Chilllzzzz » Reserved

-×- Felix was er nu al ongeveer een week, soms was hij alleen niet geheel blij met zijn progres en nam het initiatief op zich. Hij was naar een lokaal gegaan… misschien nog een paar keer hen en weer, even een sigaretje, dan een koffie… dan ineens iemand op de gang om mee te praten. Alles behalve het leren en oefenen met wat hij wilde doen dan.  Toen hij terug liep viel hem op dat zijn schoenen in eens wel erg hol klonken. Ook toen hij de klink naar beneden was gedrukt had dit een korte piep gelaten.
Felix begon nu wel, in de raam vitrine te zitten en de boeken goed door te nemen. Dit nam behoorlijk wat tijd in wat hij niet voor gedacht had. “Hnn…” klonk hij kort en liet een flinke zucht. Hij snapte haast niets van die theorie boeken, eenmaal dat hij het als praktijk bracht… Hingen al snel ijspegels aan het plafon en het was spontaan een graad of 10 haast 20 gezakt. Ook leken deze pegels niet snel te smelten of iets in die trant. Daarbij was hij ook niet slim geweest en had zichzelf ingesloten.

De deur stond open naar buiten toe wat een walm van kou naar buiten liet gaan. Felix stond echter niet al te vrolijk te rillen. Zijn armen om zich heen geslagen terwijl hij grommend het boek door zat te bladeren. Hij raakte meer gefrustreerd erdoor en maakte het tot plots nog erger… ijspegels, een ijspad naar buiten toe, zeker een meter of 2 was ijs op de gang. In het lokaal lag vooral ijs, maar ook sneeuw en water. Met handen in het haar, benen in kleermaker zit ellebogen op zijn knieën zat hij na te denken… hoe moest hij dit nu weer op lossen?!

Oké, dag twee op het eiland dat volgens Jean veilig was. Hoe geweldig het ook klonk, dat was het niet. Ten eerste omdat Wyot zich alles behalve veilig voelde en ten tweede omdat hij geen idee had wat hij moest doen nu hij niet kon vechten. Misschien dat hij eens moest gaan rondkijken bij de klaslokalen, misschien dat er een leraar was die hem wou leren lezen of schrijven. Of misschien dat hij het zich zelf wel kon leren. Zo moeilijk kon het toch niet zijn? Iedereen deed het, dus dan moest hij het ook kunnen, althans dat hoopte hij. De gang waaraan de lokalen lagen was verlaten, wat waarschijnlijk kwam doordat het al redelijk laat was. Een koude tochtvlaag zorgde ervoor dat Wyot stil bleef staan. Zijn blik viel op een ijs pad waarvan hij vrij zeker wist, dat het er een seconden geleden nog niet gelegen had. Een lichte frons verscheen op zijn voorhoofd. Wat was hier aan de hand? Langzaam liep hij verder, maar niet voor hij zijn zwaard had laten vertrouwen. Het koele gevest voelde vertrouwd aan in zijn hand, ook al had hij het wapen al zeker 70 jaar niet gebruikt. Nee, in de laatste oorlogen waarin hij had gevochten had hij moderne wapens moeten gebruiken. Geweren, mitrailleurs en granaten. Zo nu en dan had hij wel eens zijn boog tevoorschijn getoverd, gewoon omdat hij er zin in had of omdat hij geen ander wapen binnen handbereik had maar zijn zwaard? Dat had hij al in geen jaren meer vast gehad. Wat niet betekende dat hij het niet meer zou kunnen gebruiken, zeker niet. Hoe dichter hij bij het lokaal kwam hoe kouder het werd. Aarzelend liep hij het lokaal in, zijn blik viel onmiddellijk op de jongen die in één gedoken achter een paar enorme ijspegels zat. Oké, dat was nieuw. “Hé, kid gaat het goed?” zei Wyot, die ondertussen zijn zwaard iets had laten zakken. Deze jongen vormde duidelijk geen bedreiging, ja misschien voor zichzelf maar niet voor hem. “Kun je eruit komen? Of moet ik je helpen?” vervolgde Wyot vriendelijk. Waarna hij de jongen voor een moment zwijgend in zich op nam. Misschien was zijn blauwe haar nog wel vreemder dan de enorme ijspegels om hem heen. Ja, dat blauwe haar was zeker vreemder.

—x Zelf oefenen, zelf alles onder de knie krijgen. Natuurlijk was deze stomkop zo koppig geweest dat hij het nu goed verprutst had. Hulp vragen was niet zijn beste punt geweest, dat zeker niet. Maar vooral nu had hij het beter wel kunnen doen. Zijn goud kleurige ogen liet hij nog een keer over het lokaal heen gaan. ijspegels hingen aan het plafon, aan tafels, vensters, raamkozijnen en nog veel meer. Water drupte van een hoekje vandaan. De kou hing gewoon op de grond als een soort mist hing het er. Alles zag wit of blauw van sneeuw of ijs. De kou was nog erger dan Felix zelf had kunnen bedenken. Licht grauwe huid en ietsjes paarsige lippen bleef hij zitten rillen. Het boek opnieuw door bladeren, tot frustratie aan toe. Hij snapte er niets meer van en kreeg alleen maar grotere vraagtekens met hoe hij dit moest gaan oplossen want het ijs leek niet op elk moment te gaan smelten.

Felix was opgestaan en besloot het te breken op een manier. Slaan had hij gelijk al uit zijn hoofd gehaald, een goeie trap… dat moest dan wel werken! Hij nam een kleine afstand en probeerde zich te concentreren. Hij haalde met een kracht uit, recht tegen een van de ijspegels dat hem gevangen hield. In het lokaal galmde het kort, alsof je in een grot kwam z’n soort galm. Er sprongen wat tranen in Felix zijn ogen en hinkend ging hij alweer zitten. Die trap had geen sikkepit uitgehaald en nu zat hij daar met een last in zijn been. Hij had kort zitten vloeken voordat hij voorover gebogen was gaan zitten, benen in een kleermaker zit, handen in het haar. Hij moest het beste maar hopen…

Alsof zijn hoop was gehoord keek hij op toen hij iets hoorde. Ook al hoefde je niet hard te praten, het bereikte hem dan ook wel. De man in de deuropening vroeg of alles ging, wat droogjes keek Felix hem echter aan. De kou maakte hem iets kribbig dan hij gewild had. “Het gaat niet echt goed… en ik kom er niet uit.. probeer het ijs niet te trappen, je komt er niet doorheen. “ Zijn stem galmde ook door de ruimte heen. Dat deze man vriendelijk bleef, werkte echter toch wat op hem waardoor hij kleintjes glimlachte. “Als… je kan helpen graag… ik denk dat ik het anders alleen maar ga verslechteren…” Ook al was z’n stem opgewekt het trilde wel van de kou. “Pas op… denk dat het wel glad is.

Occ;; Okay… hoop dat het iets is, wilde iets fatsoenlijks posten… maar mind was like… NOPE YOLO!

De jongen met het blauwe haar leek geïrriteerd, al kon Wyot dit wel begrijpen. Hij zou zelf waarschijnlijk ook chagrijnig zijn wanneer hij opgesloten zat. De stem van de jongen galmde door de ruimte, het was duidelijk dat hij zich geen raad meer wist met de hele situatie. Trappen tegen het ijs had niet gewerkt, natuurlijk had dat niet gewerkt het ijs was daarvoor veels te druk. Gelukkig, kende Wyot wel een paar trucjes. Hij liet zijn  zwaard iets langer en iets zwaarder worden. “Als… je kan helpen graag… ik denk dat ik het anders alleen maar ga verslechteren…” zei de jongen. Dus hij had dit zelf gedaan? Hij had de temperatuur in het klaslokaal laten dalen en zichzelf ingesloten tussen een stel ijspegels? Dat was niet heel handig. Al had hij eigenlijk geen recht van spreken, de eerste keer dat hij zijn mutatie had gebruik had hij bijna zijn beste vriendinnetje vermoord. Niet met opzet natuurlijk, maar de jongen met het blauwe haar had zichzelf waarschijnlijk ook niet met opzet opgesloten. Wyot liep wat dichter naar de ijs kooi toe, keek voor een moment bedenkelijk naar de ijspegels. “Ga wat verder nar achteren, ik wil je geen pijn doen.” zei Wyot rustig. Het voelde goed om in een situatie  terecht te komen waar hij raad mee wist. Geen rare moderne apparaten, geen vreemde gebruiken en gewoontes. Nee, gewoon een jongen die zichzelf opgesloten had in het ijs. Oké, dat was geen hele normale situatie maar toch hij wist wat hij moest doen en dat was wel weer eens even fijn. Sinds hij in 2035 terecht was gekomen, voelde hij zich gevangen in een wereld die hij niet begreep en het feit dat hij niet mee mocht vechten in de oorlog hielp hier niet bij. Nadat de jongen iets weg was gestapt bij de ijspegels, hief Wyot zijn zwaard. “Bedek je ogen.” beval hij, nog altijd met een vriendelijke ondertoon in zijn stem. Een harde slag op de juiste plek en het grootste gedeelte van de ijspegel brak af. Nog twee van die slagen en twee andere ijspegels braken ook. “Je kunt eruit.” zei Wyot kalm, terwijl hij het zwaard liet zakken. “Zullen we hier maar weg gaan? Misschien dat als jij weg gaat de boel ontdooit?” zei hij. Zijn zwaard liet hij verdwijnen, als het goed is had hij die niet meer nodig en anders kon hij hem ook zo weer tevoorschijn toveren. Dat was het mooie van zijn mutatie, hij hoefde nooit een wapen bij zich te hebben. Hij kon zijn wapen binnen een seconden tevoorschijn halen en in diezelfde kon hij zichzelf klaar maken voor de strijd. “Ik ben Wyot trouwens en jij?” Stelde hij zichzelf voor aan de jongen met de blauwe haren. Wetend dat hij de jongen niet voor eeuwig de jongen met de blauwe haren zou kunnen blijven noemen, misschien liepen hier nog wel meer jongens met blauwe haren rond.

Hij keek wat heen en weer om in de hoop nog wat te kunnen doen. Dit was helaas niet echt het geval en begon wat te panieken dat hij vast zat. Dood ging als het op deze graden door ging rond om hem heen. Zijn goudgele ogen keken naar de andere jongen. Zijn pupillen werden wat groter en hij begon toch wat… onzeker te worden. Zwaarden, gave dingen mits je deze niet goed zou gaan gebruiken. Het werd ook nog een stukje groter en de jongen slikte even. Hij liep zo ver mogelijk naar een hoek toe na de woorden van hem, ‘Ga wat verder nar achteren, ik wil je geen pijn doen.’ Heel slecht van Felix, maar hij had het nu pas meer door dat hijzelf diegene was dat het panieken, geïrriteerd reageerde. De man tegenover hem, met een dergelijk scherp wapen naar zijn idee. Had toch altijd nog rustig gebleven. Dit ging hij ook doen en ging zo ver mogelijk naar achteren, tot de kou in zijn kleding naar zijn huid trok. Gevolg door een commando, Felix had nog nooit commando’s opgevolgd.. maar dit keer leek het hem ook wel goed zo. Voorzichtig keek hij nog even waarna hij zijn ogen begon te bedekken. Nu zag hij enkel nog maar zwart doordat hij naar zijn hand aan het kijken was. Hij hoorde wat breken, vallen vervolgd door dezelfde stem dat hij eruit kon. Hij was blij, want van het rillen werd hij echter niet meer warm.
Hij keek rond, nu pas meer doorhebbend welke schade hij zelf had aangericht. Het zag in het gehele lokaal wat.. ijzig. ‘Ja… ja dat zullen we maar doen…’ Zijn reactie was toch wat afwezig en zijn tonen waren wat hoop opgegeven. Wat verbaasd keek hij naar de jongen toe bij het voorstellen, wat sneller dan net reageerde hij echter wel. ‘Ik ben Felix.. .Leuk je te ontmoeten, zou willen echter in andere omstandigheden.’ Hij had een wat schuin glimlachje gegeven omdat het toch wat akward was met de huidige omstandigheden. ‘Hete choco? Ik trakteer?’ ook dat klonk wat trillerig door de kou. Tevens stond hij daar met armen over elkaar geslagen en schouders die op en neer gingen. Jas… pfu, kende hij niet. Wel een handig iets om toe te voegen!