And nothing is going to be the same [& Lydia]

Oeps... :(

De mutatie van de eeuwige soldaat, hij wist niet of dat een officiële naam was voor zijn mutatie maar tot twee dagen geleden had hij niet eens geweten dat er een naam was voor zijn ‘soort’. Zou hij de enige zijn die niet had geweten dat er meer mensen waren zoals hij? Vast niet. Bijna negen honderd jaar had hij niet geweten dat hij een mutant was. Dus er waren vast wel mensen die zich in een kortere periode niet bewust waren van het geen wat ze waren. Zouden er eigenlijk in zijn tijd al mutanten zijn geweest? Waarschijnlijk wel en waarschijnlijk werd er destijds naar hen verwezen als heksen of tovenaars. Zelfs was Wyot ook wel eens beschuldigd van het bezitten van zwarte magie, nadat hij een zwaard had doen verschijnen om een jonge man te beschermen die ontsnapt was uit de handen van de hertog. Het had hem de kop gekost, letterlijk.

Wyot wist dat het meisje niet had gevraagd naar wat hij kon, maar hij wou haar afleiden bovendien wou hij dat ze wist dat ze niet de enige met een wat duistere mutatie had. Het was niet zo dat hij zich schaamde voor zijn mutatie, want dat deed hij niet. Zijn mutatie was zijn leven, letterlijk. Alles wat hij deed, alles wat hij kon het hing allemaal samen met zijn mutatie. Zijn vermogen wapens te doen verschijnen, zijn vermogen ieder wapen binnen de kortste tijd te beheersen, de snelheid waarmee hij herstelde, het niet ouder worden, het tijd reizen alles stelde hem in staat te vechten. Verbaasd keek Lydia hem aan, iets wat hij zich op zich wel voor zou stellen. “You kidding right? Over die 23 oorlogen?” zei ze. Hij schudde zijn hoofd, nee hij maakte geen grapje. Sterker nog het waren er meer dan 23 maar hij had geen idee hoeveel het er precies waren. “Maar als dat waar is, dan moet je ouder zijn dan 900 jaar, toch?” vroeg ze. “Niet perse, er woede altijd best wel veel oorlogen tegelijkertijd dus ik kan ook een stuk jonger zijn.” antwoorde hij. Niet omdat ze geheel ongelijk had, maar gewoon omdat hij vond dat ze moest weten dat er altijd redelijk wat oorlogen tegelijkertijd gaande waren. De wereld was niet altijd mooi. “Maar ja, ik ben al redelijk oud. Ik ben in 1145 geboren.” vervolgde hij. Dat hij door de tijd kon reizen hield hij nog maar even voor zich. Het was beter als ze dacht dat hij onsterfelijk was, want als ze wist dat hij wel degelijk dood kon gaan en ze bleek slechte intenties te hadden dan had hij een probleem. Niet dat hij er van uit ging dat ze slechte intenties had, maar toch hij vertelde nu al meer dan hij normaal deed. “Ken jij veel mutanten?” vroeg hij, nu was hij het die haar nieuwsgierig aan keek.

Voor een moment liet Wyot zijn ogen afdwalen naar de zee. Aan de horizon begon het al wat lichter te worden en het zou dan ook niet lang duren voor de zon zou beginnen aan zijn klim. Het was altijd geruststellend om te zien dat, dat soort dingen niet veranderde. Hoe grootte sprongen in de tijd hij ook maakte, bepaalde dingen bleven altijd hetzelfde. Andere dingen veranderde razendsnel, wat er voor zorgde dat Wyot meestal een tijdje moest wennen aan zijn nieuwe omgeving. Al ging dat wennen vaak snel in oorlogsgebied, waar de omstandigheden toch altijd redelijk hetzelfde waren. Bar en gevaarlijk. Nu was hij terecht gekomen op een plek waar geen strijd was, een plek waar hele andere regels golden. Daar bij kwam dat de ontwikkelen in de laatste honderdjaar razendsnel waren gegaan, waardoor bijna alles nieuw was voor Wyot. Lydia leek gefascineerd door wat hij haar vertelde, keek hem stralend aan. Als een klein kind dat te horen gekregen had dat ze een ijsje mocht. “Heb je al die tijd rond gelopen op aarde, of heb je gewoon heel erg lang geslapen?” vroeg ze. Voor een moment dacht hij na, eigenlijk was geen van beide op hem van toepassing. Hij had niet de hele tijd rond gelopen, maar hij had ook zeker niet erg lang geslapen. Sterker nog Wyot had nooit zo heel veel slaap nodig, doordat zijn lichaam altijd snel herstelde had het ook minder slaap nodig. Iets wat vooral goed van pas kwam wanneer de gevechten ook ’s nachts gewoon doorgingen. “Hoofdzakelijk gewoon rond gelopen en soms een sprong in de tijd gemaakt, maar daar heb ik niet echt controle over.” antwoorde hij, terwijl hij kort zijn schouders ophaalde.

Bij het horen van zijn vraag richtte Lydia voor een moment haar blik op de hemel, alsof ze daar een antwoord zou kunnen vinden. Onderzoekend keek Wyot haar aan, zich afvragend waarom ze dit een moeilijke vraag vond. Ze vertelde hem dat ze er een paar kende, maar dat ze hen niet erg aardig vond. In haar stem weerklonk iets kwetsbaars, iets wat hij niet helemaal kon plaatsen. Voor hij kon reageren vroeg ze hem of er in zijn tijd veel mutanten waren. “Ik weet het niet, ik had nog nooit van mutanten gehoord tot Norah en Jean me drie dagen geleden op kwamen halen.” antwoorde hij. Haar eerdere woorden hadden hem nog niet los gelaten en hoewel hij wist dat hij zich op gevaarlijk terrein zou kunnen begeven besloot hij er toch naar te vragen. “Waarom vindt je die mutanten niet aardig?”

Het was nieuw voor Wyot, om ergens te zijn waar geen oorlog heerste. Om mensen te beoordelen op basis van hun persoonlijkheid en niet op basis van tot welke groep ze behoorde. Natuurlijk, kon je altijd te maken krijgen met landverraders en moest je iemand nooit direct volledig te vertrouwen maar dit was toch anders. Hier kon je überhaupt geen assumpties maken op basis van iemands afkomst. Ook of iemand vrouw of man was leek hier geen donder meer uit te maken. Iedereen was gelijk en dus kon ook iedereen dezelfde slechte intenties hebben. Niet dat vrouwen dat vroeger niet konden hebben, maar de kans dat ze die uitdroegen was altijd klein geweest. In zijn hele leven was Wyot maar één maal in gevecht geraakt met een vrouw en dat zei nog al wat bij iemands wiens mutatie hem een eeuwige soldaat maakte. Met zijn hand ging Wyot door zijn donkere krullen, terwijl hij zijn blik weer naar Lydia liet gaan. Was zij te vertrouwen? Ze was één van de eerste mutanten die hij ontmoette en ze had een mutatie die wat duister aan deed. Het zelfde was echter te zeggen over de zijne. Op zijn vraag of ze andere mutanten kende had ze geantwoord op een toon, die hij als kwetsbaar bestempeld had. Een emotie die hij niet geheel had kunnen plaatsen in de context en hij had haar dan ook gevraagd waarom ze die mutanten niet aardig vond. Een vraag die ze duidelijk niet aan had zien komen. Vreemd. Het was toch logisch dat iemand een verklaring wou wanneer jij zei dat andere niet aardig waren? Of was dat hier niet meer gebruikelijk? Was dat iets van vroeger? Een haast onhoorbare zucht schoof over zijn lippen. Waarom moest er nu zoveel veranderd zijn? Waarom kon de tijd niet gewoon stil blijven staan? “Die mutanten die ik heb ontmoet, gebruiken hun mutatie tegen anderen. Zij hebben hun mutatie ook op mij gebruikt…” begon Lydia, ze klonk gepijnigd. “Ik weet dat ik het beter niet had kunnen doen, maar ik heb hun ook pijn gedaan. Maar dat was geheel zelfverdediging.” vervolgde ze, waarna ze schuldbewust haar blik afwende. Na een korte aarzeling deed hij een stapje in haar richting, een zachte glimlach stond op zijn gezicht. “Het is niet fout om jezelf te verdedigen.” zei hij, waarna hij kort zijn hand op haar schouder legde. “Vind jij dat zelf dat dat iets was wat jij dan zelf ook had gedaan? Als je bedreigd werd door andere mutanten?” vroeg ze terwijl ze hem aan keek met een wat uitdagende blik. Kort haalde hij zijn schouders op. Ja, wat zou hij gedaan hebben? “Ik weet niet, het zou afhangen van de situatie. Als ze echt gevaarlijk zijn, zou ik me wel verdedigd hebben ja maar zodra ze geen bedreiging meer vormen is het voor mij ook klaar. Tenminste dat denk ik.” antwoorde hij. Over het algemeen had hij nooit echt de tijd gekregen om over dit soort dingen na te denken. Waar hij vandaan kwam kon een dergelijke overweging je einde betekenen. “Maar waarom vielen ze je aan?” vroeg Wyot, die nu toch wel benieuwd was naar de rest van het verhaal. Wat voor dynamiek was er op dit eiland? Het eiland waarvan Jean had gezegd dat het veilig was. Er was in elk geval geen oorlog en toch verwonde mensen elkaar. Dat was raar. Oké, niet heel raar het zat nu één maal in de aard van de mens om te vechten maar toch.

Veiligheid was subjectief. Het was een gevoel, meer niet. Dat was iets waar Wyot in de afgelopen eeuwen achter was gekomen. Want ja, er waren moment geweest waarop hij zich veilig had gevoeld. Moment waarop hem gezegd was dat hem niks kon overkomen. Zo als die ene keer dat hij en Jeremy op verkenning waren gegaan in een verlaten Frans dorpje. Een dorpje waar zogenaamd geen Duitsers meer zouden zijn. Tien minuten hadden ze door het stadje gelopen. Tien minuten hadden ze ontspannen met elkaar gepraat, terwijl ze de omgeving goed in zich hadden opgenomen. Opzoek naar medicijnen en voedsel waren ze geweest. Een knal had een einde gemaakt aan het rustige ochtendje. Eén kogel een einde aan het leven van één van zijn beste vrienden. Veilig noemde ze dat. Ook aan Jean’s belofte dat het hier veilig was twijfelde hij onderhand sterk. Niet dat hij er ooit geheel in geloofd had, maar toch het geloof dat hij er in had gehad werd steeds minderen. “De jongen in de bibliotheek gooide zomaar een mes in het boek dat ik aan het lezen was. Maar toen ging ik bij hem zitten, wat ik wist dat het net uit was met zijn vriendin. En daar wilde ik met hem over praten, waarom hij dan zijn boosheid op mij afreageerde…” antwoorde Lydia op de vraag waarom ze werd aangevallen. Een lichte frons verscheen op Wyot’s gezicht. Waarom zou iemand zo maar een mes naar een ander gooien? Als je het hem vroeg was het een beetje een vreemde manier om je woede af te richten. “De jongen werd alleen maar bozer, en toen liep ik weg van hem omdat ik niet in een gevecht wilde raken. En dan sta ik bij de bibliothecaresse en dan stopte hele pijnlijke stemmen in mijn hoofd. De stemmen bleven alsmaar door schreeuwen, en ik wist niet waaraan ik dat te danken had,” vervolgde ze. Waar was hij in hemelsnaam terecht gekomen? Mensen die messen gooide en stemmen in andermans hoofd stopte? Mannen met wapens in dozen, die computers heten. Het moest niet veel gekker worden. “Ik probeerde te vragen of hij de stemmen uit mijn hoofd wilde halen, maar dat wilde hij niet doen. En toen zei hij ineens dat hij mij wilde vermoorden als ik van dit eiland af was…” Aan haar stem kon hij horen dat ze het er moeilijk mee had. “Ik kon niks bij hem doen om hem te laten stoppen, want de pijn was zo vreselijk…” Met haar hand ging ze langs haar ogen, weer legde hij zacht zijn hand op haar schouder. “Hé, hij gaat je geen pijn meer doen oké? Als hij je weer lastig valt dan moet je mij bellen.” zei Wyot. Bellen was een woord wat hij gister avond had geleerd, hij wist dat er tijdens de tweede wereldoorlog ook al wel manieren waren geweest om over lange afstanden te communiceren. Zelf had hij er alleen nooit mee te maken geweest, aangezien hij niet veel meer was geweest dan een gewone soldaat. Een goede soldaat, dat wel maar niet iemand die het privilege had bij de communicatie apparatuur te mogen. Toen Jamie hem had verteld wat bellen was, had hij hem ook een apparaatje genoemde dat hij een smartphone had genoemd. Je kon er nog veel meer dan alleen bellen, maar voor hij dat allemaal uit kon zoeken moest hij eigenlijk eerst gaan leren lezen en schijven. Ondertussen had hij zijn hand weer laten zakken, keek hij wat onderzoekend naar Lydia. Ergens klopte haar verhaal niet, want eerder had ze gezegd dat ze haar mutatie op deze mutant had gebruikt en nu liet ze dat gedeelte volledig weg. Bovendien, had ze maar één van de mutanten genoemd met wie ze ruzie had gehad. Waarom?