Onderwerp: Re: True Blood // Lydia vr dec 16, 2016 10:42 am
Lydia had al heel erg lang haar mutatie onder de knie. Ze wist wat haar grenzen had en hoe ze de controle moest houden. Het was niets wat zij niet wist over haar mutatie. Het enige probleem was dat ze het te vaak wilde gebruiken. Ze wilde te veel de pijn in andermans ogen zien. Je kon haar zelfs wakker maken om haar mutatie op iemand te gebruiken. Door het gebruik van de mutatie had ze wel een naam gekregen, maar daar trok ze niks van aan. Dat het meisje dan ook voorzichtig was met wat ze zei en hoe ze op Lydia reageerde was logisch. De meid moest een verkeerde beweging zetten om haar aan te vallen en ze kreeg een gratis ticket naar de ziekenboeg. Toch verwachtte de roodharige niet dat ze überhaupt iets durfde te doen. Ze bleef daardoor vrij kalm en had zelfs de bedoeling om het meisje te helpen met haar mutatie. Ze wilde alleen wel iets voor terug, toch zou ze er rustig aan over doen. Iemand die vertrouwen moest krijgen in Lydia zou lang duren.
“Ik ken mijn krachten, en dat is nu exact de reden waarom ik het niet wil gebruiken. Het is vaker uit de hand gelopen,” ging ze zachtjes tegen Lydia aan. Er kwam iets van nieuwsgierigheid bij haar naar boven. Misschien was ze wel net zo sterk als dat zij was. Dat zou zeker in haar voordeel zijn. “Laat me raden, toen was je zeker heel erg gestresst en wist je niet hoe je moest stoppen?” probeerde Lydia te raden, terwijl ze haar vinger tegen haar kin had getikt. Een klein rustig zuchtje verliet haar mond en keek het meisje aan. “De enige manier om controle te hebben over je mutatie is om ze te accepteren,” zei ze rustig. Het was bijna vriendelijk hoe ze het zei. En wie weet was het wel iets waarbij ze het meisje kon overhalen om ze te gebruiken. Stiekem was ze ook wel trots op zichzelf dat ze zulke wijze woorden uit haar mond had laten rollen. “Ik bedoel niet dat je dan weet dat je deze mutatie hebt en dat je het allemaal wel goed, maar ik bedoel ook accepteren dat het soms uit de hand kan lopen. Elke keer als het uit de hand loopt is weg om beter te woorden om controle te vinden en te krijgen,” vervolgde ze kalm. Ze wist nog de tijd dat zij geen controle had. Het was een lange weg geweest om controle te krijgen omdat ze haar mutatie niet wilde gebruiken, maar ze moest om controle te krijgen. Als ze alle mensen die ze had gemarteld niet had gemarteld was ze niet de persoon die ze nu was met haar mutatie onder controle. Als ze haar manier aan het meisje zou uitleggen dan zou ze nooit geen vertrouwen krijgen.
Dat was dan ook de reden waarom ze iets anders begon dan ze had willen doen. Toch was het voor het meisje wel eerst beter. In haar woorden was niet echt een leugen te vinden, omdat ze ook eerst had leren ademen tijdens het gebruik van haar mutatie. Er miste alleen iets, maar dat zou later wel aan bod komen. Het meisje keek haar vragend aan en legde zich er toch wel bij neer. Toen ze vroeg wat ze nu moest doen zweeg Lydia even. Ze keek even in het rond naar studenten die aan het sporten waren. “Nu ga proberen je controle te vinden,” Lydia sprak alsof het normaalste was in de wereld om bij iemand pijn te creëren. “Kies iemand, en probeerde alleen een arm of een hand te laten bewegen,” vervolgde ze. Een arm laten bewegen of een hand was niet bepaald schadelijk. Het was immers ook een goed begin en veel pijn zou het voor die persoon dan ook niet zijn. Lydia zocht oogcontact met een van de sport mensen en liet zijn arm iets omhoog gaan en verder ook niets. Ze sloot haar ogen en lette op haar ademhaling waarna ze de spanning op de aderen in zijn arm losliet en het meisje aan keek. “Zo moeilijk is het niet. En pijnlijk is het ook niet,” zei ze.
Onderwerp: Re: True Blood // Lydia di dec 27, 2016 10:11 pm
True Blood
Acceptatie? Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Zhanna wist niet of ze zichzelf ooit zou kunnen accepteren als het monster dat ze was. Laat staan dat ze in staat was zichzelf te vergeven voor al de pijn en leed die ze had veroorzaakt. En om te voorkomen dat het lijstje aan slachtoffers nog langer zou worden, bleef een stemmetje in haar achterhoofd schreeuwen dat ze niet moest luisteren naar dit meisje.
Zhanna wierp een blik op de sportende studenten nadat haar de opdracht werd gegeven om het bloed van een random persoon zijn arm of hand over te nemen. Tijdens normale omstandigheden zou dat geen probleem zijn, maar met een volle maan op komst was Zhanna niet zeker van haar kunnen. En ook al vond de roodharige griet dat het tussen haar oren zat, nam dat haar onzekerheid nog niet weg. “Zo moeilijk is het niet. En pijnlijk is het ook niet,” probeerde het meisje haar gerust te stellen. Zhanna’s brein daarentegen draaide overuren en was alles behalve rustig, maar des te langer ze de keuze voor zich uitschoof des te meer kopzorgen ze zichzelf bezorgde.
“Oké dan,” begon ze plots zelfverzekerd. Zhanna keek het meisje met een strenge blik aan. “Maar alleen als je me beloofd dat je me tegenhoudt als het uit de hand loopt,” zei ze terwijl een stemmetje in haar achterhoofd alweer spijt had van de keuze, “maakt me niet uit hoe” Ze zou het zichzelf niet vergeven als er onschuldige gewonden vielen, maar Zhanna wist dat ze het zichzelf nooit zou vergeven als de demonen van haar verleden ongestraft op deze aardbol bleven rondlopen. En elke dag die ze uitstelde om haar kwelgeesten permanent het zwijgen op te leggen, was weer een dag waarop zij de kans kregen om het leven van anderen zuur te maken.
Met die gedachte in haar achterhoofd houdend, vermande Zhanna zich. Ze rechtte haar rug, sloot haar ogen en ademde opnieuw in en uit voor ze zich wendde tot de uitverkoren persoon op het sportveld. Een jongen die nietsvermoedend de trefbal in handen had ontvangen om hem op de tegenstander af te vuren, was plotseling het doelwit geworden van het meisje die nooit een halt was toegeroepen. Iemand die geleerd had om alles of niets te geven en gewend was om altijd haar mutatie tot het uiterste te drijven, moest ineens gecontroleerd en pijnloos het bloed van één lichaamsonderdeel overnemen.
Zonder haar handen ook maar uit te steken concentreerde ze zich op de hand waarmee de jongen wilde werpen en nam het bloed over. In eerste instantie leek het alsof de bal simpelweg zijn hand ontglipte waarop een glimlach op gezicht van Zhanna verscheen. Ze dacht de jongen te hebben losgelaten en geslaagd was voor haar opdracht, maar toen de jongen schreeuwend van pijn op zijn knieën viel en zijn pols met de andere hand beetpakte leek het tegendeel te hebben plaatsgevonden.
Onderwerp: Re: True Blood // Lydia zo jan 15, 2017 12:08 am
Voor elk persoon die ze ooit gemarteld had was er nog nooit één geweest die dood ging door haar mutatie. Ja, Lydia was ziek in haar hoofd en had psycho gedachtens. Maar zelfs haar gedachtens kwamen nooit tot een conclusie om een moord te plegen. Ze zorgde er wel voor dat er gewonden vielen en dat die mensen medicijnen nodig hadden, maar daar hield het ook bij op. Waarschijnlijk als ze mensen ging zeggen dat ze nog geen bloed aan haar handen had zitten, zou niemand haar geloven. Ze had er ook vrede mee dat ze geen vrienden had en dat ze geheel op haar zelf was. Toch zat er wel iets van het “goede” in haar. Waarom hielp ze anders het meisje om controle te krijgen over haar mutatie? Ze wilde er wel wat voor terug, maar wie goed doet goed ontmoet.
Lydia overtuigde het meisje er dan ook van dat controle nemen over het bloed in iemands had haast geen pijn zou voelen. Het zou hier en daar wat prikken of het voelde net alsof de persoon kramp kreeg, maar veel erger zou het niet zijn. In ieder geval niet als zij het deed. Vroeger toen ze zelf ook nog geen controle had over haar mutatie wist ze dat ze soms ook krachtiger overkwam. Maar met de tijd wist ze wanneer ze wel meer kracht moest geven en wanneer niet. Op dit moment was het juist van toepassing dat de kracht achter de mutatie echt minimum was. Alleen dan zou het een onschuldige actie zijn. Stiekem twijfelde ze wel of het meisje het wel aankon, maar ja het was het proberen waard.
Het meisje klonk in ieder geval zelfverzekerd, toen ze de opdracht aan nam. En er kwam bij Lydia een tevreden glimlach op haar gezicht. “Maar alleen als je me beloofd dat je me tegenhoudt als het uit de hand loopt.” Het verbaasde de redhead niets dat er een voorwaarde aan zat, maar ze snapte het wel. Ze accepteerde hem ook, toen ze hoorde dat het niet uitmaakt hoe ze haar zou moeten stoppen. Het bestempelde alleen nog meer dat het meisje echt puur onschuldig was en heel erg onwetend. Het zorgde er wel voor dat Lydia haar meer kon manipuleren. En daar zou ze dan zeker gebruik van maken.
Ze focuste haar ogen op de persoon die het meisje had uitgekozen. Ze was redelijk verbaasd, toen ze zag dat het er nog best wel goed aan toe ging. Er was niet zoveel aan de hand, waarna ze haar ogen richtte op het meisje. Blijkbaar was ze zelf ook wel tevreden met wat ze had gepresteerd. Maar op het moment dat de jongen begon te schreeuwen van de pijn en de schrik in de ogen van het meisje zag wist Lydia dat ze moest ingrijpen. Er was wel een deel in haar dat gewoon wilde toekijken hoeveel de jongen leed, maar toch twijfelde ze daar aan.
Het duurde ook maar een seconden voordat Lydia opstond en voor het meisje ging staan. Ze legde beide handen op haar schouders. “Hey,” zei ze hard. Ze had geen idee of haar stem over kwam naar haar toe, want bij haar kwam het stemgeluid dat naar haar bedoeld was amper over als ze geen controle had. Dat was in ieder geval vroeger zo geweest. Ze had er nu amper last van dat dat kon gebeuren. Lydia draaide zich om keek naar de jongen en draaide hem met haar mutatie de andere kant op, zodat er geen enkel contact kon komen met hem en het meisje. Ze draaide zich weer terug om naar de blondine en zocht oogcontact om ervoor te zorgen dat het meisje ergens anders aan kon denken. Er was iets van bezorgdheid in Lydia’s ogen te vinden, maar het was ook maar een flits en het was weer weg. “Doe je ogen dicht en concentreer op je adem halen,” zei ze de kalm en rustig. De jongen was al gestopt met schreeuwen en ze wist uit ervaring dat er heel wat mensen om hem stonden om te vragen wat er was gebeurd. Maar ze focuste zich er niet op. Ze moest het meisje helpen. Dat stond bij haar nu als nummer één prioriteit.
Onderwerp: Re: True Blood // Lydia di jan 24, 2017 9:33 pm
True Blood
Natuurlijk. Hetgeen waar Zhanna bang voor was dat zou plaatsvinden, had zojuist plaatsgevonden. Ze had een onschuldig persoon opzettelijk pijn gedaan. De schade zou weliswaar meevallen, maar als niemand tussen haar en de jongen in had gesprongen had het weleens veel slechter kunnen aflopen. Ze zou ongetwijfeld de controle compleet zijn verloren. Ze had zijn pols kunnen breken! Of zijn arm zou geamputeerd moeten worden doordat ze de bloedstroom in zijn arm te lang geblokkeerd had, en in het ergste geval zou het niet daarbij blijven…
Het was als een infectie die zichzelf zachtjes verspreidde over het hele lichaam tot het hart niet meer in staat was om het bloed rond te pompen en uiteindelijk bezweek. Het was een infectie die niet het slachtoffer maar ook Zhanna zelf in zijn greep had. Het was vaak pas achteraf dat ze zich besefte wat ze daadwerkelijk had misdaan, maar ook tijdens de daad was er altijd een stemmetje in de verte die haar een halt probeerde toe te roepen. Hoe graag ze echter ook daarnaar wilde luisteren, hadden haar daden het tegenovergestelde effect. “Dank je,” mompelde Zhanna zachtjes toen ze weer bij zinnen was gehaald. Voorzichtig hief Zhanna haar hoofd van de grond om het meisje aan te kijken, maar toen ze haar blik zag wist ze onmiddellijk wat had plaatsgevonden. Ze richtte haar blik weer op de grond wat enkel haar bevinding bevestigde; de gedachten aan wat had kunnen gebeuren, had haar angstig gemaakt en veroorzaakte dat ze nu voor het blote oog onzichtbaar was geworden. Alsof deze dag niet erger kon worden… “Het spijt me, i- ik moet ervandoor.” Iets wat Zhanna al vanaf het moment dat een bal haar gezicht trof had willen doen. Dit was een slecht idee geweest. Ze had nooit met dit meisje in zee moeten gaan, ook al leek ze oprecht te willen helpen was Zhanna er overtuigd van dat dit niet het juiste moment was.
