[AC] Enjoy the silence.

Al een heel de tijd was zijn maag aan het klagen om eten, maar de jongen had gewoon geen zin gehad om naar beneden te gaan naar de cafetaria om daar iets te nemen. Het liefst bleef hij gewoon boven op zijn bed liggen met zijn koptelefoon op zijn hoofd om vervolgens rustig mee te zingen met het liedje. Zo lag hij al een hele tijd op het bed, met zijn gordijn open zodat de zon op zijn gezicht scheen. De warme was echt geweldig, maar het zorgde er alleen maar voor dat hij loom werd. Daardoor kon de jongen zich nu ook niet dwingen om recht te staan en zijn buik te geven wat dat hij wou. Uiteindelijk zou hij natuurlijk wel eens naar beneden moeten gaan, hij kon niet voor eeuwig hierboven blijven. Pas toen de zon voor even verdween opende de jongen één van zijn ogen. Vervolgens zorgde hij ervoor dat zijn muziek stopte en deed hij zijn oortjes uit om die naast hem op zijn bed weg te leggen, samen met zijn gsm. Zijn armen hield hij boven zijn hoofd om zich vervolgens uit te rekken. Hij hoorde hoe dat zijn rug kraakte en hij moest toegeven dat het goed deed. Vervolgens stond hij maar eens recht van zijn bed en liep hij naar de dichtstbijzijnde spiegel toe. Met zijn handen legde hij zijn haar weer wat beter zodat het niet al de kanten op zou staan. Het was niet dat hij echt ergens heen ging, dus nam hij niets mee. Als hij achteraf besloot om ergens heen te gaan en hij had iets nodig dan kwam hij het wel halen. Het was niet dat het zo ver was. Hij begon maar aan zijn weg naar beneden en ging regelrecht naar de kantine. Doordat het middag was zaten er best veel andere mensen. Stuk voor stuk waren het mutanten, dat was zeker. Mensen kwamen hier haast nooit, dat was hem ondertussen al lang opgevallen. Even gleed zijn blik over al de mensen die er zaten. Sommige keken terug en dat was het moment dat hij besloot om iedere keer ergens anders naar te kijken. Het was niet zo dat Dominik niet hield van andere mensen. Integendeel hij was juist iemand die dat echt gezelschap nodig had. Zonder vrienden zou hij gewoon in een depressie komen. Het probleem was alleen dat hij verlegen was, dat hij vaak niet op mensen durfde af te stappen omdat hij schrik had dat ze hem alleen maar vreemd gingen aankijken en hem vervolgens zouden negeren. Daarom dat de jongen altijd zeer gehecht werd aan één persoon, en had hij schrik dat hij uiteindelijk toch in de steek zou worden gelaten.
Dominik haalde diep adem voordat hij de kantine binnen ging om meteen naar het eten te wandelen. Er was veel keuzen, zoals altijd maar hij hield het toch op een simpele spaghetti en een cola. Bijna was hij vergeten om bestek mee te nemen maar optijd had hij het gemerkt waardoor hij het nog op tijd mee kon nemen. Aan één van de lege tafels zette Dominik zich neer. Natuurlijk kon hij bij een ander groepje aansluiten, maar hij durfde niet. Soms haten hij het, dat hij niet genoeg zelfvertrouwen had, toch kon hij er niets aan doen. Hij had al enkele keren geprobeerd om zich erover heen te zetten maar het hielp niet. Iedere keer opnieuw sloeg hij dicht en wist hij geen woord meer uit te brengen. Terwijl dat hij zijn eerste hap nam van de spaghetti zag hij hoe dat er iemand bij hem aan de tafel kwam zitten. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij de jongen aankeek.



Gemaakt voor;&Zayn

Ergens was Dominik echt blij geweest toen er iemand bij hem aan de tafel kwam zitten. Zo zat hij niet meer alleen en zag hij er niet meer uit als diegene zonder vrienden. Hij glimlachte dan ook naar de jongen en die glimlachte ook terug. Onbewust geelt zijn blik naar het eten, omdat hij gewoon nieuwsgierig was wat de jongen genomen had. In ieder geval net al hem pasta maar dan wel lasagne en geen spaghetti. Terwijl dat hij keek naar wat de jongen allemaal deed nam hij een hap van zijn eigen eten en vervolgens van zijn drinken. De jongen die erbij was komen zitten was zijn bestek vergeten, maar na enkele seconden had hij het, gewoon door een ander voorwerp te veranderen. Zijn ogen werden even groter toen hij dat de twee staafjes veranderd waren naar bestek. Het was geweldig om te zien en het zag er zo handig uit. Als je gewoon iets kon veranderen naar iets anders. Op veel momenten kon het echt geweldig zijn. ‘Dat-dat zag er echt geweldig uit. Hoe deed je dat?’ Hij keek van het bestek op naar het gezicht van de jongen. Hij was zo onder de indruk dat hij zelfs vergat om zichzelf voor te stellen. Wel had hij gehoord dat de jongen kennelijk Zayn noemde. ‘Ik ben trouwens Dominik. Umh LaCroix.’ Hij was niet gewend om zijn achternaam erbij te zetten, meestal stelde hij zich altijd voor met enkel maar zijn voornaam omdat het niet nodig leek om elkaar’s achternaam te weten. Er waren vast momenten dat het wel handig zou kunnen zijn, toch was het nooit een gewoonten geweest van hem. Zijn aandacht was echter al snel weer bij het bestek dat zo net niets meer was dan enkele staafjes. ‘Kan je alles veranderen naar iets anders?’ Misschien was het niet zo spectaculair en hij was er vast zeker van dat er nog mensen waren met geweldige mutaties maar toch kon hij niet anders dan verbaast zijn iedere keer dat hij er één zag. Zelf vond hij die van hem niet altijd even geweldig, alles behalve zelfs. Hij vertrouwde zichzelf er niet mee en dat was iets waar hij zeker aan moest werken. Hoe kon je ook iets leven beheersen als je er schrik van had? Dat was gewoon onmogelijk. ‘Maar ja…nee, ja, wel ik zit hier al een tijdje maar nog niet zo lang. Dat is het.’ Hij was nooit zo goed geweest in het praten met vreemden. Hij had het wel vaker dat hij over zijn woorden struikelde of gewoon niet wist wat hij moest zeggen. Dat hij dan één of ander domme grap maakte die helemaal niet grappig was en dat hij uiteindelijk de enige was die dat lachte. Het kon soms zo schamend overkomen als jij lachte en de rest niet. Nee hij schaamde zich dan ook gewoon. Dominik was gewoon dat type dat eerst zeer verlegen was maar als die je eenmaal leerde kennen dat hij bijna een open boek was. Dat hij alles vertelde en bijna niets geheim hield. Het irriteerde soms omdat de jongen alleen maar bleef praten en praten en hij je gewoon weg niet met rust laten. Zelf zag hij er echter het probleem niet van in, hij had niet eens door dat hij vervelend was. Of dat hij teveel zei. Toch wist hij dat hij erop moest letten maar hij deed het gewoon niet.