True Blood // Lydia

Het was weer eens een keer zo ver dat Lydia mee moest doen tijdens de gymles. Iedereen wist wel dat als zij zou verliezen ze niet echt een persoon was die daar mee kon dealen. Nou ja, het was niet bepaald het verliezen, maar ieder op de manier hoe ze verloor. Als ze verloor zonder haar mutatie te gebruiken dan is nog wel rustig en snap ze het wel dat ze heeft verloren. Maar als ze haar mutatie gebruikte en ze verloor dan. Nee, dan kon je beter weg wezen bij haar. Het enige wat zij nodig had bij dit ene potje trefbal was oogcontact met de persoon die de bal vast had. Alleen was dat een stuk moeilijker dan ze had verwacht aangezien de docent tegen haar had gezegd dat ze op moest houden met vals spelen. Iets waar Lydia op reageerde alsof hij gek was, want ze zaten immers op een mutanten school en daar moest je leren omgaan met je mutatie en de mutatie van een ander. Het enige wat zij deed was de regels volgen (af en toe dan).

Het spel was alleen niet waar zij haar aandacht bij hield. Het meisje dat afgezonderd zat was het geen wat haar aandacht trok. Het herinnerde haar dat zij ook zo was geweest. Afgezonderd van alles en iedereen, maar door de paar ballen die ze heeft laten groeien kon andere mensen echt even een eindje op rotten. Lydia vond dat het tijd was dat ze dat aan iemand ging leren.
Na enkele ogenblikken van spelen kreeg ze eindelijk zo om door het gebruik van haar mutatie de bal in handen te krijgen. Mensen van de tegenpartij stonden al klaar om de bal af te weren, maar zij had hele andere plannen. Hard gooide ze de bal op de meid af die al die tijd afgezonderd zat te lezen. Lydia had verwacht dat ze de meid wel zo raken, maar niet volop in het gezicht. Wat jammer nou dat het lot andere plannen had zodat de bal wel in het gezicht van de meid kwam. Mensen mochten zeggen wat ze wilde, maar iedereen lachte de meid keihard uit. Zelfs Lydia kreeg een grijns op haar gezicht. Haar grijns verscheen alleen wel weer, toen ze een hand op haar schouder voelde en de stem van de docent achter haar hoorde. “Ga jij maar aan de kant zitten,“ sprak de docent. Ze rolde een keer met haar ogen en liep het veld af.

Lydia liep alleen niet zo van het veld af dat ze vlakbij haar klasgenoten bleef. Nee, ze liep naar het meisje die ze had geraakt. Ondanks dat ze niet meer mee mocht doen met de les was er niet tegen haar gezegd dat ze iemand anders niks bij mocht leren. “Volgdende keer als er een bal op je af komt moet je niet op kijken, maar bukken,“ sprak ze, terwijl ze plaats nam naast het meisje. Lydia keek even naar het boek dat ze aan het lezen was en ze zuchtte. “Je moet je niet zo afzonderen van mensen, tenzij je een goed excuus hebt en mensen jou afzonderen,” zei ze vervolgens. Het was nieuw voor Lydia dat ze nog zo kalm was, maar als je iemand iets goed moest bij leren dan was kalmte haar eerste tactiek. Als ze dat niet zou accepteren dan werd het voor de meid de moeilijke manier gebruikt.

OUTFIT

Zou Lydia er later spijt van hebben dat ze goeie harde bal op het meisje had gevuurd? Nee, natuurlijk niet. Dat was precies de reden waarom ze haar excuses niet ging aanbieden. Het zorgde er nu alleen nog voor dat ze er nog een schepje boven op deed. Er was niks waar ze bang voor moest zijn. Als er iemand controle had over iemands lichaam dan was zij het wel. Tot nu toe was ze nog geen andere mensen tegen gekomen met dezelfde mutatie wat haar alleen maar zekerheid bood dat zij de sterkste was. Ze maakte zich dan totaal geen zorgen hoe boos het meisje zou worden op haar. Je kon beter mensen boos maken door gemeen te zijn met worden dat maar niet langer dan een dagje aan houd dan dat je iemands leven ruïneerd. Al stond laatste ook nog wel in aanmerking op haar lijstje, maar gelukkig niet bij dit meisje. Tenzij ze het daar zelf naar maakte.

“Bedankt voor de wijze les,” bedankte het meisje vol sarcasme. Dat sarcasme sloeg Lydia weg en keek het meisje met een glimlach aan. Had ze toch nog iets goeds gedaan. “Maar je had hem niet hoeven geven als je die bal gewoon in het spel had gehouden in plaats van naar mijn hoofd te slingeren. Dankjewel daarvoor trouwens.” vervolgde het meisje. Hoofdschuddend grinnikte en keek ze de meid aan, terwijl ze haar hand op haar hart legde. “Maar als ik dat niet had gedaan dan had je nu geen wijze les geleerd,” sprak ze zo vriendelijk als ze kon. Op haar gezicht mocht dan wel een glimlach staan, maar de haat stond in haar ogen. Nou ja, haat was het nou ook weer niet; het was gewoon haar standaard psycho look.

Een harde bal afgevuurd of niet, Lydia voelde wel dat haar karma was gestegen. Ze wilde iemand advies geven en nu had ze de aandacht van het meisje ook gelijk te pakken. Dat waren gewoon twee vliegen in een klap. Wat vond ze zichzelf toch slim worden. Toch was Lydia nog wel zo lief om de reden te vertellen waarom ze dat had gedaan. Er zat geen excuus aan vast, maar een reden mocht dan wel genoeg zijn. Ondanks dat de meid alleen haar schouders op haalde bleef Lydia nog steeds zitten waar ze zit. “Ik was gewoon een boek aan het lezen,” zei ze, terwijl de meid o wilde staan maar nog het laatste wilde zeggen. “En als je het niet erg vindt, ga ik daar graag mee verder buiten het bal-bereik van dit spelletje.” Lydia rolde met haar ogen en de vriendelijk fake glimlach verdween van haar gezicht, waarbij ze de pols van het meisje vast pakte en er voor zorgde dat het meisje bleef zitten waar zit. “Ten eerste dit is geen spelletje,” Ze legde voor al het middelste woord een nadruk op, waarna ze vervolgde:“Ten tweede wil ik wel eens weten waarom jij je afzonderd.” Ze trok een wenkbrauw op en keek het meisje achterdochtig aan. “Is het omdat er een volle maan komt?” sprak ze zo angstig mogelijk, waarna ze kort lachte. Ze had wel dingen gehoord dat er een groep mutanten was die iets met de volle maan hadden, maar ze vond het alleen maar onzin en geloofde er dan ook niet in. Ze vond dat mensen zich dan aanstelde en hoefde er dan ook vrij weinig over te weten. Het enige wat ze wilde weten was wat het slappe excuus van het meisje was.

OUTFIT

Waar Lydia het meeste hekel aan had was dat mensen nooit naar haar wilde luisteren en daarom altijd de uitweg kozen om weg te lopen van haar. Zij wilde iemand helpen niet af te zonderen van de mensheid. Dat zorgde alleen maar voor problemen. Niet alleen voor die persoon, maar ook voor de personen er om heen. Dat het meisje weg wilde lopen van haar was daarom ook iets wat ze absoluut niet liet gebeuren. Lydia kon ook zo een aantal excuses bedenken waarom ze het meisje nog meer niet liet gaan, maar ze kon ook een heleboel andere redenen bedenken waarom het meisje er voor koos om weg te lopen. Ten eerste was Lydia te gemeen? Oh wat was dat nou sad. Als dat iets was dat uit het meisje haar mond kwam rollen dan had de redhead echt wel gelachen. Het kon haar helemaal niet boeien dat ze gemeen was. Het zat in haar karakter dat ze wat gemener was dan andere mensen. Daar kon zij ook helemaal niks aan doen.
En ten tweede zou het meisje ook met zo’n lam excuus komen dat haar mutatie te gevaarlijk was. Tegenwoordig waren er immers veel meer mutanten die iets hadden met de volle maan. En dat was dan ook excuus 3. Volle maan mutatie’s waren voor Lydia echt de slapste excuses die ze ooit heeft gehoord. Ze vond dat het gewoon zo’n angst knop in iemands hoofd was die er in was gestampt door een psycholoog. Met andere woorden door personen die alleen maar angst zaaiden onder de mensen. En dan dachten ze dat terroristen en psychopaten erg waren?

“Ja,” verzuchtte het meisje uiteindelijk op haar vraag. Lydia keek haar serieus met open mond aan van verbazing. Dit kon toch niet? “Well done, Sherlock. Kun je me nu alsjeblieft loslaten?” ging de meid nog even verder. De redhead verrekte geen spier in haar gezicht en bleef haar alleen vol ongeloof aan kijken, waarna ze vervolgens helemaal stuk ging van het lachen. Angstig deed ze haar hand die ze nog vrij hand omhoog en zei:“Oh shit een weerwolfje, wat ben ik bang?” Haar stem zat vol met sarcasme en door haar lach er achteraan deed ze er nog een extra schepje boven op. Ze keek vervolgens de meid recht aan haar in ogen liet vervolgens haar hand los. Het zorgde er alleen niet voor dat de meid dan ook vrijheid had. Lydia had nu totale controle over het lichaam van het meisje en hield haar door het besturen van haar bloed vast aan het bankje waarop ze zaten. “Of ben je iets anders dan een weerwolfje?” vroeg Lydia kleineren en achterdochtig tegelijk. “Een weerkonijn of iets?” vroeg ze spottend. Ze was nog lang niet klaar met het pesten van dit meisje.

OUTFIT

Het zat niet in Lydia’s aard dat ze een gesprek op ging zoeken, maar er was iets aan dit meisje waar ze toch iets tegen moest zeggen. Hoe irritant ze het zelf ook vond. Het maakte niet echt een verschil. Het liefst wilde ze zelf al weg lopen en terug gaan naar het trefbal gedeelte, maar in haar ogen waren dat tekenen van zwakte. Ze mocht er dan amper tegen kunnen dat het meisje haar hulp niet aan nam, maar toch. Het meisje moest wel even luisteren naar wat zij te zeggen had. Ondanks de sarcastische opmerkingen die naar haar hoofd werden geslingerd moest ze toch wel lachen. Het o zo arme meisje had iets met de volle maan. Wauw, nu was de redhead echt heel erg bang. Nee, Lydia was voor niets of niemand bang en daar zou het meisje dus ook echt geen verschil in maken.

Lydia had controle genomen over het bloed van het meisje, terwijl zij even kon gaan lachen. Ze had nog niet haar volle kracht geven, maar het was genoeg om er voor te zorgen dat het meisje bleef zitten waar ze zat. Naast haar en nergens anders. In Lydia’s ogen was het meisje een weerwolf of een weerkonijn. Ze wist immers niets beters wat het anders kon zijn bij iemand die iets zou hebben met de volle maan. Het waren dan totaal niet haar zaken, maar ze vond het wel grappig dat ze een weerwolfje tegen het lijf was gelopen. Terwijl ze nog even bleef lachen had ze wel raar opgekeken, toen het meisje met moeite ging staan. Lydia had nog wel de controle over het bloed, maar ze liet los toen het meisje begon te spreken.

“Nog erger,” sprak ze. Ongeloofwaardig trok de redhead een wenkbrauw op. Ze kon namelijk niet echt zeggen dat ze een weerwolf erg zou vinden of zo. “Ik ben net zoals jij.” Je zou kunnen zeggen dat een normaal persoon super blij zou zijn met het feit dat hij/zij iemand tegen het lijf liep met dezelfde mutatie, maar Lydia niet. Haar gezicht stond emotieloos en ze bleef het meisje strak aan kijken. Ze stond op en bleef voor het meisje staan en legde een hand op haar schouder. “Gefeliciteerd, meid,” sprak ze haar stem zat vol sarcasme en haar ogen stonden vol haat. “We zitten op een eiland vol mutanten. Het werd wel eens een keer tijd dat ik iemand tegen het lijf liep die dezelfde mutatie had,” sprak ze. Een gemene psycho glimlach sierde haar lippen. Je kon er niet van op maken dat Lydia er blij mee was of niet. Er ging immers maar één ding door hoofd. Dit meisje kon haar nog wel van pas komen.

OUTFIT

“Wat wil je van me?” vroeg het meisje aan Lydia, toen ze haar net feliciteerde dat ze dezelfde mutatie hadden. Hoelang liep ze al over Genosha heen? En elke nieuweling had een andere mutatie en het kon haar echt vreselijk ergeren dat er niemand dezelfde mutatie als haar had. Tot nu. Niet dat het haar echt iets kon schelen, maar nu wist ze in ieder geval wel dat ze iemand een paar handige trucjes kon leren. Het was alleen jammer dat de redhead niet bepaald lief was of echt zin had om het meisje te helpen en dingen te leren. Dat was dan ook een reden waarom ze nog geen antwoord gaf op de vraag. Wat wilde ze precies van het meisje? Ze had er over na moeten denken, maar alles wat ze bedacht was juist dat ze van het meisje af wilde omdat ze gewoon in de weg liep. Toch was er wel weer iets dat het meisje haar van pas kon komen bij wraak actie’s of iets dergelijks.

Het was een twee strijd waar Lydia moeite voor moest doen om ergens geen spijt van te krijgen. Al had ze zo’n vermoede dat ze van allebei spijt zou krijgen, waardoor ze uiteindelijk gewoon haar schouders ophaalde. “Ik weet het nog niet precies wat ik met je wil,” gaf ze eerlijk toe. Nadenkend bleef ze haar nog even aankijken, waarna ze de stilte weer verbrak. “Je kan mij helpen met iets, maar ik kan jou ook helpen tijdens de volle maan als je daar moeite mee hebt?” Lydia klonk bijna vriendelijk, maar soms had ze van die momenten dat als ze ergens mee zat en niet echt wist wat ze moest zeggen dat ze vriendelijk klonk. “Ik heb mijn mutatie al sinds ik jong was en ben er goed in, dus als je hulp wil ben ik denk ik het beste wat je hier kunt krijgen,” legde ze zichzelf uit. Zelf zette Lydia ook vraagtekens bij haar eigen woorden die ze over haar lippen liet rollen. Altijd als ze ergens bij zou helpen kon er zomaar iets veranderen. Het was eigenlijk maar een kwestie van tijd. Toch had ze zichzelf ook wel eens mee gemaakt dat er helemaal niks gebeurde en dat ze het ook echt meende, maar dat lag nou juist net aan het humeur dat ze had en aan de keuze van het meisje.

OUTFIT

“Ik dacht dat je niet geloofde in volle manen,” reageerde ze sceptisch op Lydia. De redhead rolde geërgerd met haar ogen en schudde haar hoofd. Ze had duidelijk zoveel meer ervaring. “Geloof ik ook niet,” zei ze eerlijk. Ze ging even met een hand door haar haren om na te denken. “Want ik denk dat je even sterk bent zonder de volle maan dan met.” Het was iets vaags dat ze vertelde, maar het was in ieder geval iets. Ze wist ook niet zo goed hoe ze het precies moest uitleggen dat de volle maan gewoon tussen haar oren zat. Als je er het hele leven aangekoppeld zat en nu te horen kreeg dat het tussen haar oren zat dan zou dat moeilijk te geloven zijn. “Volgens mij zit het tussen je oren,” reageerde ze iets feller dan ze had willen doen. Niet dat ze daarvoor zich zou verontschuldigingen aan zou bieden. Lydia bleef haar dan ook gewoon koeltjes aan kijken.

Hoe oud was ze geweest, toen bij haar het bloed sturen naar boven kwam? Zeker, toen ze heel jong was had ze er geen controle over. En nu ze achttien was was haar mutatie het enige waar ze controle over had. Ze had geen controle over haar stemverheffing, psychotische gedachten en al het andere. Het zat waarschijnlijk in de familie dat ze wat koekoek was. Haar moeders kant van de familie had dat soort problemen nog nooit gehad, maar haar vader. Ze wist niet eens de naam van haar vader, maar ze wist dat hij in de gevangenis zat. Dat was genoeg om te weten dat haar psycho gedachtens van zijn kant kwamen. Stiekem was ze er ook wel trots op dat ze die gedachtens had. Het zorgde er wel voor dat ze haar mutatie ging gebruiken en onder controle kreeg.
Iets wat de meid waar ze nu een gesprek mee voerde duidelijk niet had. Al beweerde ze wat anders. Lydia had alleen haar schouders opgehaald. “Als jij je mutatie onder controle had waarom zit je dan apart en doe je niet gewoon mee met het spel?” zei ze wijzend naar het potje trefbal op het veld. Lydia zou het meisje wel overtuigen om wat tips en trucs te leren van haar. Daarvoor wilde ze alleen wel wat terug. Wat het precies zou zijn zou ze later wel op komen. “Dat weet ik nog niet precies, maar ik wil jou eerst helpen,” zei ze zo vriendelijk als maar kon. Natuurlijk wist ze wel waar ze hulp bij nodig had, maar als ze dat zou vertellen zou het meisje sowieso nee zeggen. Dat zou erg jammer zijn.

OUTFIT

Het lag niet in haar aard om andere mensen te helpen. Vooral niet mensen die ze totaal niet kon uitstaan. Mensen die Lydia niet kon uitstaan die wijste ze meestal rechtstreeks de deur. Nou ja, wijzen was het nou ook weer niet.. Het was meer dat ze door middel van haar mutatie de mensen de deur uit liet gaan. Het maakte niet uit of hoeveel pijn het deed of hoe deze mensen terecht zouden komen; zolang zij er maar geen last meer van had. Wat ze deed bij het meisje was niet wat ze van zichzelf gewend was. Toch had ze soms van die trekjes dat ze onverwachte dingen deed, maar ze ging altijd weer terug naar haar standaard gedrag. Uiteindelijk zou ze dit meisje ook de deur wijzen. Waarschijnlijk zou het wel iets langer duren, maar het lag altijd in haar voordeel. Eerst wilde Lydia iets hebben wat ze graag wilde hebben. Een slachtoffer die haar zou helpen wraak te nemen op een aantal mensen. Het meisje was alleen iets slimmer dan ze er uit zag, maar daar zou Lydia nog wel verandering in brengen. Het was gewoon een kwestie van tijd en geduld hebben. Iets waar ze eigenlijk nog wel aan mocht werken.

Lydia moest het meisje overhalen dat het volle maan gebeuren allemaal tussen haar oren zat. Op het moment dat ze erachter kwam dat de redhead gelijk had zou er iets van vertrouwen ontstaan. En daar zou Lydia volle gebruik van gaan maken. “Misschien ben ik wel net zo sterk,” ging het meisje tegen haar in. Ze trok een wenkbrauw op. Ze geloofde er echt helemaal niets van. “Maar ik was het niet van plan uit te vinden.” Vervolgde ze. Licht schudde ze haar hoofd. “Als je het niet uit vindt dan blijf je voor altijd zo gestrest,” legde ze uit. “Als je eigen kracht weet dan hoef je ook geen zorgen te maken dat je meer pijn veroorzaakt,” zei ze. Ze moest hoe dan ook het meisje overhalen om haar mutatie te gebruiken. Ze wilde de kracht weten die ze zou gaan gebruiken, nadat het meisje geheel aan haar kant stond. Als het meisje net zo gek zou worden als zij was dan wilde ze nog wel nadenken over een andere manier waarop ze haar de deur kon wijzen. De vraag hoeveel mensen ze samen konden martelen kwam in haar hoofd op. Maar het was slechts een vraag die ze snel weer uit haar hoofd weg veegde. Ze werkte alleen en ze had niemand nodig om zichzelf sterker te maken. Maar voor zolang ze nog op dit stomme eiland zat kon ze haar wel gebruiken. Al was het maar voor een korte periode tot ze haar volle kracht had gevonden.

“Goed, als jij me zo graag wil helpen.” Lydia keek licht verrast naar het meisje en een glimlach sierde haar lippen. Het was haar gelukt. Nu kon ze verder met het hele plan. Rustig wachtte de meid af tot de eerste vraag over de mutatie kwam. Dit zou nog leuk worden. “Hoe stop je,” begon het meisje zachtjes mompelend. Even keek Lydia richting het spel dat nog aan de gang was op het veld, waarna ze weer naar het meisje keek toen ze haar zin af maakte. “Als je het bloed overneemt, wat doe je dan om niet de controle te verliezen?” Lydia kneep haar ogen tot spleetjes en keek haar onderzoekend aan. Er was iets in Lydia dat veranderde. Ze dacht niet meer aan het plan dat ze had om het meisje aan haar kant te krijgen, maar ze dacht er aan of het meisje wel te vertrouwen was. Elk antwoord dat ze gaf zou gevaarlijk voor haar. Wie weet zou het meisje haar bloed overnemen? Ze had geen idee hoe ze er op moest antwoorden, maar ze zuchtte diep en liet de woorden over haar lippen rollen. “Om niet de controle te verliezen doe het hetzelfde als ik deed wat bij jou,” Kort zweeg ze en deed haar ogen voor een tel dicht. “Let op je ademhaling,” legde ze uit. Lydia keek even weg en keek naar de handen van het meisje.

OUTFIT