Feeling frightened up with things that I don't know [&Emma]

Is het niet duidelijk? Dit is een andere tijd, niet langer meer de middeleeuwen, waar je vandaan komt. Dit is ook niet waar je vandaan komt en dat zal je ook nooit zijn. Alles wat je kende is weg, je land is al jaren geleden verkocht, je koninkrijk is met een sloopkogel neergehaald en je ouders hun botten zijn allang vergaan onder de grond. Welkom in 2035, waar niemand voor je zal buigen, schat.

Het was stil. Haast doodstil. Het geluid van voetstappen was te horen. Haar eigen blote voeten die een weg probeerden te vinden door het donker. Duisternis had haar ingesloten, maar ze wist door de eerste paar stappen die ze had gezet en de manier waarop ze naar beneden leek te gaan dat ze op steen liep. De wind die voorbij kwam liet haar merken dat ze zich vlak bij water bevond, ze hoorde het water ruizen onder haar voeten. Ze stond op een brug, waardoor ze langzaam tot haar bewustzijn kwam en door had dat ze voor een kort moment een gebrek aan adem beleefde. Ze merkte dat haar kleding zwaar was, haar jurk, en ze bij iedere stap een steentje in haar blote voeten voelde prikken. Ze voelde de korset die ze droeg op haar borst drukken, alsof ze echt geen adem mocht krijgen. Het was onmogelijk om die uit te krijgen, daar had ze hulp bij nodig. Maar om een bepaalde reden, een gevoel dat ze had, was dat wel het laatste waar ze zich zorgen om moest maken.

Het volgende moment bevond ze zich niet langer meer op de brug maar herkende ze het gebied om haar heen als de tuin waar ze vaak genoeg met Alice had gelopen. Hun eigen terrein, vlak bij de poorten van het kasteel. Het was nog altijd duister. Stemmen waren hoorbaar in de tuin zelf en ze draaide zich er naar toe. Er kwam licht vandaan. Of sterker nog, de twee vlammen kwamen op haar af. De knechten die het vuur droegen. Achter hen liepen nog meer gestaltes, die ze niet goed genoeg kon zien. Uit paniek voor het donker kwam ze naar hen toe gehaast. Zelfs gerend met haar blote voeten op het gras met in haar ene hand de onderkant van haar jurk gekneld, waardoor ze nog sneller haar adem verloor. Ze wou duidelijk maken dat ze er liep, dat ze hulp nodig had, maar de woorden kwamen niet uit haar mond vandaan. In plaats daarvan rende ze enkel op hen af totdat ze dicht genoeg was en ze met een glimlach maar lichtelijk buiten adem tot stilstand kwam. Ze legde een hand op haar borst en nam even diep adem met haar ogen gesloten om tot rust te komen, wetende dat ze door de knechten opgevangen zou worden. Wat meer gerust opende ze dan ook haar ogen wanneer ze een windvlaag voelde. Maar wanneer ze haar ogen opende was er niets meer dan duisternis en de stemmen die haar voorbij waren gegaan in het vernauwde pad. Onmiddellijk draaide ze zich geschokt om. Hoe kon di- hoe hadden ze haar niet gezien..? Haar ogen verwijdden en plotseling had ze de kracht om iets te zeggen. ''Wachters? Wachters!'' Ze kon nu pas zien dat de gestaltes die ze eerder gezien had echter nog twee wachters waren, maar met twee geblinddoekte burgers voor hun lopende. Verward haastte ze zich achter hen aan totdat ze haar echt niet leken op te merken en ze naar één van de wachters zijn schouder greep. Haar hand ging dwars door hem heen, als hetzelfde koude gevoel dat ze net had gedacht dat het een windvlaag was geweest. Het liet haar meteen stilstaan. Dit was niet waar. Dit kon niet waar zijn, dit was absurd. Ze konden niet zomaar door haar heen zijn gegaan.

Ze was terug op de brug, het verknelde gevoel bij haar van binnen werd erger en ze drukte zich met haar rug tegen de leuning van de brug aan om niet neer te vallen van de druk die ze voelde. Ze wou er iets aan doen. Ze kon er niets aan doen behalve pijnlijk naar lucht proberen te happen.
De stemmen kwamen weer. Dezelfde wachters, die haar opnieuw niet op leken te merken. Ze kwamen tot stilstand op de brug en namen de touwgevlochten zakken van de burgers hun hoofden af, waarna ze erachter kwam dat dat geen burgers waren. De Koning Leonard Lovell en Koningin Mary-Elizabeth Lovell Corbon van Edinburgh. Haar ouders. Ze slaakte een gil waarna ze in shock raakte. Ze keek toe hoe haar ouders beiden elkaar aankeken en woorden fluisterden die ze niet kon verstaan. De shock zorgde daarvoor. Vanuit haar ooghoeken had ze door dat één van de wachters een scherp materiaal tevoorschijn haalde terwijl haar ouders op de grond op hun knieën gedrukt werden, hun handen achter hun rug gebonden met strak touw. Dit was niet waar, dit was.. ze kon het niet geloven.. ook al gebeurde het recht voor haar ogen. Ze voelde zich misselijk. Haar ouders konden haar niet zien en ze stonden op het punt afgemaakte te worden vlak voor haar ogen. Ze hyperventileerde. En op dat moment draaiden zowel haar vader als haar moeder hun aandacht naar haar toe, vlak voordat ze hun hoofd zouden verliezen.
'Lucy..'

Ze schoot overeind en gilde haar longen uit. Het zweet stond op haar voorhoofd en ze rukte de naalden uit haar arm. Ze moest hier weg zien te komen, deze plek waar ze geen adem kon krijgen en ze steeds opnieuw dingen met haar lichaam deden dat ze niet snapte en haar pijn deed en haar in paniek bracht. Ze had in de ruimte geslapen en dat had haar alleen maar slecht afgebracht. Ze moest naar buiten.
'Lucy, wacht, je kan niet zomaar-' ze zocht te hard naar adem en de paniek in haar hoofd sloeg zwaarder toe om ook maar één seconde de tijd te nemen om naar degene te luisteren die haar naam had gezegd. Een 'zuster'.
Bloed stroomde uit haar armen en ze drupte het op de grond terwijl ze zich tegen de muur probeerde te houden om niet om te vallen van het feit dat ze zich ontzettend licht in haar hoofd voelde. Bijna was ze buiten, ze moest enkel door.. door de poorten zien te komen van het gebouw.
Een hand sloot om haar bovenarm heen waardoor ze niet verder kon terwijl ze met haar andere hand naar de buitenlucht reikte. Ze moest het halen.. waarom mocht ze niet..
'Lucy, je moet terug naar bed, de medicijnen die je toegediend zijn daar moet je nog langer voor in de ziekenzaal blijven.' Ze negeerde de vrouw en rukte in verdediging haar arm los, iets wat de vrouw nooit verwacht had. Ze liet de vingers van haar hand waarmee ze eerst naar buiten had gewezen nu langs de muur gaan en vormde een gouden portaal die naar de plek leidde waar ze nog maar één keer was geweest. Het bos.

Voordat ze het wist was ze op de plek waar ze aan gedacht had, vlak bij een meer, dat wist ze. Meteen overvielen de geluiden van de natuur haar een beetje en ze liet een snik wanneer ze naar haar arm keek en ze haar ademhaling onder controle probeerde te krijgen. Door zich alleen maar op de natuur te focussen, wat ze van Alice geleerd had in haar eigen tuin wanneer dingen haar teveel waren geworden en daar was Richard vaak een oorzaak van geweest.
Ze sloot haar ogen en liet zich tegen de grote boom aan naar beneden zakken waar ze zojuist uit gekomen was. Ze bevrijdde haar keel van het lintje dat ze droeg en kon het niet langer aan om zich in te houden. Alles van wat ze tot nu toe had meegemaakt op het eiland werd haar teveel. Ze had nooit de kans gehad om te verwerken van wat er in haar leven was gebeurd. Het feit dat ze zich zo naar Alice had kunnen brengen zonder er twee keer over na te denken op de avond dat Richard haar had willen omleggen.. Geoffrey gedood door Alice.. haar ogen.. haar verdrinkingsdood voor vijfhonderd jaar en vervolgens Alice terug te komen op dit.. deze vreemde plek. Het werd haar teveel. Ze schudde haar hoofd waarbij de emoties bij haar omhoog kwamen. ''Nee.. dit is niet waar..'' liet ze uit in een huiverige adem voordat ze in huilen uitbarstte.