Letting go is fateful [&Laura&Bear]

Vanaf de dag dat Laura in haar huis had gestaan en vooral terug de entree in haar leven had gemaakt was het haar niet langer gelukt om haar uit haar gedachten te blokkeren, iets waar ze al die tijd zo goed op getraind was geweest. Onzekerheid was in haar tot leven gekomen. Ze was bang dat Jayson er ook al achter was gekomen, ook al had hij haar gelukkig niet ontmoet. Ze hoopte dat hij er niet veel achter zocht, aangezien ze zich het zwakst vertoonde wanneer ze alleen was en zich ten alle tijde sterk probeerde te houden in zijn buurt. 's Nachts in haar kamer was ze het breekbaarst, wanneer niemand haar zou kunnen zien of horen. Ze had nooit gedacht dat ze er zwaarder aan zou tillen dan ooit tevoren. Alle emoties kwamen terug naar boven en namen haar in bedwang. Ze had er in het donker geen controle over.
Hierdoor werd haar slapeloosheid alleen maar erger, totdat ze een punt bereikt had dat ze een vriend ingeschakeld had om haar adres te achterhalen. Eerder deze week had hij het briefje aan haar overhandigd op werk, waar ze uiterst op gestaan had. Jayson hoefde hier niets van te weten. Dat ze ook maar überhaupt zo ver al vergiftigd was door de dame van haar verleden dat ze haar adres wou weten. Nu staarde ze ernaar, het briefje in haar handen nadat ze het in haar laatje had laten gedumpt. Ze had er niks van willen weten, ook al had ze er alles van willen weten. Het was belachelijk hoe wanhopig ze leek om zulke informatie. Ze kon het niet aan dat Laura zich terug in haar leven geworpen had. Haar gedachten waren volledig in de war geraakt.

Well, fuck. Ze had haar haren gefatsoeneerd en had haar emoties de controle over haar laten nemen. Omkleden naar gewone kleren was niet eens nodig geweest, aangezien ze zich nooit omgekleed had naar een nachtjapon vanavond. Ze had haar jas van de kapstok afgegrist met haar handtas hangende aan haar arm, in het geval ze het koud zou krijgen maar wanneer ze buiten was gestapt had de zomertemperatuur haar verwelkomd. Ook een reden waarom ze het moeilijker had in de zomer om in slaap te vallen dan in de winter. Hoeveel airco's en ramen er ook open stonden, de benauwdheid wist haar altijd te pakken. En dat maakte het haar er niet makkelijker op om in slaap te komen of alles op een rijtje te hebben.
Ze scheurde op volle snelheid over de wegen, tot het limiet van wat elke weg betrof. Belinda haar emoties waren een achtbaan als ze alleen was. Van verdriet en verwardheid veranderde ze nu naar boosheid. Ze voelde zich alsof ze stuk voor stuk al haar wijnglazen tegen een muur aan kon gooien. Beleven wat haar hoofd beleefde, wat haar lichaam doorstond. Gebrokenheid. Hierdoor drukte ze met haar voet onbewust het gaspedaal dieper in en vloog ze over de weg totdat ze gestoord werd door de radio die aansprong doordat ze iets te hard over een drempel was gegaan en daardoor haar auto een opdonder had gekregen. Ze drukte daardoor onmiddellijk de rem in en kwam voorzichtig tot een trager tempo totdat ze haar aandacht even van de weg kon laten glijden en met haar vingers de radio uit kon drukken. Verdomde technologie ook. Ze slikte en merkte hoe dichtbij ze inmiddels was gekomen, waardoor ze nu, op het laatste moment, twijfels kreeg of dit wel het juiste idee was. Twijfels die, net zo snel als ze waren gekomen, net zo snel weer verdwenen. Ze zette de auto stil ,zocht in haar handtas naar haar zonnebril en zette die voor haar ogen waarbij ze de handtas nam en haar auto verliet.

Automatisch ging die op slot nadat ze op de sleutel had gedrukt en ze liet haar ogen over de miniatuur blokjes gaan die geen namen hadden maar wel knoppen. Zo gefrustreerd ze hiervan raakte en ze geen zin had in een confrontatie met Laura over de intercom drukte ze elke knop in behalve die van het appartement waar de dame in zat. In de hoop dat er iemand de domheid had om open te doe- en jahoor, daar was het al. Nog geen halve minuut later klonk er het gezoem van de deur waardoor ze die afstand verkleinde en zo goed als binnen stond. Haar ogen gingen naar de trap en de lift. De lift duurde te lang om te wachten en zou vast meer geluid maken, verdacht in het midden in de nacht, waardoor ze besloot om met de trap te gaan en haar hakken zo neerzette dat ze geen klik maakte bij elke tree die ze betrad. Elke trap die ze betrad gaf haar steeds een zwaarder gevoel in haar maag, alsof die haar vertelde dat ze het niet moest doen, net zoals de stemmen in haar hoofd langzaam maar zeker harder begonnen te protesteren. Ze wist niet waar de plotselinge blokkade vandaan kwam, maar ze moest zich erdoorheen drukken. Ze had dit nodig. Voor zichzelf.

En hoe zwaar het gevoel dan ook aan haar tilde, wist ze haar hand in een vuist te vormen en subtiel op de deur kloppen, zonder in de gaten te hebben dat ze hiermee opgenomen zou worden door de man die haar bewaker was. Ze slikte nog eens en veegde een pluk gekruld haar verder achter haar oor. Wat bezielde haar.

Wat had ze gedaan. Laura had in de gevangenis gezeten, lang genoeg om daar jaren aan krachttraining te hebben gedaan en wie wist wat er allemaal wel niet in de gevangenis werd gedaan onderling de vrouwen. Ze huiverde bij de gedachte. Laura was niet langer meer het meisje dat ze zestien jaar geleden had gekend, net zoals dat zij veranderd was. Ze stond nu in principe voor een vreemde haar deur en het gaf haar alle twijfels over dat ze nog langer moest blijven. De seconden tikten heel langzaam voorbij. Ze liet haar blik terug glijden naar de trap waar ze net op was gekomen en voelde een steek door haar heen gaan, zo'n steek die haar het voordeel van de twijfel gaf en bijna had ze haar voet van de grond gehaald om een stap in de richting van de exit te zetten. Het geluid van een deur die open ging hield haar echter tegen. Alleen was het niet die van Laura geweest, maar de deur achter haar waardoor ze haar hoofd die kant op draaide en toen oog in oog kwam te staan met de man die haar in haar huis ook vergezeld had. Nog altijd onglipte zijn naam haar. Het was ook niet belangrijk.

De man, haar bodyguard, vertelde haar dat ze het pand beter kon verlaten, of beter gezegd; moest verlaten, als het aan hem lag. Hij zei dat het niet nodig was om haar opnieuw te confronteren. Dat vond hij, ja. Zij had daar andere plannen over. Al werden die ergens van haar binnen nog meer tot twijfel gesteld. Toch zette ze voor zichzelf een grens en stond ze haarzelf stevig aan de grond. Ze schraapte haar keel lichtelijk en stond op het punt om een stap zijn richting in te zetten, tot ze een stem hoorde van achter haar. Ze had door haar inspanning de deur niet eens horen opengaan. Oh shit. Haar ogen verwijdden in lichte paniek, angst omdat ze zich zo zwak voelde. Maar ze probeerde zich, terwijl ze zich naar de brunette toe draaide, te herpakken en haar gezicht terug in de plooi te krijgen. Al was die poging zo snel als ze die geprobeerd had ook weer als sneeuw voor de zon verdwenen. De woorden die ze gebruikte raakten haar van binnen, maar ze probeerde het niet te laten zien. Iets dat moeilijker was op het moment dan ze had verwacht. Al liet ze het ergens ook wel toe, omdat ze wist dat haar zoon niet in de buurt was en Laura vroeger ook al haar zwakheden had gezien.. het was vreemd, zo vreemd dit. Ze slikte en hief haar hoofd hoger, waarna ze voorzichtig knikte als antwoord dat ze inderdaad niet lang bleef.

Ze was binnengelaten en ze had haar handtas op de dichtstbijzijnde tafel neergezet, nog niet meteen bereid om de brunette aan te kijken. In plaats daarvan knoopte ze haar jas wat losser en schudde ze haar krullen wat los, voordat ze zich omdraaide en Laura aankeek. Nu pas had ze in de gaten dat ze enkel maar een tanktop en een hotpants droeg, verscholen achter haar deken natuurlijk. Het was misschien een verbeelding, maar ze herkende het meisje van vroeger in de vrouw van nu terug. En ze wist niet hoe het precies kwam, maar er kwam vanzelf een voorzichtige glimlach op haar gezicht te staan, al was het maar voor even.
Belinda liet haar jas van haar armen af zakken en ving hem soepel op met haar rechterhand, waarna ze hem over een stoel heen hing en vervolgens de afstand tussen haar en Laura wat verkleinde. De glimlach die op haar gezicht had gestaan was inmiddels verdwenen. ''Wat is je plan? Waarom ben je hier? Wat bezielde je om zo plotseling in m'n huis te staan? Dat kan niet, Laura.'' De aardigheid leek uit haar te zijn gezogen. ''Als Laura nog is wie je bent.'' Voegde ze er zachter maar uitdagender achter aan toe. Zestien jaar was een lange tijd om dingen in te laten gebeuren. ''Je bent een vreemdeling, net zoals ik dat voor jou ben, hoe durf je ongevraagd op mijn terrein te komen. Denk je dat ik al die jaren op je heb zitten wachten? Ik ben niet wanhopig.'' Het was een warboel in haar hoofd en ook al had ze het boos gefluisterd en fronste ze met haar wenkbrauwen, was ze dichterbij gekomen om Laura's ogen te bestuderen en had ze haar handen op de brunette haar bovenarmen gelegd. ''Ik ben verdomme niet wanhopig!'' Vervolgde ze nog bozer waarna ze hun afstand nog verder sloot en haar lippen hard op die van Laura drukte.

De geur van Laura was anders, maar onder de laag van zestien jaar verandering was ze herkenbaar, net zoals haar lippen. Ze voelde de deken tegen haar knieën en op haar voeten vallen, gevolgd door een paar warme handen op haar wangen waardoor ze het idee kreeg dat technisch haar adem weg werd gezogen. Misschien omdat ze dit allemaal niet had bedacht, dat ze niet langer meer de controle over zichzelf had. Ze bevond zich in andermans terrein waar ze geen zegje had, ook al probeerde ze altijd nog haar kin hoog te houden en vaak de macht over te nemen. Iets wat in dit geval niet gelukt was. Ze had aan haar zwaktes toegegeven en het ergste was dat ze zich nu niet terug kon pakken en het at aan haar, maar ook weer niet. Het verwarde haar alleen maar meer. Ze kon haar verdomde gevoelens niet plaatsen en de manier waarop Laura's handen door haar blonde haren gingen gaf haar de adem terug waar ze in het korte moment om gesnakt had.

Wanneer haar handen om haar middel heen gingen had ze door dat ze haar eigen handen sterk om haar bovenarmen geklemd had en ze ze vervolgens automatisch naar haar nek bracht zodra ze dichterbij getrokken werd. Haar warmte hield haar in de ban, daardoor kreeg ze in de gaten hoe koud het buiten wel niet was geweest ondanks dat de zomertemperatuur in de lucht hing. Ze brak de kus af en zocht opnieuw naar adem wanneer ze haar voorhoofd tegen die van Laura aanleunde. ''Shit, je bent sterker geworden.'' Zei ze zacht, voornamelijk omdat ze het niet nodig vond als een zeker iemand haar zou horen. Haar ogen waren open gegaan en er was een vuur in aangewakkerd, dat was iets wat wel te zien was. Ze beet op haar onderlip wanneer ze haar ogen naar Laura's lippen terug liet afgaan. ''Is dit alles wat je kan?'' Daagde ze haar vervolgens uit. ''Ik dacht dat de gevangenis je hard had gemaakt.'' Ze werd needy, enorm needy en nieuwsgierig naar Laura's reactie, maar ze gaf de brunette niet meteen de controle. Daarvoor zou ze haar alleen maar meer uitdagen. Dus meteen zoende ze haar weer en nam ze haar wangen ditmaal tussen haar handen in in een veel sterkere greep. Ze beet, wel voorzichtig, op Laura's onderlip voordat ze haar lippen weer ruw op die van haar drukte en haar zelfs naar achteren probeerde te duwen met haar lichaamsgewicht, maar wel rustig zodat ze niet over de deken die op de grond lag zouden vallen. Ze was vastberaden om haar tegen de dichtstbijzijnde muur aan te drukken, wat niet ver was, en nog veel verder te gaan totdat ze de brunette terug tot leven zou wekken die vroeger zo graag de dominantie over haar had genomen, al was dat nooit zo ver geweest als dit, als Laura het aankon om voor de eerste keer seks met haar te hebben natuurlijk...

Laura's reactie over dat wat ze nu deed nog iets was liet haar, misschien ergens een beetje gestoord door haar verwardheid, zachtjes grinniken. Haar ogen gleden van haar lippen naar haar ogen en ze merkte op dat Laura ergens verloren in raakte, waarschijnlijk haar ogen, al was het maar voor een moment, wat een scheve grijns op haar lippen veroorzaakte. Haar wenkbrauwen vielen haar absoluut op, waardoor ze zich in haar hoofd afvroeg of ze die in de gevangenis ook al bij had kunnen houden of dat na haar vrijlating had moeten doen.
''Show het me dan,'' zei ze met een diepe stem terug nadat ze haar lip tussen haar tanden had genomen.

Dat Laura haar terug probeerde te duwen was iets dat haar niet zomaar lukte. Belinda overwon haar makkelijk, al wist ze zelf ook wel dat dat kwam omdat ze Laura's zwakke punten op zocht, en drukte haar tegen de muur aan. Haar linkerhand had ze inmiddels in de brunette haar nek gelegd terwijl de ander over haar hals streelde en haar tegen haar schouder tegen de muur aangedrukt hield. De manier waarop Laura haar tong over haar lippen had laten gaan had een rilling over haar rug bezorgd en daarna in de kus een zachte kreun ter goedkeuring. Een warm gevoel nam haar buik over wanneer ze zich dieper in de kus stortte en haar tong tussen haar lippen drukte en een strijd begon terwijl ze haar handen naar die van Laura bracht en haar polsen boven haar hoofd tegen de muur aan drukte. Gauw drukte ze haar lichaam dichter tegen die van haar aan, drukte hun borsten tegen elkaar en slipte een hand weg van de grip zodat ze die op haar heup kon leggen en die onder het elastiek van de hotpants die ze droeg liet slippen om haar zachte huid te voelen.