It's in our blood [& Dean]

De koffie deed haar goed. Het was niet zo dat ze zonder het donkere goedje niet goed kon werken, maar het zorgde er zeker voor dat ze alles net iets helderder zag. Lorenzo noemde het subtiel gif, koffie. Hoewel ze hem geen ongelijk kon geven schonk ze toch iedere dag een kop koffie voor zichzelf in. Ach, niemand was perfect. Ook haar door gezondheid geobsedeerde broer niet. Ergens was het wel ironisch dat iemand die dagelijks zijn leven in de waagschaal legde zo gefocust was op een gezonde levensstijl. Het geluid van de deur trok haar uit haar gedachten. Dean, de nieuwe geschiedenisleraar kwam binnen lopen. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht. “Ik stoor je toch niet miss?” vroeg hij, met het soort beleefdheid dat ze gewend was iemand die voor defensie werkte. “Nee, hoor.” Een vriendelijke glimlach sierde haar gezicht. Tot nu toe had ze nog geen kans gehad met Dean te praten, maar ze moest eerlijk toegeven dat ze uit had gekeken naar een ontmoeting met de man. Waarom? Omdat hij net als haar zijn land had gediend. Wat zijn precieze functie was geweest had niet in zijn dossier gestaan. Een dossier dat overigens erg dun was geweest. Norah kende dossiers als die van Dean als geen ander. Had zich vroeger wel eens behoorlijk geïrriteerd aan zulke dossiers, waarin bijna alles werd weggelaten. Eenmaal had ze boos de generaal van het leger gebeld, iets wat je eigenlijk niet hoorde te doen maar waar zij op dat moment schijt aan had gehad. Want hoe moest je een ernstig getraumatiseerd lid van de Delta Force behandelde als je daadwerkelijk helemaal niks wist van wat hij had mee gemaakt en hij zelf te verward was om dit te kunnen vertellen “Als ik te vrijpostig ben mag u het gerust zeggen, maar bent u toevallig familie van Lorenzo Morgan? De gelijkenis tussen jullie twee is namelijk best wel groot.”  Norah richtte haar licht bruine ogen op de man die naar de bank toe was komen lopen, maar nog geen aanstalten maakte om te gaan zitten. “Lorenzo is mijn broer. Ik neem aan dat jullie wel eens samen hebben gewerkt?” Het was niet echt een vraag, meer een conclusie. “Ga zitten trouwens en je mag gewoon je zeggen hoor.” zei ze. In het begin had ze zelf ook erg moeten wennen aan de informele sfeer die er op de school hing. Aan het aanspreken van mensen met hun voornaam in plaats van hun rang of achternaam. Het loslaten van de zekere autoriteit die ze tijdens haar vroegere werk altijd had uitgestraald. Ja, heel af en toe nam ze die houding nog wel aan wanneer ze lastige leerlingen behandelde. “Je went er wel aan, de informele sfeer hier.” Sprak ze haar gedachten uit waarna ze een slokje van haar koffie nam.

Er was een brede glimlach op het gezicht van de nieuwe geschiedenis docent verschenen. “Anders had u het maar moeten zeggen hoor.” zei hij. Kort knikte ze, al was ze niet van plan de man weg te sturen. Nee, ze was juist blij dat ze hem nu tegen kwam. Nu ze geen afspraken had en ze gewoon de tijd had even rustig met hem te praten. Al sinds het zien van zijn dossier was ze nieuwsgierig naar hem geweest. Gewoon, omdat hij één van de weinige was met een achtergrond die enigszins vergelijkbaar was met de hare. Al betwijfelde ze of hij hiervan op de hoogte was. Zij mocht dan wel weten wie hij was, dat betekende niet dat hij wist wie zij was. In tegenstelling tot haar had hij niet het privilege alle dossiers van de docenten en leerlingen in te mogen zien.
“Enkele keren ja. Je broer is een goed man.” zei Dean. Even werd zijn gezicht door een glimlach gesierd. Ook op Norah’s lippen speelde een glimlach. “Dat is hij zeker.” zei ze. Al van klein af aan had ze een goede band met haar broer gehad. Een band die enkel sterker was geworden na de dood van hun moeder. Beide hadden ze vanaf dat moment ook zeker geweten dat ze in dienst wouden. Al had dat voor Lorenzo eigenlijk al eerder vast gestaan. Een zoon van een militair werd meestal geacht zijn vaders voorbeeld te volgen. Voor een dochter was dit veel minder gebruikelijk.
Dean verontschuldigde met een vrolijke grijns voor zijn beleefde manier van doen. “Ik snap het.” zei ze, nog altijd met een glimlach op haar gezicht. “Daar zou ik nog niet zo zeker van zijn. Ik blijf waarschijnlijk heel men leven zo hoor.” De woorden gingen gepaard, met het kort ophalen van zijn schouders. “Ach, dat zou ook niet erg zijn.” Ergens zou ze het wel begrijpen als hij zijn formele houding niet zomaar zo laten varen. Bij sommige mensen zat de discipline er nu één maal meer in dan bij andere en zij had als psychiater natuurlijk een heel andere  positie gehad dan hij. Zijn mislukte poging haar met je aan te spreken deed ook haar even lachen. Alvorens ze antwoord gaf nam ze een slokje van haar koffie, dat gaf haar even de tijd om na te denken over wat ze hem zou vertellen. Niet dat ze van plan was hem voor te liegen of iets dergelijks, ze wist alleen niet of ze hem alles zou vertellen. De dag dat ze haar mutatie had gebruikt tegen de rebellen stond nog altijd helder in haar geheugen gegrift. Het was één van de weinige keren dat ze zelf zo dicht bij het oorlogsgeweld was geweest. Nadat ze haar kopje op de tafel had gezet, richtte ze haar blik weer op de man naast haar. “Ik was als militair psychiater gestationeerd in Irak. Op een gegeven moment was ik aan het werk in een vluchtelingenkamp dat niet heel ver van het basiskamp was. Er waren slechts tien militairen bij ons, dus toen we aangevallen werden door rebellen voelde ik me genoodzaakt om m’n mutatie te gebruiken. Dat was zo’n beetje het einde van mijn carrière en nu ben ik dus hier.” zei ze, waarna ze kort haar schouders op haalde. Nog altijd had ze conflicterende gevoelens over haar ontslag uit het leger. Al wist ze niet zeker of ze haar oude baan terug zou nemen, mocht die haar weer aangeboden worden. “En hoe ben jij hier terecht gekomen?” vroeg ze, terwijl ze Dean even nieuwsgierig aan keek.

Dat Dean wel eens samen met haar broer had gewerkt, verbaasde haar toch enigszins. Het was niet zo dat verschillende special forces teams nooit samen werkte, maar het was wel toevallig dat één van de mannen die met Lorenzo had samengewerkt op hetzelfde eiland als zij besloot les te geven. Puur statistisch gezien was die kans waarschijnlijk bijna gelijk aan nul. “Je mag wel trots zijn op hem. Ik denk dat ik niet veel andere ken die zich met zo’n focus op een missie storten.” zei Dean. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht, ze was zeker trots op zijn broer. Al zou ze soms willen dat hij veiliger werk deed. Al helemaal op dagen als vandaag, wanneer ze weer eens geconfronteerd werd met het gevaar dat hij liep. “Ik ben ook zeker trots op hem.” zei ze, voor ze al te ver weg kon zakken in haar zorgen.
“Misschien niet, maar langs de ene kant is het ergens nog best onhandig. Met het les geven en alles, ik heb genoeg jongens opgeleid die van de academie kwamen, maar dit is toch nog een tikje anders lijkt me.” zei Dean en Norah knikte kort. Ja, daar had hij waarschijnlijk wel gelijk in. De manier waarop mensen in het leger spraken en handelden was heel anders dan de manier waarop de leerlingen en leraren op deze school dat deden. In het begin had zij er ook zeker moeite mee gehad, iedereen op de ‘juiste’ informele manier aan te spreken. Nu had zij nog als voordeel dat ze bij haar eerdere werk ook wel eens op een meer informele manier had gesproken in speciale gevallen. Vooral wanneer ze met oorlogsslachtoffers had gesproken en niet met militairen. “Je vindt vanzelf wel een manier die voor jouw en de leerlingen werkt.” zei ze, met de zachte glimlach die haar eigen was. Toen hij wat stuntelige probeerde haar met ‘je’ aan te spreken, moest Norah onwillekeurig lachen. Kort kleurde de wangen van Dean rood, wat hem wat onschuldigs gaf. Al was onschuldig waarschijnlijk een erg ongeschikt woord om de man te omschrijven.
Even had ze nagedacht voor ze antwoord had gegeven op zijn vraag. Haar ontslag was niet iets waar ze trots op was, al was het wel een eervol ontslag geweest. Heel kort was er over gesproken haar een oneervol ontslag te geven. Echter had dat idee vanuit verschillende kanten veel protest gekregen en zou het, het voor Norah bijna onmogelijk maken ooit nog terug in dienst te gaan. Ja, op dit moment mocht het leger haar vanwege de ophef wel niet willen dat betekende niet dat ze haar nooit meer terug wouden.  Norah was goed in wat ze deed, ze was zelfs een van de beste al zou ze dat zelf nooit hardop zeggen.  ”Ik weet niet of het wat waard is. Maar in mijn ogen hebt u juist gehandeld, ik zou het waarschijnlijk niet anders hebben gedaan als ik in u schoenen had gestaan. Het is natuurlijk niet eerlijk dat je moest vertrekken, aangezien iedereen nog in leven was?” zei Dean kalm. Onwillekeurig wende Norah haar blik af. Niet iedereen was die dag levend weg gekomen uit het vluchtelingenkamp. Om eerlijk te zijn wist Norah niet eens meer of het kwam omdat ze te laat had besloten haar mutatie te gebruiken, of omdat zij midden in het kamp had gezeten toen de rebellen de militairen onder vuur hadden genomen. “Niet alle militairen die bij ons waren hebben het overleefd.” zei ze, waarna ze haar blik weer op Dean richtte. Ja, ze voelde zich schuldig over wat er die dag gebeurd was al wist ze dat ze er niet veel aan had kunnen veranderen. Survivers guild. Norah wist wat het was, ze had het vaak genoeg bij haar cliënten gezien om het bij zichzelf te kunnen herkennen.
Kort ging Dean met zijn hand door zijn haren en richtte hij zijn blik op de grond. Ook hij had er duidelijk niet volledig uit vrije wil voor gekozen naar het eiland te komen. Na zijn uitleg, knikte ze kort. Heel even dacht ze na over wat ze hem vragen zou, aangezien ze wist dat hij haar de meeste dingen niet vertellen kon. “Denk je dat ze er ooit achter zullen komen dat je de waarheid sprak?” vroeg ze. Ja, ze ging er vanuit dat hij zijn generaal daadwerkelijk op iets betrapt had dat tegen de regels in ging. Misschien was het intuïtie, misschien was het iets anders, maar iets in haar zei haar dat Dean te vertrouwen was.
“Als ik vragen mag, hoe ben je bij het idee gekomen om in dienst te treden?”  Hoewel de vraag niet volledig uit de lucht kwam vallen, overviel hij Norah toch. Eigenlijk waren er twee redenen waarom ze bij het leger was gegaan. De ene was echter makkelijker te vertellen van de ander. “Ik ben opgegroeid in een echt militair gezin, mijn vader was militair en wij verhuisde als hij verhuizen moest. Iedereen die ik kende was militair, of partner of kind van een militair. In zekere zin was ik altijd al wel geïnteresseerd in het leger.” Even viel ze stil en liet ze haar blik naar het raam dwalen. Buiten rende enkele jonge mutanten vrolijk lachend achter elkaar aan. “Maar ik heb pas echt besloten dat ik in dienst wou als psychiater toen mijn moeder door een militair die net terug was gekeerd uit Irak werd neergeschoten.” Vervolgde ze, nadat ze haar blik weer op Dean had gericht. Hoewel ze het niet meer zo moeilijk vond om over de dood van haar moeder te praten als ze het vroeger had gevonden, was het niet iets waar ze graag over sprak. Het leven van haar moeder was beëindigd door iemand die geen vat meer had op zijn leven. Door iemand die in alles een gevaar had gezien. Door iemand die erg leek op sommige mannen en vrouwen die zij behandeld had. “En jij? Hoezo heb jij er voor gekozen in dienst te gaan?” vroeg ze.