This house no longer feels like home /&Clyde

Het geluid van een vogeltje maakte dat Valkyrie langzaam weer een beetje terug kwam naar deze wereld. Zachtjes knipperend opende ze haar ogen, al duurde het nog even voordat ze kon kijken door de felheid van de zon en het witte van het sneeuw. Ze haalde eventjes haar neus op van de kou en trok haar dekentje iets dichter tegen zich aan met haar armen over elkaar geslagen. Hier lag nu een klein laagje sneeuw overheen dat blijkbaar onder het schuildakje van de boom terecht was gekomen omdat de wind zo had gestaan dat het eronder had kunnen blazen. Ze slikte eventjes en keek voor zich uit zodra haar ogen eenmaal gewend waren aan het licht en zag een roodborstje zitten. Hierdoor trok ze haar mondhoeken zachtjes omhoog en bleef ze naar het vogeltje kijken terwijl ze altijd hard begon te beven van de kou. Haar lippen zagen al blauw, puur omdat het ook echt te koud was voor haar om buiten te slapen en het was niet goed voor haar lichaam, ondanks dat ze er niet dood aan kon gaan.

”Hallo daar kleintje,” Zei ze zachtjes terwijl ze iets naar voren kwam, omdat het roodborstje niet bang leek te zijn voor haar. Het zat daar maar een beetje te fluiten en Valkyrie aan te kijken, iets waardoor Valkyrie zich even een voelde met de natuur. Glimlachen stak ze haar hand eventjes naar het vogeltje uit en legde ze deze op het laagje sneeuw neer. Het roodborstje keek er maar gewoon na, tot het ineens wegvloog omdat er een ijzig koud geluid klonk van ijzer dat ergens op sloeg. Ze schrok hier zelf ook van en draaide zichzelf meteen om, zodat ze met haar grote ogen haar omgeving in de gaten kon houden op gevaar en kon zien waar het geluid vandaan kwam. Afwachtend luisterde ze en het klonk weer, waardoor ze op begon te staan en het dekentje om zich heen sloeg. Ze haalde uit haar broekriem het kleine zakmesje die ze had gevonden en geclaimd, en hield deze stevig vast onder de dekens die over haar schouders heen hingen.

Nog een keer hoorde ze het geluid, en nog een keer. Langzaam kwam ze dichterbij, heel alert op alles in haar omgeving en op elk geluidje die ze zelf ook maakte. Ze probeerde namelijk zo stil mogelijk te zijn, wilde zichzelf niet verraden want misschien was het ook niet goed. Nog altijd was Valkyrie altijd voorzichtig op gevaar, ze wist namelijk nog niet zo goed alle gangen van zaken hier maar waar zij vandaan kwam moest je altijd voorbereid zijn op een aanval of iets dergelijks. Zachtjes kneep ze af en toe een beetje in het handvat van het mes tot ze ineens zag waar het vandaan kwam. Het was een soort wit huisje die Valkyrie nog niet had zien staan, anders had ze daar misschien wel in gelegen. Hier stond ook een man, een best grote en stevige man die met een hamer aan het werk was bij het huisje. Ze fronste meteen haar wenkbrauwen en keek hem vervreemd aan, hij deed haar aan iemand denken. Kleine fonkjes bliksem leken bij elke slag van zijn hamer ervan af te slaan, iets wat het hem meteen deed bij haar waardoor haar ogen groter werden. Grote sterke man die best wel eens een Viking zou kunnen zijn uit haar tijd, een hamer, bliksem. Zou het kunnen? Was het mogelijk dat het echt waar was? Waarom was hij hier, waarom was hun god hier? Vikings waren er altijd van overtuigd dat hun goden echt bestonden, dat het geen overleden mensen waren die naar een andere wereld waren gegaan na hun dood. Hun goden waren niet dood. Ze waren echt, hadden vlees en bloed en waren levend. Ze woonden alleen in het rijk van Odin, Asgard, en kwam niet of nauwelijk naar hun wereld. Om hun krachten en om dat wat ze konden doen werden ze aanbeden, en vooral Thor was heel populair bij de Vikings. Vanuit de bosjes keek ze hem ongeloofwaardig aan en stapte ze dichterbij, vergat ze bijna dat ze een mes in haar handen had. Ze liep gewoon op hem af terwijl ze hem strak aan bleef kijken vol verwondering. Valkyrie was haar geloof verloren, ze was het kwijtgeraakt door alle slechte dingen die waren gebeurd. Ze geloofde niet meer en begon te twijfelen aan de goden. Misschien was dit een teken dat ze weer moest geloven? Dat ze toch nog echt waren, en nog altijd bij haar waren? ”Wie ben jij?” Vroeg ze wat dromerig terwijl ze hem nog altijd met dezelfde blik aan bleef kijken en wachtte op een antwoord..

/&Clyde

Vanaf het moment dat ze de man zag met zijn hamer en de kleine bliksem achtige fonkjes die ervan kwamen had ze hem met grote ogen aangekeken. Ze had meteen gedacht aan haar oude goden, wie ze eigenlijk langzaam aan het loslaten was omdat ze niet meer geloofde. Zoveel slechte dingen waren gebeurt met haar, ze had 500 jaar lang niet meer hun aanwezigheid gevoeld en ze had ze ook niet meer gezien. Het had haar een beetje van haar geloof afgebracht, maar nu ze dit zag begon ze het weer hoop te geven. Ze was er eerst van overtuigd geweest dat ze later ook naar Valhalla zou gaan, maar dat ze niet gewoon maar een warrior was, dat ze ook een soort god zou zijn. Valkyrie kon tenslotte dingen die anderen niet konden. Soms had ze er zelfs aan getwijfeld of haar vader wel haar vader was, gezien iemand haar had gezegd dat het misschien wel mogelijk was dat ze aan half-god was en de dochter van Thor, omdat ook Valkyrie met electriciteit dingen kon doen. Ze was een beroemde shieldmaiden, een warrior, dus het was mogelijk geweest dat ze bloed had van Thor? Haar volk had het geloofd, en zijzelf ook, waardoor ze haar vader uiteindelijk vermoord had om zijn positie in te nemen als Earl.

Ze slikte eventjes voordat ze hem besloot te vragen naar zijn naam. Hoewel de hamer en de bliksem voor haar al heel veel zei wist ze natuurlijk nog steeds niet of het echt zo was. Ze had begrepen dat dit een eiland was voor mutanten, het kon ook toeval zijn dus? Maar als Thor een mutant was, en mutanten goden waren, betekende dat dus wel dat ze echt waren? Dat zij ook echt was? Hij draaide zich om en lachte eventjes geamuseerd waarop Valkyrie hem alleen maar verwonderd aan bleef staren met het kleine zakmesje in haar hand om zichzelf mee te kunnen verdedigen. "Ik ben Thor" Stelde hij zichzelf voor waardoor haar mond een klein stukje openviel. Dit kon toch niet echt zijn? ”Thor?” Vroeg ze hem nog na, lichtjes hees doordat ze gewoon overdonderd was. Je kon duidelijk het oude Noorse accent in haar stem horen, ze sprak zijn naam perfect uit zoals een Noor dat zou doen. Ze hief eventjes haar hoofd iets verder op en keek hem nog een keer licht verward aan. ”Hoe? Wat die je ‘hier’?” Vroeg ze aan hem, want ze had serieus geen idee..

Het viel hem nu ook op dat ze nog een zakmes naar hem toe hield, zonder dat ze het zelf eigenlijk nog door had. Zijn glimlach zakte eventjes weg. "Hé, je hoeft geen wapens op mij te richten hoor, ik doe je niks" Zei hij waarop ze eventjes snel haar blik naar het zakmes liet gaan. Ohja. Wat verward deed ze een paar stapjes terug en klapte ze het ding dicht om deze vervolgens weer achter haar riem te plakken. Ze wilde het namelijk ook niet hier laten, want je wist maar nooit wanneer je het misschien nodig zou hebben, en Valkyrie vertrouwde niemand hier. Misschien met een kleine uitzondering op Lawrence, al zaten hier ook alweer wat barstjes in, maar dat was ook deels haar eigen schuld. Ze keek weer op naar de man. ”Sorry, ik had niet door dat ik die nog in mijn handen had.” Zei ze eventjes waarbij ze de dekens dan ook maar weer steviger om haar heen sloeg, in plaats van dat het losjes over haar schouders hing. Gelukkig scheen de zon wel fel en kwam daar toch een beetje warmte vanaf, maar heel erg veel hielp het niet als je al een paar nachten buiten sliep in de sneeuw, waardoor ze ook deels nat was. Haar deken was vochtig, net zoals haar kleren. Niet dat Valkyrie er niet tegen kon, ze ging niet dood..

Ze was echt even helemaal uit haar doen van deze verschijning. Hij had het zelf misschien niet door - of als het echt Thor was dan wel - maar Valkyrie dacht hier echt te maken te hebben met haar god Thor, eentje die de Vikingen hadden aanbeden. Misschien wel het meest van alle goden, samen met Odin. Al was Valkyrie wel meer een fan geweest van Freya, omdat zij een vrouwelijke warrior was geweest en een voorbeeld voor haar. Wat niet weg hield dat haar volk geloofde dat Valkyrie een dochter was van Thor, en niet van Skalk. Dat ze een half-god was, gevangen in Midgard maar eigenlijk thuis hoorde in Valhalla. Niet dat zij het zo erg vonden, ze waren erg blij geweest met hun leider als een krachtige half-god. Daarbij was Valkyrie een goede leider voor hun geweest, dat was gewoon een feit en iedereen was het ermee eens geweest. Sommigen mochten dan wel klagen dat hun leider een vrouw was geweest - niet iets dat heel erg ongewoon was in de Noorse landen gezien vrouwen wel dergelijk aan de macht konden komen als ze het slim speelden - maar de meesten waren heel blij met haar geweest.

"Ik euhm, herstel het prieeltje?" Antwoordde hij haar vraag waarop ze even verward knipperde. Prieeltje? Wat was dat nou weer? Ze keek vervolgens eventjes om haar heen naar het kleine bouwwerkje waar ze in stonden en knikte terwijl ze haar ogen over het plafond liet gaan. ”Dit is het prieeltje?” Vroeg ze even, daarom misschien ook verradend dat ze niet alles wist van deze tijd, dat er dingen waren voor haar die ze niet helemaal begreep. Hoewel ze wel slim genoeg was om soort van de bedenken wat hij bedoelde. ”Maar waarom ben je hier? Op dit eiland en in deze wereld?” Vroeg ze nu vervolgens, wat misschien een beetje vaag voor hem moest klinken.

Het meisje stak ze zonder problemen weg en hij zei er ook niets meer over, dus ze mocht het waarschijnlijk ook houden? Niet dat het een mesje was waarmee je veel aan kon richten, het was heel klein. Echt een klein zakmesje, maar toch wel heel scherp en in haar handen kon het een dodelijk wapen zijn. Als Valkyrie het wilde kon ze hiermee nog altijd heel goed vechten, ze had de skills er zeker voor. "Kan gebeuren" Zei hij geruststellend waarop ze even rustig adem haalde, de kou daarbij ook probeerde weg te denken. Ze knikte even dankbaar en trok haar deken iets verder over haar schouders heen, niet dat het veel werkte omdat het helemaal vochtig was. "Hé, heb jij vannacht buiten geslapen?" Vroeg hij zacht maar wel een beetje eisend. Valkyrie bleef hem even zwijgend aankijken voordat ze even twijfelend naar links en naar rechts keek. Wel euh, ze had niet echt een goed excuus om hem te vertellen dat het niet zo was. Plus het had niet zoveel zin om te liegen. ”Ja,” Zei ze zachtjes terwijl ze hem weer aankeek, alsof het de normaalste zaak van de wereld was om buiten te slapen, in de sneeuw. Ze hoopte zo dat hij er niet verder over zou praten, want het zou toch niets veranderen. Valkyrie weigerde nog in haar eigen bed te liggen tussen die vier muren die op haar af leken te komen.

"Jazeker" Had hij geantwoord een glimlachje wanneer ze vroeg of het kleine witte huisje het prieeltje was waar hij over sprak. Dat soort benamingen kende ze dan ook niet, wat ergens natuurlijk wel logisch was als je niet in de moderne tijd had geleefd en nu midden in deze wereld terecht was gekomen. Dan zou je het wel snappen. Zij hadden toen ook helemaal geen prieeltjes, enkel huizen en schuurtjes gemaakt van hout of gewoon tenten gemaakt van de huid van dieren als je iets minder geluk had. Ze knikte dan ook eventjes en liet nog een blik over het prieeltje gaan. Het was namelijk wel mooi, dat moest ze toegeven. Zeker de stukjes waarin het houd mooi wat uitgesneden, iets wat ze in haar tijd dan ook nog wel eens deden. Met mesjes kon ze er namelijk mooie dingen in snijden, zoals slangen en draken die ook voorop hun Drakkars hingen.

Ze vroeg zich alleen nog af wat hij hier deed, als het echt de god Thor was, maar alle tekenen waren er voor haar geweest om dat te denken. Waardoor ze het nu ook geloofde dat het echt was. "Ik ben op dit eiland omdat ik een mutant ben, en omdat ik hier werk" Legde hij uit waarop ze hem verward aankeek. Oké? Thor werkte hier? Als wat, wat was hij dan? Moest hij hier het eiland beschermen tegen het kwaad? Was het daarom dat hij hier werkte, omdat het eiland belangrijk was? Ze snapte er niets van maar misschien moest ze dat ook niet doen, moest ze maar accepteren dat het zo was. "En ik ben in deze wereld omdat ik hier geboren ben?" Vervolgde hij waarop ze dan weer even in twijfeling sprong, was het wel echt Thor of gewoon toevallig iemand die dingen gemeen had met hem en zo heette? ”Je komt dus niet uit Asgard?” Vroeg ze wat verward. Want dat was de wereld waarin haar goden leefde. Ze wist dat ze wel eens naar Midgard kwamen, maar dat alleen om speciale redenen. Zo dacht Valkyrie Odin wel eens gezien te hebben, maar dat was iets waarvan ze nu niet meer zeker was.

Om niet al te veel zorgen te wekken had ze gewoon normaal met een ja geantwoord, want liegen had toch geen zin. Ze had buiten geslapen. Hij trok zijn vest uit waarop Valkyrie hem gewoon vervreemd aankeek en haar eigen deken dichter tegen zich aantrok. "Hier, ik kan wel even zonder" Zei hij met een bemoedigend glimlachje, maar Valkyrie keek hem alleen twijfelend aan. Ze wilde tegenstribbelen, had al genoeg hulp aangenomen in de laatste dagen en ze wilde niet nog zwakker lijken. ”Nee, dat hoeft niet.. Het gaat wel.” Zei ze waarbij ze even kort naar haar omgeving keek en lichtjes ongemakkelijk een stap achteruit zegde, oftewel, ze loog. Ze keek de andere kant even op, zonder langs zijn ogen te gaan. Wilde niet als zwak worden gezien. Het mocht er dan wel niet zo goed voor haar uitzien, helemaal niet in deze wereld. Maar Valkyrie was nog altijd een Viking, en dat mocht ze van zichzelf niet vergeten.

"Vind je het niet fijn dan binnen? Warm en droog en gezellig" Vroeg hij waarop ze hem weer aankeek en vervolgens even zuchtend haar schouders ophaalde. Ze schudde even haar hoofd en keek hem serieus aan. ”Nee, ik slaap liever buiten en ik heb toch geen vrienden. Niet meer.” Zei ze zachtjes terug, want het was waar. Al haar vrienden van vroeger waren weg. Lawrence was misschien wel een vriend, maar ook dat wist ze niet meer zeker. "Hoe heet jij eigenlijk?" Vroeg hij vervolgens waarop ze weer eventjes twijfelend rond keek. ”Valkyrja Skalksdóttir,” Zei ze terug met haar oud Noorse accent, waardoor haar naam ook anders klonk dan hoe je het eigenlijk schreef. Hierdoor zou hij het misschien niet al te gemakkelijk kon onthouden.

Ze snapte het niet helemaal, of deze Thor hier was helemaal in de war en wist niet meer dat hij uit Asgard kwam, of het was helemaal Thor niet. Tenminste niet háár Noorse god die zij kende van de Viking tijd. Ze hoopte het stiekem wel, want er waren vroeger voorspellingen geweest dat Valkyrie evengoed de dochter van Thor kon zijn, omdat ze ook mensen kon elektrocuteren, dus haar krachten kwamen toch overeen met die van Thor. Daarbij was ze waarschijnlijk nog de enige Viking die leefde - of haar zusje na -, dus ergens was het misschien wel logisch dat deze Noorse god naar haar op zoek kon zijn. Hoewel ze steeds meer begon te denken dat het hem toch niet kon zijn, want het ging best vreemd nu. "Nee, nee, ik ben niet die Thor. Ik heb zijn krachten en zijn fysieke voordelen, misschien zelfs zijn look, maar ik ben niet de Noorse God" Legde de man ook al uit, waarmee haar vermoeden al bevestigd werd. ”Oohh,” Zuchtte ze even begrijpend. Het was dus gewoon een klein misverstand geweest hier. Maar ergens vond ze het best wel jammer, want ze had de échte Thor best wel eens willen ontmoeten, en dat was dan nog best zacht uitgedrukt.

Hulp aannemen was iets dat ze niet graag deed, zeker niet wanneer ze het ook helemaal niet nodig had. Ze wist namelijk zelf maar al te goed dat het haar niet kon doden, of ziek kon maken. Het hield niet weg dat ze natuurlijk wel de kou kon voelen en dat ze het zichzelf niet al te gemakkelijk aan het maken was. Rillen bleef dan ook altijd een normale reactie op kou en fijn voelde het alsnog ook niet. Wennen deed je er ook niet aan, zelfs niet na deze 500 jaar lang gevoeld te hebben ondanks dat ze toen niet in haar eigen lichaam zat, maar in die van een zeemonster. "Aanbod blijft gelden" Zei hij waardoor Valkyrie hem weer aankeek en zag dat hij zijn jas over de leuning had gelegd. Daarbij was het ook een tikje wantrouwen waarom ze zijn hulp niet wilde accepteren, omdat het moeilijk voor haar was om het beste in mensen te zien. Soms lukte het wel, bij een enkeling, maar het had soms wat tijd nodig. "En je zou me er een plezier mee doen" Vervolgde hij nadat hij zijn hand door zijn lange haren had gehaald, iets wat ook had geleken alsof hij uit de Viking tijd was gekomen. Lang bleef ze hem even diep in de ogen aankijken met een berekenende blik, alsof ze probeerde in zijn hoofd te kijken om te zien of ze hem kon vertrouwen. Dit kon ze alleen niet, dus het bleef enkel bij staren voordat ze toch initiatief nam om zijn jas te pakken. Langzaam en voorzichtig terwijl ze hem alert aan bleef kijken, om vervolgens ook weer wat stapjes bij hem vandaan te zetten.

Als hij wilde proberen om haar over te halen weer binnen te slapen, dan kon hij zich alvast voorbereiden hier lang te zitten. Ze wilde zelfs helemaal niet meer naar binnen toe, kon zichzelf prima buiten redden gezien ze ook van de honger niet dood kon gaan. Niet dat ze honger hoefde te lijden want als groot zeemonster kon ze ook jagen en wie weet zaten er hier in het bos ook dieren. Dan hoefde ze niet eens meer naar binnen, misschien alleen voor de lessen maar daar wist ze ook al geen raad mee. De enige reden waarom ze hier op het eiland zat was omdat het daarbuiten niet veilig was voor haar, niet voor haar maar ook niet voor andere mutanten. Al was het misschien ook wel een beetje omdat ze moest leren te leven in de wereld zoals deze nu was, iets wat voor haar nog een behoorlijke opgave leek te zijn gezien ze zichzelf nu al probeerde te verstoppen. "Valkyrja Skalksdóttir" Zei hij haar na waarbij ze kon horen dat hij probeerde de juiste klanken te gebruiken, al waren die best moeilijk als je geen Oud Noors gewend was, ze vond het daarom ook niet heel erg dat sommige klanken niet helemaal goed vielen. Hij deed in ieder geval zijn best en daarom knikte ze eventjes. "Wel dan, Valkyrja, vanaf nu heb je dus wel weer een vriend. Namelijk mezelf hier" Zei hij vervolgens wat opgewekt en legde zijn hand op zijn borst waarop ze even verward knipperde en fronste. Onzeker beet ze even op haar wang waarop ze haar adem uitblies en zachtjes knikte, om te laten weten dat ze zijn vriendschapsverzoek toch wel accepteerde. Ze zou het niet in woorden zeggen, om het maar niet al te officieel te maken, maar dit was wel genoeg. "En ik heb een idee. Wat zou je d'r van vinden als ik een schuilplaats voor je bouw? Dan zit je wel droog en warm, maar niet binnen" Vroeg hij waarop ze toch even geïnteresseerd haar wenkbrauw optrok om vervolgens om haar heen te kijken. ”Als dat mag en je dat zou willen doen? Ik kan zelf ook wel helpen.” Zei ze en haalde haar schouders even op. Het leek haar best wel een fijn idee, want in het grote gebouw wilde ze sowieso niet meer slapen maar in een klein hutje zou ze zich al veel meer op haar gemak voelen. Dan kon ze sneller naar buiten vluchten als ze wilde of als het nodig was en moest ze niet nog door een doolhof van gangen..

Ze was niet gewend mensen snel te vertrouwen hoewel ze zich nu wel gedwongen voelde het sneller te doen, alleen omdat ze deze wereld niet kende. Had geen idee van technologie of hoe alles hier werkte qua politiek. Kon het ook niet weten, want zolang was ze nog niet terug geweest. Een paar maanden terug lag ze nog te ‘slapen’ in haar onderwaterkooi, gevangen als een klein vogeltje voor vijfhonderdjaar. Haar felle blik die ze naar hem toe had geworpen begon langzaam te verzachten, al kon ze nog niet volledig haar vertrouwen in hem plaatsen. Dat kon ze ook nog steeds niet met Lawrence en het kon best lang duren voordat ze dat misschien zou doen, of ze zou het zelfs helemaal nooit weggeven.

De jas had ze dus uiteindelijk toch gepakt, ondanks dat het haar duidelijk niet meeviel om hulp aan te nemen. Toch had ze het nu misschien wel nodig. Niet om te blijven leven, maar de kou zorgde er wel voor dat haar energie af aan het nemen was door het rillen, zo kon ze niet langer blijven staan en dat wist ze. Heel erg hielp het niet tegen de kou gezien de kleren die ze aanhad nog altijd doorweekt waren van de sneeuw en dus moeilijk op te warmen waren. Ze bleef dus toch staan rillen en trok de jas iets dichter tegen haar aan als een kleine nutteloze poging om het toch warmer te krijgen. Naar binnen gaan wilde ze alleen nog steeds niet.

Hij knikte even wanneer ze toch soort van toegaf aan het feit dat een huisje misschien wel fijn zou zijn, zodat ze niet buiten in de kou hoefde te slapen en niet naar binnen hoefde. Voelde zich alleen wel weer even kwetsbaar omdat het toch weer hulp was, iets waar ze zich met man en macht tegen probeerde te verzetten. Ze wilde zich niet zo voelen en het al helemaal niet uitschijnen. "Ik denk niet dat iemand er problemen mee zou hebben. Het enige wat ik wel moet benadrukken" Zei hij en probeerde oogcontact te maken. Het duurde eventjes voordat Valkyrie haar blauwe ogen op die van hem richtte. "Dat je natuurlijk nog altijd welkom bent binnen. Het kan gerust een tijdelijke oplossing zijn, maar ik denk dat je ook wel weet dat je niet voor eeuwig in het bos kan blijven" Legde hij zachtjes uit. Iets wat ze wel snapte, ze wist zelf ook heel goed dat het niet goed voor haar zou zijn om weer zo lang alleen te zijn. Maar ze moest ook nog weer leren om tussen mensen te zijn na zo’n lange afzondering, en voor nu was het nog even teveel geweest.

Ze knikte daarom wel zachtjes even en slikte waarbij ze ook weer wegkeek om haar gezicht terug emotieloos te krijgen en de brok in haar keel weg te werken. Daarom kon ze ook geen reactie terug geven, ze vocht te hard om geen emotie te tonen en praten zou daarbij niet helpen. "Dus, gaan we een plekje gaan uitkiezen of wat?" Vroeg hij en sprong alvast op om dat te doen. Valkyrie deed automatisch weer wat stappen achteruit om haar afstand te bewaren. ”Is goed,” Liet ze weten met een knikte om vervolgens achter hem aan te lopen. Hield hem constant in de gaten en liet af en toe haar blik over de omgeving glijden om te zien of er niemand anders ergens eraan kwam. ”Misschien het liefst dicht bij de zee,” Liet ze even zachtjes weten, want dat was iets wat vertrouwd voelde bij haar en een uitzicht erop zou misschien geruster zijn.