Isn't she lovely, Isn't she wonderful? &Charlie

Isn't she lovely, Isn't she wonderful?♥

Het onderwerp meisjes die hij had gekust vond ze we leuk. Hij was dus liever niet door hun gekust, toch voelde ze wel een beetje jaloersie. Dat was logisch toch? De gedachte van een meisje die met hem aan het vechten was en hem uiteindelijk kuste was gewoon raar, ze deed het voor afleiding.. Yeah right, daar geloofde ze niks van. Als je iemand haat, dan vecht je ermee. Als je van iemand houd dan kus je met diegene, zo simpel zat het. Die kus die dat meisje hem had gegeven was enkel een schreew om aandacht, waarschijnlijk zon meisje dat dan ook nog dacht dat hij daardoor leuk zou vinden. In haar dromen, Charlie zei dat hij weg zou zwemmen als ze hem leuk vond, dat pikte ze ook niet want ze moest wel meezwemmen. Dat zei ze ook want waarom niet. Ze vond het echt leuk om met Charlie te praten, hij was echt gezellig en liet haar steeds lachen.

Hoe leuk ze het onderwerp ook vond te stopte er toch mee. Misschien omdat ze het toch liever niet over andere meisjes had. Om dan niet gemeen over te komen had ze het toch even over andere meisjes, haar roommates. Daar vond ze het wel leuk om over te hebben. Dat waren meisjes waar ze wel over wilde praten hoor. Charlie integendeel, zei dat als het te druk werd, dat ze dan altijd bij hem op zijn kamer kon komen. Die woorden maakten Lorise heel blij. Ze ging het onthouden, het boeide haar geen flikker dat hij het zei onder invloed van haar mutatie, dit nam ze goed in zich op. De 'altijd' vroeg ze nog een keer na. "Altijd" zei hij en ze deed een vreugde dansje in haar hoofd. Een kus zoals in de bibliotheek volgde en opnieuw waren al haar gedachtes weg. Jammergenoeg stopte hij wel. Haar hand in ze zijne voelde fijn.

"Vertel me eens iets over je ouders" zei Charlie. Met een kusje op haar neus. Dat vond ze totaal niet erg, ze hield van haar ouders en van de kusje. "Mijn ouders?" zei ze lachend. Ze moest al lachen als ze aan ze dacht. "Mijn ouders kun je beschouwen als hippies, ze zijn echte natuurfreaks." ze grinnikte, ze vond het wel heel leuk. In de staat waar ze woonden zaten nogal wat bekende natuurparken in Amerika. Veel bergen en van die rotsen die je altijd in Amerikaanse western films ziet. "Ik ben eigenlijk minder meisje meisje dan je denkt hoor, ik heb heel veel gekampeerd met mijn ouders in de bergen en in de wilde natuur." zei ze trots. Ze had alles geleerd over survival en dat soort dingen. Stiekem omdat haar ouders vonden dat de mens slecht omging met de aarde en bang waren dat er ooit een apocalypse zou komen ofzo. En als dan zoiets zou gebeuren, dan moest ze leren overleven. Haar vader had haar zelfs leren vechten. Heel gek, ze wist het. Achter de jurkjes en siraden zat een meisje dat niet bang was voor wat modder of regen. Wel voor spinnen en beestjes, dat moest ze toegeven. Niet alle beetjes tho, vlinders en lieveheerstbeestjes vond ze wel leuk. Maar terug naar Charlie. Hij had toch ook ouders? "En jouw ouders?" vroeg ze nieuwsgierig.

tag: Charlie words: a bunch notes:--outfit:Jurkje&Hakken& Haren

Het was best vreemd hoe ze ineens op het onderwerp was gekomen, maar hij vond het niet erg om eerlijk tegen haar te zijn. Hij wist dat zij voor hem het enige meisje was en ooit zou zijn die hij met deze gevoelens zou kussen. Dat zij hier nog geen andere jongens had gekust, was ook een hele opluchting. Zeker ook omdat ze beloofde dat ze ook nooit iemand anders zou kussen dan hem. Dat maakte hem blij, maar toch wou hij het onderwerp nu wel achter zich hebben. Terugdenken aan die hele Amber-situatie was niet echt fijn, en zijn gevecht in de kantine was ook iets wat hij liever met rust liet.

Het gesprek ging verder, en hij vond het leuk om met haar te praten. Gewoon naar haar stem luisteren vond hij al leuk. Wat hij ook leuk vond, was dat hun gesprek regelmatig onderbroken werd voor kusjes. Momenteel wist hij niet of hij ooit nog iets leuker zou vinden in het leven dan haar lippen op de zijne. Het liet hem wegdromen, gaf hem het lef om te durven denken dat er meer was aan zijn bestaan dan moorden en alleen zijn.

Daar zou hij later zeker nog om gestraft worden, maar momenteel kon het hem niet schelen. Niks kon hem schelen behalve zij. Liefdevol nam hij haar hand vast, en zo bleven ze nog even zitten, terwijl hij haar een vraag stelde over haar ouders. "Mijn ouders?" Begon ze lachend, en het werkte aanstekelijk. Hij werd er zelf ook een beetje vrolijk van. "Mijn ouders kun je beschouwen als hippies, ze zijn echte natuurfreaks." Vertelde ze, en hij probeerde het zich voor te stellen. Niet dat het echt lukte. Hij wist niet eens wat een hippie was.

"Ik ben eigenlijk minder meisje meisje dan je denkt hoor, ik heb heel veel gekampeerd met mijn ouders in de bergen en in de wilde natuur." Ging ze verder, en hij keek haar even ongelovig aan. Zijn beeld over haar werd een beetje anders, maar daarom niet minder lief of schattig. Nu had de schattigheid alleen een stoer randje gekregen. "Dat klinkt best wel cool, al had ik dat ook echt niet van je verwacht tho", Zei hij met een grijnsje, terwijl hij wat afwezig met haar hand speelde.

Zoals het te verwachten was, kaatste ze de vraag ook terug naar hem. "En jouw ouders?" Vroeg ze nieuwsgierig. Charlie dacht er even over na. Hoeveel kon ze haar vertellen? "Ik lijk het meest op mijn vader, of nou ja, ik ben wat mijn vader van me heeft gemaakt. Hij was een gerespecteerd man, maar een warm persoon was hij zeker niet", Beschreef hij zijn vader. Hij had ook diep respect gehad voor hem, maar hij hield niet van hem. Dat had hij nooit gedaan.

En dat gevoel of het gebrek eraan was helemaal wederzijds. Soms vroeg hij zich af of hij wel volledig akkoord was gegaan met de zwangerschap, die zijn moeder vooral gewild had. Maar hoe dan ook, Liam had zijn zoons uiteindelijk geaccepteerd, zeker toen bleek dat hij hen kon trainen en vormen naar zijn perfecte beeld van hoe een Garroway moest zijn.

"Mijn moeder gaf me les. Ze was een erg intelligente vrouw, met veel talenten. Ze was ook wel zorgzaam en ze hield van ons, van mij en mijn broer. Ingaan tegen de opvoeding die mijn vader ons gaf, was echter net iets teveel van het goede", Ging hij verder, met een klein glimlachje om zijn lippen toen hij aan haar dacht. Even was hij stil, en toen keek hij haar weer even gelukkig aan als daarnet, alsof al het slechte uit zijn hoofd werd gehaald door een aanblik van haar. "Weten je ouders van je mutatie?" Vroeg hij toen zachtjes, niet wetend of dit een gevoelig onderwerp zou zijn voor haar..

Isn't she lovely, Isn't she wonderful?♥

Lorise vertelde iets over haar ouders, waar hij naar had gevraagd. Haar gekke ouders, daar had ze die gene van die haar ook gek maakten. Ze vertelde dat haar ouder een soort hippies waren en dat ze ook wel een stoere kant had die van kamperen hield. kamperen was niet zo heel stoer maar wat ze er omheen deed wel. Survival dingen en bergen beklimmen waren toen echt wel een hobby. "Dat klinkt best wel cool, al had ik dat ook echt niet van je verwacht tho" zei hij. Ze glimlachte breed. "Nou mooi, dan weet je nu dat ik niet een watje ben" zei ze met een knipoogje. Dat was wel leuk, nu wist hij toch dat ze niet een meisje was dat alleen maar in jurkjes rondhuppelde. Ze moest sowiso hier nog een keer in het bos gaan wandelen. Ze moest toch nog heel veel van het eiland bekijken. Ze had lang nog niet alles gezien.

Toch vroeg ze ook naar Charlie zijn ouders. "Ik lijk het meest op mijn vader, of nou ja, ik ben wat mijn vader van me heeft gemaakt. Hij was een gerespecteerd man, maar een warm persoon was hij zeker niet". Lorise keek hem  hem aan met intresse maar toch vond ze het niet leuk dat zijn vader geen warm peroon was. Zoals Lorise Charlie nu meemaakte leek hij dan niet op zijn vader want ze vond hem echt wel een warm persoon. Maar dat kwam door liefde, liefde maakte mensen altijd beter. Iemand die verliefd is gedraagt zich altijd anders dan normaal. "maar hij hield toch wel van je?" vroeg ze nieuwsgierig maar toch zacht. Waar kwam anders het lieve persoon in Charlie vandaan?

Zijn Moeder? "Mijn moeder gaf me les. Ze was een erg intelligente vrouw, met veel talenten. Ze was ook wel zorgzaam en ze hield van ons, van mij en mijn broer. Ingaan tegen de opvoeding die mijn vader ons gaf, was echter net iets teveel van het goede" vertelde hij en ze luisterde aandachtig. Daar kwam zijn lieve kant dus vandaan. Hij moest het van iemand hebben want iemand die zonder liefde zou zijn opgevoed die zou zelf in een situatie als een eyecatch niet weten wat hij met gevoelens aan moest. Ze wist veel van mensen en reactie's ze had zich er een tijd in verdiept. Hij was even stil en dat was Lorise ook, toen hij weer gelukkig keek deed zij dat ook. "Weten je ouders van je mutatie?" vroeg hij zachtjes. Lorise haar gezicht vertrok van gelukkig naar geschrokken. Het woord 'mutatie' dreunde door haar hoofd. Paniek vormde in haar hoofd door wat hij zei, mutatie? Hoe ging ze dit zeggen wat moest ze zeggen. Ze het niet zeggen, dat kon gewoon niet. Ze keek weg van Charlie en slikte even. "Ja" zei ze kort en werd stil. Dat was haar antwoord want dat was wat hij vroeg, of haar ouders ervan wisten, en dat wisten ze. Verder wou ze er niks over zeggen. Dat kon niet.

tag: Charlie words: a bunch notes:--outfit:Jurkje&Hakken& Haren

Haar ouders leken hem wel fijne mensen. Dat ze haar de kans hadden gegeven om normaal op te groeien, dat ze leuke dingen met haar deden. Zijn vader trainde hem alleen maar, al kon hij niet ontkennen dat hij dat niet leuk vond. Hij vond trainen echt leuk, al was de manier waarop iets waar hij in al die tijd had mee moeten dealen. Niet dat het hem veel moeite had gekost, na een tijdje ging het vanzelf. Niet dat er ook maar iets van die training overbleef. Als Raziël hem niet zou vermoorden straks, dan zou zijn vader dat wel doen. Als die al niet dacht dat hij al lang dood was. Charlie was weggelopen zonder iets te zeggen, dus hij zou waarschijnlijk toch nooit meer terug kunnen.

"Nou mooi, dan weet je nu dat ik niet een watje ben" Zei Lorise met een knipoogje, en hij grinnikte even. "Dat heb ik nooit gedacht hoor", Zei hij onschuldig. Misschien stiekem wel. Hij vond haar te cute om haar te zien als iemand die rond huppelde in het bos en in de modder. Zelf trainde hij graag in het bos, omdat bomen nu eenmaal een goed doelwit waren. Niet dat hij daar nu al te diep over na dacht. Het gevoel in hem blokkeerde die gewelddadige gedachten een beetje, alsof hij de braafheid zelve was. Waarom zou hij ooit nog trainen? De manier van leven waar hij nu even van mocht proeven was zoveel beter..

Praten over zijn ouders was best vreemd. De enige waarvan hij ooit liefde had gekregen, was zijn moeder. Voor zijn vader was hij gewoon een experiment, iets wat hij kon omvormen naar zijn eigen waarden en normen. Hij had ook echter een grote opvoeding gehad van de stemmen in zijn hoofd, maar ook daar ontbrak liefde. Meer nog, het was door die stemmen dat hij nu ook deels geen emoties meer had. Ze hielpen hem met het blokkeren van het grootste deel ervan, juist omdat emoties hem alleen maar zouden afleiden van zijn missies.

"Maar hij hield toch wel van je?" Vroeg ze toen hij zijn vader had beschreven. Charlie schudde kort zijn hoofd en keek even afwezig naar hun handen. "Voor hem was ik meer iets van zijn bloed dat hij moest trainen. Ik denk niet dat hij me ooit als een zoon heeft gezien. Ik weet zelfs niet zeker of hij ooit wel van mijn moeder heeft gehouden?" Het was best triest, maar het klopte wel. Hun relatie had iets.. Zakelijks. Zij had hem nodig voor de bescherming die zijn trainingscentrum bood en hij had haar nodig voor haar geld om het ding draaiende te houden.

Het was wel een interessant onderwerp, al vond hij het leuker om haar te horen praten over haar ouders. Die waren veel aardiger voor haar dan de zijne voor hem, dus het was beter dat zij vertelde over haar ouders dan dat hij nog langer nadacht over zijn opvoeding. Zijn vraag liet haar echter schrikken, en meteen had hij er al spijt van. Misschien waren haar ouders nooit echt accepterend geweest over haar mutatie ofzo?

"Ja" Was het enige wat ze kort antwoordde, waarna ze stil werd. Charlie keek haar even bezorgd aan, waarna hij troostend met zijn hand over haar hoofd wreef. "Sorry..", Mompelde hij. Hoe kon hij ook zo stom zijn? Hij had moeten weten dat sommige dingen gevoelig waren, en bij de meeste mutanten was dat net hun mutatie. Velen hadden zelfs geen huis meer omdat hun ouders niks meer van hun moesten hebben nadat ze er achter waren gekomen. "Ik had het niet moeten vragen.. Ik wist niet dat het pijnlijk voor je was", Ging hij verder, al sloeg hij daar, zonder het te weten, de bal eigenlijk volledig mee mis.

Isn't she lovely, Isn't she wonderful?♥

Het onderwerp ouders was wel leuk toen het over haar ouders ging. Maar dat kon niet anders, haar ouders waren fun. Nu wist hij ook dat ze niet een watje was. "Dat heb ik nooit gedacht hoor" zei hij toen. Lorise grinnikte, jaja ze wist heus wel dat ze eruit zag uit als een meisje dat niet heel veel van natuur hield. Maar dat was niet waar. Het was wel omdat haar ouder haar er naar toe hadden gebracht. De meeste mensen in de stad zagen de natuur in gaan als in een mooi vakentiehuisje zitten. Maar dat was echt niet de natuur in gaan. Toen Charlie begon over zijn vader kreeg ze niet echt een liefdevolle gedachte bij zijn vader. Ze vroeg ook even of zijn vader wel van hem hield, waarom wist ze niet. Misschien wel omdat ze er een idee bij wou hebben. . "Voor hem was ik meer iets van zijn bloed dat hij moest trainen. Ik denk niet dat hij me ooit als een zoon heeft gezien. Ik weet zelfs niet zeker of hij ooit wel van mijn moeder heeft gehouden?". Bij zijn woorden voelde ze wel medelijden voor hem, het was best triest. Gelukkig had hij zijn moeder nog. Ze wist eigenlijk niet wat ze erop moest zeggen. "Dat is..moeilijk, gelukkig had je je moeder." zei ze nog met een lief glimlachje. Ze kon zich het niet voorstellen, een vader die niet van je houd. Misshien kwam het door haar mutatie die graag mensen bij elkaar bracht maar zelf was ze geen moeders of vaders kindje. Ze hield van allebij evenveel. En ze hield van hun twee samen, dat was het belangrijkste.

Toen hij het volgende vroeg leek het wel alsof alle opgepropte gedachtes weer in haar hoofd opkwamen. Hij vroeg niet naar haar mutatie maar het woord liet haar hoofd op hol slaan. Ze was geschrokken en zacht beantwoorde zijn vraag met een ja. Ze wisten het en dat was geen probleem. Helemaal niet, ze waren blij met Lorise en alles om haar heen, ze hadden haar geleerd wat gevaren en voordelen waren van haar mutatie. Het was gewoon dat het ineens weer duidelijk werd dat een gevaar van haar mutatie stond te wachten. Dat was wat haar vooral pijn deed en dus liet schrikken. "Sorry.." hoorde ze zijn stem zeggen maar haar gedachtes lieten zijn stem op de achtergrond. Toch hoorde ze het en ze slikte nog een keer. Haar ademhaling leek zwaarder te gaan en een soort waas zorgde ervoor dat dat ze naar zijn hand bleef staren. "Ik had het niet moeten vragen.. Ik wist niet dat het pijnlijk voor je was" hoorde ze hem ineens duidelijk zeggen. Het was niet zijn schuld. Haar ogen werden waterig en ze keek hem voorzichtig aan. "Voel je niet schuldig" zei ze geruststellend tegen Charlie. "Het heeft niet met mijn ouders te maken, ze hebben me altijd gesteund" zei ze want ze wou hem niet laten denken dat het haar ouders waren die voor paniek zorgde in haar hoofd. "Het is mijn mutatie" zei ze en het kwam er stamelend en moeilijk uit. Als of ze even geen adem meer had. "Ik wil het er niet over hebben, misschien een andere keer" zei ze en wou het onderwerp daarmee afkappen. Ze kon haar mutatie niet zeggen, dat zou hem breken. Een andere keer. Lorise keek op het klokje dat ze ergens had zien staan. Haar eyecatch kon op zijn kortst 4 uur lang duren, meer liefde hoe langer, er waren ondertussen 5 verstreken. De maximum tijd was 10 uur maar het was zo ongelooflijk onvoorspelbaar, hij eigenlijk elk moment terugvallen in zijn oude zelf. De tijd vloog letterlijk. Het maakte haar wel bang. Afscheid kwam dichterbij. Haar ogen moesten echt moeite doen om niet uit te barsten. De neiging om gewoon weg te rennen was ook heel aanwezig.

tag: Charlie words: a bunch notes:--outfit:Jurkje&Hakken& Haren

Zijn vader, een harde trainer, maar wel de persoon die hem had helpen vormen tot wie hij was. Ergens was hij hem wel dankbaar. Als zijn vader niet zo was geweest en hem niet zo had behandeld, zou hij sowieso te soft zijn voor het werk dat hij uitvoerde. Hij had ook nog wel wat andere hulp gekregen, maar daar kon hij nu even niet aan denken. Hij vond het nog het ergst van al voor zijn moeder. Samenleven met zo’n man was vast lastiger voor haar dan het voor hem en zijn broer was geweest.

"Dat is..moeilijk, gelukkig had je je moeder.” Zei Lorise, met een lieve glimlach. Charlie keek haar even aan. "Het maakt mij niet veel uit. Ik vind het erger voor mijn moeder dan voor mezelf", Bekende hij. Liefst had hij het nu over iets anders, maar hij had toch nog een vraag voor haar. Als mutant tot mutant wou hij wel eens weten of ze het had verteld tegen haar ouders of niet, omdat hij het altijd verborgen had gehouden voor wie dan ook.

Zijn vraag leek echter niet echt een goed effect op haar te hebben. Haar vrolijkheid verdween en ze keek weer bezorgd. Damn, wat had hij gedaan? Had hij, zonder het te weten, een oude wonde geopend en haar gekwetst? Omdat hij het niet zeker wist, zei hij sowieso maar sorry. "Voel je niet schuldig. Het heeft niet met mijn ouders te maken, ze hebben me altijd gesteund" Reageerde ze geruststellend, en het had wel een rustgevend effect op hem.

Haar volgende woorden maakten hem echter weer helemaal verward. Het klonk alsof ze niet veel adem had, en hij wou haar vragen wat er dan mis was met haar mutatie. Alleen, ze zei dat ze het een andere keer wel zouden bespreken. Charlie knikte instemmend. "Sure babe", Zei hij lief, waarna hij haar troostend even tegen zich aan trok. Hij wou niet dat ze nog sad was, dus probeerde hij haar weer wat op te vrolijken.

Heel even schoot de gedachte door hem heen dat hij weg moest, om te gaan trainen. Het verdween echter weer, en hij snapte ook niet van waar het ineens was gekomen. "Charlie?" Hoorde hij ineens, en voor hij er een ‘ja?’ uit gooide, kreeg hij door dat het niet Lorise was geweest die zijn naam had gezegd. "Charlie? Haal Raziël, ik denk dat hij terug is.." Ging de stem verder, maar het klonk allemaal maar vaagjes. Ondertussen lag hij maar wat afwezig voor zich uit te staren, niet wetend wat hij moest doen of zeggen om de stemmen te doen ophouden.

Isn't she lovely, Isn't she wonderful?♥

"Het maakt mij niet veel uit. Ik vind het erger voor mijn moeder dan voor mezelf", had hij gezegd. Het ene momet waren ze nog gezellig aan het praten en het andere moment kon ze niet meer normaal ademen. Hij had het woord mutatie uitgesproken. Het zorgde voor een onverstelbare paniek in haar hoofd. Hij leek het niet leuk te vinden dat ze zo raar deed dus toen ze had gezegd dat ze het er niet over wilde hebben had hij simpel geantwoord. Ze werd troostend tegen hem aan getrokken maar er kwam alleen maar meer paniek. Ze had naar de klok gekeken en gezien dat haar tijd bijna op was. Ze flipte in haar hoofd en ze wilde wegrennen. Charlie zei uit niets ja en ze keek hem bezorgt aan. Toen ze zijn gezicht zag staren schrok ze. Shit, hij begon weer na te denken. Lorise ging rechtop zitten. haar ogen die al een tijdje een struggle hadden met tranen tegenhouden konden het niet ook niet meer. Het zat erop, ze moest afscheid van hem nemen.

Een traan liep langs haar wang naar beneden ze had Charlie hand nog vast en kneep er even in om zijn aandacht te trekken. "I got to go" zei zachtjes en drukte nog een kusje tegen zijn lippen. Meer tranen volgden en ze stond op. Ze keek naar Charlie, ze had het echt heel leuk met hem gehad. "Bye" zei ze gebroken. Nu was het einde gekomen en leerde ze haar les. Ze draaide zich op en snikte even ze liep snel weg, naar de trap en door de deur heen. Ze wist dat de eyecatch een langzaam uitwerkte, dus hij was niet 'poef' weer terug naar de oude. De kans dat hij achter haar aan zou komen zat er ook in dus begon ze zodra ze op de gang was begon ze te rennen. Onder het rennen veegde ze tranen weg en zo rende ze naar boven, naar de meisjes afdeling. Gelukkig zat kamer 4 dichtbij. Zodra ze in haar kamer was keek ze haar roommates aan alsof er niks was gebeurd. Ze glimlachte lief naar ze en begroette ze even. Ze liep onopvallend naar het badkamertje en deed de deur op slot. Daar stortte ze in en ging tegen de muur aan zitten. Ze leunde met haar hoofd tegen de muur en wat tranen liepen nog over haar wangen. Wat had ze gedaan? Waarom had ze dit gedaan?

tag: Charlie words: a bunch notes:--outfit:Jurkje&Hakken& Haren

Afwezig zat hij naar het lawaai in zijn hoofd te luisteren, hoe ze probeerden om tegen hem te praten maar hij snapte niet waar ze het over hadden. Ze hadden het over zijn plicht, over dat hij zichzelf terug onder controle moest krijgen, dat hij zijn best moest doen om zich er tegen te verzetten. Hij snapte niet van waar die stemmen kwamen, want voor zover hij wist, zei Lorise niks.

"Charlie, als je nu niet stopt met je belachelijke gedoe, dan zorg ik er persoonlijk voor dat je leven tot een hel word gemaakt. En geloof me, een Engel in de hel, dat werkt niet. Ik maak je helemaal kapot, ik zorg er persoonlijk voor dat je wou dat-", Grauwde een razende stem ineens luid in zijn hoofd, boven alle andere stemmen uit. Charlie kromp een beetje in elkaar door de woede die in de stem zat. Het besef dat de stem het wel degelijk over hem had en hem zat te bedreigen, maakten hem toch wel een beetje aan het schrikken.

Blijkbaar had Lorise ook door dat hij diep in gedachten was verzonken. Ze kneep zacht in zijn hand en hij keek op, om te zien dat er tranen over haar wangen liepen. "I got to go" Zei ze zachtjes, en ze gaf hem nog een kusje. Hij wou haar vragen waarom, maar hij was even te hard in shock om het uit te spreken. "Bye" Zei ze, en met die woorden was ze verdwenen.

Het duurde nog zeker 10 minuten voor hij door had wat er gebeurd was, en voordat hij ook door kreeg wat er nu zou komen. Het begon langzaam maar werd groter en groter. Een leeg gevoel in zijn borst. Als verdoofd zat hij naar zijn hand te staren, waar de hare eerst nog had gezeten. "Dit heb je jezelf aangedaan", Zei een zachte stem, die toch ergens wel medelevend klonk. Charlie schudde zijn hoofd even. Hij wou dit gesprek niet hebben nu.

"Oh zeker gaan wij dit gesprek hebben, en wel nù", Gromde Raziël toen, terwijl hij Ezechiël de mond snoerde. "Je hebt je als een randdebiel gedragen, je hebt haar toegelaten om dingen te voelen, je luisterde niet naar onze bevelen.. Besèf je wel wat je gedaan hebt?" Klonk de stem hard en koud. "Ik weet niet wat er gebeurde..", Probeerde hij zich te verdedigen. "Dat weet je wèl. Je verzette je er niet eens tegen, want je vond het leuk, en dàt is je grootste fout ooit", Raasde de Aartsengel furieus verder. "En je zal met de gevolgen leven, dat zweer ik je. Ga nu naar je kamer en denk maar eens goed na over alles, tot je er zoveel spijt van krijgt dat je me smeekt om de herinneringen uit je hoofd te wissen", Sprak hij streng, en zwijgend, zonder te protesteren, volgde hij het bevel op.