Hee you! Do you want to talk? &Jade of Aria

Vrolijk liep Delano over het schoolplein. Alles was nog besneeuwd en de sneeuw onder zijn vanz knerpte. Hij hield van de winter, vooral van de maand februari. Dan waren de meeste mensen vrolijk en dan was het voorjaar ook weer aantocht.
Toen hij nog bij zijn ouders woonde in Beverly Hills was dit de maand waarbij het gemiddeld 20 graden was. Af en toe een regenbuitje, maar dat was het dan ook. Hier was dan ook een dikke pak sneeuw, dat zag er best wel indrukwekkend uit. Hij zag niet zo heel erg vaak sneeuw, als hij sneeuw wilde zien ging hij wel naar Canada. Ook al wilde hij dat liever niet, want hij vond zon, zee en strand veel beter.
Daardoor had hij vaak ook altijd wel een kleurtje door veel zonnen. Oké, dat klonk misschien gay, maar dat boeide hem niet. Als mensen hem gay vonden dan vond hij dat niet erg. Hij had soms zo zijn trekjes, maar dat had iedere jongen wel ook al was hij waarschijnlijk de enige die dat echt toe zou geven. Dat was dan ook gelijk zijn beste reden  waarom hij het niet erg vond wat mensen van hem dachten, als het maar positieve dingen waren; want hij wilde liever niet slechte dingen horen uit de gedachte van andere mensen.
Delano kon immers gedachte lezen van mensen. Soms deed hij dat expres als het een leuk meisje zou zijn, maar vaak gebeurde het per ongeluk dat hij dingen mee kreeg. En dan was het niet leuk als mensen negatieve dingen over hem dachten.

De sneeuw onder zijn schoenen begon wat soppig te worden. Hier hadden dus al wel veel meer mutanten gelopen. Onderzoekend keek hij rond. Het pad gaf aan dat er meer mutanten hadden gelopen, maar wie die allemaal gebleven waren dat mocht Joost weten. Met een diepe zucht deed hij de door open om naar binnen te gaan. Buiten was geen mutant te bekennen, best wel jammer vond hij. Anders werd het hier ook zo snel zo stil en dan wel hij nog liever naar huis toe. Maar hij was hier juist naar toe te komen om weer geleerd en wel thuis te komen. En daar hield hij zich dan ook aan. Hij zou alles leren over zijn mutatie´s en wat hij er nog meer mee kon, en dan ging hij zijn familie helpen en anderen mensen en mutanten.
Met die gedachten in zijn hoofd liep hij de living room binnen. Het was hier zelfs donker doordat de gordijnen en de lichten nog uit waren. Delano kreeg een beetje het gevoel alsof er een surprise party voor iemand was geregeld of iemand dood was gegaan. Het was eigenlijk best wel eng, vond hij. Een beetje gespannen liep hij naar de gordijnen en opende ze allemaal. Het licht van de buiten vulde al gelijk de hele living room, dat scheelde wel weer wat elektriciteit.
Een beetje verveeld plofte hij op de bank. Waarom was er nu nog geen mutant te bekennen?  Het was immers lunchtijd geweest. Afwachtend keek hij naar de deur van de living room hopend dat er nog iemand hem gezelschap kwam houden.