Every now and then we fall apart [Denni]

De geur van steriele schoonmaakmiddelen vulde de badkamer terwijl het probeerde te ontsnappen door de kleine opening van het raampje. Koud water nam de dettol mee het putje in en zorgde ervoor dat er nog meer sterke geuren vrij kwamen. De blonde meid schoof de douchekop terug in zijn houder en veegde haar natte handen aan een handdoek af. Kort wreef ze over haar neus, de schoonmaak geuren begonnen te kriebelen. Het was ongebruikelijk om op dit tijdstip van de dag de badkamer schoon te maken, om überhaupth de badkamer zo'n schoonmaak beurt te geven. Maar dat was het geen Dennimae deed als ze zich geen raad meer wist met zichzelf: ze ging schoonmaken. De badkamer was nu als slachtoffer gevallen en het zou hier hoe dan ook blinkend schoon zijn.
Dit was misschien al wel de tweede keer deze week dat de badkamer een grote schoonmaak kreeg. Denni haar hoofd had ruimte nodig, aangezien het vol zat met alle dingen die momenteel gaande waren. De sfeer onder de studenten en de leerkrachten was zo ontzettend snijdend, dat de meid zich veel terug trok naar rustige ruimtes. Ze had niet echt de behoefte om andere mensen onder ogen te komen behalve de meiden, Devon en Storm. Iedereen probeerde op zijn eigen manier om te gaan met de situatie en het noodgedwongen een plekje te geven. Ze moesten wel, moesten wel toegeven aan de onmacht en het laten gebeuren. Hier, vanuit de school was er niets dat ze konden doen. Ofja, niks concreets. En dat was verschikkelijk, verschrikkelijk voor iedereen. De onwetendheid vrat al maanden aan de blondine en momenteel was ze er een beetje overheen gestapt. Ze probeerde het een beetje los te laten, al ging dat natuurlijk niet gemakkelijk. Dus probeerde ze om steeds iets te doen te hebben, hield ze zichzelf overdag bezig met de meest vreemde dingen om maar wat rust in haar hoofd te kunnen krijgen. In de avond begon het malen. Zodra haar hoofd het kussen raakte, kwam al de onrust en begonnen de slapenloze nachten opnieuw en opnieuw.

Nadat ook de wc helemaal geschropt en schoon was, gooide Denni de spullen in en emmer en liet ze het even voor wat het was. Ze waste haar handen voordat ze de badkamerdeur opende en haar hoofd om de hoek stak. Storm zat op de vensterbank en bestudeerde zijn leerwerk. Zijn ogen keken naar de woorden, maar Denni vermoedde dat er weinig echt bij hem binnen kwam. Zijn gedachten zaten waarschijnlijk mijlen ver. Als de gedachten van iedereen, eigenlijk. Iedereen was lichamelijk aanwezig, maar mentaal ver weg. De blondine stapte de badkamer uit, sloot de deur om zo de sterke geuren in de badkamer te houden. Ze wilde Storm zijn reuk zo min mogelijk tot last zijn, mocht hij iets op vangen wat belangrijk kon zijn. Met een klein glimlachje rond haar lippen liep ze naar hem toe. "Ik neem maar even een pauze, voordat mijn hersenen straks high zijn van de dettol," Zei ze flauwtjes waarbij ze haar hand op Storm zijn been liet rusten. Denni wist al maanden niet meer wat de goeie woorden waren om te zeggen en probeerde het altijd een beetje luchtig te maken. Hopend dat ze op die manier zijn gedachten een beetje naar het nu kon trekken. Weg van de zorgen en de problemen. De meid leunde tegen de muur en liet haar hoofd gekanteld tegen de muur rusten. Haar lichte ogen bekeken Storm zijn gezicht en zag de vermoeidheid, de vermoeidheid die bijna elke student en leerkracht op zijn of haar gezicht droeg. "Ik hou van jou." Ferluisterde ze hem zachtjes toe. Dat ene zinnetje, die paar woorden, was het enige wat wel goed was om te zeggen deze afgelopen maanden. En ze kon het hem niet vaak genoeg zeggen, ze wilde dat hij het wist. Wist voordat er iets gebeurde waardoor ze het hem misschien niet meer kon zeggen. In een tijd als deze waren de momenten met je dierbaren misschien wel kostbaarder dan anders. De vijand had zijn eerste slag geslagen en het was pas het begin. Zachtjes zuchtte Denni, voordat haar blik door het raam naar buiten dwaalde.

Soms voelde het alsof de zorgen nooit zouden ophouden. Al zolang als de blonde meid zich kon herinneren maakte ze zich zorgen, zorgen om anderen of zorgen om zichzelf. Zorgen om wat de toekomst zou brengen, zorgen om wat of wie ze in het verleden moest laten. En sinds ze hier op het eiland was, waren haar zorgen niet veel minder geworden. Het waren kleine momenten die misschien wel ter voorbereiding van deze oorlog waren. Misschien gaf het leven wel extra tegenslagen, zodat ze opgebokst werd tegen de echte slag. Maar hoe wist je wanneer je ergens klaar voor was, als het zomaar voor je neus kwam? Dennimae was niet klaar om dit aan te kunnen, wat het allemaal wel niet mocht betekenen. Een aanval van de mensheid tegen de mutanten? Of waren het mutanten die zich tegen hun eigen soort verzette? Zorgen en zorgen, het enige wat de studenten momenteel bezighield. Gedachtens verzetten was zo verdomd moeilijk, hoewel het al weken geleden was dat de studenten ontvoerd waren. Zelfs met een enorme scheut dettol drongen de zorgen door de scherpte lucht. En dat zou voorlopig niet ophouden.

Denni probeerde er maar het beste van te maken en vooral om Storm zo confortabel mogelijk te maken. Ze verloor hem bijna niet uit het oog, probeerde zoveel mogelijk bij hem in de buurt te zijn. Dat lukte natuurlijk niet altijd, ze wist dondersgoed dat hij er 's nachts uit piepte en wie weet waar uithing. Maar ondertussen was ze niet meer bang dat ook hij mee genomen werd. Er liepen studenten de ronte 's nachts en Storm kwam hoe dan ook altijd bij haar terug. Op welke manier dan ook, in welke toestand dan ook, ze wist dat hij altijd naar haar terug zou komen. En die hoop was genoeg om 's nachts toch een beetje te kunnen slapen.
‘Nog steeds niet proper genoeg?’ Gokte Storm en Denni greens kort. "Ik ben er van overtuigd dat het altijd schoner kan." In haar ogen zou het altijd schoner kunnen en zo niet, deed een extra poetsbeurt niemand kwaad. De blondine legde haar hand op Storms been en het waren vaak die kleine aanrakingen die ze nodig had. Dat extra beetje besef dat hij hier echt nog zat, dat ze beide nog steeds veilig waren. Het was nog vroeg en zo rustig op het schoolplein. Denni wist nooit goed wat ze moest denken van die stiltes, van die rust.. Een school die eerder bruiste van de gezelligheid, onrust en leerlingen, was nu kalm en kill.
Bij het horen van haar naam, draaide Denni rustig haar hoofd naar Storm. Zonder enig tegenspraak liet ze zich naar hem toe trekken, voelde ze zijn warmte van zijn arm rond haar benen. Het voelde alsof ze elke keer opnieuw verliefd werd als ze naar hem keek, zijn donkere ogen alle veiligheid en geborgenheid uitstraalde. ‘Ik ook van jou.’ Ferluisterde Storm en het waren deze kleine momenten waar de meid zo ontzettend van genoot. Ze glimlachte terug, drukte een klein kusje op Storm zijn voorhoofd. Denni draaide iets en liet zich met haar rug tegen de muur naar de grond zakken, leunde haar hoofd tegen Storm zijn been. Ze hield zijn hand vast, speelde voorzichtig met zijn vingers. Ergens voelde ze zich schuldig dat ze zich op dit moment gelukkig voelde.

Dennimae was weggezakt in gedachtens, nog steeds frummelend met Storm zijn vingers, toen zijn stem haar deed opkijken. ‘Waar is Devon?’ Denni fronsde haar voorhoofd en knikte zacht haar hoofd. "Geen idee, hoezo?" Vroeg ze voordat ze overreind kwam. Ze zag meteen aan Storm dat er iets niet klopte en ook haar blik gleed meteen naar buiten. Echter zag ze niks ongewoons. Storm mompelde iets over Lupos maar wat het precies was kon ze niet horen. "Wat is er, Storm?" Vroeg Denni, de spanning die haar lichaam vulde was hoorbaar. Ze haalde haar telefoon uit haar zak, appte Devon waar hij was. Echter kreeg ze geen gehoor, dus besloot ze hem te bellen, wat meteen naar voicemail ging. "Devon neemt niet op," Deelde Denni met Storm mee, haar lichtte ogen op hem gericht. Ze vond het altijd vervelend als er iets als dit gebeurde, aangezien er wat aan de hand was maar de meid totaal niet wist wat. Geen controle, enkel spanning en zenuwen.