Onderwerp: Re: So we meet again? &Charlie ma feb 09, 2015 3:55 pm
Darling, I´m a nightmare dressed like a daydream...
Kwaadaardig keek Lydia toe hoe de jongen naar adem hapte. Dit was zijn eigen schuld, had hij haar maar nooit een helse hoofdpijn moeten laten bezorgen. Dit kreeg hij zo terug. Hij gromde:“Je hebt geen fucking idee met wie je te maken hebt. Ik vermoord je, op de ergste manier ooit. Wacht maar, vanaf de dag dat je van dit eiland komt tot op de dag dat je sterft, zou je beter geen oog meer dicht doen, geen moment je aandacht laten verzwakken, want ik kom je vermoorden, Lydia, ik kom je vermoorden” meende hij dit nou echt? Hij maakte geen kans tegen haar. Niemand maakte een kans tegen haar. Lydia wilde haar mond open doen om hard terug te spreken tegen de jongen. Ze had al een geheel nieuw plan in haar hoofd wat ze zou gaan doen, maar jammer genoeg kwam dat plan waarschijnlijk nu niet meer van pas.
“Wow wow, rustig aan. Hier wordt niemand vermoord” zei de man. De man was waarschijnlijk de nieuwe “peacekeeper” hier. Iets wat Lydia aan het lachen maakte. Tegen Lydia zei hij:“Dit is over, ga jij maar gewoon weg nu.” Niemand vertelde haar wat ze wel en niet moest doen. Haar lach was dan ook gelijk in een keer verdwenen. “Jij verteld mij helemaal niet wat ik moet doen..” Zei ze boos tegen de Peacekeeper, en tegen de jongen zei ze:“Shut up, jij bent gewoon te zwak om mij te vermoorden, dus houd gewoon je fucking kop dicht!” Ze was gewoon echt woedend. En dat ze begon te schreeuwen was vooral om het geschreeuw in haar hoofd te over treffen. “En dan breng ik jou naar de ziekenzaal, zodat we iets aan dit probleem hier kunnen doen” zei de Peacekeeper tegen de jongen. O, kom op zeg! Was iedereen zo dom hier of was zij gewoon zo slim. “Hij kan zelf wel helen, en dan ben ik klaar om hem weer neer te steken.” Zei ze kwaadaardig tegen de Peacekeeper. Maar het was ook wel deels bedoeld voor de jongen.
Lydia pakte de eerste schaar op waarmee ze de jongen had neer gestoken. Met een uitdagend glimlachje keek ze de jongen aan. “I will kill you first.” zei ze zachtjes. Ze deed de schaar zo in haar handen dat ze op het punt stond om de jongen weer neer te steken. Het boeide haar niks dat de Peacekeeper er ook nog tussen stond. Ze moest en zal de jongen nog een keer neer steken.
Onderwerp: Re: So we meet again? &Charlie ma feb 09, 2015 9:25 pm
I don’t give a fuck about what people think, because people don’t think
De woorden waren er uit gekomen alsof hij ze al de hele tijd had willen uitspreken. En eerlijk, dat was ook zo. Bij de Engel, hij had niet gedacht dat hij hier zo’n irritante schepsels zou ontmoeten. Hoorde dit niet een plek te zijn waar hij vrienden kon maken en zich veilig kon voelen om te zijn wie hij was? Maar nee, integendeel. Dan liep hij gevalletjes als dit tegen het lijf, die hem maar al te graag dwars zaten. Charlie was woedend. Razend. Er was gewoon geen beschrijving voor. Bij elke beweging die hij maakte, schuurde de scherpe punt en de randjes van de schaar in zijn rug. Nu kon hij niks uithalen, ze had hem vlak bij zijn schouderblad geraakt, en hij voelde hoe zijn hele rechterarm aan het tintelen was.
Net toen hij zich bedacht dat hij evengoed met links ook een mes kon gooien, kwam een of andere kerel binnen die hen onderbrak. “Wow wow, rustig aan. Hier wordt niemand vermoord” Zei de man tegen hem, en Charlie herkende Clyde. Even trok hij zijn wenkbrauwen op, maar besefte toen dat dit niet het moment was om tegen hem in te gaan. Lydia begon te lachen, waardoor hij haar geïrriteerd aan keek. Deze situatie zou nog wel in zijn voordeel kunnen spreken. Hij was gewond, duidelijk. Zij had alleen maar stemmen in haar hoofd, als ze zou gaan klagen zou hij gewoon keihard ontkennen dat hij ook maar van iets af wist..
Deze gedachtes hielden hem rustig. De man wisselde een paar woorden met Lydia, wou haar wegsturen, maar ze weigerde opstandig. De trainee stond ondertussen tussen hen in, maar dat voorkwam niet dat Charlie haar woedend en vol haat bleef aankijken. “Shut up, jij bent gewoon te zwak om mij te vermoorden, dus houd gewoon je fucking kop dicht!” Riep ze toen naar hem. Charlie trok zijn mondhoek op in een geamuseerd grijnsje. "Mooi, dan komt het nog meer als een verrassing", Zei hij quasi vrolijk.
Clyde stapte op hem af en vertelde dat hij hem zou meenemen naar de ziekenzaal, iets waar zij dan alweer een probleem van maakte. "Ergens heeft ze een punt. Trek gewoon het ding uit mijn rug, dan heel ik vanzelf wel weer, niets aan de hand", Zei hij, waarna hij bijna zijn schouders had opgehaald maar net op tijd bedacht dat dat best wel pijnlijk zou zijn.
“I will kill you first.” Hoorde hij plots, zag hoe Lydia opnieuw een schaar had vastgenomen en dreigend voor hem stond, al stond de gestalte van Clyde nog tussen hen in. "Please, je zult wel iets groters nodig hebben dan een fucking schaar om mij te vermoorden. Snap je het dan niet? Ik ben onverwoestbaar. Je mutaties doen me niks en je kan me steken zoveel je wil, er gebeurd toch niks", Zei hij uitdagend, waarna hij zijn armen spreidde en zichzelf als het ware voor haar aan bood, zodat ze hem opnieuw kon steken.
Onderwerp: Re: So we meet again? &Charlie ma feb 09, 2015 9:25 pm
De situatie was erg gespannen, merkte hij. Vooral het meisje leek niet echt te beseffen wat hij zonet had gezegd. Nee, ze lachte hem uit. De jongen had niet gereageerd op zijn woorden, leek ze te hebben aanvaard. Het meisje daarentegen was heel opstandig. “Jij verteld mij helemaal niet wat ik moet doen..” Riep ze naar hem, waarna ze zich weer tot de jongen richtte. Hij begon al door te krijgen dat er hier meer moeite zou moeten gedaan worden om haar af te koelen.
De twee liepen elkaar weer af te dreigen, maar daar besteedde hij weinig aandacht aan. Dat ze naar elkaar stonden te roepen, daar kon hij niet veel aan doen. Als het echter weer fysiek zou worden, dan zou hij hoe dan ook ingrijpen. “Hij kan zelf wel helen, en dan ben ik klaar om hem weer neer te steken.” Zei het meisje ineens kwaadaardig tegen hem, en even keek hij haar wat geshockt aan. "Er wordt niemand meer neergestoken hier, laat dat even duidelijk zijn", Zei hij waarschuwend. De jongen leek er echter mee in te stemmen, vertelde hem dat hij gewoon het ding uit zijn rug moest trekken. "Ik heb liever dat een professioneel iemand dat doet", Zei hij simpelweg. Straks was er iets vitaal geraakt, iets waar de jongen toch niet van zou kunnen helen.
Ineens stapte het meisje vooruit, en uit het niks had ze opnieuw een schaar vast. How even, dit was niet oké. De jongen daagde haar nog verder uit, maar hij wist genoeg. "Ik zei dat het over was", Zei hij zo kalm mogelijk, al klonk er iets waarschuwends in zijn stem. Hij nam de pols van het meisje stevig beet, en met zijn spieren zou het voor haar onmogelijk zijn om haar hand los te trekken. "Ik wil je geen pijn doen, maar als je blijft dreigen, dan zal ik je een shock moeten geven, is dat duidelijk?" Vervolgde hij, waarna hij haar met zijn blauwe ogen scherp in de gaten hield. "Laat die schaar los en ga naar buiten, dit is je laatste kans", Zei hij toen, terwijl hij zijn andere hand op de borst van de jongen legde en hem zacht een paar stappen achteruit duwde, buiten het bereik van het meisje.
Onderwerp: Re: So we meet again? &Charlie di feb 10, 2015 7:53 pm
Darling, I´m a nightmare dressed like a daydream...
Lydia was niet boos, nee, ze was woedend. Woedend dat de jongen haar tot dit punt had uitgedaagd, en omdat de Peacekeeper haar in bedwang wilde houden. Ze wist dat de Peacekeeper haar gewoon niet tegen kon houden; en de jongen... Ze zal hem echt gaan vermoorden. Eerst had ze geen levensdoel voor ogen voor wat ze na deze school wilde doen, maar nu wel. Als ze hier weg was, dan moest en zal ze de jongen vermoorden. Toen ze tegen de jongen zei dat hij zijn kop moest houden en dat hij te zwak was om haar te vermoorden; zei hij quasi vrolijk:“Mooi, dan komt het nog meer als een verrassing.” Antwoorden de Peacekeeper snel om in te grijpen:“Er wordt niemand meer neergestoken hier, laat dat even duidelijk zijn.” Boos keek Lydia naar de Peacekeeper. Ze moest de Peacekeeper dus ook maar even beter duidelijker maken dat niemand haar iets moest vertellen. Maar verder gaf ze niet veel aandacht meer aan de Peacekeeper. Hij was toch geen partij voor haar. Vooral omdat dit Lydia even te veel werd. Hoe meer de jongen haar zou gaan uitdagen. Hoe bozer ze werd. Als de jongen echt te ver zou gaan, dan kon het zelfs zo zijn dat haar mutatie hem dan wel kon verwonden. O, en dan zou ze hem vermoorden en net ze martelen als ze met het meisje uit de kas had gedaan. Eerlijk gezegd kon ze bijna niet wachten tot dat zou gaan gebeuren.
De jongen haalde zijn schouders op en zei tegen de Peacekeeper:“Mooi, dan komt het nog meer als een verrassing” niemand zal Lydia vermoorden. Het zou eerder zijn dat Lydia hem zou vermoorden en dat was ook precies wat ze wilde doen. Tegen de Peacekeeper zei de jongen:“Ergens heeft ze een punt. Trek gewoon het ding uit mijn rug, dan heel ik vanzelf wel weer, niets aan de hand.” Lydia keek hem even met een dankbaar glimlachje aan, wat er eigenlijk goed fake uitzag. Vooral omdat ze de kwaadaardigheid niet zomaar uit haar ogen kan toveren. Vooral niet omdat hij haar zo uitdagende. “Ik heb liever dat een professioneel iemand dat doet”, Zei de Peacekeer simpelweg. Lydia rolde even met haar ogen, was hij nou echt serieus? Dan zal de jongen zijn healings proces hem wel verbazen.
Omdat goed duidelijk te maken dat de Peacekeeper geen partij voor haar was, stapte ze dreigend naar voren. Ze zal hem even laten zien dat de jongen wel een healings proces had. Lydia zal hem met alle plezier nog een keer neersteken. Daarom zei ze ook zachtjes dat ze de jongen eerst zal vermoorden. Als de Peacekeeper haar dan eerst wilde tegen houden, zal ze hem ook nog even neersteken. “Please, je zult wel iets groters nodig hebben dan een fucking schaar om mij te vermoorden. Snap je het dan niet? Ik ben onverwoestbaar. Je mutaties doen me niks en je kan me steken zoveel je wil, er gebeurd toch niks”, zei de jongen. That´s it! Ze zal hem echt vermoorden. Lydia wilde haar arm omhoog doen om de schaar weer in de borst kast van de jongen te gooien; maar de Peacekeeper hield haar pols vast en zei een tikkeltje waarschuwend:“Ik zei dat het over was.” You kidding, hij ook nog?! Moest ze nou serieus de Peacekeeper ook nog even neersteken. Ook al kon het natuurlijk ook wel simpeler, want nu kon ze haar mutatie ook gebruiken. De Peacekeeper hield haar pols nog even wat steviger beet en vervolgde:“Ik wil je geen pijn doen, maar als je blijft dreigen, dan zal ik je een shock moeten geven, is dat duidelijk?” Ze keek hem met een vuriger blik in haar ogen aan. Hier zal de Peacekeeper voor boeten, dat hij haar bedreigde. “Laat die schaar los en ga naar buiten, dit is je laatste kans”, zei hij toen. “Geef mij maar een shock, i don´t care.” zei ze uitdagend. Ze was zo boos dat ze tegen iedereen in zou gaan die haar iets wilde doen. Of haar tegen wilde houden. “I´m going to kill him, no matter what.” zei ze boos, terwijl ze giftig keek naar de jongen. Het maakte haar niks meer uit dat de Peacekeeper haar vast hield. Ze deed de schaar in haar andere hand, en terwijl ze nog werd vast gehouden probeerde ze naar de jongen toe te stappen.
Onderwerp: Re: So we meet again? &Charlie di feb 10, 2015 11:13 pm
Clyde hoopte vanuit de grond van zijn hart dat het meisje het nu ging laten. Want echt, hij was nog altijd bang om zijn mutatie te gebruiken, zeker op leerlingen. Dat was ook niet zo raar, als je even in gedachten hield welk verleden hij had. De gebeurtenissen stonden hem nog helder genoeg voor de geest om hem nog steeds verdriet en angst aan te jagen. Maar hij had deze taak aanvaard, juist omdat hij wou dat iedereen hier veilig was. Dat dit er bij zou horen, had hij op voorhand al geweten. Dus hij krabbelde niet terug, niet nu hij in deze situatie zat.
Het meisje leek echter niet te luisteren. De jongen hielp ook echt niet mee door haar steeds verder uit te dagen. "Misschien is het beter om even niks te zeggen", Raadde hij de knul aan, al klonk het meer als een bevel. Niet dat iemand hier naar hem luisterde. Zelfs zijn laatste waarschuwing leek niet genoeg. “Geef mij maar een shock, i don´t care.” Zei ze uitdagend, haar stem klonk woedend. Ze was gewoon buiten zinnen en wist niet wat ze deed. “I´m going to kill him, no matter what.” Zei ze boos, met een giftige blik op de jongen.
En toen stapte ze op hem af, de schaar in haar handen en klaar om hem opnieuw te steken. Clyde sloot een seconde zijn ogen, sloot zijn hand nog harder om haar pols en gaf haar een milde shock. Niet zo hard dat ze meteen op de grond zou vallen, maar waarschuwend en hard genoeg om haar misschien uit haar waanzin te trekken. "De volgende shock verlamt je", Zei hij op een lage, nu best wel dreigende toon. Hij ging opnieuw tussen de jongen en het meisje staan, legde nu zijn andere hand op haar schouder, terwijl hij zich schrap zette voor een eventuele tegenreactie of om haar opnieuw een shock te geven.
Onderwerp: Re: So we meet again? &Charlie wo feb 11, 2015 2:30 pm
Darling, I´m a nightmare dressed like a daydream...
Lydia was al bijna niet meer te houden. En eigenlijk had zichzelf ook niet meer onder controle. Normaal martelde ze mensen en mutanten, omdat ze het leuk vond. Maar nu, nu vond ze het niks meer aan. Ze was gewoon zo boos op de jongen. En haar boosheid zou alleen nog maar erger worden door de hoeveelheid stemmen die ze hoorde in haar hoofd. Haar hoofd... haar hoofd was gewoon één grote chaos die ze niet kon bedwingen. En al die chaos waren op een persoon gericht, en die moesten er allemaal uit.
Voordat ze tegen de Peacekeeper zou zeggen dat het haar niks boeide, richtte hij eerst even zijn aandacht op de jongen. Dan had zij tenminste de tijd om even na te denken wat haar volgende zet zal zijn. “Misschien is het beter om even niks te zeggen” zei de Peacekeeper tegen hem. Als de jongen nu niet naar hem zou ging luisteren dan zou ze helemaal door het lint gaan. En daar was dan ook maar één woord voor nodig; en dan zou ze er echt alles aan doen om de jongen zo te verwonden dat zijn healings proces geen zin meer zal hebben. Uitdagend en woedend zei ze tegen de Peacekeeper dat het haar helemaal niks boeide als ze een shock zou krijgen. En waarom zou ze het haar ook iets boeien. Al haar aandacht was nu op de jongen gericht en op de pijn die ze al had in haar hoofd. Ook zei ze tegen de Peacekeeper dat ze hem zal vermoorden no matter what. Al haar gedachten waren gewoon zo gericht op het vermoorden en op de helse pijn.
Toen Lydia weer een stap naar voren deed om de jongen weer neer te steken, voelde ze hoe de Peacekeeper haar pols nog harder vast begon te houden. Een milde shock kwam haar lichaam binnen. Ze zette gelijk een stap terug, what the fuck durfde de Peacekeeper dat bij haar te doen. De waanzin voor haar ogen en in haar hoofd stopte een paar seconden. Ze keek de Peacekeeper met een verwarde blik in haar ogen aan. Op een dreigende lage toon zei hij:“De volgende shock verlamt je.” ja, dat is wat hij had gedaan. De Peacekeeper had haar een shock gegeven, omdat ze de jongen wilde vermoorden. Verward keek ze even weg en keek naar de jongen die zonder shirt en hij had een schaar in zijn rug. O ja, dat had zij natuurlijk gedaan. Niemand anders zou op zo´n idee komen.
Lydia dacht even diep na, wat er eigenlijk de afgelopen minuten of kwartieren of zo, was gebeurd. Een hele scené speelde af in haar hoofd, maar hoe dieper ze dacht hoe erger de pijn weer werd in haar hoofd. Hoe meer ze weer op de stemmen in haar hoofd lette, hoe bozer ze weer werd. Dit had de jongen bij haar gedaan! “I want to kill him”, zei ze zachtjes, bijna fluisterend. De Peacekeeper kwam weer tussen hen in staan, en Lydia keek hem weer aan met haar bijna smekende ogen. Ze moest de jongen vermoorden. “Hij heeft dit gedaan bij mij...” zei ze. Gelukkig stond de Peacekeeper tussen hen in, want er prikte wat tranen in haar ogen. De stemmen weer steeds erger en erger, ze kon het niet meer. “Hij heeft stemmen in mijn hoofd gedaan, en ze schreeuwen.” zei ze heel erg zachtjes, zodat de jongen het amper kon horen. “ZE SCHREEUWEN!” riep ze kwaad en verdrietig te gelijk. Een traantje rolde al over haar wangen heen doordat de waanzin weer aan het komen was. Het laatste wanneer ze had gehuild was ze tien jaar, toen haar moeder haar alleen had achtergelaten. En nu kwamen al die gedachten van haar verleden weer terug in haar hoofd door het geschreeuw van de stemmen. “Ik moet hem echt vermoorden”, zei ze weer zachtjes tegen de Peacekeeper.
Onderwerp: Re: So we meet again? &Charlie vr feb 13, 2015 12:08 pm
Waarom was het zo’n onmogelijke opgave voor haar om gewoon weg te gaan? Zijn woorden leken gewoon niet tot haar door te dringen, maar hij snapte niet waarom. Ze was niet gewond, ze was nog in staat om te lopen en te praten, dus waarom maakte ze er zo’n probleem van? Het was waarschijnlijk gewoon een kwestie van koppigheid, iets wat Clyde niet echt kon waarderen. Hij had veel geduld, echt heel veel, maar zij slaagde er wel in om hem te pushen tot de mate dat hij zich er aan begon te irriteren. Niet dat hij dat liet merken, dan zou de situatie misschien echt totaal uit de hand lopen. Het meisje moest gewoon kalmeren, zo snel mogelijk. Daarom beval hij de jongen om gewoon voor even zijn mond te houden, tot ze zover was dat ze vanzelf zou weg gaan.
Jammer genoeg deed ze opnieuw een poging om de jongen neer te steken, ook al had hij gewaarschuwd dat hij haar een shock zou geven. Dat was dan ook precies wat hij deed, natuurlijk was het een milde shock. Misschien hielp dat om haar uit haar woede te halen. Dat leek toch wel iets van effect te hebben, want verward keek ze van van hem weg, en toen naar de jongen. Nauwlettend hield hij haar in de gaten, want dit kon ook een of ander afleidingsmanouvre zijn. Hij bleef haar pols dan ook vasthouden, klaar om haar opnieuw te shocken, mocht dat nog nodig zijn. “I want to kill him”, Zei ze heel zachtjes, waarna ze hem met smekende ogen aan keek. “Hij heeft dit gedaan bij mij... Hij heeft stemmen in mijn hoofd gedaan, en ze schreeuwen." Vervolgde ze. Met een geschrokken blik keek hij haar aan. Wow, damn, dat had hij niet zien aankomen.
Het meisje herhaalde haar woorden luider, op een kwade maar ook verdrietige toon. Opnieuw zei ze dat ze de jongen wou vermoorden, maar dat kon Clyde niet laten gebeuren. ”Ik snap dat je heel boos bent en dat je hem terug wil pakken, maar dat kan ik niet toestaan. Ik wil dat je probeert te kalmeren okay? Dan ben ik zeker dat we er een oplossing voor kunnen vinden”, Zei hij rustig, terwijl hij eventjes met zijn duim over haar pols streek, om haar misschien wat te kalmeren. Ondertussen draaide hij zijn hoofd half om naar de jongen, al bleef hij het zicht voor hem ook blokkeren. ”Als dat waar is, van die stemmen, wil ik dat je ze nu uit haar hoofd haalt, of ik geef jou ook een ergere straf”, Zei hij een tikkeltje ongeduldig. Deze situatie had zo makkelijk opgelost kunnen raken als hij het eerder geweten had, van die stemmen..
Onderwerp: Re: So we meet again? &Charlie vr feb 13, 2015 12:09 pm
I don’t give a fuck about what people think, because people don’t think
Charlie had zich wat op de achtergrond gehouden, al vond hij het schouwspel wel heel amusant. Het enige wat hem mateloos irriteerde, was de schaar, die bij elke beweging en ademhaling opnieuw stak en langs zijn schouderblad schuurde. Warm bloed liep nog steeds over zijn rug, al was het maar een beetje druppelen. Lydia probeerde hem nog een keer te steken, maar Clyde gaf haar een shock. Jammer genoeg zag hij er toen niet veel meer van, alleen een verwarde blik in haar ogen toen ze naar hem keek. Vanaf dat moment blokkeerde de brede trainee zijn zicht op het meisje.
Veel van hun gesprek kon hij niet meer volgen, sinds ze heel zachtjes praatte. Het enige wat hij hoorde, was dat ze zowel boos als verdrietig tegelijk schreeuwde dat ‘ze’ in haar hoofd schreeuwden. ”Als dat waar is, van die stemmen, wil ik dat je ze nu uit haar hoofd haalt, of ik geef jou ook een ergere straf”, Zei de trainee wat ongeduldig tegen hem, al blokkeerde hij nog steeds zijn zicht. In zijn hoofd vertelden de stemmen hem echter dat ze haar gekraakt hadden, dat ze stond te huilen. Net goed, om eerlijk te zijn.
”Dat van de stemmen is waar, maar daar heb ik niks over te zeggen. Die beslissen voor zichzelf, en ze heeft het zelf uitgelokt”, Zei hij koeltjes, terwijl hij opnieuw de neiging kreeg om zijn schouders op te halen. In plaats daarvan trok hij een beetje sarcastisch en uitdagend zijn wenkbrauwen op. ”Ik ben niet degene die zonder reden ineens met een schaar heeft gegooid. De stemmen sprongen in de verdediging en daar kan ik niks aan doen. Het enige wat misschien zou helpen, is als ze sorry zegt..” Zei hij luchtig, maar met een scherp randje. Niet dat hij verwachtte dat Lydia dat zou doen, maar dat was niet zijn probleem..
Onderwerp: Re: So we meet again? &Charlie vr feb 13, 2015 5:14 pm
Darling, I´m a nightmare dressed like a daydream...
Ze kon het niet meer. Ze moest haar woede en al haar andere gemengde gevoelens moesten eruit. Maar hoe moest ze nu verder? Moest ze eerst de Peacekeeper neer steken en daarna door gaan met de jongen neer steken? Waarom vond ze het nu zo moeilijk om haar mutatie ook te gaan gebruiken tegen de Peacekeeper? De vragen in haar hoofd stormde rond, helder denken kon ze niet meer vanwege de stemmen. Ze had er een hekel aan, aan die stemmen, aan de jongen en de Peacekeeper! Nou ja, echt hekel hebben aan de Peacekeeper had ze niet, maar ze vond het wel irritant dat hij haar tegen wilde houden.
“Ik snap dat je heel boos bent en dat je hem terug wil pakken, maar dat kan ik niet toestaan. Ik wil dat je probeert te kalmeren okay? Dan ben ik zeker dat we er een oplossing voor kunnen vinden”, Zei de Peacekeeper rustig tegen haar. Hij aaide haar even over haar pols, maar veel werkte het niet bij haar. Als ze zei dat ze de jongen zou vermoorden, dan kon de jongen dat ook wel verwachten. Ze gaf dan ook geen reactie op wat Peacekeeper tegen haar zei. Waarom zou ze daar nog gaan luisteren, maar toch luisterde ze nog met een half oor naar de Peacekeeper wat hij zei tegen de jongen:“Als dat waar is, van die stemmen, wil ik dat je ze nu uit haar hoofd haalt, of ik geef jou ook een ergere straf” zei hij. Ze liet nu nog eventjes een traantje over haar wangen lopen, maar stiekem ontstond er in haar een klein kwaadaardig lachje. Lydia kon de jongen niet aan kijken, en daar was ze nu wel eigenlijk best wel blij mee. Ze hoefde de jongen voorlopig niet meer te zien. En als ze hem zou zien, dan zouden er waarschijnlijk nog wel ernstiger gevolgen komen dan alleen stemmen in haar hoofd stoppen; en een schaar in zijn rug.
“Dat van de stemmen is waar, maar daar heb ik niks over te zeggen. Die beslissen voor zichzelf, en ze heeft het zelf uitgelokt”, zei de jongen koeltjes tegen de Peacekeeper. Wat?! Dat was echt een dikke leugen. Hij was zelf degene die haar tot deze waanzin had gejaagd. “k ben niet degene die zonder reden ineens met een schaar heeft gegooid. De stemmen sprongen in de verdediging en daar kan ik niks aan doen. Het enige wat misschien zou helpen, is als ze sorry zegt..” vervolgde de jongen. That´s it, dit was gewoon het punt waar ze niet meer te houden was. Lydia haalde gewelddadig haar pols uit de handen van de Peacekeeper en liep hem straal voor bij. “Jij was het, jij was het die de hele tijd mij uitlokte. Ik probeerde nog aardig te doen en je van je verdriet af te helpen dat het is uit gegaan tussen jou en je vriendin.” zei ze boos. Ze stond vlakbij hem, met nog schaar in haar hand. Omdat ze niet kon wijzen, wees ze met de schaar tegen de hart van de jongen. “En nooit, en nooit zal ik sorry tegen jou zeggen. Want dit is gewoon precies wat jij verdient hebt!” zei ze, ze schreeuwde zowat tegen hem; terwijl ze wel vlakbij stond.
Lydia kon zijn lichaamswarmte voelen. Ze deed haar ogen even dicht om even rustig te ademen. De stemmen in haar hoofd bleven door gaan. En het deed gewoon zoveel pijn. “Haal ze weg”, zei ze fluisterend met een dreigende toon. Ze deed de punt van de schaar al tegen het hart van de jongen aan. “Zeg ze om ze weg te gaan, anders zal ik je echt vermoorden.” zei dreigend. De Peacekeeper kon maar beter nu niet in de buurt komen van haar. Ze was nu echt niet te houden, en anders zou ze de Peacekeeper gewoon even weg gooien met zijn eigen bloed; net zoals ze had gedaan met de ex-vriendin van de jongen.
Onderwerp: Re: So we meet again? &Charlie zo feb 15, 2015 9:51 pm
Nog steeds stond hij tussen de jongen en het meisje in. Gelukkig was hij nog een redelijk breed persoon, en konden ze elkaar niet zien. Dat zou hen misschien ook een beetje kalmeren. Hij beval de jongen om de stemmen weg te halen uit het hoofd van het meisje, maar hij reageerde nogal koeltjes op zijn bevel. Dat hij er niks aan kon doen, dat het meisje hem uitgelokt had. En toen schetste hij kort een beeld over wat er gebeurd was, al had Clyde twijfels over de waarheid van het verhaal. De stemmen hadden duidelijk iets te maken met de mutatie van de jongen, wat hem nogal in verwarring bracht. Als het zijn mutatie was, dan kon hij die toch wel beheersen?
Terwijl hij er over na stond te denken, was zijn aandacht even gezakt, en voor hij het wist, was het meisje los. Ze liep hem straal voorbij, ging vlak voor de jongen staan. Ze richtte de schaar op het hart van de jongen, maar die bewoog niet. “Haal ze weg. Zeg ze om ze weg te gaan, anders zal ik je echt vermoorden.” Fluisterde het meisje dreigend, woedend, waarbij ze de schaar nu vlak tegen het hart van de jongen hield. Clyde schrok wel van dit alles, want hij had echt niet gedacht dat het zo ver zou komen. Ergens had hij gehoopt dat zijn waarschuwing en zijn woorden genoeg waren geweest. Maar dat was duidelijk niet zo.
In een paar stappen was hij bij het meisje, sloeg zijn armen rond haar heen en liet opnieuw een shock door haar heen gaan. De elektriciteit golfde door zijn lichaam, over zijn huid, en bereikte zo het meisje. Dit was nu al de tweede student op dit eiland die hij moest aanvallen, en hij voelde zich er rot over. De eerste keer was het uit zelfverdediging geweest, deze keer om de jongen zijn leven te verdedigen. Want op dit punt twijfelde hij er niet aan dat het meisje echt wel in staat was om de schaar in het hart van de jongen te duwen. Dus terwijl hij de elektriciteit door haar lichaam joeg, bleef hij haar ook vasthouden en trok hij haar een eindje van de jongen weg. Dit was zo moeilijk, maar het was ook nodig. De belofte die hij gemaakt had, moest hij nu nakomen..
Onderwerp: Re: So we meet again? &Charlie zo feb 15, 2015 9:52 pm
I don’t give a fuck about what people think, because people don’t think
Charlie sprak zijn woorden, sprak ook wel de waarheid. De Peacekeeper had hem gevraagd om de stemmen weg te halen, maar dat kon hij niet. Eerlijk waar niet. Hij kon proberen om Raziël te bereiken en hem te kalmeren, maar dat was geen garantie. De Raad was woedend, woedend op het meisje dat al een negatieve balans had gehad door het martelen van onschuldige mensen. Als hij nu zou proberen om de zes Engelen te kalmeren, dan zou hij waarschijnlijk zeker een half uur bezig zijn. En waarom zou hij Lydia ook verdedigen? Ze had het verdiend, verdòmme.
“Jij was het, jij was het die de hele tijd mij uitlokte. Ik probeerde nog aardig te doen en je van je verdriet af te helpen dat het is uit gegaan tussen jou en je vriendin.” Hoorde hij Lydia schreeuwen, en hij merkte hoe ze zichzelf had losgetrokken en nu van achter Clyde vandaan kwam. “En nooit, en nooit zal ik sorry tegen jou zeggen. Want dit is gewoon precies wat jij verdient hebt!” Schreeuwde ze, waarbij ze dreigend tegen hem aan kwam staan. Hij voelde haar lichaamswarmte op zijn ontblootte huid.
“Haal ze weg”, Fluisterde ze op een dreigende toon. Charlie keek haar onbewogen aan. "Ik zei het je al, dat kan ik niet", Gromde hij kwaad. Luisterde ze dan gewoon niet of wou ze persé doorgaan met dit belachelijke gedoe? De scherpe punt van de schaar prikte opnieuw door zijn huid, vlak boven zijn hart. “Zeg ze om ze weg te gaan, anders zal ik je echt vermoorden.” Dreigde ze, maar voordat hij nog iets kon zeggen of doen, zag hij hoe Clyde zijn armen om haar heen sloeg en haar weg trok, terwijl hij duidelijk hoorde hoe de elektriciteit knetterde en zag hoe het meisje opnieuw een shock kreeg, erger dan de vorige nu.
Onderwerp: Re: So we meet again? &Charlie ma feb 16, 2015 3:38 pm
Darling, I´m a nightmare dressed like a daydream...
“Ik zei het je al, dat kan ik niet”, Gromde de jongen kwaad. Lydia stond nu op het punt om hem echt door zijn hart te steken, zo kwaad was ze. Als ze dan in gevangenschap moest leven doordat ze dan iemand had vermoord. Dan was dat maar zo. Misschien kon ze dan kennis maken met haar vader. Haar vader zat immers ook vast in de gevangenis, maar hij had dan nog veel ergere dingen gedaan. Haar vader had mensen en mutanten vermoord, haar moeder verkracht, drugsdealer; en dan twijfelde ze nog of dat alles was wat hij had gedaan. En nu stond ze op het punt om even iemand te vermoorden, maar vandaag was ze er echt klaar voor. Ze was er klaar voor om de jongen te vermoorden. Als nog had ze nog steeds een twijfel of ze er wel klaar voor was. Maar die twijfel negeerde ze volkomen.
Op een dreigende toon zei Lydia tegen de jongen dat ze hem zal vermoorden. Ze had de punt van de schaar net boven het hart van de jongen. Dit verdiende hij gewoon, daar was geen twijfel mogelijk aan. Hij verdiende het om vermoord te worden. Lydia kon haar eigen stem niet eens meer horen. De stemmen in haar hoofd werden nu alleen nog maar erger en erger. Ze kon er niet meer tegen. Daarom verdiende de jongen nu ook om vermoord te worden. Als er geen stemmen waren geweest in hoofd, dan het enige wat er in rond ging was hoe ze de jongen nog meer kon martelen. Zodat hij een gruwelijke dood zou begaan...
Al die gedachten die rond gingen over de stemmen en het moorden, waren in geknetter over. Ze voelde hoe de armen van de Peacekeeper haar van de jongen weg sleepte. Ze voelde geen kracht meer in haar benen om te blijven staan. De shock had haar nu erger getroffen dan de vorige keer. Dit was gewoon echt niet cool meer. Lydia wilde zo graag tegen werken, maar ze kon het niet. De schaar die ze in haar handen had viel op de grond. Ze wilde zich laten vallen op de grond om de schaar nog te gooien. Maar ze kon het niet. Ze kwam niet vooruit. Door haar hoofd gierde de stemmen door en door. Ze kon zich helemaal niet meer concentreren. De stemmen; ze deden zo´n pijn. En de pijn werd nu alleen nog maar erger. De shock en de stemmen voelde alsof ze samen voegde. Ze kon het nier meer. “Laat ze.... stoppen...” zei ze een beetje moeilijk. Dat was zowat het enige wat ze nu nog kon uit kon brengen. En dat klonk niet meer dreigend of boos, het klonk verdrietig. Het dat allemaal omdat het zo´n pijn deed. Lydia gunde de jongen nog een laatste boze blik die ze kon aan hem kon geven, maar die blik verdween snel weer. “Ik.. mag jou... wel”, dat was het laatste wat ze uit kon brengen. Lydia gaf hem wat moeilijk nog een knipoog. Met een tevreden glimlachje deed ze haar ogen dicht en voelde hoe het geknetter nog eventjes door bleef gaan. Voor het eerst gaf ze zich echt over. Maar ze gaf zich echt niet over aan de jongen, maar wel aan de Peacekeeper.
Onderwerp: Re: So we meet again? &Charlie ma feb 16, 2015 10:16 pm
I don’t give a fuck about what people think, because people don’t think
Het hele ding was gewoon veel te grappig. Hoe ze hem bedreigde, en hij eigenlijk gewoon niks anders deed dan stil staan. Als ze hem wou neersteken, was ze meer dan welkom. Hij zou gewoon herstellen, sterker dan ooit terugkomen. Want zelfs als ze een orgaan als zijn hart zou raken, hij zou er niet eens zo lang last van hebben. Het zou vervelend zijn, maar niet fataal. Gelukkig kwam het niet zo ver, want de peacekeeper besloot om er een eind aan te maken door Lydia te toasten. Hah, net goed.
De dude leek er echter wel boos om te zijn, iets wat hij niet snapte. "Heb je dan geen schuldgevoel?" Vroeg hij kalm, en Charlie keek hem koeltjes aan. "Ik heb geen gevoel at all", Zei hij simpel, en daarmee was het voor hem klaar. Clyde vroeg om hem te volgen, en dat deed hij ook. Giftig en met een dodelijke blik keek hij elke mutant aan die het waagde om nieuwsgierig naar hem te kijken. Er zat gouden bloed op zijn borst en kaak, en de schaar in zijn rug was ook niet echt te missen.. Fuck it tho.
Uiteindelijk kwamen ze aan in het ziekenhuisgedeelte, waar Clyde eerst Lydia op een bed legde en haar overliet aan de zorgen van een verpleegster. Daarna draaide hij zich om naar hem, keek hem streng aan. "Ik wil dat die stemmen weg zijn als ze bijkomt. Als je dat niet doet, dan ben ik verplicht het te melden bij miss Grey, en die zal niet zo mals voor je zijn als ik ben, snap je me?" Zei hij, op nog steeds hetzelfde kalme toontje. Hmm, misschien moest hij straks toch proberen om Raziël te kalmeren, dat ze tenminste niet meer met 6 tegelijk haar hoofd terroriseerden. "Ik beloof niks, maar ik zal zien wat ik kan doen", Zei hij, waarna de man hem naar een kamertje stuurde, waar ze eindelijk iets aan die idiote schaar zouden gaan doen.
Onderwerp: Re: So we meet again? &Charlie di feb 17, 2015 7:33 pm
Darling, I´m a nightmare dressed like a daydream...
Lydia hoorde vaag wat stemmen van de Peacekeeper en de jongen. Maar eerlijk gezegd wist ze nou niet zeker of het wel de stemmen van de Peacekeeper en van de jongen waren. Ze kon het gewoon niet meer vergelijken door de stemmen in haar hoofd. Vreselijk vond ze dit, maar het was nu niet anders. Ze kon gewoon even niks. Rustig liet ze haar wegdragen, ze begon zich al wel wat beter te voelen; maar nog niet perfect, zoals ze zich normaal voelde. Het zachte bed waarin ze werd gelegd voelde best fijn. Maar alsnog voelde haar hoofd alsof het lag op een steen. Iets wat niet fijn voelde, maar beter dan niks. “... kwaad voor als ze wakker word” hoorde ze vaag. Maar even, wat?! Wie gaat haar kwaad doen als ze wakker word?! Ze wilde al wat rechtop gaan zitten, maar spieren gaven nog niet aan haar. Blijkbaar moesten haar spieren haar ook nog even laten boeten voor wat ze had gedaan. Maar ze had er nog steeds totaal geen spijt van.
Rustig liet ze haar spieren nog eventjes rusten, tot dat ze weer toe gaven aan haar. Dan zou ze uit dit bed stappen, en alsnog de jongen nog wat pijn bezorgen. Als ze hem kon vinden hier. Met een beetje kracht dat was terug was gekomen probeerde ze recht op te zitten in het bed. De zuster kwam gelijk met haar toe met een glas. “Mij werd verteld dat je shock hebt gekregen, dus daarvoor krijg je een pijnstiller.” zei de zuster tegen haar. Hopelijk zou de pijnstiller wel helpen tegen de stemmen en tegen de hoofdpijn. Ze nam het glas aan en sloeg het in een keer achterover. Het deed zeer om haar armen zo te bewegen, maar ze moest wel. Om te voelen hoe de pijnstiller begon in te werken; liet haar weer voelen dat ze sterker was dan de jongen. Stiekem keek ze even in het rond of er ook nog iemand in de buurt was. De zuster was al weggelopen, nadat ze de pijnstiller had ingenomen. Dus verder was ze eigenlijk helemaal alleen. Ze stak haar benen uit het bed. Dat de zuster haar hakken niet had uitgetrokken, vond ze best wel fijn. Maar omdat haar spieren nog steeds best wel pijn deden, deed ze zelf haar hakken wel uit. Dat had nu wel zo zijn voordelen, want nu kon ze stilletjes op zoek naar de jongen.
Lydia keek door een paar raampjes bij een paar deurtjes. Zo moeilijk kon het toch niet zijn om de jongen te zoeken. Met steun door de muur keek ze door een raampje. Eindelijk daar, daar was de Peacekeeper. Dan moest de jongen ook wel in de buurt zijn. Met haar schoenen in haar ene hand en met de andere hand de muur vasthouden voor steun opende ze zachtjes de deur van het kamertje. “Ik mag jou echt, weet je dat wel?” vroeg ze zachtjes. De zuster die bezig was met de schaar uit zijn rug te halen schrok van haar stem geluid. Zo kwam die schaar er voorlopig niet uit. En anders zou ze daar wel voor zorgen. Ze zette haar schoenen even op de grond, en daarna keek Lydia strak in de ogen van de zuster en ging een beetje met haar hand heen weer. Ze keek emotieloos toe hoe de zuster weer de schaar in de jongen duwde, maar dan iets verder wat zij zelf had gedaan. “Ik mag je echt wel, maar die stemmen mag niet,” zei ze koeltjes. De zuster kon geen kant op nu, het enige wat de zuster kon doen was huilen en de schaar goed vasthouden; zodat de jongen nooit van de schaar verlost zou worden. Lydia keek even weg van de zuster, maar hield haar nog steeds onder dwang. “En mr. Peacekeeper, ik ben niet iemand die snel opgeeft,” zei ze wat kil, terwijl ze eventjes een giftige blik gaf aan de Peacekeeper. Ze keek weer terug naar de jongen en wachtte rustig af wat hij zou zeggen.
