So we meet again? &Charlie

Het leven ging weer zoals het vroeger was gegaan, en hem hoorde je daar zeker niet over klagen. Hij kon zich weer volledig richten op zijn trainingen, en dat had hij echt wel gemist. Zijn studies gingen ook weer door, al was hij daar iets minder enthousiast over. Maar ja, het vechten zat hem in het bloed, en als hij dan verplicht 2 uur aan een stuk Latijnse teksten moest zitten lezen, wat wou je dan dat hij deed? Een vreugdedansje maken ofzo? Nope, dat zat er niet in.

Helaas was het wel verplicht. Geen optie om te weigeren, oh nee. Dus deed hij maar braafjes wat er van hem gevraagd werd. De laatste tijd had hij genoeg problemen gehad, en hij was echt wel van plan om zichzelf terug te verbeteren. Het werd langzaam aan weer eens tijd dat hij de Charlie van uit het instituut weer werd. Koud, onbeïnvloedbaar en klaar voor alles wat er ook zou gebeuren. Niet dat hij hier op missie kon, maar als hij over twee jaar terug van het eiland mocht, dan zou hij zijn taken moeten voortzetten.

Twee jaar, wat een tijdverspilling, vond hij dan. Twee jaar waarin hij de wereld kon zuiveren en mensen kon vermoorden die een beetje sneller dan op de natuurlijke manier moesten verdwijnen. Daar ging het geschrift dat hij nu las over, trouwens. Over hoe je een moord zo natuurlijk mogelijk kon doen lijken, als je het dode lichaam niet snel kwijt kon spelen.

Dat zou hem misschien nog van pas kunnen komen. Toen hij de bibliotheek in liep, had hij haar meteen zien zitten. Het meisje van uit de kas, het meisje dat Grace nogal hard had toegetakeld. Charlie gunde haar geen blik en ging zitten, wel mooi zo dat hij haar alsnog in de gaten kon houden. Het meisje had echt een negatieve balans, en als hij haar had ontmoet buiten Genosha, dan had hij haar waarschijnlijk meteen vermoord.

Nu kon dat helaas niet.. Maar dat wou niet zeggen dat hij haar niet dwars kon zitten of toch even heel erg kon laten schrikken. Misschien zou ze dan niet meer zo idioot tegen hem en andere leerlingen doen. Omdat haar balans negatief stond, aangezien ze het zo leuk vond om mensen en mutanten te pijnigen, konden de Engelen ook niet echt protesteren tegen zijn acties. Nonchalant haalde hij een mes van onder zijn riem, en wierp het richting het boek.

Het ging zo snel, en hij ging zo zitten alsof het leek dat hij niet bewogen had. Het ene moment zat ze rustig te lezen zonder dat er iets aan de hand was, het volgende moment zat er een mes minstens tot aan de helft van het lemmet door het boek heen. Hij had haar niet geraakt, maar de inslag was waarschijnlijk groot genoeg geweest zodat ze sowieso wel had gemerkt dat het er zat. Nieuwsgierig om haar reactie wachtte hij af, al leek het niet eens alsof hij naar haar keek, maar rustig in zijn boek zat te lezen.

Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe zijn plan wel duidelijk het gewenste resultaat had. Het meisje schrok hard toen het mes zich in het boek had geboord. Met een boze blik keek ze op, en natuurlijk zag ze hem. Hij was namelijk een van de enige mensen in de bibliotheek, veel misverstanden over wie het mes had gegooid, konden er niet ontstaan. Een tevreden gevoel ging door hem heen, en hij kon zich nog net inhouden om niet breed te gaan grijnzen.

Het enige wat hij wel niet echt voorzien was, was dat ze naar hem zou komen. Okay, dat was eigenlijk geen logische reactie. Wie liep nu recht op het gevaar af? Hij sowieso ook, maar dat was anders. Hij had macht over haar, zij had geen macht over hem. Haar mutatie werkte niet op hem en daardoor was hij in zijn voordeel, hij stond meters boven haar en kon haar makkelijk aan. En dat wist zij sowieso ook.

En toch ging ze nu voor hem zitten, met zijn mes tussen haar vingers. “How is your girlfriend doing?” Vroeg ze sarcastisch, en hij keek nu ook op van zijn schrift. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij haar aan. "I don't know and I don't care", Zei hij koeltjes, terwijl hij het schrift dicht sloeg. "Mooi mes heb je daar", Merkte hij toen op, alsof hij totaal niet wist waar ze het vandaan had gehaald. Yeah right. Hij wist goed genoeg waar het vandaan kwam, maar haar dwars zitten was momenteel gewoon veel te leuk, wetend dat zij hem helemaal niks kon maken.

Dat ze een spelletje probeerde te spelen, was meer dan duidelijk. Helaas voor haar zou ze een beetje beter haar best mogen gaan doen, want tot nu toe was hij matig tot niet geboeid door haar zielige poging. Hij speelde zijn eigen spel, met zijn eigen regels, en het zou haar sowieso nooit lukken om op zijn level te raken. No fucking way. Veel mutanten hier hadden dat al geprobeerd, en zonder resultaat. Misschien Amber wel, maar zij speelde zijn spel niet mee. Nee, ook zij speelde haar eigen spel, volgens haar eigen regels.. En daarom kon hij wel iets van respect voor haar opbrengen.

Want hoewel ze hem eerst zwaar had tegengewerkt, was het nu wel duidelijk dat hun spelletjes best wel tegelijkertijd gespeeld konden worden, en dat ze daar allebei een voordeel uit konden halen. Of hij ooit zou kunnen samen spelen met dit geval? Nee, nooit. Echt helemaal nooit. Want als ze zou blijven volhouden dat hij en Grace iets hadden, dan zou hij heel snel zijn geduld verliezen, en dat was niet zo’n goede zaak. Niet voor haar en niet voor hem. Sinds hij het uitdrukkelijke verbod had gekregen om nog te vechten, kon hij niet anders dan gehoorzamen en haar niet aanraken, maar hij had wel meerdere manieren om iemand volledig te kraken.

Zoals haar flink irriteren met zijn woorden. Zijn opmerking over het mes zat er alleszins recht op. “Als je gooit, gooi dan goed.” Zei ze fel, waarbij ze hem giftig aan keek. Nope, het deed hem niks. Was dit alles wat ze kon als ze haar mutatie niet kon gebruiken? "Oh geloof me liefje, als ik jou had willen raken, dan had ik dat met gemak gedaan", Zei hij kil, daarmee ook wel bevestigend dat hij het was geweest. Maar goed, dat had ze al door gehad.

“En het spijt me dat jij en je vriendin uit elkaar zijn gegaan.” Zei ze toen met een of andere gefakete medelevende toon. Hij keek haar droogjes aan. "Alsof jij zoiets voor elkaar zou kunnen krijgen. Je vind jezelf zo belangrijk dat je hele levens veranderd, maar newsflash: dat ben je niet", Zei hij op een gespeelde vriendelijke toon. "En wat niet is geweest, kan ook niet weg gaan. Ik bind me aan niemand en het word tijd dat je dat even in dat hoofdje van je steekt", Zei hij, waarna hij haar waarschuwend aan keek. Nog één opmerking over een relatie tussen hem en Grace en het zou uit de hand lopen, dat wist hij nu al en dat merkte hij aan de activiteit in zijn hoofd.. Als ze niet oplette, wachtte haar nog een fijne verrassing.

Het feit dat hij onderschat werd. Het feit dat zijn totale zelfbeheersing gezien werd als een zwakte. Eerst door Amber, dan door Grace, nu door dit meisje. Allemaal hadden ze hem tot het punt proberen drijven dat hij zou ‘bewijzen’ dat hij wel degelijk gevaarlijk kon zijn. Amber door hem uit te dagen haar aan te vallen. Het feit dat hij haar toen op een halve centimeter niet had geraakt, was voor haar geen bewijs geweest dat hij met zijn wapens kon omgaan. Dan had hij maar een mes in haar schouder gegooid. Dat was beslist een keerpunt geweest. En toen hij eenmaal in de Danger Room aan haar zijde had gevochten, had hun band alleen maar meer veranderd.

En Grace, die keer op keer toch bleef proberen om hem te irriteren. Die had hij ook al op haar plek gezet, met wat hulp van bovenaf dan. Al leek dat ook niet helemaal tot haar te zijn doorgedrongen. En met dit meisje, dit was ook weer een heel andere zaak. Wat was dat trouwens met meisjes? Allemaal tot hem aangetrokken, al was het nu omdat hij er razend knap uit zag en onbereikbaar was, of omdat ze hem zo nodig wilden testen en zijn geduld tot het uiterste wilden drijven. In dit geval was het sowieso een mix van beide. Natuurlijk vond ze het zo belangrijk om hem en Grace ‘uit elkaar te halen’. Want ja, ze wilde hem, wie wou hem nu niet?

Maar goed, als zij hem kon irriteren, dan kon hij dat ook. Zijn opmerking liet haar met haar ogen rollen, precies wat hij hebben wou. Hij dreef het nog een beetje verder met het antwoord op haar volgende vraag. “Ik heb medelijden met je dat je zo zielig bent.” Reageerde ze lachend. Ze stak het mes rechtop in de tafel. Daar zou de bibliothecaresse vast niet blij mee zijn. “Als ik eerder had geweten dat je zo zielig was, dan had ik je die klap niet vergeven.” Charlie keek haar even gespeeld dankbaar aan. "Ik voel me zo vereerd en gelukkig dat je mij hebt vergeven, wauw, mijn dag is helemaal goed", Zei hij toen sarcastisch, terwijl hij zijn gezicht weer neutraal maakte.

“En lieverd, onzin praten tegen mij hoeft niet; ik begrijp je wel.” Zei ze toen. Charlie trok zijn wenkbrauw op. "Ik? Onzin praten? Waarom denk je dat?" Zei hij toen gespeeld verbaasd. "Ik ben alleen maar eerlijk tegen je. Net zoals ik nu even eerlijk ga zijn, als ik je had ontmoet buiten dit eiland dan lag je lichaam nu ergens te rotten, op een plek waar niemand het ooit terug zou vinden", Zei hij ijzig koud. "Je bent het meest slappe excuus van iemand die denkt dat ze aan de top hoort. Want even eerlijk, in deze wereld sta je nog lager dan de wormen die in de aarde kruipen", Zei hij droogjes, waarna hij zich voorover boog en het mes in een trek uit het hout trok en er toen even mee ronddraaide in zijn hand, zonder zijn ogen van haar af te halen.

Wat ze van hem vond, kon hem geen fuck schelen. Het kon hem simpelweg niet boeien wat wie dan ook van hem vond. Veel mensen maakten hem zwart, maar hij wist goed genoeg dat hij van goud was. Ja, zijn bloed alleen al. Wie kon daar nu aan tippen? Zijn gouden hart pompte gouden bloed rond. Hahaha, grap van de eeuw. Volgens hem had hij niet eens een hart tho, dat was toch nergens goed voor. Wat moest je nu met gevoelens en vriendschappen? Wat had je aan banden? Waarom zou hij zich zelfs ook maar willen binden aan wie of wat dan ook?

De enige met wie hij iets van een connectie had, was met Adelyn. Dat kwam ofcourse door zijn mutatie en de beslissingen van de Raad, en ergens had hij er nooit problemen mee gehad, om zich over het meisje te ontfermen. Maar voor dit geval was hij wie hij altijd al was geweest voor de buitenwereld: hard, sarcastisch, ongeïnteresseerd. Een klein toneeltje opvoeren was altijd leuk tho, precies wat hij nu aan het doen was. Ook vooral omdat hij maar al te goed kon zien hoe hard ze het haatte.

Na zijn woorden begon ze keihard te lachen, maar het deed hem bitter weinig. Bitter weinig als in gewoon helemaal niks. Kil bleef hij haar aan kijken, met een standaard neutrale uitdrukking als een stalen masker over zijn gezicht. Toen ze stopte met lachen, keek ze hem bitchy aan. “Ik sta misschien dan wel lagen dan de wormen, het is in ieder geval hoger dan jou.” Zei ze, en op dit moment voelde hij hoe Raziël zijn geduld begon te verliezen. Daarom deed hij simpelweg niks anders dan een mondhoek optrekken, in een geamuseerd lachje. Ze stond op en draaide zich om, om nog even terug te draaien en hem nog een keer aan te spreken. “And darling, I know i´m a reflection of your girl that you are dreaming about.” Zei ze, waarna ze nu definitief weg liep.

"Gaan jullie er iets aan doen of mag ik?" Vroeg hij in zijn hoofd, terwijl hij haar volgde met een ijskoude blik. "Ze heeft een lesje nodig, dat geef ik toe. Maar je weet over het verbod van de directie èn ons verbod", Bromde Raziël geïrriteerd. "Dat verbod kan jullie niet tegenhouden, jullie zijn niet fysiek hier", Reageerde hij op een neutraal toontje. "Plus, wat gaan ze doen als ze gaat klagen over vreemde stemmen in haar hoofd? Dan sluiten ze haar op bij Norah voor een lekker lang gesprek", Ging hij toch ietwat geamuseerd verder. "Daar heb je wel een punt", Zei de Aartsengel nadenkend. "Mihr?" Vroeg hij toen, en een Engel van middelbare leeftijd kwam dichterbij. "Raziël?" Kaatste hij neutraal terug. "Je weet wat je moet doen", Beval de Aartsengel, op een redelijk vriendelijke toon voor zijn doen.

Charlie focuste zijn blik op haar, zodat Mihr een duidelijk beeld had, en al snel voelde hij de nabijheid van de Engel afzwakken en toen weer sterker worden. Geïnteresseerd volgde hij hoe de Engel haar hoofd binnen drong en daar in het Latijn zachtjes begon te fluisteren. Eerst zachtjes, maar luider en luider, terwijl Raziël ondertussen vrij spel had in de herinneringen van het meisje, dat Lydia bleek te heten. Charlie nam alle info in zich op, grijnsde in zichzelf en wachtte op enige reactie en tekenen van de pijn die ze nu wel al in haar hoofd zou voelen, net zoals Grace had meegemaakt die ene dag.

Dat ze de woede van de Engelen over zichzelf had afgeroepen, was even haar probleem. Hij vond het alleszins wel heel grappig, dit vond hij nu entertainment. Vooral omdat niemand hèm ervoor verantwoordelijk kon stellen. Want op geen enkele manier had hij controle over wat de Engelen deden. Het waren afzonderlijke, individuele schepselen. Niet levend op deze wereld, maar op een andere. Dat Mihr haar nu aan viel, hadden ze helemaal zelf besloten, daar zat hij voor niks tussen. Oké, misschien had hij hen wel een beetje overtuigd, maar dan nog. de beslissing lag niet in zijn handen.

Dat het effect had, was wel duidelijk. Ze keek hem met een boze blik aan, maar voor de rest was er nog geen reactie. Dat vond hij niet zo heel erg. Tegen vanavond zou ze wensen dat ze het nooit in haar hoofd had gehaald om met hem te spotten. Ze zou wensen dat ze gewoon nooit op dit eiland was gekomen. De stem zou haar waarschijnlijk de hele nacht lang een helse hoofdpijn bezorgen en er ook nog eens voor zorgen dat ze niet zou kunnen slapen. Geweldig vond hij dat. De bibliothecaresse kreeg wel in de gaten dat Lydia een probleem had, want ze sprak haar aan. Op dit punt wendde hij zijn blik af naar het schrift, maar dat was niet zo slim.

Voor iemand hem kon waarschuwen, voelde hij ineens een scherpe pijn in zijn borst. Meteen daarna voelde hij de warmte van zijn eigen bloed dat over zijn shirt liep. “Fuck the hell op!” Hoorde hij Lydia nog roepen, maar hij was al druk bezig met het bestuderen van de fucking schaar die in zijn borst zat. Het meisje stormde de bib uit, en hij wou op staan om haar achterna te gaan. "Laat het. Wij regelen dit wel", Klonk de ijzig kille stem van Raziël, waardoor hij al snel wist dat het menens was. Wel vijf Engelen gingen tegelijk zijn hoofd uit en voegden zich bij Mihr, waarna ze hielpen met het veroorzaken van de hoofdpijn en zo luid tegen elkaar praatten dat het onmogelijk was dat ze zichzelf nog zou horen als ze iets zou zeggen. Nu zaten er 6 stemmen in haar hoofd, het dubbele van wat Grace had gehad. Daar zou ze van af zien, dat wist hij zeker.

Ondertussen was de vrouw naar hem toe gekomen. "Oh my God, oh my God, gaat het wel?" Vroeg ze in paniek, met een gezicht dat sneeuwwit zat. "Het gaat prima", Gromde hij nors, waarna hij de schaar beet pakte en er zachtjes aan trok. Hij kwam er een stukje uit, maar meer gouden bloed stroomde nu over zijn shirt en zijn hand zat al snel onder. "Kijk weg voor je flauw valt", Beval hij de vrouw. Als ze ging flauw vallen, dan zou hij haar laten liggen hoor. Gelukkig deed ze al snel wat hij zei. Charlie haalde diep adem en sloot zijn hand weer om het handvat, trok het ding er met een ruk uit.

Vol goudkleurig bloed gooide hij het ding op de grond, trok toen zijn shirt over zijn hoofd om de wond goed te bekijken. Bloed stroomde er uit alsof iemand het kraantje had open laten staan. Zijn shirt was toch al naar de knoppen, dus hij drukte het er tegen om het bloeden wat te stelpen. "Ik roep wel even iemand die je naar de ziekenzaal kan helpen", Merkte de vrouw ineens op, terwijl ze nog steeds naar de grond keek. Hij trok zijn ene wenkbrauw ongelovig op. "Dat is nergens voor nodig, binnen vijf minuten is het terug dicht", Zei hij droogjes. "En in het vervolg geef je mensen geen fucking schaar meer, okay?" Zei hij toen, waarna hij het shirt even optilde en merkte hoe de wond al minder diep was, alsof het genezingsproces al halverwege was ondertussen. Dank de hemel voor Engelenbloed.

Hier stond hij dan. Half uitgekleed in het midden van de bibliotheek met een vrouw van middelbare leeftijd die er uit zag alsof ze elk moment van haar stokje zou kunnen gaan. Echt, stop daar. Charlie was wel meer gewend dan dit. Kogelwonden, snijwonden, blauwe plekken.. Alles had hij wel een keer gehad, en hij was van alles weer genezen. Hij had zelfs geen littekens, behalve die op zijn linkerarm. Die waren echter gebleven voor een reden, al zou hij die niet aan iedereen gaan rondvertellen natuurlijk. Ze zaten er nog als een friendly reminder aan een lesje die hij beter nooit meer vergat.

Vertrouw niemand. Vertrouw helemaal fucking niemand. Dat die regel hier van toepassing was, was maar al te duidelijk. Lydia was terug binnen gekomen, met een glimlachje die hij helemaal niet bij haar had verwacht. “I´m sorry, maar ik ben wat vergeten te doen.” Zei ze op een lief toontje, maar hij trapte er niet in. Dit toneeltje was zo doorzichtig. Alleen, veel kon hij er niet aan doen. Hij bleef daarom maar met een koude, dreigende blik naar haar kijken, terwijl ze voor hem kwam staan.

En toen deed ze iets onverwachts, maar toch wel niet het meest onverwachte ooit. Wait, wat was deze fucking rage eigenlijk om zomaar even ongevraagd hem te kussen? Eerst Grace, nu Lydia. Het mocht echt wel fucking ophouden hoor nu. Hij bewoog niet, vertrok zijn gezicht geen millimeter. Even was er een stilte in zijn hoofd, maar toen groeide de woede en de walging onder de Engelen alleen maar.

“I´m sorry, bea.” Zei ze op een verliefde toon, en heel even kneep hij zijn ogen samen. Ze sloeg haar handen om zijn nek en kuste hem weer, en opnieuw bewoog hij niet. Tot hij voelde hoe opnieuw een scherp voorwerp zijn lichaam binnen drong. Zijn spieren spanden zich op, hij hapte even naar adem. Haar hand gleed langs zijn kaak, liet een spoor bloed achter. Zijn bloed. Met een kwaadaardige toon sprak ze hem toe, maar hij hoorde helemaal niks.

"Je hebt geen fucking idee met wie je te maken hebt. Ik vermoord je, op de ergste manier ooit. Wacht maar, vanaf de dag dat je van dit eiland komt tot op de dag dat je sterft, zou je beter geen oog meer dicht doen, geen moment je aandacht laten verzwakken, want ik kom je vermoorden, Lydia, ik kom je vermoorden", Gromde hij met een stem die zijn woede overduidelijk liet horen. Jammer genoeg kon hij dat nu niet, want hij had een verbod en even for the record, er zat een fucking schaar in zijn rug. Op de bibliothecaresse moest hij ook niet rekenen, want die was ondertussen verdwenen. Ugh.