Winter is coming. [Arianne]

YOU THINK MY LIFE IS EASY,

I’M A HUNTRESS. I HATE THAT FEELING, THE FEELING WHERE YOU STAND ON THE SIDELINE AND JUST HAVE TO WATCH HOW YOUR LIFE IS CUMBLING APART. I WANNA FEEL STRONGER THAN THAT. I WANNA FEEL POWERFUL AND WITH ALL THE FAMILY THAT I’VE LOST,I COULD USE A FEW FRIENDS. -------------------------------------------------------

Het waren geen donkere wolken aan de hemel, meer grijzig, grijzig en koud. Verschrikkelijk koud, ijzig koud, het soort van koud dat de winter aankondigde. Allison had het niet voor de winter maar toch trok ze haar schoenen aan en stond ze in mum van tijd buiten. Met een beige muts op haar donkere haar, een bijpassende sjaal, zwarte jas en handschoenen. Alsof het echt al puntje winter was en de sneeuw al tien centimeter dik lag. Allison was niet zo goed bestand tegen de kou als de meeste anderen, toch droeg ze een kleedje dat nog net vanonder haar jas uit kwam en had ze een dikkere legging aan. Ze stak haar handen diep weg in de zakken van haar jas, trok haar kin in haar sjaal en wandelde over het schoolplein weg van de drukte binnen. Want dat was precies wat ze nodig had, even een moment waarin ze weg kon vanuit de drukte en voor even tot rust kon komen. Niet dat ze het niet wilde, tussen de mensen zijn maar ze deed het voor haar clairvoyance, in de drukte werkte het amper tot niet dus daarom moest ze naar buiten. Allison en haar grootste gevoel voor plicht, om mensen te helpen … het was de enige reden waarom ze zoveel van de buitenwereld wilde weten, waarom ze niets wilde missen. Je wist immers maar nooit.

Haar adem kwam er met witte wolkjes naar buiten, ze probeerde haar handen wat op te warmen door ze tegen elkaar te wrijven terwijl ze zich verder weg van school begaf. Ze had niet echt een idee waar ze heen ging, ze wandelde gewoon terwijl haar ogen alles in de omgeving opnamen. Blijkbaar dacht iedereen hetzelfde, binnen zijn was beter dan buiten, op een paar enkelingen na dan. Maar het was zoveel beter voor haar, ze had precies wat ze wilde. Hoe verder ze van school kwam hoe geruster haar geest werd en hoe gemakkelijker het voor Allison was om te ontspannen en haar mutatie zijn werk te laten doen. Ze hoefde niet op te letten als ze wist dat haar mutatie het werk voor haar deed. Dus alle spanning gleed in een seconde van haar schouders terwijl haar voeten haar naar een prieeltje brachten en ze op één van de bankjes neer zakte.

Ze sloot haar ogen, zakte wat onderuit en liet alles van de wereld over haar heen rollen. Het begon met de lokale dingen, beelden van school, studenten, het meisje die haar mutatie oefende in de kelder, de jongen die ruzie had met zijn vriendin. En naarmate ze meer ontspande gingen de beelden verder. Ze kreeg beelden van overzee, van een wereldkampioenschap zwemmen ergens in Australië, van een festival in China, een kiesstemming in een land dat Nederland noemde. En uiteindelijk ging ze gerichter zoeken, ze zocht haar vader op, die lag te slapen, dan zocht ze naar de legerbasis waar plannen werden gesmeed tegen de mutanten maar ook daar was het verdacht stil. Allison opende haar ogen, haar blik had iets moeilijk terwijl ze het verdachte stil van eerder in haar beelden probeerde te verwerken. Ze werd een beetje uit haar gedachten gerukt door een ander beeld van een meisje dat haar kant kwam uit gewandeld. Allison richtte haar blik op, niet dat er al iemand in de buurt was maar dan nog. Ze maakte haar blik een beetje minder moeilijk, een beetje vrolijker terwijl ze haar handen tegen elkaar aan bracht en hard haar best deed de kou buiten te sluiten. Stil zitten hielp daar niet echt bij, al kon ze hier nu niet meteen rondjes beginnen rennen. Dus toen er inderdaad iemand in het zicht kwam probeerde ze hard haar best te doen om er niet uit te zien alsof ze zou dood vriezen, niet dat het zo koud was, Allison was nu eenmaal een gevoelig persoon voor temperatuur. Iedereen had zo wel zijn flaws …

Tag; Arianne | Words; 651
TEMPLATE BY LILY (HER MAJESTY'S FINEST.) ATATF

YOU THINK MY LIFE IS EASY,

I’M A HUNTRESS. I HATE THAT FEELING, THE FEELING WHERE YOU STAND ON THE SIDELINE AND JUST HAVE TO WATCH HOW YOUR LIFE IS CUMBLING APART. I WANNA FEEL STRONGER THAN THAT. I WANNA FEEL POWERFUL AND WITH ALL THE FAMILY THAT I’VE LOST,I COULD USE A FEW FRIENDS. -------------------------------------------------------

Allison vond het nog net een beetje te vroeg voor sneeuw en vrieskou … het was nog maar november. Voor haar was een witte kerst net voldoende en dan kon de zon gelijk weer beginnen schijnen. Helaas deed haar mening er niet toe hierboven en was dat de reden dat ze hier nu in de kou zat, wat ze zichzelf natuurlijk aandeed. Ze kon ook gewoon op haar kamer gebleven zijn, of in de lounge, of ergens waar er een kachel brandde en het lekker warm was. Maar nee, koppige Allison wilde de wereld zien en omdat bijna iedereen voor de kou binnen was gebleven kon ze niets zien dus moest ze wel naar buiten. Ze probeerde het altijd voor haar geest te halen dat het goed was, in de kou, het was een goede oefening, een goede training. Alleen had ze geen flauw idee waarom ze vrieskou ooit nog nodig zou hebben. Misschien zat ze wel haar hele verdere leven hier te slijten, dan zou trainen er niet meer toe doen. Maar er kon ook nog altijd iets als oorlog uitbreken of dergelijk en dan zou ze misschien wel moeten leven in koude omstandigheden. Het was een beetje de enige logische reden waarom Allison er uiteindelijk voor had besloten naar buiten te gaan. Het kon geen kwaad, het was goed voor het lichaam en de geest, dat laatste wel heel letterlijk, en het was een goede soort van training.

Het prieeltje moest iets romantisch voorstellen, voor velen. Voor Allison was het een beschutte plek, een beetje uit de wind en uit de laag sneeuw die was gevallen. Ze kon er zitten, relaxen en haar mutatie zijn werk laten doen. Het was goed, de koud deerde haar niet meer als ze plaatsen zag waar de zon scheen, zoals Australië of delen van Afrika. Het bracht haar tot rust, het maakte haar weer wat kalmer. Tot ze natuurlijk ging vissen naar informatie over mutantenhaters, en de plannen die ze maakten voor de kust. Ze werd er niet onrustig van maar het baarde haar ergens altijd een beetje zorgen, als het er te druk of net te stil was. Jammer genoeg kon ze nooit met zekerheid weten wat er was, ze kwam niet dichtbij genoeg. Ze zat nog steeds over de beelden te kauwen toen haar onderbewustzijn haar het beeld doorstuurde van een meisje dan naderde. Een meisje met lang zwart haar, een geruit kleedje en blote benen … wie in godsnaam was gek genoeg om met blote benen buiten te lopen. Ondanks dat het beeld maar een loutere drie seconden had geduurd kon Allison er meer dingen uit opnemen dan enkel blote benen. Zo ook de weinige afdrukken in de sneeuw, ze was niet dom dus ze kwam tot de conclusie dat sneeuw iets met haar mutatie of andersom te maken had.

Allison richtte haar bruine ogen open glimlachte begroetend toen het meisje de trappen kwam op gewandeld. Ze liet geen spoortje sneeuw na en dat bevestigde Allison haar gedachten van eerder. Bij de vraag keek ze gelijk vriendelijk op, ondanks dat de stem wat koud had geklonken, wat geheel paste bij de omgeving hier, oogde ze vriendelijk. ‘Niet echt, al is het wel mooi.’ Gaf Allison toe. Ze keek terug naar buiten, naar het witte deken, het was wel mooi. ‘Ik kwam even de rust op zoeken.’ Gaf ze dan eerlijk antwoord. Toen ze iets van bezorgdheid hoorde keek ze gelijk weer op, een beetje verward. Ze had met haar gedachten zo bij de beelden gezeten, bij haar clairvoyance en het meisje dat hier nu was, dat ze amper nog had gedacht aan de kou. ‘Oh, jawel, het gaat. Bevriezen is een groot woord. Als ik er niet op let red ik het wel.’ Glimlachte ze breed. En nu lette ze er natuurlijk op, typisch. ‘Ik heb het snel koud. Ik zou eigenlijk die vraag aan jou moeten stellen.’ Ze wees kort naar de blote benen. ‘Je ziet er niet uit alsof je het koud hebt, ik zou al een ijsblokje zijn.’ Lachte ze luchtig. Zacht uitgedrukt, het zou meer dan een koffie of twee dekens kosten om Allison op te warmen als ze zo naar buiten zou komen …

Tag; Arianne | Words; 700
TEMPLATE BY LILY (HER MAJESTY'S FINEST.) ATATF

YOU THINK MY LIFE IS EASY,

I’M A HUNTRESS. I HATE THAT FEELING, THE FEELING WHERE YOU STAND ON THE SIDELINE AND JUST HAVE TO WATCH HOW YOUR LIFE IS CUMBLING APART. I WANNA FEEL STRONGER THAN THAT. I WANNA FEEL POWERFUL AND WITH ALL THE FAMILY THAT I’VE LOST,I COULD USE A FEW FRIENDS. -------------------------------------------------------

Sneeuw gaf Allison herinneringen die ze niet wilde hebben, sneeuw kondigde de wereld aan dat de winter er was, dat kerst voor de deur stond en dat waren de dingen die je vierde met anderen, met je familie. Het enige beetje familie die Allison nog over had was ver weg van hier en er bestond geen kans dat ze hier weg kon, laat staan dat de familie hierheen kon komen. Dus ze moest het enige doen waar ze goed in was, blenden in haar nieuwe leven en feesten met wat haar dierbaar was hier. De kleine sneeuwvlokjes dwarrelden naar beneden, hechtte zich vast aan het tapijt over de grond en zoveel maakte het los, zoveel meer gaf het aan een persoon. De gedachten aan kerstbomen, cadeaus en een gezellig warm feest maakte haar hol van binnen want kerstmis mocht dan nog zoiets vreugdevols zijn, Allison kende het enkel maar als de herinnering dat er ieder jaar één iemand minder was om mee te feesten. En het was precies dat wat ze wilde tegen gaan, wegkijken van het verleden en kijken naar de toekomst. Ze liet het toe dat kerst voor één keer haar leven goed zou maken, op deze school, met haar vrienden rondom haar, kerst was goed, kerst was feest.

Haar ogen gleden naar een klein vogeltje dat naar een vetbolletje vloog die her en der werden opgehangen door de studenten en docenten. Het begon te pikken, te vechten met het netje errond voor het weg vloog eens het iets anders hoorde naderen. Allison keek naar het meisje dat naderde, in blote benen en op korte schoentjes. Zelf droeg ze ook een kleedje, maar met een warme legging en gepaste winterschoenen. Ze kreeg het koud in haar plaats, maar koud was iets waar ze moest mee leren leven. Zo had haar vader haar getraind om in iedere omstandigheid paraat te zijn, capabel te zijn om een opdracht uit te voeren. Normaal zou ze nu moeten denken maar nu, sinds ze hier was kwam het minder en minder vaak op om aan dingen te denken die haar vader haar geleerd had. Dus koude was enkel maar koude, iets dat ze liever kwijt dat rijk was.

Toen het meisje opperde dat ze het nooit koud had kwamen Allison haar wenkbrauwen omhoog. Hoe handig was dat? Het viel haar ook meteen op dat het meisje met een perfect Brits accent sprak, iets wat aangaf dat ze meester was over haar taal, nog meer over haar afkomst. ‘Kun je het te warm krijgen?’ Vroeg ze deels nieuwsgierig. Anders zou het wel handig zijn, in de winter geen koud hebben en in de zomer niet te warm krijgen. Niet hoeven zweten en ook niet voor het vuur moeten kruipen met warme chocomelk, al was dat wel gezellig. Allison kreeg bij de gedachten gelijk zin in chocomelk en een warm vuur. Toen ze voorstelde om het aangenamer te maken werden haar vermoedens dat de kou iets van haar mutaties was. ‘Kun je dat?’ Vroeg ze gelijk opgewekt. ‘Want het zou inderdaad aangenamer zijn.’ Knikte ze voor een deel al dankbaar. Ze stelde zich voor als Arianne en Allison stak haar hand uit en schudde het voor ze het weer diep weg stak in haar jaszak. ‘Allison, aangenaam.’ Glimlachte ze begroetend. Haar blik gleed dan terug naar de sneeuw en ze ontspande zich wat meer, vergat de kou. ‘Het moet aangenaam zijn, buiten lopen zonder kou te hebben, sneeuwballen gooien zonder verkleumde vingers te hebben.’ Ze keek met een glimlachje opzij naar Arianne. De enige keer ze sneeuwballen had gegooid was ze na vijf sneeuwballen naar binnen mogen holen omdat haar vingers verkrampt waren van de kou. Het was het enige negatieve aan al dit prachtige, de kou …

Tag; Arianne | Words; 623
TEMPLATE BY LILY (HER MAJESTY'S FINEST.) ATATF

YOU THINK MY LIFE IS EASY,

I’M A HUNTRESS. I HATE THAT FEELING, THE FEELING WHERE YOU STAND ON THE SIDELINE AND JUST HAVE TO WATCH HOW YOUR LIFE IS CUMBLING APART. I WANNA FEEL STRONGER THAN THAT. I WANNA FEEL POWERFUL AND WITH ALL THE FAMILY THAT I’VE LOST,I COULD USE A FEW FRIENDS. -------------------------------------------------------

Allison had altijd oog voor de kleine dingen, de kleine details. Het was de enige verklaring waarom ze de blote benen en het lichtvoetige gestap in de sneeuw kon linken aan het feit dat haar mutatie er iets mee te maken had. Maar er waren ook andere dingen die Allison meteen opvielen. De zekere elegantie, de gracieuze bewegingen, de nauwkeurigheid van iedere beweging alsof ze zich er of wel heel erg bewust van was of omdat ze al redelijk lang leefde om haar eigen lichaam perfect voor te bewegen met tijd. Dus misschien was ze wel ouder dat ze eruit zag, op dit eiland was trouwens niets meer verrassend. Allison zat hier nu wel al even en ze had nog steeds niet alles gezien van wat hier mogelijk was. Grotendeels omdat ze het zelf te druk had om zich open te stellen voor haar omgeving. En ze was niet het overdreven nieuwsgierige type, al wilde ze wel altijd zoveel mogelijk weten over andere mutatie omdat ze ze zelf kon overnemen. En zonder kennis ervan moest je geen mutaties gaan overnemen. Maar het meisje zag er vriendelijk uit, dus er was geen reden voor Allison om extra oplettend te zijn, al was ze dat ergens wel altijd. Puur instinct, lag aan niemand anders buiten zichzelf.

Haar vraag werd gelijk weer vriendelijk beantwoord. Dus ze kon het warm krijgen, alleen kon ze zichzelf op tijd afkoelen. Allison knikte langzaam en keek haar dan weer glimlachend aan, steeds blij met een brokje informatie en een nieuw gezicht om te ontmoeten. ‘Dat is handig dan.’ Zei ze nog steeds glimlachend. Al zou ze het liever altijd lekker warm hebben dan koud maar dat was persoonlijke voorkeur. Mochten haar mutaties gelinkt zijn aan een specifiek seizoen dan zou ze ook liever het hele jaar door dat seizoen rondom haar willen hebben. Gelukkig was dat niet het geval voor Allison. Dat Arianne het voor haar aangenamer kon maken was ergens wel een opluchting. Ze had deze omgeving nodig om haar clairvoyance zijn werk te laten doen maar dat wilde niet zeggen dat ze happig was om in de kou rond te rennen. Het was simpel iets dat ze erbij moest nemen, als ze dan toch goed wilde functioneren en alles uit de omgeving en de wereld wilde weten. Allison keek nieuwsgierig naar het meisje toe, terwijl ze rustig in en uit ademde zonder dat er wolkjes tevoorschijn komen. Uiteindelijk veranderden er subtiel dingen in haar omgeving. Ze zag ijspegels verdwijnen en voelde ze het hoe net dat tikkeltje warmer werd. Allison voelde haar lichaam niet meer zo heftig reageren om de sneeuw, op de kou. Ze bibberde niet meer, het was dragelijk. Met een brede grijns keek ze op naar Arianne. ‘Bedankt,’ Ze knikte dankbaar. ‘Dit voelt inderdaad stukken aangenamer.’ Glimlachte ze opnieuw. Nu zou ze op zen minst niet half bevroren naar binnen waggelen straks.

Toen ze elkaar een hand hadden gegeven had Allison ogenblikkelijk de kou gevoeld, toch had ze er niet op gereageerd, uit beleefdheid en respect. Toen Arianne naar de bank wees schoof Allison gelijk een stukje op en klopte uitnodigend naast zich op de bank. Nooit geen kou hebben, wauw, Allison zou er jaloers om kunnen worden. Ze luisterde aandachtig naar Arianne en knikte gelijk toen ze doelde op de handdruk. Ze fronste haar wenkbrauwen wel gelijk toen Arianne haar zei dat niet iedereen dat fijn vond. ‘Het is een deel van je en dat deel moeten anderen respecteren.’ Ze keek opzij en glimlachte kort. ‘Mij deerde het niet, voor wat het waard is.’ Ging ze gelijk verder. Zo was Allison in ieder geval niet ingesteld, ze had respect voor iedereen en hun mutaties, hoe gruwelijk die ook mochten zijn. Daar was Oliver het levende bewijs van. Toen Arianne haar vroeg om iets over zichzelf te vertellen grinnikte ze kort. ‘Benieuwd, wauw, zoveel valt er niet te weten over mij.’ Zei ze gelijk lachend. Wat eigenlijk niet waar was, ze had gewoon geen zin om heel haar Argent verleden uit de doeken te doen. ‘Ik ben een clairvoyance, ik zie wat er gebeurd om de wereld, nu op dit moment.’ Begon ze dan maar. ‘Daarom dat ik hier was, in de drukte binnen gaat het moeilijker om me te concentreren.’ Legde ze met een glimlach uit. ‘Dus vandaar de rust opzoeken.’ Ze haalde haar schouders op en keek opzij naar Arianne. ‘Ik ben hier al enkele maanden, heb eigenlijk nooit gedacht dat het hier zo zou zijn. Ben jij hier al lang?’ Vroeg ze een tikkeltje nieuwsgierig. In zover haar poging om niet nieuwsgierig over te komen …

Tag; Arianne | Words; 767
TEMPLATE BY LILY (HER MAJESTY'S FINEST.) ATATF

YOU THINK MY LIFE IS EASY,

I’M A HUNTRESS. I HATE THAT FEELING, THE FEELING WHERE YOU STAND ON THE SIDELINE AND JUST HAVE TO WATCH HOW YOUR LIFE IS CUMBLING APART. I WANNA FEEL STRONGER THAN THAT. I WANNA FEEL POWERFUL AND WITH ALL THE FAMILY THAT I’VE LOST,I COULD USE A FEW FRIENDS. -------------------------------------------------------

Allison gaf altijd enorm veel waarde aan de kleine details, ze keek dan ook vol bewondering toe toen Arianne haar omgeving veranderde met haar mutatie. De ijspegeltjes aan het dak begonnen te smelten, er kwamen kleine druppeltjes vanaf. Eerst traag en dan geleidelijk sneller en sneller. De sneeuw smolt samen met het gras waardoor er langzaam weer groene kleine spiertjes van onderdoor kwamen. En dan was er de temperatuur die langzaamaan een beetje omhoog klom. Wat eerst net onder het vriespunt had geweest was nu tastbaar aangenaam. Allison voelde hoe haar lichaam zich hier onmiddellijk wist op aan te passen zodat ze niet meer zat te klappertanden en ze ook haar handen niet meer hoefde te verbergen in haar jaszak. En dat allemaal met een simpele beweging van Arianne haar hand. Allison keek haar aan, bedankte haar en realiseerde zich hoe goed Arianne in deze omgeving, de sneeuw, de winter, paste met haar zwarte haar en bleke huid. Oog voor detail, Allison hield van de details en de redeneringen die daarop volgden.

Het bedankje dat Arianne haar gaf vanwege het feit dat Allison had benadrukt dat mutaties eigen waren aan een persoon, deden haar kort haar schouders ophalen. Het ging hem niet over pas kennen, of om de woorden, het was iets dat Allison had geleerd. Hier meer dan thuis want daar draaide vroeger alles in de tegenovergestelde richting. Allison had veel meer respect gekregen voor andere mutanten sinds ze er zelf achter kwam dat ze er eentje was. Dat ze vroeger een zekere afschuw had gehad voor mutanten hoefde niemand te weten, toch niet degene die ze net had leren kennen. Niet dat ze zich er nog langer voor schaamde, maar het was gewoon iets waar ze niet al te graag over sprak. ‘Waarom? Waarom denken veel mensen daar anders over?’ Vroeg ze een beetje nieuwsgierig. Ze keek opzij naar Arianne. ‘Als het is omdat je misschien gevaarlijker bent dan zou iedereen gewoon in de spiegel moeten kijken, we zijn allemaal gevaarlijk op onze eigen manier.’ Allison zweeg en glimlachte zachtjes. Ze zou kunnen zeggen dat ze het gewoon was om gevaarlijk te zijn, om met gevaar om te gaan maar ze zweeg wijselijk. ‘Ik zou niet weten waarom ik een andere mening moet maken, tot nu toe heb je me enkel maar geholpen.’ Glimlachte ze opgetogen, met een knikje naar de gesmolten sneeuw en de gestegen temperatuur.

Iets over zichzelf vertellen, wat was het hier met mensen die altijd al het fijne wilde weten. Zag Allison er nou zo interessant uit of was het gewoon algemene nieuwsgierigheid die sommigen dreef naar de vraag: “vertel me eens iets over jezelf”. Niet dat Allison er erg in had, ze was gewoon kieskeurig met haar woorden. Dus vertellen over haar mutatie was niet meer dan eerlijk geweest nadat Arianne de hare had gebruikt. Bij de verbazing van haar woorden glimlachte Allison zachtjes knikkend. ‘Overal.’ Bevestigde ze met een grijns. ‘Ik heb het niet altijd honderd procent onder controle waardoor het soms nogal druk kan zijn hierboven.’ Ze knikte tegen haar voorhoofd en keek opzij naar Arianne. ‘Maar het is leuk, ik kan aan warmere oorden denken en dan daadwerkelijk nog dingen zien terwijl ik hier in de kou zit.’ Grapte ze geamuseerd. Al gebruikte ze haar clairvoyance amper voor de simpele dingen. Ze gebruikte het om plannen te vinden van vijandelijke troepen, om haar vader op te zoeken, om de omgeving in de gaten te houden. Het was al zo goed ontwikkeld dat het als een verdediging functioneerde als Allison er niet goed bij was met haar gedachten. Toen Arianne antwoord gaf op haar vraag keek ze meteen opzij en knikte langzaam terwijl ze verder luisterde, een jaar, dat is een behoorlijke tijd. Wat Arianne zei zou precies hetzelfde zijn wat Allison zou zeggen. ‘Ik zou net hetzelfde zeggen.’ Glimlachte ze meteen terwijl haar blik weer over de sneeuw gleed. ‘Ik had nooit gedacht dat je op één plaats zoveel kon bijleren, over jezelf en over anderen.’ Merkte ze stilletjes op. Allison had niet enkel andere leren kennen, ze was ook zelf gaan groeien en veranderen. Bij de vraag of ze anderen had leren kennen van buitenaf keek ze bedenkelijk weer voor zich uit. Genoeg anderen, maar niet om de goede redenen. ‘Ik had een hele goede vriend, hij heeft me het mutant zijn een beetje geleerd.’ Ze keek opzij naar Arianne voor ze verder ging. ‘Ik denk dat ik altijd al een mutant was maar het nooit echt zelf merkte, het is pas toen ik met een andere mutant in aanraking kwam dat alle puzzelstukjes een beetje op zijn plaats vielen. Isaac, zo heette hij, heeft me eigenlijk een beetje geleerd wat het is, mutant zijn. Niet dat er zoveel verschil is, ik ben pas mijn mutaties gaan ontwikkelen en gebruiken toen ik hierheen kwam.’ Knikte ze richting school. ‘Maar nee, ik kwam niet zoveel in aanraking met andere mutanten.’ Zei ze uiteindelijk, met een gladgestreken gezicht voornamelijk. ‘Maar dat heb ik hier ruimschoots ingehaald.’ Vervolgde ze met haar enthousiaste glimlach. Hier zat het letterlijk vol van de mutanten …

Tag; Arianne | Words; 850
TEMPLATE BY LILY (HER MAJESTY'S FINEST.) ATATF