Aislin O'Donaghue

DÁTA BREITHE/DATE OF BIRTH 2017. Nineteenth of August, Dublin
AINM/NAME Aislin Ella O'Donaghue
AIMN, SLOINNE AGUS IONAD AN ATHAR/NAME AND SURNAME OF FATHER Braden O'Donaghue
AIMN AGUS SLOINNE NA MÁTHAR AGUS A SLOINNE ROIMH PHÓSADH DI/NAME AND SURNAME AND MAIDEN NAME OF MOTHER Moira O'Donaghue formerly Callahan

Ik ben opgegroeid in een weeshuis in Dublin, de hoofdstad van Ierland. No worries, hier komt niet het typische verhaal over een weeshuis waarin ik werd mishandeld, droog brood te eten kreeg en mezelf elke avond in slaap huilde – hoewel ik wel het krullende haar en de juiste afkomst heb om Annie in een musical te kunnen spelen (al vind ik de versie van 2014 beter – een gruwelijk oude film anno 2035 maar wel een klassieker). Hoe komen we opeens bij musicals? Sorry, ik dwaal af! Dat zal nog wel vaker voorkomen terwijl ik mijn geschiedenis vertel, vrees ik. Maar goed, mijn ouders ken ik dus niet. Het enige wat ik heb is mijn geboortecertificaat dat je hierboven kan zien met mijn voornamen en achternaam, geboortedatum en geboorteplaats: wat er precies met mijn ouders gebeurd is en waarom ze me hebben afgestaan weet ik niet en eerlijk gezegd heeft me dat nooit echt beziggehouden. Ik groeide dus op in het weeshuis in Dublin, tussen jongens en meisjes die in dezelfde ouderloze situatie zaten als ik. Waarschijnlijk moet ik je hier teleurstellen, maar mijn vroege jeugd was niet heel bijzonder. Ja, bijzonder was misschien met drie andere meisjes op één kamer slapen, maar daar wen je wel aan. Net als mijn koorts die plotseling op kwam zetten, waarmee verpleegsters niet wisten wat ze moesten – mijn temperatuur was gewoon heel erg hoog. Geen andere symptomen die je bij griep of een infectie zou verwachten, geen verkoudheid, geen spierpijn, alleen mijn temperatuur die veel te hoog lag. Nou ja, na enkele ijskompressen (ik moet toegeven dat het niet bepaald medisch verantwoord is maar alleen die kregen mijn plotselinge outburst van temperatuur omlaag) was dat ook weer opgelost. Voor een paar dagen dan.
We kregen les op een klein buurtschooltje in Dublin, waar ik ook meteen mijn voorkeur voor scheikunde en natuurkunde ontdekte. Nee, voorkeur is een te klein woord, het werd mijn passie. Ik hield ervan, de berekeningen en testjes en experimenten, vooral als we praktische opdrachten moesten doen, waarbij ik altijd stiekem hoopte dat er iets spectaculairs zou gebeuren als een enorme steekvlam of ontzettend veel schuimvorming of vonkjes die leken op vuurwerk. Ik leerde alle 98 elementen van tabel van het periodiek systeem uit mijn hoofd, bleef vaak na de les nog even kletsen met de leraar of deed proefjes die me bonuspunten zouden opleveren. Als ik zo terugkijk was ik een ongelofelijke uitslover, Jesus Christ.
Ik had nooit gedacht dat ik zelf onderdeel zou zijn van een chemische reactie. Voor mijn doen was de dag normaal begonnen: ik had weer die hoge koorts, maar verzekerde mijn kamergenotes en verpleegsters ervan dat ik wel naar school zou kunnen, al was mijn lichaamstemperatuur abnormaal hoog. Al toen ik in de schoolbanken schoof kreeg ik spijt van mijn beslissing om toch te gaan en beloofde mezelf dat ik me na dat uur zou ziekmelden. Slechts half met mijn aandacht erbij luisterde ik naar de uitleg van de leraar: we gingen de flame test doen: een test waarmee je kon uitvinden wat voor soort stoffen er in een bepaald object zaten. Bij elke verschillende stof zou de vlam van de bunsenbrander verschillende kleuren krijgen vanwege het aantal metaalionen in het materiaal.. Hm, dat moest te doen zijn. Mijn labpartner sloot de gaskraan aan en ik zou de verschillende elementen met een pincet boven de vlam houden. Zonder er echt bij na te denken pakte ik een willekeurig element uit de doos met vakjes die voor ons stond. Koper, constateerde ik terwijl een vlugge blik op het materiaal wierp. Toen ik het vuurvaste pincet pakte dat naast de doos lag, slaakte ik een gil van schrik: het stukje koper in mijn hand vatte vlam en felblauwe vlammen dansten op het oppervlak van mijn hand. Toen het meisje naast me eenmaal doorhad wat er gebeurde schreeuwde zij het ook uit en de enige oplossing die ik nog wist was om het stuk koper uit mijn hand te laten vallen, recht op het metalen blad van de tafel. Bijna onmiddellijk doofden de vlammen op mijn handen en van de koper bleef nog alleen een gloeiend kooltje over, een cinder. Van de vlammen die zojuist mijn hand bedekten was geen spoor te bekennen. Ik maakte mijn leraar wijs dat er iets mis was gegaan met de gastoevoer, maar ik wist heel zeker dat het gas nog niet eens aangesloten was toen mijn hand vlam vatte.
Na het incident in het scheikundelokaal was ik helemaal van slag, bang dat ik nog iets vlam kon laten vatten of erger. Die avond sloot ik me op in mijn kamer, simpelweg niet wetend wat ik moest doen met deze ontdekking en gelukkig waren mijn kamergenotes er niet op dat moment. Als een soort zenuwtikje draaide ik aan het puur zilveren kettinkje om mijn hals om me iets rustiger te laten voelen, totdat het zilver opeens als klei in mijn handen werd. Ik kon het vervormen, uitrekken… Alles wat ik maar wilde. Ik kon koper en zilver manipuleren, beide edele metalen… maar wat nog meer?
De volgende dag was ik extra vroeg op school en ongemerkt pakte ik enkele elementen uit het scheikundelokaal zodat ik thuis in het weeshuis uit kon proberen wat voor effect mijn krachten hadden op de materialen. Stukjes ijzer, lood en potassium, ze verdwenen allemaal in mijn jaszak, hopend dat niemand het zou opmerken. Eenmaal thuis wilde ik me opnieuw afzonderen op mijn kamer, maar wat als de gordijnen of iets anders in vlammen zou opgaan? Nee, dat wilde ik niet. Snel beende ik terug naar de tuin, waar ik in kleermakerszit op de tegels knielde met de drie elementen voor me. Voorzichtig bewoog ik mijn hand over de elementen en hetzelfde gebeurde als bij mijn zilveren kettinkje: de harde objecten werden bijna klei. Oké, ik kon dus elementen van het periodieke systeem manipuleren, tot zover was het nog duidelijk. Nu kwam de tweede test. Ik pakte alleen het stuk ijzer in mijn hand en concentreerde me op het voorwerp totdat ik bijna mijn bloed voelde koken en mijn aders tegen mijn slaap voelde kloppen.
Een gigantische gele vlam ontvlamde het ijzer. Felgeel, net zoals het bij de flame test op school had moeten zijn. De vlam van het lood werd lichtblauw, de vlam van het potassium paars. Ik was een levende chemische reactie.
Terwijl ik me voorbereidde op mijn examens trainde ik ook mijn nieuwe gave, waarvan ik nog steeds geen idee had hoe ik hem gekregen had. Ik trainde in de tuin, vaak ’s nachts als niemand me kon zien. Ik bleek immuun te zijn voor de vlammen die ik zelf creëerde en bijna immuun voor warmte of sterke hitte. Ik ontwikkelde een handigheid in het beheersen van het vuur, leerde kleine vuurbollen maken en vuurstromen die als een soort vlammenwerpers uit mijn handen schoten. Tot het op een dag misging. Nou ja, ik kreeg er wel iets voor tin de plaats, maar daar kom ik zo nog wel op terug. Niet alleen de tuin van het weeshuis was nu mijn persoonlijke trainingsruimte, maar als ik toestemming kreeg om de stad in te gaan waren ook de straten van Dublin mijn persoonlijke arena. Ik liep door een verlaten woonwijk en stopte toen ik een bijna leeg steegje zag. Perfect. Ik liet het stuk pure arsenicum in mijn hand ontvlammen en een blauwe vlam schoot de straat in en kleurde de muren zwart als roet – natuurlijk nadat ik gekeken had of er echt niemand in de straat was. Eerlijk is eerlijk, ik liet me nogal gaan. Opgefokt door de energie die het vuur in me losmaakte en het feit dat het me lukte, schoot ik steeds meer vlammen de straat in. Totdat ik een houten hekje raakte.
‘Shitshitshitshitshi-‘  Meteen snelde ik naar het hekje toe, hopend om het te kunnen blussen. Ik wapperde met mijn handen (wat waarschijnlijk meer leek op actie van een losgeslagen kip), maar blussen kon ik niet: ik maakte het alleen maar erger. Ik weet niet hoe, wat of waarom, maar ineens leken de blauwe vlammen te minderen. Verbaasd keek ik om me heen en ik slaakte een gil toen ik een jongen naast me zag staan, ongeveer van mijn leeftijd.
‘Deed jij dat?!’ riep ik, totaal niet lettend op wat de buurtbewoners konden horen.
‘Ja,’ antwoordde hij. ‘Deed jij dat?’ Hij wees naar het inmiddels zwartgeblakerde hekje.
‘Ja.’
‘Meisje… We zijn niet als alle anderen, zo veel is duidelijk.’
De jongen, die Dylan bleek te heten, nam me mee naar een soort clubhuis, waar ik meteen begroet werd door drie andere jongeren, één meisje en twee jongens.
‘Aislin, dit zijn Suraj, Isaac en Jane.’ De drie zwaaiden allemaal vriendelijk naar me en ietwat oncomfortabel met de hele situatie zwaaide ik ook maar.
‘Oké Aislin, om meteen maar met de deur in huis te vallen: wij zijn een groep straatartiesten.’ Met open mond luisterde ik naar de uitleg van Dylan. Hijzelf bleek, net als ik, vuur te kunnen besturen en hij was te vuurartiest (Vuurdanser? Vuurkunstenaar?) van de groep. Suraj kon slangen temmen, Isaac was buitengewoon flexibel (hij kon onder andere zijn hoofd volledig draaien als een uil – auw) en Jane kon op kleine schaal de toekomst van mensen voorspellen (maar deed zichzelf voor als handlezeres). Ze wilden dat ik een lid van de groep werd.
Ik hoefde ongeveer twee seconden over het voorstel na te denken.
Nadat ik mijn examens gehaald had reisden we als viertal over de straten, waarin ik mijn rol naast Dylan als een vuurartiest had. Elke keer weer de blikken van de mensen als onze vlammen zich met elkaar mengden, Suraj ervoor zorgde dat een gigantische cobra naar hem luisterde of Isaac zichzelf in een benarde positie wist te brengen en zich er weer uit te halen… Het was geweldig. Op een avond hadden we ons net op ons vaste plekje geïnstalleerd en werd ik er –natuurlijk- op uit gestuurd om publiek te werven. Ik stopte toen ik een vrouw met opvallend rood haar zag – zo’n mensen trokken altijd wel meer publiek (en meer geld) naar de voorstelling.
‘Mevrouw, wilt u een voorstelling zien die u nooit voor mogelijk zou houden?’ Ik viste een stukje lithium uit mijn broekzak en liet het branden op mijn hand, waardoor de rozerode vlam perfect zichtbaar was in de avondlucht. ‘Gekleurd vuur, onder andere.’
De vrouw pakte haar mobiel uit haar handtas en liet hem voor mijn neus zweven. ‘Telekinese,’ glimlachte ze.
‘…Nice.’
Veel meer had ik niet te zeggen.
De vrouw stelde zich voor als Jean Grey, schoolhoofd van Genosha Island, een school speciaal voor mutanten (want ik was blijkbaar een mutant) en vroeg me of ik mee wilde gaan.
Daar hoefde ik ook maar twee seconden over na te denken.

APPEARANCE

Mijn persoonlijkheid? Ehm, dat is een goeie. Ik ben in ieder geval niet heel erg verlegen. Ik vind het makkelijk om andere mensen aan te spreken – waarschijnlijk door mijn verleden als straatartieste – en ik probeer bijna altijd aardig te doen? Als je het nog niet gemerkt hebt: ik ben een ongelofelijke nerd voor alles wat ook maar met scheikunde of natuurkunde te maken heeft. Biologie gaat ook nog wel, talen… Nah. Mijn kledingstijl zou ik omschrijven als ehm, comfortabel. Ik hou van skinny broeken en los vallende shirts, maar ook van crop tops met een lange rok bijvoorbeeld. Meestal in de basiskleuren zwart, wit of grijs, dat wel – mijn vuur is al kleurrijk genoeg.

MUTATION

Mijn alias Cinder betekent letterlijk ‘gloeiend kooltje’ en staat voor de elementen die ik in brand moet steken en daarna niets meer zijn dan een soort gloeiende steenkool.

Mijn eerste mutatie is Elemental table manipulation, wat inhoudt dat ik alle elementen uit het periodieke systeem kan manipuleren. Vervormen, een soort schild maken, als wapen gebruiken, alle variaties die je daarop kan gebruiken. Een nadeel is wel dat de meeste elementen erg schaars zijn en dat elementen als radium radioactief zijn dus en daarmee ontzettend gevaarlijk. Een grens aan deze mutatie is als twee elementen in elkaar vermengd zijn, bijvoorbeeld een ketting waarin zowel goud als zilver verwerkt zit, dit kan ik een stuk lastiger manipuleren dan bijvoorbeeld een ring gemaakt van puur zilver. Ook de kwaliteit van het element zelf speelt een grote rol bij in welke mate ik het kan manipuleren.

Maar wát ik met een aantal van deze elementen kan doen is misschien nog leuker: het creëren van vuur: Chemical fire manipulation. Misschien een beetje een rare naam omdat vuur op zich al een chemische reactie is, maar ik zal eerlijk bekennen dat ik niet echt een betere naam wist. Deze mutatie is gebaseerd op de flame test en houdt in dat ik achttien verschillende elementen vlam kan laten vatten waardoor er gekleurde vlammen ontstaat – en dit vuur kan ik besturen.
Een lijst van de elementen en vlamkleuren: https://2img.net/h/oi59.tinypic.com/2nv6j39.jpg
Het vuur is heel, heel erg sterk, is een stuk heter dan normaal vuur verspreidt zich een stuk sneller dan ander vuur. Het chemische vuur heeft ook nog een ander nadeel: bepaalde chemische reacties die hierdoor ontstaan kunnen bijwerkingen veroorzaken. Radium, dat ik eerder genoemd heb, is radioactief en de rook van arsenicum kan, als er een grote steekvlam ontstaat, zeer giftig zijn en zelfs dodelijk. De grootste grens die ik heb bij deze mutatie is dat ik alleen het vuur van deze achttien elementen kan besturen: een ‘simpel’ vuur als een haardvuur of kaarsvlam kan ik niet besturen.