Come fly with me

De bel ging en een zucht van opluchting verliet haar lippen. Yes, vrij. Om één of andere manier was ze niet helemaal helder. Of het nou de drukte was ofzo, ze wist het niet. Wel had ze een dringend gevoel dat ze weg moest. Dat kon eigenlijk maar één ding betekenen, ze moest gaan vliegen. Toen ze er eenmaal aan dacht wist ze het zeker. Het was misschien koud maar ze had al een paar keer de zon zien doorkomen dus hopelijk zou dat nog meer gebeuren. Ze had een zwarte highwaisted broek aan en een grijze sweater met open rug.

Het meisje met de vleugels. Zo werd ze gelukkig vaker gezien dan als het meisje van het gevacht in de fontein. Gelukkig maar, het was ondertussen alweer oud nieuws. Toch, de druk van school stond haar niet zo aan. De drukte in de gangen en bij de kluisjes. Het was bij haar vorige school wel drukker maar er ging dezelfde sfeer. Mensen die praten, fluisteren en soms schreeuwen. Ze was niet helemaal helder en als ze hier langer ging blijven dan kreeg ze hoofdpijn. Valerie liep naar haar kluisje waar ze haar rugtas in propte. Ze moest even iet bij zich hebben. Ze klapte haar kluisje weer dicht en liep daarna richting de uitgang. Ze liep alleen maar sneller toen de deur in zicht was. Ze duwde de deur open en liep naar buiten. Binnen no time sloeg ze haar vleugels uit en verdween ze in de lucht. haar rug werd koud want daar zaten geen kleren. Het maakte haar even niks uit.

Ze vond zichzelf een hoog plekje op het gebouw waar ze ver kon kijken en onder haar het schoolplein zat. Ze keek alleen niet naar beneden. Ze zag de wolken plaats maken voor de zonnestralen en ze zuchtte even van geluk. De warme zonnestralen op haar huid voelen zo fijn. Met haar gedachten stuurde ze het licht zo dat het ook haar rug verwarmde terwijl ze met haar gezicht naar de zon stond. haar vleugels had ze nog steeds uit geslagen. Ze ging zo zitten dat haar benen naar beneden hingen over de rand. Haar handen zette ze achter haar neer en leunde erop. Ze sloot haar ogen en bleef genieten van de zon. Ze zag de wolken wel weer aankomen maar als die ervoor zouden gaan dan ging ze wel boven de wolken vliegen. Ohja, daar zat ze dan als een levende waterspuwer.

(Open voor vliegende mutanten)

Trui - Schoenen -Ketting

Wat was nou beter dan rust te zoeken na een drukke schooldag. Het was geestelijk best vermoeiend om zo lang te concentreren op uitleg en het ook nog begrijpen. Daar had ze geen moeite mee, ze was slim en het ging makkelijk. Maar toch het was wel vermoeiend geweest. Het enige wat weer rust kon brengen was het vliegen. De zonnestralen voelden zo fijn. De wind was koud maar het leek helemaal niet uit te maken. Ze ving het zonlicht op en stuurde het zo dat het haar huid op alle plekken verwarmde. Terwijl ze naar de wolken keek en de zonnestralen die op sommige plekken er doorheen viel. Na een tijdje de lucht in te kijken merkte ze iets op. Een arend werkelijk een prachtig dier. Ze had zin om er naartoe te vliegen maar aan de vogel te zien kwam het al naar haar landing van de arend ging niet soepel. Dat was niet erg, ze begreep dat het moeilijker was om te landen als je geen voeten had. Valerie glimlachte naar de arend. "Hey" zei ze aardig. Ze vond het niet raar dat het dier op haar af kwam. De meeste vogels waren niet bang voor haar, zelf wist ze ook niet waarom. Als ze aan het vliegen was dan kon het nog wel eens zo zijn dat vogels met haar mee aan het vliegen waren. Dat kwam puur omdat het dan minder engerie kostte voor hen. Het had met luchtstromen te maken. Valerie had er nooit problemen mee gehad, het was alleen maar leuk dat gezelschap. De snavel van de arend was helemaal geel dus het was Amerikaans. Logisch toch? Ze zaten ergens aan de Amerikaanse kust right?

Ze bewonderde het dier even. Ze waren zo groot en sterk. Valerie stond op en bleef op het randje van het dak staan. Zouden de mensen beneden schrikken als ze zichzelf liet vallen? Vast niet, de vleugels vielen best erg op. Ze liep over het randje van het dak en keek naar boven. Hier kon ze gewoon alles even vergeten. Stemmen van mensen of stemmen in haar hoofd. Het was allemaal even weg en dat voelde best fijn. Ze wou alleen nog gaan vliegen, boven de wolken."Ga je mee?" vroeg ze aan de arend die haar gezelschap hield. Wachtend voor een teken of het mee ging vliegen. Valerie sloeg haar vleugels al open.

Trui - Schoenen -Ketting

De reden dat de arend naar haar toe kwam was niet duidelijk maar het had geen zin om het te vragen. Valerie wilde de lucht in, de arend dus ook. Valerie hoefde haar vleugels maar een paar keer te op en neer te slaan om omhoog te komen. Ze waren groot en sterk. Het duurde niet lang voor ze in de lucht zweefden. Vliegen zou haar nooit kunnen vervelen, het was werkelijk het beste wat er was. Het voelde heel fijn en ze glimlachte naar de arend. Ze sloot even haar ogen, tot ze een gil hoorde. Ze schrok zich rot en keek geschrokken om haar heen. Waar was de arend. "Help!" Hoorde ze een stem schreeuwen. Valerie keek naar beneden en nam een snoekduik naar het vallende meisje. Ze sloeg een keer met haar vleugels om vaart te maken, gelukkig ging Valerie sneller dan het meisje dat viel. Ze greep het meisje vast en trok haar tegen zichzelf aan.

Haar hart bontste in haar buik. Haar vleugels waren sterk genoeg om hun beide omhoog te houden. Valerie hield het meisje stevig tegen haar aan. "Ik heb je" zei ze met een opgeluchte zucht. Ze vloog naar beneden, naar het schoolplein. Ze zette haar op de grond en Valerie probeerde weer normaal adem te halen. Dat was doodeng. Ze zette een stap achteruit en keek het meisje bezorgd aan. "Gaat het?" Vroeg ze aan haar. Ze was zelf al erg geschrokken, ze kon zich voorstellen dat het voor haar nog erger was. Ze keek naar boven. Hoe was dat gebeurd? Waar was ze in hemelsnaam vandaan gekomen. Valerie wist het niet, misschien zou het haar uitgelegd worden maar ze was op het moment bezig met bijkomen van de schrik. Ze wou zich niet voorstellen wat er gebeurd zou zijn als ze er niet was geweest. Dan was dat meisje.. Valerie kreeg rillingen van de gedachte alleen al. Ze liep naar het dichtstbijzijnde muurtje en ging erop zitten.

Trui - Schoenen -Ketting

Het ene moment was ze vredig aan het vliegen en op het andere moment had ze een meisje vast die viel. valerie was zich rot geschrokken. Ze had het meisje op de grond gezet en was zelf op het muurtje gaan zitten. Ze moest even op adem komen. ‘Het spijt me, ik weet niet wat er gebeurde het ene moment vloog ik daar en de volgende sloeg ik bijna te pletter.’ zei ze. Valerie keek haar verbaasd aan. Vloog ze dan? Er was net helemaal niks in de lucht, alleen die.. adelaar? Was dit meisje misschien de adelaar. "Was jij de adelaar?" vroeg ze vaagjes. Het klonk raar maar het kon op een eiland met mutaten. Valerie was er al zeker van geweest dat ze niet de enige was die kon vliegen. Maar oke, wat ging er fout bij haar waardoor ze viel? Valerie zou iet gaan vliegen als ze wist dat ze kon vallen. Het was levensgevaarlijk. Ze klonk niet heel overstuur ofzo. Dat kon liggen aan dat ze nog niet realiseerde wat er gebeurde. Ze was bijna dood geweest. ‘Bedankt, zonder jou.. Wel ja, je weetwel.’ zei ze. Valerie keek het meisje aan en wist niet wat ze zag. Paniek of rust, ze kon het niet vinden in haar. "Het is oke, je bent veilig nu." zei Valerie met een halve glimlach. Ze zag er wel relaxed uit maar toch vroeg ze zich af of het wel goed ging. Valerie had het altijd wel gemakkelijk gevonden om te zien of het wel goed met iemand ging, door de ogen of de houding en uitsraling. het ging niet goed met dit meisje, dat begreep ze wel. Ze was bijna te pletter gevallen.

Uhm ja, voorstellen. "Valerie" zei ze aardig en trok haar vleugels in. Ze stond op van het muurtje en sloeg haar armen over elkaar omdat ze het koud had. Over kou gesproken, het meisje voor haar had zichzelf niet echt warm aangekleed. "Heb je het niet koud?" vroeg Valerie en keek naar wat ze aan had. Het zag er leuk uit, maar niet iets voor dit weer. De zon scheen niet zo vaak en het was nog steeds ijzig koud. Echt, het mocht wel even het weer zijn zoals in Sydney, veel warmer. Valerie had het tijdens het vliegen minder koud gehad. Iets wat best raar was want hoe hoger ze ging hoe kouder het was. Brr.. Ze kreeg het nu wel erg koud hoor. "Wil je misschien naar binnen?" vroeg ze en hoopte dat ze ja zou zeggen. Valerie hield haar mauwen in haar handen en bewoog een beetje om het wat warmer te krijgen. Ze kon echt niet wachten tot het weer lente was en ze zonder problemen rond kon vliegen. Of gewoon buiten lopen zonder het ijskoud te krijgen. Dat was het beste.

Trui - Schoenen -Ketting

Een hele verrssing op een normale dag als deze. Niet een leuke verrassing maargoed. Het was goed afgelopen. Het meisje zei dat ze aan het vliegen was. Dus ze vroeg of ze de adelaar was. Ten eerste omdat Valerie en de adelaar als enigsten in de lucht vlogen en ten tweede zaten ze hier op een mutantenschool, met genoeg shifters om te kunnen denken dat ze een adelaar kon worden. ‘Ja, dat was ik inderdaad.’ zei ze en haar stem klonk niet stabiel ofzo. Er was iets aan de hand in haar hoofd, dat begon ze steeds meer door te krijgen. Valerie knikte met een glimlachje. "Gaaf, en daarmee bedoel ik het kunnen shiften natuurlijk. Niet wat er net gebeurde" zei ze en grinnikte even. Wauw, had ze haar verstand achtergelaten in de wolken ofzo. Ze had dit meisje nog nooit gezien op school. Het was niet de eerste shifter die ze ontmoet had. Maurim was heel aardig en dat leek dit meisje ook wel. Goed want er zaten toch behoorlijk wat ruziemakers op genosha.

Het meisje stelde zich voor als Eva en Valerie knikte. Valerie wist niet hoe het met haar zat maar zelf kreeg ze het behoorlijk koud. Ze vroeg ook aan het meisje of ze het niet koud had want ze zag er niet heel winters aangekleed uit. Meer een outfit voor een warme en zonnige dag. ‘Misschien een beetje ja.’ zei ze. Echt? een beetje? Valerie zou bevriezen in die kleren. Ze had het in deze kleren al koud. Je had deze kou niet in Sydney en ze was er dan nog ook nog steeds niet aan gewend. Ze was niet de enige met dat probleem. Ze had wel meerdere mensen horen klagen over de kou omdat ze zelf uit warme landen kwamen. Ook Australiers net als haar. Valerie hield het niet echt meer uit de ze vroeg Eva of ze naar binnen wilde en hoopte dat ze daarop zou instemmen. ‘Volgens mij kan je gedachten lezen of zo.’ zei ze en Valerie lachte even. "Nope, ik niet" zei ze want toch, er zou vast wel iemand zijn die dat kon. Ze wou naar de ingang lopen maar.. Eva liep de verkeerde kant op. Valerie grinnikte even. "Deze kant op" zei ze en wees kort naar de richting van de ingang. "Ben je nieuw?" vroeg Valerie nieuwsgierig. Als het zo was dan hoopte ze voor Eva dat haar eerste ontmoeting beter was geweest dan die van haarzelf. Haar eerste contact met een mede-mutant op deze school was met Aly. Wat een feest was dat geweest. Als Eva Valerie als eerste ontmoeting hier zou hebben was deze situatie iets beter dan die ze had gehad met Aly. Iemand die je leven red was toch beter dan iemand die meteen aanviel?

Trui - Schoenen -Ketting

Valerie was weer een beetje bijgekomen. Het meisje dat ook de adelaar was had een naam, Eva. Dat ze in een adelaar kon shiften vond Valerie wel cool. Alleen dat ze viel, dat was wat minder cool. ‘Wel, anders had ik toch wel gevonden dat er iets mis was lijkt me.’ zei ze en Valerie grinnikte ook even. Maar echt, wat was er mis met haar waardoor ze viel? Val wist dat Eva niet honderd procent comfortabel was, dat was te zien. ‘Trouwens, het spijt me nogmaals.’ zei ze en Valerie knikte. “Het is al goed, je leeft nog” zei ze met een halve grijns. Valerie kreeg het erg koud en had voorgesteld om naar binnen te gaan. Gelukkig was Eva het daar mee eens en liepen ze richting de ingang, alhoewel Valerie wel de weg wist en Eva niet. Nieuw dus, no doubt.

Valerie wees haar even naar de goede richting en lachte even. ‘Is het zo duidelijk?’ vroeg Eva toen. Ze grinnikte en keek naar Eva. “Well, de meeste mensen die hier al een tijdje zitten kleden zich warm als ze naar buiten gaan en weten al wel waar de ingang is dus ja” zei ze met een glimlach. Jep, ze wist zelf toen ze net nieuw was waar alles zat en ze was vaak genoeg verdwaald geweest. Nu zat het allemaal wel in haar hoofd. Het was niet een ingewikkeld gebouw ,gelukkig. Zelf was ze nog niet in de kelder geweest waarover ze had gehoord maar ze had ook niet de behoefte om daar heen te gaan. Kelders waren niet haar ding. Ze wist altijd meer details van een dak dan van de kelder.

Toen ze naar binnen liepen was het een stuk warmer. ‘Oh wow dit is al veel beter.’ zei Eva. ze glimlachte en begeleide haar naar de livingroom die niet heel ver weg was. Ze zag dat er warmte van de haard kwam en stelde voor om erbij te gaan zitten. Valerie nam plaats op een lougnebank vlakbij de haard. “Kom erbij, en vertel eens iets over je zelf, als je dat wil natuurlijk” zei ze en glimlachte vriendelijk naar Eva. ze wist niet of ze dat wilde omdat Valerie ergens wel zag dat ze niet helemaal happy was. Maar juist daarom bood ze het ook aan, zodat ze misschien ergens anders aan kon denken?

Trui - Schoenen -Ketting

Naar binnen was een goed idee. Valerie reeg het behoorlijk koud zo. Het was te merken dat eva nieuw was op genosha. Niet weten waar de ingang is en ook nog eens in zomerkleren lopen. Yup, pretty obvious. Valerie wist wel welke kant ze op moesten dus dat was wel handig. ‘Ik ben wel kouder weer gewend.’ zei Eva. Dat was fijn want Valerie was een perfect voorbeeld van iemand die totaal geen kouder gewend was. “Oh, ik niet. Geef mij maar de zachte winters van Sydney” zei ze met een grijns. Sydney had geen sneeuw ofzo in de winters. Je kon zelfs met kerst naar het strand.

Toen ze naar binnen liepen was het meteen een stuk warmer. Valerie zag de haard en vond dat ze daar wel lekker kon opwarmen. Dus de haard, en Eva de arend. Ze wist nog niks van haar dus vroeg Valerie of ze iets over haarzelf wilde vertellen. Dat maakte het toch wat gezelliger. ‘Wel, ik ben dus Eva maar dat wist je al. Verder kom ik uit New York en is mijn grootste hobby muziek maken, dus als in een dj zijn.’ vertelde ze. Valerie keek verrast toen ze zei dat ze dj was ofzoiets. “Wauw dj, dat is echt wel gaaf” zei ze enthousiast. Muziek maken, dat zag je niet veel bij meisjes. Dat maakte het juist best cool dat zij dat wel deed. ‘Oh, en ik ben hier net aangekomen per boot.’ zei Eva. Valerie keek opgewekt op. “Wacht, dus ik ben de eerste persoon, als in leerling, die je heb ontmoet?” vroeg Valerie nieuwsgierig. Als dat zo was dan uhmm ja wat dan? Een goede eerste ontmoeting in plaats van gewelddadig ofzo. Iets leuks, een warm welkom. Ze kon in ieder geval dingen uitleggen en haar voor mensen waarschuwen.

Trui - Schoenen -Ketting