Doordat ze nog altijd geen kamergenoot had en een lege kamer nu behoorlijk eenzaam was, bracht ze vaak haar avonden door in de cafetaria met een kop thee en enkele koekjes en natuurlijk een of ander goed boek. Vaak las ze young adults, maar haar favoriet bleef Harry Potter. Daarom zat ze dit keer ook met Harry Potter and the prisoner of azkaban, enkele chocolate chip cookies en een kop camille thee in het bijna totaal verlaten cafetaria. De meeste mutanten verkozen hun kamer als hangplek, aangezien ze deze avond niet echt naar buiten konden door de regen, die zachtjes tegen het raam aantikte. Juliette had nooit gesnapt wat men vervelend vond aan de regen, oké je kleren en spullen werden nat, maar wat dan nog? Zelf had ze nog nooit de sensatie van regen op haar huid kunnen voelen, doordat haar mutatie dit vermeide en zolang ze die nog niet helemaal perfect onder de knie had, zou ze de regen ook niet gaan voelen. Haar ogen dwaalde kort af naar het raam en naar het grasveld dat er leeg en verlaten bij lag. Geen voetballers op het terrein, geen giechelende tienermeisjes langs het veld en ook geen enkel stuudje bij de vijver. Het had iets troosteloos, al kon de brunette haar vinger er niet precies op leggen. Misschien kwam het door de lampen die een zacht licht op het pad wierpen, of door de familie eend die onder een struik beschutting zocht. Terwijl ze naar buiten bleef staren, wou ze met haar ene vrije hand haar kopje thee pakken. Helaas voor haar greep ze er net langs, maar duwde ze hem wel om. Hierdoor lande het kopje met een kletterend geluid op de grond. "Merde!" Schold ze fel, toen ze de stukjes porselein op de grond zag liggen. Dadelijk zochten haar bruine ogen de ruimte af opzoek naar doekjes, alleen zag ze die niet echt direct. Dus begon ze de kleine stukjes porselein maar in een groter geheel te stoppen.
Veel meer pech zou hij vandaag waarschijnlijk niet hebben. Het was wel een risico geweest, naar buiten gaan terwijl er wat regenwolken waren samen gepakt boven het eiland, maar hij had niet gedacht dat er ook echt regen uit zou gaan vallen. Sowieso was het weer zo’n grapje van een mutant, want er waren er wel een paar die het weer konden manipuleren hier. Die hadden waarschijnlijk de kans gegrepen om hun krachten een beetje te oefenen, iets wat hij ergens wel begreep. Hij liet ook geen kansen voorbij gaan om zijn mutaties onder controle te krijgen. Daarvoor was hij ook hier natuurlijk, daarom waren ze allemaal hier. Maar moest dat dan ook echt terwijl hij buiten zat? En net toen hij eigenlijk best ver van het schoolgebouw was? Momenteel hield hij zich schuil onder een boom, maar die was natuurlijk ook niet echt waterdicht..
Toen het eindelijk een beetje minder hard werd, besloot hij de gok maar te wagen om naar het schoolgebouw te gaan. In de lichte regen werd hij tenminste niet helemaal doorweekt, al scheelde het niet veel. Als een verzopen kat duwde hij de deur naar de schoolhal open. Eerst maar even zien of hij iets warms kon krijgen om te drinken in de cafetaria.. Warme chocomelk of thee of zoiets. De cafetaria was leeg, dus hij liep naar een van de automaten waar warme chocomelk uit kwam. Hij wou net een bekertje nemen, tot hij werd gestopt door een hard geluid van een vallend kopje. "Merde!" Schold iemand luid, waardoor hij onwillekeurig toch in elkaar dook en achter de automaat sprong, bang dat er misschien een uitbarsting van een mutatie zou komen, zoals wel vaker gebeurde.
Maar die bleef uit, gelukkig. Voorzichtig piepte Roméo van achter de automaat, keek toe hoe een meisje op haar knieën zat en scherven bij elkaar aan het rapen was. Die had hij dus eerder niet gezien.. En zoals hij daarnet gehoord had, sprak ze Frans, anders zou ze er niet in schelden, right? ”Attend, je vais vous aider”, Zei hij met een behulpzame glimlach, waarna hij zich bukte en de scherfjes bij elkaar begon te rapen, samen met haar.
Onderwerp: Re: Dirty paws di jul 07, 2015 12:24 pm
Juliette Valios
18
Clothes
▸ which I never knew ◂
Haar humeur werd niet echt beter door het feit dat een scherp randje in haar vinger had gesneden, al zou dat dadelijk al niet meer te zien zijn door haar mutatie. De plotselinge franse stem liet haar even schrikken, maar toch bedankte ze de jongen, die er uitzag alsof hij net de zee in was gesprongen en voor de lol een rondje rond het eiland had gedaan. "Merci." Glimlachte ze, wat al heel wat was voor de afstandelijke Juliette. Toen alles eenmaal op geruimd was, liep ze naar de dichtstbij zijnde vuilbak en kieperde ze alles erin, waarna ze terug liep naar de franse jongen. Er waren precies dan toch niet zo'n erge mutanten, want ja een landgenoot genoot nu eenmaal van een paar privéleges bij haar. "Je suis Juliette. Juliettie Valios. Et vous êtes?" Vroeg ze met een lichte vragende toon en haar wenkbrauwen wat omhoog. Even had ze de tijd om haar donkere ogen kort over de jongen te laten gaan, maar al snel richtte ze haar blik terug omhoog, want het was nu eenmaal niet echt beleefd om een behulpzaam persoon zo te bekijken. Het Frans was ze nog niet verleerd, want ze sprak het ook al meer dan 500 jaar, maar toch was het raar om op dit eiland Frans te praten, aangezien de meeste mutanten dat toch niet konden. Niet dat ze dat er vond, want de Franse taal was de meeste mooie taal op de wereld, vond Juliette. Net zoals dat Frankrijk het chicste land was, maar waarschijnlijk dacht iedereen dat wel over zijn land of taal.
Het duurde niet zo lang voor alle scherfjes opgeruimd waren. Hij had het eigenlijk niet zo met keramiek, nee, hij was meer van het metaal. Maar ja, dat was dan ook geen verrassing. Metaal kon al niet eens breken, en als dat wel het geval zou zijn, zou hij alles gewoon terug aan elkaar kunnen smelten en bam dan kon hij het weer oprapen. Misschien moest hij gewoon iemand gaan zoeken die keramiek kon manipuleren, want eerlijk gezegd zou het hem niet verbazen dat er hier wel iemand rond liep met die mutatie. Dat even terzijde, hij zette zijn aandacht terug op het meisje, die zichzelf voorstelde als Juliette, waarna ze zijn naam vroeg. "Roméo Delvaux, de Nice. Mais, dites-moi pourquoi vous êtes toute seule dans la cantine ce soir?" Vroeg hij nieuwsgierig. Misschien waren het niet zijn zaken, maar het zat gewoon in zijn bloed. En wat was er mis met het gewoon vragen eigenlijk? Ze kon nog altijd zeggen dat het hem niks aan ging, zo simpel als wat. Hij was wel van de small talk, vond het oprecht interessant om te weten hoe iemand’s dag was enzovoorts.
Gelukkig verdween alles snel in de vuilnisbak en klopte ze haar handen kort af aan haar kleren. Zoals ze voorspeld had was er van het sneetje niets meer te zien, gelukkig. Al had ze in de eeuwigheid dat ze leefde al vaak genoeg gevloekt op dat deel van haar mutatie, niemand vond het leuk om zijn geliefde te zien sterven. Gelukkig had ze wel de perfecte wraak genomen, het warme gevoel van tevredenheid nestelde zich telkens in haar borst als ze eraan terug dacht. Nu werden er nog horrorverhalen over The Heir vertelt in de streken waar ze onrust had gezaaid en dat vond ze helemaal geweldig. Hoe meer drama, hoe beter. Eigenlijk had ze beter de bijnaam dramaqueen moeten krijgen, maar dat klonk natuurlijk lang niet zo koninklijk en gevaarlijk als The Heir, want wie kreeg er nu geen koude rillingen als ze dat hoorde. De jongen had duidelijk manieren, wat natuurlijk was voor een Franse. Al trok ze deze gedachten in twijfel door zijn nieuwsgierig toon, want dat waren zijn zaken niet echt. Toch besloot ze antwoord te geven aangezien Roméo er vrijwillig voor had gekozen om haar te helpen. "Niet iedereen houd ervan om mensen om zich heen te hebben." Waren haar wijze woorden, die meer pijn bevatte dan de jongen ooit zou begrijpen. Als ze mensen dichtbij zou laten komen, zouden ze in verloop van tijd toch sterven en Juliette zou nog geen dag ouder zijn dan het moment waarop ze elkaar ontmoette. "Je ziet er nogal verzopen uit, moet ik even helpen?" Veranderde ze van onderwerp en zonder op zijn antwoord te wachten, maakte de brunette van haar hand een vuist en maakte ze een draaiende beweging ondertussen met dezelfde hand. Het water dat van zijn kleren naar beneden droop veranderde in minder dan in seconde in damp en steek op, waarna het zijn kleren droog en proper achter liet. Dat was wel het minste wat ze kon doen voor hem. Al was ze niet voor iedereen zou vriendelijk, absoluut niet.
››Denk maar dat ze het nog in het Frans zegt, ik heb geen zin meer om zo na te denken :'D
