Altered Ego &Sean

Om even heel eerlijk te zijn, iemand missen was gewoon het ergste dat je kon overkomen. Zo voelde het toch aan. Niet dat ze een mens miste, oh hell no. Alle mensen mochten voor haar part ontploffen, veel last zou ze er toch niet van hebben. Behalve misschien Jaxon, aangezien hij de enige was die ooit de moeite had gedaan om haar te helpen. In tegenstelling tot alle objecten die in haar thuisdorp rondliepen. Ja, objecten. De naam ‘mens’ waren ze niet eens waardig. Maar om even terug te komen, ze miste Wolf. Heel hard eigenlijk. Nooit had ze gedacht dat het zoveel pijn zou doen om weg te zijn van haar husky, haar beste maatje tbh. Best wel lame eigenlijk, als je er even over nadacht.

Tegen de rode randjes in haar ogen, die daar gekomen waren doordat ze had zitten huilen, had ze een zonnebril opgezet en was ze naar buiten gegaan. Haar mood was best ver onder 0 gezakt, en dat merkte je ook aan haar omgeving. Net zoals haar mood, was de temperatuur in een straal van een meter ook diep onder 0. -14° om precies te zijn. Zij had er natuurlijk geen last van, maar aangezien het buiten al best mooi weer was, liepen er veel leerlingen rond in zomerse kledij.. En als die in haar buurt kwamen, vroren ze bijna letterlijk aan de grond. Dat bracht toch een kleine glimlach om haar lippen. Niet dat ze kwaadaardig was, maar toch, hun reacties waren wel geniaal.

Uiteindelijk was ze naar buiten getrokken, omdat ze zich daar nu eenmaal gewoon beter voelde dan binnen. Er waren best wel veel mutanten op het schoolplein. Daar kon ze wel iets aan doen. Een regenbui zou die zonnekloppers wel snel naar binnen jagen. Maar misschien was dat even te drastisch en te gemeen. Al snel gleed haar blik naar een grote populier, die aan de rand van het schoolplein stond. Nonchalant liep Raeen naar de boom toe, en voor je met je ogen kon knipperen, verdween ze in de stam.

Zo, beter. Even haalde ze figuurlijk opgelucht adem, waarna ze zich begon te concentreren op de prikkels die de boom en de planten rondom doorstuurden. Het duurde nog geen kwartier of de wortels, die diep onder de grond zaten en onder de stenen van het schoolplein een eindje door liepen, trillingen opvingen. Er kwam iemand richting de boom. Het was een of andere jonge dude, ving ze op. Want ja, zelfs in de boom kon ze goed genoeg zien wat er gebeurde. Hmm.. Dat kon best nog grappig zijn. Ze wachtte tot een lichte bons tegen de stam bevestigde dat iemand er tegen was gaan zitten of er tegen leunde, en na een kort moment van stilte sprak ze de jongen aan. "Doe je dat wel vaker, leunen tegen een boom zonder eerst toestemming te vragen?" Zei ze zachtjes, als het fluisteren van de wind door de bladeren van de boom. "Rude", Vervolgde ze, waarna ze met een glimlachje wachtte op enige reactie van de knul.

“I'm the realest and you finna see”

Letterlijk zijn tweede dag hier en hij was al helemaal op. Gisteren was hij aangekomen, en na de geruchten over een of andere overdose te hebben gehoord was hij toch eens gaan kijken in de ziekenboeg. Dat het Jayson was, wel dat deed hem serieus was. Sean was geen moment van de dude zijn zijde geweken, hell hij was er zelf gebleven ’s nachts. Ja, hij had een van die verpleegsters even onder handen genomen met zijn mutatie had haar overtuigd dat hij bij zijn bro moest blijven. Uitleg had hij niet nodig gehad. Sean had zelfs moeite gehad met niet plots in tranen uit te breken. Maar hij had zich zo goed mogelijk proberen houden in de dude zijn buurt.

Rond de late namiddag was hij dan uiteindelijk toch maar uit de ziekenboeg vertrokken. Op aanraadde van de knul die in het bed lag. In eerste instantie had hij niet willen vertrekken maar zijn maag had geschreeuw om een beetje voedsel. Jayson was veilig nu. Dat was het gene wat hij in gedachte moest houden. Dat zijn vriend zo maar een OD had gepleegd had hij nooit in hem kunnen zien. Kort wreef hij door zijn ogen. Daar kwam dat het kleine bitchende ding wat ze vermoeidheid noemde. Iets waar hij meestal niet zo heel veel last van had, maar nu dus mooi wel. Toch ging hij eerst naar de cafetaria hoor, wat eten naar binnen werken en dan misschien nog naar buiten om te chillen of zo.

Het eten gaf hem een hernieuwde boost of zo. Best ook. Met zijn handen in zijn zakken wandelde hij het schoolplein op. Zo’n grote crowd had hij nu ook weer niet verwacht, maar aye het was mooi weer dus heel veel kon hij er nu ook niet op zeggen. Als hij wilde had hij de boel in een keer leeg hoor, gewoon even wat spelen met de balans maar hij liet het maar even voor zich. Uiteindelijk niemand hier had hem iets misdaan er zou waarschijnlijk vast wel iemand zijn die wist wat er was gebeurd met Jayson, maar die zou het op zijn tijd wel weer vertellen aan hem. Sean haalde zijn phone even boven. Hij snakte naar wat beats, maar natuurlijk geweldig voor hem was zijn batterij mooi leeg. Deze dag kon niet beter hoor.

Met een klein plofje had hij zich tegen een boom laten ploffen en legde zijn hoofd er tegen. Hij ging hier gewoon een tukje leggen hoor. No shame. Wanneer er echter een stem klonk schoten zijn ogen open. Vervreemd keek hij rond zoekend naar de bron, maar hij zag niemand staan. Inbeelding was het ook niet hoor en een illusie was het al helemaal niet. Na wat Jayson had gedaan, wel hij bleef er wel eventjes van weg. Nog een keer klonk de stem. Oké, hij was echt even aan het gek worden. Misschien moest hij toch maar slapen? Nah sleep is for the weak. Maar wie the hell praatte er dan tegen hem? Sean deed wat er verwacht werd, hij sloeg zijn ogen even op maar kon niemand tussen de takken spotten. ‘Aye, geweldige grap. Maar kom nu maar tevoorschijn en laat een dude gewoon chillen.’ Dit eiland kon al niet meer vreemder worden. Pratende bomen, that some crazy shit.

Serieus, ze had iedereen op dit schoolplein met rust gelaten en was gewoon vredig in een boom gaan zitten. Iets wat ze best wel vaak deed, als ze er zo over na dacht. Het gaf haar gewoon een gevoel van veiligheid, en wie ging nu ook een boom lastigvallen? Dus het was zoiets als haar eigen chillplekje waar niemand iets van wist. Ze had makkelijk het hele plein kunnen opeisen om daar op te chillen, maar dat had ze niet gedaan omdat ze nu ergens ook niet meteen ruzie wou hebben met de helft van de school hier. Maar deze kerel vroeg er dan wel om hoor. Van alle plekjes op het plein, was hij op haar boom gaan zitten, en dat was nu net een uitnodiging om hem eventjes te doen schrikken.

En of het zou werken, daar stelde ze zich eigenlijk niet eens vragen bij. Er kwam eerst helemaal geen reactie van de dude, maar ze zag hem wel zoekend rond kijken. En ja hoor, ook naar boven, tussen de takken. Maar nope, daar zat ze niet, ghehe. ‘Aye, geweldige grap. Maar kom nu maar tevoorschijn en laat een dude gewoon chillen.’ Zei hij toen, en Raeen kon een korte lach niet tegenhouden. Yep, lachende bomen, dat kon allemaal ofcourse. "Jij komen hier, zo praten tegen mij?" Vroeg ze toen, waarbij ze haar stem half verbaasd liet klinken. "Jij weten niet wie ik ben", Vervolgde ze een beetje afkeurend.

Daarna vond ze het wel genoeg geweest voor vandaag. De dude klonk wel chill, en ze vond zijn haar cool. Dus, zonder hem nog verder te pesten of wat dan ook, maakte ze zich klaar om uit de boom te komen. "Okay, check dit, kijk naar links voor een magisch trucje, helemaal gratis en voor niks", Grinnikte ze, waarna ze van het ene op het andere moment uit de boom kwam en in een half zittende, half liggende positie vlak naast de jongen tevoorschijn kwam. Ze trok haar baseball vest weer goed en haalde toen haar lange haren uit haar gezicht. "Sup?" Vroeg ze toen met een grijnsje aan de dude, waarna ze haar blik even over het schoolplein liet gaan maar toen snel genoeg weer naar hem keek.

“I'm the realest and you finna see”

De jonge dude had nood aan zijn bed, really eten hielp wel maar hij begon het toch te voelen. Niet dat hij zo heel veel zou tukken deze avond, maar hij zou op tijd weg gaan vandaag. Nou ja, dat zij hij nu. Thank god trouwens even voor zijn nog jonge gezichtje hoor. Die showde nog geen wallen. Anders was hij er waarschijnlijk al wel overheen gevallen of zo, zo groot waren ze letterlijk. De buitenlucht deed hem eigenlijk best wel goed, voor de tijd van het jaar zat de temperatuur echt helemaal goed. Klagen moest hij echt niet gaan doen, want in New York daar zou het waarschijnlijk nog een tikje kouder zijn. Maar aye, hij zat hier. Jayson zat hier ook, alleen niet in de right state of mind momenteel maar daar zou zijn bruh bruh zich wel weer snel uit kunnen halen. Hopelijk dan.

Maar toen er een boom random tegen hem begon te praten schrok hij best wel. Van de uitleg die hij had gekregen op de boot hierheen wist hij dat hij op een plek vol mutanten zat, maar pratende bomen daar hadden ze hem eventjes niet voor gewaarschuwd. Misschien moest hij maar gewoon nog eens wat uitleg gaan vragen aan iemand of zo, om zeker te checken dat er hier niet nog meer pratende dingen waren. Zoals tafels of zo. Blijkbaar was praten niet het enigste wat de boom kon, hij bespeurde zelf een lach of iets in die aard. Weird shit. Toch trokken zijn mondhoeken ook omhoog. Chill gesprek met een boom. Dat kon hij mooi van zijn lijstje schrappen of zo. Maar toch bleef hij gewoon zitten hoor. Misschien kon ze hem eventjes in slaap praten of iets, niet dat de boom vervelend was maar toch. ‘Let’ s make a deal, jij laat mij eventjes tukken en ik beloof dat ik je niet beschadig of zo.’ Yeah, dat ging de grote machtige boom wel goedkeuren.

Gecommandeerd worden door een boom. Deze plek moest niet veel gekker meer worden hoor. Maar hij deed het toch maar. Sean schoot toch even recht toen er uit het niets een meisje was verschenen. Woah! Onbegrijpend keek hij even van haar naar de boom. Even liepen zijn gedachten in de war, moest hij dit nu cool vinden of eerder angstig opnemen? For real, bomen moesten ophouden met hem te mind fucken. Hij liet zich maar weer naast haar neer vallen, dit keer ging hij niet tegen de boom zitten tho. Na, hij leunde gewoon op zijn elleboog met zijn blik op haar gericht. ‘Pratende bomen, daar heb jij vast iets mee te maken?’ Geweldig begin van een gesprek. Maar give him some credit het arme schaap was helemaal oververmoeid. ‘Wel boomchick ik ben Sean.’

Over makkelijke slachtoffers gesproken. Misschien was het even gemeen als iedereen naar binnen jagen met een regenbui, maar ze kon het gewoon niet laten. Ze was altijd iemand geweest die de dingen nam zoals ze kwamen en er het beste van maken. Geen kans liet ze liggen, en dit was zo’n kans die je 1 keer in een jaar kreeg ofzo. Alhoewel, misschien zou het hier vaker gebeuren dat iemand tegen haar aan liep als ze random in een plant was gekropen. Dan zou ze die persoon ook aanspreken hoor, no doubt. Er waren hier gewoon veel meer mensen op een dicht oppervlak, en dat bracht veel kansen met zich mee.

Raeen lachte even, want zelfs in haar boomvorm kon ze lachen hoor. En nu ging ze bijna stuk tbh. Het veroorzaakte toch een kleine glimlach op het gezicht van de jongen, iets waar ze best tevreden over was. Ze was hier niet om mensen te pesten, nee, wel om er grapjes mee uit te halen. ‘Let’ s make a deal, jij laat mij eventjes tukken en ik beloof dat ik je niet beschadig of zo.’ Probeerde de knul. Oh, dus hij was het type dat dealtjes probeerde te maken? Fine, ze zou hem met rust laten, als boom dan. Maar hij had niks gezegd over hem met rust laten als mens, right? Dus ze performde even haar mutatie voor hem, en ineens zat ze naast hem. Daar had hij even geluk hoor. Normaal zou ze nooit een jongen genoeg vertrouwen om zo dicht bij hem in de buurt te zijn, maar Jaxon had haar daar deels in veranderd. Moest ze die man niet gehad hebben in haar leven, was ze altijd ver uit de buurt van jongens gebleven tbh.

Zijn gezicht veranderde in een onbegrijpende blik, waarna hij even naar de boom keek en terug naar haar. Ghehehe, te grappig. Ze grinnikte even en trok haar wenkbrauwen op, wachtend op de vraag die er obvious zat aan te komen. ‘Pratende bomen, daar heb jij vast iets mee te maken?’ Vroeg hij, en ze deed even haar zonnebril af (omdat ze er ook redelijk zeker van was dat haar ogen weer normaal waren) en keek hem onschuldig aan. "Pratende bomen? Je hebt zitten dromen denk ik", Zei ze nadenkend, waarna ze toch even moest lachen. "Nah, you got me. Dat was ik, de boom, nou ja.. Ik zat in de boom, snap je? Niet in de takken, maar.. in de boom?" Probeerde ze uit te leggen, al kwam het vast nog vager over dan zijn ervaring van zonet.

‘Wel boomchick ik ben Sean.’ Zei de dude toen, waaruit ze opmaakte dat ze zichzelf nog niet had voorgesteld. "Nice to meet you, ik ben Raeen", Antwoordde ze, waarna ze de dude nog even in zich op nam. "Dus, jij wou slapen? Waarom loop je dan naar een boom en niet naar je bed? Je bent een vreemde knul, Sean", Zei ze. Hah, wie zei het. Zij was wel degene die zonet mooi uit een boom kwam gekropen. Wie was er dan eigenlijk echt vreemd? Ff de levensvraag hier hoor.

“I'm the realest and you finna see”

Tot zover had dit eiland al voor heel wat opschudding gezorgd in zijn anders zo relaxte leventje. De trip naar het politie bureau die meteen gevolgd met een trip hierheen, iets wat freaking lang duurde eigenlijk, en dan was er nog Jayson geweest. En dan nu nog eens pratende bomen of nou ja lachende. Veel meer moest hij niet meer gaan mee maken hoor, het was zijn tweede lang. Eerst een beetje slapen en dan mochten ze weer alles op hem af sturen. Pluspunt was wel dat hij de kantine had ontdekt en het overheerlijke voedsel. Alles wat hij nodig had hoor. Naja, tussen door een blunt zou ook cool zijn. Maar zijn voorraad wel ja, die lag nu ergens in een opslagruimte in Harlem. Sean kon een geeuw niet onderdrukken, maar aye niemand merkte het waarschijnlijk. Buiten de boom dan. Tbh zijn nieuwe beste vriend in wording of zo. Echt hoor, hij was compleet gek geworden of zo. Misschien had hij een lichte hersenschudding of zo van de knal die hij op zijn hoofd had gehad toen ze waren binnen gevallen. Moest hij nu nog werkelijk zo’n klap zou hebben gehad dan zou dit alles te verklaren zijn.

Van zijn deal moest de boom dus niets hebben. Of misschien wel maar kreeg hij de verkeerde vibe door of zo. Vibes van bomen op pikken was ook werkelijk iets wat hij dagdagelijks deed of zo. Maar anyways de stem van de boom reageerde niet meer. In plaats daarvan was er een meisje naast hem verschenen. Ninjamoves waren zeker ook wel een of andere soort van mutatie of zo? Maar aye, hij ging niet ontkennen dat hij het niet beter vond om tegen een persoon van vlees en bloed te liggen praten. Zou vast ook een normaler zicht zijn voor andere mensen, al trok hij zich daar niet al te veel van aan. Het was nutteloos als hij zich daar nu wat van ging aan trekken. Even trok hij zijn wenkbrauw op. Oh? Ze kon misschien wel eens gelijk hebben al droomde hij meestal wel over een ander soort plantje, maar dat was pretty obvious. Hell, ze sleurde hem er gewoon door. De grijns op zijn gezicht werd iets breder. Veel maakte hij niet op uit haar uitleg. Zij was de boom. Op een of andere manier dan. ‘Is hij uitgehold dan? Want ik wil ook wel eens een kijkje nemen anders.’ Chillen in een boom. Het zou nog een nieuwe rage kunnen worden of zo. Geweldig voor als hij ooit terug naar New York ging. Even chillen in een boom in Central Park om dan wat grappen uit te halen. Aye, dit moest hij toch eens even leren of zo.

Raeen unusual name. Maar hij moest het haar nageven aan stijl of originaliteit ontbrak deze chick helemaal niets. ‘Het is altijd beter om vreemd te zijn in plaats van een mainstream bitch, nah?’ De jongen haalde zijn schouders even op. Trouwens zelf moest ze niet veel zeggen hoor. ‘Wel het ging dus zo, eerst ging ik naar de cafetaria want tja ik moet ook eten. En toen wilde ik niet meer naar bed. Plus, de boom zag er ook wel gezellig uit I guess.’ Eventjes levensverhaal of zo. Maar hij kon ook moeilijk beginnen over Jayson en heel die zooi, dat was meteen weer zo deprimerend en daar had hij geen zin in. Dat was een beetje te full on. ‘Dus, dit eiland is het een beetje draagbaar om hier te leven? Anders zwem ik zo terug de plas over hoor.’ Klonk het al lachend. Yeah right, hij zou het niet eens tot in de helft halen als hij ging zwemmen. Maar misschien viel die boot nog wel te kapen.

Even genoeg boom gespeeld voor vandaag. Deze dude hier was best wel entertainment genoeg om zich even mee bezig te houden. Hij had humor en dat apprecieerde ze wel. Het was ook best nieuw voor haar dat iemand dezelfde soort humor leek te hebben als zij.. Jaxon bijvoorbeeld was helemaal anders dan zij, en voor de rest was Wolf toch wel de enige om wie ze ooit had gelachen in haar leven. Omdat die gekke husky gewoon te schattige en grappige dingen deed dan. Maar Sean hier was anders, hij vond zijn gedrag grappig en was daarbij dan ook de eerste in haar hele leven die haar echt gemeend aan het lachen kreeg. Niet dat ze hem dat zou vertellen ofcourse, maar het deed haar wel goed..

Voor het eerst was ze een soort van blij dat ze Jaxon haar had laten overhalen om naar het eiland te gaan omdat het zogezegd goed zou zijn voor haar. Het opnieuw sociaal leren zijn en gewoon opnieuw leren omgaan met anderen. Dankzij de knul had ze nu ergens het idee dat dat misschien ooit wel zou lukken. Eerst hem maar even mindfucken en zichzelf erbij tbh, want ze kwam even uit haar eigen woorden niet meer. ‘Is hij uitgehold dan? Want ik wil ook wel eens een kijkje nemen anders.’ Vroeg de dude toen, maar ze schudde haar hoofd. "Naye, hij is niet uitgehold. Het is een deel van een van mijn mutaties", Zei ze schouderophalend. Dat zou hij wel begrijpen, sinds hij hier ook zat om dezelfde reden.

Vroeger had ze vaak last gehad van het feit dat ze een mutante was, aangezien ze daardoor door de hele gemeenschap werd uitgesloten, maar sinds ze tot nu toe met geen andere mutanten in zo’n situatie terecht was gekomen.. Gaf ze het een kans. Want zo was ze wel, geen vooroordelen bij haar. Ze gaf Sean een kans, ondanks haar verleden. ‘Het is altijd beter om vreemd te zijn in plaats van een mainstream bitch, nah?’ Reageerde de jongen op haar opmerking en ze grinnikte even. "Das true, tho het hangt af van de situatie. Soms kan vreemd zijn je in niet zo'n leuke posities brengen", Zei ze luchtig. Zij kon het weten, maar ze liet het klinken als een algemeen feit, niet omdat ze het wist uit persoonlijke ervaringen.

Even luisterde ze verder naar zijn antwoord en knikte toen. "Van alle bomen zijn de populieren de vriendelijkste, dus goeie keuze", Knipoogde ze. Yeah, eiken konden echt zo'n.. Eikels zijn. Haha. Pun not intended. Gelukkig zei ze dit niet luidop. ‘Dus, dit eiland is het een beetje draagbaar om hier te leven? Anders zwem ik zo terug de plas over hoor.’ Vroeg hij toen, en ze dacht er even over na. "Well, dat zullen we allebei nog moeten ondervinden denk ik. Ik ben hier ook nog niet zo lang. Maar het eiland is wel chill, en ik denk de meeste mensen die er op lopen ook", Grijnsde ze, waarna ze hem even gemoedelijk aan keek. "Als het niet zo is, kunnen we altijd nog samen zwemmen tho", Stelde ze voor. "Of we bouwen een vlot, maar langs de andere kant krijg ik het niet over mijn hart om een boom om te hakken en ik daag iedereen uit trouwens die dat probeert zolang ik hier op het eiland zit", Lachte ze. Yeah, Raeen en de voorliefde voor de natuur 11/10.

“I'm the realest and you finna see”

Aye, het was wel cool dat de chick uiteindelijk uit de boom was gekomen of hoe hij het ook moest uitleggen. Het was ook dat ze nog eens chill was dat hem aansprak hoor. Niet dat dat het enigste was of wat dan ook. Nope, Raeen was gewoon een persoon dat hem lag. Dat kon hij nu al zeggen ja. Je weet wel, hij had gezien dat haar balans best wel goed zat en meer had hij eventjes ook niet nodig. Het was een zware nacht geweest, zeker omdat heel het gedoe van Jayson hem uit balans had gebracht. Maar hij had zich goed weten herpakken, wel ja. Het was tenminste niet uitgegroeid tot een Sean die een hele nacht lang andere leerlingen ging teisteren.

Sean trok even een pruillip. ‘Daar gaat mijn droom om mensen in Central Park te mindfucken.’ Echt hoor, dat idee had hem echt zo cool geleken en nu had ze zijn bubbel even lek geprikt. ‘Sounds like a pretty cool one tbh.’ Het was iets wat volgens hem niet zo heel vele voorkwam. Maar yeah, uiteindelijk wat wist hij er nu van. Het enigste wat hij van mutaties wist was de shit die over zijn eigen mutaties gingen, en tja dan ook een klein beetje over die van Jayson stiekem. Maar dat wist hij ook pas enkel dagen. Hij wilde stiekem ook wel in bomen kunnen poofen hoor. Niet alleen omdat het vet grappig was en zo, maar wel het was eens wat anders. Tegenover de chick had hij dan echt nog wel normale mutaties of zo, nou voor zover dat normaal was dan.

Mutaties, yeah ze waren best wel leuk om mee te fucken. Als het niet aan zijn mutaties lag dan had hij ook niet zoveel poen geschept een paar jaar terug. Praise the lord of zo dat hij dat wel had gedaan, anders had hij zijn fashion sense echt pas veel later kunnen ontwikkelen hoor. Bedenkelijk keek hij haar aan. Ze had wel gelijk tho. Niet dat hij zoveel slechts had meegemaakt of zo, buiten enkele aanvaringen met de politie of met een andere gang omdat hij fuckte met hun omzet en zo. Maar voor de rest, nah. ‘Wel yeh. Maar op dit eiland kan niemand ons daarvoor bestraffen of zo. So we kunnen zo raar zijn als we willen.’ Grijnsde hij breed. Sean pikte niet meteen een verandering op van vibe of zo, al zat er ergens vanachter in zijn hoofd toch ergens de vraag of ze het zelf had meegemaakt. Maar aye, alsnog ging hij het niet vragen hoor dat was een beetje een te zwaar onderwerp om nu aan te snijden, zelfs al was er niets aan de hand.

‘Daar geef ik je volledig gelijk in hoor. Even tho, berken of zo, die lijken me ook nog wel leuk? En omdat jij het denk ik wel weet, zijn treurwilgen echt treurig of?’ Sprak hij al lachend. Tbh wilde hij het echt wel weten hoor. Bomen die droevig konden zijn, wie weet was het nog wel een echt ding of zo? Ze zat hier zelf nog maar net. Wel, dan konden ze het samen even uitvinden hoor. Bonding en zo. ‘Ah well tbh, jij loopt hier al rond dus das chill genoeg voor mij.’ Dit was echt niet bedoeld als flirten of zo, dit was gewoon even een statement. Samen overzwemmen, en dan kon hij haar nog in veiligheid brengen of zo als ze beide te vermoeid waren. Konden ze even een stukje hout zoeken en de Titanic na spelen of zo. Al zouden zij het wel overleven, want yeah slimheid en zo. ‘Dus je daagt me for real uit?’ Grijnsde hij breed. Niet dat hij boompjes ging pijn doen hoor. Nah, de enigste die hij ging pijn doen was de persoon die ervoor had gezorgd dat Jayson down was geworden. ‘Nah, ik denk dat ik het met jou hier wel red hoor. Plus ik wil even niet dat elke boom op het eiland me gaat aanvallen of zo.’

Stel je voor dat ze een boom uitholde om er in te raken. Nope, dat zou ze zelfs niet aankunnen. Een uitgeholde boom was een dode boom, en zij was wel de laatste die een boom zou willen doden. Ze had echt wel een diepe afkeer van mensen die zomaar voor de lol een boom zouden omhakken of dingen in hun stam kerven ofzo. Daar kon ze eigenlijk echt niet tegen, want ze wist als geen ander dat een boom die dingen wel degelijk kon voelen. Niet dat het hen echt pijn deed, of dat ze bewust waren van wat er gebeurde.. Maar de schade die hen werd aangebracht, die voelden ze natuurlijk wel achteraf gezien dan. Haar antwoord veroorzaakte een pruillipje bij Sean, wat hij al snel verklaarde.

‘Daar gaat mijn droom om mensen in Central Park te mindfucken.’ Zei hij, en ze grinnikte even. Niet dat ze wist wat Central Park was, maar mensen mindfucken, dat snapte ze natuurlijk wel. ‘Sounds like a pretty cool one tbh.’ Zei hij toen, en ze knikte. "Ik kan het met alle planten hoor, niet alleen met bomen. En ik kan hun groeiproces ook beïnvloeden", Legde ze uit. Yeah, wat ze allemaal niet ontdekt had in de tijden dat ze alleen in het bos had verbleven. "Maar weet je, dat mindfucken, dat lukt ons nog hoor. Ik doe gewoon hetzelfde als met jou, terwijl jij onder de boom zit, en dan als iemand vraagt of jij ook iets hoort, moet je keihard ontkennen. Dan worden ze ook gemindfucket hoor", Zei ze met een stiekeme blik in haar ogen.

Met mutaties kon je echt wel veel chille dingen doen, al zat er ook een keerzijde aan. Niet dat ze dat meteen allemaal tegen hem zou gaan vertellen, zo was ze absoluut niet. Maar ze kon het gewoon niet laten om er een opmerking over te geven, dus probeerde ze het zo te formuleren alsof het niets met haar te maken had. Daar was ze best goed in geworden na al die jaren. ‘Wel yeh. Maar op dit eiland kan niemand ons daarvoor bestraffen of zo. So we kunnen zo raar zijn als we willen.’ Zei Sean toen, en ze knikte enthousiast. "Weirdo squad present", Grapte ze. Ohgod, waarom was ze ineens ook zo vrolijk? Daarnet nog had ze liggen janken omdat ze Wolf zo hard miste, en nu dit.. Kwam vast door haar therapie-tijd in de boom ofzo.

En zo kwam het gesprek alweer op bomen uit. Dat hij het nog niet moe was, ze snapte het niet hoor. ‘Daar geef ik je volledig gelijk in hoor. Even tho, berken of zo, die lijken me ook nog wel leuk? En omdat jij het denk ik wel weet, zijn treurwilgen echt treurig of?’ Merkte hij lachend op. Raeen lachte even met hem mee. "Berken zijn wel leuk ja, maar enorm humeurig soms", Grijnsde ze. De bomen-expert kwam weer in haar op hoor nu. "En treurwilgen zijn niet echt treurig. Eigenlijk zijn ze het meest rebels onder alle bomen. Elke boom groeit omhoog, zij zijn zo badass om omlaag te gaan", Vertelde ze. 1000 respect voor de wilgen tbh. Die dachten gewoon ‘fuck the system’ en vooral fuck gravity ofzo.

Sean vroeg hoe het hier was, maar ze antwoordde eerlijk dat ze dat zelf ook nog niet echt wist. ‘Ah well tbh, jij loopt hier al rond dus das chill genoeg voor mij.’ Zei hij, en ze grijnsde even. "Ik ben dan ook top entertainment hoor", Plaagde ze. Nah, for real tho, dat hij echt nog niet in slaap was gevallen, het verbaasde haar wel. Een zwempartijtje leek haar ook altijd leuk, al wist ze nu al dat ze waarschijnlijk niet verder zou komen dan 2 meter, aangezien ze nooit echt goed had leren zwemmen.

Dan was een andere optie altijd nog een vlot, maar zoals eerder gezegd, kon ze onmogelijk bomen omkappen of iemand anders dat toestaan. ‘Dus je daagt me for real uit?’ Zei Sean, en ze keek hem even een beetje waarschuwend aan. ‘Nah, ik denk dat ik het met jou hier wel red hoor. Plus ik wil even niet dat elke boom op het eiland me gaat aanvallen of zo.’ Zei hij er achter aan, waardoor ze weer ontspande. "Ik daag je niet uit, ik waarschuw je alleen maar. Want dat bomenlegertje, well, dat kan nog wel even een nachtmerrie zijn die uitkomt hoor", Grijnsde ze vrolijk. "So, ben je over je slaap-aanval heen? Ik wilde het bos even gaan verkennen, zin om mee te gaan?" Stelde ze toen voor. Want ja, anders bleven ze hier ook maar zitten, right?

“I'm the realest and you finna see”

Stiekem had hij er echt wel naar uitgekeken om mensen even aan het schrikken te brengen. Maar dan deed hij het wel op de oude manier, gewoon even in een boom klauteren als de aap die hij was en dan er uitspringen op momenten dat mensen het niet zouden verwachten. Yeah, dat zag hij echt wel zitten hoor. ‘Like bepalen hoe snel of traag iets groeit?’ Well, dat was toch wel een beetje interessant hoor. Nou ja, toch als het ging over zijn toekomstplannen. Met een grijnsje hoorde hij haar plan aan. ‘You sneaky little bastard. Als ik mezelf dan nog even zou kunnen laten stoppen met lachen komt dat helemaal in orde hoor.’ Speels wiebelde hij even met zijn wenkbrauwen. Sean die zijn lach ging proberen inhouden. Wel, dat zou nog een hele klus gaan worden als je het hem vroeg hoor. ‘Maar let’s try that shit.’ Sean zag het al helemaal zitten hoor. Kleine trickster die hij was. Hoewel die mutatie niet opeens was aangezet of zo, gelukkig was hij over het algemeen wel een grappenmaker.

Dat ze cool was had hij al lang vast gesteld hoor. Dat ze raar was, wel ja ze kon immers in bomen poofen dus dat stond ook al vast. Nee kidding tho, zo raar was dat nu ook weer niet op een eiland vol mutanten. Sean gaf haar even een zachte tik tegen haar schouder. ‘Jij bent we de opper weirdo hoor.’ Nee, stiekem was hij dat maar hij moest zich toch wel een beetje beschermen. Maar uiteindelijk Raeen had hem toch weer even mooi laten lachen na een nacht vol tranen tbh, niet dat hij dat eventjes ging toegeven maar het was wel geweldig om haar te leren kennen. Ook al leek ze niet meteen zo gek veel over zichzelf los te laten, niet dat hij dat nodig vond hoor, de relaxte vibe die er nu tussen hen twee was vond hij goed genoeg.

Bomen was hun ding echt wel. Goed, hij was nu niet echt een tree hugger of iets. Het bleef gewoon een luchtig gesprek en daar hield hij wel van, vooral als hij toch best een beetje slaap had. Klein beetje maar. Een humeurige boom? Even vormde de knul een beeld in zijn hoofd. Like dat hij ooit eens random voorbij een berk liep en dan ineens woppa attack met hun takken of zo. ‘In other words, ik mag wel uitkijken als ik er random eentje passeer of zo. Wie weet laten ze me nog wel struikelen gewoon omdat ik even sta te chillen.’ Echt Sean, stop met lachen of zo. Zo meteen dacht ze nog dat hij even aan de drugs had gezeten of zo. Oh well, beter lachen als huilen. Rebelse bomen, wel ja moest kunnen right? ‘Ah, genoeg tijd in een wilg doorgebracht blijkbaar? Want bad ass ben je wel hoor.’ Even in alle serieusheid dit meende hij hoor.

‘Natuurlijk ben je dat.’ Sprak hij met een ;o hoofd. Echt hoor, ze stond wel eventjes op de bovenste plank als het op entertainment aan kwam. Anders was hij toch al lang tegen de boom in slaap gedonderd, of die nu sprak of niet. Want yeah, let’s face it hij was Sean, die kon overal slapen. Buiten nu dan, maar tja hij had een bezigheid so. Dus stiekem mocht Raeen wel eventjes wat meer vertrouwen in haar zelf krijgen hoor. En anders gaf hij wel een beetje van zijn vertrouwen in haar af. Holy smokes. Een heel bomenleger? Let’s face it daar kon hij met zijn coolheid niet tegen op hoor. ‘Die nachtmerrie mag je voor jezelf houden hoor. Ik blijf wel aan wal en hou de coole boompjes tot vriend.’ Stiekem was hij al bezig aan die missie hoor. Je weet wel, eerst vriendjes worden met Raeen en zo zou hij de rest van de bomen ook wel mee krijgen. Mocht hij hopen dan. Hij zat er namelijk niet op te wachten om door elke mogelijke boom achtervolgd te worden. Dan gingen ze waarschijnlijk leuk een potje trefbal spelen met Sean als bal, no thanks.

Met een fronsje keek hij haar aan. Oh well, slaap of niet een wandeling kon er nog wel vanaf right? De dude veerde uiteindelijk overeind en stak zijn hand naar haar uit. ‘Well come on then. Maar hou de bomen een beetje gedeisd wil je?’ Sprak hij met een brede glimlach. Het bos daar was hij nog niet geweest tho, maar aye samen verdwalen met haar leek hem nog niet zo heel erg. Wait, kon ze eigenlijk wel verdwalen met haar boom vibes en alles?

Praten over haar mutatie met iemand die echt wel begreep wat ze bedoelde, iets wat ze nog nooit eerder echt had gedaan. Tho met Sean voelde het wel okay. Ze had uiteindelijk ook geweten dat Jaxon een mutant was, die even haar hele geschiedenis en alles wat ze de afgelopen jaren had meegemaakt uit Wolf z’n koppie had gehaald. Iets waar ze dan weer niet zo blij mee was. ‘Like bepalen hoe snel of traag iets groeit?’ Vroeg de jongen, en ze knikte bevestigend. “Of het proces omkeren.. Zodat je weer een knop krijgt? Maar dat is best gevaarlijk, want de kans bestaat dat het vruchtje dan dood gaat”, Zei ze. Yeah, plantjes doden was ook zo iets wat ze niet cool vond. Daarna legde ze even uit wat ze nog konden doen om mensen te doen schrikken, waarop Sean antwoordde dat hij dan wel zou moeten doen alsof er niks aan de hand was. Right, het kwam dus helemaal goed, no doubt. Eerst maar eens dat mysterieuze park vinden tho.

‘Jij bent we de opper weirdo hoor.’ Zei hij, en hij ze lachte even. "I take that as a compliment", Zei ze luchtig. Als de jongen straks niet op lette, zou ze hem even een verrassing gaan bezorgen. Hoewel, sinds hij nu al wist dat ze planten kon manipuleren, zou hij er misschien niet eens zo heel hard van schrikken. Of ze stelde haar plan even uit en verraste hem later.. Dat kon natuurlijk ook. ‘In other words, ik mag wel uitkijken als ik er random eentje passeer of zo. Wie weet laten ze me nog wel struikelen gewoon omdat ik even sta te chillen.’ Merkte hij op nadat ze hem uitgelegd had dat bomen echt wel verschillende karakters hadden. Niet dat ze zich wilden mengen in de mensenwereld, nope, daar hadden ze een afkeer van net zoals zij soms tbh.

‘Ah, genoeg tijd in een wilg doorgebracht blijkbaar? Want bad ass ben je wel hoor.’ Zei de knul toen, en ze keek hem even geamuseerd aan. "Ik zit ver onder het niveau van badassness van wilgen hoor", Grijnsde ze. For real tho. Het praten over bomen had haar wel zin doen krijgen in een wandeling door het bos. Ja, even nostalgisch doen en door bossen gaan ronddolen. Het enige voordeel was dat ze nooit kon verdwalen. Sean stelde al snel in met haar plan, gelukkig maar voor hem, anders zou ze hem gaan meeslepen hoor. Niet denken dat ze niet sterk genoeg was. "Kom mee dan, boskabouter", Zei ze plagend, waarna ze zijn hand vast nam en zichzelf omhoog liet trekken.

Samen waren ze naar het bos gelopen, pratend over een beetje andere dingen dan bomen. Over wie hen hierheen had gehaald bijvoorbeeld. Ze had niet echt zin om te praten over haar verleden, maar het was wel een onschuldig onderwerp geweest. Uiteindelijk waren ze ergens in het midden van het bos aan gekomen. Ze stopte voor een hoge, brede beuk. Aight. "Okay, stand back, nature boy", Grijnsde ze, waarna ze haar handen op de stam legde en haar ogen even sloot. Ze zocht contact met het innerlijke systeem van de boom en begon dat te manipuleren. Haar handen werden iets warmer en de takken begonnen zo te groeien dat er een waar oppervlak ontstond. Ook de stam nam een andere vorm aan, en er groeiden een soort van trapjes in. Ze keek Sean even uitdagend aan, met een blik die ‘kom je nog of hoe zit het’ zei. Zelf begon ze te klimmen, en ging ze zitten op een 10-tal meter hoog op het oppervlak van in elkaar geweven takken .

“I'm the realest and you finna see”

Gefascineerd luisterde hij naar haar uitleg. Tbh, dat was eventjes zo cool. Niet het plantjes dood maken gedeelte maar aye je snapt het wel. Stiekem wilde hij ook wel zo’n mutatie hoor leek hem best wel cool, merendeels omdat hij net als haar dan random in bomen zou gaan kruipen en mensen inderdaad te gaan ergeren tot op het punt van dat ze gewoon helemaal gek in hun hoofd werden. Ze zouden hem toch niet kunnen blamen. Maar goed hij kon het niet, dus hij nam er maar genoegen mee dat hij toch tenminste een superheld had nu die ook een beetje een liefde had voor groen.

Beter dat ze het ook even als een compliment op vatten want het was ook exact op die manier bedoeld. Normaal zijn was overrated, en daarbij nog eens saai as fuck. Maar oke, hij kon het zich al wel voorstellen hoe hij random door bomen zou achtervolgd worden in het bos ooit. Tbh, dat zou nog al eens een beleving zijn als hij high was. Yeah, hij zag zichzelf al gaan hoor. Al zou hij dan zowiezo helemaal veranderen in een treehugger, om dan waarschijnlijk de illusie te wekken dat een boom hem had geslagen met een tak of zo. Dat kon best wel eens gebeuren hoor. Sean moest hier immers nog een tijdje slijten en ondanks dat hij wist wat het had gedaan met Jayson, zou hij er zelfs uiteindelijk niet van kunnen afblijven. Nooit meer in de buurt van zijn bro tho. Of nou ja, misschien over een tijdje weer, maar hij zou hem in het oog gaan houden hoor. Dat was immers waarom hij hier ook naar toe was gestuurd door Dwayne.

Kort trok hij zijn wenkbrauw op. ‘Trust me, laat mij daar maar even over oordelen hoor.’ Grijnsde hij uiteindelijk. Nah, Raeen was echt wel geweldig hoor. En wel ja, gewoon haar stijl alleen al was bad ass. ‘Maar for real tho, you’re pretty cool.’ Ja, eventjes wel duidelijk maken dat hij het serieus meende hoor en dat het niet weer een of andere comment was van hem die ze moest zien als een grapje of zo. Sean en grapjes paste goed bij elkaar, maar aye hij moest ook soms wel eens even normaal kunnen doen hoor en tja zij had nu even het geluk dat het bij haar was. Vrolijk was de knul overeind gekomen en had hij meteen zijn hand naar haar uitgestoken. ‘Jow, als ik een kabouter ben, wat ben jij dan? Een mini elfje?’ Kaatste hij meteen ook terug. Lang leve zijn grootheid hoor, nou ja soms dan. Zo nu en dan kon het ook eens irritant zijn, zeker als hij ging wandelen in het bos you know takken die hem lastig vielen en in zijn haar bleven steken. Nah, dat was niet cool.

Midden in het bos stonden Hansje en Grietje. Nee oké, verkeerde verhaaltje. Maar ze stonden inderdaad nu midden in het bos en hij zou zijn weg waarschijnlijk nooit meer terug vinden maar daar had hij Raeen wel voor, die zou er geen problemen mee hebben om terug naar school te raken. En anders ging ze het wel even vragen aan een random boom. Al had zij dat idee blijkbaar al? Stiekem vond hij het nog een beetje vroeg om terug te gaan hoor maar oké. Gelukkig trok hij nog net geen sad face want wat ze als volgens deed zorgde voor een hele boel vragen in zijn hoofd. Binnen no time waren er een soort van trapjes verschenen, woah! Voor even stond hij gewoon uit verbazing naar de boom te staren. Hoe freaking cool was dat wel niet? Met een grijns klom hij achter haar aan, een beetje de aap uithangen en zo. Eenmaal boven zette hij zich naast haar neer en keek eventjes kort naar beneden. Nee, daar wilde hij niet af donderen. Botten breken stond momenteel nog niet op zijn lijstje om te doen so. ‘Ik zweer, jou mutatie is echt de coolste ter wereld hoor.’ Sprak hij gemeend waarop hij zijn ogen weer op Raeen richtte en haar met een grijnsje aan keek. ’So vind je het inmiddels al een beetje cool dat ik tegen je aan ben komen zitten?’ Helemaal niet raar om te vragen hoor. Misschien een tiny bit maar shh.

Het was de eerste keer in haar hele leven dat ze zo’n chill gesprek had met een kerel. Hoe het ineens zo kwam, wist ze niet. For real, normaal vermeed ze elk contact met wie dan ook, en al zeker met jongens. En als er dan al eens eentje haar aan sprak, dan zorgde ze er voor dat die snel genoeg weer weg ging. Daarom was het ook zo moeilijk gegaan tussen haar en Jaxon. Hoewel de man een redelijk goed inzicht had in haar, sloeg hij er ook niet in om haar voldoende op haar gemak te stellen om een normale band met haar te hebben. Was ook niet zo verwonderlijk, gezien al de dingen die ze had meegemaakt toen ze nog thuis was. Niet dat ze het ooit haar ‘thuis’ had genoemd, maar even details daar.

Sean hier wist echter wel precies de goeie dingen te zeggen waardoor ze wel met hem wilde blijven praten. Niet dat ze zichzelf zo badass vond, maar het was wel cool dat hij vond dat ze cool was. Of zoiets. Right. Het werd weer wat drukker op het plein, en ze wilde eigenlijk niet echt de aandacht trekken. Met al die blanke mensen hier sprongen ze natuurlijk in het oog. Dan maar richting het bos ofzo. Gelukkig wilde Sean mee. ‘Jow, als ik een kabouter ben, wat ben jij dan? Een mini elfje?’ Zei hij plagend terug. Raeen lachte even. “Een mini elfje met superkrachten, dus watch your mouth”, Zei ze een beetje dreigend terug. Echt hoor, ze gingen net naar een plek waar zij heel veel voordeel had, hij mocht wel even oppassen hoor.

Binnen no-time waren ze diep in het bos gegaan, waar de grootste en dikste bomen stonden. Die waren iets moeilijker te manipuleren, maar wel cooler als het eenmaal gelukt was. Het duurde dan ook eventjes voor het helemaal gelukt was, maar ze was best tevreden over het resultaat. Het mocht er wel zijn ja. Met een opgewekt gevoel klom ze omhoog, wel 10 meter hoog, om daar te wachten op aapje Sean. ‘Ik zweer, jou mutatie is echt de coolste ter wereld hoor.’ Zei hij nog een keer. "Je valt in herhaling", Zei ze plagend, waarna ze hem toch even serieus aan keek. "Ik weet trouwens niet eens wat jouw mutatie is, dus hoe kan die van mij dan de coolste zijn? Sowieso is die van jou cooler of zoiets", Merkte ze op. Slim hoor, heel slim. ’So vind je het inmiddels al een beetje cool dat ik tegen je aan ben komen zitten?’ Vroeg hij toen. Ze haalde even haar schouders op. "Sure", Zei ze, iets korter dan ze bedoeld had. Hmm, ze had gewoon niet echt zin om er nu te veel over na te denken tbh.

“I'm the realest and you finna see”

Stiekem vond Sean dit best wel awesome. Dit was for real het eerste gesprek sinds tijden dat hij had met iemand van buiten de crew, of nou ja van buiten zijn wereld eigenlijk. Ooit was er nog Sasha geweest waar hij wel elke dag mee ging hustlen, maar dat had hij achter zich moeten laten omwille van het leven waarvoor hij gekozen had. Dus yeah ergens was dit best wel speciaal tho. Maar dat kwam door Raeen’s awesomeheid hoor. Als zij niet in de boom zat was hij er zowiezo wel in slaap gesukkeld hoor. Maar even goed was dit ook het eerste gesprek sinds jaren waarin hij niets van de ander wilde los krijgen, op de gesprekken met Jayson na dan. Gewoon een chill gesprek tussen twee mates tbh, want yeah zo zag hij haar wel.

‘Nou, nog altijd een elfje tho.’ Sprak hij al lachend. Jup, hij zag het even helemaal voor zich hoor. Raeen die doodleuk zo meteen als ze in het bos waren vleugeltjes kreeg en alles en er van door ging fladderen en alles. Serieus, zijn gedachten. En dit was als hij niet high was. Laat staan hoe hij in haar buurt zou zijn als hij werkelijk een blunt had opgestoken. De gedachte alleen al deed hem lachen. Niet dat hij legit dacht dat ze een elfje was hoor, maar het was even een grappig spinsel van zijn hersenen of zo.

Hoe snel het gegaan was wist hij niet. Maar het gesprek met Raeen had hem lang genoeg bezig gehouden om er voor te zorgen dat hij nu helemaal geen idee had van waar hij was. Buiten dan in het bos, met Raeen, omring door een groot aantal bomen die gerust zo een potje basketbal met hem konden spelen als zij dat wilde. Beter niet doen tho, hij was niet zo’n goede bal. Jeweetwel, stuiteren en zo dat deed hij nog niet zo goed. Wat ze had gedaan had hem zo hard verbaasd dat hij letterlijk enkele seconden met open mond had staan staren. Al kwam hij heel snel weer op aarde van zijn tripje en klom als een ware aap/kabouter achter haar aan. Voor even trok hij een gek gezicht. Soms was er herhaling nodig in het leven oké. Zeker als het ging om belangrijke feiten als dit. ‘Omdat ik weet wat mijn mutatie is? En de jouwe echt wel more impressive is dan de mijne.’ Klonk het terwijl hij zijn schouders op haalde. Nee echt hoor veel kon hij nu ook weer niet, een beetje vechten en een beetje de balans in de wereld behouden. Iets wat soms wel kon fout lopen, maar aye niets cool dus. Maar goed ze had wel een punt, ze wist niet wat hij kon, dus van hem mocht ze echt wel denken dat de zijne cooler was hoor. Dat streelde zijn ego. Even verscheen er een fronsje op zijn gezicht. Had hij iets gezegd wat niet goed was? Nee vast niet, waarschijnlijk had ze zijn moeheid gewoon overgenomen en was ze daarom wat kort af. ‘Heb je nooit hoogtevrees gehad? Like, ik neem aan dat je dit wel meer doet en zo maar toch.’ Sprak hij een beetje lacherig, misschien zelf een klein tikje nerveus. Hij was niet bang hoor, maar hey de conversatie moest eventjes blijven doorgaan hoor.