Moonrise Kingdom &Dahlia

Het was nog niet zo laat, maar toch begon Dahlia de invloed van de maan al te voelen. Ze kreeg meer energie, een beter humeur en alles om haar heen werd scherper. Haar mutatie ging beter en zelfs het verdragen van vervelende kinderen was te doen. Normaal had ze maar al te graag een zilveren pijl door hun strot gejaagd, nu alleen nog maar door hun arm of been. Vriendelijk, niet?

Doordat ze zo gebonden was aan de maan vond ze het heerlijk om in het maanlicht lange wandelingen te maken, die natuurlijk nul romantische waarde hadden. Zo had ze meer ontdekt van het eiland dan dat ze ooit overdag had gedaan. Daardoor was ze er ook achtergekomen dat het kleine prieeltje de beste plek was om naar de maansopkomst te kijken. Daphne werd na zonsondergang meestal saai en humeur, terwijl Dahlia dat juist heel de dag had. Hierdoor ging je wel liever feesten met Dahlia soms, al moest ze natuurlijk toegeven dat haar zus absoluut geen onaangenaam gezelschap was, wat niet altijd van haar gezegd kon worden. Ze stond er namelijk nogal om bekend dat ze erge moodswings had en niet altijd even goed met de meeste mensen kon omgaan, dat had natuurlijk iedereen, maar niet iedereen benadrukte of zei dat zo fel als de brunette die nu over het pad liep. Doordat dat pad al veel donkerder was geworden wist ze dat ze moest doorstappen als ze de zonsondergang niet wou missen. Haar lange zwarte jas wapperde achter haar aan toen ze beter doorstapte, misschien dat een rokje toch niet zo'n goed idee was, het belemmerde namelijk haar bewegingen. Haar typische bewegingen nog wel, ze had zo'n loopje dat er herkenbaar was, maar moeilijk om na te doen. Alsof ze een katachtige was die op zijn prooi afdanste, het was speciaal en niet alledaags, maar vooral Dahlia.

Eenmaal aangekomen bij het prieeltje zag ze dat ze niet alleen was, maar die jongen -of ze dacht toch dat het een jongen was, door zijn lange haren- was zo druk bezig met naar de sterren te kijken, dat Dahlia besloot dat ze even goed ontzettend creepy langs kon sluipen en haar eigen afgesloten plekje kon opzoeken. Normaal was Dahlia echt niet normaal goed in sluipen, ze kon vlak langs je lopen zonder dat je het door had, maar door een wonder, of misschien was het iets anders, brak er dit keer een takje onder haar voeten. Haar schouder schoten omhoog en om de situatie te redden besloot ze maar gewoon random te gaan praten. "Ik stoor toch niet hé? Ik wou gewoon naar de zonsondergang gaan kijken, maar zo te zien heb ik die al gemist." Ze liet haar armen verslagen langs haar hangen om er een beetje een grapje van te maken. Normaal gezien was Dahlia absoluut niet zo 'onderdanig', maar in gênant situaties gebeurde dat soms wel. Helaas was ze een kei in het creëren van gênante situaties, maar gelukkig kon ze zich er daardoor ook heel simpel weer uithalen. Dikke ervaring enzo.

X

Haar plannetje om gezellig alleen te genieten van de man en de zonsondergang was ontzettend omgeslagen. Ten eerste zat er iemand op haar favoriete plekje, maar dat kon opgelost worden natuurlijk en ten tweede had die persoon haar zojuist opgemerkt doordat zij zo nodig weer op een takje moest trappen, dus bye bye alleen zijn. Om het allemaal nog erger te maken begon zij dadelijk wat te mompelen, weer totaal niet Dahlia. Ze wist niet wat ze had, maar sinds Daphne terug was gekomen was ze echt in een softie veranderd vond ze. Doordat de jongen zo fel reageerde, zette ze aarzelend wat stapjes terug en flikkerde haar ogen onbewust op. Gelukkig leek hij terug te ontspannen zodra hij doorkreeg dat het 'maar' een meisje was, wel een meisje dat ontzettend gevaarlijk kon zijn tho. Want als hij niet had uitgekeken was ze zo in een reusachtige beer, wolf of poema veranderd om zichzelf te verdedigen. Daar nam dan meestal haar 'dierlijkere' instincten het wel over. Ook als ze zich in het nauw gedreven voelde kon ze flink te keer gaan. Ja, Dahlia was normaal geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.

Uiteindelijk leek de jongen toch niet zo geschrokken en bang te lijken als hij eerst deed. Een bang iemand gaat niet voorstellen om op te schuiven zodat Dahlia erbij kon. "Gelukkig." Glimlachte ze vriendelijk terug waarna ze een paar passen naar voren zette. De wind blies haar donkere haren naar achteren en liet haar jas wapperen terwijl ze dichter naar het bankje van de jongen toe liep. Maar plaats van op het bankje te gaan zitten ging ze op de grond zitten en om rare blikken te vermijden keek ze naar haar knieën die ze had opgetrokken. "Ik vind het fijner om zo dicht mogelijk bij de natuur te blijven," Gaf ze als verklaring op haar rare gedrag, waarna ze haar hoofd optilde om te kunnen zien hoe de maan aan haar nachtelijke toch begon.

Een tijdje keek ze gewoon in stilte naar boven, maar toen maakte ze haar blik los van het magische tafereel en keek ze de onbekende jongen aan. "Ik ben Dahlia trouwens." Ze stak haar hand uit naar hem, een hand die nog warm was van in de zakken van haar lange jas te zitten.

X