Do your best, please be carefull. [Kat]

.Always live before you die.

Zijn adem rees op in de koude ochtend, zijn bruine ogen staarden over het schoolplein uit terwijl zijn tanden bedenkelijk over elkaar maalden. De intense koude deed hem niets, zijn lichaamstemperatuur lag zo hoog dat het hem zelfs geen kippenvel bezorgde. Hij kantelde zijn hoofd en luisterde voor een minuut naar de geluiden in de slaapkamers, amper leven … enkel de rustige ademhalingen van slapende studenten. Het was wat? Drie uur s’nachts, hij bracht zijn hartslagmeter naar omhoog en keek naar het uur, drie uur op de kop. Daarna gleden zijn ogen naar zijn hartslag, het rustige zelfzekere geklop van iemand die niet wakker mocht zijn op dit uur. Hij liet zijn arm terug zakken en staarde naar de heldere hemel, naar de sterren en de maan, de maan … halverwege zijn cyclus. Nog exact dertien dagen voor de volgende volle maan. Hij voelde het in zijn lichaam, de kleine dingen waar hij voor moest opletten, de honger, de verscherpte zintuigen. Hij sloot zijn ogen en probeerde zich voor een moment lang te ontspannen. Dit was niet iedere nacht maar dit was veel, zijn kamergenoot had er geen weet van, geen weet dat hij hier stond en zichzelf ervan overtuigde om het nog een volle maan langer vol te houden. Om het nog eens kans te geven. Hij koesterde geen hoop, dat had hij afgeleerd, maar het was er … het sudderde aan het oppervlak en dat kwam door één persoon … Kat.

Hij had geen idee hoe lang hij buiten was blijven staan, een uur, twee uur? Hij was zich anders zo bewust van tijd maar nu, het was vervolgen in het gepieker op waar hij mee had ingestemd gisteren. Hij zou zichzelf tot de grens krijgen, Kat zou hem tot de grens duwen en hij moest het zien te overwinnen. Vijftig procent kans dat het hem zou lukken, maar evenveel kans dat hij faalde en Kat zijn weerwolf zou moeten onderdrukken. Wat als het haar niet lukte? Wat als ze net dat beetje te laat was? Hij had gisteren gehad, wat als vandaag verkeerd af liep? Hij ging expres op zoek naar excuses om het niet te laten door gaan maar er waren er geen. Er was alleen maar Storm en Kat, en het was zijn taak er met alle kracht tegen te vechten zodat hij Kat niets zou doen. Alleen leek dat net buiten zijn bereik te liggen, hij was bang, een angst die hij niet zou toegeven maar die wel tastbaar te voelen was als je hem goed genoeg kende.

Dus hij was terug naar boven gegaan, was neergezakt op zijn bureaustoel en had de hele tijd voor zich uitgestaard tot het buiten licht werd, zelfs tot Devon wakker werd. Hoelang zat hij daar al? Goede vraag, hij was de tijd verloren in het eindeloze denken. Ergens wilde hij dat Devon hem zou tegen houden, dat hij zou zeggen dat het een slecht idee was ze kenden beide het antwoord, het was een goed idee. Het was een mooi toekomstplan. Storm rolde zijn bureaustoel naar zijn bed en trok die ene zak ervan onder, de zak met allemaal kettingen, kettingen die hem tijdens volle maan nooit konden tegen houden. Hij stak er reservekleren bij en kwam recht, wisselde één blik met Devon genoeg om de bezorgdheid te wisselen. ‘Ik red me wel, ze zal je bellen mocht het verkeerd aflopen.’ Meer zei hij niet. Devon en Nadya waren letterlijk de noodoproepen op zijn gsm en hij zou die gsm aan Kat geven zodat ze één van de twee kon waarschuwen mocht het mis gaan. God, dat enthousiasme van Storm … het droop er vanaf, niet dus.

Ze hadden afgesproken aan het ingang pad naar het bos, al zou hij haar veel dieper meesleuren dan een normale ochtend sport, you never know. Sporten, ze zouden enkel sporten en kijken hoe goed dat zou gaan met iemand als Kat erbij om hem wat op stang te jagen en te plagen. Hoe hoger de hartslag hoe beter het was voor dit experimentje van hen. Hij was eerder als Kat, op tijd zoals iedere behoorlijk opgevoede Brit dat was. Hij zakte neer op één van de bankjes, sterkte zijn benen voor zich uit en sloot zijn ogen terwijl hij probeerde om de kou te voelen door zijn warme huid heen. ‘Je kunt me niet doen schrikken, als je dat wil proberen.’ Zei hij meteen toen ze dichtbij genoeg was. Hij had haar al van ver geroken en gehoord. Hij opende zijn ogen en keek haar met een glimlach aan. Hij probeerde alles van gisteren zijn humeur te laten opvrolijken maar je kon het zien in zijn blik, de bezorgdheid. Ze kende Hall maar nu zou ze de Storm leren kennen die onder het gezag stond van iets veel gevaarlijker, Lupos …

tag: Kat --- words: 801 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

In de seconden voor Kat aankwam had hij met zijn ogen toe naar de hemel “gestaard”. Je kon het geen staren noemen als het met je ogen toe was, toch zag Storm meer dan zijn ogen deden. Door de geluiden, de geuren kon hij zich gemakkelijk een heel beeld vormen van zijn omgeving. Van de jongen die zijn sigaret afduwde in het gras vierhonderd meter naar het oosten. Of het meisje dat haar thee morste op haar kamergenoot … het was flauwe thee om eerlijk te zijn. Ze begonnen ruzie te maken en dat was het punt dat Storm zich weg trok van de omgeving en dieper in zichzelf begon te gaan. Hij probeerde Lupos aan te voelen, want ja, dat monster had door de pers in Londen daadwerkelijk een naam gekregen. Sindsdien had Storm dat ook gedaan, het was op een bepaalde manier gemakkelijker om hem ervan los te maken, als hij het over een ander persoon had. Hij en Lupos waren verschillende karakter, toch leefde ze in hetzelfde lichaam. Hoe voelde Lupos zich vandaag? Er kwam een lichte frons in Storm’s wenkbrauwen toen hij merkte dat de wolf intenser aanwezig was dan anders. Alsof hij dit experimentje met evenveel nieuwsgierigheid zou volgen. Maar het was vast zijn verbeelding, Lupos was er zoals iedere dag, op de achtergrond maar wel vaag aanwezig.

Kat’s verschijning nam de zorgen niet weg, maar het maakte het voor Storm wel gemakkelijker om zijn charmante zelf te zijn als ze in de buurt was. Ze was de trigger voor hem om meer de Storm uit Londen te zijn ondanks dat het niets weg nam van wat ze nu van plan waren te doen. Vertrouwen, het was het enige waarom dit hier draaide. Kat had hem gisteren ruimschoots bewezen dat ze hem kon onderdrukken, dat was voornamelijk de enige reden waarom hij dit nu nog eens wilde testen. Waarom hij de weerwolf zou toelaten tot aan de startlijn te komen om hem dan zelf terug te dringen … want Kat zou er zijn, ze kon hem tegen houden. Dat had ze gisteren bewezen. Gisteren … jep, hij had behoorlijk de tijd gehad met haar. En aangezien ze dit voor hem wilde doen ging hij ervan onderuit dat ze het ook wel naar haar zin gehad had.

Ze vloekte en de glimlach op zijn lippen werd groter. ‘Better next time.’ Knipoogde hij. Als ze was getransformeerd naar een eekhoorn, zoals ze op het strand had gedaan dan zou hij waarschijnlijk geschrokken zijn. Maar ze kon het maar proberen, dat was wat het trouwens zou zijn tussen elkaar, de ene die de andere wilde overtreffen. Plagerijen die Storm wel konden bekoren ondanks dat hij er liever met zijn hoofd bij was vandaag. Maar dit was het net, Kat moest hem tot transformeren aanzetten aangezien het uit zichzelf nooit ging, zelf niet onder het sporten. Zijn blik gleed over haar heen, blijkbaar had ze al een aardig stukje gelopen te horen aan haar ademhaling. Zelf had hij nog niets gedaan, hij was zelf vannacht niet gaan rennen als witte wolf maar had in de plaats gewoon over het schoolplein uit gekeken, wat een leven had hij. Bij haar gerustellende woorden keek hij naar haar op, onderzoekend. ‘Hoe kan het dat jullie vrouwen altijd zo optimistisch zijn.’ Zuchtte hij met rollende ogen. Er kwam een kleine glimlach achter, hij meende het niet maar het was wel waar. Die zagen alles vol rozengeur en maneschijn. Straks zou hij in dat bos vechten tegen Lupos, misschien wel verliezen en hier was Kat met al haar optimisme. Maar hij apprecieerde het wel. ‘Je moet optimistisch zijn voor twee want ik kan het niet.’ Hij kwam recht en zijn ogen gleden naar de sporttas naast het bankje, met de kettingen waarvan hij niet wilde dat Kat ze ooit zou zien, laat staan hem er tegen zien vechten. Hij wierp een berekende blik op de Kat vol zelfvertrouwen en knikte langzaam bij haar woorden en knikte richting het bos. Hij nam de sporttas van de grond waardoor het een akelig kil geluid maakte door de kettingen die tegen elkaar kwamen. Hij kneep zijn ogen samen en keek dan naar Kat. ‘Dat is worst case scenario.’ Beloofde hij haar. Hij liep haar voor het bos in, hij wachtte tot Kat naast hem kwam lopen en gaf haar zijn gsm. ‘Ik denk worst case, als het zover zou komen en ik transformeer dan bel je of Devon of Nadya voor hulp. Probeer het niet alleen tegen hem op te nemen Kat, ik zou je liever in één heel stuk willen terug zien achteraf.’ Hij duwde de gsm in haar handen en keek terug voor zich uit. Dat was gezegd, het belangrijkste voor hem, weten dat ze veilig zou zijn mocht het ooit zover komen. ‘Ben je zeker dat je dit wilt doen? Met de mogelijke risico’s?’ Vroeg hij haar dan wat zachter, zijn blik ging naar de hare. Hij probeerde in haar te kijken, de emoties eruit te halen die ze niet liet zien maar Kat was zelfzeker en dat bracht hem aan het wankelen vanbinnen …

tag: Kat --- words: 851 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Het feit dat Kat compleet ontspannen aan kwam en ook geheel rustig oogde stelde hem ergens wel gerust. Want hij was alles behalve dat, hij voelde zich gespannen, onrustiger. Zij straalde zelfvertrouwen uit, zekerheid en dat had ergens enkel maar een goed effect op hem. Als ze zenuwachtig was geweest dan zou hij zelf nog meer gaan twijfelen zijn en weer alle mogelijke argumenten van afgelopen nacht aflopen in de hoop één geldige reden te vinden. Dit stelde hem gerust al wist hij dat die kalmte er misschien niet zou blijven als hij zou vechten tegen zijn mutatie. Het was haar gisteren ook wel gelukt, ze was niet bang geweest, toch niet eens hij weer een beetje rustiger was geworden. Ze was ook deels bezorgd geweest, de enige reden waarom ze nu hier was. En beseffen dat ze elkaar eigenlijk net kenden … wauw, ze lieten er ook geen gras over groeien.

Hij had niets anders verwacht van Kat dan dat soort van reactie. Hij keek naar haar opzij en maakte een instemmende “hmmm”, niet gelijk onder de indruk. Hij zou het haar willen zien proberen om hem te doen schrikken. Storm wist dat hij vanaf nu altijd een beetje extra op zijn hoede zou moeten zijn voor Kat, nog oplettender dan hij normaal was, want hij wist dat ze op het meest onverwachtse moment zou toe slaan. Dus als hij haar de ene moment kon oppikken ergens binnen zijn bereik en plots dan niet meer dan zou hij ervan moeten uitgaan dat ze getransformeerd was en ergens op de loer lag. Leuk, dit werd leuk. ‘Ik zal iedere minuut van de dag, zeven dagen lang, vierentwintig uur aan de mogelijkheid denken dat je me kunt doen schrikken. Als dat geen mooie manier is, denkend aan jou, om de dag door te brengen dan weet ik het ook niet meer.’ Knipoogde hij uitdagend. Misschien moest hij er dan ook maar zijn missie van beginnen maken om haar eens te laten schrikken. Hij was best geruisloos als hij wilde maar het zou niet voldoende zijn voor Kat, hij zou vanuit een onverwachte hoek moeten komen. Dan zou het werken.

In haar karakter … Ja, ze had het karakter er wel voor, hij ook maar niet in deze situatie, nooit in deze situatie. Hoe kon je optimistisch zijn voor iets zo vreselijk als een weerwolf. Het voelde niet als twee uur voor volle maan maar hij maakte zich er wel druk om, hij voelde zich er ongemakkelijker bij omdat hij wist dat hij zijn lichaam zou toestaan te gaan transformeren om het dan weer tegen te houden. En hij had echt al het vertrouwen in Kat maar het lukte hem gewoon niet om een beetje optimistisch te zijn. ‘Ik denk inderdaad niet dat jij negatief naar iets in het leven kijkt.’ Gaf hij met een glimlach toe. Zou er iets bestaan als een depressieve Kat? Een treurige Kat? Geen idee, hij kende haar daar nog niet te lang voor maar op het eerste vlak leek ze altijd heel vrolijk en zelfzeker. Dat ze ook optimistisch kon zijn voor hem met die glimlach en een knipoog deed Storm voor even de hele situatie vergeten.

Het geluid van de kettingen bezorgde hem immers weer dat lichte misselijke gevoel terug. Maar hij was blij dat Kat er niets over vroeg, ze zou het misschien straks live te zien krijgen en dat alleen was al ernstig genoeg. Maar het had wel een serieuzere blik in haar ogen gebracht, goed, hij wilde haar aandachtig hebben als ze dit beide tot een goed einde wilde brengen. Hij liet zijn zintuigen de omgeving aftasten, op zoek naar een plek zonder teveel geluid en afleiding, meer achter een plek zonder pottenkijkers. Ze liepen dan ook een eindje zwijgend verder terwijl hij wist dat hij haar zou moeten voorzien van genoeg informatie over Lupos. In plaats daarvan gaf hij haar zijn gsm, met de nummers van Devon en Nadya in. Ze nam het aan, knikte en begon te praten. Hij moest luidop lachen om haar laatste woorden en keek haar zijdelings aan. ‘Ik zie je niet echt als een olifant maar goed, ga op me gaan zitten als een olifant, Onthou wel dat ik dan ook niet kan terug transformeren dus we kunnen daar lang zitten, of liever, liggen.’ Stel je voor! Kat die daar lekker chill zat als een olifant op een weerwolf. Devon had hem dat ook als grap aangeboden, om als beer om hem te gaan zitten. Wat had iedereen met op hem te gaan zitten tegenwoordig? Maar het had gewerkt, hij was even weer zijn onbegonnen charmante zelf. Hij schudde grijnzend zijn hoofd terwijl hij het plaatje nog steeds voor zich zag.

Storm stopte toen ze bij een behoorlijk afgelegen open plaats kwamen, hij liet zijn sporttas met behoorlijk wat protest van de kettingen vallen op de grond en draaide zich naar Kat en haar woorden. Haar lieve glimlach bracht iets meer positieve emoties in zijn ogen terug. Hij legde zijn vingers onder haar kin en drukte zijn lippen heel kort tegen de hare waarna hij haar aan keek. ‘Als dit je lukt krijg je onbeperkt gebruik van mijn kookkunsten,’ hij zweeg even voor er een charmante glimlach op zijn lippen kwam. ‘En andere dingen, als je wil.’ Knipoogde hij. Hij nam terug afstand en keek het bos rond. Oké, goed, eerst een portie sport om die hartslag van hem naar boven te krijgen en dan was het aan Kat om hem over het randje te duren. ‘Sporten doet niets met mijn lichaam, het zal jouw aanwezigheid zijn in combinatie met de verhoogde hartslag die,’ hij zweeg en keek het bos in. ‘Lupos zullen interesseren.’ Vervolgde hij kalm, al was zijn blik niet kalm. ‘Als mijn hartslagmeter begint te piepen dan heb ik tijd genoeg om ertegen te vechten. Als je ziet dat het me niet lukt dan onderdruk jij het, neem geen risico’s.’ Hij keek haar aan en haalde zijn schouders kort op. ‘Ik hoop dat je me kunt bijhouden darling.’ Daagde hij haar uit terwijl hij achterwaarts begon aan te zetten alvorens hij zich draaide en begon te hardlopen. Hij kende de weg, ze konden in een gigantische boog door het bos hardlopen alvorens ze hier terug zouden komen. Storm was er gerust in dat er onderweg niets zou gebeuren, al lag dat volledig aan Kat …

tag: Kat --- words: 1062 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Kat moest onderhands al een heel idee in haar hoofd hebben zitten van wat die kettingen konden doen of wat er kon gaan gebeuren … Als ze daar niet aan zou zitten denken dan zou hij haar roekeloos noemen en was ze misschien niet zo geschikt voor de job als hij dacht. Maar de soms serieuze blik stelde hem wel gerust, ze was ermee bezig. Hij zou haar straks misschien moeten vragen om hem met de ketting vast te leggen aan de boom, iets wat hij hoopte dat hij niet zou moeten vragen maar er wel een mogelijkheid tot was. Het voordeel dat ze dit deden was dat alles trager ging dan bij volle maan, het duurde langer voor hij niet meer in staat was zichzelf in veiligheid te brengen, dus hij zou zichzelf kunnen vast maken. Het nadeel, de transformatie ging ook veel trager en was pijnlijker, het voordeel daar weer van was er met niet zoveel drang werd getransformeerd dus de pijn kwam in langzame golven en was niet zo heftig als bij volle maan. Hij zou sowieso meer tijd hebben als hij nu zou transformeren, weer, wat hij hoopte dat niet zou gebeuren. Maar het hele “ik ga transformeren”-plaatje hoopte hij voor Kat te kunnen vermijden. Hij wilde niet nodig iemand op het lijstje van de weerwolf want eens hij je geur had was hij sneller geneigd je tijdens volle maan ook weer op te zoeken.

Haar opmerking over de olifantenbillen deed hij luidkeels lachen, zijn stem galmde door het bos terwijl hij haar luidop lachend aan keek. ‘Kat.’ Hij probeerde zich serieus te houden en schudde quasi streng zijn hoofd. ‘Waar zit jij in godsnaam met je gedachten.’ Berispte hij haar streng. Hij zou dat niet erg mogen vinden, olifantenbillen op zijn kop, hmm. ‘Er zijn andere dingen leuker dan een olifant die op me gaat zitten.’ Hij zweeg en tuitte kort zijn lippen. ‘Gisteren bevoordeeld.’ Hij haalde zijn wenkbrauwen tweemaal op bij de herinneringen aan gisteren. Dat was niet leuk geweest, meer geweldig. Maar ze deed het ondertussen wel, haar grapjes zorgde ervoor dat hij afgeleid was. Tot ze natuurlijk zei dat ze eventueel ook naar een weerwolf kon transformeren. Daar was hij even stil bij. Hij staarde naar voor en keek dan bedenkelijk opzij naar Kat. ‘Neem je dan alles over? Want anders raad ik het je af,’ zei hij overdreven vriendelijk ondanks dat hij het echt meende. Nee, het was geen goed idee voor haar om te transformeren naar een weerwolf, laat staan een wolf. ‘Als weerwolf heb ik een sterkere controle over andere wolven. Zie dat je niet sterk genoeg bent om de wil van Lupos te weerstaan dan staan we verder van huis,’ hij zweeg en keek haar aan. ‘Zacht uitgedrukt.’ Benadrukte hij. Dan zou de weerwolf haar dwingen wolf te blijven en dan zouden ze moeten mee jagen en laten we maar zwijgen over waar dat zou eindigen.

De rest van de tijd zat hij eraan te denken, of ze het zou kunnen, transformeren naar een weerwolf, dan zouden die twee wolven zeker buddies worden. Toen ze de open plaats op kwamen liet hij de sporttas tegen de grond zakken en draaide zich naar Kat. Toen hij zijn lippen tegen de hare drukte kreeg hij gelijk reactie, wat ervoor zorgde dat zijn charmante glimlach boven water op. Hij had het zes maanden moeten missen dus de hunkeringen waren er nog steeds. Kat daarentegen had het maar een dag moeten missen en kijk, ze genoot hier evenveel van als hem. De vrolijke glimlach op haar lippen na zijn aanbod deden hem zachtjes lachen. Haar uitdagende woorden deden hem geamuseerd zijn hoofd schudden. ‘Je bent niet te stoppen, niet dat ik je tegen hou offcourse.’ Knipoogde hij onschuldig. God nee, waarom zou hij dat doen in de eerste plaats?

Hij wist niet of hij het irritant of geruststellend moest vinden dat Kat hier allemaal zo heel kalm en zelfzeker mee om ging. Maar dat was misschien omdat hij een volslagen panikeur was als het aan kwam op zijn weerwolf. Ze knikte zelfzeker en Storm bleef haar even onderzoekend aan kijken op zoek naar misschien iets van twijfel? Maar er was niets, het was Kat, de Kat van gisteren, helemaal haar zelfzekere zelf. ‘Ik hou je niet tegen om ergens halverwege te panikeren.’ Zei hij met een flauwe glimlach, meer als grapje bedoeld. Moest ze beginnen panikeren dan zou hij het ook nooit door laten gaan maar dat deed ze niet, dus het was een geruststelling.

Toen hij begon te lopen kwam ze gelijk grijnzend achter hem aan. ‘Wij moeten dat wedstrijdje van gisterenochtend nog eens houden, wie het snelst is.’ Opperde hij luchtig. Ze hadden het gisteren niet gedaan en straks als hij was opgewarmd zou hij haar er wel eens tot uitdagen. Want dat was net het doel van deze hele training. Ondanks dat hij een hartslagmeter aanhad was het voor hem gemakkelijk zijn eigen hartslag te horen. Zelf zonder meter zou hij weten wanneer hij over de grens ging en wanneer niet, alleen zou hij er dan niet kunnen tegen vechten, vandaar de hartslagmeter. Bij haar vraag keek hij haar met een kleine glimlach kort aan voor zijn blik naar het pad voor hen ging. Want het laatste wat hij wilde was vallen over een boomstronk of whatever. ‘Over mij of over de weerwolf?’ Vroeg hij gelijk, niet goed wetend op wat ze doelde. Maar haar ogen hadden nog steeds die uitdagende twinkeling dus hij greens breed en schudde zijn hoofd. ‘Wat wil je weten?’ Vroeg hij meteen. ‘Want ik ben je praktisch al mijn diepste geheimen verschuldigd voor wat je nu doet.’ Ging hij gelijk verder. Hij stak zijn vinger kort op en sprong over een kleine omgevallen boomstam. ‘Niet dat ik veel diepe geheimen heb.’ Zo, daar kon nu ook al niet meer naar vissen. Hij had maar één echt geheim en dat kende ze al, hij was een weerwolf …

tag: Kat --- words: 993 --- notes: - --- outfit: -

.Always live before you die.

Ze kreeg het toch terug behoorlijk gemakkelijk voor elkaar, hem “opgewekter” maken. Ondanks dat er een klein deeltje van zijn gedachten bij het constante gevaar zaten waren er veel andere dingen waar hij nu door was afgeleid, Kat bevoordeeld. Haar verschijning alleen al zorgde ervoor dat hij moest terug denken aan gisteren. De grapjes die ze maakte, ondanks dat ze ze wel serieus moesten nemen, maakte hem terug de minder bedachtzame Storm, maakten hem weer een beetje de Storm van gisteren. De Storm die op zoek ging naar uitdagingen, de Storm die niets liever wilde dan gezelschap, feest, nouja, Kat. Ze vertegenwoordigde die twee dingen zonder dat ze daar veel moeite om hoefde te doen. En dat zorgde ervoor dat Storm minder naar zijn hartslagmeter ging kijken en zijn vertrouwen van gisteren terug plaatste in haar handen. Dit zou goed komen, hij had vertrouwen in Kat en zijn eigen kracht. Hij stond er goed voor vandaag, misschien was hij eerder moeten gaan rennen in zijn andere wolf maar dat had hij expres niet gedaan om meer impact te hebben van Lupos in deze situatie. Het zou goed komen, dat herhaalde hij opnieuw en opnieuw.

Storm stemde in, hij wou het waarschijnlijk niet weten waar ze met haar gedachten zat op het moment dat hij het vroeg. De olifantenbillen alleen hadden al behoorlijk het plaatje in zijn gedachten opgeroepen. Hij vroeg zich echt af of het Lupos zou kunnen tegenhouden, op lang termijn. Maar het was niet iets dat hij wilde testen, ze zou zo gemeen zijn om er een foto van te nemen ook. Dus hij gaf haar iets anders om aan te denken, gisteren namelijk. Aan de grote glimlach en in de instemming van haar woorden had hij genoeg. Misschien was hij zijn flair en charme nog niet volledig verloren in de maanden voor hij naar dit eiland kwam. Maar het lag ook aan Kat, ze was zo gemakkelijk om mee om te gaan, het vroeg niets van hem, het vroeg niets van haar. Ondanks dat ze aan elkaar gewaagd waren wisten ze beide hoe het zat en hoefden ze amper moeite te doen om extra punten te halen bij de ander.

Maar dan ging het onderwerp weer naar iets wat een stukje delicater was voor Storm. Toch maakte hij zich niet meteen zorgen, het stelde hem gerust om Kat zo vol zekerheid en in detail te horen praten over haar eigen mutatie. ‘Je kunt dus letterlijk alles.’ Concludeerde hij uiteindelijk. Ze kon uiterlijken overnemen, mutaties onderdrukken en manipuleren, was er iets dat ze niet kon? ‘Hmm, best niet.’ Hij staarde bedenkelijk voor zich uit bij haar verdere woorden. Het was een last van zijn schouder, haar zo horen praten. Je kon de opluchting misschien wel zien in zijn ogen al zou hij het niet toegeven tot dit allemaal achter de rug was. Maar uittesten was voor het volgende level, net als zij haar mutaties tot het uiterste wilde brengen wilde ook Storm weten tot hoever hij kon gaan met Lupos, vandaag zou testfase één zijn.

Waarom zou hij haar willen stoppen? Goede vraag, hij keek bedenkelijk naar boven, deed alsof hij heel hard moest denken over die vraag. Was er een reden waarom hij haar ooit zou willen stoppen? Waarschijnlijk niet. Misschien als ze al zijn eten zou opeten … dan zou hij haar misschien wel gaan stoppen. Toen ze haar vuist in de lucht stak moest hij luidop lachen. ‘Ach, Kat, ik ga je ooit eens stoppen. Ik heb alleen nog geen idee.’ Hij greens breed en begon te lopen weg van haar, het bos in. Dat wedstrijdje? Hij keek haar zijdelings aan en haalde zijn wenkbrauwen doen. ‘Laat mij eerst eens opwarmen.’ Greens hij geamuseerd. Ja, dat wedstrijdje zou er komen, dat was exact wat zijn hart niet nodig had maar nu wel eens moest gebeuren om het onder controle te leren houden. ‘Maar ja, laat ik je straks eens tonen hoe snel weerwolven zich uit de voeten maken.’ Knikte hij uitdagend. Oh, ja, dat wedstrijdje, hij had er zin in ondanks wat de gevolgen ervan zouden zijn. Meer kon hij niet meer doen, hij had de kettingen bij in case off, hij had zijn gsm aan haar gegeven, hij kon haar er niet meer uitpraten dus zijn taak zat er zo ongeveer op. Het enige wat hij moest doen was zich in alle man en macht verzetten tegen Lupos, dat alleen zou al een groot deel van zijn energie vragen.

Ze wilde alles weten, waarom schrok hij daar opnieuw niet van? Ze was exact de nieuwsgierige persoon die hij van haar verwacht had. ‘Je wee toch dat ik dan alles ga willen weten over jou?’ Glimlachte hij traag. Het zou nog even duren tegen dat hij buiten adem was dus kon hij al gelijk nog beginnen vertellen over zichzelf. Gelukkig was hij altijd heel vrijuit over zijn leven, althans het leven voor zijn weerwolvenleven. ‘Niet meer dan eerlijk.’ Haalde hij zijn wenkbrauwen zachtjes op. Het ene voor het ander, hij gaf iets en ze zou iets moeten terug geven, al hoefde dat geen informatie te zijn. Maar dat zou ze waarschijnlijk wel al weten. De meest random dingen … Hij staarde eventjes zwijgend voor zich uit terwijl ze in een grote lus door het bos liepen. ‘Wie is Storm Hall, ik was nog impulsiever in Londen dan dat ik hier ben. Jij en ik,’ hij zweeg en begon luidop te lachen bij het idee wat hij en Kat in Londen allemaal voor elkaar zouden gekregen hebben. ‘We zouden het er behoorlijk naar ons zin hebben. Maar ik had een beste vriendin daar, Camille, ze zou je niet kunnen uit staan waarschijnlijk.’ Camille kon niemand uitstaan die Storm naar een ander level bracht. ‘Ik werkte er in een restaurant, ik ben nog steeds de perfecte keukenprins.’ Hij gaf haar een uitdagende glimlach. Kat wist al behoorlijk veel, de slechte dingen in ieder geval. De meest random dingen kwamen uit zijn verleden. ‘Ik ben een flinke student, al zie ik er niet zo uit.’ Dat was waarschijnlijk het enige verschil tussen hem en Devon, hij studeerde nog, Devon had het al even opgegeven. ‘Mijn doel voor ik weerwolf werd was om in de sport te gaan maar nooit door de klinische keuring geraakt door mijn,’ hij tikte kort tegen zijn hart, ja, want daar was iets mis mee geweest … tot hij weerwolf werd althans. ‘Maar gelukkig nooit de dromer geweest.’ Knipoogde hij. ‘En jij, Kat? Wat moet ik over jou weten?’ Vroeg hij met die twinkelende onschuldigheid in zijn ogen…

tag: Kat --- words: 1058 --- notes: - --- outfit: -