James viel bijna in slaap tijdens het opzoeken naar verschillende nieuws stukjes. Dit was huiswerk voor geschiedenis, want hij moest een praktische opdracht in leveren en het verschil vertellen tussen nieuws van nu en van toen uit de jaren tachtig. Hij was nog steeds opzoek naar een nieuws stukje van nu, terwijl hij nu al bijna in slaap viel. Hij zag stukjes over zelfmoord en bank rovers; maar niet iets wat hem echt interesseerde. Terwijl hij op zijn arm leunde met zijn hoofd scrolde hij door de YouTube filmpjes heen. Hij had geen flauw idee waar hij moest zoeken om goeie filmpjes te zoeken over wat geïnteresseerd nieuws. James zijn ogen vielen bijna dicht, en hij draaide even zijn hoofd op zij om te zien wat er gebeurde aan de andere kant van de bibliotheek. Snel werd zijn aandacht weer getrokken door een titel van een stukje Meisje vermoord haar moeder. Meteen was zijn aandacht erbij en klikte hij op de link van de politie site. Alles wat hij las over een meisje genaamd Jackie vond hij zeer ernstig, maar ook wel interessant. Het filmpje die erbij stond dat ze als paard uit het politie bureau galoppeerde. Ook waren er een paar korte stukjes dat Jackie zuchtte omdat ze niet onder bedolven wilde worden door vragen van toeschouwers. Dat kleine korte stukje liet James een paar keer afspelen, dat korte stukje was voldoende om er zeker van te zijn dat hij wist dat het meisje op Genosha Island zat. Hij moest nu alleen nog weten waar hij haar kon vinden.
James sloot de computer af en rende zowat de bibliotheek uit. Als het meisje was veranderd in een paard net zoals op het filmpje dan wist hij niet waar hij haar kon vinden, maar hij dankzij dat ene korte filmpje dat ze had gehinnikt als paard wist hij ook waar hij haar kon vinden als ze in een paard was veranderd. Wat zulke korte filmpjes toch voor informatie kunnen geven aan hem, was echt ongelooflijk! James rende met twee treden te gelijk de trap op naar zijn slaapkamer om zijn schoolboeken op zijn bed te gooien. Nadat hij dat had gedaan wilde hij zich alweer omdraaien, maar hij wist nog niet eens waar hij Jackie kon gaan vinden. James probeerde zich zelf op het geluid te concentreren wat hij had gehoord van de filmpjes. Ergens niet ver weg hoorde hij het zachte hoefgetrappel van een paard die over een boomstronk heen sprong. James vond het prachtig hoe paarden zich voortbewogen, en hoe ze gemakkelijk over wat heen sprongen. Het gaf zo’n geweldig gevoel. Maar hij moest nu wel snel opschieten en naar het bos toe rennen, anders raakte hij Jackie nog kwijt. En dat was iets waar hij niet op wachtte. Met zijn normale kleren nog aan en een fancy pet op rende hij het gebouw uit richting het bos.
Het duurde best lang voordat hij het bos had bereikt, hopelijk was Jackie niet te ver het bos in gerend. Zo’n goeie conditie had hij nou ook weer niet. James luisterde ongeconcentreerd naar de geluiden die er waren in het bos. Omdat James niet echt goed geconcentreerd was hoorde hij vaagjes dat Jackie ergens stil stond. Stilletjes liep hij in de richting waar het geluid van een grasetend paard duidelijker werd. James keek stilletjes naar een zwarte merrie die in een open gedeelte van het bos stond te grazen. Met een tevreden glimlach op zijn gezicht keek hij hoe de merrie gebouwd was. Omdat hij niet als een soort stalker of als een James Bond over wilde komen liep hij dichterbij. “Please, don’t run away,” zei hij zachtjes en op een toon dat het goed was en dat hij Jackie niks aan wilde doen. Hij vond het alleen zo verbazingwekkend dat het meisje gewoon in een paard kon veranderen. Gelukkig kon hij goed met paarden overweg, dus hij zal er ook alles aan doen om de merrie op haar gemak te stellen. James zette nog een paar passen dichterbij en ging voorzichtig met zijn hand vooruit om de merrie bij haar hals te gaan aaien. Hij deed het niet snel, en hij zal hij hals ook nog niet aan raken. Pas wanneer zij ook wilde zal hij dan ook verder gaan met aaien over de hals van de mooie merrie. "May I?" zei hij met een vriendelijke toon in zijn stem..
Onderwerp: Re: Don't be afraid (& Jackie) zo maa 29, 2015 2:04 pm
Jackie Morrison
Stooped down and out
Tag; James
Verveeld lag het meisje op de bank en gooide ze constant een muntje omhoog om die vervolgens weer op te vangen en opnieuw omhoog te gooien. De woonkamer van de school was helemaal leeg en Jackie was de enige in de kamer te vinden. Dat kwam eigenlijk doordat ze iedereen met haar mutatie de kamer uit verjaagd had, want eerst waren er nog wel veel meer mensen in de kamer. Jackie vond alleen het gezelschap niet zo leuk waardoor ze bij iedereen een angst had gecreëerd, een angst die nergens vandaan kwam en er eigenlijk alleen maar voor zou zorgen dat ze deze kamer zo snel mogelijk uit wilde omdat ze zich niet op hun gemak voelde. Ze slikte eventjes kort terwijl ze haar ogen op het muntje gericht hield die telkens de lucht in werd gegooid door een simpele beweging met haar hand. Het was nu een paar weken geleden dat ze hier was gekomen omdat ze als een groot zwart paard een politiebureau uit was gerend en haar moeder had vermoord. Nog steeds kon ze aan niets anders denken dan aan wat er daar was gebeurd, kon ze het beeld niet uit haar hoofd krijgen hoe ze haar moeder voor haar had zien liggen, ze was meerdere malen met het mes gestoken en er was veel bloed. Het ergste was nog dat ze zich niets kon herinneren aan wat ze op het moment voelde dat ze haar moeder neerstak, ze was gewoon helemaal psychopathisch geworden en op haar los gegaan als een wild beest. Ze was nooit van plan geweest haar moeder neer te steken en ze wilde dat het ook nooit had gedaan want ze hield van haar moeder, maar ze had zichzelf niet in de hand gehad en nu was er niets meer wat ze kon doen. Lichtjes drong paniek weer bij haar naar binnen doordat ze terug dacht aan het moment, zoals haar vaak gebeurde wanneer ze dat deed. Ze stond snel op en greep het muntje vast met haar hand. Snel liep ze weg door de gangen heen en zocht ze haar weg naar buiten, alsof ze zocht naar adem begon ze zelf uiteindelijk te rennen. Duwde ze met volle kracht de deur open en shifte ze in de zwarte merrie waarin het meisje de laatste tijd altijd shifte om haar gedachten even uit te zetten wanneer ze weer het idee had dat ze gek aan het worden was.
Geschrokken ogen keken haar aan van andere mutanten die net naar binnen wilde lopen en ineens stuitte op een grote zwarte merrie. Uit angst voor het krachtige dier sprongen ze meteen weg, iets was ook behoorlijk wijs was om te doen want ze was niet van plan geweest om ze heen te gaan. Ze had hun gewoon omver gerend als ze daar zouden blijven staan. Al heel snel begon ze vaart te maken en schoot de merrie vanuit stilstand weg over de tegels heen. Het geluid van hoeven over de tegels die heel snel in galop aansprongen was duidelijk te horen. De galop waarin ze over het schoolplein heel rende was nog redelijk rustig omdat ze niet wilde vallen maar de kracht was er duidelijk al in te zien. Veel blikken waren op haar gericht terwijl ze weg rende richting het bos toe, sommigen verbaast, geschrokken of zelfs verwonderd. Het maakte haar echt helemaal niets uit, ze keek er niets aan na in de vorm van haar prachtig mooie zwarte merrie. Snel maakte ze meer vaart en ging ze in een snelle galop richting het bos, waar ze eigenlijk wel weeg gedwongen vaart moest verminderen, om niet tegen een boom aan te knallen. Dravend ging ze door het bos heen en had ze haar hals mooi gebogen. Het was een groot voordeel voor haar dat ze in de grote zwarte merrie kon veranderen en eigenlijk sinds dat ze het had ontdekt wilde ze niet liever meer dan de hele dag in die vorm te blijven zitten. Misschien zou ze dat ook wel eens doen? Gewoon voor een paar dagen niet meer terug shiften en een paard blijven, want dat leek haar eerlijk gezegd veel fijner. In deze vorm kon ze makkelijker haar gedachten uitschakelen over wat er was gebeurd en voelde ze zich helemaal in haar element. Was ze veel sterker en krachtiger dan andere mensen op het eiland en hoefde ze niet verplicht tegen mensen te praten. Omdat het best wel warm was en het al lente aan het worden was begon ze uiteindelijk toch maar te stappen en merkte ze dat ze best wel honger had gekregen. Ze had de hele dag ook nog niets gegeten, alleen had ze niet zoveel zin om terug te shiften naar haar mens. Daardoor besloot ze om maar gewoon in de zwarte merrie vorm te krijgen en wat gras te eten. Ze wilde toch liever leven als een paard? Rustig nam ze wat gras in haar mond en begon ze hierop te kauwen. Ze trok haar hoofd weer op en bleef even zo staan kauwen. Hmm.. Het was niet slecht? Hier kon ze van leven, right? In ieder geval was het paard die in haar binnenste er erg blij mee en die drong haar dan ook vooral om meer te eten. Ze merkte de jongen al heel snel op die stiekem dichterbij probeerde te komen, maar liet hem nog even denken dat ze hem niet had opgemerkt. “Please, don’t run away,” Zei hij om toch even te laten weten aan haar dat hij er was, ook al wist ze dat al wel. Ze trok haar hoofd weer op en keek hem eventjes aan met haar grote bruine paardenogen. Zachtjes trok ze haar oren naar achteren wanneer hij nog dichterbij kwam. Onzeker ademde ze uit door haar grote neusgaten en ging ze verder omhoog met haar hoofd om zichzelf groot te maken, en klaar te maken om haar voorbenen de lucht in te gooien. Haar achterbenen trappelde ongeduldig in de dikke bruine aarde. Luidruchtig snoof ze eventjes als waarschuwing dat hij niet nog dichterbij moest komen met zijn hand bij haar hals. Onrustig bewoog het lichaam van de merrie wat opzij en draaide ze als het ware een beetje om hem heen. Hij raakte haar hals net niet aan en leek te wachten op goedkeuring. "May I?" Vroeg hij aan haar en heel even bleef ze nog met een gespannen lichaam bij hem staan maar liet ze haar ogen uiteindelijk weer een klein beetje naar voren gaan. Zachtjes liet ze haar hoofd weer zakken in een soort van overgave maar nog steeds mocht hij niet denken dat Jackie hierdoor ook alles zou toelaten. Meer mocht hij niet proberen, zeker niet om op haar rug te kruipen. Dat zou ze niemand toelaten, want daarvoor was ze niet zijn verdomde slaafje die hij kon gebruiken als vervoer ofzo. Nee, Jackie ging meer niet toelaten van hem en dat moest hij ook maar goed begrijpen. Ze was ook iets minder makkelijk te temmen want hij had hier niet te maken met gewoon een merrie maar met een mutant, dat hij dat maar goed wist. Ze gunde het hem niet lang haar aan te raken en stapte al heel snel ook weer bij hem weg en gooide ze haar hoofd weer de lucht in. Woede kwam in haar opkomen alsof het heel plotseling door haar werd afgevuurd, dit gebeurde wel vaker want ze had dit niet meer in de hand. Snel shifte ze terug naar haar mensengedaante en keek ze hem fronsend aan. ”Who do you think you are?!” Vroeg ze nu hardop in een plotselinge woede aanval. ”If you think that I’m gonna let you do things, you are so wrong, I’m not just a horse!” Riep ze er nog boos achteraan terwijl ze er grote handgebaren bij maakte en uiteindelijk haar armen over elkaar sloeg...
Met een zelfverzekerde houding stond James naast de prachtige merrie. Hoe hij zo naast de zwarte merrie stond liet hem terug denken aan de tijd dat zijn ouders hem meenamen naar zijn oom. Zijn oom had een grote paarden ranch, waar hij leerde paardrijden. James kon dressuur, springen en polo. Maar dressuur vond hij toch wel leukste. Toen hij nog een jaar of acht was reed hij ook op een merrie. Maar die merrie was niet glanzend zwart zoals Jackie was, maar vos kleurig. Zijn oom en hij hadden samen de jonge merrie onder het zadel gemaakt, zodat James op haar kon rijden wanneer hij maar wou. Maar hoe deze zwarte merrie waar hij nu voor stond naar hem keek met haar grote bruine ogen, leek het erop dat ze niet wilde dat ze onder het zadel ging. Dat begreep hij ook wel, hij zou dat ook liever niet willen.
Jackie maakte zichzelf groot om haar hoofd hoog te doen. Er zat een zekere spanning door haar lichaam, dat kon hij zien. Toen hij vroeg of hij zijn hand op hals mocht doen liet ze haar hoofd wat zakken. Dat was al een goed teken, en dat vond hij ook wel fijn. Hij liet een keer zijn hand over haar hals heen gaan en trok toen zijn hand weer terug. Tijdens de aai over haar hals had James de gespannen spieren wel gevoeld. En hij ging dan ook maar niet door met aaien. Natuurlijk wilde hij dat wel, hij zou zelfs het liefst poets spullen pakken uit de paarden stallen en haar borstelen. Maar dat zou er ook weer zo raar uit zien, voor al om dat Jackie wel een mutant was; dus een gewone leerlinge hier op school. Onderzoeken keek James toe hoe Jackie een paar stappen naar achteren deed en haar hoofd omhoog deed. Dat dacht hij al dat ze dat zou gaan doen. Met een normale rustige blik in zijn ogen keek hij toe hoe Jackie weer terug veranderde naar haar normale meisjes vorm. Mutanten waren zo fascinerend, maar hij vond paarden nog fascinerende. Ze keek hem fronsend aan en zei boos en hardop:“Who do you think you are?” Met handgebaren en nog al boos riep ze er boos achteraan:“If you think that I’m gonna let you do things, you are so wrong, I’m not just a horse!” James was niet verbaasd dat ze boos was geworden, en dat ze zich dat afvroeg. Alles wat ze zei was gewoon normaal. “My name is James, and I saw you on the news,“ zei hij zo kalm mogelijk. Hij wilde haar niet laten schrikken, en hij wilde ook niet overkomen als iemand die haar graag wilde interviewen. Nee, dat was wel het laatste wat hij wilde doen.
“I’m not someone who will hurt you, or do something,” zei hij rustig. Hij wilde haar niet berijden, of haar onder het zadel brengen, hoe raar zal dat er wel niet uit zien?! “I know that you’re not just a horse, and if you want to chance back and runn off; then do it,” zei hij, terwijl hij een handbeweging maakte dat ze weg mocht gaan als ze dat wilde. Hij wilde niet bij haar overkomen als iemand die haar nu een touw om de nek doet en zorgen dat ze in een paard veranderd. Hij zal haar geen pijn, James zal haar nu eerder beschermen van mensen die wel op haar wilde rijden. “But please, believe me if I say that I’m not going to hurt you,” zei hij er als bevestiging achteraan, hij legde de nadruk dan vooral op not. James draaide zich om en wilde weer de kant op lopen waar hij vandaan kwam. “By the way, you’re are a beautiful horse,” zei hij er nog achteraan zonder om te kijken. Hij wilde vandaag niet flirten met een meisje, of dat kwam doordat hij nog steeds moe was. Of omdat hij wist dat Jackie ook niet zomaar een meisje was zoals ze paard was. Dat wist hij niet. Maar als Jackie nog wat verder te vragen of te zeggen had, dan moest ze dat nu wel snel doen.
Onderwerp: Re: Don't be afraid (& Jackie) zo apr 19, 2015 8:56 pm
Jackie Morrison
Stooped down and out
Tag; James
Ze wist zelf eigenlijk niet waarom ze het hem gunde haar eventjes over haar zwarte glimmende vacht te laten aaien, dat was namelijk niet iets wat ze wilde alleen leek ze er even niet met haar hoofd bij te zijn. Het duurde niet lang voordat ze zelf het besef kreeg van hoe vervelend ze het eigenlijk vond wanneer mensen haar aanraakten, zeker in deze vorm. Bovendien, wie wist of hij niet meer wilde dan haar enkel aanraken en aaien op haar hals, straks sprong hij ook nog eens bovenop haar rug. Haar spieren begonnen aan te spannen en opnieuw gooide ze haar hoofd de lucht in alsof ze wilde haar steigeren. Dreigend snoof de merrie naar hem en trok ze zich ineens heel snel terug. Keek ze hem met haar donkere bruine ogen aan en liet ze hem weten dat het genoeg geweest was. Woede begon in haar op te laaien zoals het de laatste tijd vaak deed, puur ook omdat ze nog steeds gevoelig was onder het feit dat het nog zo kort geleden was dat ze haar moeder had vermoord. Ze was emotioneel niet helemaal stabiel en dat uitte zich in woede en agressie naar andere mensen toe, daarom ook dat ze lang niet meer de aardigste was..
Snel was ze terug gegaan naar haar mensengedaante en was ze weer het meisje met de lange bruine haren en de bruine ogen. Giftig keek ze hem aan, alsof hij haar net een heel groot misdaad had aangedaan, iets wat niet te vergeven was. Ze ging hem niet erg vriendelijk behandelen, dat was wel zeker te merken, ook aan de woedeaanval die ze begon te krijgen. Razend begon ze tegen hem te schreeuwen met handgebaren en bleef ze hem woedend aankijken met haar bruine ogen. “My name is James, and I saw you on the news,“ Zei hij heel kalm en eventjes viel haar mond open. Great, hij had haar gezien op het nieuws, dat maakte alles alleen maar beter, right? Nope, dat maakte het zelfs erger. Ze zuchtte eventjes geërgerd. “I’m not someone who will hurt you, or do something,” Zei hij daarna waardoor ze hem weer een tikje fel aankeek. Dacht hij nu dat zij bang was? Dat Jackie hier degene was die bang was? Nooit! Zij was degene die angst haarzelf controleerde, zij had de macht over iedereens angsten. Wist hij wel honderd procent zeker tegen wie hij hier sprak? Zij was the ‘Nightmare’. ”I’m not afraid of you.” Zei ze wat brommend terug waarnaar ze eventjes zuchtend wegkeek. “I know that you’re not just a horse, and if you want to chance back and runn off; then do it, But please, believe me if I say that I’m not going to hurt you,” Zei hij vervolgens waardoor ze nog een keer met haar ogen rolde. Had haar woede inmiddels alweer een beetje onder controle, al voelde ze het nog wel. Ze wist controle te houden over haarzelf door niet weer in die woedeaanval te treden. Aan alles wat ze van hem hoorde in zijn hoofd wilde hij haar beschermen maar hij was een regelrechte sukkel als hij dacht dat ze hulp nodig had. ”Listen buddy, I don’t need your help, don’t need protection because I know how to protect myself.. That’s not a hard thing for me..” Zei ze kalm terwijl ze hem nog steeds wel met een giftige blik aankeek, ze hield er echt niet van wanneer mensen dachten dat ze zwak was. Ze was een bloody nachtmare, for real.
Een paard hebben als eigendom vroeg veel meer dan gewoon een keer een paard tegen komen in bos hier op Genosha. Een paard was een prachtig edel dier dat vroeg om bescherming. Het ging dan ook niet alleen om dat je op een paard kon rijden of gewoon een keer goeie poets beurt geven. Het vroeg ook liefde en lieve woorden, dat wist James dan ook maar al te goed. En dat dit meisje met lange bruine haren voor hem in een prachtig paard kon veranderen, was ook heel wat anders. Hij moest het vertrouwen krijgen van het meisje en van haar inner paard, en dat vroeg heel wat meer. Maar James wilde niet dat het meisje werd bereden door verschillende mensen die haar tegen kwamen als een paard. Het meisje moest voor hem wild blijven, zodat ze gewoon als ze dat wilde vrij kon rennen. James maakte Jackie dan ook duidelijk dat hij haar geen pijn zal doen om een zadel en een hoofdstel om te doen. Dat zou hij haar nooit aan doen. Dat deed hij zelfs niet bij een “normaal” paard. Als hij wilde paardrijden, dan zou hij het paard gewoon bij de manen vast houden. En dan zou hij het paard niet aansporen om te gaan draven of om te galopperen, dat zou het paard voor hem dan zelf beslissen.
Jackie was geen “normaal” paard. Ze was zelfs geen normaal meisje. Ook al was niemand normaal op Genosha, maar Jackie was dan nog wel een uitzondering. Jackie was een meisje die veel heeft moeten door staan. Ze had haar moeder vermoord, en uit het politie bureau gerend in haar paarden gedaante. Kijk dat was wel even iets heel anders. James had respect voor dit meisje, en zal haar dus ook niet overdonderen door zijn flirterige trekjes. Hij stelde haar dan ook gerust dat hij haar geen pijn zal doen, en dat ze ook niet bang voor hem hoefde te zijn. Ook al verwachtte hij ook niet echt dat ze bang voor hem zal zijn. Maar voor de zekerheid kon hij dat net zo goed zeggen. De eerste keer dat hij dat had gezegd, antwoordde ze brommend tegen hem dat ze niet bang voor hem was. Toen hij kalm vervolgde dat hij haar echt geen pijn wilde doen, en dat ze dat maar moest geloven rolde ze met haar ogen. Dit meisje had een pit in haar zitten, en een geest die niet verbroken zal worden. Niemand zal dus waarschijnlijk een hand op haar schouder leggen, of haar een aai geven over haar hals van haar paard. Hij vond het nu al heel wat dat hij dat wel had mogen doen.
“Listen buddy, I don’t need your help, don’t need protection because I know how to protect myself.. That’s not a hard thing for me..“ zei ze kalm, maar toch ook met een giftige blik. Zo, dat boze en geïrriteerde was nu wat meer weg uit haar stem. Dat hij dat voor elkaar heeft gekregen door gewoon kalm tegen haar te zijn, vond hij dan ook heel wat. Hij begreep dan ook dat hij het mis had over haar, en dat ze niet wilde dat hij haar wilde helpen. James wilde haar wel heel erg graag helpen, maar dat zou hij nooit voor elkaar krijgen. Ze zal waarschijnlijk toch niet luisteren naar hem. En dat was oké. Hij begreep haar. Misschien begreep hij dan niet het gedeelte waarom ze haar moeder heeft vermoord, maar dat waren haar zaken en niet het zijne. Maar een klein gedeelte in hem, zei hem toch dat hij tegen haar in moest gaan. “Now you listen, I’ll not lie. I want to help you, but if you don’t want my help than you won’t get it.” zei hij kalm, maar met een scherp randje eraan. “I saw you on the news, so I know you are not a reall horse. But maybe others think you ARE a horse,” zei hij, met een nadruk op are. James wist nog niet hoe hij hiemee verder zal komne om haar toch wel zover te krijgen zodat hij haar kon helpen. Maar ja, hij zou het wel zien hoe ze zal reageren op wat hij nu zal zeggen. “I just want make sure nobody will see as just a horse, but a girl,” zei hij kalm. Als hij met haar wilde flirten had hij voor girl nog beautiful gezegd, maar dat hield hij maar voor zich. Hij keek haar met een rustige glimlach op zijn gezicht aan. Nu moest ze maar kijken of ze nog steeds zo boos op hem zal zijn, terwijl hij geen kwaad in zich had.
Onderwerp: Re: Don't be afraid (& Jackie) ma mei 04, 2015 3:59 pm
Jackie Morrison
Stooped down and out
Tag; James
Ze kon zijn gedachten horen als heldere stemmen in haar hoofd maar dat maakte niet dat ze zich gemakkelijker ging voelen op het moment. Dat wat hij dacht was gewoon raar vond ze, dat hij bang was dat Jackie als gewoon paard werd aan gezien en bereden zou worden door verschillende mutanten. Like hallo, ze was geen normaal paard en zo easy was het niet om op haar rug te klimmen of wat dan ook hoor. Jackie was een vechter, die liet echt niemand haar misbruiken of wat dan ook, zeker niemand op haar rug laten meerijden. Na ah, dat ging sowieso al niet gebeuren dus daar hoefde hij echt niet bang voor te zijn. Ze moest wild blijven kunnen rennen, true maar daar zou ze zelf wel voor zorgen, hij hoefde dat echt niet voor haar te doen. Jackie had het er niet zo op als mensen haar wilde beschermen want ze wilde niet zwak lijken en ze was ook helemaal niet zwak ofzo, dat wist ze zelf ook al te goed. Met een onzekere glimp in haar ogen keek ze de jongen doordringend aan, en met een giftige blik. Als blikken konden doden, was hij al dood geweest, for real. Hij wist namelijk ook af van haar verleden, wat ze had gedaan bij haar moeder. Dat haatte ze ook diep, en dat hij haar hiermee ook confronteerde. Nee, hij maakte geen goede start bij haar. Zijn geruststellingen waren ook nergens voor nodig, het boeide haar niet of hij haar geen pijn zou doen of wel, ze kon zichzelf prima beschermen.
Ze vervolgde kalm met haar woorden dat ze zijn bescherming niet wilde hebben, want dat wilde ze eerlijk ook niet. Hij vond het al heel wat dat ze haar stem niet meer aan het verheffen was, iets wat hij niet echt al een geruststelling hoefde te zien van haar, Jackie was hem niet minder boos op hem. Dat hij wist van haar verleden was eigenlijk al genoeg reden voor haar om hem te negeren, dat hoefde ze echt niet allemaal nog een keer te horen. “Now you listen, I’ll not lie. I want to help you, but if you don’t want my help than you won’t get it.” Zei hij waardoor ze even haar wenkbrauw optrok en hem vragend aankeek. Serieus? Oke dan. ”Okey then, you can leave now, I’m not taking it.” Zei ze terug met kalme stem die weinig interesse had in een verder gesprek ofzo. Ze wilde zich dan ook al omdraaiden om terug te veranderen en weg te rennen, maar hij ging verder. “I saw you on the news, so I know you are not a reall horse. But maybe others think you ARE a horse,” Zei hij nog en eventjes zuchtte ze diep. ”Yea and what will they do then? Put me in a stable? Put a saddle on my back? You really think I let them do that? Besides I can just shift back so, they know.” Zei ze kalmpjes, tja het was wel waar. Jackie liet niemand haar vangen en zelfs al zou het hun lukken of wat dan ook kon de gewoon terug, konden ze zien dat ze een shifter was. Bovendien hoopte ze maar dat ze meeste mensen die iets met de paarden te maken hadden wel wisten welke paarden van hun waren en welke eigenlijk niet thuis hoorde in de stallen. Het leek haar ook sterk dat er een random echt paard even de zee over zou komen zwemmen. Was het dan niet al obvious dat het een mutant was? Op een mutanteneiland leek dat haar best logisch. “I just want make sure nobody will see as just a horse, but a girl,” Zei hij vervolgens kalm met een kleine glimlach. Wel yea, ze rolde nog een keer met haar ogen. ”They won’t, trust me.” Zei ze wat bot en kortaf waarnaar ze terug ging in haar paardengedaante en op hem af stapte. ”Don’t think they wil ever catch me, I’m to fast for them.” Zei ze nog erachter aan via haar gedachten naar die van hem, omdat echt praten geen zin meer had. Ze stoof ze weer weg en galoppeerde ze het bos uit naar het strand toe, om nog even een rondje om het eiland te galopperen..
