Trainingslesson 1 | Never underestimate your opponent.

Dit was de dag, hij was gisteren aangekomen en vandaag zou hij zijn eerste les starten, meteen al een groepsles … dat betekende tal van leerlingen samen en één nieuwe docent. Hij wist ook wel hoe dit zou gaan, nieuwe docenten werden altijd wel eens uitgetest of over geroddeld. En hij, Ethan Cain, was hun nieuwe trainingsdocent, hij zou ze fysiek, mentaal en in hun mutaties sterker moeten krijgen. Ze zouden wel allemaal een beetje zelfzekerheid hebben, over iets wat ze konden. De ene zou zelfzeker zijn over de manier waarop hij/zij met wapens overweg kon, de ander misschien een stukje zelfzekerder over de mutatie die hij/zij bezat. En dan weer een ander kon niets goed en was misschien gewoon super sterk met zijn hoofd. Het was zijn taak om al die zelfzekerheid samen te krijgen en ze tot één groot team te krijgen. Want zij hadden enkel vermoedens van wat er aan zat te komen, Ethan niet, hij was een docent, hij wist het. Hij was geen voorstander van wat er op de wereld gebeurde maar als hier ooit soldaten of wapens op dat eiland zouden aankomen met de bedoelingen mutanten uit te schakelen, wel … dan wilde hij dat ze er honderd procent klaar voor waren. En als Ethan zijn hoofd op iets zette dan was hij daar ook meteen enorm gedreven in. Dus ja, hij keek ernaar uit ze te ontmoeten.

Hij koos er expres voor om in zijn pak, wat hij praktisch iedere dag droeg, om de les te starten. Hij zag er één en al zakelijk uit en als ze dat op de proef wilde stellen dan kon hij ze meteen de eerste les geven; oordeel nooit op het zicht. Met één hand in zijn zak en in zijn ander en sleutels van zijn kamer wandelde hij het eenvoudige kantoortje uit richting de trainingszalen. Het was geen verplichte les, het was voor wie kwam opdagen. Dus hij zou het meteen weten, wie had wilskracht genoeg om dit te volgen, wie was bereidt om zich in te zetten. Dit was een les waarin hij iedereen zou kennen, en dat kon hij gemakkelijk meteen korte blik in hun hoofd.

De trainingszaal aangewezen voor de les was nog leeg, hij liep langs de rekken met wapens, bestudeerde alles terwijl hij wachtte op de eerste studenten. Hij had nog geen idee waar deze les zou heen leiden, het was allemaal afhankelijk van wie hij voor zijn neus zou krijgen. Misschien zou hij ze leren hoe ze mentaal zich konden verdedigingen, misschien zouden ze leren hoe hun mutaties elkaar konden aanvullen. Misschien zou hij ze gewoon tegenover elkaar zetten en andere hen laten observeren. Je kon nooit plannen wat het zou worden als je zo’n veelzijdigheid had aan studenten en mutaties. Daarnaast was Ethan niet de uitgewezen persoon op vooraf plannen, hij zag wat er zou komen eens het er was. Hij draaide zich om toen er iemand kwam binnen gewandeld, gevolgd door nog iemand. Of hij zou wachten tot ze er allemaal zouden zijn … nee, wie op het uur niet binnen was kon maar een stuk van de les missen, hij was wel accuraat met uren. ‘Goed,’ begon hij toen het klokslag het uur was. ‘Ethan Cain is de naam, ik ben jullie nieuwe trainingsdocent.’ Zijn mondhoek kroop kort naar omhoog terwijl zijn ene hand weer in de zak van zijn broek gleed. ‘Voor we beginnen, wat is het dat jullie al kunnen?’ Vroeg hij terwijl zijn ogen langs iedere student afzonderlijk gleden, ondertussen kende hij al allemaal hun naam en mutaties enkel door een korte blik in hun hoofd, ze zouden het niet eens merken, zijn vraag was eigenlijk enkel een afleiding, in tussentijd leerde hij ze al kennen, niet enkel uit hun hoofd maar ook hun antwoord zou al veel kunnen bloot geven ...

Family is strenght … not weakness.

i can run it with heart on fire

Training!

some words!

Outfit

Na toch al een hele tijd op het eiland te zijn, waar hij meer dan de helft van de tijd enkel op zijn kamer zat, had hij toch besloten om naar een les te gaan. Het was vrijwillig, zowel de les als zijn keuzen om erheen te gaan. Gahiji had niet het plan om ook effectief iets te gaan doen, maar er gewoon bij zitten en toekijken leek hem ook perfect. Het zou één of andere trainingsles zijn en dat was wat hem naar daar deed gaan. Hij wilde meer te weten komen over wat iedereen op het eiland kon. Het was en bleef een plek vol mutanten en dat stelde hem nu eenmaal niet gerust. Je wist nooit wat er allemaal kon gebeuren en Gahiji wist niet wat allemaal mogelijk was. Hij had al kennis gemaakt met enkele soorten mutanten, maar hij wilde toch een nog breder beeld krijgen over alles.
Rustig liep hij dan ook door de gangen richting het trainingscentrum waar hij als één van de eerste aan kwam. Zijn blik viel meteen op de docent die er stond in één of ander pak dat tegenwoordig beschouwd werd als chique. Het was echt helemaal anders dan de kleding die dat Gahiji droeg, maar verder schonk hij geen aandacht aan de man. Hij ging ergens tegen een muur aan staan waar hij iedereen die binnen kwam kon zien. Persoon na persoon kwam ondertussen rustig binnen.

De jongen keek even op naar de docent die in de ruimte stond wanneer dat die begon met spreken. Hij stelde zichzelf voor als een Ethan en daar hield hij bij op. Geen verdere informatie, maar het maakten Gahiji niet veel uit. Hij liet enkel zijn ogen even glijden over al de studenten wanneer dat er gezegd werd dat iedereen eens moest zeggen wat dat ze konden. Verder bewoog Gahiji niet en bleef hij met zijn rug tegen een muur staan met overeen geslagen armen. Mensen begonnen ondertussen te vertellen wat ze konden. Was Gahiji even blij dat hij niet als eerste moest.
Eén voor één vertelde mensen over hun mutaties en terwijl Gahiji met een half oor stond te luisteren schonk hij het niet veel aandacht. Hij keek meer om zich heen, bekeek de mensen zelf eens, hing zijn kleding zo nu en dan weer goed of haalde eens vuil van onder zijn nagels. De interesse bij hem was niet groot.

Gahiji stond er heel de tijd maar ongeïnteresseerd bij. Ook wanneer de docent zichzelf voor stelde en vroeg aan iedereen wat ze al konden, maar dat was niet wat hem prikkelde. Van het één op het andere moment stond hij ineens kaarsrecht en keek hij direct naar de docent met grote ogen. Het was paniek, maar ook verbazing en misschien wat bewondering. Duizend jaar van training en de man was zijn gedachten binnen gedrongen. Gahiji had het ook pas door wanneer dat het te laat was en het signaal dat hij doorkreeg was zeer zwak, maar hij had het nipt weten op te merken. ‘Ik denk dat u dat al weet,’ was het antwoord dat de docent van hem kreeg nadat. De barricade in zijn hoofd was hij automatisch weer aan het versterken en al zijn kracht ging bijna daarheen. Gahiji wilde niemand in zijn hoofd en zo ook de docent niet.
Ethan had wel zeker zijn interesse weten te wekken. De jongen was één en al oor en het was misschien de eerste keer dat hij zoveel interesse in iets had gekregen in de nieuwe wereld. Nooit eerder was iemand zijn gedachten binnen gedrongen. Hij begon het allemaal haast als een uitdaging te zien.

ϟ mei

De eerste paar nachtjes had hij in een roes van geluk doorgebracht. Er waren hier zo veel coole dingen. Genoeg om zijn aandacht vast te houden. Maar later begon hij toch wel een beetje heimwee te krijgen, de lucht hier was zo anders dan thuis. Alles was anders, eigenlijk. En nou was Allen een grote fan van avonturen en vrijheid, maar hij was toch wel gewend aan de aanwezigheid van minstens 1 familielid, op elk moment van de dag. Behalve in de badkamer dan, al wilde Sorley dan ook nog wel eens storen, als de schurk weer eens het slot opengebroken had. Gelukkig was Skypen ook nog een optie en kon hij op Wren rekenen voor de nodige afleiding. En het allerbeste: Door zijn goede verhalen aan het thuisfront kon ook Charlie zich naar Genosha laten verschepen. Het was een hele geruststelling, alsof een missend puzzelstukje weer op z’n plek gelegd zou worden.

Daardoor kon hij nu weer met volle teugen van het eiland genieten. Hij was zo waar eerder opgestaan dan zijn wekker begon te rinkelen! Die was ingesteld geweest op kwart voor tien, dat dan weer wel. Maar elke kleine overwinning telde, nietwaar? Allen hees zichzelf uit bed en kleedde zichzelf aan. Hij had iets van lessen, maar waar en hoe precies wist hij niet. Ach, de jongen was hier nog maar pas, dus hij kon nog weg komen met het excuusje ‘ik was de weg kwijt’. Grijnzend begaf hij zich door de gangen. Hij begon ondertussen al een aantal gezichten te herkennen en voelde zich al een stuk meer thuis in het grote gebouw.

Hij meende zich iets te herinneren over een les in de trainingsruimtes, al kon hij zich bij god niet meer herinneren op welk tijdstip het precies begon. Maar aangezien hij die magische ruimtes toch nog eens wilde bezoeken en zijn les-bezoek-motto zo ongeveer ‘beter laat dan nooit’ gecombineerd met ‘aanwezigheid is het halve werk en meer doe ik niet’ was besloot hij zich richting de beneden verdieping te begeven. Toen hij de ruimte betrad zag hij echter helemaal geen grote groep bezige bijtjes in een les, maar slechts 1 docent en een of andere punk-gozer staan. ‘‘Ben ik te laat?’’ vroeg hij, al klonk er geen spijt of verbazing door in zijn stem. Dit was voor hem geen nieuws. Hij bleek echter op tijd, sterker nog, te vroeg te zijn. Verveeld stond hij te wachten, en begon uit verveling met een miniscule rode lazer uit zijn vingertop achtjes te tekenen op de muur achter de docent. Dat was geweldig goed toch? Gemotiveerd was hij nú al aan het werk.

Even later kwam ook Wren binnenrollen, zijn partner in crime. In crime ja. Want deze les zou weer dolle pret worden met haar aan zijn zijde. ‘‘Heyo~’’ begroette hij haar dan ook vrolijk, met een highfive. Toen de docent begon te babbelen zette Allen zijn luister-gezicht op. Een uitdrukking die hij bar weinig gebruikte en dus nog veel oefening nodig had. Gelukkig was het verhaal van de docent kort. Allen was de tweede die sprak, nadat de punkster een raadselachtige opmerking in de groep gooide voelde hij zich gesterkt in zijn voornemen niet meteen een nuttig antwoord te geven. ‘‘Waarom draagt U in godsnaam een pak? Ik dacht dat dit een training was.’’ flapte hij er spontaan uit, waarna hij de docent wat bevreemd aan keek. Daarin kon je je toch niet soepel bewegen? Het was op zich al een klein wonder dat hij de man nog enigszins beleefd benaderde, dat was de nieuwigheid van de school waarschijnlijk. En omdat hij toch best wel enthousiast was over het vooruitzicht zijn krachten aan Wren te kunnen showen gaf hij daarna een serieus antwoord. ‘‘Ik manipuleer licht, dus.. Lazers enzo, weetje?’’ De zin eindigde met een vrolijk vraagteken en een opgestoken duimpje omhoog. Oh man, hij hield van zijn mutatie. Lazers is love, lazers is life.

Het was vrij bijzonder voor Wren om op tijd haar bed uit te komen en zich redelijk op tijd naar de les te begeven, maar vandaag was het haar gelukt. Dat dit lag aan een paar misverstanden en niet aan echte motivatie werd maar even verzwegen. Vanochtend was Wren op tijd opgestaan, niet omdat haar wekker haar gewekt had, maar omdat ze nog moest wennen aan de nieuwe afmetingen van haar bed. Toen ze eruit donderde en dus nogal ruw wakker werd, zag ze dat het al na tienen was. Bah. Met een hoop gemopper hees het meisje zichzelf overeind. Even keek ze verlangend naar haar bed, maar ze besloot dat dat verraderlijke kreng haar aanwezigheid niet langer verdiende. Kom op zeg, wat heb je nu aan een bed waar je niet in kan blijven liggen. Hoop onnodig gedoe. Jammer genoeg bleef er nog maar één optie over als je al met je kont uit bed was. Aankleden en ergens heen gaan. Dat was dus precies wat Wren ging doen.

Het zoeken en aandoen van haar kleding ging op een slakkentempo: Wren had haar koffie nog niet gehad, wat dacht je dan. Als het kon zou ze in haar pyjama naar het cafetaria gaan om eerst wat koffie te halen, voor ze ook maar een poot uit zou steken naar iets anders. Maar ze gunde het al die mensen hier niet om haar in een pyjama te zien. Het leven was beter geweest als ze koffie kon materialiseren vanuit het niets. Dát was nu nog eens een mutatie.. Wren droomde tevreden even weg met deze gedachten terwijl ze haar haren kamde. Goed, nu was ze weer enigszins acceptabel om de gang op te gaan.
Volgende stap: waar had ze les? Wren begon in haar schooltas te graven, op zoek naar een vodje papier dat zou kwalificeren als een rooster. Natuurlijk kon ze het niet vinden. Ze rolde met haar ogen en keerde haar tas om, maar zelfs deze geniale aanpak hielp niet. Wel vond ze het ding terug dat in principe haar agenda was. De agenda zat alleen nogal losjes in elkaar, aangezien het ding het niet erg fijn vond dat Wren elke week die geweest was er gewelddadig uitscheurde. Maar dat terzijde; ze wist dat ze les had, maar ze wist bij god niet waar.

Wren rekte zich nog maar eens flink uit en liep naar de andere kant van de kamer, naar het bureau van haar kamergenoot. Dat kind was flink opgeruimd, dat rooster vinden zou vast een makkie zijn. En ja hoor, daar hing het, prachtig in het zicht! Het kon Wren op zich niet eens zoveel schelen dat de roosters gespecialiseerd waren per leerling; dan was ze toch maar érgens. Oh, dit meisje had les in de trainingskamers of whatever ergens deze dag. Ja, dat deed wel een paar belletjes rinkelen. Ze had geen idee wanneer ze er moest zijn, hoe laat, in welk deel het precies was en óf ze er überhaupt moest zijn, maar Wrens weinig geoefende geheugen vertelde haar dat ze dit woord toch ergens gezien had. Misschien was het een idee om haar rooster opnieuw op te vragen. Het stond vast wel ergens op haar mail of whatever. Maar goed, op weg.

En dan op weg naar het cafetaria dus, voor wat koffie. Anders kon ze helemaal niets bij de training. Nu was het niet zo dat Wren veel zin had in de training; haar meest prominente mutatie was nu eenmaal niet gemaakt om aan te vallen, het was om te verdedigen en aanvallen af te slaan. En haar andere twee mutaties waren nauwelijks sterk genoeg om iets mee te doen. Maar goed.. Hopelijk was het niet zo'n zwakke leraar als op haar vorige school en wist hij/zij van aanpakken. Zou ze vanzelf wel zien. Het was haar allereerste les hier, dus Wren had er wel wat hoop in. En als Allen zou komen zou ze nog wat lol kunnen trappen ook. Ja, haar eerste slokje koffie had haar humeur significant verbeterd. Ze gooide haar lege koffiebekertje weg onderweg naar de trainingshallen.
Dus, uiteindelijk, kwam ze dan toch aan bij de trainingszalen. Het volgen van bordjes had wonderen gedaan en toen Wren binnenkwam concludeerde ze dat ze nog niet te laat was. Er waren maar twee leerlingen en één leraar in een pak. Daarbij was de leraar nog niet aan het praten en zag ze mensen nog niet vechten, dus dat moest wel betekenen dat ze op tijd was.

'Halloooo,' groette ze, redelijk vrolijk. Naast de koffie was het allemaal nog wat beter geworden toen ze een bepaalde ginger zag staan. 'Yoo,' groette ze hem nog een keer, speciaal. De high-five werd ook beantwoord. 'Dit wordt een géwéldige les,' grijnsde Wren naar Allen. Daarna ging ze maar naast hem hangen, niet van plan om iets productiefs te doen tot ze er expliciet een opdracht voor kreeg. Niet lang daarna begon de docent te praten. Ohh hij hield het kort! Praise be on him, dat was zo speciaal. Misschien kon Wren hem daar nog wel om waarderen. Ooit. Later, als ze van school af was. Ethan. Kay goed. De emo-punker besloot dat niemand dingen over hem mocht weten en deed blijkbaar een studie in cryptologie, want Wren snapte niet wat hij met zijn antwoord bedoelde. De volgende om te antwoorden was Allen, die een zeer terechte vraag stelde over dat pak van de leraar en toen pas aangaf wat hij kon. Ah damn, dit was gelijk een publieke executie voor haar magere kunnen. Anyway. De grappige antwoorden waren al vergeven en Wren wilde niet de lolbroek lijken die alleen maar achter de rest aanliep; dat was zo passé. Dus besloot ze maar gelijk een straightforward antwoord te geven. 'Ik cancel de aanvallen van anderen,' zei ze, terwijl ze haar armen in een soort van kruis voor zich hield. DENIED. Dit deed ze gelukkig maar heel even, omdat zelfs zij snapte dat het er niet zo super uitzag. Maar leuk was het zeker. Ze besloot maar even niets te zeggen over haar cold stare en sonic scream dingen, die waren zwak en niet zo bijzonder en tja. Als ze gingen trainen kon ze die vanzelf wel gaan gebruiken toch? Of de leraar wist stiekem al van hun dossiers wat ze deden ofzo, dan zou hij er vanzelf wel wat over zeggen. Hoe dan ook, ze konden maar beter beginnen! Wren had al te lang gewacht.

Freedom

H

et was niet moeilijk geweest voor haar om de trainingsruimtes te vinden, zeker niet met Nyctea die constant op en neer vloog. Vele mutanten keken raar op toen de zwarte kerkuil door de gangen zweefde. Het was raar dat de mutanten, die al veel gewoon waren, toch nog altijd vreemd opkeken als er een uil of een ander dier door de gangen paradeerde. Edith moest wel toegeven dat ze de eerste dag dat ze hier was, ook alles raar aankeek. Want hoewel ze moderner was dan haar stamgenoten, snapte ze nog altijd niet veel van de smartphones die iedereen had en hoe die social media nu eigenlijk werkten. Toen ze nog in de bergen van Iran zat, waren paarden het enigste vervoermiddel geweest en zat ze meer dan de helft van de dag in het zadel van haar zwarte merrie. Maar hier, hier liep iedereen overal naar toe of veranderde ze random in een ander dier om zich zo te verplaatsen. Natuurlijk zou de Amazone Nahuel kunnen oproepen en op de rug van de zwarte panter rondrijden, maar dat ging ze die arme brompot niet aandoen. Een brompot die ze vandaag wijselijk niet had opgeroepen. Waarschijnlijk zou hij bij het minste wat andere mutanten zeiden op zijn teentjes getrapt zijn en ze wou niet dat haar eerste les direct een catastrofe was. Het feit dat de gevoelens van Nahuel en Nyctea invloed hadden op haar, hielp ook. Werd Nahuel boos, dan werd Edith boos en dan werd Nyctea boos. Jeej, maar niet echt iets voor de eerste dag.

V

lak voor de toegangsdeur van de trainingszaal stonden enkele mutanten te babbelen. De zwarte kerkuil op haar schouders voelde de irritatie en zette haar klauwen stevig in Penthesilea's schouder. Als ze haar zo wou waarschuwen dat het nu geen moment was om ruzie te zoeken. De kalme persoonlijkheid van de uil had altijd al een positieve invloed op haar gehad, gelukkig maar. Dus in plaats van een hele scene te creëren, duwde ze zich met haar schouders en een afstandelijke blik door de menigte en opende ze de deur. Edith kon er absoluut niet tegen als mensen in haar weg stonden of traag voor haar liepen, daardoor geraakte ze zo geïrriteerd.

E

ven moesten haar bruine ogen wennen aan de gedimde lichten in de gang en stond ze even onwennig in de deur. Ze moest zichzelf bijna overtuigen om de ene voet voor de andere te zetten. Op haar kamer had ze er al niet veel zin in gehad, maar hier, nu wou ze echt omdraaien en weggaan. Opnieuw hield ze uil op haar schouder haar tegen. “Komaan, zo erg kan het nooit zijn,” De krassende stem van Nyctea weerkaatste in de lege gang en Edith knikte kort en ferm bij haar wijze woorden. Ze kon er alleen maar van bijleren en dat was het belangrijkste. Haar zwarte kleren zorgde ervoor dat ze volledig kon opgaan in de schaduwen terwijl ze zich als een panter voortbewoog om de juiste ruimte te vinden.

N

a enkele minuten sloot haar warme hand zich om de koude klink. Een kleine zucht verliet haar mond toen ze die naar beneden duwde en de deur opende. Een afstandelijke uitdrukking lag op haar gezicht toen ze de ruimte in keek. Een man in pak stond voor een aantal leerlingen, het meisje met de blauwe haren en de jongen met de oranje, die elkaar duidelijk leken te kennen, vielen haar als eerste op. De man, waarvan ze aannam dat het de leerkracht was, vroeg naar de mutatie van de rest, maar in plaats van te antwoorden verdween ze in de schaduwen aan de rand van de ruimte. Een voor een kwamen de mutanten aan het woord en Edith luisterde geïnteresseerd naar wat ze allemaal te vertellen hadden. Pas toen enkele mutanten haar aan begonnen te kijken besloot ze dat het tijd was om haar informatie te delen. Ze duwde zich met haar schouders af van de muur, waardoor Nyctea een verontwaardigde kras liet horen en druk met haar donkere vleugels klapte. "Ik versterk en verzwak mutaties," Wijselijk had ze besloten om het allemaal maar zo vaag mogelijk te laten om niet direct al haar kaarten op de tafel te gooien. Ze ging niet vertellen over haar telekinse, over Nyctea en Nahuel of over het feit dat ze iemands organen kon doen uitvallen met haar gedachten. Edith wist niet wat er nu van haar verwacht werd en leunde opnieuw met haar armen gekruist voor haar borst tegen de muur, terwijl haar donkere blik over de menigte gleed. Ze was niet echt iemand voor een gezellige babbel en straalde dit dan ook ijskoud uit.

a FLOWER made of IRON

Terwijl de leerlingen één voor één binnen sijpelden hield Ethan zijn blik zorgvuldig op de wapens gericht. Hij had zijn handen in zijn broekzakken zitten, wandelde heel erg langzaam langs de muur heen terwijl zijn ogen over de kleine details gleden van een niet zo gedetailleerde muur. Ieder wapen had wel iets, een voordeel, een nadeel, een ander evenwichtspunt. Van allemaal wist hij ze te gebruiken, omdat tegenwoordig televisie niet anders dan wapens toonde en hij hoefde het enkel maar eens te zien om het te kennen. Toen hij aan het einde van de muur was besloot hij zich om te draaien naar de leerlingen, te beginnen praten en met een simpel gebaar zich voor te stellen. Ze hoefden niets meer te weten van hem, hij wilde immers wel een heleboel weten van hem, maar dat was niet moeilijk. Als ze iets wilden weten dan zouden ze dat moeten vragen en zou hij overwegen of het de moeite was erop te antwoorden. Tot nu toe waren er vier leerlingen binnen gewandeld en ze zagen er allemaal van de eerste te de laatste het minst gemotiveerd uit.

Op klokslag waren ze met vier, maar vier, dat was armzalig weinig. Maar het maakte het voor hem ook zoveel gemakkelijker om te werk te gaan, hoe kleiner de groep hoe intenser en boeiender hij de lessen kon maken. Hij bleef voor het viertal staan, zijn ogen gleden van de één naar de ander, terwijl ze tegen elkaar praten of tegen hem. De eerste jongen die was binnen gekomen was Gahiji maar van zodra hij meer te weten kon komen sloot de geest van de jongen zich af. Ethan kon het niet laten om minuscuul een mondhoek wat op te trekken. Dat bedoelde hij nou, de uitdaging was er in iedere mutant, uiteindelijk zou het erop neerkomen dat hij verrast kon worden. Allen vroeg hem waarom hij een pak droeg maar hij zweeg, hij liet ze één voor één uitpraten. ‘Jongeheer Springs, dat ik een pak draag wil niet zeggen dat dit geen training word.’ Hij streek zijn vingers kort langs zijn das, alsof hij het glad streek. ‘Laat je niet misleiden door uitzicht. Er zijn trouwens een hoop verschillende soorten trainingen. Wat verkies jij?’ Zijn ogen vonden kort die van Allen alvorens hij zich richtte naar de rest van zijn studenten. ‘Jullie verkiezen mutatiegerichte trainingen aangezien jullie mijn vraag allemaal beantwoordde met de inhoud van jullie mutaties.’ Hij zweeg en wandelde langzaam heen en weer. ‘Terwijl er tal van mogelijkheden waren om te antwoorden. Je kon zeggen dat je goed honden kunt africhten, of goed bent in wiskunde, of gewoon goed bent in het entertainen van een les.’ Zijn ogen gleden even over zijn schouder waar eerder nog Allen zijn mutatie had gebruikt. Hij had het niet gezien maar wel gelezen in diens hoofd.

‘In tussentijd heb ik jullie allemaal al eens aangevallen,’ hij zweeg en wees naar Gahiji. ‘Alleen Gahiji daar wist het op te merken en de aanval te pareren.’ Hij knikte kort naar de jongen, omdat het een goed iets was en richtte zich dan terug tot de rest van de klas. ‘Maar mijn saaie worden zijn waarschijnlijk niet te dingen waardoor je besloot deze morgen op te staan en naar deze les te komen. Al wil ik hier heel graag op in gaan want was als jullie plots geen mutaties meer hadden? Ik zou jongedame Arvenia kunnen vragen jullie mutaties te verzwakken. Wat is jullie antwoord dan op mijn vraag?’ Ze hoefden het niet te antwoorden, het was een meer retorische vraag. Hij keek voor een ogenblik lang naar de uil, alvorens hij naar Wren gleed. ‘Jij ziet er ongeduldig uit om iets leuks te gaan doen, zeg eens, wat zou je graag doen?’ Vroeg hij haar beleefd. Eens zien hoe groot de mond nog was als ze de les quasi een beetje zelf in handen hadden. Ondertussen kreeg nog steeds informatie, hun mutaties, namen, vrienden, hoelang ze hier al waren …

Family is strenght … not weakness.

i can run it with heart on fire

Training!

some words!

Outfit

Vanaf het moment dat hij tot het besef kwam dat er iemand in zijn hoofd had gezeten werden de ‘barricades’ in zijn hoofd versterkt. Het enige dat Gahiji kon hopen was dat ze sterk genoeg waren, maar nu hij zijn aandacht erbij hield waren ze zeker sterker als anders. Normaal moest hij er ook niet zoveel rekening mee houden. Nooit was er iemand sterk genoeg geweest om erdoor te geraken omdat hij ze al jaren gebruikten. Gahiji had jaren van oefening en voor hem was het zoals lopen. Je moest er niet bij nadenken en het gebeurde vanzelf. Waarschijnlijk enkel daardoor had hij de aanwezigheid in zijn hoofd nog net opgemerkt, omdat hij er zelf zo beschermend over was. Als je wandelde en ineens prikt er wat in je voet merk je het ook op omdat het ineens iets anders is. Daarvoor moet het niet meteen pijn doen, het is enkel een verandering in je vertrouwd patroon.
Daarbij wilde Gahiji gewoon geen gasten in zijn hoofd. Bepaalde herinneringen werden dan ook harder geblokkeerd dan anderen. Sommige zaken moesten mensen niet weten en daar zorgde hij wel voor. Als er toch iemand door geraakte zal het die persoon duur komen te staan.

Iedereen moest echter zeggen wat dat ze konden, maar Gahiji had niets vrij gegeven. Toch niet aan de andere studenten die er volgens hem geen zaken mee hadden. Het waren studenten. Stuk voor stuk jonger als hem en minder waard om het zo te zeggen. Ze moesten niet weten wat hij kon. Dat ze het zelf open in de groep wilde gooien was goed voor hen. Hij bleef liever een mysterie voor anderen.
De eerste die sprak na hem, met zijn vreemde oranje haar, deed iets met licht. Verder was het voor hem onbekend wat er nog werd gezegd. Lazers...daar had hij nog nooit van gehoord, maar zijn gezicht verraadde niks. Misschien ook omdat hij wat ongeïnteresseerd naar zijn voeten stond te kijken al luisterde hij wel aandachtig.
Nadien kwam de blauw harige die enkel aantoonde nog vervelender te zijn. Ze deed wat raars met haar armen en kreeg toch - wonder boven wonder - een blik van Gahiji, maar die stond vol afkeuring. Dit liet mooi zien wat het niveau was van de algemene burger van tegenwoordig.
De laatste persoon zag er nog uit als de meest normale en dan doelde de jongen vooral op karakter. Ze antwoordde normaal zonder rare gebaren of overdreven enthousiasme. Toch één iemand waar hij nog mee wilde spreken indien dat verplicht was.

Nadat iedereen zijn zegje had gedaan begon de docent weer te praten. Daarbij merkte hij meteen op dat Gahiji had opgemerkt dat de andere een mutatie gebruikte, maar de jongen zijn blik veranderde niet. Natuurlijk was hij wat trots, maar dat liet hij niet open en bloot tonen aan een bende die hij niet kende noch vertrouwde. Hij gunde de andere zelfs geen blik.
Maar wat als je geen mutatie had, of die werd verzwakt door iemand. Meteen keek Gahiji het meisje aan waarover werd gesproken. Zoveel gedachten die door zijn hoofd spookten, maar hij hield ze voor zichzelf en hopelijk ook enkel voor zichzelf. Verzwakken wilde gelukkig niet hetzelfde zeggen als volledig uitschakelen. Het kon nog steeds zo zijn dat iemand genoeg kracht bezat ook al waren de mutaties verzwakt. Of zo redeneerde Gahiji toch. Als hij daarbij snel genoeg was en over genoeg kracht beschikte kon hij er vast wel voor zorgen dat ze haar concentratie verloor. Een hoofdpijn die hard genoeg was kon daar voor zorgen.
Meteen wanneer er iets werd gesteld aan de blauw harige was Gahiji met wat anders bezig, in dat geval was hij maar wat om zich heen aan het kijken. Hij wilde niet eens weten wat ze zou antwoorden. Een paar minuten en hij was haar al beu. Dat terwijl ze niet eens veel had gedaan, maar Gahiji was sowieso geen verdraagbaar persoon. Wijselijk hield hij verder zijn mond ook.

ϟ mei

Wrennie was zijn maatje for life, naturlich ging dit een leuke les worden. Voor hen. En voor mensen met humor. Helaas gaf zijn interne humor meter geen al te hoge uitslag toen hij een blik wierp op de gozer in zijn suffe leren jasje. En dan ook nog eens een docent in een volledig pak, waar ging het toch heen met de wereld. Zijn ouders hadden hem altijd gestimuleerd om vragen te stellen, iets waarmee ze erg veel moeite hadden gehad in de ‘waarom waarom waarom’ fase van zijn leven. Iets waar hij nooit echt uit gegroeid was. Yay, nieuwsgierigheid. Maar zijn prangende vraag werd niet beantwoord. Nou ja zeg.

De enige reden dat Allen niet meteen een hele uitleg gaf over zijn mutatie was dat hij ook wel door had dat niemand zat te wachten op een gezellige presentatie over lazers. Not today. Maar verder was hij een open boek, iets waar hij zich niet voor schaamde. Toen Wren haar antwoord gaf praatte hij bijna door haar heen om nog toe te voegen dat hij het omgekeerde deed van Wren. Dat was zo’n grappig feitje dat Allen graag met anderen deelde. Maar hij was braaf en liet Wren uitpraten.

Zijn ogen werden groter toen het andere meisje aangaf állebei de dingen te kunnen die Wren en hij maar half konden. Waaaaaattt. De verbazing sprong ervan af. Damn, dat was krachtig. Misschien kon zij wel zijn mutatie voor het versterken van mutaties versterken en dan zou hij op zijn beurt haar mutatie voor het beïnvloeden van mutaties weer versterken tot ze een prachtige cirkel hadden en de wereld ontplofte van de geweldigheid. ‘No way,’ fluisterde hij tegen Wren, iets waarvoor hij een stukje voorover moest buigen. ‘Ik wist niet dat een mix van ons tweeën er zo goed uit zag, heh.’ Ok. Inappropriate. Bovendien zag het meisje er helemaal niet gezellig uit. Afgezonderd tegen de muur, terwijl er hier maar 4 andere mensen waren. Kom op zeg. Als je zo graag op jezelf was zocht je maar een eigen eiland hoor. Het was nergens voor nodig om zo de sfeer te verpesten voor de rest. Iets wat ook gold voor de andere jongen.

Allen’s blik vloog verlangend naar de deur. Laten er alsjeblieft nog wat leuke mensen te laat zijn. Dit was slecht voor zijn chi. Eindelijk kwam de verlossende uitleg. Even begreep Allen de uitspraak verkeerd (dit werd geen training?!) en meteen wilde hij erboven op springen met protest. Oh, wacht. Altijd nadenken voor je spreekt. Het was geen al te bevredigend antwoord, een pak betekende niet dat het geen training werd, maar dat betekende nog steeds niet dat een pak handig was voor een training, toch? De enige situatie waarbij hij zich zo netjes kleedde was tijdens bruiloften. ‘Lazertag?’ was zijn vertwijfelde antwoord, maar wel met een sprankje enthousiasme. Dat zou nog eens tof zijn.

Minder tof was de cliche manier waarop de docent een praatje begon te geven. De raadselen over een aanval snapte hij niet en hij zou er ook geen moeite voor gaan doen ook. Allen rolde met zijn ogen. Boeiend. Goed in wiskunde was hij toch niet. Hoewel dat entertainen wel een tevreden grijnsje bij hem tevoorschijn wist te toveren. En toen mocht Wren ook nog eens bepalen wat ze vandaag gingen doen. Verwachtingsvol richtte Allen zijn blik op haar. Kom op, Wren, maak me trots. Hij werd enigszins afgeleid door een warrig gevoel in zijn hoofd, waarin opeens een willekeurige herinnering naar boven kwam. Huh? Wtf brein. Verward krabde hij aan zijn voorhoofd. 'Huh.' Maar Allen maakte zich niet al te veel zorgen, hij focuste zich liever op wat Wren te zeggen had.

Whuuut, hij had hen aangevallen? Wat was dat nu weer. Ze vond het geen stijl hoor, een leraar die zomaar zijn mutaties op zijn leerlingen ging gebruiken. Flauw hoor. Het gaf Wren echter wel reden om stilletjes haar mutatie eens uit te proberen. Heel stilletjes, ze wilde niet dat Allen haar een nerd vond natuurlijk. Kijk, haar mutatie was misschien niet zo sterk, maar ze was nu ook weer geen complete sukkel. Ze had heus wel wát potentie. Er was een reden dat ze geen level 1 mutant was, maar maar liefst een level 2! Wren richtte haar blik daarom op de leraar, vastbesloten om toch iets van zijn aanval te stoppen. Het zou heus niet zo zijn dat hij niets meer van haar gedachten kon lezen, daar was hij te goed voor en zij te onervaren. Maar ze had zeker het vertrouwen dat ze de informatiestroom die hij ontving kon verminderen, of langzamer kon laten gaan. Nu ze haar blik op hem gericht had was het alleen nog een kwestie van haar concentreren.. en ja, ja.. ze had het idee dat het lukte!
Ze wist het niet helemaal zeker, maar volgens Wren lukte het haar om de mutaties van meneer Cain deels te negaten, te onderdrukken. Jammer genoeg was haar mutatie niet selectief genoeg om alleen te voorkomen dat meneer Cain bij háár binnendrong; het zou ook zijn aanval op de rest wat zwakker moeten maken. In ieder geval, het was gewoon de bedoeling dat het gebruik van zijn mutatie wat lastiger ging worden, nu het door iets geblokkeerd was. Ze hield de leraar strak in de gaten, deels omdat het nodig was haar aandacht erbij te houden en deels omdat ze echt vet nieuwsgierig was naar de effectiviteit van haar acties.

Dit alles zorgde er wel voor dat ze maar met een half oor naar de woorden van het vierde meisje - Edith? - luisterde. Ze klonk wel sterk. Misschien zou het niet zo erg zijn om met haar te trainen, ze kwam in ieder geval niet over als een pijnlijke nerd. En oh, Gahhhjji ofzo was ook iets aan het doen tegen de leraar. Waarschijnlijk tien keer effectiever, maar dat boeide Wren niet. Ze had die vuile blik wel gezien die hij haar toegeworpen had. Meneer was zoveel beter dan haar, hé? Upperclass nerdje zeker, dacht dat hij alles was blahblah. Het kon haar niet boeien. Het maakte haar alleen maar enthousiaster om hem te irriteren. Hoe precies wist ze nog niet, maar ze had het idee dat gewoon zichzelf zijn al tien stappen de goede richting op was.

Oh, Allen had gelijk! Dat Edith mens kon wat zij konden! Jeez, wat nou OP? Wren knikte driftig toen Allen naar haar toe leunde. 'Maar het is niet echt het zonnetje in huis,' voegde ze eraan toe. 'Misschien moet ze haar eigen humor eens versterken,' voegde Wren daar wijselijk aan toe. Want ja, dat zou dat gezellige muurbloempje daar eens goed doen. Als je dan toch zo nodig tegen de muur moesten hangen dan deed je dat maar in je eigen kamer, right?
'Lasertaaaag,' echoëde Wren Allen zachtjes na, toen hij een geniale opmerking maakte. Kijk, dat was nou eens echte, goede training. Goed voor je core, weet je wel, eh, die spieren in het midden van je lichaam enzo. Echt wel. En gewoon superlollig. Oh wacht wacht, ze moest haar aandacht erbij houden. Wren was bijna haar aandacht op de leraar kwijtgeraakt, maar zij en haar mutatie waren er weer compleet bij toen de man iets vroeg over het verzwakken van mutaties. Haha, lol, dacht Wren. Dan heb ik er nog steeds niets aan, want mijn mutaties zijn toch vrij nutteloos. Hahahaha. Daarna vroeg ze zich af hoe het zou werken als zij de 'verzwakking' zou 'negaten' en of er dan überhaupt nog iets zou gebeuren. Als het goed was, niet? Maar dat was een te lastige breinbreker voor Wren; ze stopte liever haar concentratie in het blokkeren van de gast voor haar.

Oh god oh god oh god de leraar sprak tegen haar! Wat een éér. Omg. Wren was zo vereerd. Ze moest hier wel een goed antwoord op geven. Het ontging haar ook niet dat Allen ook verwachtingsvol naar haar keek. Tja, als rebels klerekind dat lessen verpestte kreeg je nu eenmaal niet zo vaak het woord in de klas. Dit was een bijzonder moment. Prachtig.
Wren dacht dan ook extra 'luid': Als ik had mogen kiezen, dan was ik wel in bed blijven liggen!' Die gast moest het wel horen, right? Maar haar echte antwoord luidde anders. 'Eh, lastige vraag. Misschien een lesje wiskunde?' Ze sprak de woorden uit alsof het een oprecht antwoord was, waar ze écht haar best op had gedaan. Maar het was het antwoord van een kind dat erg gedreven was om mensen te irriteren, dat haar doelen gezet had op lessen verzieken. Natuurlijk wilde ze gewoon de een of andere vage training gaan doen - want stiekem wilde ze echt wel met haar mutaties oefenen, zodat ze niet zo'n enorme faalhaas was - maar met Allens blik op haar gericht en haar eigen 'geweten' dat tegen haar sprak, kon ze het niet over haar hart verkrijgen om een normaal antwoord te geven. Zo zat het leven gewoon niet in elkaar.

Freedom

N

yctea fluisterde haar alles in wat ze nodig had om te overleven, maar over het gewroet in haar brein hadden ze beide niks door. Tot de leerkracht dit duidelijk aanwees, onmiddellijk voelde ze Nahuel zich roeren in haar binnenste. Grauwend en klauwend probeerde hij de indringer naar buiten te jagen. Met haar geestenogen kon ze bijna zien hoe de zwarte panter tussen haar gedachtengang en de indringer ging staan. Natuurlijk had de leerkracht al een deel doorgekregen, maar met de panter ervoor ging het veel en veel moeilijker. Het was amusanter om te kijken hoe de de klauwen van Nahuel uithaalde naar de stroom van energie, dan te luisteren naar het gebabbel van de leerkracht.

P

as toen ze haar naam hoorde schoot haar hoofd omhoog en als ze een katachtige was geweest had ze waarschijnlijk haar oren in concentratie gespitst. Haar hele bewegen had de elegantie van de katachtige, maar ook de wijsheid en statigheid van een uil. Haar donkere ogen focuste zich op de leerkracht terwijl ze met haar verscherpt zich zijn gezicht opnam. De wapens achter hem en aan de zijkant trokken vervolgens haar aandacht. Vuurwapens had ze nog nooit gebruikt, maar de messen lonkte aanlokkelijk. Zonder uit de schaduwen te komen en zonder geluid sloop ze richting die messen. Terwijl ze ervoor zorgde dat ze ondertussen dacht aan hoe graag ze buiten wou rennen door het bos en andere onzin. Zodat de leerkracht, als hij nog wat doorkreeg langs Nahuel, niet doorhad wat ze van plan was. Doordat hij zelf net benadrukt had dat ze meerdere dingen hadden kunnen zeggen, wou ze nu liefst een mes in haar buurt hebben. Niet om iemand pijn te doen, maar ze miste het vertrouwde gewicht in haar hand en het veilige gevoel dat het haar gaf. Ze zorgde dat er nog altijd genoeg afstand tussen haar en die Gahiji-dude was, maar met een kleine beweging van haar vingers, kwam een klein handmesje los van de muur. Vlak langs de muur vloog het op haar af en sloot ze haar vingers om het heft. Ze verstopte het lemmet in haar mouw, maar lang kon ze het niet verborgen houden. Zeker niet na de opmerking van de smurf. 'Eh, lastige vraag. Misschien een lesje wiskunde?' Overdreven ontsnapte er een zucht aan de haar volle lippen, waarbij ze zich -opnieuw- van de muur afzette. Het lemmet flitste in het licht terwijl ze er mee rond draaide tussen haar vingers. Penthesilea verhief haar stem in de kleine ruimte en zo uit de schaduwen viel de zwarte uil op haar schouders des te meer op, maar Nyctea genoot van de aandacht. 'Oh please, we weten allemaal waarom we hier zijn. Kunnen we niet gewoon direct tot het trainingsgedeelte komen?' Ze liet haar ogen over de leerlingen en de leerkracht glijden, 'Met of zonder mutatie,' Benadrukte ze een tikkeltje brutaal de manier van lesgeven van deheer, uhmm... ze wist zijn naam niet eens meer...

a FLOWER made of IRON

Ethan was niet zeker of de sfeer nog nonchalanter en ongeïnteresseerder kon worden. Ze keken hem allemaal aan alsof hij één of andere clown in een circus was die maar drie balletjes kon jongleren in plaats van vier. Misschien moest hij hen eens wakker schudden, zeggen dat er ergens daarbuiten een oorlog was als ze niet snel begonnen trainen en samen werken ze binnen dit en een uur tijdens zo’n oorlog door zouden zijn. Dat kon hij doen, maar het was niet de juiste aanpak. Motivatie was iets dat je altijd op de juiste manier moest gaan zoeken en bij deze leerlingen was motivatie niet de inhoud van zijn les, voor deze jongeren was motivatie waarschijnlijk een soort van opschepperig gedrag met hun mutaties. Allen en Wren leken in ieder geval als super enthousiast om van start te gaan, niet alleen met hun gedrag maar ook nog eens door hun gedachten. Allen was veel te gemakkelijk te lezen voor Ethan, schending van de privacy was het niet als geen van hen het niet eens voelde, laat staan zichzelf niet wist te beschermen voor dergelijke “aanvallen”. Hij zag ook dat al zijn gepraat voor verveling zorgde, tegenwoordig konden studenten het niet meer appreciëren dat er iets werd duidelijk gemaakt aan hen. Gelukkig voor hen was Ethan altijd wel serieus maar heel erg meegaand in alles wat rondom hem gebeurde.

Wren wilde wel graag een lesje wiskunde, er kroop een kleine mondhoek naar boven bij Ethan terwijl hij zijn handen in de broek van zijn pak stak. Aan haar eerdere gedachten gaf hij geen blijk … hij zou ook wel graag een uurtje langer hebben willen slapen maar helaas, niet mogelijk. En toen begon de Edith te praten. Het had wel iets, zoveel verschillende mutanten in één ruimte. Ethan fronste zijn wenkbrauwen en keek van Edith naar de uil, vroeg zich af of ze iets van informatie met elkaar konden wisselen. ‘Goed.’ Knikte Ethan. Hij haalde zijn handen uit zijn en wreef zijn handen kort over elkaar alsof hij zich zou gaan opwarmen.

‘Laten we doen wat jullie allemaal graag willen doen, met mutaties werken.’ Wees hij de leerlingen aan. Nu zouden ze vast blij moeten zijn, toch? Was dat niet wat ze wilden, even voluit gaan met hun mutaties, elkaar bewijzen wie de sterkste was. Uiteindelijk zouden ze er ook iets van leren, trouwens … er lag iets op de loer waar iedereen op moest voorbereidt zijn. Hij kon maar beter helemaal tot de kern van de zaak komen en zien wat ze alle vier in huis hadden. ‘Jullie gaan elk,’ hij zweeg en gaf Allen en Wren een korte blik bij het zien van dat enthousiasme. ‘Ik wil niet dat dit een gevecht word, ik wil samenwerking. Tussen iedereen.’ Wees hij alle vier de studenten aan. De ene zou het moeten doen met de andere, wisselen zouden ze allemaal doen. ‘Jullie komen elk naast me staan, Gadiji, jij eerst.’ Hij wachtte tot de leerling naast hem kwam staan. ‘Gadiji gaat jullie aanvallen met zijn mutaties, hou het binnen te perken,’ hij gaf zijn leerling een korte blik en richtte zijn uitleg dan weer naar de andere drie. ‘Het is aan jullie om hem tegen te houden. Niet individueel, ik wil dat je iets van samenwerking gebruikt, een idee is vaak al voldoende, denk erover na. Hoe kun je iemand uitschakelen waarvan je zijn mutaties niet kent?’ Hij keek ze allemaal afzonderlijk een keertje aan. Ze hoefden daarvoor geen mutaties gebruiken, ze konden hem ook gewoon KO komen slaan. Maar hij wilde hun creativiteit zien en hij kon zo zien wat ze dachten door in hun hoofd te kijken dus vals spelen zat er niet echt in. ‘Alles is bruikbaar, zolang ik maar niemand naar de ziekenzaal moet brengen. Ga gewoon op zoek naar een efficiënte oplossing, een manier om zijn aanval te stoppen.’ Hij legde zijn hand kort op Gadiji zijn schouder. ‘Ga je gang.’ Zijn blik waarschuwde wel dat hij niet moest overdrijven, dit was een les. Maar hij wilde hiermee duidelijk maken dat ze zouden moeten samenwerken om het tot een goed einde te brengen. Edith kon Gadiji misschien wel alleen aan met haar mutaties maar misschien kon Allen in samenwerking zijn mutatie gebruiken om Gadiji uit te schakelen. Het draaide allemaal om de creativiteit en daar was hij wel heel erg benieuwd naar. Zelf zorgde hij voor de veiligheid, zij dachten en hij wist het dus hij was ze altijd een stapje voor …

Family is strenght … not weakness.

i can run it with heart on fire

Training!

some words!

Outfit

Heel de les had Gahiji nog niet veel gezegd. Bijna niks om eerlijk te zijn. Hij had er enkel bij gestaan en gekeken naar de andere studenten. Ze geobserveerd, gedachten bekeken en binnen in verschillende keren gezucht om wat ze zeiden en deden. Het was nu dat Gahiji ook niet sociaal wilde doen met het gezelschap dat er was. Met twee van de drie wilde hij niet spreken en de andere leek met niemand te willen spreken. Als hij echt met iemand zou moeten spreken koos hij wel voor de docent. Dat was nog de meest uitstaanbare optie.

Aan de vren, of wat haar naam was, werd gevraagd wat dat ze wilde doen. Enkel vanuit zijn ooghoeken keek Gahiji het meisje aan, met zijn armen over elkaar geslagen. Wat o-wat wilde zij gaan doen. Buiten langer in haar bed liggen dan. De jongen had net niet met zijn ogen gerold wanneer hij dat luid en duidelijk in haar hoofd hoorden. Waarschijnlijk was het bedoeld voor de docent. Bij het woord wiskunde trok hij enkel een wenkbrauw op. Hij had geen idee wat het was, maar één iemand was niet blij met het antwoord.
Het meisje dat al heel de tijd stil was geweest opende haar mond. Ze wilde trainen en ze sprak voor iedereen. Gahiji opende zijn mond al om een weerwoord te geven, maar hij bedacht zich. Ze moest voor zichzelf spreken. Als het aan hem lag, zou hij liever niet in de ruimte hebben gestaan. Maar het was hem aangeraden.
De docent nam het nog goed op en besloot dat maar gewoon te gaan doen. Wel dat ging wat worden met de bende die ze hadden. Ze zouden geen gevecht houden, maar er moest een samenwerking zijn. Meteen al iets waar Gahiji tegen op zag. Wanneer zijn naam echter genoemd werd keek hij direct naar de docent. Hij mocht dus eerst beginnen en blijkbaar was het zijn taak om de andere aan te vallen. Binnen de perken. Waarschijnlijk werd ermee bedoeld dat hij niet mocht overdrijven. Of zo iets. Daar kon hij mee leven. Hij knikte dan ook even kort voor dat hij naast de docent ging staan, om nog verder te luisteren naar de uitleg. Makkelijk genoeg.

Gahiji keek de drie andere studenten aan vanaf zijn plek naast de docent. Twee van de drie konden al mutaties uitschakelen of verzwakken. Deden ze dat zou het geen lange oefening zijn, dat moesten ze zelf vast ook wel in zien. Of niet. Als je de blauw harige bekeek en de manier waarop ze eerder in de les gezegd had wat haar mutaties was, zag het ernaar uit dat ze dat gewoon zou doen. Het eerste wat hij deed, wat hij eigenlijk al gedaan had wanneer dat hij de ruimte nog maar was binnen gestapt, was iedereen hoofd binnen gedrongen. Net zoals de docent dat gedaan had. Nu kon hij aan de hand van de gedachten van de andere weten wat ze gingen doen.
Twee konden dan weer mutaties uitschakelen en verzwakken of versterken. Als Gahiji zich vooral op één van die twee zou richten dan was het al één minder en aangezien de blauw harige hem al vanaf het begin geïrriteerd had, zou zij het worden. Gahiji zou niet mogen overdrijven, maar waar zat de limiet? Zonder een waarschuwing of het langzaam op te bouwen gaf hij haar van het ene moment op het andere een hevige hoofdpijn. Niet zo erg dat je er kronkelend en schreeuwen bij neer zou vallen, maar hard genoeg om je concentratie te verstoren en dat geluiden om je heen vervelend konden worden.

Maar hij mocht niet overdrijven. Dat was wat hij vooral moest blijven onthouden. Daarom ging hij ook niet over op het volledig besturen van iemand en die tegen iemand op te zetten. Al was het geen slecht plan voorzorgsmaatregelen te nemen. Eén iemand hoofdpijn laten bezorgen een klein beetje laten beweging zou nog niet te moeilijk zijn. Gahiji wilde enkel zeker weten dat het mogelijk was. Zijn gele katachige ogen richten zich op de rosse jongen van de groep. Hij leek hem nog de makkelijkste schakel. Gahiji probeerde dan ook om via zijn Mind Control, Allen zijn vinger enkele keren te laten bewegen. Een klein gebaar, misschien merkte de jongen het niet eens op, maar als het lukte wist hij wel of hij daarop over kon gaan als het nodig was.

ϟ mei

Ha, grapjes over het gebrek van humor van anderen, alleen gebaseerd op een korte observatie. Heerlijk. Als je niet in de eerste minuut al grappig was was je een humorloos wrak, dat had ze goed gezien. Wren was zijn genie, hij had haar persoonlijk getraind en gestimuleerd om te spelen met haar vrij nutteloze, maar ook erg grappige mutaties. Ze was zijn jonge padawan, hij haar professor, of heette dat dan senpai? Als hij zich niet vergiste was hij wel een tikje ouder dan Wren.

Maar zijn padawan sprak plotseling over het vak dat niet genoemd mocht worden, ohshit. Dat was de goden verzoeken. Je wist immers nooit hoe droog en wraaklustig een docent was, straks moesten ze de gymzaal opmeten op het oppervlakte te berekenen, of andere cijferzooi. Toch was het wel klasse hoe ze serieus bleef en daarmee wat hatelijke blikken naar binnen harkte. Tot de humorloze combinatiemutatie dame in de spotlights sprong. En niet op de goede manier. Allen reageerde vrij geschokt, stapte meteen opzij zodat Wren half achter zijn *kuch* gespierde *kuch* slungellijf beschermd werd. HOLY SHIT SHE HAS A KNIFE, PANICMODE ACTIVATED. Toen Edith alleen een snobbig punt bleek te willen maken was hij aan de ene kant opgelucht, maar aan de andere kant geirriteerd. Wat was er MIS met deze mensen?! Allen draaide zich richting Wren alsof er van zijn kant niets gebeurd was daarnet, maar signaleerde wel met een draaiende vinger rond zijn slaap zijn mening over Edith aan zijn maatje. ''En ik dacht dat jij gek was,'' fluisterde hij zachtjes. ''Waarom de fuck heeft dat mens een uil.'' Uilen waren cool. Zij daarentegen... Nee, Allen was meer van de fopmuizen en airhorns dan de scherpe messen en op dat soort machtsvertoon had hij het helemaal niet.

Kijk, kloten met mutaties was helemaal top, dat deed hij al sinds jongs af aan, dus dat voorstel van de docent vond hij prima. Hij werd er enthousiast van. De domper was alleen dat dat betekende dat de samenwerking ook met Edith zou moeten gebeuren. Meh. Hij zou ermee dealen, als zij haar mes weg legde. Zo niet? Dan kon de docent de pot op en was hij weg. Hij keek zijn twee partners aan, al focuste hij zich vooral op Wren. Eerlijk gezegd vond hij het best spannend klinken. ''OK, let's do this!'' sprak hij monter, zijn bubbelende enthousiasmerende mutatie trad automatisch in werking en versterkde niet alleen de mutaties van zijn medestanders, maar gaf hen ook een sprankje van zijn positiviteit. Allen vond het spannend, maar toen hij oogcontact maakte met de 'tegenstander' voelde hij zich toch wel wat ongemakkelijk. Vooral ook omdat die nog nauwelijks twee woorden gesproken had, Allen hield niet van stille types. De jongen had eerst het plan opgevat op zijn onzichtbaarheidsmantel van licht te fabriceren. Toen hij zich plotseling bewust werd van een ritmische beweging, klein, maar iets wat hij zeker weten niet zelf had gestart, hoe ADHD hij soms ook was, besefte Allen zich dat de mutatie iets mentaals was. Dan had onzichtbaarheid weinig zin, leek hem. Maar aan de andere kant, het kon ook geen kwaad en ze moesten samenwerken. Dus dan was dit een betere bijdrage dan het produceren van een discolight. Allen haaste zich naar Wren toe en gebaarde Edith om dichterbij te komen. Met een geconcentreerd gezicht focuste Allen zich op zijn omgeving en voornamelijk het licht daar, en begon de stralen zo te buigen dat hun gestaltes onzichtbaar werden. ''Hij zat in mijn hoofd als een poppenspeler.. Hij bewoog me,'' deelde Allen zachtjes mede, met een licht ontzag in zijn stem. Freaky. Zo'n kleine beweging was nog te overzien maar Allen kon zich niet voorstellen hoe klote het was als je als een pop bestuurd werd. Brrr. ''Hoe gaan we hem stoppen? Samen?'' Het overleg moest niet te lang duren, dan zou zijn verdwijntruc geen stand meer houden.

Wow, Edi, wat? Wren had net haar supercoole antwoord gedeeld met deze groep losers, en dan was het weer niet goed? Ze zag de blikken wel die Gahihi naar haar wierp: jammer genoeg voor hem waren dat de soort blikken van irritatie die ze graag opwekte bij mensen, dus interpreteerde ze het als een goed teken. Wat Edi daarna deed, snapte ze echter niet. Ze had een mes? Nadat ze het over wiskunde gehad had? Dat mens ging niet lekker. Wren keek dan ook erg geschrokken naar het andere meisje, zelfs toen duidelijk werd dat ze het niet echt ging gebruiken.
Wren was al tot een conclusie gekomen. Allen was voor haar gesprongen om haar te beschermen - mooi, anders had ze hem toch wel als menselijk schild gebruikt hahaha - en dat moest een reden hebben. Wedden dat Edi daar het op haar gemunt had? Dat mens was vast een bloeddorstig monster, een muurbloempje met zuignappen. Bah. Wren hield zichzelf in en wierp geen vuile blik naar Edi, in de hoop dat het meisje niet door zou hebben dat ze net totally haar plan ontdekt had. Nee, daar zou ze later wel mee dealen.

Nu focuste ze zich weer op de les, of eigenlijk, op Allen. Hij fluisterde wat tegen haar. 'Ik weet het, right?' zei Wren, bezorgd. 'Ze gaat echt niet lekker!' En dan nog die uil, inderdaad.. Wren gniffelde toen ze fluisterend antwoord gaf. 'Tja, iemand moet de knappe zijn in hun relatie,' zei ze. En als je daar een uil voor nodig had..
Ahahahaha! De leraar trok haar aandacht door te zeggen dat ze eindelijk hun genetische magie in werking gingen brengen. Nice! Wren hield haar enthousiasme niet tegen. Dit was wat ze van deze stomme les verwacht had, dus ze kwamen maar op! Het temperde haar energie wel een beetje dat ze met Edi samen moesten werken. Die zou hen zo hard in hun rug steken, niet normaal. Ze had een verdomde mes en Wren wist zeker dat het meisje niet zou rouwen om een paar onschuldige slachtoffers. Daarbij moesten ze ook nog eens tegen Gahihi gaan vechten, whot. Nou ja, zij had Mr. Mischief. Dat moest wel goedkomen.

Ze reageerde dan ook blij op Allens strijdkrijt. 'Ja, laten we hem in elkaar rammen!' Geweld was altijd één van Wrens eerste oplossingen, zelfs al was ze helemaal niet sterk. Ze sloeg haar vuist tegen haar handpalm en keek haar teamgenoten blij aan. Ze waren het vast wel met haar eens dat dit gewoon dé oplossing was. Hier zou je nog wereldvrede mee kunnen krijgen. In theorie.
Maar voordat ze dit plan in actie kon brengen, of voordat ze ook maar één enkel plan konden verzinnen, begon Wren hard te vloeken. '***********!! What the f***!!' Ze greep naar haar hoofd, geschrokken van de plotse pijn die daar vormde. 'Mijn hoofd! ***' Erg charmant was het niet, erg typisch wel. Wren wierp een uiterst moordlustige blik naar Gahihi, terwijl ze haar hoofd voorzichtig losliet. 'JIJ!' voegde ze er krijsend aan toe, niet gevend aan de pijn die haar eigen harde stem veroorzaakte. 'JIJ BENT ER GEWEEST!' Verdomme, eerst Edi met het mes, nu Gahihi met z'n vage mutaties? Iedereen moest haar hebben! En dat terwijl ze nooit iets deed! Het. Was. Niet. Eerlijk!

Allen was ondertussen bezig met hen onzichtbaar maken, vertelde wat over hoe de gast hem bewogen had. 'What the ****' klaagde Wren nog een keer, nu zachter en meer over wat die dude allemaal deed. 'Maar hij kon ook al de leraar blokkeren. Wedden dat hij ook allemaal van dat soort freaky mindstuff kan,' vond Wren. Het zou haar niet verbazen. 'Hij heeft ons vast door. En daarbij kan hij ons ook horen,' zei Wren. Het was misschien het slimste wat ze in lange tijd tijdens een les opgemerkt had. Ze greep weer even naar haar hoofd, waar de pijn maar door bleef zeuren. Godzijdank had ze veel ervaring met doorleven met een enorme kater. Ook was het voor haar gewoon erg lastig om niets te zeggen, praten deed ze toch wel. Fijn voor de rest.
'Edi en ik kunnen vast zijn mutatie wel like, de grond in stampen,' vond Wren. Ze wist, wanneer haar niveau van irritatie en woede toenam, dat haar mutaties sterker werden. Op het moment was ze ontzettend pissig op hun tegenstander en dan kon nog wel eens goed werken. 'En dan, eh, dan slaan we hem in zijn gezicht! Of zal ik gewoon een flinke schreeuw geven?' Wren keek nu even naar de anderen, afwachtend of zij nog met leuke dingen zouden komen. Ze konden hier niet eeuwig blijven staan.

Toen gebaarde Wren wat; het was een ingewikkeld gebaar, waarin ze meerdere keren de positie van haar vingers en het aantal dat ze opgestoken hield veranderde. Nog wat meer gebaren vormden, waaronder een paar middelvingers die arguably iets anders betekenden. Het mocht voor omstanders misschien niet veel betekenen, maar voor iedereen die wel eens lasertag met de familie Springs en aanhangsel Wren gespeeld had, was het een bekend gezicht. Je kon geen goede lasertag-speler zijn als je niet minstens 50 geheime gebaren had, waarmee je je beste buddy al je plannen vertelde. Het was één van de weinige indrukwekkende dingen in Wrens repertoire.
Het huidge gebaar betekende zoveel als "en als er iets gebeurd gebruiken we haar als menselijk schild". Ze moesten misschien samenwerken, maar dat betekende niet dat je halverwege niemand op kon offeren. Ook zaten er nog een paar beledigende gebaren bij die duidden op hoe humorloos de anderen waren en dat ze daar echt iets aan moesten doen. Tja, je moest de allerbelangrijkste dingen meteen aanpakken, toch?

Wren hoopte van harte dat de anderen nu maar een plan konden bedenken. Anders liep ze zo naar die gast toe en sloeg ze hem in zijn gezicht, geen enkel probleem. Natuurlijk zou ze daarna proberen haar mutatie te gebruiken om de hele boel uit te schakelen - haar woede jegens hem zou daar wel bij helpen - maar haar vuisten vertrouwde ze toch meer. Of haar gegil, maar dan zou iedereen z'n oren dicht moeten houden. Het kon echter wel als afleiding gebruikt worden, dus misschien zouden mensen dat in het plan willen hebben? Welk plan er ook was. Wren besloot dat Allen wel knopen door mocht hakken. No way dat zij ervoor op ging draaien als het misging. Ze wachtte nog op een reactie, maar begon al wel ongeduldig te raken. Gahihi was ook niet gek. Waarschijnlijk wel te lui om hen uit te schakelen voordat ze ook maar met een plan gekomen waren, maar okay. Zelf bleef ze even stil. Ze had het denken na haar vorige suggesties ook opgegeven, door die stomme hoofdpijn. Nee, Allen en Edi moesten hier zelf maar even ene oplossingje voor vinden. En snel een beetje.

Freedom

S

amenwerken met hun? Misschien dat ze het nog had overleefd met de andere dude - ze was zijn naam al vergeten- maar echt niet met die twee teletubbies hoor. Edith wist niet wat ze constant deden, maar het gene wat ze wel wist was dat het haar irriteerde. De Weasley ging voor het andere meisje staan, alsof dat iets uitgemaakt had als ze Wren echt wou raken. Amazone's waren niet voor niks geduchte vechters en ze miste nooit. Maar als ze dan toch moesten samenwerken, zou ze het goed doen. Een kille berekendheid viel om haar heen en ze stapte op het tweetal af. Nyctea liet ze verdwijnen om samen met Nahuel een front te vormen zodat haar gedachtegang beschermd was. ''Hij zat in mijn hoofd als een poppenspeler.. Hij bewoog me,'' Deelde de roodharige jongen mee, wat Edith toch wel een gemengd gevoel gaf. "Wat bewoog hij? Je hele lijf of?" Vroeg ze kortaf. Edith moest alle info hebben die ze kon krijgen om een plan te vormen. Doordat ze zo geconcentreerd bezig was had ze eigenlijk helemaal niet door dat Wren heel de boel bij elkaar begon te roepen. Pas toen ze andere woorden dan scheldwoorden uit haar mond liet komen lette Edith terug op. 'Hij heeft ons vast door. En daarbij kan hij ons ook horen,' De brunette knikte kort, daar had ze een punt. "Dan moeten we zorgen dat hij ons niet meer kan horen," Een lichte grijns vormde zich om haar lippen toen ze Wren aankeek, maar die veranderde als snel in een vragende grimas. "Zit hij nu in je hoofd?" Vroeg ze, lichtjes bezorgd.
'Edi en ik kunnen vast zijn mutatie wel like, de grond in stampen,' Edith knikte, raar kijkend bij haar nieuwe bijnaam. "Ja..." Een vragende uitdrukking hing op haar gezicht, "We kunnen dat wel de uhmm..." Hoe had ze dat nu weeral gezegd? "De grond instampen!" Plannen maken was Edith's ding wel, ze was niet voor niks een afstammeling van de amazone's, maar de rest was er blijkbaar niet zo goed in. 'En dan, eh, dan slaan we hem in zijn gezicht! Of zal ik gewoon een flinke schreeuw geven?' Blueberry had duidelijk de beste ideeën... en ze kon rare gebaren maakte waarvan Edith niks snapte.

"I

k heb een plan," Deelde ze mee na enkele seconden van stilte. Vastberaden keek ze het duo aan. "Blueberry," Ze wees op Wren, "Schakel zijn mutatie uit, hou hem uit jouw hoofd, mijn hoofd en dat van Weasley." Ze knikte met haar hoofd in de richting van Allen. "Garfield, jij gaat hem afleiden. Met wat maakt niet uit, maar zorg er gewoon voor dat hij helemaal de kluts kwijtgeraakt. Ondertussen ga ik achterom door de schaduwen," Een plotselinge ingeving deed haar glimlachen, "Allen jij kan ons toch 'onzichtbaar' maken hé, zoals je nu doet?" Edith maakte aanhalingstekens bij het woord onzichtbaar. "Kun jij dat ook rond mij doen als ik langs de zijkant van de ruimte loop? Want als ik mijn mes tegen de keel van," Ze was zijn naam kwijt, "IJsprinses." Haar bijnamen waren vandaag echt on point. "Dus hebben we een plan? Oh, enkel aan je eigen stuk van het plan denken oké. Anders heeft hij het door." Edith zelf was van plan om zo wispelturig mogelijk rond te lopen en als het echt moest had ze haar telekinese nog altijd. "Cover me, roodkapje," Zij waren begonnen met haar Edi te noemen en wie weet wat nog onder hen twee, dus kregen zij ook bijnamen van haar. Zo simpel was het.

/Oh Dumbledore, sorry voor de rotslechte post!/

a FLOWER made of IRON

» Never, ever underestimate the importance of having fun.