New girl on the island {open}

Onzeker keek ze om zich heen naar al dat zich hier bevond. Allemaal gebouwen, allemaal mensen, en niets dat haar bekend voorkwam. Wat ze hier deed wist ze niet, echt veel uitleg had ze dan ook niet gekregen. Nee, ze hadden haar gewoon van straat geplukt toen ze voor de zoveelste keer was weggelopen. Ze hadden geweten over haar probleem, en niet het persoonlijk probleem maar het ander. Het probleem dat haar een nog grotere freak maakte. Ze was niet de enige zeiden ze, en dat wist ze ook. Maar een plek zoals dit, met allemaal andere freaks, mutanten. Dat was zeker onverwacht. Bijna net zo onverwacht als het feit dat ze zonder veel moeite mee was gegaan. Het enige ding was, ze hadden haar zodra ze hier waren gewoon alleen gelaten. Daarom stond ze hier nu, in haar kapotte shorts samen met een oud t-shirt, een overhemd vast gebonden rond haar middel en kap op haar hoofd dat haar gezicht voor een deel afschermde van iedereen. Ze voelde zich hier niet thuis, er ver van af. Iedereen was hier gewassen en gezellig met elkaar, terwijl zijzelf alleen stond met een kleine tas over haar schouders gezwaaid en veen van vuil op haar gezicht. Maar toch stond ze hier en zou dit blijkbaar haar nieuw huis zijn, voorlopig ten minste. Maar eerst moest ze de weg vinden, om er dan maar aan te beginnen. Ze had hier echt geen zin in, maar wat kon ze nou doen? Hoe kon je nou weglopen van een eiland als je geen transport hebt?

&open

Ze wist echt niet wat te doen. Natuurlijk kon ze hier niet voor altijd blijven staan, maar zodra ze haar weg vond en eigenlijk tegen iemand hier begon te praten zou ze moeten blijven. Zou ze deel moeten nemen aan wat dit ook is. Toch wou ze die stap niet nemen want hoe idioot het ook klonk, ze was bang. Tonde ze het? Nee. Maar de angst was er. Alexx kon zich geen tijd bedenken waarbij ze een vaste plek had om te blijven. En al wist ze niet of ze hier wel een vaste plek zou krijgen of niet, het was eng. Ze was bang om het hier gewend te worden en op haar gemak te gaan voelen, bang dat dit allemaal te perfect was. En ze wist dat het zo was, alles was te perfect en zo een dingen gebeurde niet, tweede kansen gebeurden niet. Ten minste niet bij haar, hoe hard ze ook probeerde. Dus ze mocht dit niet gewend raken. Dus misschien moest ze maar gaan voordat iemand teen haar sprak. Misschien kon ze ergens wel iets vinden om weg te gaan, een boot ofzo. Maar voordat ze nog een beslissing kon maken, maakte iemand of iets het al voor haar. Ze was niet van plan menselijk contact te leggen, en al zeker geen fysiek contact. Maar toch bevond ze zich nu op de grond nadat ze gevallen was met en kleine plof. Iemand was tegen haar aangelopen, dat wist ze. Maar daarnaast was haar hoofd leeg, nog iets te veel in shock van de gebeurtenis die uit het niets was komen opdagen. Pas toen een verontschuldiging haat oren bereikte werd ze weer zogezegd wakker om vervolgens op te kijken naar de persoon die aan het spreken was. Haar kap was afgevallen en had een lange losse staart tevoorschijn laten komen. Eentje dat zo los was dat een hele boel haren eruit waren gekomen, genoeg om haar gezicht voor een deel af te schermen terwijl haar hand naar de kap reikte die Alexx vanuit haar ooghoeken kon zien. Pas toen deze kap veilig op haar hoofd was en haar hierdoor een veiliger gevoel gaf omdat ze wat meer verscholen was, stond ze op. Haar oude tas lag nog steeds op de grond, vergeten door het donkerharig meisje. Verlegen keek ze neer, bang om hem in de ogen te kijken. Niet dat het moeilijk was sinds de jongen groter was. "Sorry...euhm....everything is fine..." Mompelde ze wat onzeker terwijl haar ogen op de grond bleven en zo haar gezicht nog meer verborgen werd door haar haren en kap.

Okay, zij was dus duidelijk niet de enige die hier onzeker was, of ten minste een beetje overwelmd door de onverwachte ontmoeting. Of dat dacht ze ten minste door zijn woorden sinds ze nog steeds niet opkeek. "Yeah...i'm fine" Alweer kwam het er mompelend uit, bijna een fluister. Na haar woorden nam ze voor het eerst echt een goede kijk naar de jongen. Maar ze hield haar bruine ogen verborgen terwijl haar blik even over de vreemde heen ging. In haar jaren van het ene gezin naar het andere te springen had ze geleerd mensen te kunnen lezen, zien wat hun bedoelingen waren. Maar deze jongen leek wel oké. "Ah am new...i think..." Ze wist nog steeds niet wat ze van deze plek moest denken. Zou ze hier wel blijven? Zou ze wel nieuw zijn als ze op het punt stond zich om te draaien en weg te sprinten? Direct kon ze de angst van daarnet weer omhoog voelen komen samen met haar zenuwen over al dat er gebeurt was de laatste paar dagen. Toch drukte ze deze gevoelens zo snel en goed mogelijk weg. Al bleef de nerveusheid en haar onzekerheid, en al zeker toen de jongen zich voorstelde en een hand uitstak. Met iets vernauwde ogen keek ze de hand aan. Het was niet alsof dit de eerste keer was dat ze een hand zag ofzo. Maar de gedachte van iemand aan te raken maakte haar altijd onzeker en nerveus. Het was niet alleen het feit dat ze dan iemand aan zou raken, maar soms dacht haar mutatie dat het leuk was om eens te gaan werken. Als het niet voor dat ene persoon was geweest een tijd geleden waarbij ze de mutatie om anderen hun mutaties en bedoelingen te voelen had gezien zou het geen probleem zijn. Maar natuurlijk had ze dat geluk niet en kon ze het nu zelf ook, al dan wel onverwacht sinds ze er geen controle over had. "Alexx...Alexandra" Zei ze dan toch nog na een lange stilte, al verbrak haar zachte stem en toon de stilte amper. Met zacht trillende hand nam ze de zijne aan, nerveus voor het fysiek contact, en bang voor wat er zou gebeuren. Eerst leek er niets te gebeuren, en ze was al bijna opgelucht. Maar daarna raakte het har alsof een trein volle vaart tegen haar aan was gereden. Maar bruine ogen werden groter en kregen een blauwe kleur terwijl ze verbaasd omhoog keek naar de jongen. Ze kon de punten van haar haren bijna blauw voelen kleuren, wetend dat dat aan het gebeuren was nu haar krachten werkten. Het was allemaal zo veel, al de gevoelens van al die mensen om hun heen, de gevoelens van de jongen voor zich. En de gevoeligheid voor het geluid. Het was allemaal zo veel, en zo verwarrend. Zachtjes happend naar lucht trok ze haar hand snel terug en zette ze een verbaasde, kleine stap naar achter. Ze had geen idee wat er net gebeurd was, maar ze kon voelen hoe haar krachten weg begonnen te sijpelen en haar weer in haar normaalheid achterlieten. Zodra dit gebeurde keek ze neer naar de grond, niet zeker wat te doen.

Met nog steeds grote ogen keek ze weer op naar de jongen, alleen waren ze nu weer terug gegaan naar een donker bruine kleur. Ze kon zien hoe de jongen geschrokken was over haar reactie. Maar om eerlijk te zijn was ze zelf aan het beven, letterlijk, ze kon haar lichaam voelen trillen. Even zochten haar ogen zijn gezicht af, op zoek naar een emotie die ook maar iets te maken had met walg. Ze was het zo gewend dat men haar zo aankeken dat het haar verbaasde toen ze geen emotie die er ook maar op leek bij de jongen zag. Dus keek ze maar snel neer op haar trillende handen die ze maar niet stil kreeg. Ze kon nog steeds niet geloven wat er was gebeurd. Bij anderen kon ze de mutaties zien, of werd haar hand super warm of super koud als het daar iets mee te maken had. Maar dit was anders, dit bracht haar helemaal in de war. Zachtjes schudde ze van nee bij zijn vraag. Nee hij had haar geen pijn gedaan, het was gewoon... "All those emotions...all those noises." Zei ze zachtjes, amper luider dan een fluister. Ze kon er gewoon niet bij. Was dit wat de jongen elke dag meemaakte? Alexx durfde niet op te kijken, de shock was nog te veel, net als de angst die zijn weg naar boven aan het vreten was bij haar onzekerheid.

Haar handen wouden nog steeds niet stoppen met trillen. Zelfs niet toen ze even diep ademhaalde om weer rustig te worden. Toch bleven ze trillen, dus stak ze ze maar in de zakken van haar shorts in de hoop ze zo stil te krijgen. En pas toen haar handen verstopt waren en dus niet meer in het zicht kreeg ze haar hartslag weer op een normaal tempo en begon de shock weg te gaan. Genoeg om op te kijken naar de jongen en te beseffen dat ze misschien iets fout had gedaan. Fout genoeg om de jongen misschien zelfs af te schrikken. Daarom schudde ze haar hoofd direct van nee toen hij vroeg of ze naar de dokter moest. “Do you feel all those emotions all the time?” Vroeg ze zachtjes terwijl haar ogen zijn gezicht aan het innemen waren, op zoek naar welke emotie of gedachte dan ook die ze zou kunnen aflezen. Pas nadat ze even stil was geweest besefte Alexx haar fout. Ze kon de verwarring duidelijk zien. Dus met nog een diepe ademhaling duwde ze haar handen wat dieper in haar zakken en keek ze weer neer naar de grond. “Sorry…i-its my mutation…or part of it…when i see someone use their power i take them, or at least remember them and can use them….and i once saw someone use their power to see others their mutation when she touched them…i saw it an c-can do it now…i have no control and i could suddenly feel al kinds of emotions from…everyone?” Bijtend op haar lip keek ze weer aarzelend omhoog, al hield ze haar ogen en gezicht weer verborgen achter haar losse haren en de kap die veilig op haar hoofd zat.

Ze hoopte dat haar uitleg een beetje oké was geweest, dat ze hem niet afgeschrikt had. Maar waarom moest het haar wat schelen als het zo was? Het is niet alsof ze van plan was hier te blijven. Toch was de gedachte van een slechte indruk maken iets dat haar de kriebels gaf. Maar haar uitleg bleek oké te zijn, voor nu dan, dus bleef ze maar stil terwijl de jongen zelf begon te spreken. Toch bleven haar ogen op hem gericht, kijkend naar zijn bewegingen en proberend hem te lezen. “Oh, euhm…that sounds, feels confusing..” Ze wist niet echt wat ze nu moest doen. Misschien was het best als ze gewoon weg ging? Alexx kon de onzekerheid die haar hele lichaam weer overnam moeilijk tegenhouden terwijl ze een beetje nerveus van haar ene voet naar haar andere wiebelde. “Sorry” Mompelde ze dan maar na even stil te zijn. Haar ogen gingen even naar haar omgeving. Ze voelde zich hier nog steeds niet thuis, ze voelde zich het zwarte schaap zeg maar. Haar plan was dan ook niet om te blijven, en om eerlijk te zijn begon dat idee steeds beter te klinken. Ze zou nu zelfs al kunnen vertrekken en zoals ze eerder al had bedacht, een boot ‘lenen’ voordat ze zichzelf nog meer voor schut zette. Toch deed ze dat niet, in de plaats bleef ze hier staan in de hoop dat ze niet alles verpest had en geen slechte indruk had gemaakt. Waarom wist ze niet, maar haar benen wouden niet meewerken, hoe onzeker ze ook was over deze situatie.

Wat onhandig haalde ze haar schouders op waarna haar blik naar haar tas vloog. Eigenlijk moest ze haar kamer wel gaan zoeken, nou ja nadat ze langs wie dan ook was gegaan om te weten welke kamer ze kreeg. En dat was zeker iets waar ze tegenop zag. Toch ging ze even door haar knieën om de oude tas op te pakken. Gelukkig waren er geen gaten in gekomen, iets dat haar snelle vertrek van later moeilijker zou maken sinds ze dan ene nieuwe tas zou moeten zoeken. Zodra Alexx weer recht stond gingen haar ogen weer naar de jongen. “I guess…” Ze wist niet waar het vandaan kwam, maar ineens kreeg ze wat meer zelfvertrouwen toen ze even wegkeek van de jongen. “Wanna meet up later at the beach? You know, you seem okay and if i’m gonna stick around it would be nice to at least know someone, maybe you could give me some info about this place and we could get to know eatch other…?” Maar de boost van zelfvertrouwen verdween al vrij snel toen haar ogen weer op de jongen vielen. “Euhm you know…maybe…yeah…” Alweer beet ze haar lip wanneer ze naar de grond keek. “Don’t have to if you dan’t wat to…i don’t know…”

Zodra de woorden uit haar mond waren gekomen begon ze weer te twijfelen. Zelfs toen Raphael ermee instemde kon ze haar onzekerheid niet weg krijgen. Wat als hij gewoon aardig was? Misschien wou hij gewoon weg lopen, net zo graag als een deel van haar wou. En misschien bleef hij gewoon omdat hij beleefd wou zijn? Alexx was zo onzeker dat ze de glimlach niet eens opmerkte, dat is tot hij haar geruststelde met zijn woorden. Want zodra er een beetje rust tot haar gekomen was keek ze op en kon ze de glimlach zien. Wat verlegen gaf ze zelf een kleine glimlach, eentje dat niet al e lang bleef maar wel echt was."I will try not to get lost." Even nam ze met handen die nu niet meer trilde haar mobiel in de hand om te kijken hoe laat het was. "So, euhm, i'll see you in about an hour or something like that?" Het kwam er nog steeds twijfelend uit en de zenuwen begonnen steeds erger te worden. Alleen wist ze niet of de zenuwen er waren omdat ze hem net had gevraagd later af te spreken of omdat ze zo meteen het gebouw in zou gaan en zo dus zou laten zien dat ze hier was en dus vast zou zitten voor een tijdje.