My mind won´t let you go {&Daniek}

Oh lights go down

In the moment we're lost and found

Valentijnsdag, het was weer zover, al had Daniek al jaren er niet meer naar omgekeken en ze had het daarom ook van haar vriendin moeten horen dat het Valentijnsdag was, zelf was ze het al helemaal vergeten. Ze had geen idee meer van wanneer de dag van de liefde plaats vond omdat het al geen betekenis meer voor haar had door wat er door de jaren heen was gebeurd. Of nou ja, misschien wel, het had wel een betekenis. Maar meestal was Valentijnsdag gewoon niet de dag voor haar geweest zoals het zou moeten zijn. Ze besloot om maar gewoon een douche te nemen en misschien kon ze wel wat met Minaye doen? Als die natuurlijk niet al wat ging doen met Rhaegys, wat waarschijnlijk wel het geval was. Niet dat het erg was, ze gunde haar vriendin namelijk al het geluk van de wereld en Daniek kon zichzelf ook prima vermaken met boeken. Rustig liep ze de badkamer in en draaide ze de douche open om haarzelf vervolgens uit te kleden en onder de straal te gaan staan. Rust en kalmte, dat vond ze altijd wanneer ze onder de douche stond. Kon ze even haar gedachten uitschakelen of juist over dingen nadenken, het lag er net een beetje aan wat ze wilde. Nu was had vooral haar hoofd leegmaken, en dat lukte dan ook prima.

Zodra ze klaar was bleef ze nog heel eventjes staan, gewoon om van de warmte van het water te genieten, maar drukte uiteindelijk wel de knop om en kwam ze onder de douche vandaan. Rustig droogde ze zichzelf af en droogde ze haar blonde haren. Net toen werd er op de deur geklopt, dat kon zelfs Daniek wel horen vanuit de badkamer sinds de deur niet heel erg geluiddicht was, daardoor kon Daniek ook vaak Minaye heel mooi horen zingen onder de douche, want die kon ook heel mooi zingen. Ze hoorde ook Minaye vanuit het keukentje tegen Daniek roepen dat zij de deur open moest doen want ze was heel druk bezig met haar haren krullen, en dat was ook veel werk met haar lange haren en met de krullen die ze erin wilde. Snel sloeg Daniek haar handdoek om haar lichaam heen en liep ze het badkamertje uit. ”Maar ik..” Begon ze waarbij ze wilde zeggen dat ze nog een handdoek alleen om had en ze dus niet.. Oh wel, iemand moest de deur open doen en Minaye was nu drukker bezig dan haar. Kalm liep Daniek naar de deur toe en maakte deze open. Zette deze natuurlijk niet wagenwijd open maar genoeg om door de kier heen te kijken. Ze zag meteen het vriendelijke gezichtje van de jongen die ze een paar dagen geleden had ontmoet en wie ze een rondleiding door de school had gegeven. Meteen kwam er een glimlachje op haar gezicht terwijl ze zichzelf zo veel mogelijk achter de deur probeerde te verstoppen. Hij zag er leuk uit in een overhemd en een zwarte broek, netjes gekleed en hij had een roos bij zich, omg. “Zou je met mij naar The Valentine´s Lounge willen?” Vroeg hij aan haar terwijl hij de roos omhoog hield. Lief begon Daniek zachtjes te lachen waarnaar ze hem met een vrolijke glimlach aankeek. ”Ja, wacht even.” Zei ze vrolijk waarnaar ze de deur weer zachtjes even dicht deed om snel naar de klerenkast te lopen. ”Wie was dat?” Hoorde ze meteen Minaye vragen met een plagende toon terwijl ze haar wenkbrauw optrok. Daniek glimlachte naar haar waarnaar ze kleren uit haar kast pakte. Niet echt spectaculair, maar dat was ook niet echt Daniek’s style, ze nam niet graag de aandacht van anderen. ”Delano, daar heb ik toch wel over verteld? Ik had hem een rondleiding gegeven, en hij vraagt me nu om naar de Valentijns lounge te gaan.” Legde ze uit aan haar vriendin terwijl ze de kleren vlug aan begon te trekken. ”Aaawhh wat een cutie, have fun he?” Zei ze lachend terug. ”Ja is goed,” Zei Daniek snel terug waarnaar ze eventjes met een vrolijke glimlach het meisje nog een laatste blik toe wierp. Al snel liep ze namelijk ook alweer naar de deur en maakte ze deze open. ”Oke, ja, dat wil ik wel.” Zei ze wat verlegen tegen de jongen terwijl ze de deur achter haar dicht trok en hier nog even verlegen tegen aan bleef staan, wachtend tot hij misschien zou beginnen met lopen..

Outfit

Tag: Delano | Words: # | Outfit: #

Oh lights go down

In the moment we're lost and found

Zelf snapte Daniek nog niet helemaal wat er aan de hand was, ze was echt helemaal niet meer bezig geweest met dingen als jongens, liefde of iets in die richting, misschien gewoon omdat Daniek begon te denken dat die dingen niet helemaal voor haar weggelegd waren, niet na alles wat er met Carl was gebeurd, ze had gewoon een zeer slecht vertrouwen in jongens gekregen daardoor. Nu moest ze wel toegeven dat Delano er niet uitzag als het type ‘badboy’ of een drugsgebruiker, of iemand die zijn vriendin sloeg en mishandelde, al had Carl er ook nooit zo uitgezien dus uiterlijk zei vaak nog niet alles. Ook was Delano tot nu toe nog heel lief tegen haar geweest, maar Daniek vond het gewoon altijd nodig om eerst even goed de kat uit de boom te kijken. Niet dat ze ‘nee’ tegen hem zou zeggen, zeker niet, want als hij bleef gewoon echt een grote schat te zijn - waarvan ze ook bijna zeker van was dat hij het was - dan zou ze spijt krijgen van dat ze hem los zou laten gaan. Het had gewoon tijd nodig, voor haar om iemand en vooral een jongen volledig te kunnen vertrouwen met haar en haar lichaam.

Al snel kwam ze weer de slaapkamer uit gelopen en ging ze wat verlegen terug tegen de deur aan staan, als een angstig jong hertje die stiekem ook nieuwsgierig was en de wereld wilde verkennen, maar dit nog niet helemaal aandurfde en net dat kleine zetje in haar rug nodig had om op avontuur uit te gaan. Ze keek hem glimlachend aan wanneer hij haar ook een stralende glimlach liet zien en streek even kort een blond lokje weg voor haar gezicht. “Wat zie je er leuk uit” Zei hij nu tegen haar en zachtjes begon ze wat kleur op haar wangen te krijgen. Gelukkig maar, want Daniek had niet zoveel fancy kleren, eigenlijk alleen maar gewone normale kleren zoals ze gewoon altijd droeg. “Ik denk als je deze vast houd dat je er dan perfect uit ziet.” Zei hij er vervolgens achteraan waarbij hij haar opnieuw de roos aanbood, alleen nu pakte Daniek het wel aan. Kort rook ze er eventjes aan en glimlachte ze vrolijk naar de jongen. ”Dankje,” Zei ze nu met een zachtjes waarbij ze de roos dicht bij haar hield en hem nog steeds een verlegen blik schonk. Wanneer hij zijn arm in die van haar haakte keek ze hem eventjes in de ogen aan met een klein schattig glimlachje en kwam ze al snel weg bij de veilige deur en liep ze met hem mee. Kort legde ze eventjes twijfelachtig haar hoofd op zijn schouder en werd haar glimlach iets breder waarbij ze zachtjes even lachte. Blij dat hij haar mee nam.

Stilletjes liepen ze verder door de gangen heen en nog een keer rook Daniek weer even aan de roos, genoot ze gewoon even van de rust en de stilte tussen hun. Niet dat ze graag had dat ze allebei stil waren ofzo, nee het was alleen zo dat Daniek geen grote prater was, zeker niet in het begon. Dan was ze nog enorm verlegen en wist ze nog niet zo goed wat ze moest zeggen enzo, ze vond stiltes gewoon helemaal prima zolang er een goede sfeer hing. Nu kwamen ze al redelijk snel aan bij de Valentijns Lounge en hij opende de deur voor haar zoals een echte gentleman. “Welcome my Lady.” Zei hij waarbij hij zelfs een kleine buiging voor haar maakte. Well, thank you.” Zei ze vrolijke glimlachend terwijl en rustig liep ze naar binnen. Serieus, ze hadden echt wel veel moeite gestoken in dit project, het zag er allemaal prachtig uit, echt een Valentijns Lounge. Het was werkelijk zo mooi allemaal, helemaal perfect. “Wil je misschien wat te drinken?” Vroeg hij lief aan haar terwijl Daniek luisterde naar de muziek die afgespeeld werd maar al snel richtte ze haar aandacht weer op Delano. Ze knikte eventjes zachtjes met een lieve glimlach op haar gezicht. ”Ja hoor, ik wil wel wat drinken, maakt niet uit wat.” Zei ze er achteraan terwijl ze haar schouders ophaalde en haar mondhoeken wat verder optrok. “Had ik je eigenlijk al verteld dat ik het echt heel erg leuk vind, dat je met mij samen hier heen wil?” Vroeg hij vervolgens voorzichtig waardoor Daniek zachtjes begon te blozen, zeker na die knipoog van hem. Ze schudde blozend haar hoofdje. ”Nee, maar natuurlijk wilde ik met je mee, ik ben blij dat je mij gevraagd hebt, dat is echt lief, aardig en leuk..” Zei ze er zachtjes op terug met een verlegen stemmetje..

Tag: Delano | Words: # | Outfit: #

Oh lights go down

In the moment we're lost and found

Daniek was misschien op het moment niet het meest geschikte meisje om een relatie mee te hebben omdat ze nog steeds te bang was om weer iemand binnen te laten, om weer iemand op die manier lief te hebben zoals ze al een keer had gedaan, maar hoe had dat toen geëindigd? Precies, niet heel goed. Blauwe plekken, een gebroken hart en een baby. Natuurlijk had Daniek er altijd voor hun kunnen liezen om het weg te laten halen maar zo was Daniek niet, ze kon geen mens pijn doen en het maakte niet uit hoe klein het mocht zijn. Iedereen verdiende het om kans te krijgen op leven in haar ogen en wie was zij dan om de toekomst van een kleine baby weg te nemen. Want hoe je het ook wende of keerde, hij had een toekomst ondanks dat het misschien nog niets mocht zijn. Hij kon iets maken van zijn leven, of niet. Alleen die keuze was niet aan haar om te nemen. Ze kon ook moeilijk weten wat de jongen ging doen met zijn leven, maar goed of slecht, hij verdiende een kans.

Daarom was het voor haar alleen wel moeilijk geworden om weer iemand maar niet dat het onmogelijk was, want dat was het ook zeker niet. Delano was al in de goede richting en het enige wat hij nodig was tijd. Hij moest haar tijd geven om te laten zien dat het goed was en dat het ook goed zou blijven. Dat hij haar nooit pijn zou doen of haar zou verlaten voor een of andere reden. Hoe lang het ging duren? Dat wist ze natuurlijk niet, ze moest weer zeker zijn van alles en van wat ze wilde. Bovendien was Daniek ook nog lang niet klaar om iemand te vertellen wat er met haar gebeurt was. Dat kon ze gewoon niet, nog niet in ieder geval. Tot ze dat ook nog niet kon vertellen, kwijt kon aan iemand, wist ze ook niet of ze nog wel klaar was voor zoiets als een relatie. Maar alles had tijd nodig want alleen tijd kon helen. Zolang hij dit aan haar zou geven zou alles goed komen, daar was ze ook zeker van. Dan zou het niet lang duren voordat Daniek zichzelf in zijn armen zou werpen, als hij haar maar die tijd zou geven die ze nodig had.

Hij moest glimlachen wanneer Daniek hem ook vertelde hoe blij ze was dat hij haar mee had gevraagd, want dat was ze natuurlijk wel. Heel blij zelfs, zolang hij niet te snel zou gaan en ze het gewoon gezellig met elkaar zouden hebben. “Ga maar niet verder met dat lief, aardig en leuk… anders begin ik straks ook nog te blozen.” Zei hij terwijl hij haar in de ogen aankeek en bescheiden glimlachje Daniek terug naar hem waarna ze eventjes verlegen haar blik op de grond liet richten. “Ik ga nu even wat drinken halen voor je, voordat ik het vergeet,” Zei hij waarbij hij haar met een laatste glimlach nog aankeek voordat hij weg liep. Daniek gleed eventjes verlegen door haar blonde haren en beet eventjes op haar lip.

Ze wierp nog een laatste blik op Delano die weg liep naar het barretje waarnaar ze weer even in het rond keek en besloot om op een van de banken te gaan zitten. Het was niet ver van waar ze nu stond dus hij zou haar wel weer terug vinden. Dat was geen probleem, leek haar. Ze keek eventjes kort om haar heen naar de verschillende andere koppels, wist er ook wel een paar te herkennen en van sommige wist ze ook al wel dat ze koppels waren. Dat was het nu eenmaal het voordeel van Daniek, ze was verlegen en stil, obsedeerde meer maar daardoor wist ze bijna alles wat er aan roddels rond ging aan door de school. Ze herkende bijvoorbeeld het koppel waarmee de meeste jongens het op de school niet echt eens mee waren, meer omdat ze jaloers waren op de jongen voor het hebben van de prachtige brunette die ze stiekem aanbeden. Aly Elsevier, en er gingen verschillende verhalen over haar rond, sommigen zeiden dat het een heel lief meisje was met een goed hart terwijl anderen wisten te vertellen dat ze een hele grote bitch was. Nu bleek haar vriendje ook niet echt een lieverdje te zijn en daar waren de meningen niet over verschild. Dan had je ook nog de Franse jongen en het meisje die Cupid genoemd werd. Dan had je nog twee koppels en nog wat mensen waarvan Daniek niet wist of het koppels waren of gewoon vrienden. Zo ook het meisje met de Insecten, wat deed zij hier? Volgens iedereen was zij nogal een Loner en zeker geen lief en aardig meisje die erg veel van andere mensen hield? Misschien was dat dan toch niet waar?

Wanneer Delano weer terug kwam moest Daniek weer glimlachen en keek ze hem weer in de ogen aan. “Sorry dat het wat langer duurde, het was druk daar,” Zei hij waarna Daniek meteen eventjes knikte om te laten weten dat het wel goed zat. Ze ging er niet moeilijk over doen, vond het niet zo erg zolang hij maar gewoon haar niet alleen zou laten zitten en wel terug zou komen, wat hij ook deed dus het was goed. “Ik weet of je dit lust, ik vroeg gewoon om twee zoete drankjes…” Zei hij waarbij hij haar het drankje aanbood. Daniek nam het met een glimlach aan en nam er meteen een klein slokje van. Wel, dat het zoet was was zeker waar, maar het was wel lekker. Ze knikte eventjes goedkeurend en glimlachte opnieuw naar hem. ”Het is best lekker,” Zei ze zachtjes terug waarnaar ze opnieuw eventjes om haar heen keek. ”So, heeft mijn rondleiding je een beetje geholpen eigenlijk?” Vroeg ze nu ineens uit het niets. Geen idee waarom ze dat nu vroeg maar ze wilde iets zeggen, alles om de stilte te verbreken en interesse te kunnen laten zien. Ze wilde hem niet het gevoel geven dat ze hem niet zag zitten. Dat hij haar tijd moest geven was misschien al duidelijk aan haar verlegen gedrag en het feit dat ze zichzelf nogal gesloten hield, maar dat ze hem heel aardig vond wilde ze hem ook laten weten. Dat ze hem de moeite waard vond om een kans te geven..

Outfit

Tag: Delano | Words: # | Outfit: #

Oh lights go down

In the moment we're lost and found

Vriendelijk keek ze Delano aan terwijl ze nog een slokje nam van haar drinken en zonder dat ze het door kreeg waren haar wangen alweer een klein beetje rood geworden. “De rondleiding heeft echt heel goed geholpen, als je mij die rondleiding niet had gegeven, dan wist ik de weg nog niet eens naar buiten toe,” Grapte hij en zachtjes moest ze kort lachen terwijl ze het glas eventjes op de tafel neerzette. Plotseling kon ze zijn gedachten lezen doordat haar mutatie zijn mutatie opnam en begon te gebruiken. Veel controle had Daniek hier niet over, het was een feit dat andere mutanten nooit hun krachten op Daniek konden gebruiken, maar over het terugsturen had ze geen controle. Ze had dan ook die mutaties niet en wist natuurlijk ook helemaal niet hoe je ermee om moest gaan. Hij dacht erover dat hij over haar zou dromen. Daniek liet een zachte glimlach zien en probeerde de mutatie te stoppen. Ze wilde niet in iemands gedachten lopen rondsnuffelen. “Nog een keer heel erg bedankt voor die rondleiding,” Zei hij met een knipoogje en lief trok Daniek haar mondhoeken een beetje op. ”Graag gedaan,” Zei ze met een zachte stem terug met wat kleur op haar wangen.

Wanneer er ineens een jongen achter Delano was komen staan keek Daniek even op. Verbaast keek ze hem aan zodra hij begon over dat Delano haar lastig aan het vallen was, want waar sloeg dat op? Had ze hem dan onbewust tekenen gegeven dat ze het niet fijn vond? Was trouwens helemaal niet zo was dus hoe was dat mogelijk? Daniek had het heel leuk, ze was verlegen en zei misschien niet zo heel veel maar ze had het goed naar haar zin. Hij legde al snel een hand op Delano zijn schouder en vertelde hem dat hij beter weg kon gaan bij haar. Zachtjes fronste Daniek haar wenkbrauwen en keek ze de jongen nu wat verward aan. ”Nee, waarom denk je dat?” Vroeg ze nu aan de jongen maar die leek haar te negeren, bleef gewoon Delano aankijken. “Het spijt me, maar ik laat haar niet alleen achter met jou,” Zei Delano terug tegen de jongen die daardoor hem eventjes heel boos aankeek. Maar al snel keek hij ook Daniek weer aan met een lieve blik in zijn ogen, eentje waarvoor Daniek natuurlijk niet zou vallen. Ze was hier met Delano en snapte niet waarom deze jongen nu ineens dacht dat hij Delano weg kon sturen of wat dan ook. Hij zei dat ze mocht kiezen, al was de keuze al snel gemaakt voor Daniek. Ze ging Delano niet achterlaten. Met haar ogen zocht ze meteen die van Delano op en zachtjes keek ze hem aan met een glimlach, die al wel vertelde dat ze niet van plan was met de andere jongen mee te gaan. “Daniek, stay with me,” Zei hij bijna zingend met smekende ogen waardoor Daniek haar mondhoeken iets verder optrok en zachtjes knikte. De jongen maakte nog een vervelende opmerking maar net zoals Delano dat deed probeerde Daniek het gewoon te negeren. Al snel kwam Delano bij haar op de bank zitten en besloot hij de andere jongen te negeren, iets wat Daniek ook gedaan zou hebben. Waarom zou je aandacht geven aan iemand die alleen maar aandacht zocht, en dan nog niet op een positieve manier? ”Sorry,” Zei Daniek zachtjes tegen de jongen die daar nog stond om duidelijk te maken dat ze niet van plan was om over te schakelen van Delano naar hem, maar bij Delano zou blijven. Probeerde nu gewoon haar blik op Delano gericht te houden. “Dus, hoe was je dag voordat ik vroeg of je mee ging naar hier?” Vroeg Delano aan haar en Daniek wilde wel heel graag antwoord geven maar de jongen bleef bij hun staan en het irriteerde haar mateloos dat hij daar gewoon nog naar hun stond te kijken. Ze slikte eventjes en probeerde zichzelf te herpakken maar voordat ze antwoord kon geven zag ze de vuist van de jongen op Delano af schieten. Dat was alleen niet het enige, Daniek voelde dat de jongen een mutatie had waarmee hij Delano een grote pijn zou geven met die vuist. Hij was ten eerste veel sterker dan een normaal mens maar ook zou hij een schokkende pijn door Delano’s lichaam laten sturen. Iets wat Daniek makkelijk tegen kon houden als ze snel was. Ze verplaatste haar focus snel op Delano om hem te kunnen beschermen tegen die pijn waardoor het nog enkel een klap was van de vuist, en niet meer. Ze was daarbij ook meteen een klein beetje omhoog gekomen, opgeschrokken, en had ze Delano’s hand vast gepakt om hem met haar mutatie te beschermen. Ze keek hem na de klap bezorgd aan met een kleine blozende glimlach, omdat ze zijn hand vast had gepakt. Hierna gleden haar ogen al snel weer naar de jongen en keek ze hem verward aan. “Dat is alvast een waarschuwing, voor de volgende keer dat je mij in de weg staat om te flirten krijg je een hardere klap,” Zei hij tegen hem waarna hij Daniek even aankeek. Hij had heel goed door dat zij hem had beschermd tegen de pijn die hij hem aan wilde doen. Hij draaide zichzelf nu snel om zodat hij weg kon lopen. ”Misschien moet jij de volgende keer niet zo wanhopig doen, lukt het je misschien ook om een date te krijgen.” Zei Daniek nu snel tegen hem. Wow oke, dat was niet heel erg Daniek-achtig om te doen, maar het moest er eventjes uit. Ze vond het namelijk wel heel erg gemeen van die gast om dit gewoon te flikken en ze moest er iets van zeggen. Al snel schoten haar blauwe ogen weer bezorgd naar Delano. Hij voelde aan waar hij geslagen werd, vlak boven zijn oog. “Sorry, ik wist niet dat mensen boos werden op mij… Ziet het erg uit?” Zei hij waarnaar Daniek snel haar hoofd even schudde. ”Het was jou schuld niet.” Zei ze zachtjes waarnaar ze zelf eventjes met haar hand naar het plekje ging dat bloedde, raakte het niet aan, alleen eromheen wel. ”Het bloed een beetje.” Zei ze zachtjes met bezorgde blik. ”Doet het pijn?” Vroeg ze vervolgens aan hem terwijl ze hem in de ogen aankeek...

Tag: Delano | Words: # | Outfit: #

Oh lights go down

In the moment we're lost and found

Het kon haar soms echt dwars zitten over hoe jongens dacht zo makkelijk een meisje voor zich te winnen, alsof het maar gewoon speeltjes waren en andermans speeltjes waren natuurlijk ook nog altijd leuker. Niet dat Daniek Delano’s speeltje was want dat was ze gewoon niet. Ze was nog helemaal niet ‘van hem’ en ze zou ook al zeker niet zijn ‘speeltje’ zijn. Dat kon ze ook niet weer zijn, ze moest stoppen met het toelaten dat jongens over haar heen zouden lopen, al hoefde ze dat bij Delano niet te doen. Hij liep niet over haar heen, was aardig voor haar zoals elke jongen hoorde te doen. Hij was precies de goede jongen voor haar, ook al was het misschien te vroeg om dat met zekerheid te kunnen te zeggen, de gokte wel dat het gewoon waar was. Toch kon Daniek heel moeilijk eraan toegeven, wilde ze nog niet te snel beginnen met iets omdat ze nog te bang was. Ze wilde eerst zekerheid voordat ze erin zou springen en er niet meer uit zou kunnen komen. Dat had ze met Carl ook gehad, ze was té snel voor zijn lieve kant gevallen en was helemaal verliefd op hem geworden terwijl hij haar in het eind niet zo aardig meer behandelde, alleen toen kon ze niet meer terug. Ze was al te diep in haar liefde voor hem gevallen om te zien dat de oude Carl niet meer terug zou komen en dat hij haar alleen maar meer pijn zou doen. Hem verlaten was alleen geen optie meer voor haar geweest omdat ze wist hoe hij eerst was en haar broer had haar uit huis moeten slepen voordat Daniek de jongen kon los laten. Het had haar veel pijn gedaan net zoals dat ze een paar maanden laten zijn kindje op de wereld had gebracht, waar hij helemaal niets van af wist. Zelf had Daniek ook voor het kindje willen zorgen maar dat kon gewoon niet, ze was nog te jong en ze had het geld niet. Ze had helemaal niets want alles was van haar afgenomen.

Hoe het kwam dat ze ineens opstond toen de jongen weg liep en hem nog even na riep wist ze zelf ook niet, ze was meestal te verlegen om dingen te zeggen, laat staan naar iemand te roepen. Zeker als het dus om kritiek ging, maar dit moest er gewoon uit. Ze vond het vreselijk wanneer ze zo wanhopig gingen lopen doen, Carl deed dat ook vaak bij haar, later dan. Ze ging daarnaar ook meteen weer zitten en keek wat beschaamd om haar heen. Had ze dat nu echt hardop door de kamer geroepen? Mensen keken haar aan en het maakte dat ze zich ongemakkelijk voelde, maar al snel verdwenen de blikken ook weer. Ze vertelde Delano dat het zijn schuld niet was, die jongen was gewoon net iets te wanhopig en hij was ook niet echt aardig dus dan kreeg je dat. Daar had ze teveel ervaring mee eigenlijk. Het bloede een beetje en dit liet ze hem ook weten waarnaar ze vroeg of het pijn deed. Lekker slim, natuurlijk wel maar dat zou hij misschien niet toegeven. Hij schudde zijn hoofd dan ook even zachtjes en lichtjes verscheen er een glimlach op haar gezicht. “Ik merk er niet veel van, dat komt omdat je bij me bent.” Zei hij waarna ze eventjes verlegen haar blik op de grond richtte en begon te blozen. Zodra hij alleen zijn rechterhand op haar wang legde keek ze weer op en vonden haar hemelsblauwe ogen die van hem, keken ze hem wat onderzoekend aan “Jij was zonet zo moedig om tegen de jongen in te gaan,” Zei hij waarnaar ze eventjes zachtjes begon te lachen. Jha, zelf had ze ook niet echt gedacht dat ze zo moedig kon zijn om dat te doen. Het was wel een gemengd gevoel wat ze erover had, aan de ene kant schaamde ze zich er ook voor omdat ze niet graag op de voorgrond kwam spelen. Dat maakte dat ze zich ongemakkelijk voelde. Ze bleef liever op de achtergrond. Hij kwam iets naar voren en ze voelde haar hart sneller kloppen omdat ze heel graag wel wilde dat hij haar een kusje gaf maar aan de andere kant was ze nog steeds bang. Bang dat ze weer pijn gedaan zou worden als ze weer verliefd zou worden. De onzekerheid en twijfel was in haar ogen te zien en zachtjes trok ze haar hoofd een beetje onzeker terug. Ging ze eventjes met haar hand door haar blonde haren en leek er eventjes paniek plaats te vinden in haar hoofd, ze wist namelijk niet hoe ze om moest gaan hiermee. Ze wilde niets overhaasten omdat ze bang was dat het misschien niet goed zou zijn voor haar, ze had tijd nodig om iemand echt goed te kunnen vertrouwen, om over haar angsten en trauma heen te komen van haar vorige vriendje. “Al van het eerst moment dat ik je zag, was ik al voor je gevallen.” Ging hij verder en heel eventjes slikte ze en keek ze opnieuw even verlegen weg waarbij ze haar mondhoeken ook een klein beetje verder optrok. Hij was wel echt heel erg lief, dat zeker. Maar dat was Carl toch ook toen ze hem voor het eerst ontmoette? En dat bleef hij toch zeker een half jaar lang tot hij er ineens mee stopte. Hij legde zijn voorhoofd tegen die van haar heen en lichtjes in paniek schoten haar ogen van zijn ene oog naar zijn andere en ook even kort naar zijn lippen die redelijk dichtbij waren. Waarom was ze zo slecht hierin? Waarom zaten die angsten in de weg? Ze sloot haar ogen en kon elke moment haar hoofd terug trekken. “Ik wil je nu wel een kus geven, omdat je lief, knap en moedig bent… Maar mag dat wel?” Zei hij tegen haar en zachtjes schudde ze haar hoofd. Langzaam trok ze haar hoofd weg en rolde er even een traantje over haar wang heen. ”Sorry,” Zei ze zachtjes waarbij ze probeerde zichzelf weer sterker te maken. Ze opende haar ogen weer die een klein beetje vochtig waren. Keek hem maar kort aan om vervolgens terug te gaan naar haar handen die op haar schoot lagen. ”Ik weet nog niet of ik het kan..” Zei ze zachtjes met een wat trillende stem terwijl het duidelijk te zien was dat ze zich niet gemakkelijk voelde..

Tag: Delano | Words: # | Outfit: #