Trainingslesson 1 | Never underestimate your opponent.

Het was iets moeilijk, dat samenwerken. Ze konden allemaal op hun manier Gadiji uitschakelen maar het vergde geduld om dat in samenwerking te doen. Samenwerking tussen twee persoon als Allen en Wren was geen probleem, Edith was hierin een beetje het probleem. De twee leken het goed te kunnen vinden met elkaar, hij kon zelf zien dat ze al langer bevriend waren dan dat maar het vergde wat moeite van hen om Edith hier ook in te betrekken. Gadiji had waarschijnlijk wel een beetje de lol van zijn leven, mutaties gebruiken op anderen deed je enkel met goede bedoelingen, om te helpen en hij mocht voor een keer het anders gaan gebruiken. Ethan keek nauwlettend toe, volgde alles via hun hoofden, hoe Gadiji zijn mutatie in werking zette op Allen. Ethan zijn blik gleed naar Allen, met een vaag opgetrokken mondhoekje. Allen reageerde er gelijk op, snelde naar zijn vriendin en vroeg aan hen beide wat het algemene aanvalsplan zou worden. Zijn blik keek kort opzij naar Gadiji, hij stond genoeg buiten gehoorafstand om het daadwerkelijk plan niet te horen maar dat zou hem er niet van weerhouden om hun redeneringen over het plan een beetje te verstoren. Het was ten slotte zijn aanval en aan hem om zich te verdedigen.

OOC: Het is een hele kleine post. Wil dit eerst laten uitspelen voor ik er met Ethan verder op in ga. =)

Family is strenght … not weakness.

Allen wierp even een bezorgde blik op Wren toen die een scheldtirade begon met krachttermen uit alle windstreken. Dat deed ze vast niet zomaar. Voordat hij haar kon helpen, als hij dat uberhaupt al zou kunnen, werd hij afgeleid door een ritmische beweging van zijn vinger. Huuuuhhh. Die guy zat dus gewoon.. Nee, wtf. Dat was vast ook de reden dat Wren zo had lopen schelden. Tijd voor een teambijeenkomst. Ze moesten overleggen hoe ze dit gingen doen voordat het uit de hand liep. Edith was erbij komen staan en stelde nogal kortaf een vraag na zijn schokkende onthulling. ''Mijn vinger,'' gaf hij schaamteloos aan. ''1 vinger, maar ik dacht, laat ik jullie waarschuwen.'' Jahoor, mister tough guy, hij zou de dames wel even beschermen.
Nadenkend luisterde hij naar Wren's plan, zijn mutatie stoppen en dan slaan of schreeuwen. De jongen haalde zijn schouders op. Dat klonk wat hem betreft helemaal toppie. Alleen hield dat in dat hij nutteloos was en daar hield Allen niet zo veel van. ''Ik, eh, ik kan jullie mutaties ondersteunen zodat jullie hem makkelijker onder de duim krijgen. Oh en misschien kan ik hem verblinden?'' Hij wilde gewoon erg graag helpen.

Wren's gebarentaal amuseerde hem zichtbaar. Heh. Hij gaf Wren een complimenterend teken terug, hoewel het er eerder obsceen uitzag voor buitenstaanders. Toen begon de truttige uilenmeid opeens de leiding te nemen. Ho eens even, wat gebeurde hier? De bijnamen die ze als een kanon op hen afschoot deden Allen even hoofdschuddend grijnzen. Garfield present, rawrrr. Really? Tryhard vuurde hij in twee opvolgende gebaren op zijn vriendinnetje Blueberry McMuffincakes af. Of Edith nou graag wilde laten zien hoe cool ze was om erbij te horen of dat ze hiermee wraak dacht te nemen wist hij niet, maar het was duidelijk te zien dat ze een beginner was. Zomaar meteen drie bijnamen in de mix gooien zorgde voor een verminderd effect, Edje, dat weet elke ervaren bijnamen-creator. Zoiets heette 'overkill'. ''Whoa, hold the phone, Edith Arvenia.'' Voor volledig omgekeerd effect gooide hij haar normale naam er tegenaan, waarvan hij de achternaam van de docent had opgepikt door goed op te letten. ''Als je een mes gaat gebruiken zoek je het zelf maar uit,'' fluisterde hij haar fel toe. Een wonder, Allen had principes waar hij aan vast hield. Haar bazigheid in het opzetten van het plan hielp ook niet mee om hem over te halen mee te werken. Voor de rest vond hij het plan best prima, maar haar onzichtbaar maken zat er niet in als zij van plan was een mes tegen iemands keel te zetten. Haar uitleg erover was niet eens compleet geweest, gewoon dat ze 'IJsprinses' een mes tegen de keel wilde zetten. Als ze daarmee Gahihi bedoelde snapte hij de bijnaam niet, als ze Wren bedoelde snapte hij het plan niet. ''Ik stem voor afleiding door mij, onderdrukking mutaties door jullie met mijn steun, dan een aanval met Wren's schreeuw. Geen. Messen.'' Zachtjes pratend hield hij hopelijk het plan geheim. ''Pro-tip, sluit dan je oren,'' gaf hij Edith nog mee. ''Ik hou het niet lang meer vol, ik laat zo de onzichtbaarheid vallen en dan starten we de tegenaanval, ja? 3, 2, 1, go.''

En zo verscheen het drietal weer in de zaal. Allen richtte zijn aandacht vliegensvlug op hun 'vijand' en met een grijns begon hij felgekleurde pulsen licht op hem af te schieten in alle kleuren van de regenboog. Dat werd gevolgd door drie bolletjes die hij geconcentreerd om Gadiji's hoofd liet cirkelen. De afleiding zou hopelijk lang genoeg duren om Wren en Edith de kans te geven hem te blokkeren, want Allen was niet van plan de jongen werkelijk iets aan te doen met het licht, wat de zwartharige vast snel genoeg door zou hebben. Hij begon zich te focussen op het sturen van zijn positieve stimulerende aura op zijn teamgenoten, zodat ze meer kracht zouden hebben om hem onder de duim te houden. Go team overkill knives-blueberry garfield.

OOC: In overleg met Lisa Gahiji overgeslagen

Niet alleen zij was het slachtoffer van Gahihi: Allen ook. Hoewel er slechts één vinger bij hem bewogen was, vond Wren dat er één teveel. Bah, je wilde toch niet dat er iemand in je hoofd zat? Ze vond het al naar genoeg als mensen gedachten konden lezen; laat staan als ze je ook nog eens kunnen besturen! Ze wierp een bezorgde blik richting Allen en knikte bij zijn opmerking. 'Ja, dat is goed om te weten! Die gast is like, super creepy,' vond ze. Allen luisterde daarna naar haar en gaf zelf nog wat opmerkingen, waar Wren enthousiast van werd. Ze kon echter niets zeggen, want Edi kwam er met niet totaal nutteloze dingen doorheen. Ten eerste, ze was het met Wren eens. Nou, zo scoorde je nog eens punten. Zelfs als je een uil had. Wren schudde haar hoofd bij de vraag of Gahihi nog in haar hoofd zat. 'Volgens mij heeft hij alleen die hoofdpijn veroorzaakt, verder niets,' gaf ze aan. Maar ja, dat was al erg genoeg. Hij zou ervoor boeten.

Oh oh oh, kijk eens wie er ineens de leiding probeerde te nemen! Wren had eerder al met een grijns gereageerd op het waarderende gebaar van Allen, maar wat hij nu signaleerde liet haar lachen. Ze maakte wat gebaren terug: Don't try to be us, you ain't us was de boodschap. Maar toch nam ze wel even de tijd om naar het plan van Edi te luisteren. Als je niet luisterde was er niets om over te klagen, right?
Blueberry? Het voelde als overcompensatie voor "Edi", wat letterlijk een afkorting van haar naam was. Maar okay, Wren kon er op zich wel mee leven om een besje te zijn. Muffins van blueberries waren immers goddelijk, dus ja. Oh maar wacht, plan. Deel één klonk goed: DENY Gahihi in de hoofden van het team. Good enough. Deel twee: de afleiding van Allen, klonk prima. Deel drie: eh... tja?
Allen protesteerde onmiddellijk tegen deel drie, terwijl Wren zich nog afvroeg of ze Gahihi een mes op de keel toewenste. Persoonlijk was ze geen fan van wapens; haar voorkeur was meer voor geweld met voeten en vuisten. Van échte wapens, dingen om te doden, daar moest ze niets van hebben. De slachtoffers van Wren moesten lijden onder schaamte, vernedering en wat blauwe plekken. Ze moesten niet onder de grond belanden. Dus viel ze Allen bij en schudde haar hoofd. 'Nope, mesje inleveren dame,' zei ze, alsof zij de leraar was. Het kwam er wonderbaarlijk nog enigszins bezorgd, niet spottend, uit. So much for credibility.

Goed, stemmen voor een plan! Dat van Edi was bijna goed, nog een paar aanpassingen werden door Allen verzorgd. Fijn als anderen al het werk deden. All right, afleiding en onderdrukking als fase 1, krijsen als fase 2. Wren knikte tevreden. 'I'm in,' gaf ze tevreden aan. Als Edi nu ook braafjes mee deed zou het wel lukken, right? Zodra de onzichtbaarheid verdween en Allen met licht begon te kloten, richtte Wren zich op Gahihi. Het was zo fijn om haar woede van de aanval van net een plekje te kunnen geven, te channelen naar haar mutatie. De frustratie vuurde haar aan. Daarbij had ze ook nog eens hulp van Allen, met zijn stimulerende mutatie. Met al haar aandacht focuste ze zich op hun tegenstander en op zijn mutaties. Het was niet alsof ze één specifieke mutatie uit kon schakelen, maar ze kon wel een algemene rem plaatsen op al zijn mutantenkrachten. Gahihi zou daar echter pas achter komen als hij ze probeerde te gebruiken.
Wren was niet abnormaal sterk, maar het was niet alsof ze niets kon. Gahihi leek niet verschrikkelijk boven haar niveau te zitten, dus met de hulp van haar bondgenoten zou ze toch zeker een korte tijd in staat moeten zijn om hem eens flink dwars te zitten. Oh, ze wilde de blik op zijn gezicht zien..

Zodra ze dacht dat Edi en Allen het enigszins onder controle hadden, ging haar hand naar haar broekzak. Ze had altijd - maar dan serieus ook altijd - een stelletje oordopjes mee. Wren had geen selectief gehoor, waardoor haar sonic scream evenveel pijn deed bij haarzelf als bij anderen. Vooral omdat ze er zelf altijd zo dichtbij stond, weet je wel. Het lag wel in Wrens aard om gewoon te gaan gillen om mensen dwars te zitten, de les uit te komen, nog meer ongein; en daarom leek het haar wijs altijd oordopjes bij te hebben.
Ze begon de magische oordopjes snel in haar oren te doen en gaf toen een soort van GO signaal naar Allen, weer zo'n raar gebaar. Edi maakte haar niet zoveel uit; Allen had haar gewaarschuwd, right? Beter zag ze dit aankomen. Tactisch verantwoord was het niet, maar ach wat. Ze kon het Edi moeilijk mededelen, dan kon ze het net zo goed gelijk aan Gahihi vertellen.

Okay, daar ging ze! Ze nam een seconde om haar onderdrukkende invloeden weer weg te halen, zodat ze zichzelf niet in de weg zou zitten. Dat soort dingen gebeurden wel eens, haha. Ze kon ook niet allebei haar mutaties tegelijk gebruiken, ben jij gek. Zelfs al was het op Gahihi gericht, Wren had niet genoeg aandacht en frustratie om over beide mutaties te verdelen. Ze richtte zich naar Gahihi, opende haar mond en-
Bam, daar was de gil. De hoge, pijnlijke gil. Niet genoeg om trommelvliezen te scheuren, maar genoeg voor hoofdpijn, desoriëntatie en een gezonde dosis haat. Zodra ze haar mond weer dicht deed haalde Wren de oordopjes weer uit haar oren en propte ze terug in haar broekzak. Ook probeerde ze haar omninegatie weer enigszins naar Gahihi te dirigeren, maar ze merkte dat haar concentratie wel onder de aanval geleden had.
'Volgende stap?' riep ze naar haar teamgenootjes.

TRAINING

Some words. And nothing to say, only not so happy Gahiji xD.

Gahiji had even toegeslagen gehad, gewoon om te laten zien wat hij zoal kon. Wanneer dat ze begonnen met het overleggen van een plan, liet hij ze ook gewoon doen. Hij speelde zelfs een beetje eerlijk door niet af te luisteren via de gedachten van de andere. Inhouden. Dat was wat hij moest doen en wat hij deed. Voor de eerste keer sinds zijn aankomst op het eiland luisterde hij naar iemand anders en enkel omdat hij even respect voor de man had gehad. Ook al was hij jonger en had Gahiji nog steeds het gevoel dat hijzelf hoger stond als hem. Ook al ging iedereen het daar niet mee eens zijn.
De tegenovergestelde groep was zelfs even onzichtbaar geworden om te kunnen bespreken, maar wanneer ze op actie wilden overgaan verdween hun mantel weer. Een zien wat ze gingen doen. Gahiji was in een stabielere houding gaan staan, maar hij trok zijn wenkbrauwen op bij de lichtjes die voor zijn ogen begonnen te dansen. Wat voor hekserij moest dat nu weer voorstellen? Op ronddraaien en lastige zijn na, deed het niet veel. Toch had het gedaan wat het moest doen, Gahiji was afgeleid en had niet door hoe iedereen zijn oren bedekte. Wanneer de harde schreeuw kwam kromp hij ook ineen. Zijn ogen kneep hij dicht en hij had zijn handen over zijn oren gelegd. Natuurlijk had hij het niet zien aankomen. Normaal letten hij op de gedachten van de andere, maar die had hij niet meer gehoord. Alsof zijn mutatie was onderdrukt en dat was ook het geval geweest.

Hij was eerder binnen geraakt in het hoofd van de rood harige en dat moest hem weer lukken. Zijn hoofd stond op ontploffen door de harde gil, maar hij had honderden jaren van ervaring. Wat had hij eraan gehad als hij dit stelletje boeren niet aan zou kunnen. Van de docent had hij zich moeten inhouden, maar als hij geweten had dat ze hem doof wilden hebben, dan had hij dat ook niet gedaan. Een korte hoofdpijn was dan veranderd naar een hoofdpijn zo erg en zo lang dat je het niet eens kon inbeelden. De simpele beweging van één vinger zou een totale overnamen zijn geweest, maar hij had zich moeten inhouden. Enkel omdat iemand die dacht meer macht over hem te hebben dan had gezegd.
Gahiji zijn gele kattenogen keken kwaad naar de docent die er wat bij stond te staan. Zijn ogen hadden zich vernauwd en het was wel duidelijk dat hij niet meer gediend was met de gang van zaken. Dat was de eerste en de laatste keer dat hij ging luisteren naar één van de zogenoemde ‘docenten’ of ‘schoolhoofden’. Ooit had hij tot de meest zwakke groep van de bevolking gehoord, maar dat was een heel lange tijd geleden. Hij wist dat één iemand nog niets gedaan had, dus zij zou de aanval in gaan. Het meisje had haar mutatie moeten terugtrekken wanneer ze zelf wilde aanvallen, Gahiji wist dat omdat hij de gedachten van de twee andere weer kon horen. De persoon met haar uil kwam nu vast in actie, maar Gahiji wilde haar voor blijven.

Gahiji geraakten makkelijker in iemand hoofd als hij daar al in had gezeten en dat was zo bij de oranje harige. In de korte tijd dat hij misschien had, probeerde hij volledige controle te krijgen. Als dat zou lukken kon hij sowieso niets zelf doen en dan zou Gahiji hem zo snel de andere kon naar het meisje met haar uil laten lopen om zijn armen om haar heen te laten slaan in een stevige knuffelgreep. (Kies zelf dus maar of dit het geval is of niet c:)
Meteen nadien richten zijn gele ogen op de blauw harige en liet hij de hoofdpijn weer opkomen enkel harder en hij liet het niet stoppen. Van die aanval was hij bijna zeker dat het wel zou moeten werken. Het koste niet heel veel energie en was ook zeer eenvoudig voor hem. Gahiji hoopten enkel dat hij de rood harige kon controleren. Daarbij hield hij zich ook niet meer in, krachten die hij niet op volledige kracht had gebruikt eerder, liet hij nu de vrije loop.

fire from the tongues of liars

xxx

» Never, ever underestimate the importance of having fun.