Chillin's {& Lydia}

Rustig lag Lydia met haar hoofd rustend op haar armen te slapen in de les. Ze had wel geslapen, maar ze verveelde zich gewoon zo erg dat ze niks anders had te doen dan slapen. De docente was toch de hele tijd weg om elke keer opnieuw een kop koffie te halen, dus dan zou ze ook niet gestoord worden dus dat scheelde ook best wel veel. De meeste studenten waren gewoon aan hun werk begonnen en anderen waren aan het praten. Maar wel zo zacht dat Lydia er geen last van zou gaan krijgen. Toen ze zo'n gevoel had dat ze beter weg kan gaan lopen uit de klas dan hier blijven liggen slapen, gingen haar ogen open en wreef ze met haar handen over haar gezicht. Het duurde een paar seconden tot ze weer helemaal wakker was, en blijkbaar was de docente alweer koffie halen want er was geen docente te bekennen. Er lagen geen boeken op haar tafeltje, dus dat scheelde weer boeken in haar tas te stoppen. Ze gooide haar tas over haar schouder en liep het lokaal uit. Niemand merkte op dat ze weg liep, maar zij gaf net zo min aandacht aan haar mede klasgenoten als haar mede klasgenoten aan haar.

Het was nu best wel rustig buiten en in de gangen van de school. Niemand waar ze zich aan hoefde ergeren of wat dan ook. Ze liep het pad op richting de tuinen en bijen zoemde voorbij. Dat liet haar even denken aan Grace. De meid met de obsessie voor insecten. Lydia had niks tegen insecten, maar ze had wel een enorme hekel aan Grace. En als ze moest uitleggen waarom, dan had ze genoeg goede redenen waarom ze dat had. Maar ja, niemand vroeg dat aan haar. Beter nog, niemand durfde dat te vragen aan haar omdat ze gewoon een gestoorde psychopaat is. Dat wist iedereen, behalve mensen die later op dit eiland waren gekomen en nog nooit iets hadden gehoord van een gevecht in de kassen, bibliotheek, ziekenboeg of sportveld. Allemaal gevechten waar zij was in betrokken. Niet dat ze er trots op was, maar die mensen die met haar in gevecht waren geraakt hadden het gewoon verdiend. En verder wilde ze daar nooit een woord over vuil maken. Zelfs niet aan Jean of Clyde. Ze zag ook geen reden om er woorden over vuil te maken, omdat mensen er nooit iets over begrepen.

Lydia kwam aan bij het prieeltje. Het zelfde prieeltje waar ze vorige winter de “onschuldige” Lorise had gemarteld. De reden waarom ze dat had gedaan, ze had Lydia betrokken in een sneeuwbal gevecht. Gewoon like, recht tegen haar hoofd aan gooien. Dat moest je voor al niet doen bij haar, want de gevolgen daar van was, was dat Lorise belandde in de ziekenboeg. Ook al was Lydia wel zo aardig geweest om Lorise daar heen te slepen over de grond.
Ze liep het trappetje op en zag dat er een jongen was met bruin haren. Hij lag op het bankje met een koffie lepeltje in zijn mond en zijn hoofd rustend op zijn arm. Zijn ene been stond op de leuning van het bankje en de andere stond op de grond. Lydia ergerde zich nu al aan hem, terwijl hij er gewoon rustig bij lag. Het probleem was alleen dat hij het hele bankje in nam, en dat vond ze gewoon niet kunnen. “Slaap je?” vroeg ze aan de jongen. Het kon namelijk zijn dat hij sliep en als dat zo was dan zou hij wakker worden in de ziekenboeg. En dat was niet overdreven genomen. Maar ja, als hij niet sliep dan wist ze niet wat ze ging doen. Dat vogelde ze dan later wel uit.

De scene die ze vorige winter had gemaakt met “onschuldige” Lorise bleef in haar hoofd hangen, terwijl ze het trappertje op was gelopen. Op dat zelfde trappetje had Lorise zitten tekenen, gewoon alsof er niks aan de hand was. Maar dat Lydia alleen maar naar het prieeltje toe was gegaan om tot rust te komen was eigenlijk best logisch. Ze wilde daarom, net zoals deze jongen voor haar, niet gestoord worden en gewoon genieten van de rust die nu ruste over de school. Dat was toch allemaal vrij logisch, of was zij nu degene die gek in haar hoofd was? Arme Lorise moest dan ook geen sneeuwbal recht tegen haar hoofd aan gooien, want op dat moment had Lorise echt een gevoelig snaar geraakt in haar lichaam. En ook gelijk een kant gekozen die ze liever niet had willen zien van Lydia. Iemand die gewoon normaal tegen haar deed zouden ook niks ergs over komen, zo simpel was het gewoon.

Maar bij deze jongen hier die het hele bankje voor zichzelf hield stond op het moment om wel de verkeerde kant van Lydia te kiezen. Niet dat haar dat wat uit maakte, eigenlijk had heel Genosha al de verkeerde kant van haar gekozen. En daar hoorde niemand haar over klagen. Toch moest ze de jongen wel een punt geven om hier te komen en het hele bankje voor zich zelf te houden. Punt één niemand zou hem gaan storen, omdat het leek alsof hij sliep. Punt twee het was hier zo rustig dat niemand hem zou kunnen storen. Als de jongen hier niet was geweest, dan was zij degene die nu lang uit op het bankje had gelegen. Misschien dan niet in de zelfde houding als de jongen lag, maar wel zo dat ze het bankje in bezit nam. Ze vroeg voor de zekerheid of de jongen sliep of niet, gewoon om te weten of ze de jongen in de ziekenboeg moest laten wakker worden of niet. Hij had voordat ze haar vraag al had gesteld zijn ogen op gedaan, dus nu voelde ze zich best wel dom dat ze de jongen dat nog had gevraagd. Nu was het ook wel duidelijk te zien dat de jongen gewoon wakker was. “Nee,” was zijn antwoord. Meer zei hij niet. Lydia bleef de jongen aankijken en trok een wenkbrauw op. Ze verwachtte dat hij nog meer ging zeggen, maar dat deed hij niet. Iets wat ze best wel rude vond, want ze zag er immers niet uit alsof ze de hele tijd wilde blijven staan. Als hij dat wel verwachtte dan had hij dat mooi mis.

Lydia was niet van plan iets te gaan zeggen of een aanstalten te maken om weg te lopen van de jongen en ergens anders heen te gaan. Ze wilde gewoon echt dat hij wat ging zeggen. Maar toen hij uiteindelijk begon te grijnzen, waarna hij vroeg:“Wil je zitten?” Zijn vraag kwam er op een nonchalante, maar toch uitdagend uit. Iets waar ze zich weer aan begon te ergeren. “Kom je er nu pas achter dat ik wil zitten?” vroeg ze op toon dat ze wilde weten of hij echt zo dom was of niet. Maar terwijl ze dat vroeg, was er in haar stem ook wel wat pit te horen. Iets wat sommige meiden niet direct wilde laten horen, maar Lydia kon je niet vergelijken met andere meiden omdat ze eigenlijk zoveel anders in elkaar zitten dat het gewoon niet op valt. “Dus haal je je benen nog weg of niet?” vroeg ze iets wat ongeduldig, omdat ze niet meer te lang wilde blijven staan. Als de jongen nee ging zeggen zorgde Lydia er persoonlijk voor dat zijn hoofd eerst op de grond te recht kwam in plaats van zijn benen. Maar misschien zou ze toch ook wel even wachten met haar mutatie te gebruiken om de jongen nog een kans te geven om een beetje aardig voor haar te zijn.

Dat ze de jongen had gevraagd of hij sliep was niet zo heel raar, maar dat de jongen niet gelijk had gevraagd of ze wilde zitten vond echt heel raar en rude. Wie wilde er nou niet zitten op een bankje onder prieeltje, terwijl er iemand was om gezellig een praatje mee te maken. Niet dat Lydia een persoon was waar je lekker gezellig een praatje mee kon maken, maar het was altijd wel zo beleefd om dat direct voor te stellen aan een meid of ze wilde zitten of niet. Maar toen hij begon te grijnzen het eindelijk(!) op viel dat ze wilde gaan zitten dacht ze echt even of hij echt zo dom was. Hij zag er wel dom uit tho, maar dat hij dan ook nog dom kon reageren op haar vond ze echt verschrikkelijk. Aan zulke mensen kon zij zich gewoon net zo hard aan storen dan mensen die midden op het pad in eens stil blijven staan voor je voeten. Daar had ze ook zo'n enorme hekel aan. Dat was dan ook gelijk heel erg dom als mensen dat gingen doen. Lydia had dan eigenlijk ook de neiging om zulke mensen gewoon weg te gooien met behulp van haar mutatie. Zulke mensen verdiende dat gewoon echt.

Lydia wilde van de jongen weten of hij er nu pas achter kwam dat ze wilde gaan zitten, maar ze bedoelde er mee van “ben je nou echt zo dom of doe je alsof?”. Ze zei dat niet, maar ze had zo'n gevoel dat de jongen wist dat ze dat bedoelde. Tenzij hij echt zo dom was. Ondanks dat het er wat bot uit was gekomen was er ook pit in te horen. Die pit liet ze wel vaker aan mensen zien, en als dat gebeurde aan het begin dat ze met die persoon praatte betekende dat al niet veel goeds. “Nou ja, als je het gewoon gezegd had, had je misschien al gezeten,” sprak hij op de zelfde als eerst. Lydia kon hem nu echt een klap verkopen, maar ze hield zich nog in. Hij zal haar niet gek maken, ook al was het hem al gelukt op het moment dat hier het bankje voor zich zelf innam. Ze liet niet merken dat ze zich echt ergerde aan de jongen, maar ongeduldig werd ze wel. Ze sprak dan ook erg ongeduldig of hij zijn benen nog ging weg halen of niet. De jongen maakte wel aantstalten om te bewegen, en het leek er eerst op dat hij ruimte voor haar ging maken. Maar in plaats daarvan gooide hij zijn plastic koffiestokje op de grond en wreef met zijn vingers of zijn sikje. Hij kwam al iets overeind, maar te weinig voor haar. “Volgens mij was daar een woord voor? Iets van, alsjeblieft?” sprak hij alsof nu erg slim was, maar het echt heel kinderachtig was wat hij zei tegen haar. Kom op zeg, verwachtte hij serieus van Lydia dat ze alsjeblieft ging zeggen om te mogen zitten?! En dan vooral de nadruk op Lydia, dé psychopaat van het eiland. Nee, dat kon hij echt niet verwachten dat zij dat ging zeggen. Daarvan mocht hij over dromen, ook al twijfelde ze daar aan of ze dat ook zal doen in zijn dromen.

Zuchtend keek ze even om zich heen en keek toen weer terug naar de jongen. Hij wendde zich van haar af en maakte ruimte voor haar. “Eindelijk je maakt ruimte,” sprak ze uitdagend, maar toch een beetje geïrriteerd. Ze ging naast hem zitten en probeerde zonder rechtstreekse oogcontact te maken er toch een beetje voor zorgen dat hij wat hoofdpijn kreeg om het bloed langzamer te gaan lopen in zijn hoofd. Ze stopte er al snel mee, omdat ze bang was dat het te veel zou opvallen dat zij dat had gedaan. Nu leek het nog een onschuldige hoofdpijn die even kwam opzetten en weer weg ging. Hij had wel over zijn gezicht gewreven met zijn hand, dus dat was wel een teken dat het had gewerkt. “Aangezien ik zo vriendelijk ben geweest om je er bij te laten, vind ik dat ik je naam verdient heb,” sprak hij ineens. Lydia's mondhoeken gingen om hoog waarbij ze kort grinnikte. Het was echt oprecht, want dit vond ze wel even grappig. Hij was vriendelijk? “Het duurde anders wel veel te lang tot ik mocht zitten,” sprak ze uitdagend en een beetje gemeen. Ze deed een lok haar naar achteren en keek hem aan. “Je hebt mijn naam dus niet verdiend zoals een hond zijn beloning verdient,” zei ze kalm, waarbij een kleine grijns haar lippen sierde. Dat ze hem vergeleek met een hond was gewoon wat hij had verdient volgens haar. Maar toch, ze wilde gerust haar naam zeggen. Maar niet als beloning dat hij haar liet zitten. “Lydia,” sprak ze uiteindelijk, waarna ze recht vooruit keek en genoot van de rust die er nu was. Zonder dat ze hoefde te staan. Ze wilde de jongen nog wat meer hoofdpijn laten bezorgen, óók als beloning dat hij haar liet zitten.

Lydia had door dat ze te maken had met een persoon die niet reageerde als een normaal persoon. Het is wat je normaal noemde tho, maar ze ging er in ieder geval van uit dat ze te maken had met een persoon die het net als haar wel leuk vond om andere op de hielen te zitten. Alsof hij haar nu zo ver wilde krijgen voordat ze helemaal gek werd en vol op haar mutatie zou gaan gebruiken. Natuurlijk ging ze dat dan ook wel doen, maar in het begin in kleine beetjes. Voor al dat de jongen genoot dat ze wat ongeduldig werd, werd zij daar niet bepaald vrolijker op. Het maakte haar alleen nog maar meer pissiger en ze was niet in de mood om de emmer over te lopen. Toch moest ze toe geven dat het grijnsje om zijn lippen wel iets had wat haar aantrok. Aantrok om toch wel een beetje boos en geïrriteerde te gaan worden, maar om hem niet zo te martelen dat hij net zo als andere mensen die ze had gemarteld de ziekenboeg te laten zien.

Na net iets te lang wachten maakte hij ruimte voor haar, waardoor er uitdagend en iets wat geïrriteerd uit kwam dat hij eindelijk ruimte maakte voor haar. Ook wel beter anders liet ze wél de emmer vol stromen en dat wilde hij maar liever niet mee maken. “Dat hoef je dan niet zo geïrriteerd te zeggen, ik bijt niet,” sprak hij zacht grinnikte, waarna hij vervolgde:“Tenminste, niet hard.” Lydia werd toch wel een beetje te geïrriteerd, of het kwam door het stangen van de jongen of de charmes die hij ook gebruikte wat zij eerlijk gezegd niet zomaar verwachtte. Maar ze liet zich niet zo snel over halen om er ook werkelijk voor te vallen en dat moest hij toch wel even weten. Ze verzorgde de jongen wat hoofdpijn om de bloed stroming in zijn hoofd wat minder snel te laten lopen en  de aders ook een beetje zichtbaar begonnen te kloppen. Het zou niet zoveel heel erg veel pijn doen en dat wilde ze ook nog niet. Ze liet haar mutatie stoppen doordat de zo nodig beweerde dat hij nu wel haar naam mocht weten.
Uhh… niet dus. Dus had ze als smoes gesproken dat het wel veel te lang duurde tot ze mocht zitten. En daar hield ze totaal niet van. Ze keek hem aan en ze zag dat hij verontwaardigd zijn wenkbrauwen op trok, wat er voor zorgde dat een mondhoekje omhoog ging en hem uitdagend aan keek. Dat hij nu zijn standpunt gebruikte dat “als hij had geslapen” dat vond ze wel even komisch. Ze kon nu tegen hem zeggen dat “als hij had geslapen” dan was hij wel wakker geworden in de ziekenboeg zodat ze dan toch wel kon zitten. Het zijn nu gewoon van zulke dingen die je van Lydia kon verwachtte en het boeide haar niet wat andere mensen van haar gingen denken.
Haar vergelijking met de jongen en de hond zat wel iets in. Dus het was nu wel even 1-0 voor haar. “Ik zal er de volgende keer wel bij blaffen,” sprak hij lachend, waardoor ze zelf ook wel een beetje moest lachen. “Ja alsof dat gaat helpen,” sprak ze terug waardoor ze haar hand door haar haren heen haalde. Vrijwel uit het niets sprak ze haar naam uit en keek ze voor uit. Ze voelde dat hij haar nog wel even bekeek en net zo als haar voor uit keek en zijn naam uitsprak, wat dus Kim was. Omdat hij van zijn naam iets krachtigs maakte vond ze dat ze hem wel mocht uit testen en hem nog weer wat hoofdpijn liet veroorzaken. Lydia keek hem aan alsof ze aanvoelde aan haar mutatie dat het niet zoveel werking meer had dan ze de eerste keer had gedaan. Het grijnsje dat zijn lippen sierde had iets uitdagend, maar ook iets amuserend, waarna hij sprak:“Mij kun je niet zoveel doen, schatje.” Lydia snoof even, maar ze zag de jongen niet als slachtoffer; maar eerder als een uitdaging. Als ze hem niks kon doen met haar mutatie, werd ze wel in hem geïnterresseerd. “Dat is nou jammer,” sprak ze uitdagend, niet gemeen of geïrriteerd. Gewoon echt uitdagend. Ze was nieuwsgierig wat deze jongen, Kim, nog meer had. Hij kon haar niet voor eeuwig tegen houden met haar mutatie. “Hoe wist je dat ik het was?” vroeg ze speels, ze was nieuwsgierig en wilde meer van de jongen weten. Nou ja meer, ze wilde eigenlijk alles weten.

Ze had kort gelachen om het feit dat hij de volgende keer wel zou blaffen, waardoor hij ook even kort grinnikte. “Het kan lachen,” merkte hij amusant op, waarbij zij hem weer bloedserieus aan keek en even een wenkbrauw op trok. “Excuse me,” zei ze, terwijl ze hem beledigend aan keek. “Ik ben geen “het”, ik ben nog steeds jonge vrouw en geen ding of wat dan ook wat je bedoelde met “het,”” zei ze om hem erop te wijzen. Als iemand hier een “het” was, dan was hij dat wel. Maar zij gewoon echt niet. En ze hield er dan ook niet bepaald van dat hij dat tegen haar had gezegd. Ook al hield ze er helemaal niet van what ever hij zei tegen haar, maar dat het was beter dan in een zwijgende stilte. Dat zou er misschien nog wel meer voor zorgen dat haar emmer zou over lopen.
Lydia vond het echter wel jammer dat de jongen door had dat zij degene was die de hoofdpijn veroorzaakte met haar mutatie. Maar het was iets dat ze deed als een soort hobby (?), maar het was wel iets wat de tijd sneller liet gaan. Hij had met een grijnsje duidelijk gemaakt, maar het deed haar vrij weinig. Ze wilde wel door gaan met het beoefenen van haar mutatie op hem, maar als het weinig tot geen effect zou geven dan was er ook niet veel aan. De uitdaging die in haar stem te horen was dat ze het jammer vond, liet bij hem een brede grijns achter op zijn gezicht. Hij schoof een plukje haar achter zijn oor, waarbij hij nonchalant zei:“Het is maar wat je jammer vind.” Een speelse glimlach kwam op haar gezicht, terwijl ze zich af vroeg hoe hij wist dat zij het was geweest. Stel je voor er zat iemand in de bosjes zijn of haar mutatie op hem te beoefenen en dat hij dan alsnog haar de schuld gaf. Oh, dan was de emmer waarschijnlijk ook over gelopen en dan waren hij en die degene die hem dan pijn hadden gedaan allebei slachtoffer geworden. En ja, dan had hij wel het recht om haar te beschuldigen van de pijn.
“Ik weet niet of ik je dat wel kan vertellen,” zei hij bedenkelijk, waarbij hij ook een bedenkelijke hmm liet horen. Ze keek hem met nieuwsgierig ogen aan, terwijl er bij hem weer een glimlach op kwam. “Nah, het komt door één van mijn eigen mutaties, power augmentation. Ik weet niet of je dat kent?” legde hij relaxet uit. “Nope ken ik niet, wat zijn de zwakke plekken?” sprak ze alsof een wanhopig iemand was die hem echt graag pijn wilde doen. Ze lachte weer een beetje kort en schudde haar hoofd. “Nee grapje, ik ben niet wanhopig om je pijn te doen of zo,” zei ze. Snel vervolgde ze weer voor hij haar voor was:“En ja, ik kan ook wel grapjes maken. Ook al zijn ze niet echt om op te lachen.” Het was best falend dat ze dat hem nog uit ging leggen, maar ze wilde niet weer te horen krijgen dat hij zei “het kan grapjes maken”. Ze was -zoals ze al had gezegd- geen “het”.
Terwijl ze een hand door haar rode haren heen haalde, zei ze met een speelse ondertoon in haar stem:“Ik was gewoon op zoek naar een zwakker plek van je.” Ze draaide een plukje haar om haar vinger om het plukje uiteindelijk als een soort krulletje achter haar oor te doen.