachten beter heeft leren kennen. Sinds de dag dat haar vader haar ellende aangebracht heeft is er weinig meer van het vrolijke meisje overgebleven. Of het kwam door het opgroeien, haar tiener hormonen, haar nichtjes of haar mutatie.. het zou er allemaal mee te maken kunnen hebben. Maar één ding is zeker: Melody is sterker geworden en niemand zal haar maar ook aan kunnen raken zonder toestemming, dat is wat ze zichzelf belooft heeft.
