The daily diet & Kyrylo

Ze liep door de gangen van de school, naar het cafetaria. Sinds Lissa hier aan was gekomen had ze niet meer gegeten of gedronken. Ze was hier gistermiddag aangekomen, en het was nu het eind van de middag. Ze wist dat ze moest drinken, anders zou ze er last van krijgen. Lissa kon niet lang zonder bloed, na twee dagen begon ze er last van te krijgen. Ze kreeg ingevallen ogen, en haar huid werd nog witter. Als je haar zag zou je niet zeggen dat ze een wezen was dat van bloed leefde. Ze werd vaak 'engel' genoemd, iets wat Lissa ergens best stoorde. Ze was alles behalve een engel, maar haar uiterlijk gaf dat niet aan. Haar engelachtige gezicht, blonde haren en bleke huid koppelden mensen al vaak aan een engel. Ze moesten eens weten. Als ze haar hoektanden zouden zin groeien.. Ze zouden waarschijnlijk omvallen of zo. Lissa had het niet zo op mensen. Maar ze wist niet wat ze erger vond, mensen of mutanten. Deze school was nog erg nieuw voor haar. Ze wist niet eens dat mutanten bestonden. Ze was een vampier, en ze had altijd bij vampiers geleefd. De enige andere soort die ze kende waren Strigois.. De bloeddorstige monsters die ze waren. Ze had ze meegemaakt, ze had ze gezien. Ze waren verschrikkelijk, dodelijk. Alleen dodelijk was zij ook, kon zij ook zijn. Maar zíj doodde geen mensen bij het drinken. Zíj was geen monster. Ze wist wel dat er misschien, heel misschien ook Strigois waren die niet doodden, maar ze wou het niet geloven. Na wat ze had gezien.. Wat ze haar aangedaan. Het was voor haar nog steeds niet te bevatten, maar ze wist dat ze er niet aan moest denken. Niet nu.
Ze kwam bij het cafetaria aan en bleef in de deuropening staan. Ze zag iets meer dan een handvol mutanten. Een stuk of twintig of zo. Ze zagen er niet eens zo abnormaal uit. Maar er drongen wel allemaal nieuwe geuren tot haar door. Geuren die ze niet kende. Ze kende de geur van mensen, Morois en ook Strigois. Maar dit was allemaal nieuw voor haar. Ze was nog wat overwelmd tot er één bepaalde geur tot haar door drong. Een geur die ze niet wou ruiken. Haar blik schoot meteen naar een hoek van het cafetaria waar ze hem zag zitten. Het was een hem. Een gevoel van haat, afgunst en angst bekroop haar. Ze bleef nog even staan, tot ze richting de keuken begon te lopen. Ze liep recht naar de deuren van de keuken, zonder nog om te kijken naar de 'jongen' die daar zat. Jongen kon je het niet noemen. Het was een monster. Net zoals de rest van zijn soort. Waarom was hij hier? Had hij haar gevonden? Zat hij wel achter haar aan? Ze had nu geen bescherming. Ze zou zichzelf moeten redden. Ze had met haar eigen ogen gezien wat zijn soort deed bij vampiers zoals haar. Er was haar al vroeg geleerd dat Strigois uitwaren op bloed. En dan niet zomaar bloed, Moroi bloed. Dat was schijnbaar het lekkerste. Het smakelijkste. En daarom moordden ze haar soort uit. Ooit waren ze met veel, lang geleden. Nu was er nog maar een handjevol over. Ze waren uitgemoord. Wat ooit een trots ras was, was nu beina niks meer. Ze liep de keuken binnen, en maakte een vrouw aan het schrikken. Lissa keek nog even door het raampje maar de jongen was niet in beweging gekomen. Ze draaide zich weer om naar de vrouw. Die Céline heette als ze het goed had? Dat had Jamie verteld. Céline zou voor haar eten zorgen. Niet letterlijk. Lissa kon de vrouw moeilijk gaan bijten. Dan zou ze onder een soort narcose raken en dat was niet de bedoeling. Lissa kon ook geen andere studenten bijten, dat mocht niet. Dus ze zou het met niet vers bloed moeten doen. Het was vast zo vers mogelijk, maar op den duur zou ze toch gaan verlangen naar vers bloed. Lissa deed haar zonnebril af, en zei tegen de vrouw: "Sorry dat ik u liet schrikken, ik ben," Ze werd onderbroken door Céline. "Vasilisa, ja. Het bloed, ik heb het hier." Lissa zag een soort vertrekking van het gezicht van de vrouw toen ze het bloed tevoorschijn haalde. Het zat in een zak, en Lissa kreeg ook een glas. Céline verliet al snel de keuken, omdat ze nog iets moest 'doen'. Lissa wist niet of ze serieus iets moest doen of dat ze Lissa gewoon niet wou zien drinken. Het maakte haar nu niet veel uit.
Lissa ging op de kruk zitten die bij de tafel stond en keek naar het bloed. Haar gedachten waren nog steeds bij de Strigoi. Wat moest ze doen? Ze kon niet van het eiland af, en ze was er zeker van dat hij haar had geroken of dat hij haar uiteindelijk toch zou ruiken. Haar uiterlijk zou voor hem nog meer opvallen dan voor anderen, omdat hij wist wat ze was. Ze schonk het bloed in de beker, en zuchtte. Haar zonnebril, Pradazonnebril, hield ze op. Die had ze op om de beginnende wallen onder haar ogen te verbergen. Gelukkig was het zomer. Lissa moest ook erg wennen aan het dag en nachtritme hier, dus dat hielp ook niet. Ook al was hier niemand, ze hield hem op. Peinzend nam ze een slok. Het bloed deed haar goed, het voelde alsof ze langzaam weer helder kon denken. Als je wist van de koninklijke families kon je meteen zien dat ze een Dragomir was. Niet alleen haar platinablonde haren en groene ogen, ook de zegelring die ze deoeg. En de drakenring, met een smaragd erin, en de ketting met een smaragd eraan. De kleur van haar familie. Een echte smaragd natuurlijk. Plots ging de deur open. De geur, zijn geur, drong al meteen door bij haar. Ze keek op, en zette langzaam de beker neer. Ze veegde haar mond even af aan een servet wat op de tafel lag. Ze keek de Strigoi aan, maar ze vermoedde dat hij haar ogen niet kon zien. Ze wist dat ze een gevecht niet zou winnen. Ze was bij alles in het nadeel bij hem. Behalve misschien dat ze de elementen een beetje beheerste. Een beetje. Zij had het element Spiritus, dat zou bij hem vrijwel geen effect hebben. Dus wachtte ze af, en hoopte dat hij weg zou gaan.

Clothes X Necklace X Ring X Sunglasses

Vanaf het moment dat ze hem had gezien in het cafetaria wist ze dat hij haar zou vinden. Als het niet zo meteen al was. Ze wist dat ze niet meer veilig zou zijn hier. Ze was nergens veilig. Heel haar leven had ze al in onzekerheid geleefd. De onzekerheid dat ze altijd ieder moment kon worden aangevallen. Als het niet een groep Morois was die werd aangevallen. Ze had het meegemaakt. Het was niet meer van haar netvlies te verwijderen, het stond er voor altijd opgebrand. Ze had gezien wat ze had gezien, en haar mening over Strigois zou niet snel meer veranderen. Het stomme was ook nog dat ze machteloos was. Een Strigoi had in alle opzichte een voordeel had vergeleken met haar. Ze waren sterker, sneller, ze hadden betere zintuigen, sterkere hypnose. Alhoewel die van Vasilisa zeker in de buurt kwamen, als ze niet even sterk waren. Lissa had nou eenmaal Spiritus als element. Ze was een van de weinige Morois die dat had. In heel haar leven had ze er maar ééntje ontmoet, en die was overleden vlak daarna. Dat ze Spiritus had betekende dat ze zich niet kon verdedigen met een element. Vuur, Aarde, Water, Lucht, dat waren de elementen waar je je fysiek mee kon verdedigen. Spiritus niet.
Ze zat peinzend aan de tafel. Ze wist niet wat ze moest doen. Ze kon niet weg, maar ze kon ook niet constant het gevaar blijven lopen dat die jongen haar zou doodden. Ook Lissa moest slapen, en misschien zou hij haar aanvallen in haar slaap. Hij was ten slotte een Strigoi en die waren uit op Moroi bloed. Mensenbloed was goed, maar Moroibloed was het beste voor een Strigoi. Ze wist niet waar mutantenbloed stond in het rijtje, maar sowieso niet bovenaan. Ze gokte boven mensenbloed, maar daar zou ze snel genoeg achter komen. Ook zij verlangde naar vers bloed. Alleen doodde ze haar voeders niet. Lissa was een vredelievend wezen, voor zover dat kon als je vampier was. Maar zo bloeddorstig als een Strigoi zou ze nooit zijn. Nooit. Dat kon ook niet. Het waren monsters, monsters.
Het bloed deed haar goed, het hielp haar helder denken. Dat was niet zo makkelijk als je keek naar de situatie waar ze zich in bevond. Ze kon hier niet weg, maar wat moest ze dan doen? Ze had ook op een gegeven moment een voeder of voedster nodig, ze kon niet eeuwig bloed uit een zak blijven drinken. Als je zoals Lissa altijd vers bloed gewend was, moest was dit een hele grote stap terug. Ze vond het niet bepaald lekker, maar het kon er mee door. Anders had ze helemaal niets te eten, en dan zou ze sterven. Ze kon wel normaal mensen en mutantenvoedsel eten, maar het was niet echt goed voor haar.
Plots ging de deur open. De geur, zijn geur, drong al meteen door bij haar. Ze keek op, en zette langzaam de beker neer. Ze veegde haar mond af aan een servet, maar haar hoektanden waren niet te zien. Ze had ze niet 'laten groeien' zoals mensen het altijd beschreven. Aangezien ze niemand had gebeten was dat niet nodig. Ze deed het ook niet graag. Ze keek de Strigoi aan, al vermoedde ze dat hij haar ogen niet kon zien door de bril. Alles sloeg erop dat ze een Moroi was, en als hij goed keek en een beetje kennis had van de koninklijke families zou hij kunnen weten dat ze koninklijk was. Misschien wist hij zelfs uit welke familie ze kwam. Ze kon niet geloven dat de jongen, die net in het cafetaria vrolijk met een of andere gast had zitten praten zo bloeddorstig was. Eigenlijk kon ze het maar al te goed geloven, maar daar ging het niet om. "Nooit gedacht hier iemand van jouw soort te zien" Zei hij een beetje neerbuigend waarmee hij duidelijk maakte dat hij wist wát ze was. Lissa keek hem alleen maar aan, en durfde niet te bewegen. Ze verwachtte dat hij haar ieder moment kon aanvallen. Als hij dat deed, was ze er geweest. Ze had niemand om haar te beschermen, en een gevecht zou ze nooit winnen. Gedachtes aan de Strigois die ze had gezien kwamen weer naar boven bij haar, en ze wou eigenlijk gewoon weg. Haar blik gleed naar de deur, en ze bleef er naar kijken. Ze voelde zich ver van op haar gemak. "Ik had eigenlijk gewoon aangenomen dat jullie nu wel al uitgestorven zouden zijn, sinds er in heel Oost-Europa geen spoor meer was van welke familie dan ook", volgde hij er licht spottend aan toe. De woorden drongen tot haar door, en de beelden verschenen weer voor haar ogen. Hoe ze Rose hadden vermoord, en ook de manier waarop. Hoe ze de rest van haar voorouders hadden uitgemoord. Ze hadden Rose neergeschoten, néérgeschoten. Ze moest enkel uit de weg worden geruimd zodat ze Lissa konden buiten. De beelden zouden haar nooit meer verlaten, nooit meer. Er laaide woede in haar op. Woede en afgunst. Ze bewoog haar hoofd naar hem toe, en keek hem aan door haar bril. Langzaam deed ze de bril af, en vond zijn ogen. Haar jadegroene ogen boorden door de zijne heen, en je kon het vuur praktisch zien in haar ogen. "Praat me niet over wat jóuw soort míj heeft aangedaan, mijn familie heeft aangedaan." Zei ze zacht. De woede was in haar stem te horen, en 'jouw soort' had ze vol afgunst gezegd. "Door jou en je voorouders is mijn familie uitgemoord, vermoord. Tot er nog maar een paar over waren, tot er nog maar één over was." Vervolgde ze. Het maakte haar ook niet meer uit dat hij wist wie ze was. Hij behoorde het te weten. Als hij haar ging vermoorden, laat het wezen als hij tenminste wist wíe ze was. Wie haar familie was. Dat zij de laatste Dragomir was. "Als je een stap dichterbij zet, als je me iets flikt, ik zweer, mijn gezicht is het laatste wat je ziet voor ik jóu vermoord." Zei ze nu dreigend. Haar stem klonk wat harder nu, op normale hoogte. "Net zoals jóuw soort mijn familie heeft vermoord." Eindigde ze. Ze had hem al die tijd vol haat en afgunst aangekeken. Maar ergens was er ook angst te zien. Ze was alleen niet van plan te sterven zoals haar familie en haar voorouders. Hij moest haar niets flikken, zeker niet nu.

Clothes X Necklace X Ring X Sunglasses

Zoals alle Morois kon Lissa Strigois niet uit staan. Niet alleen door de geschiedenis van de twee soorten, maar ook door de manier waarop ze iemand vermoorden. Hoe ze de Morois vermoorden. Mensen hielden ze soms nog in leven, maar Morois werden eigenlijk standaard gedood. Vanaf het moment dat ze de Strigoi had gezien in het cafetaria was ze al op haar hoede geweest. Ze kon nu niet weg, ze had eerst bloed nodig. Het bloed deed haar goed, zoals altijd. Ze vond het absoluut niet lekker, en ze vond het verschrikkelijk om zo aan bloed te moeten komen, maar ze kon niet zomaar iemand bijten. Ze moest eigenlijk wel een voeder vinden, ze kon niet lang zo door gaan. In tegenstelling tot een Strigoi waren Moroi vredelievende wezens, ook al waren ze vampieren. En ze zou nooit iemand doden als ze aan het drinken was. Ze kon het wel, iedere Moroi kon het, maar ze deden het niet. Omdat ze simpelweg niet van doden hielden. De rillingen liepen al over haar rug als ze dacht aan het doden van mensen.. of dieren. Dieren was net zo erg. Lissa kon het gewoon niet, ze kon geen dier doden. Als ze een dier zag sterven deed Lissa er meestal alles aan om het nog in leven te houden. Ook al kostte dat haar kracht en bewustzijn. Ze kon het gewoon niet, ze kon geen dier laten sterven als zij er iets aan kon doen.

Toen de deur open ging drong de geur al meteen bij haar door. Ze wist dat háár geur onweerstaanbaar was voor de Strigois, maar zij vond de geur van Strigois niet erg appealing. Eerder iets waardoor ze weg zou gaan. Dat zou ze doen, maar ze durfde niet op te staan. Ze was wel degelijk bang voor deze Strigoi, ook al was ze best dapper. Ze durfde niet weg te gaan hier, omdat ze bang was dat hij haar van achter zou aanvallen. Het verbaasde haar nog dat hij niet meteen op haar af stormde, maar ze had nog steeds niet veel hoop om dit hier te overleven. "Nooit gedacht hier iemand van jouw soort te zien," zei hij een beetje neerbuigend waarmee hij duidelijk maakte dat hij wist wát ze was. Haar blik was gefixeerd op de deur. Ze wou hier gewoon weg. Ze wou weg van het eiland omdat ze zich hier nu niet meer veilig voelde. Ze had het kunnen weten, ze hd kunnen weten dat er hier een Strigoi zat. Misschien zat hij hier al langer, misschien had hij haar weten te vinden. Ze wist het niet, ze wou gewoon weg. "Ik had eigenlijk gewoon aangenomen dat jullie nu wel al uitgestorven zouden zijn, sinds er in heel Oost-Europa geen spoor meer was van welke familie dan ook", volgde hij er licht spottend aan toe.
Nu kreeg ze de beelden van Rose' dood weer te zien. Hoe ze haar hadden neergeschoten. Néérgeschoten. Ze wist dat Rose wou sterven terwijl ze Lissa verdedigde, ook al gruwelde Lissa daarvan. Ze wist dat Rose niet neergeschoten had willen zijn, eigenlijk alles behalve. Gewoon de manier waarop, alsof Rose het niet waard was om tijd aan te besteden. Dat was het waarschijnlijk ook niet voor ze. Ook moest ze nadenken aan de manier waarop de rest van haar voorouders waren vermoord. Aan stukken waren gescheurd om preciezer te zijn. De woede laaide in haar op. Ze bewoog haar hoofd langzaam naar hem toe, en bekeek hem nog even snel voor ze haar bril afdeed. Haar blik stopte bij zijn zegelring. Er was haar veel over Strigois geleerd. Ook welke families er waren. Ze herkende het wapen van de familie. Wasylyk als ze het goed had. Wasylyk. Ze wist niet meer of zijn familie iets te maken had met het vermoorden van haar familie. Het maakte haar niet uit. Hij was een Strigoi, hij had gedood. Hij was verantwoordelijk voor de moorden op haar ras. Ze deed haar bril langzaam af, en vond zijn ogen. Haar jadegroene ogen boorden als het ware door zijn ogen heen, en je zag het vuur erin.
"Praat me niet over wat jóuw soort míj heeft aangedaan, mijn familie heeft aangedaan." Zei ze zacht. De woede was in haar stem te horen, en 'jouw soort' had ze vol afgunst gezegd. "Door jou en je voorouders is mijn familie uitgemoord, vermoord. Tot er nog maar een paar over waren, tot er nog maar één over was." Vervolgde ze. Het maakte haar niet uit dat hij wist dat ze de laatste Dragomir was. Hij zou haar ongetwijfeld vermoorden, als het niet vandaag was, misschien morgen. Ze wist het niet, maar het maakte haar ook niet meer uit. De Dragomirs waren praktisch uitgestorven, en ze zou hoe dan ook sterven. Het maakte niet uit, alles had ze al verloren. "Als je een stap dichterbij zet, als je me iets flikt, ik zweer, mijn gezicht is het laatste wat je ziet voor ik jóu vermoord." Zei ze nu dreigend. Haar stem klonk wat harder nu, op normale hoogte. "Net zoals jóuw soort mijn familie heeft vermoord." Eindigde ze. Ze wist dat het niet verstandig was om hem te bedreigen, en dat het eigenlijk onnodig was, want ze zou het nooit winnen van hem. Zelfs niet als hij op zijn zwakst was, en zij op haar sterkst. Hij begon te lachen. Zachtjes te lachen. Dit maakte haar nog bozer. Ze zou opstaan en hem neerslaan als ze het kon. Maar ze was niet sterk genoeg. "Wat heb je toch een lage dunk over ons, Ledi Dragomir", Zei hij nadat hij uitgelachen was. Hij zette een stap naar haar toe, en even was de angst af te lezen op haar gezicht. Maar hij deed verder niks, hij zette gewoon een stap. Meer niet. Toch voelde ze zich hierdoor niet veiliger. "Ik ga jou niet vermoorden, ik zou wel heel dom zijn als ik dat zou doen, niet? Want als ik je laat leven.. Dan wordt mijn dieet van mutantenbloed af en toe aangevuld met iets.. Beters", Ze zag hem slikken. Zelf slikte ze ook, maar dat was uit angst. Ze wou helemaal niet dat hij bij haar zou drinken en haar vervolgens levend te laten. Dan zou ze als een soort gevangene hier zitten, het zou een marteling zijn voor haar. Dan zou ze liever dood gaan.
Ze was nog steeds woedend op hem, en ze walgde van zijn geur. Het was alles behalve smakelijk. Ze stond op, en zette een stap naar hem toe. Ze zou blijven vechten, zelfs als hij haar zou bijten, ze zou elke dag blijven vechten. Elke dag, ze zou hem op zo veel mogelijk manieren pijn doen. Ze zou een uitzondering maken bij hem. Als hij haar dit zou aan doen zou ze hem vermoorden als ze het mentaal kon, en als ze sterk genoeg was. Ze stond niet ver van hem af nu, en ze wist dat dit moeilijk voor hem zou zijn, maar ze keek wel uit. Ze deed nog een stap, ook al gierde de angst door haar lijf heen. "Waarom doe je dat dan niet? Wasylyk." Ze pakte de beker en gooide het bloed over hem heen. "Hier, heb je genoeg voor het komende uur." De woede laaide meer en meer in haar op. Zonder dat ze het wist gebruikte ze nu Spiritus op hem. Het zou hem opvallen dat ze sterke dwanggedachten had, maar hij zou de link aan Spiritus niet meteen kunnen leggen. Als hij uberhaupt wist dat het bestond. Ze keek hem aan, en zei: "Verdwijn, verdwijn uit mijn ogen. Als je van plan bent meerdere keren te drinken bij me weet dan dat dat niet zal gebeuren." De dwanggedachten die ze nu gebruikte waren wel heel sterk, een van de sterkste die ze kon gebruiken. Ze had het niet eens door zo boos was ze. Nog niet volle kracht, maar het zou ook niet zo herkenbaar zijn dat het opviel. Hij dacht waarschijnlijk dat ze gewoon sterke dwanggedachten had. "Verdwijn." Zei ze nu heel zacht tegen hem. Ze merkte dat ze trilde, en ze keek hem vol woede aan.

Clothes X Necklace X Ring X Sunglasses

"Ik ga jou niet vermoorden, ik zou wel heel dom zijn als ik dat zou doen, niet? Want als ik je laat leven.. Dan wordt mijn dieet van mutantenbloed af en toe aangevuld met iets.. Beters", Ze zag hem slikken. Zelf slikte ze ook, maar dat was uit angst. Ze wou helemaal niet dat er bij haar werd gedronken. Het betekende dat ze in leven zou blijven, maar dat ze zijn voedster zou worden, en daar had ze niet zoveel zin in. Lissa was opgegroeid met voeders die háár van bloed voorzagen, en ze was niet van plan zelf een voedster te worden. Daar was ze toch te hooggeboren. Ze wist dat geen enkele Moroi een voeder wou zijn van een Strigoi, dan gingen ze liever dood. En dus ook Lissa. Anders zou ze een soort persoonlijk slaafje worden, en dat vertikte ze. Dan moest hij haar maar vermoorden hier. Het was net zoiets als Moroi die bij Moroi dronken, het was gewoon goor. Zijn geur was ook niet echt aansporend, hij stonk niet, het was gewoon geen fijne geur. Ze walgde ervan.
Ze stond op, en voelde de woede door haar heen razen. Als hij van plan was elke dag bij haar te drinken had hij het mooi mis, dat zou ze niet toelaten. Zelfs al kon ze er niets aan doen, ze zou blijven vechten. Ze wist dat hij het zou winnen fysiek, maar misschien niet mentaal. Lissa was een sterke Spiritusgebruikster, een van de sterksten. En aangezien er geen andere vampieren waren die ze kende die het beheersten betwijfelde of hij wist wat het was. Daar zou ze een voordeel bij hebben. Maar dat zou haar niet redden, ze zou het alsnog verliezen. Ze had niemand meer om haar te beschermen, zelfs niet nu Robb weg was. Een steek van verdriet ging door haar heen. Was hij er maar, was hij er maar om haar te beschermen. Ze miste hem zo erg. Ze had geen enkele familie meer, en hij was de enige die in de buurt kwam van familie. Maar Robb was weg, waar hij was, wist ze niet. Ze keek de Strigoi aan en zei: "Waarom doe je dat dan niet? Wasylyk." Ze pakte de beker voordat hij iets kon doen en gooide het bloed over hem heen. "Hier, heb je genoeg voor het komende uur." De woede laaide steeds meer in haar op. En ze gebruikte nu Spirit op hem zonder het door te hebben, zo woedend was ze. "Rude" siste hij woedend terug, waarna hij het bloed uit zijn oog veegde. "Verdwijn, verdwijn uit mijn ogen. Als je van plan bent meerdere keren te drinken bij me weet dan dat dat niet zal gebeuren." De dwanggedachten die ze nu gebruikte waren wel heel sterk, een van de sterkste die ze kon gebruiken. Ze zag iets van verwarring op zijn gezicht, maar ze lette er niet echt op. Dit gaf wel aan dat hij waarschijnlijk dus niet af wist van het bestaan van Spirit. "Verdwijn." Zei ze nu heel zacht tegen hem. Ze trilde, en ze kneep haar handen tot vuisten. "Uw wens is mijn bevel, Ledi Dragomir", zei hij, wat haar verwarde. Hij maakte een overdreven buiging, en daarna, was hij opeens verdwenen. Ze deinsde achteruit. Wat was dit? Iets in haar zei dat ze wist dat Strigois onzichtbaar konden worden, maar nu had ze echt een probleem. Ze luisterde, maar ze hoorde niks. Verwarrend keek ze om zich heen en draaide een rondje. Ze zag hem nergens. Waar was hij? Paniek sloeg toe bij haar. Als ze hem niet kon zien kon hij haar..
Ze kon de gedachte niet eens afmaken, twee armen omsloten haar opeens. Ze slaakte een kreet, en stond even stokstijf stil. Ze sloot haar ogen toen ze merkte dat ze zijn adem kon voelen. Ze wist dat hij haar zou bijten, en dat ze er niets meer aan kon doen. Toch begon ze te worstelen, en begon ze zich in alle kanten te bewegen. Zonder veel succes, maar zo kon hij niet gericht bijten. Toen hij haar steviger vastpakte deed het haar zelfs een beetje pijn. Er liep een traan over haar wang toen ze in een laatste poging haar hand opende, en die steeds heter werd. Ze concentreerde zich zo veel mogelijk en er verscheen een kleine vlam. Zonder aarzeling legde ze haar hand toen op zijn arm, om hem een brandwond te bezorgen. Ze klemde haar hand om zijn arm, en deed daarna hetzelfde met haar andere hand. Het was het enige wat ze kon doen nu, aangezien ze wist dat Strigois niet goed tegen vuur konden. Ze probeerde voor diepe brandwonden te zorgen, en toen zijn grip verslapte, trok ze zich met alle kracht die ze had los. Ze deinsde achteruit, probeerde afstand tussen hen te creëren. Misschien dacht hij nu dat ze een vuurgebruiker was. Dat was ze niet, maar ze kon alle vier de basiselementen wel een klein beetje gebruiken. Veel meer dan net werd het niet. Ze liep nog steeds bang achteruit, richting de deur naar het cafetaria, terwijl er nog een traan over haar wang gleed. Ze was heel bang, en ze vreesde voor haar leven. Wat haar niet zou afgenomen, waarschijnlijk, maar dat had hij gezegd. Toch vertrouwde ze het niet helemaal. Ze wou gewoon weg.

Clothes X Necklace X Ring X Sunglasses