Where there's no struggle, there's no strength

Raven’s past: The day his dad met Davey
“You’re cheating!” Beschuldigend keek Davey, Raven aan. Die haalde nonchalant zijn smalle schouders op, keek het jongetje met zijn helder blauwe ogen uitdagend aan. “Prove it!” zei hij, een lichte grijns speelde op zijn gebarsten lippen. Het was al bijna anderhalve dag dat hij voor het laatst iets gedronken had. Zijn hoofd bonkte en zijn handen trilde, toen hij de schaakstukken weer op hun oorspronkelijke plaats zetten. “Want to give it another try? Or are you scared?” Raven trok zijn wenkbrauw op, waardoor de wond vlak boven zijn oog weer open sprong. Zacht vloekend ging hij met zijn hand langs zijn voorhoofd. Bloed gleed over zijn hand en langs zijn vingers. “Maybe we should stop.” zei Davey aarzelend, terwijl hij wat ongemakkelijk heen en weer schoof op de betonnen vloer. “No, no. I want to play.” zei Raven, terwijl hij een van de schaakstukken een naar voren zetten. “Your turn.” zei hij. Hij klemde zijn kaken op elkaar, in een poging geen blijk te geven aan de misselijkmakende pijn. Een tijdje schaakte Davey en Raven zwijgend. Geen van beide hadden ze door, dat de deur bovenaan de trap open ging. Het zware gewicht van Niall deed de smalle trap kraken. Met een ruk draaide Raven zich om. Bij het zien van zijn vader kromp hij licht in één. “Who is that?” stamelde de man, terwijl hij verward naar Davey keek. Ook in Raven’s ogen was verwarring te lezen. Hoe kan het dat zijn vader hem zag? Het was toch een fantasie? Een vriendje die hij had bedacht om zich niet zo alleen te voelen in de donkere kelder. Raven keek naar Davey, maar het blonde jongetje was verdwenen evenals het schaakbord dat tussen hen in had gestaan. Met drie grote stappen stond Niall voor hem, trok hem ruw aan zijn arm omhoog en schudde hem door elkaar. “Who was that?” brulde hij. De alcoholwalm die om hem heen hing, maakte Raven misselijk. Hoeveel flesjes bier zou hij vandaag al achterover hebben geslagen? Tien? Twintig? Dertig? “Answer, you little piece of shit!” schreeuwde Niall, terwijl hij hem zo hard aan zijn arm heen en weer schudde dat Raven bang was dat zijn arm era f zou vallen. “I don’t know what you’re talking about. I’m the only one here, dad.” zei hij zachtjes. Waar hij de moed vandaan haalde wist hij niet. Hij wist alleen dat het hem nog wel eens van pas zou kunnen komen, dat zijn vader zijn fantasieën zag. Niall’s hoofd was onderhand rood aangelopen, de ader in zijn linker slaap klopte gevaarlijk. Raven’s hart ging als een razende te keer, angstig keek hij zijn vader aan. “Don’t lie to me!” schreeuwde zijn vader. “I’m not!” Zijn stem was niet meer dan een fluistering. Met een klap duwde zijn vader hem tegen de muur. Zijn hoofd sloeg naar achteren, tegen de betonnen wand. Sterretjes danste voor zijn ogen. Hij zakte op de grond in elkaar, sloeg zijn armen voor zijn hoofd; bang voor wat komen ging. Een trap in zijn buik, sloeg alle lucht uit hem. Happend naar adem kromp hij in één. “Don’t ever pull something like that on me, ever again!” siste Niall, waarna hij zich omdraaide en de trap weer opliep. Raven hoorde de deur achter hem in het slot vallen. Hoestend rolde hij zich op zijn rug. Zijn hoofd bonkte nog erger dan het enkele minuten geleden hadden gedaan. Voorzichtig ging hij met zijn vingers langs zijn achterhoofd. Voelde een nattige vloeistof aan zijn vingers. Bloed. Zacht beet hij op zijn lip. Huilen lukte niet. Zijn lichaam deed zijn best om al het vocht wat het nog in zich had vast te houden. De mens kon maar twee dagen zonder water, althans dat was wat zijn lerares hem een paar dagen geleden verteld had. Betekende dat dat hij dood zou gaan als hij hier nog lang zou zitten? Zou zijn vader dat echt doen? Zou zijn moeder dat laten gebeuren? Waarschijnlijk wel, zijn vader was gek en zijn moeder was als de dood voor hem. Iets wat hij haar niet eens echt kwalijk kon nemen. Tenslotte was hij zelf ook bang voor zijn vader. “Do you realise what this means Raven! You can make people see thingsI mean you dad saw me. So maybe you can make him see things that will drive him crazy!” zei Dave, die praktisch stond te stuiteren. Hij besteedde weinig aandacht aan het feit dat zijn vriendje op de vloer van de pijn lag te creperen, was veel te enthousiast over de mogelijkheden die Raven’s gave hen bood.

Raven's past: The day his mother died
Met een versleten teddybeer tegen zijn borst gedrukt, lag Raven te slapen. Hij had niet door dat zijn moeder zich in de kamer naast de zijne, probeerde te verdedigen tegen de klappen van zijn vader. Haar snelle voetstappen op de gang gingen volledig langs hem heen, evenals die van zijn vader. Maar haar ijzige gil, die zou hij zich tot op de dag van vandaag herinneren. Nooit eerder had hij zo veel angst in haar stem gehoord. Met een ruk was hij overeind gekomen. Zijn hart bonkte in zijn keel. Zijn benen sloeg hij over de rand van zijn bed. De vloer voelde ijskoud aan onder zijn blote voeten. Iets waar hij weinig aandacht aan besteedde. Duizenden vragen spookte door zijn hoofd. Wat was er gebeurd? Was zijn moeder oké? Waar was zijn vader? Zou hij hem slaan als hij nu zijn kamer uit kwam? Dat laatste besloot Raven voor lief te nemen. Hij rukte de deur van zijn slaapkamer open en stoof de gang op. Die was verlaten. Onderaan de trap lag zijn moeder. Ze lag doodstil. Haar been lag in een rare hoek en onder haar hoofd had zich een rode plas gevormd. Bloed. Als verstijfd bleef Raven staan. Hij knipperde met zijn ogen. Niet helemaal in staat, de situatie te bevatten. Hoe kon hij ook, hij was acht. Zijn blik ging naar zijn vader die met zijn handen in zijn hoofd aan de tafel zat, naast hem stond een fles whisky. Hij leek niet door te hebben dat Raven wakker was. Of het kon hem niks schelen, dat kon ook. Aarzelend liep Raven de trap af. “Mom?” zei hij zachtjes, terwijl hij naast zijn moeder op zijn knieën ging zitten. Met zijn kleine handjes duwde hij zachtjes tegen haar schouders. Er kwam geen reactie. “Mommy?!” zei hij nu wat harder, terwijl hij wat harder tegen zijn moeder aan duwde. Nog steeds kwam er geen reactie. Voorzichtig legde Raven zijn vingers tegen haar nek, iets wat hij wel eens gezien had op televisie. Hij voelde niks, geen hartslag, helemaal niks. Betekende dit dat ze dood was? Niet, het soort dood waar zijn klasgenootjes het over hadden wanneer ze soldaatje speelde. Nee, echt dood zoals de kat van de buren. Een rilling ging door Raven’s lichaam. Langzaam kwam hij overeind, de onderkant van zijn pyjama broek was rood gekleurd. Wat moest hij nu? Zijn moeder was dood. Zijn vader had haar vermoord. Verdrietig was hij niet. Waarom wis hij niet precies. Misschien omdat het nog niet tot hem door gedrongen was dat hij zijn moeder echt voorgoed kwijt was? Misschien omdat ze nooit echt als een moeder had gevoeld? Ze had hem nooit tegen Niall beschermd. Ze had hem nooit getroost als hij huilend opgekruld in zijn bed had gelegen. Ze had zijn wonden nooit verzorgd. Oké, ze had hem een aantal keer naar het ziekenhuis gebracht toen zijn verwondingen zo ernstig waren dat ze niet op zichzelf konden helen. Drie was hij geweest toen hij voor het eerst naar het ziekenhuis had gemoeten. Hij had een gat in zijn hoofd gehad en had de hele tijd lopen huilen. Zijn moeder had toen een teddybeer voor hem gekocht, om hem een beetje te troosten. Niall was woedend geworden toen hij erachter kwam. Ja, eigenlijk snapte Raven wel waarom zijn moeder hem nooit had verdedigd. Waarom ze nooit echt een moeder voor hem was geweest. Dit was voor hem echter niet voldoende om verdrietig te zijn dat ze er niet meer was. Wel was het voldoende om de haat die hij voelde voor zijn vader te doen groeien. Met zijn helder blauwe ogen keek hij naar zijn vader, die nog altijd bewegingloos aan de tafel zat. Ooit, zou hij die man laten boette voor wat hij hen had aangedaan.

Breathe me - Sia
Flares - The script

Raven's past: the two days it took for Raven to fall completely in love with Kate
Met zijn hoofd in zijn handen staarde Raven naar zijn geschiedenis boek. Morgen had hij een toets en zoals altijd had hij het leren uitgesteld tot het allerlaatste moment. Niet dat het voor hem noodzakelijk was om eerder te beginnen, zeker niet. Raven had een praktische feilloos geheugen. Alles wat hij zag en hoorde onthield hij, iets wat bijdroeg aan zowel zijn academische en muzikale vermogen, als zijn mutatie. Zachte muziek klonk, maar alleen voor degene die binnen dertig centimeter van Raven stonden een afstand die kleiner was dan degene die de meeste mensen van hem zouden houden. Behalve Kate, Raven had pas door dat het meisje naast hem stond toen ze haar hand op zijn schouder legde. Wat verbijsterd keek hij op, recht in de ogen van in zijn ogen het mooiste meisje op school al zou hij dat niet snel hardop zeggen. “Hey, you’re Raven right?” Met haar helder blauwe keek ze hem vragend aan, een vrolijke glimlach speelde op haar perfecte lippen. “Yes, I’m and you’re Kate.” constateerde hij, met een jongensachtige glimlach op zijn gezicht. Het was niks voor hem om vriendelijk tegen iemand te zijn die hem zonder duidelijke rede aansprak, maar hé het was niet zomaar iemand die hem aansprak, het was Kate. “Thomas said that you wrote the songs you guys played last night. I loved them, their beautiful, so deep and a little bit dark but that’s what makes them real.” zei ze, met nog altijd een vrolijke glimlach op haar gezicht. “Miss Smoke, this is a library. What means that you should not talk.” sneerde de bibliothecaresse, die toevallig net langs kwam lopen met een stapel boeken in haar handen. Kate trok een lelijk gezicht terwijl ze naast Raven op een stoel ging zitten en een beetje naar hem toe leunde. “Do you want to grab a coffee? Or do you have to study?” vroeg ze zacht. “I have time to grab a coffee, I’m a fast leaner.” antwoorde hij. Kate fascineerde hem, al wist hij niet precies waar dit door kwam. “Oh, really. So you could spend the whole afternoon with me and still ace this test? You did start learning today, right?” uitdagend keek ze hem aan. Raven grinnikte en sloeg zijn boek dicht. “I could definitely do that and yeah I just started one hour ago.” antwoorde hij, een vrolijke grijns op zijn gezicht. “How sure are you? Sure enough to make a bet?”  vroeg ze, terwijl ze haar wenkbrauw speels optrok. “Yeah, what kind of bet?” vroeg hij. Hij vond het moeilijk om hoogte van haar te krijgen, ze was anders dan de meeste meisjes van haar leeftijd. Mysterieuzer, intelligenter en vooral interessanter. “If you fail the test, than you have to play a song for me you never played for someone before, you have such a song, don’t you?” zei ze. “So, that’s what this is all about you want to hear one of my songs?” antwoorde hij. “Maybe.” zei ze, een lichte glimlach speelde op haar lippen. “Okay, but when I do not fail that test you’ve to play or sing me a song.” zei hij. “Deal.” zei ze, terwijl ze haar hand naar hem uitstak. Hij pakte haar hand, schudde hem terwijl hij haar met een scheve glimlach aankeek. “So let’s go, before that witch returns and she bans us from this library for live.” zei Kate, waarna ze overeind kwam en in de richting van de uitgang liep. Raven volgde haar voorbeeld.

“So, when are you going to play me song?” Met een brede glimlach op zijn gezicht, keek Raven naar Kate die samen met haar vriendinnen in het gras zat. Haar vriendinnen keken hem wat raar aan, iets wat haar weinig leek te doen. “You passed you’re test?” zei ze, terwijl een lok van haar donkere haar uit haar gezicht streek. “I aced it, I told you I’m a fast learner.” antwoorde hij. “Okay, a deal is a deal so how about now?” vroeg ze en nog voor hij antwoord kon geven was ze overeind gekomen. “Kate, I thought we were going to have a girls night tonight?” zei een van haar vriendinnen verwijdend. “We live at a boarding school, almost every night is girls night.” antwoorde Kate droogjes, ze griste haar leren jasje van de grond en trok deze aan. “I see you guys tomorrow.” zei ze, waarna ze zijn hand greep en hem mee trok. Wat verbijsterd volgde Raven haar. Lag het aan hem of vond Kate hem daadwerkelijk leuk? Maar waarom? Ze kende hem nauwelijks en hij was nou ook niet echt haar type. Als ze überhaupt een type had, zover hij wist had Kate nog nooit een vriend gehad of met iemand op school gezoen. Natuurlijk, kon het zijn dat wel eens iets had gedaan met iemand buiten de school maar toch. Ondertussen had Kate zijn hand weer los gelaten, liepen ze zwijgend in de school binnen. Meestal was het muziek lokaal gewoon open en anders had Raven wel een sleutel. Jesse vertrouwde hem en wist hoe belangrijk muziek voor hem was, bovendien had hij er geen problemen mee als de band na schooltijd oefende. Sterker nog, hij vond het geweldig dat de jongens het zo leuk vonden om muziek te maken. “Raven I’ve to warn you, I can’t sing and I can’t play an instrument.” zei Kate, een haast onzeker glimlachje was op haar gezicht verschenen. Iets wat hij nog niet eerder bij haar had gezien, maar wat haar niet verkeerd stond. “You were pretty sure you would win, weren’t you?” antwoorde hij, terwijl hij de deur naar het muzieklokaal opende. “Yeah, I was. Christine had been complaining about this test for two weeks, so I assumed that it was really hard and I didn’t think you could pull it off.” zei ze, terwijl ze op de piano kruk ging zitten en wat aarzelend een aantal toetsen indrukte. Raven ging op het bureau van Jesse zitten, zetten zijn handen naast zich op het houten blad. Zachtjes begon ze te zingen, terwijl ze haar vinger wat onhandig over de toetsen bewoog. Hij herkende het nummer wel, Breathe me van Sia een droevig en enigszins verontrustend liedje. Kate had gelijk gehad, ze kon geen piano spelen en ook het zingen ging haar niet heel geweldig af al was het ook zeker niet vals. Raven kwam overeind, liep naar haar toe. “Stand up, but keep singing.” zei hij zacht. Kate deed wat hij zei en Raven ging op de kruk zitten en begon te spelen. Moeiteloos bewogen zijn vingers over de toetsen. Haar stem werd iets zekerder, al was die nog steeds enigszins schor en hier en daar niet geheel cijfer. Toch, had haar stem iets. Iets wat hij niet geheel kon plaatsen, net zoals hij haar niet helemaal had kunnen plaatsen bij hun eerste officiële ontmoeting en hij dat eigenlijk nog steeds niet helemaal kon. “You didn’t sound that bad.” zei hij plagend, toen het liedje tot een einde was gekomen. “Oh.” Gespeeld beteuterd keek Kate hem aan. “Okey, sorry. You know, I’ll play a song for you. Not one I wrote, because you still lost but it’s a really nice song.” zei hij, waarna hij zich weer naar de piano draaide en zijn vingers weer op de toetsen legde. Om vervolgens te gaan spelen, toen hij begon te zingen sloot hij voor een moment zijn ogen. Halverwege het nummer was Kate wat dichter naar hem toe gelopen, waardoor ze nu praktisch tegen zijn rug aan stond. Toch speelde hij door, opgaand in het nummer maar zich wel degelijk bewust van de warmte van haar lichaam en haar handen die lichtjes op zijn schouders ruste. Nadat hij de laatste akkoorden had aangeslagen, draaide hij zich naar haar om. Zijn armen legde hij rond haar middel. Hun lippen vonden elkaar.