~Lydia´s History~

I was in Darkness

First five weeks in the children's home

´My dear, when you reading this you´re going to think, why me? But the answer is very clear, your father was a drugsdealer, murderer and a mutant. I´m dead because of him. You were just like him, a mutant. I wish I could chance that, but it can´t. I´m sorry darling, I can´t stay with you any longer. I hope you get a mother who doesn´t matter what you are and accept you. Goodbye, your mother Natalie. Dat was het dan. Het briefje dat haar moeder achter liet, nadat haar moeder zelfmoord had gepleegd. Het ene briefje waar ze zo boos om was geworden. Hoe kon haar moeder dit aan doen bij haar. Om haar te verlaten zonder dat ze het wist.
Het was nu zeker vijf weken geleden nadat haar moeder zelfmoord had gepleegd. Het enige wat ze nog van haar moeder was het briefje. De politie hadden niet goed genoeg door het huis doorgezocht. Als ze dat wel hadden gedaan dan had ze nu geen briefje in haar handen. Elke keer wanneer ze het briefje door las, voelde ze zoveel haat in haar op komen. Was dat een deel die ze ook van haar vader had geërfd, die haat?
Lydia had geen idee wie haar vader was; het enige wat ze wist van haar vader was dat hij een drugsdealer, moordenaar en een mutant was. Meer wist ze niet behalve dan zijn achternaam was Martin. Vandaag zou ze graag hebben gewild dat ze haar vader kon zien, want als ze dat kon had ze hem echt laten stikken om haar mutatie op hem te gebruiken. Ze was dan misschien wel tien jaar, maar ze was sterk. Haar vader zou misschien wel sterker zijn, maar ze zou liever hem willen proberen vermoorden en daar bij dood gaan, dan nu nog levend rondlopen in een fucking weeshuis. Wie wilde er nu eigenlijk wel een mutant adopteren? Vooral een mutant die bloed kan manipuleren. Daar was ze dan mooi klaar mee.
Lydia las het briefje nog één keer door. Dat zou dan ook gelijk de laatste keer zijn, daarna zou ze hem verscheuren en hem in de wind weg laten vliegen. Eigenlijk, gaf haar moeder haar echt wel de schuld dat ze zelfmoord had gepleegd. Want zij was net zoals haar vader, een mutant. Wat boeide het dat ze een mutant was. Ze had tenminste iets, het was veel beter dan gewoon een mens zijn. Dan had je ook geen actie in je leven. Ze werd nu alleen nog maar bozer en bozer, ze verscheurde het briefje en gooide het weg de lucht in. De warme zomer wind nam hem gelijk mee. Sommige stukjes zag ze ergens in de bosjes landen, maar de rest vlogen allemaal om de hekken die de tuin afschermde voor de buiten wereld. De buiten wereld, wat miste ze de buiten wereld.

Lydia keek zuchtend naar de lucht. De lucht was blauw en er was geen wolkje aan de lucht. Wat hield ze toch van Californië. Normaal zou ze met dit weer op het strand liggen zonnen, maar dat mocht ze niet. Ze zat vast in het weeshuis met allerlei andere kinderen. Kinderen die niet mutant waren, jammer genoeg. Als hier nou meer mutanten waren, dan zou het misschien wel wat leuker zijn geweest. Maar helaas was dat niet zo. “He redhead! Gooi die bal eens!” riep een jongetje. Lydia keek boos op, niemand noemde haar redhead. Ze had dan misschien wel rood haar, maar dat was tenminste een stuk mooier dan standaard bruin of blond. “Pak hem zelf maar.” riep ze terug. Het groepje om het jongetje begon een beetje oeeeh te roepen en te lachen. Dat ze nu al op jonge leeftijd een bitchy houding had, boeide haar niet. “Pak die bal nu op!” zei hij intimiderend, maar het was voor haar intimiderend genoeg. Ze maakte oogcontact en liet de jongen op zijn knieën vallen door zijn bloed te besturen. Niemand zette zo´n stem op tegen haar. Ze was misschien wel tien jaar en ze wist nog niet zo goed hoe ze met haar mutatie moest omgaan. Maar ze kon ook wel met haar vuisten vechten. Ze liep in haar zomerse jurkje naar hem toe en gaf de jongen een klap tegen zijn gezicht aan. Het groepje dat eerst om de jongen heen stond, stond nu in een kringetje en riep:“Vechten! Vechten! Vechten!” Al snel ging het groepje gillend uit elkaar, toen er een bewaker en iemand aan kwam van het weeshuis. Lydia vond dat het nog geen tijd was om te stoppen met de jongen slaan. Dit had de jongen gewoon verdiend, hij had haar uitgedaagd. Ruw werd ze van het jongetje afgetrokken en meegesleurd. “Ik pak je nog wel!” riep ze boos naar. Aan een arm werd ze mee naar binnen gesleurd en in haar kamer gezet. Ze hoorde hoe haar slaapkamer deur op slot werd gedraaid. Daar was ze dan mooi klaar mee. Dit was nu haar tweede gevecht die ze veroorzaakte in de vijf week dat ze hier zat. En ze vond nog steeds dat zij de gevechten niet begon. En daar zal ze dan ook altijd bij blijven. Het was gewoon niet haar schuld. Toen ze de eerste keer vroegen wie zijn schuld het dan wel was, gaf ze haar dode moeder de schuld. Het was ook gewoon haar moeders schuld. Daar was niks aan te veranderen, dat was gewoon zo. Ze kon zoveel redenen opnoemen dat het haar moeders schuld was, maar deze stomme mensen hier wilde haar gewoon niet geloven. Ze dacht dat ze ´gek´ was geworden na haar moeders dood. Nou echt niet he! Haar moeder heeft het er naar gemaakt.
Oké ja, Lydia zou toegeven dat ze haar moeder wel eens bedreigde met haar mutatie. Maar dat was gewoon omdat ze dan iets wilde hebben dat niet mocht van haar moeder. Zoals de nieuwste mode en barbie´s (Ze was nog jonger dan 10 dus dat kan). Lydia had één keer haar moeder zo´n zeer gedaan met haar mutatie dat ze gelijk alles mocht hebben van haar moeder. En dat voelde zo fijn. Nu moest alleen nog proberen dat ze dat hier ook voor elkaar zou kunnen krijgen. Als dat zou was, dan kon ze met gemak de tijd hier uithouden zonder nieuwe familie.

I was in Darkness

Fifteenth Birthday

De eerste paar jaren dat ze in het weeshuis was, maakte haar alleen nog maar bozer en bozer. Elk jaar dat ze ouder werd begreep ze meer wat haar moeder bedoelde op het briefje. Ze dacht er zeker nog elke dag aan. De hoop die ze eerst nog had om geadopteerd te worden had ze nu al helemaal niet meer. Dat zeiden de mensen daar ook; ze zeiden gewoon recht in haar gezicht dat ze al veel te oud was op geadopteerd te worden. De eerste keer dat ze dat tegen haar zeiden was nog oké, maar om dat ook nog te horen de kinderen die hier ook “woonde”; maakte haar alleen nog maar bozer.
Nadat ze dat nog een keer achter haar rug om aan hoorde viel de druppel. Ze martelde zo wat elk persoon die nog achter haar rug om wilde praten dat ze nooit meer geadopteerd zou worden.
Op haar vijftiende verjaardag kreeg ze alles waar ze om vroeg. Nieuwe kleren, geld, een laptop noem zo maar op en ze kreeg het. Dat kwam vooral omdat ze elk jaar sterker werd met haar mutatie. Ze kon nu makkelijker andere kinderen bedreigen met haar mutatie, iets wat ze ook dagelijks deed. Tot nu toe was zij de oudste in het weeshuis onder de kinderen, waarschijnlijk zou dat ook wel blijven. Als Lydia door bleef gaan met elke week zeker twee kinderen martelen, dan had ze uiteindelijk het rijk voor haar alleen. Iets wat haar droom was sinds ze kinderen begon te martelen. De mensen die voor de kinderen zorgde kon de pot gewoon op, als zij wilde blijven konden ze voor haar koken en schoonmaken; en de rest van al die shit doen.  

De keukendame kwam de grote woonkamer binnenlopen met een grote taart. Kijk daar begon haar verjaardag al wat meer op te lijken. “Ik hoop dat de taart bevald.” Zei de keukendame. De vrouw stak de zestien kaarsjes aan en met een tevreden gezicht keek Lydia toe. Dit bewees maar weer dat zij de baas was hier. En dat zou voor de komende twee ook zo blijven. “Nou, maak een wens.” Zei een hyper klein meisje ongeduldig. Natuurlijk zou ze een wens doen, en natuurlijk zou ze er zelf wel voor zorgen dat die uit zou komen. Zo moeilijk was dat niet, een beetje mensen martelen was zeker geen probleem.
Lydia nam een groot hap lucht en blies in één keer alle zestien kaarsjes uit. Er ontstond een groot applaus van de alle kinderen en grote mensen die hier waren. “Wat was je wens, wat was je wens?” zei het hyperactieve meisje. Met een giftige blik keek Lydia naar het meisje. “Waarom zou ik dat aan jou vertellen?” Zei ze al wat pissig. Met een bedroefd gezicht ging het meisje weer ergens anders heen. Gelukkig ging dat meisje nu weg en niet door vragen, anders zouden er voor haar ernstige gevolgen van komen. “Geef mij eens een vork.” zei Lydia dwingend tegen de keukendame.
Een paar seconden hoefde ze maar te wachten op haar vork. Verveeld prikte ze in de taart en begon aan de taart. Ze deelde ook niet of zo met de andere kinderen, wat eigenlijk ook best wel logisch was; want het was haar verjaardag waarom zou ze dan gaan delen? Ze zou dan wel gek in haar hoofd zijn als ze dat ging doen. Lydia nam de taart mee naar de grote leunstoel en deed de tv aan. De rest van de kinderen waren nu naar buiten of ze waren op hun kamer, dus had ze nu even de tv voor zichzelf. Relaxed keek ze naar de serie Awkward. Zonder dat ze het door had zag ze het hyperactieve meisje weer stilletjes terug komen de kamer in. Het meisje liep naar Lydia toe en vroeg:“Hoe vind je de taart?” Lydia keek geschrokken op, ze schrok zich dood van het meisje. Had dit meisje nooit gehoord van kloppen?! Boos keek ze het meisje aan. “Heerlij, rot je nu weer op?” Lydia keerde haar hoofd weg van het meisje, hopend dat het meisje gewoon naar haar ging luisteren. “Nee.” Zei het meisje bijna gillend. Lydia zette haar taart aan de kant en stond op uit de stoel. Ze ging met haar hand naar voren en gaf een klap tegen de muur aan met haar hand. Doordat ze dat deed ging het meisje met een vaart met haar hoofd tegen de muur aan. Het zou flink zeer doen voor het meisje, maar dat boeide haar helemaal niet. Het meisje moest haar gewoon niet lastig vallen, en dit zal haar leren.
Met een boos gezicht keek Lydia toe hoe het meisje op de grond bleef liggen. “Lydia! Wat heb je gedaan??!” riep de hoofdkok. Ze keek op en zag hoe de hoofdkok naar haar toe kwam rennen. De hoofdkok voelde aan de nek van het meisje en zei:“Je hebt geluk dat ze nog leeft, want je hebt haar blijkbaar een flinke klap gegeven voor geen reden.” Lydia keek woedend, gaf hij haar nu echt de schuld dat het meisje nu wat bewusteloos op de grond lag? Dit kon je niet menen! Ze rolde met haar ogen, toen de hoofdkok de telefoon pakte om de ambulance te bellen. Zo hard had ze meisje nou ook niet pijn gedaan. En het was immers het meisje haar eigen schuld, dus waarom zou je dan een ambulance bellen. Dit was gewoon het lot van het meisje. Kon zij het helpen dat het leven zo verliet. Deze mensen moesten er maar bij leven dat ze een mutant was, ook al wisten ze dat eigenlijk niet. Want hun dachten gewoon dat ze een woede probleem had, en geen bloed mutatie.

I was in Darkness

The escape ~Lydia´s History

Lydia keek met een hoofd van het-boeit-me-geen-ene-fuck, hoe de ambulancebroeders het meisje in de wagen deden. Ze voelde zich helemaal niet schuldig dat ze het meisje zo had bezeerd. Eerlijk gezegd zou ze het zo nog een keer willen doen; maar om nog wel wat medeleven te tonen liep ze naar de hoofdkok die het meisje had gevonden. “Zou ik misschien mee mogen in de ambulance? Ik heb er spijt van dat ik het meisje heb geslagen.” zei ze, terwijl er een dep traan over haar wang rolde. Als ze mee mocht zou dit misschien tijd worden dat ze weg was van dit stomme weeshuis. Iets wat ze niet tegen de hoofdkok ging vertellen. Gelukkig kon ze dan ook goed liegen.
Met een smekend gezicht keek ze de hoofdkok aan, afwachtend wat voor antwoord ze zou krijgen. Lydia zag dat de hoofdkok hard nadacht, maar uiteindelijk knikte ze wel. YES! Eindelijk weg van hier. Bezorgd over het meisje knikte ze, maar vanbinnen sprong Lydia in het rond. Jammer genoeg riep de hoofdkok twee bewakers van het weeshuis om mee te gaan. De blije Lydia van binnen had al gelijk geen hoop meer. Met tegen zin stapte ze nu de ambulance in met de twee bewakers. Waarom... waarom!!!?? Hoe ze zonet van binnen zat ze springen, was ze nu aan het gillen om hulp. Ze wilde nu niet meer mee naar het ziekenhuis met dit stomme meisje. Ze wilde in het weeshuis blijven en vervelen. Waarom was ze dom om niet aan die bewakers te denken?!

Na een half uurtje rijden kwamen ze aan bij het ziekenhuis. Met een ziek gezicht liep ze mee het ziekenhuis door richting de kamer van het meisje. De bewakers hielden haar goed in de gaten. Ze mocht dus echt helemaal nergens heen. Zelfs niet om een kopje thee te pakken. Dit was gewoon te erg voor woorden. “Kerel, mag ik even naar de wc, ik ben ongesteld.” vroeg ze een beetje geïrriteerd. De bewaker knikte en liep letterlijk mee met haar naar de wc. Ze kon heus wel zelf plassen. Lydia opende de wc deur en deed hem weer achter haar dicht. Gelukkig liep de bewaker niet mee met haar de wc zelf in, maar bleef tegenover de wc deur wachten in de gang. Stiekem hoefde ze helemaal niet naar de wc en ongesteld worden dat werd ze niet vanwege haar mutatie. Rustig wachtte ze tot het wat drukker werd op de gang om dan weg te sluipen. En dan hoefde ze nooit meer terug te komen naar het stomme weeshuis.
Minuten werd kwartieren, ze wist niet hoelang ze hier al zat te wachten op de grond. Maar ze bleef net zolang tot ze weg kon komen. Lydia werd er eerlijk gezegd een beetje zat van, want in plaats van drukker worden werd het juist rustiger op de gang. Ook al had dat ook wel zo zijn voordelen. En die voordelen ging ze dan ook gebruiken. Voorzichtig deed ze de wc deur op een klein kiertje zodat ze oogcontact kon maken met de bewaker. De bewaker keek dan ook gelijk op. “Heb je geen maandverband of zo? Want het duurt wel heel erg lang.” zei de bewaker als een grapje. Ze rolde even met haar ogen en keek de bewaker toen recht aan. Met haar rechterhand ging ze omlaag zodat de bewaker dubbel sloeg doordat zijn bloed dat wilde. De bewaker deed zijn ogen dicht door de pijn. Mooi, dat was precies wat ze wilde. Lydia rende de wc deuren uit en ging op zoek naar de uitgang van het ziekenhuis.
Ze begon rustiger te lopen, toen ze op de eerste verdieping aan kwam. “Sorry mevrouw, maar weet u ook waar ik de uitgang kan vinden? Ik ben verdwaald en mijn vader wacht in de auto.” vroeg ze beleefd aan de eerst zuster die ze tegen kwam. De zuster begreep het gelijk en wees haar de uitgang. Waarom was ze hier zo goed in? Niet dat het erg was natuurlijk, want het had echt zo zijn voordelen.
Nadat ze het ziekenhuis uit was gelopen, liep ze met de menigte mee. De meeste waren aan het bellen of druk bezig met winkelen. Iets wat zij eigenlijk ook wel kon doen. Expres botste ze tegen een oude meneer op. “Het spijt me.” zei ze vluchtig. Toen ze zich weer omdraaide had ze zijn portemonnee in haar handen. Ze keek er even in en zag er dat er genoeg geld in zat voor een jurkje en een paar schoenen. En misschien ook nog wel even genoeg om wat eten te kopen. Lydia was dan misschien wel vijftien jaar, maar dat veranderde niks tussen geld stelen en winkelen.
Lydia ging met een tevreden gezicht de V&D binnen en ging op zoek naar een leuk zomerjurkje. Het jurkje dat ze uiteindelijk wel het mooiste vond was heel licht roze met bloementjes aan de boven kant. Best wel vrolijk en het zou haar uitstraling ook wat beter maken; want dat zouden mensen denken dat ze hier gewoon vandaan kwam. Ze pakte het jurkje van het rek en liep er mee naar de kassa. “Zou ik hem ook gelijk mogen aantrekken?” vroeg ze aan de kassa mevrouw. De vrouw keek haar raar aan, maar knikte toch maar. Lydia betaalde voor het jurkje een tientje, dus dan zou ze sowieso wel iets kunnen eten in een restaurantje of zo.
Lydia liep naar de kleedhokje toe en trok het jurkje aan, het jurkje stond haar nog best wel goed. Maar ze zou alleen nog even nieuwe schoenen nodig moeten hebben en een tasje voor haar portemonnee. Een beetje ongeïnteresseerd legde ze er nog een roze portemonnee en een bijpassend tasje bij de kassa neer.  De kassa mevrouw schudde haar hoofd met een zucht en nam het geld toch maar aan. Was het niet raar dat een vijftien jarige meisje alles zelf betaalde qua kleding en er geen ouder mee liep? Waarschijnlijk vonden de mensen hier dat niet zo erg. Anders hadden ze waarschijnlijk allang was van gezegd, toch?

Met een diepe zucht bekeek Lydia de menukaart. Ze zat inmiddels in een cafeetje vlakbij de boulevard. Straks zou ze misschien nog eventjes over het strand heen lopen en iedereen laten zien hoe mooi ze eruit zag. Ze had van het geld van de oude man, een jurkje, portemonnee, tasje en schoenen kunnen kopen. En nu zat in een cafeetje met het geld van een oude vrouw. Ze had er ook geen probleem mee dat ze het geld gestolen had, wat moest ze anders? Anders had ze helemaal niks, en je moest toch echt goed voor je zelf zorgen. “Heb je een keuze kunnen maken?” vroeg de ober aan haar. Ze wist niet hoe oud de ober zou zijn, misschien een jaar of zeventien. Vriendelijke knikte ze en zei:“Doe mij maar een broodje gezond zonder tomaat.” Ze hoefde nu geen warm eten, daar had ze helemaal geen trek in.
Rustig keek ze naar buiten, ze zat bij het raam en kon zo tussen een straatje door kijken richting de zee. Het zag er wel mooi uit, want de zon was al aan het ondergaan. En dat bracht haar vooral in haar relaxte staat. Lydia werd uit haar gedachte gehaald, door dat de ober haar broodje gezond voor haar neerzette. Met een glimlach keek ze de ober aan. Ze nam een hap van haar broodje, en de ober kwam gewoon tegen over haar zitten. “Ik weet niet hoe je aan geld komt voor een broodje te kopen of waar je ouders zijn. Maar ik denk dat jij nog wel een slaap plek zoekt.” vroeg de ober. Oké, what the fuck. Waar bemoeide de jongen zich mee. Als zij geld heeft, heeft ze geld dat. En daarvan boekt ze wel een hotel kamer of zo. Geïrriteerd keek ze de jongen aan en zei:“Wie denk jij dat je bent?” Ze begon zich een beetje pissig te voelen. Het was toch een ober zijn werk om een klant rustig te laten eten, waarom ging hij dan niet weg?
“Ik ben Aiden, en als je wil kan ik je een slaapplek geven. Ik ben klaar met werken om 9 uur, als je dan van gedachten bent veranderd; ontmoet dan op het strand.” Zei hij, terwijl op stond om weer verder te werken. Met een hoofdschuddend begon Lydia weer verder te eten, nog steeds nadenkend wat de jongen zei. Haar slaapplek moest ze nog vinden, maar ze was in ieder geval wel blij dat ze op een gemakkelijke manier weg was gekomen uit het weeshuis.

I was in Darkness

~Mango’s Tropical Café~

Met een diepe zucht liep Lydia het Café uit. Oké ja, die jongen had wel gelijk. Ze had een slaapplek nodig en waar? Waar dat wist ze nog niet. Misschien in een hotel, als ze binnen werd gelaten als een vijftienjarig meisje.
Lydia stak de straat over en keek nog eventjes naar de zee. Het zag er allemaal zo ongeremd uit, de zee kon heen gaan waar het heen wilde. En dat is ook wat zij ging doen, ze ging gewoon met de zee mee. Ze ging heen waar ze heen wilde gaan, en niemand zou haar daarvoor tegen gaan houden.

De straten waar gevuld met mensen die allemaal uit gingen vanavond. Zij ging vanavond niet uit, misschien morgen avond; als ze een tijdelijke slaapplek had gevonden. Uit gaan had ze nog nooit gedaan. Dus een keer uitgaan was wel iets wat ze graag wilde. Geïnteresseerd keek ze in het rond. Alle mensen die aan het uit gaan waren, leken allemaal zo vrolijk. Waarschijnlijk dachten hun ook niet aan hun persoonlijke problemen, dat was goed; maar om de blije gezichten te zien leek haar maar niks. Waarom zou ze blij zijn? Ze had vijftien jaar lang in een weeshuis gezeten, ook al was het vandaag nog steeds haar verjaardag. Feesten dat kon ze niet, anders zou dat zo raar zijn. Een vijftien jarig meisje viert haar verjaardag in haar eentje, daar was ook niks aan.

“Daar is ze!” hoorde ze de bekende stem van de bewaker roepen. Shit, ze hadden haar gevonden. Had ze net een hele dag voor haar zelf, en dan gebeurt er dit. Lydia begon te rennen tussen de mensen en keek niet achterom. Dan zouden mensen denken dat ze verdacht was. En dat moest nou net niet gebeuren. Op gepakt worden door vreemde mensen die aan het feesten waren, en daarna weer terug naar het weeshuis moeten; echt niet. Ze zal nooit meer terug gaan naar het weeshuis, zelfs niet als een dood lijk.

Een kleine gil verliet haar mond, ze werd door twee handen bij haar heup gepakt en weg gesleurd. Er waren nu teveel mensen om haar heen om te zien door wie ze werd weggetrokken. Ze hoopte echt niet dat het door een bewaker was, want dan was ze echt het haasje. Degene die haar had mee getrokken, liet haar los toen ze aan kwam in een donker doodlopend steegje. Ze keek toe hoe de bewakers het steegje voorbij rende, die dachten waarschijnlijk nog steeds dat ze tussen de menigte liep. Wie haar had mee getrokken, was nu wel haar redder geweest. “Gaat het?” vroeg de stem. Lydia keek op en zag dat het de jongen was van het café. Wat was zijn naam nog maar? Adam…. A nog iets, verder wist ze het niet meer. Ze knikte en leunde even op haar knieën met haar handen. Ze had nog nooit van haar leven zoveel gerent. Niet dat ze normaal gesproken ook gewoon ging rennen, nee dan liep ze gewoon. Dit was wel echt spannend, voor al voor haar die normaal gesproken dood saai in het weeshuis zou zitten. “Hoe wist je dat?” Zei ze hijgend. “Hoe wist je dat ik gezocht werd?“ vervolgde ze, om de vraag wat duidelijker te maken. De jongen ging op de grond zitten en klopte even op de grond. Met een vies gezicht keek ze hem aan, ze ging echt niet op de vieze grond zitten. Daar had ze nu te mooie kleren voor aan. De jongen haalde zijn schouders op, omdat ze niet bij hem wilde zitten. “Ik herken wel snel kinderen die het weeshuis zijn uit gevlucht en dan geld kan stelen van mensen.” Zei hij gewoon koeltjes tegen haar. Oké, dat had ze dus niet aan zien komen. Wat eigenlijk ook wel logisch was, want de meeste kinderen blijven gewoon in het weeshuis tot dat ze geadopteerd worden of op hun achttiende weg moeten.
Met een verbaasde blik in haar ogen keek ze hem aan. “Hoe weet je dat ik uit het weeshuis kom?” vroeg ze aan hem. Met een sexy glimlachje keek hij haar aan. Hij haalde zijn schouders op en verder zei hij niks. Hoezo zei hij niks? Moest ze daar nu echt zelf achter komen? Dat sloeg eigenlijk helemaal nergens op. De jongen met de naam die begint met een A stond op en zei dat ze mee moest komen. Ze twijfelde eerst wel of ze mee zou gaan of niet, maar toch had ze die keuze snel gemaakt. Lydia volgde de jongen, maar keek toch achterom of ze niet werden achtervolgd door de bewakers. De jongen liep richting de kroeg met de naam: Mango’s Tropical Café. Het zag er erg gezellig en druk uit. Maar hoezo kwam de jongen binnen, hij was waarschijnlijk ook rond de leeftijd van vijftien zestien jaar. De uitsmijter die voor de deuren stond zei gedag tegen A, maar hij hield mij tegen. “Ben jij zestien of ouder?” zei de uitsmijter streng tegen haar. Ze slikte even, ze had geen ID-kaart dus ze kon zichzelf ook legitimeren. Niet dat ze sowieso kon doen, ze was immers nog maar vijftien. “Ze is met mij,” zei A tegen de uitsmijter. Met een twijfelachtige look in zijn ogen liet hij Lydia binnen. A haakte in een arm van Lydia en leidde haar verder naar binnen. Ze volgde hem rustig de keuken binnen van de bar en pakte een fles Wodka en een hapjes schaal. [“b]“Is dat niet stelen?”[/b] Vroeg ze wat on-zelfverzekerd naar hem. “Dat doe jij toch ook?” zei hij iets wat uitdagend tegen haar. Hij wees naar twee glazen en vroeg aan haar of ze die twee mee wilde nemen. Ze pakte gewoon de glazen en liep weer verder met hem mee. Ze had al een vermoede dat hij met haar samen wat wilde drinken en eten, maar stelen van bijna de bekendste bar van Miami was wel eventjes te gek, zelfs voor haar. “Deze bar is van mijn ouders, dus ik kan eigenlijk alles pakken wat ik wil,” legde hij uit, terwijl ze hem volgde naar een kamer. Hij zette de hapjes schaal en de wijn neer op zijn bed en zei tegen haar dat hij nog even tegen zijn ouders zou zeggen dat hij weer thuis was. Lydia bleef gewoon op de bed rand zitten en keek even in het rond. De kamer had donkerblauw behang en een witte vloer. Er stond een tweepersoonsbed in en een bureau. Eigenlijk stond er alles wat een standaard kamer had. De meeste kleuren die er in voor kwamen waren donkerblauw, wit en zwart. Het was best wel modern, maar dat was eigenlijk best wel logisch met ouders die Mango’s Tropical Café hebben. Daar was Lydia zelf wel jaloers op. Zij had geen ouders, niet dat ze die graag wilde hebben. Ouders laten je niet leven zoals jij het liefste wil hebben, dus ja waarom zou je dan ouders hebben?

“Sorry dat het zo lang duurde, mijn ouders wilde weten wie je was,” Zei A die weer binnen kwam lopen. Lydia stond een beetje tussen zijn spullen te kijken op het bureau, ze voelde zich nu best wel betrapt. Maar zij kon er ook niks aan doen dat ze wat te nieuwsgierig was. A liep richting zijn bed en vroeg of ze ook wat te drinken wilde. Ze knikte, ze had misschien nog nooit Wodka gedronken; maar ze had het wel nodig dat voelde ze gewoon. Lydia pakte het glas aan en dronk in een teug alles leeg. Ze veegde haar mond af en zei:“Meer.” Lachend schrok de jongen haar glas weer in. “Jij bent echt onvoorspelbaar,” zei de jongen tegen haar. Lydia nam alvast een slok, maar deed haar glas van haar mond weg. “Hoezo?” vroeg ze verbaasd. “Ik heb je gered van de bewakers, ik weet dat je hebt gestolen, en je was heel erg verlegen zonet. En nu drink in een keer je glas leeg,” Zei hij met een glimlach. Dit keer was Lydia degene die haar schouders ophaalde. Wat maakte het uit dat ze nu in een keer haar glas leeg dronk? Ze had dit gewoon verdiend sinds alles wat ze nu al had mee gemaakt. “Is het ook onvoorspelbaar dat ik nu zeg, dat je alvast een tweede fles nodig hebt?” zei ze, het was eigenlijk een soort van grapje, maar daar twijfelde ze even aan. Ze meende het eigenlijk wel deels, dus ja. Dan was het eigenlijk geen grapje, toch?

I was in Darkness

~The Hangover~

Lydia wist niet hoeveel ze had gedronken, maar goed dronken dat was ze zeker wel. A was ook dronken geworden en samen hadden ze de hele nacht door gefeest. Dit zal ze zeker wel vaker doen, het liefste wel elke avond. Elke avond door brengen Aiden, hij had zijn naam maar weer verteld omdat hij merkte dat Lydia die vergeten was. De hele dronken nacht had ze niet gedacht om te rennen voor de bewakers, die kwamen er toch niet in vanwege de uitsmijter die voor de deur van Mango’s Tropical Café stond. Haar leven was echt klote geweest, maar op deze momenten die ze deelde met Aiden was het eigenlijk best wel goed. Nu zag ze eindelijk het nut er van in om het leven positief te zien. Alles had zo zijn oorzaken, haar oorzaken was de zelfmoord van haar moeder en het weeshuis. De gevolgen waren dat ze Aiden had ontmoet.

De eerste zonnestralen waar door het gordijn te voorschijn gekomen. Ze wilde nog niet wakker worden; ze wilde zo graag door blijven dromen over de nacht die ze had beleefd. Het was geweldig, ook al kon ze het alleen maar herinneren door te blijven dromen. Als ze wakker zou worden zal ze alles vergeten, en dat wilde ze niet. Het was echt zó geweldig geweest. “Morning Sunshine,” hoorde ze een stem zeggen. De stem bonkte door haar hoofd heen, hoezo deed het zo’n pijn om geluid te horen?
Voorzichtig opende ze haar ogen. Ze was nog te moe om haar ogen goed open te doen, maar toe ze zag dat haar hoofd aan het rusten was op een blote borst van Aiden en haar hand op zijn buik lag; schoot ze recht overheid. Een klein gilletje verliet haar mond, ze had geen idee wat er was gebeurd. Wat was er überhaupt gebeurd? Lydia pakte als reflex de deken en deed die voor haar lichaam. Aiden keek haar wat bezorgd aan en lag toen helemaal in een deuk. “Jij weet echt helemaal niet meer wat er is gebeurd he?” Zei hij lachend tegen haar. Ze gaf geen antwoord tegen hem, hoe moest zij nou weten wat er was gebeurd. Ze had wat gedronken en was gaan dansen tussen de mensen die ook in Mango’s waren. Aiden ging rechtop zitten en pakte de deken van Lydia af. “Geef terug!” zei ze geschokt. Lachend schudde hij zijn hoofd. “Je hebt gister avond de hele boel onder gekotst, en je hebt je kleren nog aan,” vervolgde hij lachend. Oké, Lydia voelde zich nu officieel dom. Ze keek even, maar ze had nog steeds het zelfde jurkje aan. Ook al zitten er nu wat vlekken op. “Waarom heb jij niks aan?” zei ze. Ze vond dit nog steeds heel erg verdacht. “Omdat ik vaker dronken ben, en dus niet alles heb onder gekost,” zei Aiden nog steeds lachend. Juist, dat was eigenlijk vrij logisch. Maar toch, iets gaf haar het gevoel dat ze niet zo dronken was om alles te vergeten wat er was gebeurd. Ze stond op uit het bed en probeerde een paar stappen te zetten naar het raam. Ze kwam niet verder dan twee stappen en viel toen weer op de grond. De hoofdpijn was te erg, en ze had verschrikkelijke spierpijn. Dus dit was het om dronken te worden en een kater te krijgen. Dat was dan eventjes zwaar klote. Met een sip gezicht keek ze naar de vloer. Ze vond het niet leuk om een kater te hebben, het enige wat leuk was aan gisteren was het dansen en dronken worden. De rest liet ze liever achter wegen.
Een paar minuten lang zat ze op de vloer, toen er op de deur werd geklopt keek ze even op. Wie zou er nou op de deur kloppen. “Ooh mooi, jullie zijn wakker.” zei de vrouw die in de deur opening stond. Lydia keek haar recht aan, maar de gezichtsuitdrukking van de vrouw veranderde naar een bezorgde blik. “Gaat het wel?” vroeg ze bezorgd aan haar. Lydia wilde antwoord geven, maar Aiden was voor haar. “Heb je misschien een aspirientje voor haar, ze is nog nooit dronken geweest.” Zei hij koeltjes. Lydia keek hem even giftig aan, dat hoefde hij nou ook weer niet te zeggen voor haar. Dat kon ze zelf ook wel. Ook al wist ze niet eens wie deze vrouw was.
De vrouw liep de kamer uit en deed de deur weer dicht. “Dat was mijn moeder,” legde hij uit. Juist, dan wist ze dat ook gelijk weer. Lydia had zoveel vragen in haar hoofd die ze graag beantwoord wilde hebben, maar ze wilde niet overkomen als een kwebbelkus. Ze knikte maar gewoon, om te laten zien dat ze dat al had begrepen. Maar ja, ze wist maar nooit hoeveel mensen hier rondliepen.
De moeder van Aiden kwam al snel weer terug met een glas water en een aspirientje. “Ik hoop dat je hier door snel weer beter voelt, anders weet Aiden nog wel een ander idee om van kater af te komen,” Zei ze. Lydia pakte het glas aan en keek naar Aiden. Hij keek haar met een glimlach aan, als of hij echt de slimste was hier zo. Ze rolde met haar ogen en dronk het glas leeg. Dat was wel even heel erg lekker. Gewoon even verfrissend. “Dank u wel,” Zei Lydia tegen de moeder. Haar stem klonk schor, ja oké haar stem klonk wel vaker schor; maar dit was eventjes veel erger. Dat was ook wel een oorzaak van alcohol.
“Volgens Aiden had je het moeilijk, voor al nadat je uit het weeshuis was ontsnapt..” Zei de moeder. Aiden’s moeder wilde verpraten, maar stopte snel en liep gewoon de kamer uit. Waar was dat voor nodig om de kamer dan snel uit te lopen? Met een wat verbaasd gezicht keek Lydia naar Aiden. Hij keek een beetje pissig naar de slaapkamer deur die dicht was gegaan door zijn moeder. Ze was nu even verward over wat er was gebeurd. “Geloof me, daar zul je me later voor bedanken,” zei hij tegen haar. Lydia gaf geen reactie en keek gewoon weer emotieloos naar buiten. Waar was ze bezig? Wat had het nu ervan om op de grond te zitten en een beetje mee luisteren naar wat er om haar heen gebeurde? Ze hoorde dat Aiden de dekens van zich af trok, en van bed stapte. De rest kon ze niet horen wat hij deed, niet dat ze hem interessant vond; maar ja, ze wist gewoon even niks. Niks om iets te doen. Ze schrok toen er twee handen haar schouders raakte. Met een verbaasd gezicht keek ze naar boven en zag ze Aiden boven haar hangen. “Het leukste van gister avond was dat je op de bar ging dansen en mijn wilde zoenen,“ zei hij met een grote grijns op zijn gezicht. Boos keek ze hem aan, dat hoefde ze nou ook niet te weten. “Maar goed, daar is de badkamer voor als je wil douchen, ik ga even naar beneden,“ zei hij vervolgens. Ze knikte en keek toe hoe hij de kamer verliet. En plof.. Ze liet zich zo vallen op de vloer. Lydia had helemaal geen energie om iets te doen, geen energie om haar lichaam voor te bewegen naar de badkamer. Helemaal niks. Ze probeerde een beetje na te denken wat er was gebeurd, maar van het dansen op de bar en dat ze Aiden wilde zoenen wist ze niks vanaf. Ze had zelfs geen idee hoe ze hier in zijn bed te recht was gekomen!

Lydia wist niet hoelang ze op de vloer had gelegen, maar ze was wel in slaap gevallen. Want ze voelde geen hard vloer onder haar rug, ze voelde het zachte bed en de wollige deken. En toen ze haar ogen weer opende zag ze dat het weer geheel donker was in de kamer. Ze voelde aan haar hoofd en probeerde rechtop te zitten. “Hey hey, rustig aan,“ zei de vrouwlijke stem. De vrouw probeerde haar weer neer te leggen in het bed, maar dat wilde Lydia niet. Eerst had ze niet geweten waar ze was, en toen was ze weer in geslapen en nu; nu hoorde ze alweer een vreemde stem. “Waar is Aiden?” vroeg ze zachtjes aan de vrouw. Ze hoorde de vrouw zachtjes grinniken, wat was er zo grappig? Was het niet duidelijk dat ze wilde weten waar Aiden was, de enige persoon die ze kende sinds ze hier was. “Hij komt er zo weer aan,“ zei de vrouw tenslotte. Dat was een hele opluchting voor haar, ze legde haar hoofd weer op de kussen en draaide op haar zij. Ze voelde zich nog steeds niet lekker en wilde het liefst weer zo snel mogelijk verder slapen. “Je vroeg om me?” vroeg Aidan gelijk toen hij binnen kwam. Hij kwam bij haar op het bed zitten en zuchtte. Wat hij zonet tegen haar had gezegd had ze nog net op tijd mee gekregen, toen ze weer in slaap was gevallen. De hand van Aiden ging door haar haar heen. Dit gaf een geruststellend gevoel in haar, en was dan ook niet van plan om nog wakker te worden. Stiekem hoopte ze dat hij nog wel bij haar bleef…