That one I had coming. [Clyde]

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

“Nodig ik je uit” … “Misbruiken van een mutatie” … “Elektriciteit uit te schakelen.” Zelfs als er geen reden op het kaartje had gestaan dan had ze nog geweten waarvoor ze bij een docent werd geroepen. Ze was hier nog geen vier dagen en ze werd al verantwoordelijk gesteld voor haar daden. Fair point, ze had eerst gehandeld zonder te denken over de consequenties maar het is niet dat ze het niet zou gedaan hebben als ze erover had nagedacht. Jupiter was impulsief en was in honderd jaar niet meer naar een school geweest. Dit kaartje, een uitnodiging voor het bespreken van een gepaste straf, gegarandeerd, kwam dan ook niet totaal onverwachts. Ze had het gekregen vlak na de middag, toen ze naar haar kamer ging voor wisseling van boeken. Hoe vriendelijker je iemand toe sprak op een zelfgeschreven kaartje, hoe meer dreiging er in de lucht hing, dat was wat ze ondertussen geleerd had. De meesten mochten hier dan misschien niet oud zijn, Jupiter was dat wel. En ja, ze zou gewoon kunnen weigeren op het vriendelijke verzoek maar dan anderzijds zou ze het nooit weten waar deze school capabel toe was. Dus ze nam haar gsm trok er een foto van en zond die naar Dante met het bericht; “Look what I got today.” Hij zou erom kunnen lachen, net als zij deed.

Dus toen ze haar laatste les uit wandelde liep ze eerst een stuk verloren tot ze aan het juiste kantoor stond in het juiste deeltje van de school. Was ze bang? Belange niet, was ze nerveus, ook niet. Er was niets zo zwaar als de straf die ze in het hele prille begin van haar leven had gehad. Faye kon veel hebben, straf ook. Ze was eigenlijk wel nieuwsgierig naar waar dit gesprek zou uitlopen en of er daadwerkelijk iets anders besproken zou worden dan haar kleine teken van verzet de vorige dag met Dante. Ze hief haar hand op en klopte zachtjes aan waarna ze haar handen voor haar borst samen vouwde met wat boeken tussen geklemd. Ze moest toch iets of wat overkomen als een onschuldige hardwerkende student. Toen er “binnen” of zoiets werd gezegd opende ze de deur en bleef in de deuropening staan. ‘Faye Jones, je wilde me spreken,’ ze zweeg even. ‘Meneer.’ Vervolgde ze beleefd. Niet te beleefd, ze wist dat ze schuldig was en het proberen uitsmeren in excuses nee, zo laag was ze niet gezonken …

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Aangezien ze hier ergens bij de gymzaal moest zijn, moest de aangewezen docent waar ze mee in “bespreking” zou gaan iets met gym te maken hebben. Ze had eerlijk gezegd nog niet veel tijd aan de lessen of de docenten besteed, er waren andere dingen die meer aandacht vroegen van Jupiter. De school bevoordeeld, zijn geheimen, de studenten en hun mutaties. Ze had nog geen kamergenoot die haar de details kon geven dus was het aan Jupiter en haar vogels om de kleine dingen te gaan uitpluizen. Op vier dagen had ze al behoorlijk wat ontdekt, de grove dingen. Voor de kleine dingen had ze wat meer geduld nodig, of iemand als Dante. Maar het moest haast een record van haar zijn, ergens aankomen en al meteen aan de haak hangen van haar “meerderen”. Dus liet ze zich maar braaf meelijden met alles en volgde ze de instructies op zoals ieder flink schoolmeisje hoorde te doen.

Toen de man zei dat ze mocht binnen komen opende ze de deur en bleef keurig in de deuropening staan terwijl haar blik langzaam en vastberaden het kleine lokaaltje rond gleed alvorens ze naar de leerkracht in kwestie gingen. Wel, hem had ze hier nog niet gezien afgelopen dagen. Haar wenkbrauwen kwamen een beetje samen alvorens ze naar binnen liep en de deur achter zich sloot. Zijn woorden brachten haar wenkbrauwen volledig naar boven, sinds wanneer noemde je een docent bij zijn voornaam? Of had ze echt in afgelopen jaren zoveel gemist dat dit niet langer een verplichting was. Ze had dan ook echt alles al gehad, meneer, sire, heer, koning, keizer, het ging een hele eind terug. ‘Clyde.’ Herhaalde ze de naam, het klonk vreemd maar ze ging er gelijk mee. Toen hij naar de stoel wees gleed haar blik er langzaam naar toe. Ze was meer een staan persoon in deze situaties, maar goed, het was nog maar dag vier. Ze konden haar gelijk dit eiland afschoppen als ze wilde en daar had ze nu ook niet meteen veel zin in. Ze vond hier nog veel te veel te beleven dus ze bleef ze maar lekker koest, voor nu. Ze ging zitten, haar boeken kwamen met een plofje op haar blote knieën terecht alvorens ze hem weer aan keek. Haar gezicht vlak, zelfzeker en een beetje afstandelijk. ‘Vier dagen.’ Antwoordde ze hem gelijk. Dat kon hij ook opgezocht hebben in haar dossier, maar hey, zij was de leerkracht hier niet. Haar nauwkeurige nagels tikten langzaam tegen haar boeken terwijl haar ogen zijn kantoor weer rond gleden. Ze was niet van plan meer te zeggen dan nodig dus zweeg ze, en wachtte op zijn woorden …

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Er kroop één mondhoek enkele seconden naar boven toen hij haar subtiel zei dat ze hier al wat meer jaren op de aardbol rond liep dan anderen. Dus hij had wel haar dossier gelezen, goed, dan hoefde ze er hem ook niets over uit te leggen. In dat dossier kon nooit staan wat ze afgelopen tweeduizend jaar had uitgespookt maar het bevatte wel concrete informatie. Er was hier waarschijnlijk wel iemand op deze school die zich bezig hield met het zoeken van andere mutanten alvorens de docenten ze gingen ophalen, hoe waren ze anders op Faye uitgekomen. De kleine vluchtige grijns, of hoe je het ook noemde, was dus meer ter bevestiging op zijn woorden. Dat hier veel mutanten zaten was de enige reden dat ze hier vandaag nog rond liep, want ze kon eigenlijk zo weer vertrekken als ze wilde. Maar het was interessant, op zijn zachts uitgedrukt, om te zien wat voor verschil er tussen al die mutaties zaten. Het had haar geïntrigeerd en daarom bleef ze, niet voor hun geweldige lessenplan.

Clyde was heel beleefd en zorgvuldig in het uitspreken van zijn woorden, ondanks zijn doordringende blik keek ze niet weg. Haar licht gekleurde ogen bleven hem afwachtend aankijken, vastberaden en niet van plan ook maar iets van zwakheden te tonen. Want zo werkte ze niet, ze had een trots die ze moest handhaven. Chaos … Ze kon toch onmogelijk de enige niet zijn die hier chaos veroorzaakte? Waren er niet mutanten die niets onder controle hebben en zo van die uitbarstingen kregen? Veel tijd om daarover na te denken had ze niet want zijn volgende woorden kwamen aan als een verrassing, en zij denken dat ze niet echt meer verrast kon worden. ‘Trainen?’ Zei ze verbaast. Ze was weer sneller geweest in ernaar vragen want de rest van zijn woorden zorgden ervoor dat ze haar mond sloot en haar wenkbrauwen in een bedenkelijke blik samen trok. ‘Jij wilt dat ik mijn mutatie zonder limiet gebruik?’ Vroeg ze voor de zekerheid. Nog steeds verbaast eerlijk gezegd, ze had plots geen idee meer waar dit gesprek naartoe ging. De laatste keer dat ze haar mutatie zonder limiet gebruikte was …. Was heel lang geleden. ‘Hoe?’ Vroeg ze dan gelijk nieuwsgierig. Hoe kon iemand haar trainen als ze het al allemaal in de hand had? Of ze ermee akkoord ging … ze had nog een beetje zelfbehoud, haar mutaties los laten betekende dat dit eiland … misschien niet meer zou bestaan achteraf. Dus ze wist wel wat ze deed als ze het deed. ‘Ik denk niet dat het een goed idee is om mij,’ ze wees naar zichzelf. ‘Los te laten op jullie eiland.’ Ze wees naar hem. ‘Ik heb tweeduizend jaar de tijd gehad om te trainen en om sterker te worden dus,’ ze zweeg en schudde twijfelend haar hoofd. Ze zou niet instemmen als het dit eiland in gevaar zou brengen, zo cru was ze nu ook weer niet …

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Er was maar weinig wat Faye deze dagen nog van haar sokken kon blazen. Zijn voorstel, om het uiterste uit haar mutatie te halen verbaasde haar. Niet dat ze echt geloofde dat ze hier zelfmoordneigingen hadden om mutanten op hun eiland los te laten met hun mutaties maar ze geloofde ook niet meteen dat er iets sterk genoeg was om mutaties als de hare binnen te perken zou kunnen houden. Dus dat zou hij haar eerst even moeten bewijzen voor ze daadwerkelijk zou instemmen met zijn voorstel om “samen te trainen”. Waar ze ook nog steeds vraagtekens over had, hoe kon je iemand trainen als je geen weet had van hun mutatie. Niet gemeen bedoeld maar als hij niet wist in wat ze capabel was dan had hij ook geen idee hoe ze er het best mee kon werken. Maar dit alles, zorgde voor een meer geïnteresseerde Jupiter, eentje die oprecht benieuwd was naar wat zou volgen. Zijn woorden brachten een kleine glimlach teweeg op haar lippen, tuurlijk waren er sterker dan haar maar zij was sterker dan waarschijnlijk een driekwart van dit eiland. En dat was niet omdat ze evenredig was aan de god Jupiter, dat was omdat ze al tweeduizend jaar rond liep op deze aardbol. ‘Ik denk niet dat je goed genoeg voorbereidt kunnen zijn.’ Flapte ze eruit. Ze stak haar hand op. ‘Just saying.’ Met de typische “ik bedoel er niets mee”- blik. Er waren waarschijnlijk nog zoveel mutaties die niet ontdekt waren, wat als er nog een class 5 zou zijn … ergens op de wereld. Waren ze daarop voorbereidt?

Toen hij haar zei dat hij het haar gewoon zou tonen was ze net iets te gretig uit haar stoel recht gekomen. Ze stak haar boeken weg in haar schoudertas en volgde hem nieuwsgierig naar buiten. Eens zien wat ze hier hadden van infrastructuur. Dit deel van school had ze trouwens nog niet eens goed onder de loep genomen dus terwijl ze stapten gleed haar blik onderzoekend rond van de ene deur naar de andere sportzaal of trainingsruimte. Voor de fysieke dingen waren ze blijkbaar wel voorbereidt. En voor één keer was ze het met een docent eens, ze zou pas beslissen als ze gezien had hoe goed het “hulpmiddel”, of hoe noemde je het, was.

Toen ze bij een kleine controlekamer uit kwamen liet Faye haar schoudertas zakken tegen de deur en liep naar binnen. Haar ogen gleden onderzoekend van het controlepaneel naar de trainingsruimte erachter. Het was omring door een soort schild maar het maakte haar er nog niet zekerder op over de veiligheid er van. Echt, ze stond ergens wel te poppelen om haar mutatie voor een keer zijn vrije gang te laten gaan maar daarvoor wilde ze zekerheid. Bij zijn vraag keek ze opzij naar de docent, ze opende haar mond maar er kwam niets uit terwijl ze terug naar het controlepaneel keek. ‘Doe jij maar.’ Zei ze uiteindelijk traag. Want nouja, ze was ook wel nieuwsgierig naar wat zijn mutatie was, net als ze dat bij iedereen was. Nieuwsgierigheid dreef haar niet langer, je kon haar niet echt verbazen maar dit eiland … het bracht haar nieuwsgierigheid wel tot leven. ‘Dus ik moet hier gewoon zitten, kijken?’ Vroeg ze afwachtend. ‘Wat is je mutatie trouwens?’ Vroeg ze dan gelijk, zonder beleefdheid, gewoon Faye, rechtuit en doodnormaal …

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Toen ze die uitnodiging voor dat gesprek deze morgen had gekregen had ze toch wel iets helemaal anders verwacht dan dit. Ze had een hele ondervraging verwacht; waarom heb je het gedaan? Vind je dat leuk om te doen? Je vernielde de school, vind je dat niet erg? Welke straf moet ik je nu geven? Zo’n vragen had ze verwacht. Het laatste wat ze had verwacht was een uitnodiging om te gaan trainen, nee, beter, om haar mutatie tot het uiterste te drijven. Maar dit, een behoorlijk vriendelijke docent met een kalme uitdrukking en af en toe een glimlach. Ze was verbaast, misschien net omdat Faye uit een tijd kwam waarin fysiek geweld zo belangrijk was, waarin straffen gelijk stond aan zweepslagen en afzondering en van die dingen. Geen idee, deze manier van les geven zou dan ook nooit effect op haar hebben, ze was het gewoon gewend om fysiek in de verdediging te gaan al wist ze door de jaren wel meer te werken met woorden. Dus dit was allemaal even iets anders dan dat ze gewoon was in haar leven. Maar goed, hun school, hun methodes, ze was vrij zeker dat als ze de lijn nog eens zou over gaan, de school niet zo vriendelijk zou zijn als de docent die haar nu door de gangen begeleidde.

Faye bleef in de controlekamer staan en keek toe hoe hij een paar knopjes indrukte en haar uitlegde dat ze gewoon kon praten met hem via de microfoon. Niet dat ze van plan was echt te praten met hem, als ze wilde kon ze gewoon stiekem weg lopen, alhoewel. Ze hield haar hoofd een beetje schuin en keek naar het raam, het was doorzichtig dus nee, weg wandelen was geen optie. Niet dat ze dat wilde, ze zou straks te weten komen wat zijn mutatie was en van hoe meer leerkrachten ze dat te weten kwam hoe meer kennis ze had over de school. Clyde vertelde haar niet wat zijn mutatie was en liep enthousiast de kamer uit naar de daadwerkelijke trainingsruimte. ‘Wat een enthousiasme.’ Mompelde ze voor zichzelf.

Ze liet zichzelf op de stoel zakken en liet haar blik terug over de knopjes glijden. Nee, indrukken leek haar nu niet zo’n goed idee dus keek ze maar terug naar de docent, die haar een demonstratie zou geven over de kracht van de ruimte … of zijn eigen kracht. Want zoals hij er uit zag kon hij dit precies niet echt vaak doen. Ze keek toe hoe hij zijn ogen sloot en haar wenkbrauwen kwamen vragend omhoog toen er niet echt iets gebeurde. Tot ze zijn haar wat zag bewegen, Faye boog voorover, legde haar armen op de rand van het controlepaneel en keek toe naar de wind die langzaam aan rond zijn lichaam gleed. En dan zag ze iets anders, iets dat ze maar al te goed herkende. Haar mond viel zachtjes open toen ze de elektriciteit door de kamer zag gaan, toen ze de bliksem zich begon te vormen alsof ze daar zelf stond. Hij tilde zijn hand op, de bliksem kronkelde zich erom heen alvorens het tegen één van de muren werd terug gestuurd. Maar er gebeurde niets, de kamer bleef intact. Faye stak haar hoofd om de deur naar de gang maar ook daar was alles niet meer dan normaal. Oké, dit was behoorlijk indrukwekkend. Iets dat ze in haar tweeduizend jarige bestaan nog niet gezien had. Het zien van de bliksem, het horen van de donder bracht een glimlach op haar lippen, oh ja, nu begreep ze wat het woord trainen inhield. De bliksem kletterde in een wolk rondom hem heen en Faye keek onder de indruk toe naar de blauwe paarse flitsen die geen schade aanrichtte op hun omgeving. ‘Wauw.’ Mompelde ze tegen zichzelf, niet beseffend dat hij haar kon horen. Toen hij haar met een grijnsje aan keek stak ze haar duim op. ‘Daar heb je me, volledig onder de indruk enzo.’ Gaf ze toe door de microfoon. Hij had gewoon dezelfde mutatie als haar, alleen kon zij het weer en vogels ook nog manipuleren, geen idee hoeveel verder de zijne reikte. Ze was niet de enige met een mutatie voor bliksem, dat was dan ook de eerste keer in tweeduizend jaar dat ze dat tegen kwam. ‘Kun je het weer ook manipuleren, of enkel onweer?’ Vroeg ze nieuwsgierig. Nu wou ze natuurlijk meteen anders weten. Je kon daar niet staan showen met bliksem en verwachten dat Faye er niets over zou door vragen, nee hoor, zo werkte ze niet …

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Hoeveel mutanten zouden er op de wereld zijn die bliksem konden beheersen? Of die het weer konden beïnvloedden? Of vogels manipuleren en er zelf in transformeren? Faye had het nooit willen geloven dat er iemand op de aardbol kon zijn met exact dezelfde krachten als haar, dat geloofde ze niet. Maar nu … nu ze door het raam keek naar deze docent, die met bliksem speelde alsof het zijn meest geliefde object was … nu dacht ze daar lichtelijk anders over. En ze herkende de vreugdige blik in zijn ogen, ze wist exact hoe het voelde om je mutatie los te laten om het te beheersen, te gebruiken en het je zelf amper iets van energie kostte. Ondanks dat de bliksem aan de andere kant van het raam zat en het niet door haar werd gestuurd voelde ze de kracht ervan. En ze voelde het verlangen bij zichzelf groeien, plots leek dat uittesten van haar limiet zo erg niet meer. Dit was totaal niet wat ze had verwacht toen ze daarnet voor zijn kantoortje had gestaan, god nee, ze had verwacht dat ze een lang saai gesprek tegemoet zou gaan. Maar dit, hij bewees haar haast een gunst.

Dus hij kon ook het weer besturen, ze knikte langzaam, dacht erover na. Als hij had geleefd in de jaren dat zij had geleefd dan zouden ze beide als goden worden aanzien. Dan zou het romeinse rijk misschien niet gevallen zijn onder Julius Ceasar … dan zouden ze misschien wel rivalen zijn geweest omdat ze beide dezelfde mutaties hadden. Of zou hij aan het ene rijk staan en zij bij het andere en zou er gewed worden wie de sterkere god zou zijn van hen beide. Maar … Clyde bezat twee mutaties die ze ook bezat, hij kon het weer controleren en hij had kracht over de bliksem, het onweer. Dat was ruimschoots voldoende voor haar om vandaag te verteren.

Toen kwam zijn voorstel, haar mond viel een beetje open en ondanks dat ze diep van binnen meteen wou recht springen en die ruimte wou binnen huppelen deed ze dat niet. Ze bleef op haar stoel zitten en dacht erover na. Ze had nooit in haar leven krachten gebundeld, toch niet met iemand die dezelfde mutaties had als haar. Ze was altijd gewoon geweest om op zichzelf te overleven, te vechten te regeren. En nu vroeg hij haar dit? Misschien kon ze wel nog iets bijleren, al zou ze het nooit toegeven. ‘Oké.’ Zei ze uiteindelijk. Ze kwam van haar stoel, liet haar jasje van haar schouders zakken en wandelde door de deur de kamer in. Ze draaide kort om haar as, bekeek de muren, voelde de elektrische lading die nog steeds een beetje in de lucht hing. Ze kon dit niet vet awesome noemen want ze stond tegenover een docent, anders dan een leerling. Maar de lading rondom zich voelen, het zachte onweer in haar gedachten horen bracht al haar zelfzekerheid terug, bracht een uitdagende glimlach op haar lippen terwijl ze hem aan keek. ‘Ben je zeker dat deze muren ons kunnen verdragen?’ Vroeg ze met een kleine glimlach terwijl ze de ladingen in de lucht weer tegen elkaar liet opbotsen tot het terug begon te rommelen in de ruimte, de wind kronkelde om hen heen en Faye kon het niet laten zich een beetje gelukkig te voelen onder dit onweer …

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Binnen komen in een ruimte die werd beschermd door iets hoog technologisch was de eerste keer voor Faye. Ze was gewoon om haar mutatie altijd op een gigantische schaal te gebruiken, op een groot oppervlak. Het voelde niet beklemmend om het hier te gebruiken maar het was zeker wel iets helemaal anders. Buiten had ze alles tot haar beschikking, ze had het weer dat ze kon manipuleren, ze had de vogels die ze kon manipuleren en ze had het onweer. Hier had ze enkel haar onweer, de bliksem die ze kon creëren uit de elektrische ladingen van de ruimte. En die waren fel aanwezig toen ze binnen kwam omdat haar docent ze net had “opgewarmd”. Als ze hier binnen haar mutatie gebruikte, zou het weer dan buiten totaal niet veranderen? Hield het dan echt zoveel tegen? Ze was het geen honderd procent zeker maar het was Clyde zijn schuld als het echt zou mislopen. Al zag hij er behoorlijk zelfzeker uit dus ze was ergens wel gerust. Maar haar limiet kon ze hier nooit voluit gebruiken en misschien was dat maar goed ook, ze had van zichzelf geen idee of ze het wel zover wilde drijven, de laatste vier keren waren ook niet goed afgelopen voor de omstaanders.

Het waren niet alleen haar acties die de bliksem naar een hoger niveau brachten, het waren ook zijn acties. Jupiter hoefde er zich na al die tijd niet meer op te concentreren, het ging gewoon haast vanzelf en het voelde vedomd goed aan om het om zich heen te voelen. Ze keek naar de bliksem die langs hen heen in sloeg in de grond, er kwam een enorme grijns op haar lippen. Ze strekte haar hand, trok de elektrische lading naar haar hand. De bliksem sloeg in op haar hand, wat een normaal persoon zou moeten doden, voor Faye waren het hoogstens wat tintelingen. Maar de bliksem verleit haar lichaam niet meteen, het kreeg een vaste, speerachtige vorm de prikkelde van het gevaar dat het met zich mee droeg. Ze klemde haar hand errond en keek op naar haar docent. Dit was haar wapen, met dit had ze gevechten gewonnen, met dit werd ze gesymboliseerd als een god terug in de romeinse tijd. Bij Clyde’s woorden keek ze hem aan, ze draaide haar pols tot de bliksem horizontaal in haar hand kwam te liggen en ze bracht al het mogelijk voltage in de bliksem alvorens ze het naar de muur gooide. Het ging er als een pijl van een boog naar toe, het kwam ertegen en verdween, in het niets. Faye keek van de muur naar Clyde en diep van binnen was ze wel een beetje euforisch. Niet dat ze zich meer zou gaan gedragen hier op school maar ze zou haar mutatie misschien wel een klein beetje minder snel gebruiken als je er de ruimtes voor had om het te trainen. ‘Hoe bundel je dan krachten?’ Vroeg ze uiteindelijk spontaan nieuwsgierig. Oh ja, hij had toch wel wat van haar aandacht nu …

I'm not listening to you, I am wandering right through existance. With no purpose and no drive, 'Cause in the end we're all alive, Two thousand years I've been awake waiting for the day to shake. Blow the smoke right off the tube, Kiss my gentle burning bruise. I'm lost in time. And to all the people left behind you are walking dumb and blind …

Het was niet gemakkelijk om ergens enthousiast te worden over wat deze ruimte kon doen … of liever, kon tegenhouden. Het maakte het idee wel niet minder aantrekkelijker om haar mutaties buiten deze ruimte achterwege te laten maar ze zou in ieder geval al niet meer de hele school zonder stroom zetten. Toch niet opzettelijk zoals ze met Dante had gedaan, al was dat wel echt cool geweest. Dat soort cool had haar hier nu gebracht, wat ze eerste dacht straf zou worden maar wat bleek uit te draaien tot een trainingssessie met iemand die dezelfde soort mutaties deelde als haar. Het kon geen toeval zijn maar ze geloofde ook niet in voorbestemd. Hij had waarschijnlijk door haar dossier zitten neuzen, gezien dat ze bliksem en weer kon beïnvloeden en het op zich genomen te hebben om met haar te praten. Wat eigenlijk meer trainen werd, maar goed, je hoorde Faye niet klagen over de wending van dit “gesprek”. Ze zou later waarschijnlijk hier wel nog eens terug komen, toch was het idee van haar limiet bereiken nog steeds niet redelijk, ze kon het niet, niet hier in ieder geval. Ze had meer nodig dan wat bliksem om volledig los te gaan, waar denk je dat de wereldrampen vandaan komen? Niet van moeder natuur, toch niet allemaal.

Haar ademhaling ging net dat tikkeltje sneller, de glimlach op haar lippen was breder toen de bliksem op haar hand neer kwam en zich vormde naar de normen van een lange soort van speer. Het was altijd haar voorkeurswapen geweest, ook zonder bliksem en dat verraadde eigenlijk hoe oud ze was. Want wie gebruikt nu nog speren tegenwoordig? Al had ze zich wel wat gemoderniseerd met tijd, speren bleven haar favoriete wapen. Ze had afwachtend naar de muur gekeken toen de bliksem ernaartoe vlamde maar er gebeurde niets. Wauw, niet gedacht zoiets nog mee te maken en ergens stelde haar dat wel tevreden. Ze had ondanks alle jaren nog steeds niet alles gezien en dat was iets positiefs. Onsterfelijken hadden altijd iets nodig om naartoe te leven, anders zouden ze zich gaan vervelen en met alle gevolgen van dien, Faye kende dat gevoel.

Haar vraag werd gelijk beantwoord door haar “leermeester” naast zich. De bliksem kwam neer op zijn hand, kronkelde zich eromheen terwijl het bij Jupiter altijd meteen de directe vorm die ze wilde aan nam. Ze stak haar handen een beetje uit, twee bliksemschichten kwamen neer op elke een hand, vormde twee verkorte speren. Ze draaide ze soepel om haar pols heen en keek grijnzend opzij naar Clyde voor ze beide schichten naar de muur af liet varen en daar voegde zich ook meteen de bliksem van Clyde bij. Het kwam exact op het juiste moment samen, vormde een soort van fel lichtgevende bol alvorens het met een dreun tegen de muur kwam. Dat was heftig, zowel in geluid en in kracht maar het veranderde helemaal niets aan de muren, geen schade, zelf geen streepje. ‘Is het waar wat ze zeggen? Over de oorlog?’ Ze haalde haar vingers in aanhalingstekens op bij het woord “oorlog” niet omdat ze het niet geloofde maar omdat ze weinig belang hechtte aan geruchten …