Onderwerp: Re: And nothing is going to be the same [& Lydia] di maa 17, 2015 5:03 pm
Darling, I´m a nightmare dressed like a daydream...
Hoe Lydia Wyot probeerde uit te leggen over de jongen van de bibliotheek, ook wel Charlie, raakte haar toch wel. Ze had hem verteld dat Charlie een mes naar haar had gegooid en stemmen in haar hoofd had gedaan. Die stemmen waren bijna een week blijven zitten en ze had er soms nog steeds wel erge last van. De zachte hand van Wyot kwam weer op haar schouder en hij zei vervolgens:“Hé, hij gaat je geen pijn meer doen oké? Als hij je weer lastig valt dan moet je mij bellen.” Ze knikte, hoe Wyot haar nu behandelde vond ze fijn. Het gaf haar een geruststellend gevoel van binnen. Maar het gaf haar ook een gevoel dat ze geaccepteerd werd door hem, iets wat ze nooit echt had gehad. De enige door wie ze echt geaccepteerd werd was door Aiden, haar ex, en zijn familie. Maar dat was ook al weer verdwenen door wat er met Aiden was gebeurd.
Ze keek even naar de grond en toen weer op hoog nadat Wyot zijn hand had laten zakken. “Grace, haar heb ik pijn gedaan nadat ze mij ook pijn had gedaan. Zij is meisje die met insecten kan communiceren...” Ze slikte even nadat ze dit had gezegd. Zal ze dit echt tegen Wyot vertellen? Ze moest hem immers wel waarschuwen met wat voor mutanten hij in aanraking kan komen. Ze vervolgde:“Ik kwam haar tegen in de kassen. Ik zag een rozenplant, waarvan ik een roos wilde plukken. De rozenplant zat vol met spinnen webben, dus ik pakte een bezem en deed alle spinnen webben rondom die roos die ik wilde voor op mijn kamer weg. En toen werd Grace helemaal boos op mij, omdat ik er niet bij na had gedacht dat ik die spinnen aan het dood maken was. Dat maakte zij er van, terwijl ik die spinnen juist over de grond zag lopen.” Het meeste wat ze zei was gelogen, maar doordat ze net goed zat in haar verhaal zou hij niets merken dat ze loog. “Grace communiceerde met een spin en zonder dat ik het door had, had ze een Chilean Recluse Spider op mij afgestuurd. Dat vertelde de zuster aan mij in de ziekenzaal toen ze de wond zag op mijn enkel. ” legde ze het volgde aan hem uit. Lydia zal Grace hier nog steeds voor laten boeten, en niemand die haar dan in de weg zou gaan staan. Zelfs de Peacekeeper die haar tegen hield bij Charlie, zou haar niet tegen kunnen houden. “Het deed echt zoveel pijn, dat ik boos werd wat ze mij had aangedaan. Ik had er voor gezorgd dat Grace er voor zal boeten wat ze me had aan gedaan, dus ik geloof dat ze een paar gebroken ribben had en nog iets. Ik was gewoon zo boos geworden en ik heb daar zoveel spijt van nu...” ondertussen dat ze dit vertelde aan Wyot begon ze er nog wat bij te snikken. Een traan rolde over haar wang op en keek weg, zodat de traan niet op zal vallen. “I… Ik durf nu niet naar haar toe te gaan om sorry te zeggen, omdat ik bang ben wat ze nog verder zal gaan doen.”
Lydia zal never nooit sorry zeggen tegen Grace! Al zal het haar redding zijn om niet naar hel te gaan, zelfs dan nog niet. Grace kon het voorkomen dat ze gebroken ribben kreeg, daar had Lydia dan ook totaal geen spijt van. Ze had er alleen wel spijt van dat ze de hele boel nu bij elkaar loog, maar er zat niks anders op. Ze vond het fijn hoe Wyot haar nu behandelde en gewoon naar haar luisterde. Dat gaf haar een gevoel dat ze nu tenminste iemand had waarmee ze gewoon kon praten. Als Wyot merkte dat ze nu loog over wat er werkelijk was gebeurd in de kassen met Grace en zij, dan was ze echt gedoemd om alleen te zijn op Genosha. Ze hoefde hem alleen nog maar te vertellen over Lorise, maar eerst zal ze wachten op wat hij hierop te zeggen had. Als ze hem echt over Lorise zal vertellen, dan zal ze de waarheid te spreken; ook al zou dat wel moeilijk gaan. Voor al omdat ze dat niet vaak deed.
Onderwerp: Re: And nothing is going to be the same [& Lydia] ma apr 06, 2015 4:53 pm
I don't wanna be your hero
I just wanna fight with everyone else
Het was Wyot onderhand wel duidelijk dat dit eiland niet zo veilig was als Jean had gezegd dat het was. Jongens die met messen gooide, meisjes die bloed konden sturen en mannen met geweren in dozen. Oké, die laatste waren kennelijk ongevaarlijk maar dat nam niet weg dat er een zekere agressie van uitging. Misschien was de rede dat de kinderen hier zo agressief waren wel dat ze zulke spelletjes speelde. Niet dat hij als kind nooit agressieve spelletjes had gespeeld, Elizabeth en hij hadden uren zwaard vechtend in het bos doorgebracht. Ook met de andere kinderen in het nabij gelegen dorp had hij wel zwaard gevechten gehouden, maar Elizabeth was de enige die dergelijke spelletjes met hem wou blijven spelen. De rest van de kinderen had het al snel voor gezien gehouden, nadat hen duidelijk was geworden dat Wyot verslaan zo goed als onmogelijk was. Haast onmerkbaar schudde Wyot zijn hoofd, dwong zichzelf terug te keren naar het heden. In een poging Lydia enigszins gerust te stellen had hij zijn hand op haar schouder gelegd en haar gezegd dat ze hem moest bellen als de jongen haar ooit weer lastig zou vallen. Hij meende het, hij was niet van plan om iemand, iemand anders zo maar pijn te laten doen. Dat zat simpelweg niet in zijn natuur. Al zijn hele leven vocht hij voor de onschuldigen of voor de Engelse, die niet altijd even onschuldig waren maar onschuldig genoeg om voor te vechten. Misschien was onschuldig sowieso niet helemaal het goede woord. Er waren weinig mensen die echt onschuldig waren en soms zorgde die onschuld juist voor schuld. Want in hoeverre is iemand die niks doet om een ander te beschermen tegen de dood onschuldig? En in hoeverre is iemand die een ander vermoord om zijn geliefde te beschermen schuldig? Oké, genoeg gefilosofeer terug naar de werkelijkheid. Wyot richtte zijn heldere ogen weer op Lydia, die weer begon praten. Een meisje dat met insecten kon communiceren? Dat kon niet heel gevaarlijk zijn toch? Al hoewel er bestonden natuurlijk wel giftige insecten, althans dat had hij wel eens horen zeggen. Zelf was hij er nog nooit mee in aanraking gekomen. Lydia vertelde verder, over waarom Grace bos was geworden en over hoe die een Chilean Recluse spin op haar af had gestuurd. Wyot had geen idee wat een Chilean Recluse voor een spin was maar besloot dit niet te vragen, aangezien het hem niet heel relevant leek. Een paar gebroken ribben en nog wat? Dat was best heftig. Wyot had wel eens een aantal ribben gebroken, het was maar voor een paar minuten geweest maar het had verdomde veel pijn gedaan. Natuurlijk, wist hij niet hoeveel pijn een spinnenbeet deed maar het breken van ribben klonk in zijn oren toch als buitensporig geweld. Lydia zei ook spijt te hebben van haar acties, maar zei ook dat ze geen sorry durfde te zegen. Haar zachte gesnik en de manier waarop ze haar gezicht weg draaide wees hem erop dat het nog altijd moeilijk had met haar emoties. Voor een moment dacht hij na, opzoek naar een antwoord waarmee hij haar gerust kon geven zonder haar volledig gelijk te geven. Iets in haar verhalen klopte niet. Hoe kon iemand twee keer in een gevecht verwikkeld raken en er toch als de onschuldige uit komen? Ja, dit klonk misschien een beetje krom als je bedacht dat hij waarschijnlijk meer moorden op zijn geweten had dan ieder ander op dit eiland maar hij had ook nooit beweerd dat hij onschuldig was. Wyot was zich er als geen ander van bewust dat hij jongens en mannen had vermoord die net als hem gewoon in opdracht van een hogere macht gevochten hadden. De Duitse soldaten die hij nog geen week geleden, in zijn beleving dan, had neergeschoten waren ook gewoon mannen geweest. Mannen die vochten voor hun land, omdat dat was wat een goed mens deed. Een haast onhoorbare zucht was over zijn lippen geschoven en zijn ogen waren voor een moment naar de zee gegaan. Alsof hij daar de antwoorden in kon vinden. Alsof de golven hem konden vertellen wie te vertrouwen was en wie niet, nu hij dat niet meer af kon leiden van de groep waartoe iemand behoorde. “Je zou altijd samen met iemand naar haar toe kunnen gaan? Dan kan diegene ingrijpen mocht ze e excuses niet willen ervaren?” zei hij wat aarzelend.
Onderwerp: Re: And nothing is going to be the same [& Lydia] do apr 09, 2015 6:01 pm
Darling, I´m a nightmare dressed like a daydream...
Lydia probeerde haar beste kant van haar laten zien. Ook al zal haar reputatie er niet beter op worden. Iedereen hier op het eiland wist nu wel dat Lydia niet zomaar een persoon was waar je mee moest knoeien. Of een grapje bij moest uithalen, zoals die arme Lorise had gedaan. Ze was een queen uit de duisternis. En niemand zal daar een verandering in kunnen brengen. Ze loog zo vaak als ze kon, en dat kwam dan uit in haar voordeel. De enige die haar zou kunnen veranderen zou zij zelf zijn. Eerst kon Aiden, haar ex, haar ook nog wel kunnen veranderen. Dat had hij ook geprobeerd, maar dat was hem niet gelukt. Het was uit eindelijk zijn dood geworden. Niet dat zij hem had vermoord met haar mutatie, nee dat was zij niet. Dat was iemand anders geweest. Ze kon niet meer zo goed herinneren wie dat was, maar het was wel iemand die ze zal vermoorden. Dat was wel een ding dat zeker was. Ook al wilde ze niet iemand vermoorden, maar op die ene persoon na zal ze waarschijnlijk niemand vermoorden. Nou ja, misschien Charlie en Grace dan. Maar dat wist ze niet zo zeker. Lydia wist dat ze Charlie niet zou kunnen vermoorden, maar dan zou ze zijn bloed uit zijn lichaam halen met een mes of zo. Zo moeilijk zou dat waarschijnlijk nou ook weer niet zijn.
Lydia had Wyot eerst verteld over Charlie. Charlie was daaruit de schuldige in geweest in dat verhaal, en zij als onschuldig. En dat was in werkelijkheid ook zo. Ze had hem helemaal niets aangedaan, en dat kon ze ook niet. O, wat had ze graag gewild dat ze wél zijn bloed kon besturen. Maar waarschijnlijk was het ook wel beter zo. Anders zou ze nog meer straf gehad hebben, en daar zat ze nou niet echt op te wachten. Ze zal sowieso nog wel een manier vinden om Charlie’s bloed wel te kunnen besturen. Dan was ze er klaar voor om met hem te vechten in de Danger Room of Training Room. Daar zal ze hem martelen tot dat hij het opgaf. Zij zou nooit meer opgeven, dat was gewoon zeker. En de volgende keer als de Peacekeeper Clyde in de buurt komt, dan zal ze die ook even naar de andere kant van de kamer slingeren. Vervolgens vertelde Lydia over Grace. Het meisje dat haar enkel erg veel pijn had gedaan door een fucking spin! Daar mee zal ze Grace nog terug pakken. Wow, wat moest ze nog veel mensen terug pakken, ook al waren het maar twee. Ze had Grace door de kassen heen geslingerd door haar bloed te besturen. Dat hadden zware verwondingen op gelopen, iets waar ze helemaal geen spijt van had. En dat heeft ze nu nog niet, maar dat liet ze precies tegenovergesteld aan Wyot zien. Ze liet hem zien dat ze heel erg verdrietig was daarom, en dat ze geen sorry durfde te zeggen. Wat, ze zou NOOIT sorry zeggen tegen Grace.
Lydia volgde de ogen van Wyot naar de zee toe. De golven trokken zich terug en lieten zich toen weer vallen op het strand. Van voor naar achter en achter naar voren. Als maar door. Het gaf een rustig gevoel, en dat was voor nu wel even goed. Ze wilde Wyot niet haar kant laten zien dat een en al slecht was. Ze had een vriend of een vriendin nodig die haar actie’s begreep, en haar niet zou veroordelen. “Je zou altijd samen met iemand naar haar toe gaan? Dan kan diegene ingrijpen mocht ze je excuses niet willen ervaren?” klonk het wat aarzelend in zijn stem. Ondanks dat het aarzelend klonk, was het toch ook wel logisch. Het was ook wel een goed idee. Ja, dat wilde ze doen. Ze knikte op zijn antwoord. “Dat is wel goed, denk ik.” zei als antwoord. Ze dacht er over na wie met haar mee zal willen gaan, en dan ook zowat vrijwillig stelde om gemarteld te worden. Niet dat iemand dat zou doen. Dat was ook de reactie van Grace toen Lydia dat haar had gevraagd. Ze keek op naar Wyot en wilde hem vragen of hij mee wilde gaan. Maar dacht toen van nee, dat zou geen goed idee zijn. Hij leek niet gevaarlijk of zo, maar ze wilde hem niet kwijt als iemand waar ze gewoon een praatje mee kon maken. “Ik denk dat Lorise dan wel met mij mee ging,” zei ze alsof Lorise en zij hele goeie vriendinnen waren. De vraag die toen in haar hoofd kwam voor Wyot was wat van het onderwerp afgeleid. Dit ging namelijk niet over haar. “Heb jij zoiets ook een keer gedaan? Gewoon om je zelf te verdedigen of boos bent?” vroeg ze voor zichtig. Ze wist natuurlijk niet hoe hij zal reageren, maar als hij iets ging vertellen dan zou ze een en al oor zijn.
Onderwerp: Re: And nothing is going to be the same [& Lydia] zo apr 26, 2015 3:17 pm
I don't wanna be your hero
I just wanna fight with everyone else
Er waren op het eiland dus in elk geval drie mutanten die een ander op het eiland hadden verwond. Wat betekende dat er waarschijnlijk meer mensen waren die dit hadden gedaan. Op zich wel logisch als je je bedacht dat ze met best een groot aantal mutanten op dit eiland zaten. Een eiland waar niet bijzonder veel te beleven viel, aangezien het voor een groot deel af geschermd was van de buitenwereld. Verveling was waarschijnlijk iets wat regelmatig heerste op het eiland en verveling was iets dat heel gevaarlijk kon zijn. Dat was iets waar Wyot in zijn lange leven als soldaat achter was gekomen. Zolang je bezig was met vechten tegen de vijand, irriteerde je je vaak niet aan de soldaten om je heen. Het waren je bondgenoten, je vrienden. Wanneer er lange tijd geen vijand was om tegen te vechten, ging je opzoek naar de vijand binnen je eigen groep. Dit deed je niet bewust, dit ging vanzelf. Misschien was je ook niet echt opzoek naar een vijand, meer naar iemand op wie je je woede af kon richten. De onderlinge spanning en irritatie nam altijd toe in tijden van rust. Wyot maakte zichzelf los uit zijn gedachten, richtte zijn ogen weer op Lydia zich af vragend in hoeverre haar verhaal klopte. Ja, ze leek oprecht verdrietig en hij wou haar graag geloven maar hij wist beter dan dat. Mensen waren niet te vertrouwen, niet zomaar in elk geval. Wat aarzelend had hij geopperd dat ze iemand mee kon vragen wanneer ze haar excuses aan Grace aan ging bieden. Op die manier zou er iemand in kunnen grijpen mocht het uit de hand lopen. “Dat is wel goed, denk ik.” antwoorde ze. Hij glimlachte even, was blij dat hij haar toch enigszins kon helpen. “Ik denk dat Lorise dan wel met mij mee ging,” vervolgde ze. Lorise? Dat was een naam die hij nog niet eerder had gehoord. Lydia had dus vriendinnen, dan zou ze vast niet heel slecht kunnen zijn toch? Misschien was het echt gewoon toeval dat ze twee keer in een gevecht was geraakt. Ach, hij zou er vast vanzelf wel achter komen. Op een eiland zouden geheimen vast niet heel lang geheim blijven. “Heb jij zoiets ook een keer gedaan? Gewoon om je zelf te verdedigen of boos bent?” vroeg ze voorzicht. Bedoelde ze hier mee of hij ooit andere had verwond? Natuurlijk, had hij dat. Hij was honderden jaren soldaat geweest als hij in die tijd niemand had vermoord was hij wel echt de slechtste soldaat ooit geweest. Zijn blik die voor een moment af was gedwaald, richtte hij weer op Lydia. “Ik ben bijna mijn hele leven soldaat geweest.” zei hij terwijl hij kort zijn schouders op haalde. De meeste mensen die hij om het leven gebracht, had hij omgebracht om te voorkomen dat zij hem of een van de andere soldaten zouden vermoorden. Er waren ook situaties geweest, waarin zijn intenties dubbelzinnig waren geweest. Waar zijn woede wel degelijk een rol had gespeeld, maar waar de afwezigheid van deze woede niet voor een ander resultaat zou hebben gezorgd. Zo was hij razend geweest, toen hij een kogel door het hoofd van de Duitse soldaat had geschoten die Jeremy had vermoord. Iets wat hij ook gedaan zou hebben wanneer de man zijn beste vriend niet had neergeschoten. Tenslotte was het een vijandige soldaat geweest. Een soldaat die de veiligheid van zijn mannen had bedreigd. “Dus ja, ik heb vaak genoeg zo iets gedaan. Al bleef het bij mij meestal niet bij iemand verwonden, aangezien een verwonde vijand nog steeds gevaarlijk is.” zei hij. Er weerklonk weinig emotie in zijn stem. Waarom ook? Het was zijn werk geweest. Een keuze had hij nooit echt gehad. Natuurlijk, wist hij dat het niet goed was dat hij zo veel moorden op zijn geweten had maar het was niet alsof hij er veel aan had kunnen veranderen en zelfs als hij dat had gekund had hij het niet anders aangepakt. Je rug toe keren naar een oorlog, was erger dan er aan mee vechten als je het hem vroeg. Je landgenoten in de steek laten op het moment dat ze je het hardst
Onderwerp: Re: And nothing is going to be the same [& Lydia] vr mei 08, 2015 5:05 pm
Darling, I´m a nightmare dressed like a daydream...
Het feit dat Lydia zich wel degelijk schuldig voelde over haar martelingen, was er wel geweest. Haat schuld die ze had was oprecht geweest, maar de aardige Lydia verdween nu wel. Ze had niet echt veel zin meer om te praten, en ze zal dan ook geen actie ondernemen om sorry te gaan zeggen tegen Charlie, Grace, Lorise en Clyde. Ook al had ze wel respect voor Clyde genomen, omdat hij wel zijn best deed om haar uit de problemen te krijgen. Maar dat zou ze nooit doen. Ze zal de problemen opzoeken, op nieuw en op nieuw. Dat was wie ze was, en daar zal ze ook geen verandering in brengen. En wat over Lorise, zij zou wegrennen als ze Lydia weer een keer zou zien. Door die gedachte kwam er wel even kort een glimlach op haar gezicht. Arme meid, die onschuldig de ziekenboeg in was gevlogen. Grace had het verdiend, en daar was geen twijfel mogelijk aan. Zij was net zo slecht als Charlie. Die twee personen zal ze zeker weten terug pakken. Misschien zou ze dat morgen doen, en misschien wanneer het vakantie was. Dan zorgde ze wel gewoon dat Jean, Jamie en Clyde op vakantie waren. Dan was Lydia de ware queen op Genosha. En als de leraren terug kwamen, was het eiland één grote hel geworden. Toen ze uiteindelijk uit nieuwsgierigheid had gevraagd of hij zoiets wel een keer had mee gemaakt, was ze niet verbaasd dat hij zei dat zijn hele leven soldaat was geweest. Zo was het leven van een mutant. Iedereen moest op zijn of haar eigen manier leren te overleven. Dat was gewoon een feit. Voor Lorise had het dan ook wel een voordeel, want nu wist zij wat ze moest doen bij mutanten die gevaarlijk waren.
Lydia knikte begrijpend dat hij wel erge dingen had gedaan. Wat had zij zelf niet gedaan in haar verleden? Zo wat ieder kind had ze wel gemarteld, en ze had met haar vuisten gevochten om er voor te zorgen dat ze bleef leven. En nu zat ze op een eiland opgesloten. Niks ergs was er aan de hand. De zon die eerst nog alleen wat stralen over de zee had gegeven, werden nu veller. De zon verwarmde de huid van Lydia en ze keek de richting van de zon op. Hoe de zee onder de zon bewoog was prachtig om te zien. En ja, dat dacht een psychopaat. “Ik denk dat iedereen wel eens erge dingen heeft gedaan,” zei ze half tegen Wyot en half tegen zichzelf. Alsof ze zich zelf tot rust bracht met die woorden. Ze keek Wyot weer aan en zei vervolgens:“Ik vond het heel leuk om met je te praten, maar ik denk dat ik naar Lorise ga om te vragen of ze mee wil naar Grace,” zei ze, het klonk alsof ze het echt meende. Maar ze was echter een goede leugenaar. Dus eigenlijk ging ze nog even een loopje maken om het eiland heen. En zien of ze nog mutanten tegen zou komen om te martelen. “Ik zie je nog wel een keer,” zei ze met een vriendelijke glimach. In haar hoofd maakte ze haar zin af met: ... om te martelen. Lydia draaide zich om en liep weer verder het strand over.
