Please, Show me the answers (OPEN)

Duizenden vragen werden op de wereld gegooid. Duizenden vragen waar niemand een antwoord voor had. Waarom werden deze vragen op de wereld gegooid? Werd dan niemand gek van vragen waar geen antwoord op gegeven kon worden? Was zij dan echt de enige die er gek van werd?
Kelsey was dan misschien al wel gek, maar dat was gewoon grappig gek. Nu werd ze gek van de vragen waar geen antwoord op gegeven kon worden? Wat had het dan nog zin om naar een antwoord te zoeken naar de vragen die ze had. Wat waren vragen zonder antwoorden? Waren ze dan gewoon zinnen met een vraagteken erachter? Wat had nog zin om aan de vragen zonder antwoord te denken? Na die gedachte schudde ze dan ook haar hoofd. Kelsey wilde de vragen uit haar hoofd wissen, en dan gewoon niet denken aan de vragen die zouden kunnen komen en die er al zijn.

Wat onzeker liep ze verder. Ze wist nu ongeveer waar ze heen moest op het eiland om eventjes alleen te zijn; maar op dit gedeelte van Genosha was ze nog niet geweest. Ze was het bos door gelopen en strand had ze ook al kleine gedeeltes gezien. Maar ze was er niet naar toe gegaan. Waarom zou ze ook, daar zou ze sneller gevonden worden door andere mutanten. En dan wilde andere mutanten weten waarom ze stilletjes en alleen liep. Iets wat niet normaal was voor haar doen. Normaal gesproken had ze wel oordopjes in, en dan rende ze om aan haar conditie te werken; nu rende ze niet en had ze geen oordopjes mee genomen.
De vragen waar geen antwoord op te vinden was, hadden haar even afgeleid; maar al snel was ze daar verveeld aan gaan raken. Ze dacht nu na over haar toekomst. Haar toekomst, hoe zal die eruit zien? Waar moest ze eigenlijk heen? Een eigen thuis buiten dit eiland om had ze niet. Haar ouders hadden haar naar een gesticht gestuurd, en daar wilde ze liever naar terug. Dat was gewoon weg te erg. Die mensen die daar in het gesticht werkte dachten dat ze mensen konden helpen van hun waanzin af, het was gewoon zielig voor die mensen. Ze hadden zelfs gedacht dat Kelsey gek in haar hoofd was geweest. Gek in haar hoofd, omdat ze alleen maar die mensen wilde uitleggen dat ze een mutant was; maar dat kon niet volgens hun omdat haar ouders ook geen mutanten waren. Kelsey vond dat allemaal maar onzin. Gelukkig kwam Jean haar weghalen daar, maar ze heeft nooit aan iemand verteld hoe het leven daar was. Zelfs niet aan Minaye, zij was echt een goeie vriendin voor haar geworden.

De bevroren modder van de oever die onder haar voeten wat geluidjes maakte was vreemd. De lente zou er binnen kort ook weer aan komen, maar ze vond het vreemd dat het nog steeds vroor s’nachts. Waarom vroor het s’nachts? Waarom kwam die vragen waar geen antwoord op was weer in haar hoofd?! Boos werd ze hiervan. Waarom werd ze boos hierover? Het waren maar zinnen met een vraagteken! Haar vuur in haar kolkte op. Alle woede die ze nu in haar had over van alles en nog wat kon ze niet langer onderdrukken. In haar rechter hand liet ze het vuur ontsnappen. Eerst kwam er een klein vlammetje, maar de vlam werd groter en groter. Ze deed haar arm omhoog en liet heel wat vuur ontsnappen wat er in haar zat. En toen deed ze haar linker arm omhoog en liet daar ook al haar vuur ontsnappen. Hoe meer vuur ze liet ontsnappen hoe moeilijker het nu voor haar werd om al haar vuur weer terug in haar te houden. Tranen van woede stroomde over haar wangen. Het was zo moeilijk nu. Waarom was het zo moeilijk?
Kelsey keek toe hoe het vuur in de lucht verdween. Ze zakte op haar knieën en deed haar handen voor haar gezicht. Ze wist nu niet waar ze was. Ze wist niet wat er met haar aan de hand was. Wat was er eigenlijk aan de hand?